autor

[Santa Claus]

<div class="lok0"><div class="lok1"><div class="lok2"><img src="https://s0.geograph.org.uk/geophotos/02 ... /div></div>

[adore marquez]

#11 ?

To nie tak, ze nie lubiła świąt … po prostu w czasach, kiedy jej życie było wywrócone do góry nogami, niekoniecznie czuła ich klimat. Te wszystkie kolorowe ozdoby, lampki, kolędnicy nucący wesołe melodie … Bleh. Adore Marquez oficjalnie została grinchem. W zasadzie nie planowała jakkolwiek korzystać z atrakcji, jakie pojawiały się o tej porze roku, ale jakoś tak wyszło, że swoje (i campbellowe) urodziny, wraz z Emerald, postanowiła spędzić, pijąc grzane wino i śmiejąc się ze wszystkich, szalonych przebierańców. – Jeszcze raz przepraszam, serio, kompletnie wyleciało mi z głowy – ostatecznie w mieście nie było jej dwa lata, więc to trzecie urodziny, które pominęła. W zamian postanowiła jednak ofiarować jej nie jeden, tegoroczny, a wszystkie zaległe prezenty – a pierwszym było to, że postanowiła tutaj przyjść. Poważne, wspomniała już o tym ze trzy razy. – No więc co u ciebie, hm? Coś nowego, ciekawego? Błagam, opowiedz coś – bo skoro jej życie było takie smutne i nudne, musiała zadowolić się historiami od innych ludzi, prawda? A Eme? Cóż … była jedną z tych osób, których rzeczywiście chciała słuchać. – Może złapiemy jeszcze pierniczki i pójdziemy gdzieś usiąść, hm? – zapytała, popijając kilka łyków swojego grzanego wina. Zakładała, że skończy się na tym, że gdy tylko kupią pierniczki, z powrotem udadzą się do kolejki z grzańcem, ups. Ale było przecież cholernie zimno! A alkohol, podbity przyprawami, przyjemnie rozgrzewał jej żołądek.

[Emerald Campbell]

##nieliczęjużnawet

- Nie przejmuj się - wywróciła oczami - jak widać ja z datami też się nie mamy po drodze - zaśmiała się cicho - to trochę szalony czas, poza tym, chyba już jesteśmy ultra stare, by obchodzić urodziny. Ostatecznie nie Ty jedna zapomniałaś, ale nie było źle - uśmiechnęła się tajemniczo i przygryzła lekko wargę, bo dzięki komuś nie były złe. Nie spędzała ich na kanapie z pizzą i piwem, a naprawdę dobrze się bawiła, nawet jeśli kilka godzin wcześniej wahała się czy w ogóle kiedykolwiek Brown się do niej odezwie. - Teraz po prostu powinnyśmy się za te wszystkie lata nachlać i nie pamiętać niczego na drugi dzień. Tylko bez zaliczania przypadkowych osób! - Wytknęła palcem, zaznaczając, że przygodne numerki nie wchodziły w grę. Tak czy siak nie miały łatwego życia i one night standy pewnie tylko by wszystko jeszcze bardziej zjebały. A miały przecież bawić się dobrze. - Okej, to czekaj, najpierw pierniki, a potem pogadamy - zaśmiała się cicho, podchodząc do jakiegoś straganu i sięgając do torebki po portfel. Eme kupiła jej takie, jakie chciała, a Adore odwzajemniła się tym samym, jako iż miał być to jeden z prezentów. Nadrabiały, co nie? Tyle stały jednak w kolejce, że faktycznie grzaniec zdążył wyparować aka znalazł się w ich brzuszkach, przyjemnie je rozgrzewając, dlatego nic dziwnego, że dwie piękne brunetki znów znalazły się przy budzie szczerząc się jak głupi do sera.
Wypatrzyły jakąś miłą ławeczkę i ze wszystkimi łupami udały się tam. - No więc, widzę, że bardzo chcesz posłuchać o moim nędznym życiu, więc okej, dam Ci kilka plotek - zastanowiła się od czego zacząć - osiem lat temu spotykałam się z fantastycznym gościem, ale go odtrąciłam. Byłam głupia, młoda... pragnę zaznaczyć, że jest ode mnie starszy o ponad dekadę - wywróciła oczami - więc byłam małolatą dla niego, ale dobrze się bawiliśmy. On chciał jednak czegoś poważniejszego, ja nie, no i się rozstaliśmy. Wpadliśmy na siebie kilka miesięcy temu, no i... wiesz, tu kawa, tu spotkanie i jakoś tak wyszło, że przy tej całej aferze z Carterem zaczęłam łapać uczucia do Lachlana. Bo po prostu był. Bo rozumiał, słuchał, no i jakoś tak łatwiej było, normalnie. Bez dram, bez innych kobiet - Carter miał z tym niestety problem - no i spędziliśmy razem moje urodziny, oczywiście najpierw kłócąc się o tego debila - nawet jak go nie było już, to i tak wyrządzał szkody - ale teraz... chyba jest okej. No poza tym, że z jakichś przyczyn ilekroć próbuję z nim cokolwiek - on się wycofuje - na myśli miała oczywiście kwestie łóżkowe. - I nie jest gejem, zanim zapytasz - no i po tym monologu aż napiła się kilka łyków wina i wepchała piernika do gust, czując rozżalenie.

[adore marquez]

- Tak, masz rację, jesteśmy stare. Zresztą … z czego mam się cieszyć? Nie mam pracy, męża, nic dobrego nie spotkało mnie przez ostatnie … bardzo długo – nie pamiętała nawet, kiedy ostatnim razem uśmiechała się szczerze. Nie miała absolutnie żadnego pomysłu na siebie. Ten rok zdecydowanie nie był najlepszy i pocieszała się jedynie myślą, że nie był gorszy niż poprzednie trzy. – Kto jeszcze zapomniał, hm? – jeśli chodzi o Adore, nikt nie składał jej życzeń, od kiedy postanowiła wyjechać z miasta; przede wszystkim dlatego, że nie utrzymywała z nikim kontaktu. Ale to nic, to była jej decyzja i taka głupia tradycja, jaką jest świętowanie własnej starości, niekoniecznie ją obchodziła. – Nachlać tak, zaliczać nie. Nie musiałaś nawet o tym mówić. Jak już wspominałam, żyję w celibacie – i tutaj wcale nie kłamała, jako że nie spała z nikim mniej więcej od momentu, kiedy dowiedziała się, że jest w ciąży, czyli niemalże trzy lata. Przebywając za granicą nie przejmowała się facetami, a jeszcze długo przed rozwodem odsunęła od siebie nawet Waltera. Nie wspominając już nawet o Dallasie. – Brzmi jak plan – skomentowała i rzeczywiście wyposażyły się w dość pokaźną ilość pierników. A Adore nawet nie zauważyła, kiedy ponownie wróciły do stoiska z winem. Czy będą tak krążyć cały czas? Bardzo prawdopodobne. – Eh, żałuję, że zapytałam – mruknęła żartobliwie, jako że podczas wypowiedzi przyjaciółki, zdążyła pochłonąć niemalże połowę zapakowanych w papierową torebkę pierniczków. – Czyli początkowo on coś chciał, ty nie chciałaś, a teraz chcesz bardziej, a on się wycofuje tak? Chyba, że chodzi ci tylko i wyłącznie o seks i nadal nie widzisz tutaj czegoś poważniejszego, hm? Jesteście razem, czy po prostu się spotykacie i … w zasadzie ile to trwa? – rzuciła pytaniami, które jako pierwsze przyszły jej do głowy. Życie uczuciowe przyjaciółki zazwyczaj zmieniało się tak dynamicznie, że Adore niekoniecznie za nim nadążała. – Muszę cię pochwalić, brzmi to całkiem normalnie – stwierdziła jeszcze; bo o ile Emerald miała tendencje do wpakowywania się w dziwne sytuacje, to ten Lachlan, nie licząc różnicy wieku, wydawał się być porządnym gościem.

[Emerald Campbell]

- A od kiedy potrzebujesz męża, hm? - Wywróciła oczami. - Wybacz Adore, ale powiedzmy sobie szczerze, że do szczęścia nie potrzebujesz faceta. Powinnaś zacząć być szczęśliwa sama ze sobą, a dopiero potem myśleć o penisach. Życie wokół nich się nie kręci, jakkolwiek brzmi to z moich ust. Tylko, że ja akceptuję siebie w pełni, swoje życie w samotności i fakt, jak bardzo pieprzę każdą relację z płcią męską - spojrzała na przyjaciółkę całkiem serio. Nie lubiła jej robić kazań, ale chciała, by przyjaciółka przynajmniej spojrzała na to swoje życie z lepszej perspektywy, by zaczęła kochać siebie, by nie musiała myśleć wieczni o byłych facetach. Spotkała ją tragedia, niestety przyczyniła się do rozpadu swojego związku, więc może po tych latach gdzieś na zadupiu - przydałaby jej się doza normalności w Seattle. - Wszyscy, prócz Lachlana, no i rodziców - uśmiechnęła się delikatnie i wzruszyła ramionami, bo ostatecznie nie gniewała się jakoś bardzo.
- Z czego się utrzymujesz? - Spojrzała spokojnie na przyjaciółkę. - Wybacz pytanie, ale wiesz, że jak masz problem z pracą to mogę Ci coś ogarnąć - była w stanie nawet za tydzień znaleźć jej jakąś pracę, może nie idealną, ale wciąż. Kasa była ważna. Samodzielność również. Pierniczki były więc jej dobrym towarzyszem, gdy opowiadała jej o Lachlanie, a gdy zaserwowała jej złośliwą uwagę, dostała od Campbell kuksańca w bok. - Phi, no wiesz co - zrobił nietęgą minę i skrzywiła się jeszcze bardziej. - Ja.. um - tyle pytań.. nie spodziewała się ich, więc wzięła głębszy oddech i zastanowiła się, by wszystko było składne i zrozumiałe dla Adore. - Początkowo, te kilka lat temu po prostu dobrze się z nim bawiłam, ale nie byłam w stanie dać mu czegoś poważnego. A teraz chyba jest na odwrót, tak. Karma - zaśmiała się cicho, trochę nerwowo. - Hm.. poważniej jest między nami kilka tygodni, ale nie jesteśmy razem - nie pamiętała dokładnie kiedy wpadła na Browna, ale wiedziała, że te kilka tygodni minęło odkąd ostatni raz spojrzała na niego, jak na widmo przeszłości. Szybko stał się teraźniejszością i kimś, kogo potrzebowała. - Tak, jest normalnie... to całkiem dziwne i niespodziewane, ale chyba tego potrzebowałam - normalności. Nawet jeśli nie wiedziała co się działo z Lachlanem, nawet jeśli miał poważny sekret i ukrywał to przed nią. Był przyjacielem, był kimś, kto pozwolił zapomnieć jej o tym całym syfie z Carterem. Kimś, kto sprawiał, że się uśmiechała, nie trzeba było więc więcej. - A teraz Twoja kolej. Co Ci chodzi po głowie - chciała wiedzieć wszystko, co do tej pory się stało, od ostatniego ich spotkania. Walter, Dallas, ktoś nowy?

[adore marquez]

- Nie chodzi o męża, okej? A przynajmniej nie tylko i wyłącznie o to. Po prostu … miałam to wszystko, Eme. Miałam wszystko, co tylko chciałam mieć i przez własną głupotę straciłam zarówno pracę, jak i Waltera oraz perspektywę na naszą wspólną przyszłość. Wydaje mi się, że mam prawo uważać, że nie będzie lepiej, bo … kiedyś byłam szczęśliwa. Teraz nie potrafię – wzruszyła ramionami. Serio, nie chodziło o samo w sobie posiadanie faceta, męża, czy też kogokolwiek innego, a o to, ile zdążyła zepsuć. Nie sądziła, że jeszcze kiedykolwiek coś się poprawi, tak samo, jak nie potrafiła postawić na siebie – non stop wpajając sobie do głowy, ze zwyczajnie nie zasługuje na szczęście. – Szczerze? Jak na razie z pieniędzy rodziców i swoich oszczędności, sprzed wyjazdu, których nie ma już zbyt wiele. Planuję czegoś poszukać, z tym, że jak na razie nie mam pomysłu – nie mogła wrócić do medycyny, a nie wyobrażała sobie innej pracy, Chociaż może powinna wreszcie odpuścić to życzeniowe myślenie i zabrać się za cokolwiek? Nie chodziło nawet o pieniądze; potrzebowała zajęcia. Potrzebowała czegokolwiek, co mogłoby jej pomóc oderwać myśli od problemów. – Nie wiem co ci powiedzieć, wiesz? Czasami tak chyba bywa, po prostu. Mijacie się; raz jedno czegoś chce, raz drugie. Ale może jest tutaj jakiś inny powód, dla którego nie potrafi się zaangażować? Być może jeszcze cię zaskoczy? – zapytała, posyłając jej pokrzepiający uśmiech. Miała nadzieję, że przyjaciółka jakoś to sobie poukłada, bo, jak już wspomniała, cieszyła się, że znalazła wreszcie kogoś normalnego. Faceta, który ją szanuje i jest porządku. To był zdecydowany sukces!
Dla Adore rozmowy o życiu Campbell były zdecydowanie łatwiejsze, niż odpowiadanie na pytania odnośnie tego, co aktualnie dzieje się u niej - a działo się, jakby nie patrzeć, całkiem sporo. Nie potrafiła odpowiedzieć jednak w prosty sposób, nie zdradzając przy tym szczegółów swojej zdrady oraz wyjazdu z miasta. Mogła natomiast wspomnieć o niekomfortowym spotkaniu. – Wpadłam na Waltera. Na cmentarzu, przy grobie Eve. On mnie nienawidzi, wiesz? Widziałam to w jego oczach. Jest zraniony, zły i … tak bardzo bym chciała, żeby mi wybaczył. Kiedyś. Wiem, że nie będzie już jak dawniej, aczkolwiek tęsknię za nim – wzruszyła ramionami, jakby była to jedynie błaha anegdotka. Żałowała, że nie jest w stanie przemóc się, żeby opowiedzieć przyjaciółce o Dallasie, aczkolwiek nawet ta odrobina szczerości, dotycząca byłego męża, była czymś, czego zdecydowanie potrzebowała.

[Emerald Campbell]

- Szczerze? Gadasz głupoty. Jesteś identyczna co mój przyjaciel, Rhys. To samo "nie mogę być już szczęśliwa, bo miałam to, a straciłam, bla bla bla..." - wiedziała, że była dość krytyczna względem niej, nie będąc sama idealna, ale niestety czasem przyjaźń nie polegała na spijaniu sobie z dzióbków, wtórowaniu, lizaniu tyłków i tej całej otoczki słodkiej, która wiała fałszywością na kilometr. Czasem trzeba było siąść i powiedzieć prawdę prosto w oczy, nawet jeśli była bardzo bolesna. Nawet jeśli Adore miałaby się na nią obrazić, za bezpośredniość czy wypowiedziane stwierdzenia. Eme jednak nie była osobą, która dusiła w sobie to co myślała i brunetka mogła liczyć na to, że przyjaciółka będzie wobec niej szczera, ale dodatkowo za tym wszystkim będzie się kryła po prostu troska. - Byłaś szczęśliwa, ja też i co? Szlag to wszystko trafił. Z różnych powodów. Ale to nie znaczy, że to koniec. Nie umieramy, nie jesteśmy stare, mamy wiele przed sobą. Jeśli nie Walter to kiedyś będzie ktoś inny, bo wiesz z czasem człowiek po prostu zaczyna sobie odpuszczać. Wszyscy pragniemy szczęścia, wszyscy chcemy zaznać jego i miłości i wiele nie ma tego szczęścia. Stracenie czegoś tak ważnego nie przychodzi z łatwością, ale zobaczysz, że jesteś warta tego i znacznie więcej. Musisz po prostu sobie wybaczyć. Nie mówię, że dziś czy za rok. Ale nie blokuj się przed tym stwierdzeniem, że "nie będzie tego nigdy", bo jeszcze zobaczysz - jutro trafi Cię strzała amora - posłała jej delikatny uśmiech i ścisnęła rękę Adore. Ruszenie naprzód to był ten krok, którego jeszcze nie zrobiła. Potrzebowała zamknięcia wszystkich spraw, zwłaszcza, że nie miała takiej możliwości przez ucieczkę. I tak, poboli, ale Emerald będzie z nią na każdym kroku. Przecież do tej pory jej nie zostawiła, nie odwróciła się, nawet jeśli uważała, że zrobiła źle. Wciąż była obok niej i chciała ją wspierać.
- Hm... - mruknęła cicho zastanawiając się nad czymś ewidentnie - mogłabym zagadać do kogoś, jeśli na przykład chciałabyś wrócić poniekąd do medycyny - nie wiedziała jak stała jej psychika w stosunku do starej pracy i czy w ogóle chciałaby powiązać swoją przyszłość z tym, ale warto było spróbować. Może nie w szpitalu, ale w innych działaniach. Musiała jednak wybadać co i jak. - I oby mnie zaskoczył, bo inaczej zostanę starą panną - Adore przynajmniej była rozwódką, a Eme? Zbliżała się do trzydziestki i tylko lokowała swoje uczucia w nieodpowiednich facetach. Lachlan wydawał się więc małą iskierką nadziei, nie po to, by się hajtać, ale... by była szczęśliwa.
- Daj mu czas. Umówmy się, zniknęłaś, tak? Więc takie spotkanie na pewno było dla niego powrotem do przeszłości. Nie wiem czy Ci wybaczy, nie jestem nim, ale myślę, że czas zagoi rany i może będzie na Ciebie patrzył inaczej. I w pełni Cię rozumiem, ja za Carterem i Maxwellem też tęsknie, mieli kawałek mojego serca, to normalne - dodała pokrzepiająco. Naprawdę dobrały się z tymi problemami sercowymi, nie ma co. - Wiesz, może jeszcze przed Nowym Rokiem wyjedziemy na kilka dni? Narty? Snowboard? - Wprawdzie niedawno umówiła się na weekend z Rhysem, ale ponieważ i tak chciała wrócić do F1 mogła sobie zrobić większy urlop między transferem i wykorzystać te kilka dni na picie grzanego wina i oglądanie widoków. - Oczyścić głowy - zaproponowała, bo chciała po prostu zrobić coś dla przyjaciółki, coś, co pozornie na moment by jej pomogło. Nie lubiła patrzeć na nią, gdy cierpiała, nie lubiła być bezsilna.

[adore marquez]

- Może i masz trochę, odrobinę, tak tyle racji – podniosła rękę, po czym kciuk oraz palec wskazujący przybliżyła do siebie tak że prawie się stykały, ażeby zademonstrować o jaką dokładnie ilość jej chodzi – … ale ja nie zasługuje na nic dobrego, Ems. Czasami mam wrażenie, że wszystko, co stało się przed wyjazdem, było egzaminem, którego nie zdałam i z którego nie ma poprawek. Ale jest dobrze, tak jak jest. Mogę żyć wspomnieniami, nie potrzebuję nowych atrakcji, a zwłaszcza, jeśli chodzi o facetów – miała twarde przekonania, których zamierzała się trzymać. Absolutnie nie potrzebowała kolejnych romansów, związków, ani nic podobnego – przeżyła już zdecydowanie zbyt wiele. I tak, może miłość daje szczęście, aczkolwiek jest również czymś, o co trzeba zabiegać, o co trzeba walczyć i dbać, a Adore udowodniła już, że nie potrafi; w okrutny sposób wycofując się i zamykając sobie drogę w momencie, kiedy zrobiło się ciężko. Druga sprawa była taka, że faktycznie, nie zamknęła za sobą pewnych rozdziałów, a ci, którym na niej zależało, prawdopodobnie nadal czekali na wyjaśnienie. To samo wyjaśnienie, którego nie potrafiła udzielić im od razu i przez które uciekła z miasta. Ba! Nawet z kraju.
- Marzę o powrocie do medycyny. Problem jest taki, że obecnie nie mam uprawnień i … tak cholernie boję się wystąpić do komisji – to ostatnie dodała nieco ciszej, bojąc się reprymendy ze strony przyjaciółki, która najpewniej każe jej ruszyć dupę i ogarnąć swoje sprawy. Od dłuższego czasu brakowało jej motywacji; a wszystko za sprawą stanów depresyjnych i tabletek, którymi otumaniała się przez wiele miesięcy, bardzo często sięgając po dawkę większą, niż była zalecana. Niby z tym skończyła, aczkolwiek tak raptowne rzucenie czegoś, co z teorii powinno jej pomóc, poskutkowało brakiem energii i chęci do życia. – Śluby są przereklamowane – powiedziała, przewracając oczami. Szczerze? Nie myślała tak. Gdyby tylko miała okazję cofnąć się do momentu, kiedy z Walterem odczytywali swoje przysięgi, powtórzyłaby to raz jeszcze. I tak w nieskończoność. Wierzyła, ze grunt, to znaleźć odpowiedniego mężczyznę, a Rutherford bez wątpienia był jej bratnią duszą.
- Nie spodziewam się, że wrócą dawne uczucia, zejdziemy się i wszystko będzie jak dawniej. Nie spodziewam się nawet, że będziemy mogli spotykać się na kawę i rozmawiać o głupotach, ale chciałabym .. żeby nie patrzył na mnie jak na osobę, która okrutnie go zawiodła. Nawet jeśli taka jest prawda – przygryzła wargę, starając się powstrzymać podchodzące do oczu łzy. Ostatnio zdecydowanie zbyt często traciła panowanie nad swoimi emocjami, dlatego obiecała sobie, że nigdy więcej nie rozklei się publicznie. – Wakacje nie liczą się jako kolejna ucieczka, prawda? Jestem za. Mama i Dante nadal nie wrócili z podróży, Joaquin leci na święta do Anglii, więc po imprezie w drugi dzień Świąt, będę miała trochę czasu. A gdzie konkretnie chciałabyś jechać? – niby oczyszczenie głowy trwało u Adore dobre dwa lata, aczkolwiek wiedziała, że przyda jej się chwilowa pauza,

[Emerald Campbell]

- W takim razie, popracujmy nad Tobą i Twoim szczęściem. Bez facetów - uśmiechnęła się do niej ciepło - zobaczysz, jak sobie wybaczysz i ruszysz naprzód, to spadnie Ci całkiem spory ciężar - zapewniła ją, bo ona musiała sobie wybaczyć wiele, ale Adore miała również przekichane. Eme jednak nie zamierzała jej opuszczać, zawsze przy niej była i to się nie zmieni, dlatego przejdą przez to razem i chciała, by brunetka to wiedziała. Bo nawet jeśli czasem Marquez zapominała o Campbell, jeśli czasem wybierała inne koleżanki, to koniec końców - Emerald starała się być dla niej zawsze tą samą osobą. Punktem stałym w jej życiu, niezmiennym, do którego może przyjść i zyskać pewien spokój. Lepiej było mieć jedną przyjaciółkę, niż stado nic nie wiedzących panienek czy facetów, którzy kompletnie nie rozumieli.
- Hm... - mruknęła cicho - wiesz, no... on nie będzie patrzył na papiery. Przyjdziesz z polecenia, porozmawiacie i zobaczysz sama. A co jak co, lepsza taka robota, niż siedzenie i użalanie się nad sobą - lepiej było ruszyć z miejsca, zobaczyć, a nawet jeśli stwierdzi, że to nie dla niej - bo obecnie robota brzmiała dość enigmatycznie - to przynajmniej coś zrobi. - Może i przereklamowane, ale raczej nie o pierścionek chodzi, a o tą osobę, która budzi w Tobie szereg skrajnych emocji. A jednocześnie, przy niej czujesz taki spokój, że ten ślub wydaje się być tylko błahostką - wzruszyła ramionami, bo nigdy nie była kobietą, która chciała się hajtać, która myślała o narzeczeństwie, dzieciach, ale Lachlan też najmłodszy nie był i jeśli chciałby założyć rodzinę lub chciałby potwierdzenia na papierze, że spędzą razem życie - mogłaby to przemyśleć i ostatecznie pewnie zrobić. Dla bratniej duszy.
- Rozumiem. I mam nadzieję, że tak się kiedyś stanie - spojrzała na nią ciepło, bo życzyła jej tego spokoju. Może Walter kiedyś będzie w stanie jej wybaczyć, może zmieni swoje podejście, a jeśli nie - będzie musiała zamknąć ten rozdział raz na zawsze. Dla swojego dobre. - Wakacje to nie ucieczka, jasne - zaśmiała się cicho, po czym przegryzła piernika i upiła kilka łyków grzańca, zastanawiając się, gdzie mogłyby się wybrać. - No nie wiem, Aspen? Denver? To zależy czy piszesz się na zimowe szaleństwo czy wolisz raczej coś w ciepłych rejonach - jej to w sumie było obojętne. Ale musiała odpocząć od Seattle. Niedługo nawet dowie się, że to będzie naprawdę bardzo istotny odpoczynek.

[adore marquez]

| wybacz, święta

- Yhm. Zobaczymy, co z tego wyjdzie – niby nie chciała ostudzać zapału przyjaciółki, ale jej niechęć było widać na kilometr. Nie miała pojęcia co może zrobić, żeby z powrotem być szczęśliwa. Prawdę powiedziawszy nie pamiętała nawet, kiedy ostatnim razem tak się czuła … być może przy Dallasie? Podczas gdy w jej małżeństwie nie układało się najlepiej, ale on stał się jej odskocznią? Nawet jeśli to określenie teraz, z perspektywy czasu, wydawało się jej krzywdzące. Albo może wtedy, gdy z Walterem przeżywali lepszy okres w związku? Wtedy, kiedy również w jej pracy wszystko było dopięte na ostatni guzik, a jej życie wydawało się … cóż, perfekcyjne. Dobre aż do bólu. Cukierkowe do znudzenia. Bleh. – Masz rację, dobra – pokiwała głową, z marszu zgadzając się na propozycję, którą później, prawdopodobnie, będzie miała jeszcze porządnie przemyśleć. Przez dłuższą chwilę. Bała się podejmowania jakichkolwiek wyzwań, nawet jeśli znalezienie pracy należało raczej do rzeczy normalnych, codziennych. – Tak, rozumiem to doskonale – powiedziała w myślach wracając do chwili, kiedy Walter poprosił ją o rękę. Chociaż wszystko, absolutnie wszystko tamtego wieczoru sypało się i waliło, tak czy inaczej wspominała to z uśmiechem na twarzy i sporym sentymentem. Było pięknie. Było idealnie. A całe to planowanie ślubu … cóż, nie była to jej broszka, bo normalnie nie przepadała za tego typu wydarzeniami, aczkolwiek tutaj wiedziała, że musi być idealnie. Zamyśliła się na sekundę; do czasu, kiedy usłyszała od Emerald słowa mam nadzieję, że tak się kiedyś stanie. Ona również na to liczyła, najbardziej na świecie. Miała również nadzieję, że między nią a Dallasem kiedyś będzie lepiej. W zasadzie … chyba nawet nie była taka w stu procentach pewna, na czym zależy jej bardziej. – Ciepłe rejony! Jak mamy szaleć to podejdźmy hm … Dominikana? – rzuciła pomysłem. W zasadzie o to, jak zapłaci za wycieczkę, mogła pomartwić się później, prawda? Jednakże zdecydowanie potrzebowała odetchnąć.

[Emerald Campbell]

/ no worries

- Twój entuzjam bije tak mocno, że tym blaskiem wybija mi zęby - wywróciła oczami, po czym lekko ją przytuliła. - Jeśli nie będzie dobrze to bardziej chujowo już nie, serio. Poza tym, o ile znów mi nie uciekniesz, zawsze możesz wpaść z butelką wina i ponarzekać - jasne, chętnie by wysłuchała o Dallasie i tym, że znów spotkała go na swojej drodze, nie tylko Waltera, ale to zależało tylko od Adore. I znów, przywoływała niestety te momenty, w których była szczęśliwa z kimś. Nie sama ze sobą. I to trochę bolesne, bo jak miała zacząć na nowo, ruszyć z tego beznadziejnego miejsca, jeśli nie czuła się dobrze sama ze sobą? Podobno najpierw trzeba zacząć od miłości samego siebie, no i coś w tym cholera jest.
- Ciesze się, dam mu Twoje namiary, jeśli chcesz... albo nie wiem, Tobie dam jego! Wtedy sama zdecydujesz czy zadzwonić. Aczkolwiek, zawsze możesz mu odmówić, powiem, że jesteś w fazie myślenia. Poza tym, podejrzewam, że on lepiej wyjaśni całą sytuację, niż ja - bo te enigmatyczne gadki o pracy, którą mogła wykonywać jako lekarz znów nie brzmiały pewnie rozsądnie i najpewniej na świecie. Eme nie chciała jej w nic wpakować, jednak każdy miał swój rozum i Adore mogła równie dobrze odmówić, jeśli uzna, że to nie dla niej. - Poza tym, posiadanie przystojnego szefa jeszcze nikogo nie zabiło - mrugnęła do niej, by odrobinę ją rozweselić. Dodatek? A jak, przynajmniej nie będzie musiała codziennie przebywać w jakimś korpo z zrzędzącą bułą.
- Dominikana? - Zapytała zaskoczona, unosząc przy tym brwi do góry. - No, niech będzie. A cokolwiek wiemy o tym miejscu? - Zaśmiała się, bo Eme to nawet nie zdawała sobie sprawy, że obok było Haiti. Taka właśnie dobra z geografii była. Ale cóż, wolała naprawiać samochody i babrać się w smarze, zamiast uważać na lekcjach. Siorbnęła sobie do końca winka, bo chłodne to już kiepsko się nadawało do picia i dojadła piernika, czując, że trochę ją to zapchało. - Popatrzymy na bilety, a jeśli nie, to wybierzemy jakąś lokację, która po prostu będzie dostępna w najbliższym terminie - trochę spontanu nikomu nie zaszkodzi.

[adore marquez]

- Wiem Eme, pamiętam o tym, że zawsze jesteś obok, nie martw się – skomentowała, z wdzięcznością przyjmując słowa przyjaciółki. Ona również chciała jej opowiedzieć o Dallasie i wszystkim, co się stało, aczkolwiek … no, wstydziła się tego i nie lubiła o tym mówić. Wszelkie próby zawsze, ZAWSZE kończyły się fiaskiem i stanowiły ogromny wysiłek psychiczny, którego chciała sobie oszczędzić. Być może coś by z tego wyszło, gdyby najpierw wypiła wystarczającą ilość alkoholu, aczkolwiek … i tego bała się panicznie. Bez jakiegokolwiek sensownego powodu. Jeśli zaś chodzi o bycie szczęśliwą sama ze sobą – Adore nie pamiętała dobrze tych czasów przed tym, jak związała się z Rutherfordem. Teraz natomiast, od kiedy się rozstali, nic nie układało się dobrze. Nie chodziło więc o to, że bez facetów nie potrafiła być szczęśliwa, ale o to, ze już nigdzie nie potrafiła tego szczęścia znaleźć. Nawet jeśli próbowała. – Okej, okej, okej. Daj mi ten numer i zobaczymy, co z tego wyjdzie. Ale może najpierw zorientuj się, czy rzeczywiście jest jakakolwiek szansa – dodała, wzruszając delikatnie ramionami, bo miała wrażenie, że tak czy inaczej nic z tego nie wyjdzie. Dodatkowo nie wiedziała, co dokładnie jej przyjaciółka ma na myśli i na ten moment nie chciała się dopytywać. – Nie byłabyś sobą, gdybyś tego nie dodała, prawda? – bo chociaż Campbell twierdziła niby, że Adore powinna odpuścić sobie facetów i zobaczyć, jak wówczas jej się ułoży, tak nigdy nie przepuszczała okazji, by skomentować czyjś wygląd albo spróbować ją z kimś zgadać. – Niewiele – przyznała szczerze. – To pierwsze miejsce, jakie wpadło mi do głowy, okej? Może być cokolwiek innego. W każdym razie okej, zgadzam się. Wrócę do domu i zacznę pakować walizkę – powiedziała, pół żartem, pół serio, jako że pomysł naprawdę przypadł jej do gustu. – Uciekamy stąd, nie? Chyba, że masz jeszcze ochotę na dolewkę? – zapytała.

[Emerald Campbell]

- No dobra - pokiwała głową i podała jej numer mężczyzny - ma na imię Jasper, możesz tak go sobie zapisać - postukała w ekran jej telefonu, by nie zapomniała wpisać nazwy kontaktu. Jeszcze w razie czego by nie odebrała lub zapomniałaby, gdzie ukrył się magiczny kontakt do jej możliwie nowej pracy. Eme chciała, by zrobiła chociaż ten jeden krok. Może właśnie w ten sposób powoli by wróciła do starej siebie? Nie musiała się obawiać przecież życia, nie musiała stać w miejscu, wystarczyło zrobić coś dla siebie. A praca czasem sporo ułatwia, pozwala by myśli zostały w jednym miejscu lub odeszły w zapomnienie. - Cóż, popatrzeć nie zaszkodzi tak? Przecież nie umawiam Cię z nim na randkę tylko do pracy. Poza tym, jestem prawie pewna, że on jest na tyle sztywny, że na nie nie chodzi - zaśmiała się cicho - nie spiknęłabym Cię z jakimś ważniakiem co ma kij w tyłku, chyba, że chodzi o pracę i dobry zarobek. Także nie musisz się martwić o to, żadna ze mnie swatka - wywróciła oczami, bo Adore nie powinna tutaj poddawać w wątpliwość jej intencji. Mężczyzna był niczego sobie, można było na niego popatrzeć, ale głównie myślała o tym, że była to jakaś próba powrotu do medycyny. Może niekoniecznie w najlepszym wydaniu, ale to już sama Marquez miała określić.
- W takim razie wujek google na ratunek - pokiwała głową, bo musiała się przygotować przed wyjazdem. - Czasem pierwsza myśl jest najlepsza, więc Ci zaufam - posłała przyjaciółce uśmiech i zerwała się z ławki, zgadzając się, by już ruszyły swoje dupki, bo zaczynało być zimno. - Dolewka i ucieczka - zaproponowała, bo przecież mogły zgarnąć jeszcze jedno winko i po prostu przejść do wyjścia między straganami. I tak też zrobiły. Grzane wino było bardzo dobre na obecną aurę, a skoro miały się pakować i przygotowywać do wyjazdu - powinny zacząć już teraz. Chwyciła więc brunetkę pod ramię, kierując się w stronę wyjścia i domu. Mając cichą nadzieję, że ten wyjazd odrobinę zmieni nastrój Adore.

zt x2