autor

[Timothy Callaway]

Prawdopodobnie nie zapamięta z tego wszystkiego zbyt dużo, a prowadzenie z nim dyskusji faktycznie nie miało większego sensu. Chociaż Timmy w tym stanie chętnie jeszcze by podyskutował. Lubił to robić normalnie, więc w tym momencie robił to jeszcze chętniej.
Timothy nie miał takiego wspaniałego dzieciństwa, nie pochodził z nie wiadomo jak bogatego domu i w dupie mu się z tego powodu nie przewracało. Patrząc na niektóre zachowania Elvisa, powinien się cieszyć, że jego dzieciństwo było jakie było... Chociaż też pozostawiło po sobie kilka śladów. Jednak przynajmniej nie był rozpuszczony do granic możliwości i chciał sam pomyśleć o swoim utrzymaniu. Nie chciał siedzieć adopcyjnym rodzicom zbyt długo na głowie. Jednak tak samo, jak Elvis nie wiedział kompletnie nic o nim, tak samo on nie wiedział nic o Elvisie, więc nie mógł przypisać do jego zachowania konkretnego powodu. Może kiedyś będą mieli okazję trochę lepiej się poznać? Gdzieś pomiędzy wzajemnymi docinkami. W łóżku znaleźli wspólny język , oczywiście jednorazowo, tak twierdził Timmy. Twierdził też, że nie ma zamiaru poznawać go bardziej... Ale co by nie było, Sage właśnie ratował mu tyłek, może to doceni jak już zacznie trzeźwo myśleć. -Nie wrócę do domu.- powiedział stanowczo, a przynajmniej starał się, aby tak to zabrzmiało. -I nie wieeeeesz gdzie mieszkam.- zaśmiał się, no bardzo zabawne, naprawdę. Timothy nie zwrócił uwagi na to, że faktycznie irytował Elvisa, a szkoda... miałby wtedy nie małą satysfakcję. -Ej!- krzyknął, kiedy Sage nie wytrzymał i podniósł go do góry. -Puuuuuszczaj!- pacnął go w ramie, wiadomo było, że i tak nie ma z nim szans. Chcąc nie chcąc złapał się go, owinął ręce wokół jego szyi, a kurtkę wcisnął gdzieś pomiędzy nich, bo nie zdążył jej nawet ubrać. -Już mnie nosisz na rękach.- mruknął prosto do jego ucha, jednak zadowolony z obrotu sprawy. Szybko poszło. -Jednak z tobą pójdę, teraz jest mi cieeeepło.- oparł głowę o jego ramie. Timmy już Ci współczuję kolejnego dnia...

/ztx2
możesz ich przenieść tam, gdzie Elvis ciągnie za sobą Tima

[Dylan Pritchard]

#8

Czasem była na granicy. I nie to, że robiła coś złego, bo przecież nie dilowała w ciemnych alejkach prochami z trzeciej ręki czy też nie mordowała wszystkich po kolei z czystej zazdrości o jakiegoś faceta. Nie bawiła się nawet w broń, chociaż nauczyła się strzelać w wieku szesnastu lat do puszek w ogrodzie dziadka. Była niegroźna dla społeczeństwa, a jej graffiti nie było wandalizmem. Było wyrazem sztuki. Problem polegał na tym, że Pritchard na swoje cele obierała coraz to bardziej strzeżone i widoczne budynki, malując na nich wielokrotnie dość kontrowersyjne treści. Piękne, ale budzące niepokój i zainteresowanie mediów, czego ostatecznie wcale nie chciała. Niszczenie mienia publicznego lub prywatnego mogło ją srogo kosztować. Dlatego, gdy dzisiaj przekraczała niebezpieczną linię - musiała wspomóc się jedyną osobą, która byłaby w stanie w tym momencie zdziałać wiele. Grayson.
Nie lubiła go wciągać w swoje problemy, zwłaszcza, że od momentu, gdy zaczął się domyślać co jego siostra robi - nigdy o tym nie rozmawiali. Tym razem była w sytuacji podbramkowej, bowiem policja nie chciała dać sobie spokoju z poszukiwaniami. Ukryła się więc w alejce za Dragonem, licząc na to, że bardziej podejrzany klub nie ściągnie tutaj nikogo niepożądanego. Usiadła za kontenerem i czekała, aż jej brat się pojawi. Po kilkunastu minutach słysząc kroki postanowiła się nie ruszyć, póki znajomy głos nie zabrzmi echem. Trochę się cykała, zwłaszcza, że dłonie miała ubrudzone farbą, a rozpuszczalnik wyjątkowo się skończył. Na policzku też było kilka smug, więc przyłapanie jej, nawet jeśli nie na gorącym uczynku, a gdzieś w pobliżu mogło skutkować przesłuchaniem.

[grayson pritchard]

[E06] Czyli Pritchardowie ogólnie rzecz biorąc żyli na granicy. Grayson najpierw mocno po niej tańczył przez ostatnie trzy lata, a potem - jakby tego było mu mało - trafił do nie do końca poukładanego domu, w którym ostatecznie miejsce znalazł sobie na kanapie, zamiast w swoim łóżku i swojej sypialni. To absurd, zgoda i bardzo mu uwłaczał, ale jednocześnie dopiero w zaciszu przestronnego salonu czuł się cokolwiek zrelaksowany i nocą pozwalał sobie nawet na sen. To dlatego wiadomości od Dylan go nie tylko przebudziły, ale i od razu postawiły na nogi. W sumie... trudno, żeby było inaczej, skoro z takim uporem maniaka wystukiwała je na wyświetlaczu swojego telefonu, napełniając zaspaną głowę Graya tylko i wyłącznie negatywnymi pomysłami.
Od zawsze sądził, że mógł zrobić lepszą robotę jako starszy brat i nigdy nie próbował Dylan oceniać, natomiast wydawało mu się, że z każdym kolejnym smsem, jest o krok bliżej do spieprzenia sobie życia i że powinien jej to jakoś uzmysłowić; nie był to przecież pierwszy raz, gdy prosiła o drobną przysługę i nie był też pierwszy, gdy wcale jej nie odmówił. Kilkanaście minut później dojechał już na miejsce autem. Zaparkował oczywiście jakąś przecznicę dalej, żeby z daleka móc ocenić sytuację, a resztę trasy pokonał z buta, co chwila oglądając się, czy przypadkiem nikt za nim nie idzie.
- Jaki piękny wieczór... - rzucił podniesionym nieco tonem głosu, żeby dać jej do zrozumienia, że pojawił się na miejscu. Być może było to hasło już wyćwiczone na tego typu okazje, żeby nie wołać jej po imieniu, albo po prostu zawsze zwracał na siebie uwagę jakimś randomowym stwierdzeniem, które w tłumaczeniu na ich wspólny język oznaczało "jest bezpiecznie, wyłaź już". Niestety - młoda nie wyłaziła, dlatego Grayson postanowił zaatakować trochę inaczej i zanucił coś z listy viral50 USA, licząc na to, że jego ohydny wokal, którego bardzo się przy ludziach wstydził, podziała na nią lepiej, niż głupia deklaracja.

[Dylan Pritchard]

Dylan nie raz nie dwa powtarzała, że Nicole to nie kobieta dla niego i że ten związek po prostu kiedyś legnie. Gdy brata nie było, każdy dzień spędziła na martwieniu się, ale ona? Nawet nie zadzwoniła do Dylan czy wszystko gra, czy czegoś potrzebuje, wiedząc, jak blisko była z Graysonem. Nie za to jednak za nią nie przepadała. Chodziło o całokształt i choć życzyła mu najlepiej, czuła, że byłby szczęśliwy z inną. Poza tym, te miesiące rozłąki mogłyby zniszczyć wszystko, każdy związek, każdą relację, więc nie zdziwiłaby się, gdyby i ich przeżywała jakiś kryzys. Nie wtrącała się jednak, bo jak na młodszą siostrę przystało wolała robić głupoty niż rozwiązywać problemy dwójki dorosłych i kanapy. Aczkolwiek, na jego miejscu nie dałaby się na nią wykopać. Może to jednak kwestia wychowania i jakiś gentleman tam w nim siedział. Kto to wie.
Pritchard żyła w przekonaniu, że póki nic na nią konkretnego nie mieli - mogła kontynuować swoje artystyczne ekspresje na budynkach. Fakt, kilkakrotnie było blisko, tak jak zresztą dzisiaj, jednak ta adrenalina wcale nie była taka zła. Potrzebowała jej, by funkcjonować. W końcu lepsze to, niż amfa, a biorąc pod uwagę jak ciężkie miała studia i to, że pracowała jeszcze jako niania - a z bachorami można pierdolca dostać - mogłaby po nią sięgnąć, by się doładować. Tak jednak się nie działo, była czysta. Miała trzeźwy umysł, odrobinę zamroczony dudniącym sercem, ale to wszystko. I wiedziała, że może na niego liczyć. Słysząc jego głos nie wychodziła, bo chciała się po prostu upewnić jeszcze, że nie pomyliła się z nadmiaru emocji, ale gdy zaczął śpiewać - ugh. Wyszła zza kontenera, zsuwając kaptur z głowy. - Tragicznie śpiewasz, G. Kariery na tym nie zrobisz - mruknęła, uśmiechając się do niego. Przytuliła krótko brata i westchnęła cicho. - Powinniśmy iść, zanim wpadną na to, by wrócić tą samą drogą - przygryzła policzek od środka i wsunęła brudne dłonie do kieszeń spodni, wcześniej narzucając kaptur ponownie i poprawiając plecak na ramieniu. - Sory, że Cię obudziłam, ale nie miałam się do kogo o tej porze zwrócić - co jak co, mało kto wiedział czy podejrzewał, a wtajemniczenie kolejnej osoby byłoby po prostu dla niej zbyt niebezpieczne. - Jak nocka na kanapie? - Zapytała, ale nie złośliwie, po prostu z troską i odrobinę po to, by zabić głupią ciszę oraz mordercze spojrzenia Pritcharda. Nie żałowała tego co robiła, ale zdawała sobie sprawę, jak dzisiaj było blisko.

[grayson pritchard]

Sytuacja była zbyt złożona, aby wskazać jeden, konkretny powód tego totalnego fuck-upu, ale Dylan miała rację - trzy długie lata rozłąki wcale nie pomogły i sprawiły, że powrót z tej dalekiej, kryzysowej podróży był jeszcze cięższy, niż przedtem. Natomiast to też nie tak, że cała wina spoczywała na barkach Nikki, choć fakt, że w tym czasie wcale nie było jej z Pritchardami po drodze, w ogóle nie był budujący i łagodnie rzecz ujmując - ssał. Na kanapę wyemigrował więc sam i na pewno nie bez zająknięcia, ale po prostu tego potrzebował, przy czym nie sądził, że akurat młodsza siostra będzie o tym wiedzieć. Była cwana.
Grayson - o dziwo - doceniał jej twórczość. Wolałby rzecz jasna, żeby realizowała ją bezpiecznie i w zgodnych z prawem okolicznościach, ale poza tym sądził, że miała całkiem niezłą rękę do farby i czasem zastanawiał się, po kim ten talent odziedziczyła. Problem polegał jednak na tym, że Dylan zakazy próbowała omijać, a co gorsza - stawka rosła, bo porywała się na coraz bardziej wyeksponowane ściany, z których trudno wyjść o suchej stopie, gdy zamiast śpiewu starszego brata, usłyszysz w ślepym zaułku "policja, nie ruszać się". - Ta? Naprawdę? Dobrze, że chociaż nieźle ratuję Ci tyłek, bo zdechłbym z głodu - odparł nonszalancko, obejmując Dylan na przywitanie i uważnie przyjrzał się jej twarzy w półmroku miejskiego zakamarka, ciężko wzdychając. No tak. Miało sens. - Wrócić tą samą drogą? - powtórzył po niej celowo, żeby uzmysłowić jej, jak blisko wpadki była, ale nie liczył na to, że tak prymitywna uwaga do niej przemówi. Była bardziej uparta. Nie odpowiedział jej na podziękowania, skinając tylko głową; szli spokojnym spacerem w dół alejki, oboje zakapturzeni i z rękami w kieszeniach, jakby faktycznie coś dopiero zmalowali albo zmalować mieli. Sęk w tym, że obok Graysona wzbudzała znacznie większy respekt, niż sama, bo w cieniu blokowców wyglądał jak jej goryl. - Na kanapie? Skąd wiesz? - zapytał, czujnie zerkając na siostrę i spojrzawszy w jego twarz, od razu zauważyła jak szybko się zorientował. - No tak. Messenger. Mówiłem Ci, żebyś tego nie czytała, kurde - burknął oburzony i odetchnął ciężej, znów wyglądając przed siebie. - Cóż, na szczęście jest wystarczająco twarda, żebym się w niej nie zapadał - wzruszył ramionami, ale zanim zdążyła mu odpowiedzieć, pogroził jej palcem. - Nawet nie myśl, że zmienisz temat, panno Pritchard. Mamy do pogadania - zapowiedział jej otwarcie, zmierzywszy wcześniej wzrokiem dwójkę facetów, którzy właśnie ich mijali.

[Dylan Pritchard]

- No słuchaj, ostatecznie jesteś tu by chronić i służyć, czy inny badziew, który wypowiadacie w FBI - zauważyła, bo może to jednak było z wojska? Cholera wie. Nie znała się, okej? Miała być prawnikiem slash rebel nianią, więc nie przejmowała się przysięgami, póki nie wychodziły poza sąd lub salę rozpraw. Co ostatecznie na jedno wychodzi. W każdym razie, za to właśnie Grayson dostawał pensję, chyba, że go zawiesili, a młoda Pritchard jeszcze o niczym nie wiedziała. - Nie zaczynaj - wywróciła oczami - zazwyczaj policjanci to debile, nie powiesz, że nie. Zwłaszcza nocny patrol, który szuka kieszonkowców lub reaguje na bójki w barach. Raz się zdarzyło, że trafiła mi się dwójka jakichś uparciuchów. Byli dość szybcy. Czy nie dostają już za darmo pączków? - Zastanowiła się, bo była zdziwiona dzisiejszym wydarzeniem, ale nie na tyle, by się wystraszyć. Była jego siostrą, strach to ostatnie o czym mogła myśleć, a poza tym - jak zauważył Grayson - była dość upartą bestią. Cwaną, bystrą i upartą, dlatego Parker miał z nią piekło na zajęciach. Choć, może nie aż tak. W końcu jej uśmiech wiele wynagradzał.
- Mm... nie tylko. Jesteś spięty, masz na sobie stary dres, więc nie wlazłeś do sypialni po nic innego - zauważyła z lekką zadziornością - a tu masz plamę po czekoladzie. Nicole zabrania jedzenia w łóżku - przypomniała mu i pokazała palcem na niewielką plamę po rozpuszczonej czekoladzie, pewnie z batona czy tabliczki. - A jako iż jest noc i Cię obudziłam, wątpię byś urządzał sobie maraton filmowy - mówię, bystra. Będzie kiedyś dobrym prawnikiem, o ile nikt do tej pory jej nie wsadzi za wandalizm, bo niestety w świetle prawa tym było jej graffiti, nie ważne jaką miało wartość artystyczną. - Nie ma o czym. Nie wpadłam, przyjechałeś, spokojnie wrócimy do domu. Koniec sprawy - wzruszyła ramionami, bo nie chciało jej się wysłuchiwać gadek na temat tego, jak bardzo jest nierozważna. Wiedziała to, ale nic poradzić nie mogła na chęć adrenaliny i tworzenia na wielkich formatach. Szkicownik jej niestety niewiele dawał.

[grayson pritchard]

- Owszem. Służyć i chronić KONSTYTUCJI przed WROGAMI - podkreślił wyraźnie, kręcąc głową na boki. W kontekście, o którym mówiła Dylan, przysięgali gliniarze i w gruncie rzeczy jako prawnik powinna zdawać sobie z tego sprawę, zwłaszcza, że jak kiedyś zda egzamin bar to też będzie musiała złożyć przysięgę adwokacką i jednak warto byłoby, żeby wiedziała, pod czym się podpisze. No, ale do tego to jednak jeszcze długa droga. Nadrobi. - Dylannnnn - syknął przez zaciśnięte zęby, gdy pochwaliła się "dość szybkimi" gliniarzami i pokręcił głową. Nie da się z nią, serio. - Jak regularnie im fundujesz takie nocne przebieżki, to widocznie nieźle dbasz o ich formę i te pączki wcale im nie przeszkadzają. Pomyślałaś o tym? - zauważył i uśmiechnął się do niej szeroko, ewidentnie dumny ze swojego odkrycia. I w sumie nie powinien jej uczyć lekceważenia policjantów, ale chyba sami się o to prosili, skoro nie potrafili upilnować jednej krnąbrnej studentki.
Co by nie mówić - był pod wrażeniem jej spostrzegawczości i za każdym razem, gdy pokazywała mu na coś palcem, wiódł za nim instynktownie wzrokiem, starając się ukryć pod kapturem zakłopotanie czy niewielkie zawstydzenie. Była z Pritchardów, bezapelacyjnie, ale mogłaby go nie stawiać w tak podbramkowej sytuacji, zwłaszcza, że ratował jej tyłek. Ostro grała. - Mówisz tak, bo zazdrościsz mi tej czekolady - odparł w końcu, odpychając dłonią palec, którym wskazywała na dużą plamę po mlecznej i zaśmiał się nerwowo, kiwając głową na boki. - Spostrzegawcza jesteś. Za bardzo - dodał po chwili i ponownie wcisnął łapy w kieszeń-kangurkę na brzuchu, przyspieszając nieco kroku. Nie czuł się zbyt komfortowo, opowiadając jej o swojej sytuacji, bo miał wrażenie, że powinien być dla niej jakimśtam wzorem, a tymczasem z pierwszego rzędu pozwalał jej oglądać prawdopodobnie najbardziej popsuty związek świata i to niestety ssało. - A co jeśli oglądałem Harryego, hm? Bez Ciebie? - spróbował więc zblefować i szturchnął ją nieznacznie łokciem pod bok, ale to było kłamstwo na bardzo krótkich nogach, bowiem saga o cymbale spod schodów była zarezerwowana tylko i wyłącznie dla rodzeństwa. - A jak bym nie przyjechał? Do kogo dzwoniłaś przez ostatnie trzy lata, co? - zapytał zaczepnie, zerkając na nią z góry, gdy przechodzili przez jakieś podwórko. - Wiesz, że na studiach mieliby z tym problem, nie? - zawiesił głos, dając jej czas na krótkie przemyślenia. Adwokat z brudną kartoteką? To nie mogło się udać.

[Dylan Pritchard]

- Hm, trochę głupia ta przysięga, biorąc pod uwagę, że konstytucja to tylko prawo, a prawa w papierowej wersji nie da się zabić. W sumie, żadnego się nie da, można je natomiast zmienić lub wyrzucić pewne dogmaty. Ludzie dostają kulkę na ulicy za to, więc chyba powinni to odrobinę przeredagować, nie sądzisz? - Zastanowiła się na głos, czując się odrobinę jak na zajęciach z prawa karnego i cywilnego z Lanaghanem. Nie, żeby lekceważyła konstytucje, ale uważała, że robienie takich przysiąg jest po prostu idiotycznym pomysłem. To ludzie byli bardziej zagrożeni, ludzie tworzyli ten kraj, a prawo tylko uskuteczniało pewne rzeczy lub przeciwnie, często tworzyło chaos. - Eh, wiedziałam, że jestem zbyt wspaniałomyślna - westchnęła teatralnie, po czym zachichotała pod nosem - nie spinaj, serio. Ostatecznie znam trochę bardziej Seattle i różne kryjówki, niż gliniarze - wzruszyła ramionami, bo co miała mu powiedzieć. Nie chciała, by się jakoś specjalnie przejmował sytuacją. Wystarczyło ją tylko odebrać i podwieźć do domu, tyle. Uber by to zrobił, ale nie chciała zostawiać po sobie wielkich śladów.
- Myślisz, że powinnam wybrać jednak FBI? - Zapytała, widząc zaskoczoną minę Graysona. Może przebranżowienie się na agencję federalną nie było aż takim głupim pomysłem? Miała prawie dwadzieścia sześć lat, jakby nie patrzeć, fakt, kończyła w tym roku studia prawnicze i miała przystąpić do egzaminów, ale... była dobra w te klocki. - Trochę tak. Dawno nie jadłam - westchnęła ciężko i nawet zorientowała się, że od ostatniego posiłku minęło sporo czasu - może pojedziemy na szejka do maka? - Zaproponowała cicho, bo może nie zasłużyła, ale hej, głodnej jej chyba nie zostawi, co? - Po kimś to mam - uśmiechnęła się uroczo. Bo taka prawda. pewne rzeczy dziedziczyło się w genach, a to, że wybrała inną drogę to już nie było tak ważne. Wciąż posiadała te same cechy, co ich rodzice czy Gray, tylko wykorzystywała je na swój własny sposób. - Nie oglądałbyś. Wiesz, że to grozi złamaniem punktu trzeciego naszego kodeksu. I mogłabym wymierzyć Ci trzy plaszczaki, gdyby tak się stało. A serio, nie chcesz sprawdzać ile mam siły w tych rękach - codziennie praktycznie nosiła dzieci, więc co jak co, one nie ważną gramy, jak małe kotki, sory.
No tak, trudne pytania znów zaczęły się pojawiać. Wzięła głębszy oddech, popychając stopą jakiegoś kamyka. - Czasem do Trevora, ale to tylko dlatego, że jest dilerem i nie wsypałby mnie - wywróciła oczami - nie chciałam nikogo innego w to wciągać. Sory, ale Twoi kumple to zjeby, a Dallas ma kij w dupie z tego co widzę. Zawsze miałam go za milszego gościa, ale najwyraźniej te wszystkie panny, o których wspominałeś, mocno mu tam coś poprzestawiały - zakręciła palcem przy swoim czole i prychnęła. - Dawałam sobie radę przez trzy lata całkiem nieźle! - Jakby to miało pomóc, musiała dodać. Ale miał rację. - Wiem, wiem, że to by wszystko spieprzyło, a ja jestem na półmetku - przytaknęła ze skruchą, bo nie była głupia. Czasem ponosiła ją fantazja i chciała robić dużo, mało roztropnych rzeczy... - nie umiem przestań, Gray. Tylko tak mogę się wyżyć - spojrzała na brata spokojnie.

[grayson pritchard]

Stuknął palcem w sam środek dylanowego czoła. - Wróć do książek, klopsie - bo to nie był ani czas, ani miejsce na dyskusje o istocie federalnej przysięgi, której sensem tak na marginesie wcale nie jest chronienie byle kawałka książki z prawniczymi paremiami, tylko dbanie o państwo i jego zdolność do wykonywania swoich funkcji, czyli między innymi chronienia ludzi właśnie. Ale wystarczy tego, bo znowu się zrobi długo. - To prawda. Skończysz pewnie z jakimś orderem - ironizował, to fakt, ale nie próbował być złośliwy. Na swój sposób jednak było to całkiem zabawne i szczerze się za nią zaśmiał, kiedy tylko melodyjnie zachichotała tym swoim psotnym śmiechem.
- Myślę, że nie. Zanudziłabyś się. Wbrew pozorom wcale nie malujemy po ścianach ani nie ganiamy tylko seryjniaków - odparł z automatu, jakby pytała go o to po raz pięćdziesiąty i po raz pięćdziesiąty musiał ją odwodzić od tego pomysłu. Jeszcze trzy lata temu może nawet pomógłby jej wypełnić papiery, ale teraz zrobiłby wszystko, żeby nie aplikowała i nie psuła sobie życia. Kryzys wiary, czy coś. - Do maka? W nagrodę za wyrwanie mnie o pierwszej w nocy z łóżka? Chyba na happy meala, wiesz? - na nic więcej nie zasłużyła z tym swoim dziecinnym zachowaniem, zwłaszcza, że wciąż była chyba umorusana tą farbą na twarzy, także raczej nie wyglądała najdoroślej. A że odgrażał się pewnie na marne i że ostatecznie jednak się złamie? Cóż. Taka rola starszego brata. - Aha, już widzę, jak wymierzyłabyś mi te trzy plaszczaki, mięczaku - w siłę fizyczną nie wątpił, ale umówmy się - Dylan tylko na zewnątrz była taka twarda, a poza tym to pewnie przylepa i sama słodycz, i w życiu nie podniosłaby na niego drogi. - Swoją drogą to nie fair, że za punkt trzeci mi grożą trzy plaszczaki, a Tobie trzy mordoklejki i to nie kwaśne. Musimy to zmienić - oj tak, spadł mu kamień z serca, bo pewnie całe życie nosił tę zadrę w sobie i dopiero teraz pozwoliła mu zgłosić zażalenia. Ciekawe jak wmusiła w niego ten kodeks, hm?
- Nie słyszałem tego - zatkał uszy, kręcąc głową na boki. Kolejna trudność - sam miał pokręconych znajomych i rozumiał, że nie wszyscy kumple Dylan będą ze chóru kościelnego, ale wolałby tego po prostu nie wiedzieć. I to nawet jeśli jej ufał, że w nic grubszego się nie wkręci. - Dallas jest po prostu w moim wieku, także jest spokojnym, ułożonym facetem. Brzmi obco, prawda? - przewrócił oczami, chociaż z rozbawieniem, bo rozbrajała go jej bezpośredniość w opisywaniu jego ziomków. Najważniejsze, że on się z nimi dogadywał. Ona nie musiała. I nie powinna, hehe. - O, czasami jednak mówisz poważnie - uśmiechnął się złośliwie, gdy wreszcie zaczęli się zbliżać do jego auta i wzruszył ramionami. - Jest mnóstwo innych sposobów, nie? Boks na przykład. Mogłabyś chodzić ze mną i Dallasem. Mamy w grupie kilka lasek i świetnie się bawią - zaproponował zupełnie serio, chociaż tak do końca tego nie przemyślał, bo skoro on i Simmons obczajali te laski, to i ona pewnie wpadłaby w oko jakiemuś innemu amatorowi boksu i mogłoby się skończyć aferą. Dramat.

[Dylan Pritchard]

- Spadaj parówo - odtrąciła jego wielką łapę z dala od swojej twarzy i wywróciła oczami. - Czasem mnie irytujesz, a poza tym, jeśli chodzi o książki - przeczytałam ich znacznie więcej niż Ty - mruknęła niezadowolona, bo co jak co, ale to ona była tutaj tą wykształconą przyszłością państwa amerykańskiego, a nie jej brat, który nawalał się z gangusami, czy coś. - Szkoda - mruknęła, bo cóż, naoglądała się trochę w życiu i w sumie jakby miała pracować dla agencji federalnej to wolałaby jakąś ciekawą robotę, niekoniecznie papierkową. Na przykład ganianie za seryjniakami lub robienie za szpiega, choć to oczywiście mało legalna sytuacja w innych krajach i narażałaby się. Nie sądziła jednak, że usłyszy od Graysona kiedyś takie słowa. Była przekonana, że pomógłby jej ze wszystkim i że wspierałby ją w wyborze, ale teraz - wydawałoby się, jakby nie chciał jej tam. Jakby chciał ją chronić. Mogła jednak tylko się domyślać co się stało i co było powodem zmiany zdania.
- Spoko, są tam nuggetsy więc możemy - zaśmiała się cicho ponownie, bo co jak co, wszystkim w maczku wygrywała. No chyba, że były w menu te pseudo mięsne kanapki. Wołowina? Chyba szczur. Ale o tym nie zamierzała dyskutować, wiedząc, że podjadą do jakiegoś mcdrive po drodze. Nie byłby przecież najlepszym bratem, gdyby zostawił ją w potrzebie, a teraz potrzeba nosiła miano czekoladowego shake'a za dolara. - Sam jesteś mięczak - szturchnęła go łokciem w żebra - nie moja wina, że dałeś się wrobić w tak prostą umowę. Tak to jest, jak się nie czyta kontraktów, które się podpisuje - uśmiechnęła sie wrednie. Od małego była cwaniarą, nic dziwnego, że zostanie w przyszłości prawnikiem i wszystkich wykiwa swoimi zagraniami. I choć obiecała sobie, że nie będzie nigdy bronić człowieka, który jest winny jakiegoś poważnego czynu, to jednak nie oznaczało, że nie będzie brała spraw, które będą wymagały smartmouth.
- Kij w dupe - powtórzyła i wywróciła oczami. - Jesteś dziś bardzo złośliwy, Pritchard, nie wiem po kim to masz - pokręciła głową z niedowierzaniem. - Aha, jasne, bym z Wami gapiła się na te dupy, co tam obczajacie? Trochę fuj, nie uważasz? - Przecież nie pójdzie z nimi na siłownie czy boks i nie będzie się przyglądać panienkom, które w głowie mają tylko instagram i napuchnięte usta, okej. Miała jakieś wartości w życiu w przeciwieństwie do nich. - Poza tym, jestem artystką, a nie mordobijcą - zauważyła, bo jednak jej wyżywanie się było poprzez sztukę lub krzyczenie na gości w korytarzach uniwersyteckich, po tym jak ich staranowała i oblała kawą. Każdy ma swoją rozrywkę.

[grayson pritchard]

Roześmiał się. - Ej, tylko nie parówo - znów pogroził jej palcem, ale ogólnie rzecz biorąc to wystarczyło, żeby go rozbroić. Rozbawiła go, śmiał się, więc misja tak jakby się jej powiodła i wystarczyło po cichutku odwrócić temat od sztuki malowanej sprayem po ścianach. - Jeżeli liczymy komiksy to pewnie tak - pomyślał na głos, przyglądając się siostrze. Coś w tym było, że na niej pewnie była trochę większa presja, niż na Graysonie pod kątem nauki, ale to wcale nie znaczy, że blondyn był jakimś nieukiem. W końcu skończył jakieś studia i robotę też dostał, więc nie musiała się go wstydzić.
Czy szkoda, czy nie - to już nie jej sprawa. W sensie jej, bo chodziło o nią, ale te doświadczenia z pracy w biurze wcale nie napawały go siłą, żeby wpychać ją na siłę do Quantico. Był przekonany, że zrobi jeszcze lepszą karierę na sali sądowej, zwłaszcza z tym swoim ostrym językiem. - Przestań być taka mądra - i znów chciał ją dziobnąć w nos czy czółko, ale tym razem pozwolił jej cios zablokować jeszcze zanim do niego doszło. - Poza tym, jest jeszcze jabłko, także uważaj, bo na tym się skończy - spróbował jeszcze tak podjąć rękawicę, ale chyba umknęło mu, że owocki były zamiast frytek (prawda?), także no bez szans. Totalnie. - Przypominam, że miałaś wtedy siedem lat, pisałaś zieloną kredką, a jak brakowało Ci słowa to rysowałaś kwiatek, także mogłem nie wiedzieć, co podpisuję - wytknął jej to palcem. - Poza tym jestem pewien, że wcale nie chodziło o plaszczaki, tylko o pluszaki, tylko się pomyliłaś - kończyły mu się argumenty ewidentnie, ale co zrobić - był zdesperowany, żeby dokonać zmian w tej umowie. Najwyższa pora, po tylu latach opresji.
- Nie złośliwy, tylko obudzony w środku nocy. To zasadnicza różnica - uśmiechnął się słodko, że niby "co złego to nie ja". Bzdura - on. - Naprawdę myślisz, że ja mam czas patrzeć na dupy, kiedy Dallas udaje Tysona i próbuje mi podbić oko? Przestań - jęknął żałośnie i pokręcił głową. To były wbrew pozorom ciężkie treningi, a nie przelewki dla gwiazdeczek z instagrama. - Zresztą, cholera, ja nie mogę patrzeć sobie tak po prostu na dupy - bo w domu czeka, mimo wszystko, narzeczona i takie tam. Wiele rzeczy można było o Graysonie powiedzieć, ale był wiernym kapciem i nawet udając bandziora, nie korzystał z uciech przewidzianych dla hardkorowych motocyklistów. Nie licząc darmowego alkoholu może. - A Ty myślisz, że artyści nie muszą czasem dać komuś po ryju? Albo odwrotnie? Serio, to pomaga. Pomyśl o tym - zaproponował, jeszcze zanim wsiedli do auta.

[Dylan Pritchard]

- Nie umiem przestać, taka się urodziłam. Dlaczego mnie dyskryminujesz - jęknęła teatralnie udając wielki żal i ból i w ogóle to chwyciła się za serce, bo tak ją właśnie ranił tymi słowami! Co jak co, ale przestać mądra nie mogła być, bo odziedziczyła inteligencje po kimś, na własne życzenie jej nie miała. Choć szkoda, bo niektórzy powinni z tego skorzystać i dopracować te szare komórki. Zwłaszcza zanim coś powiedzą czy zrobią, świat byłby trochę prostszy wtedy. - No i co, lubię jabłka - skrzywiła się - poza tym, nie pozbawiłbyś mnie aż CZTERECH nuggetsów. To straszna zbrodnia, za to mogłabym Cię wsadzić, jestem pewna, że znalazłabym na to jakiś paragraf z ingerowania w mienie prywatne czy też kradzież - wycelowała w niego palcem, bo niech nawet nie próbuje. Mogła zjeść jabłko, ale najpierw zabierze się za kurczaczka w sosie słodko-kwaśnym. - Odwal się od moich kredek, Pritchard. A kwiatki były piękne, zawsze miałam talent - prychnęła urażona - pluszaka to co najwyżej mogę dać Poe, aczkolwiek... po tym co napisał ostatnio obrażam się na niego śmiertelnie i wykreślam go z listy potencjalnych mężów. MOŻESZ MU PRZEKAZAĆ - nie żeby taką miała lub myślała o Lanaghanie w ten sposób, bo jej myśli raczej okupował jego kuzyn, ale niech ma za swoje. Obrazi się przepotwornie, że będzie ją błagał o wybaczenie jeszcze, a posłańcem będzie Grayson, który może mu od razu dać w twarz. Karma wraca.
- No i dobrze, że nie możesz! Od patrzenia czasem robią się dzieci, to nie jest nawet śmieszne - ale sama się wyszczerzyła, bo przecież ilekroć słyszała bajki na temat skąd się wziął Grayson na świecie. Bo to, że Dylo spadła z nieba to każdy wiedział. - Pomyślę. Mogę zacząć od dania w ryj Dallasowi? - Zaproponowała, bo to by w sumie wiele zmieniło w jej "zastanawianiu". Status "on" byłby lepszy, zielona lampka też. Ale na ten moment wsiadła do samochodu, zapięła pas i zdjęła kaptur. Wyciągnęła lusterko i przeglądnęła się, wzdychając ciężko. - Będę musiała jutro kupić rozpuszczalnik, dziś mi się skończył - mruknęła niezadowolona, bo co mogła to zeskrobała z policzka, ale ręce wciąż pozostawały w spreju i farbie.
Wymienili jeszcze kilka zdań, zanim odjechali w stronę domu, zahaczając oczywiście o McDrive.

zt x2