Króluję wśród lazurów jak Sfinks niezbadany,
Biel serca łączę z śniegiem łabędziego puchu;
Niszczącego harmonię nienawidzę ruchu;
I łzy są dla mnie obce, i śmiech mi nie znany. Listopadowe słońce nie grzało, ale ziębiło, smagając promieniami zapadłe policzki, kiedy pokonywał kolejne metry, dzielące mieszkania Uriah w South Parku od Dragon Club. Przez pierwsze dni po powrocie z detoksu wszystko leciało mu z rąk, szybko robiło się słabo i niedobrze, a perspektywa spędzenia w dusznym środku choćby chwili dłużej przytłaczała swoim ciężarem. Teraz było lepiej. Teraz przynajmniej nie upuszczał już niczego na podłogę. Jak bardzo nieodpowiedzialnym było wciąganie zaoferowanej za jakieś ochłapy uwagi, w imię obiecanej przysługi, która nigdy nie miała zostać wypełniona, kreski na służbowym zapleczu? Nie będzie przecież dawał w robocie w żyłę, w dodatku jakąś brudną fetą, która równie dobrze mogła być zwykłym mefedronem o składzie opartym na trutce na szczury. Podobnie nierozważnym było też pewnie przeglądanie Tindera na palarni i milczące akceptowanie faktu, że wzrok jednego ze stałych klientów zbyt często spływa w dekolty jego koleżanek zza baru.
Ten cały Jacob z początku nie wybijał się spomiędzy innych twarzy spoglądających na niego z wyświetlacza komórki. Niezbyt trzeźwy umysł jednak najwidoczniej postrzegał wymienianie wiadomości z nieznajomym za o wiele ciekawsze zajęcie, niż obsługa nadętych typów, rozłożonych z tobołami przy stoliku pod równoległą ścianą, bo nagle cel przychodzenia do pracy - czyli praca - wydawał się nadmuchany jakiś i zupełnie bezbarwny. Czy nie było trochę tak, że przychodził tu jedynie po to, żeby móc udawać, że nie ma żadnego problemu i wszystko jest w porządku? Zmuszony przez okoliczności, zdążył już przecież poznać tak wiele innych sposobów na zdobycie gotówki. Sporo, szybko. Obrzydliwy jesteś.
Może. Ale to coś do czego dało się przywyknąć, zwłaszcza jeśli te wszystkie obrzydlistwa tak pieczołowicie zakrywało się iluzją rutyny i towarzyskich "wyskoków", które nazywał uparcie wyskokami po to tylko, żeby móc mieszać na nich wszystko ze wszystkim i wszystkimi, i jednocześnie nie czuć się przy tym jak kompletny nieudacznik. Nie mógł być nieudacznikiem, bo miał pracę przecież, tak? Pracę i głodującego kota na utrzymaniu. Dlatego właśnie trzeba było siedzieć tutaj, krztusić się papierosowym dymem i wodzić wzrokiem za pustymi kuflami, pozostawianymi bezmyślnie na stolikach. I trzeźwieć powoli, to najgorsze. Czy to naprawdę takie straszne, że w obliczu tego wszystkiego zdecydował się umilić sobie czas wystukiwaniem do Jacoba kolejnych wiadomości? Próbował wmówić sobie, że tego właśnie mu potrzeba. Rozrywki. Jakby to właśnie w rozrywkach nie zatracił się tak przerażająco mocno na przestrzeni ostatnich tygodni.
Do South Lake Union przeszedł na piechotę prosto z klubu, otulając się szczelnie zbyt cienkim płaszczem i wypalając papieros za papierosem, żeby odwrócić swoją własną uwagę od przestającego już dawać jakiekolwiek efekty, słabnącego drastycznie działania narkotyku. Nieważne - nie musiał już skupiać się tak bardzo, nie musiał stawiać tak sztywnych kroków, nie musiał szybko przemieszczać się z miejsca na miejsce. Mógł płynąć, więc płynął chodnikiem, co jakiś czas zerkając kontrolnie na przedostatnią wiadomość wysłaną przez mężczyznę, żeby przypadkiem nie pomylić adresu. Udało mu się wślizgnąć na klatkę schodową, przytrzymując drzwi za jakąś niepierwszej świeżości nastolatką, która pewnie wracała akurat z imprezy, a potem instynktownie już zamiast do windy pokierował się na schody. Trzeba było wreszcie spalić to jabłko, które zjadł rano na śniadanie.
Echo kroków rozbijało się samotnie o ściany pustej klatki schodowej, aż w końcu ucichło, kiedy Fletcher zatrzymał się przed drzwiami z odpowiednim numerem. Sto dwadzieścia jeden. Może powinien teraz być jakkolwiek zestresowany lub zaniepokojony - w końcu niemało było już takich, którzy nocne odwiedziny u nieznajomych kończyli nigdy nie zobaczywszy więcej światła dziennego - ale wbrew wszystkim możliwym negatywnym scenariuszom zachowywał spokój, nie musząc nawet jakoś specjalnie się nad tym wysilać. Przeżył chyba już zbyt wiele podobnych sytuacji, żeby teraz nagle obudzić w sobie zdrowy rozsądek. Tak więc zapukał całkiem donośnie - może nawet zbyt głośno, patrząc na to, która była godzina - i rozglądając się niedbale po rozświetlonej jeszcze nową jarzeniówką klatce schodowej, nasłuchiwał kroków i odgłosu otwieranego zamka po drugiej stronie drzwi.
- Nie myślałeś o przyczepieniu tutaj jakiejś tabliczki? Wierni nie mylą tej synagogi ze zwykłym mieszkaniem? - zagadnął półszeptem uśmiechając się lekko, kiedy drzwi otworzyły się w końcu, a spojrzenie odnalazło oczy Jacoba. Nie czekając na zaproszenie wsunął się do środka, wzrokiem sięgając zaraz wgłąb pomieszczenia. - Ładnie tu. - Nie, po prostu jest ciepło i nie śmierdzi wilgocią jak cały South Park. Tyle wystarczy. Bez skrępowania zsunął z ramion płaszcz, żeby odwiesić go na wieszaku, zanim spojrzeniem powrócił do gospodarza, pozwalając sobie przez dłuższą chwilę studiować rysy jego twarzy. - Lepiej ci w kolorze, niż w czerni i bieli - oznajmił w końcu, nawiązując oczywiście do zdjęcia w tej nieszczęsnej aplikacji.
