autor

[Shahruz Hale]

Wartość Zaca Efrona znał każdy szanujący się człowiek, nawet ta złodziejka blendera, bo (Shahruz dałby sobie rękę uciąć) przez długi moment wyglądała tak, jakby poważnie zastanawiała się nad propozycją blond dżagi z Instagrama. Amanda w gruncie rzeczy była geniuszem, ponieważ to właśnie ten moment zaważył na ich zwycięstwie – Hale wykorzystał go, aby capnąć starej raszpli bezcenny sprzęcior i rzucił się do ucieczki, zupełnie ignorując jej przytłumione krzyki.
Zanim jednak to się stało, przez moment jeszcze wykłócali się na temat tożsamości tamtej pozerki, która totalnie dostała Jobla.
– Paul McCartney nie jest kobietą – westchnął i przewrócił oczami, jakby jego płeć od razu wykluczała go z listy. W XXI wieku parytety były nieodłączną częścią życia, ale Mandy chyba wciąż żyła pod kamieniem czy innym głazem. – Zakład o skrzydełka z KFC? – rzucił jej wyzwanie, pewnie nawet nie mając pojęcia, że publicznie Oakley była totalną weganką. Nie raz zapewne widział już, jak wpieprzała przyrządzane przez Wandę gołąbki z mięsem, a później zostawiała w kiblu woń lasu świerkowego, w którym ktoś walnął kloca. Dzięki niej Shahruz przestał wierzyć w to, że dziewczyny nie robiły kupy. Bujdy na resorach.
Teraz przechodzimy jednak do kulminacyjnego momentu, a mianowicie do ich spektakularnej ucieczki z blenderem. Wskazówki Amandy były tak dokładne, jak te podawane przez typiarza z Google Maps w jakichś Lipinkach Łużyckich czy innej tego typu wiosce w Polsce, ale na szczęście Shahruz miał silną wolę przetrwania i refleks. Pochodzenie zobowiązywało. Już od małego był niezłym spryciarzem, skoro jako jedynemu udało mu się przetrwać poważne trzęsienie ziemi w tym zasranym Iranie. Gdyby był postacią w grze, totalnie miałby jakąś platynową otoczkę.
Podczas gdy Amanda pomagała Konradowi z Niani w doborze odpowiedniego ekspresu do kawy, Hale brnął przed siebie, gubiąc się między alejkami i wpadając na przypadkowych ludzi. Ktoś chyba nawet wyciągnął telefon, aby go nagrać (dwa dni później w sieci ukazało się nagranie pod tytułem ”Target: wściekła Karen goni uciekającego z blenderem imiganta”). Na szczęście umiejętności zachowawcze sprawiły, że Shahruz wywiódł to wredne babsko w pole (a bardziej dosłownie: w dział z ubrankami dla dzieci), a sam dobiegł do kasy i stanął za jakimś grubym Johnem, nerwowo oglądając się za siebie.
– Amanda! – wrzasnął, gdy zobaczył blond wyszarpaną czuprynę na horyzoncie. Warto wspomnieć, że najpierw zobaczył jej usta, a dopiero później resztę jej twarzy i ciała. – Ty masz w ogóle jakiś hajs? – zapytał, patrząc na nią uważnie, kiedy już dotarła do kasy. Jakoś tak pomyślał, że skoro pomysł zakupienia blendera wyszedł od niej, zajmie się finansami. On sam był spłukany.

[Amanda Oakley]

Szczerze mówiąc, to Mandy nie miała zielonego pojęcia czy Paul McCartney to facet, czy też kobieta. O dziwo, wcale nie chodzi o żadne filozofie typu „płeć mózgu”, bo Manda w ogóle by nie ogarniała takich skomplikowanych konceptów. Cały temat płci mózgu był dla niej równie wielkim kokodżambo co istnienie czarnych dziur oraz to, że typ który wynalazł koło nie został uwieczniony na wikipedii. Jak można do dzisiaj czerpać z jego tak jakby wynalazku, a nawet nie wiedzieć kto go tak jakby stworzył? To kompletnie niewybuchowe i nieuprzejme. Wróćmy do tematu Paula i tego, dlaczego dziewczyna nie była pewna jakiej płci jest ten osobnik – chociaż jego imię to pewnego rodzaju spoiler. Powód był całkiem prosty i dla normalnej osoby kompletnie niezrozumiały – dziewczyna znała to nazwisko jedynie ze słyszenia, bowiem Joey często maltretował ją różnymi nazwiskami, nazwami, imionami, tytułami. Równie dobrze Paul McCartney to mogła być Paula Abdul, albo inny Paweł Lubicz. Biedna Amanda często bardzo starała się zapamiętać cokolwiek z tego niezrozumiałego bełkotu jej przyjaciela, ale to było tak nudne i tak trudne, że to praktycznie był cud, że zapamiętała jakiekolwiek nazwisko. Wróćmy jednak do teraźniejszości, Shahruz miał oczywiście rację, a jego żelazny argument był praktycznie nie do przeskoczenia.
-Może kiedy indziej – mruknęła. Oakley była tak bardzo zażenowana tym, jak bardzo Shahruz pchnął ją pod autobus, że nawet nie zdołała zaznaczyć, że przecież ona takich świństw nie je, bo totalnie jest fit, wege i w ogóle i w szczególe.
No i proszę, karma totalnie tak jakby wraca- najpierw Shahruz ją zawstydził, a teraz ona miała okazję pokazać, że typ bez niej po prostu umarłby, albo musiałby podpierdzielić blender pod obszerną bluzą. Nie dzisiaj, świecie! Dzisiaj nikt nie będzie musiał uciekać z blenderem pod pachą. Kiedy chłopak zapytał, czy Amanda ma jakikolwiek hajs, blondyna wywróciła oczami w bardzo przerysowany sposób, po czym włożyła sobie rękę do dekoltu i wyciągnęła portfel.
-Nigdy nie wychodzę z domu bez hajsu, bo to totalnie wstyd i żenada – Oj tak, Amanda mogłaby ubrać kilkucentymetrowe szorty, które ledwo skrywały poczwarkę, albo top tak krótki, że równie dobrze mógłby stanowić stanik, ale nigdy w życiu nawet nie pomyślałaby o tym, by wyjść z domu bez hajsu. Wtedy czułaby się naga. Położyła na blacie trzydzieści dolarów, a minę w tym momencie zrobiła taką, jakby co najmniej właśnie zaświeciła banknotem 500 złotowym w polskim MOPSie.
-Mogę prosić siatkę? – spytała z wyraźną wyższością w głosie.
-Dwadzieścia centów – odpowiedziała kasjerka.
-Jezuski, spoko, nie, to nie Mogłaś od razu mówić – mruknęła Mandy wywracając przy tym oczami, a następnie szepnęła do Shahruza-Głupia dziwka, będą mi tu zaporozowee ceny wprowadzać, bo jakieś głupie suki w oceanie się duszą. Jezuski, a to, że ja się duszę jak Wanda robi bigos to nikogo nie obchodzi. Świat jest tak jakby obrzydliwy..

[Shahruz Hale]

Skrzywił się lekko, gdy Amanda odrzuciła jego zakład. Nawet przez myśl mu nie przeszło, że chodziło o jej domniemany weganizm, bo mógłby przysiąc, że ledwo dwa dni temu widział, jak jej się uszy trzęsły, gdy napychała się schabowymi narobionymi przez Wandę. Nie miał więc pojęcia, że na Instagramie Oakley uchodziła za stuprocentową fit influencerkę, która oficjalnie brzydziła się pysznymi, ociekającymi tłuszczem skrzydełkami czy burgerami z Maka za dwa dolce.
– Wow, the audacity – westchnął z czymś na kształt rozczarowania i pokręcił głową, nie dowierzając, że Oakley tak po chamsku odrzucała jego wyciągniętą dłoń. Pewnie miał przy tym minę jak Kim Kardasim, gdy jej siostry zamówiły truskawkowy napój zamiast pomarańczowego.
– Widzę, że Wanda sprzedała ci patent na noszenie hajsu – stwierdził z podziwem, gdy dziewczyna wyjęła portfel z biustonosza. Jeśli jeszcze raz ktoś powie mu, że cycki nie były przydatne, chyba wyjdzie z siebie. – Btw, wiedziałaś, że chowa pieniądze też w doniczkach z kwiatkami? W ziemi kurwa. – Moja babcia kiedyś tak robiła, rzetelne info. Ciekawe czy jojka też tam chowała.
Dwadzieścia centów za siatkę? Co za zdzierstwo. Poklepał Mandy po ramieniu w pocieszającym geście. Miał tylko nadzieję, że glonojad nie uzna tego za napastowanie seksualne. Shahruz nie dotknąłby jej w tym sensie nawet gdyby zaoferowali mu drugi blender za pół ceny. Chociaż gdyby zaproponowaliby mu go za darmo, może nawet by się namyślił.
– Totalnie – przytaknął, kiwając głową i odwracając się co jakiś czas, aby sprawdzić, czy nie goniło ich tamto paskudne babsko. Wyglądało jednak na to, że kobiecina pogodziła się ze swoją porażką. – Na szczęście masz tutaj silnego mężczyznę aka mnie, który bez wysiłku zaniesie naszą nową zdobycz do domu. – Błysnął uśmiechem, jeszcze nie wiedząc, że te słowa wystarczyły, aby dziewczyna, która stała tuż za nimi, wzięła go za obrzydliwego szowinistę.
– Cholerni mężczyźni, tfu – warknęła pod nosem. – Myślicie, że jesteście tacy silni i wytrzymali, a potem nie potraficie wytrzymać w łóżku nawet pięciu minut. – Shah już otwierał usta, aby coś jej powiedzieć, lecz po jej ostatniej, ociekającej rozgoryczeniem wypowiedzi stwierdził, że to byłoby jak płachta na byka. Ktoś tu miał smutne doświadczenia seksualne.

[Amanda Oakley]

Szczerze mówiąc, to podejrzewam, iż Wanda niczego nie zdradziła Amandzie, bo najzwyczajniej w świecie blondynki nie trawiła. Chociaż może to nie była kwestia wrogości, tylko zwykłego niezrozumienia drugiej osoby? Doświadczona przez życie rosjanka nie mogła zrozumieć dlaczego młoda, ewidentnie płodna dziewczyna wciąż nie ma męża i dzieci! Kto to widział? Komu potrzebne te wszystkie torebki, szpilki i inne fatałaszki? Według Wandy Amanda marnowała najlepsze lata swojego życia skupiając na bzdurach, zamiast ogarniać rodzinę. Oczywiście rosjanka kompletnie inaczej podchodziła do Shahruza, bo uważała, że mężczyzna musi się wyszumieć przed związkiem. Być może Shahruz nie był tego świadomy, no bo w sumie dotychczas mieszkał z Emmettem i nie do końca miał okazję zobaczyć tę stronę rosjanki
Oakley była tak zaskoczona słowami Shahruza, zupełnie jakby blondynka myślała, że jako jedyna wpadła na taką sztuczkę z chowaniem przedmiotów w dekolcie.
-Jezuski, nie wiedziałam – przyznała po chwili, marszcząc przy tym swoje wypielęgnowane do bólu brwi-Się ostatnio na mnie wkurwiła, bo miała jakąś dziwną roślinkę i byłam pewna, że to jakaś tak jakby baba jaga. Rozjebałam, wysuszyłam, a to się okazało jakimś tak jakby tymiankiem. Co za chory pojeb ma takie rośliny w domu?
No i tak oto, wspólnie z Shahruzem i nowo zdobytym blenderem, Amanda ruszyła w stronę zachodzącego słońca. Dlaczego akurat w stronę zachodzącego słońca? Bo Google maps twierdziło, że właśnie w tamtym kierunku znajduje się ich dom.

[ztx2]

[Yvonne Federline]

| kilka dni po ostatniej

Bonnie nie wiedziała za bardzo jak to wyszło, ale złapali z Clintem super przyjemny i niezobowiązujący kontakt - no dobra, po szkolnym zjeździe wylądowali ze sobą w łóżku, ale generalnie było to totalnie jednorazowe i teraz, od kilku dni a to poszli na kawę, a to popieprzyli o głupotach przez telefon i dzisiaj poszli na mecz koszykówki. Ronnie wyjechał na dwa tygodnie na jakąś delegację do Europy, więc przynajmniej miała zajęcie, nie? Nie powiedziała Clintowi o Ronie, ale nie uznawała tego za coś potrzebnego. Dzisiaj jednakże, oprócz meczu miała zaplanowane spotkanie z Joe; mieli ogarnąć jakieś zakupy ubraniowe i po prostu spędzić razem czas, ale przedłużyło się jej trochę na meczu i dotarła totalnie spóźniona. Wpadła do galerii jak burza, od razu kierując się do kawiarni w której się umówili i gdy go zobaczyła, przysiadła się do stolika, łapiąc go za dłoń.
- Hej, przepraszam za spóźnienie, ale trochę się nam przeciągnęło. Zamawiać sobie jeszcze kawę czy już idziemy ogarnąć te koszule? - ścisnęła mocniej jego dłoń, lustrując go wzrokiem. Widziała że był obrażony, pewnie do tego mało się w ostatnim tygodniu odzywała, ale no... jakoś nie było kiedy.

[Joe Nottingham]

A Joe generalnie ten kontakt irytował, bo nigdy za typem nie przepadał – delikatnie mówiąc oczywiście. Nie zamierzał przy tym jakoś szczególnie tego uzasadniać – ot, Clinton mu nigdy nie leżał i nigdy już leżeć nie miał, chyba że w grobie, ale zabijania kogokolwiek jeszcze pod uwagę nie brał. W każdym razie, dzisiaj Joseph był umówiony z Bons w galerii, obiecała, że pomoże mu z ubraniowymi zakupami, on potem miał zaś robić za jej tragarza i pojawił się w galerii punktualnie, w jakiejś kawiarni no i czekał. Czekał i czekał, aż miał ochotę się zawinąć do domu, w zasadzie nawet już poprosił o rachunek, gdy poczuł czyjąś drobną rączkę na swoim łapsku.
– Hej, no trochę to chyba mało powiedziane, miałem się w sumie zbierać do domu. Widzę, że fajnie ci się olewa przyjaciela dla eks penisa, którego ruchałaś – wzruszył ramionami, bo nadal – irytowało go to okrutnie i poczuł się po prostu olany – całkiem słusznie w swoim mniemaniu.
– Straciłem ochotę i wenę na zakupy. Zadzwoń sobie po Clinta, on może z tobą wypije chętnie kawę – wzruszył ramionami, dziękując jakiejś kelnerce za rachunek. Tęsknił za Bons i czuł się chujowo że ostatnio się praktycznie nie odzywała, no. :c

[Yvonne Federline]

Cóż, no miała świadomość od zawsze, że Clinta nie lubił, ale ona sama go uwielbiała. Tak po prostu. Nie był miłością jej życia, ale wspominała ich związek całkiem pozytywnie, rozstali się też w zgodzie i nawet ją jarało, że mieli znowu kontakt. Bez podtekstu, bez dodatkowych rozkmin - te spotkania najzwyczajniej w świecie były przyjemne i jakieś takie... normalne.
- Po prostu mecz był sztos, dużo ekscytacji, plus Clint załatwił spotkanie z koszykarzami i jakoś tak... popłynęłam. Przepraszam, serio - zignorowała jego teksty o ignorowaniu przyjaciela dla eks penisa, bo dla niej to było słabe poza tym naprawdę nie zamierzała dać mu się sprowokować do jakiejś głupiej wymiany zdań, skoro ewidentnie lewą nogą wstał, o.
- Jezu, przestań, Joe. Spóźniłam się czterdzieści minut, czasami się zdarza. Co innego jakbym w ogóle nie przyszła albo coś, ale jestem i mamy cały wieczór dla siebie. Ogarnij się - zmierzyła go wzrokiem, zabierając dłoń i złapała kelnerkę za przedramię, zamawiając sobie duże latte - na wynos, bo czuła że z posiedzenia w kawiarni nic nie będzie. Ah.

[Joe Nottingham]

No jego to zaś nie jarało zupełnie, że znów mieli kontakt, bo jego zdaniem Clint zawsze był głupim chujem, bez urazy. Nie zasługiwał na Bonnie w najmniejszym stopniu, w dodatku całe życie chodził napuszony jakby był niewiadomo jakim bożyszczem.
– No to super, że mecz był sztos, bardzo mnie cieszy, że Clinton jest taki zajebisty, że załatwił spotkanie z koszykarzami i że popłynęłaś. Mogłaś sobie płynąć z nim dalej, nie zrobiłoby ci pewnie różnicy, bo ostatnio masz mnie totalnie w dupie – wzruszył ramionami, oddychając głęboko i zaciskając dłoń w pięść. Wbrew pozorom, nie wstał lewą nogą. Po prostu go wkurwiła.
– Czasami się zdarza, ale w sumie nie zdziwiłbym się, gdybyś w ogóle nie przyszła, bo ostatnio nawet na smsy z wielką łaską odpisujesz – wzruszył ramionami. – A może to ty się ogarnij? Bo widzę, że Clinton ci w dupie poprzewracał, skoro jego sama obecność sprawia, że nie możesz dać znać, że się spóźnisz, a ja kwitnę tutaj jak ostatni kretyn – wzruszył ramionami, wstając od stolika i rzucając na niego banknot. Cóż.

[Yvonne Federline]

Nie musiał na nią zasługiwać, bo Yvonne nie brała go pod uwagę w takim kontekście. Ot, przespali się po pijaku, a teraz mieli typowo koleżeński kontakt, nie? A ze swoich wszystkich związków, ten z Clintem wspominała najbardziej bezproblemowo i normalnie. Chyba przez to nie rozumiała czemu Joe go nie lubił, ale cóż. Widocznie musiał mieć swoje humorki bo inaczej chory by chodził
- Och, no strasznie. Nie widzieliśmy się aż tydzień, przestań. Dobrze wiesz, że Ron wyjechał dopiero kilka dni temu, ale nie będzie go przez najbliższe dziesięć dni i będziemy mogli nadrobić - wywróciła oczami, bo przecież wszystko musiało mieć swoje granice. Poza tym, w ciągu ostatniego tygodnia była też na jakiejś kawce z Nestą i w ogóle.
- Z łaską to widzę w ogóle tutaj siedzisz - stwierdziła, lustrując go lekko zirytowanym wzrokiem. Kochała go nad życie, ale takie fochy zawsze ją o bulwers przyprawiały - szczególnie w jego wykonaniu. - W dupie to się przewróciło tobie, że robisz mi w tym momencie jakąś jazdę o to, że spotkałam się ze starym znajomym, normalnie jakby to było jakieś przestępstwo. Raz musiałeś na mnie poczekać, wielkie rzeczy - sama podniosła się z krzesła. - Nie wiem co cię ugryzło w tyłek, ale przestań się tak zachowywać - dorzuciła swój banknot na stolik i kiedy kelnerka podeszła z kubkiem z kawą na wynos, przejęła go od niej patrząc na nią wyczekująco.

[Joe Nottingham]

On tam swoje wiedział, znał Bonnie i wiedział, jacy byli faceci i nie sądził, żeby kontakt ze strony Clintona był czysto koleżeński, tym bardziej skoro się rozwodził, nie? Absolutnie nie wierzył w szczere intencje blondyna i chyba go w chuj irytowało, że Bons podchodziła do tego w tak głupio-naiwny sposób, o bożym świecie zapominając.
– No, a ile razy widziałaś się przez ten tydzień ze swoim nowym ulubionym facetem? Clinton na pewno będzie zachwycony, możesz po niego zadzwonić i jemu wybrać koszule – wzruszył ramionami, bo generalnie w chuju miał to, że zachowywał się sam jak ostatni debil. – Mhm, fajnie. Ze mną chcesz nadrabiać, czy z Clintonem zaległe lata? – spytał, wywracając oczami, bo by go nie zdziwiło, gdyby ten czas z Clintem spędzała.
– Siedzę z łaską, bo ty na głupiego smsa, czy się w ogóle zamierzasz pojawić nie odpisałaś. Już łatwiej byłoby się dodzwonić do królowej Elżbiety, a ona nie żyje – wywrocił oczami w tym momencie. – Robię jazdę, bo mnie dla tego starego znajomego olewasz, a podobno się przyjaźnimy. Gdybym ja cię olał dla eksdupy, zrobiłabyś mi tutaj dramę i jesień średniowiecza, nawet kurwa nie udawaj, że tak nie jest – odparł, patrząc na nią ze zmrużonymi oczami, by po prostu skierować się w stronę wind, gdy dostała to swoje Latte.

[Yvonne Federline]

Nie głupio i naiwnie do tematu podchodziła, po prostu nie dodawała sobie do tego zbędnej ideologii - w przeciwieństwie do samego Josepha.
- Nie jest moim ulubionym facetem. Po prostu spotkaliśmy się parę razy - wzruszyła ramionami, bo nadal, dla niej to nie było nic nadzwyczajnego w tym momencie. Nie wpakowałaby się w relacje z kimkolwiek wiedząc, że ma zaraz brać ślub. Udawany bo udawany, ale wiadomo. - Nie mam niczego zaplanowanego z Clintem, planowałam spędzić więcej czasu z tobą, ale jak masz się tak dziko zachowywać to może po prostu posiedzę sama w domu - stwierdziła, mrużąc oczy. Naprawdę chciała posiedzieć z Joe - tęskniła za nim, strasznie się przyzwyczaiła do tego bycia razem non stop, plus uprawianie seksu też w tej tęsknocie nie pomagało, nie?
- Nie odpisałam, bo byłam w drodze. Zapierdalałam do ciebie przez pół miasta, Joey. Jestem chujowym kierowcą, naprawdę telefon w ręku byłby twoim zdaniem dobrą opcją? - nawet z rozbawieniem to teraz powiedziała, bo tak to widziała totalnie. Jeszcze by kogoś zabiła - Nigdy nie czepiałam się jak milczałeś dłuższy czas. Jak wtedy gdy byłeś z Callie chociażby - zrobiła teraz kwaśną minę, bo się wtedy wkurwiała strasznie ale słowem się nie odezwała. Nie, bo go kochała najbardziej na świecie i nigdy nie chciała taka być. Nerwowo nacisnęła na guzik w windzie. - Zachowujesz się jak jakiś zjeb, boże. - mruknęła pod nosem, kawę finalnie wpierdalając do kosza bo nie miała na nią już ochoty. W sumie na nic nie miała.

[Joe Nottingham]

Zdaniem samego Josepha to wcale nie była zbędna ideologia – to po prostu było myślenie facetów. Umówmy się, żaden by nie umawiał się z piękną kobietą, samemu będąc w trakcie rozwodu bez jakiegokolwiek ukrytego celu.
– Mhm – mruknął pod nosem, wywracając teatralnie oczami i ogólnie nie wierząc w to ani trochę. Jasne, ona mogła się nie pakować w relacje z kimkolwiek, ale jemu też mogło zależeć typowo na reboundzie, skoro się z nią przespał po Reunion i był w trakcie rozwodu, nie? – Aha, aha, jasne. Clint w domu na pewno ci chętnie dotrzyma towarzystwa. Ostatnio robi to ciągle – odparł, bo wcale jakoś nie wierzył, że za nim tęskniła, bo gdyby tęskniła, to by się odzywała, a jego męskie ego cierpiało.
– No kurwa, mogłaś na czerwonym odpisać. Albo w końcu podłączyć telefon do komputera w samochodzie – mruknął nadal niezbyt zadowolony, że tego nie zrobiła, ale fakt, kierowcą była marnym. I nie chciał, żeby sobie krzywdę zrobił. – Wiesz dobrze, że to było co innego – odetchnął głęboko. – NO I MOŻE JESTEM ZJEBEM – wyraźnie wkurwiony, gdy drzwi do windy się otworzyły i wsiadła… Callie. Z Billem i dziećmi. O kurwa.
– Calls, ja ogarnę wózek – mruknął Bill, pewnie siłując się z owym wózkiem z Willem w środku i dopiero ogarnął, kto był w windzie. – Och. Joseph – mruknął pod nosem, patrząc na niego trochę jak na ducha, ale Callie mimowolnie objął.

[Yvonne Federline]

A może jej też na takim lekkim reboundzie zależało tamtego wieczoru? Wszystko się komplikowało, była lekko udręczona tym, że na Joe zaczynało jej zależeć, w międzyczasie był temat Rona i Bonnie chyba dlatego nic złego w tym nie widziała. Poza tym... Clint zawsze był super ziomkiem do pogadania. Do ruchania też, ale to był odrębny temat
- Próbujesz mnie wkurwić czy co, bo nie rozumiem tych insynuacji? Zachowujesz się tak, jakbym się ruchała z nim non stop. Nie potrzebnie ci w ogóle powiedziałam, więcej tego błędu na pewno nie popełnię, sorry - rozłożyła bezradnie ręce. Taki miała plan - nigdy więcej nie rozmawiać z nim o takich rzeczach bo irytowała ją ta zazdrość. Nawet jeśli sądziła, że wynikała z typowo męskiej zazdrości, a nie czegoś więcej. - Jestem tylko pierdoloną blondynką, nie umiem robić dwóch rzeczy na raz - wzruszyła ramionami, czując jak się w niej wewnętrznie gotuje. - Gówno, a nie co innego. Po prostu w przeciwieństwie do ciebie nie jestem egoistyczną pizdą. Nie do ciebie. - powiedziała, wymownie brwi unosząc. - TO MOŻE PRZESTAŃ NIM BYĆ, JA PIERDOLE! - pięścią go szturchnęła w klatkę piersiową, sama głos podnosząc ale kiedy zobaczyła parę wchodzącą do windy, wyprostowała się ogarniając od razu. Calls. Zmarszczyła czoło. Blondynka trzymająca dziewczynkę za rękę, zacisnęła usta.
- Joe, wyszedłeś już - powiedziała tylko cicho, mocniej do siebie przyciągając małą Nellie, a Bons od razu kropki połączyła. Zlustrowała wzrokiem kobietę w lustrze, pierwszy raz ją w ogóle widząc. Nigdy Joe nie pokazał jej zdjęcia Callie, ale była śliczna.
- które piętro? - zapytała cicho, marszcząc czoło i nadal intensywnie w odbicie w lustrze się wpatrując. Śliczna. I podobna do niej. A może to Bons była podobna do Callie? Albo miała schizę. Pewnie tak.
- Parking - rzuciła Callie i ich spojrzenia się w odbiciu zetknęły. Bons skinęła głową, bo też tam jechali, nie?

[Joe Nottingham]

– Masz na myśli ruchanie czy mówienie mi o tym? – spytał kąśliwie, patrząc na nią ze zmrużonymi oczami. Jasne, był zazdrosny, cholernie zazdrosny, ale przyznawać się przecież nie zamierzał. – No kurwa, ja ci osobiście podepnę ten pieprzony telefon – mruknął pod nosem, bo naprawdę kiedy powiedziała, że nie jest egoistyczną pizdą do niego, odetchnął głęboko.
– Nie byłaś, ale jak on się pojawił, to totalnie ocipiałaś na jego punkcie – odparłz bul wersem, ale kiedy go pięścią szturchnęła, spojrzał na nią podkurwiony, ale gdy do windy weszła Calliope i Billy razem z dzieciakami, odetchnął i pokiwał głową.
– Wyszedłem jakiś czas temu – potwierdził cicho. – Urosły – dodał, wskazując brodą na dzieciaki, chociaż Willa nigdy nie widział, ale Nellie była już naprawdę duża.
– Czas leci za kratkami, coś o tym wiem – powiedział nieco kąśliwie Billy, chociaż za kratami spędzili z Isaakiem zaledwie kilka miesięcy, nie? No i pewnie pojechali na parking, Billy zgarnął Calls za rękę, a Joe się rozejrzał.
– Gdzie zaparkowałaś? – spytał łagodniej, patrząc na nią, bo pewnie samochodu się za bardzo nie dorobił jeszcze i przyjechał komunikacją jednak.

[Yvonne Federline]

- Mówienie ci o tym. Ruchać mogę kogo chcę i kiedy chcę, o ile nie dojdzie to do Rona - burknęła tylko pod nosem, bo cała ta dyskusja była zupełnie idiotyczna jej zdaniem. - Mózg sobie podepnij - dźgnęła go palcem w czoło, tak naprawdę to mając ochotę mu z całej siły w łeb przyłożyć, bo jak miał takie jazdy to zawsze cholernie udręczał jej duszę. - Wiesz co? Może powinieneś po prostu wypierd... - no ale nie dokończyła, bo przy obcych ludziach dramy robić nie chciała. Inna sprawa, że dla Joe tacy obcy nie byli? Napięła się słysząc słowa Billa, a Callie go szturchnęła łokciem.
- Billy, przestań - powiedziała szeptem, biorąc głęboki oddech. Pogładziła włoski dziewczynki którą nadal mocno do siebie przyciągała. - Miłego dnia - dodała podczas wychodzenia z windy i faktycznie podreptała do przodu, ale odwróciła się kilkakrotnie w ich kierunku - Callie miała go całkowicie w dupie i nawet zapomniała o jego istnieniu przez ostatnie lata, ale teraz zdecydowanie będzie miała kilka gorszych nocy po zobaczeniu go Bonnie podążyła wzrokiem za tamtą czwórką i zmarszczyła czoło słysząc słowa Joe.
- Na miejscu parkingowym - powiedziała, mierząc go wzrokiem. - Straszna pizda z niej. Tak chujowo się zachowała, a teraz życzy ci miłego dnia? - pokręciła głową, wyciągając z torebki papierosa i od razu go sobie odpaliła, rzucając w niego kluczykami. - B12. Ale jak zamierzasz być dalej takim dupkiem, to lepiej śmigaj na autobus - mruknęła pod nosem, ruszając w stronę auta.