Biedny martwy - kwiat! kiedy zapomniałeś, że jesteś kwiatem?
kiedy spojrzałeś na siebie stwierdzając, że jesteś bezsilną brudną
starą lokomotywą? upiorem lokomotywy? widmem i cieniem
niegdyś potężnej szalonej amerykańskiej lokomotywy? Wolne wszystko było, kręciło mu się w głowie bardzo i było bardzo niedobrze, i z trudem nie zwymiotował znowu, po raz kolejny, z trudem nie przewrócił się na tę brudną, sklepową podłogę, wszystko z trudem przychodziło. W gardle wielka gula utrudniała oddychanie, huczało w uszach i było tak bardzo słabo, kiedy ten szpadel wreszcie wysuwał się z ręki, kiedy spojrzenie wbijało się tępo w mężczyznę, który chwilę temu odprowadzał starszą kobietę od kasy do wyjścia, bo miał przerwę. Przerwę tylko, tak? Przerwę, nie żaden koniec, ale Cosmo chyba za pusty już był, żeby myśleć o tym wszystkim, bo im więcej analizy przewijało się w tej dudniącej przerażeniem głowie, tym słabiej było faktycznie, tym bardziej był bezużyteczny, nogi uginały się mocniej. I Key tak blisko był, mówił coś, żyje, żyje, nie żyje, nie wiedział, czy to ważne? I tak patrzył, z wargami rozchylonymi głupio, z oczami piekącymi zupełnie od niemrugania, ze sztywnymi kończynami i płytkim oddechem, biernie tylko uczestnicząc w tym wszystkim, nie potrafiąc chyba objąć całej tej sytuacji umysłem. I Key, Key tu był gdzieś ciągle, ale teraz w kadrze była ta krew tylko, skąd krew? Nie wiedział, ale krew i ciało, łopata, oni dwaj zamknięci tutaj na cztery spusty, zalążek paniki.
To zabawne całkiem, kiedy intensywnie wałkowana w tych płytkich snach na jawie wizja nagle stawała się zupełnie realna, wychodząc naprzeciw, zostawiając fizyczne znamiona swojej obecności. I naprawdę zabawne, kiedy te dwa światy, z których jeden wydawał się bardziej niemożliwy od drugiego, przenikały się nagle, bez ostrzeżenia, odbierając zupełnie te resztki rozumu, które z trudem nie odpadły jeszcze od umysłu. I Cosmo czuł się tak, jakby nie miał ciała, jakby ktoś wreszcie zdarł z niego tę suchą powłokę, i wrosnąć pozwolił - w regał, w ścianę, wcisnąć się jak przestraszone dziecko w kąt izby, kiedy ojciec znowu był tak bardzo pijany, krzyczał na mamę i pchał ją na materac łóżka. Bo zniknąć wtedy było najłatwiej, bo oczami był zawsze, ale głosem nigdy, bo wpatrywać się mógł ciągle, dopóki Dede nie podszedł i nie zakrył mu oczu, nie odciągnął na bok, nie przysłonił widoku, nie zrobił czegoś. Bo Cosmo nigdy nie był dobry, jeśli chodziło o robienie rzeczy, bo Cosmo był tępy raczej i gapił się stale jak sroka w gnat, i albo mówił za dużo, albo zbyt ostro milczał, podczas gdy powinien się odezwać. Ale najczęściej, naprawdę najczęściej, kiedy sprawa była już zupełnie przegrana, po odcinał się i wyłączał, wycofywał.
Więc nie było go - więc był widmem tylko, więc porzucił swojego ostatniego przyjaciela na pastwę losu, w środku Nevady, z krwią na rękach i dziurą w duszy, więc słabo i
w
o
l
n
o
musiało bić to serce, gdy nogi wrastały w podłogę i zapuszczały korzenie, i wolne takie musiały być te reakcje kolejne, i wolne odwrócenie głowy w stronę tylnych drzwi, i wolne… wolne wszystko, wolne. Sylwetki rozmazane, wyraźniejsze potem, a później jeszcze rozmazane znowu - jakby na nieskromne życzenie umysłu, żeby cofnąć, proszę, tylko cofnąć.
I do tej pory w zimnych snach, pomiędzy splątanymi z Keyem kończynami, za wiążącym gardło, chrapliwym oddechem, pod brudną skórą lepką zupełnie od obcych palców, pod opuszczonymi do połowy powiekami, objawiał mu się chyba ten słynny wizyjny anioł, o którym pisano tak dużo w długich wersach. Ale jego anioł nie był z Idaho i nie miał wcale jasnych włosów ani błękitnych oczu, i nikt nie napisał o nim nigdy wiersza - choć powinien, i anioł nie wiedział, że jest aniołem, bo nikt nigdy nie cisnął w niego tym słowem, bo być może przytłoczyłoby go zbyt mocno, wbijając się boleśnie między żebra. Bo dobry był ten jego anioł i włosy kręciły mu się czasem tak mocno, a kiedy były mokre, to zostawiały na czole krople wody, które skapywały czasem na nos. Za rzadko się uśmiechał ten anioł, ale gdy przychodził do niego i stawał nad nim, taki piękny i ciepły, i wyciągał do niego dłoń, to Cosmo chwytał ją zawsze i całował jej wierzch delikatnie, żeby swojego anioła nie skrzywdzić, żeby nie zranić. I gładka była dłoń tego anioła, miękka taka, bezpieczna, gdy układała się na tym brzydkim policzku, i ocierała z niego jego pojedynczą, żałosną łzę, bo anioł był dobry, bo dobrzy byli zawsze aniołowie, i nosili takie lniane, dopasowane koszule, i paski do spodni, do których sięgały czasem grzeszne palce, choć nie wolno, bo nie wolno było tak plugawić anioła. I Key oddychał obok tak płytko wtedy, pod tamtym kocem, z głową wspartą na jego udzie, podczas gdy Cosmo opierał się o kontener i patrzył tylko w oczy swojego anioła, i marzył tak gorąco o tym, żeby był prawdziwy jednak, żeby nie był tylko piekącą tęsknotą, bolesnym wspomnieniem, które siekało go na kawałki. I marzył, żeby ten anioł nie musiał odchodzić nigdy, żeby został z nim tutaj, w tym budnym zaułku, żeby pozwolił jeszcze raz tylko złapać się za rękę, na chwilę, na moment, nawet jeśli nie chciał patrzeć, nawet jeśli się brzydził - ale nie można było wymagać takich rzeczy od aniołów, bo anioły miały ręce pełne roboty, bo jeden anioł mógł mieć wielu takich Cosmo pod swoimi skrzydłami, ale Cosmo już zawsze będzie mieć tego jednego anioła.
I ciężkie to było teraz, kiedy anioł przychodził za dnia bez ostrzeżenia, kiedy przychodził z człowiekiem, który uważał go za śmiecia, i kiedy nie patrzył nawet, nie widział, bo Cosmo był przecież ukryty, Cosmo był przecież wtopiony w regał, wtopiony w ścianę. I teraz to anioł był tylko fizyczny, ale Cosmo nie wcale, teraz anioł podejmował szereg tak ważnych decyzji i anioł miał chyba wszystko pod kontrolą, ale Cosmo nie wiedział, niczego nie wiedział. Czy ufać aniołom, które grożą bronią skrępowanym własnoręcznie staruszkom?
I przez dłuższą chwilę wciskał się mocniej w tę ścianę, i mocniej, także rozbita z tyłu głowa zabolała mocniej, jakby przychodząc z pomocą - bo jesteś, bo stoisz tu, oddychasz tu, Cosmo, czyli anioła tak naprawdę być nie może. Czy anioł się zepsuł, bo Cosmo był tak zły? Anioły się wcale nie psuły przecież, anioły coraz lepsze były, ale on nie wiedział teraz i nie miał pojęcia zupełnie czy to naprawdę jego anioł ciągle, czy tylko człowiek, który przyjął na twarz jego maskę, i palce zaciskały się tak mocno na rękawie Keya, bo Key był też, i Key był obok; bo Key był obok zawsze, nawet wtedy, kiedy anioł już znikał, kiedy anioł był już zajęty kimś innym. I Cosmo nie słuchał wcale tych słów, bo nie pasowały do ust jego anioła, więc patrzył tylko, cholerny gamoń, patrzył tylko, i nic nie mówił, i nic nie robił, bo przecież nie miał już mocy w rękach, bo za dużo siły zabierały próby zatrzymania tu tego anioła siłą woli, żeby nie odchodził już nigdzie, nie zostawiał.
I wszystko długo było rozmyte takie, bardzo mu było słabo, i Key ciągnął go tylko za ramię - a może tak tylko mu się zdawało, może to on ciągnął, bo chciał być tak blisko już tego swojego anioła i tak daleko jednocześnie od tego miejsca, w którym jego anioł musiał wyłowić go znów z grzechu. Miękkie fotele miało to auto z tyłu - miękkie, oddech też miękki, miękki uścisk na nadgarstku Keya, bo bał się chyba, że odpływa albo umiera, bo to wszystko było takie dzikie i dziwne, i rozmyte, bo przed oczami świat skakał, i droga wiła się przed maską niebezpiecznie, i Cosmo nie mógł wcale na to patrzeć, i osunąć się musiał na te kolana Khayyama, i przez moment chciał mówić, że widzi swojego anioła, ale anioł jego wcale nie widzi, anioł na niego wcale nie patrzy, co robić, Key, co robić? Ale przecież gardło było nadal tak ciasno sklejone, przecież oddech drżał okrutnie, przecież wciąż się wciskał - ale nie w ścianę teraz, tylko w tapicerkę i w uda Keya, i na moment zapomniał o tym, że to anioł tam siedzi, za kierownicą, i szereg złych myśli pojawił się w głowie, bo znowu ktoś ich gdzieś ciągnął, i oni znowu nie mieli zupełnie kontroli, niech to się już skończy.
I skończyło - na wąskim parkingu przydrożnego motelu, który w świadomości Cosmo zupełnie nie istniał, nie było go. Były jakieś chwiejne kroki - jak wyszli z tego auta? - były palce uparcie uczepione koszuli Keya, był wzrok wbity profilaktycznie w ziemię, bo nagle patrzenie było takie niebezpieczne, straszne takie było, bo myśli chyba chciały przywrócić wszystko do porządku, bo umysł chciał wszystko poukładać, ale on nie był na to gotowy wcale - czy anioł był, czy go nie było i jak znieść to, jeśli go nie było? Bo anioł miał imię i imię anioła układało się teraz niewinnie i miękko na cudzych, piękniejszych ustach, więc bardziej niż pewne musiało być to, że anioła wcale tutaj nie było - była tylko wizja, tylko płytka wizja, tylko dłoń, która nie chciała już ścierać łez z policzka.
Potem były wnętrza jakieś i jakieś podłogi, był straszny moment, gdy palce zsunęły się z rękawa koszulki przyjaciela i krótkie ukłucie nadchodzącej paniki zapukało w klatkę piersiową. Jakiś strach w spojrzeniu, podnoszącym się w końcu na twarz odchodzącego Keya i Cosmo nie chciał wcale, żeby Key odchodził, nie z Ashtonem, i nie chciał wcale, żeby zostawiał go samego. Samego, kurwa, jak straszna to była myśl, teraz zwłaszcza, gdy słowa nie układały się nadal w żadne sensowne zdania i Cosmo nie wiedział tak naprawdę, gdzie jest, i co tu robi, bo wyłączony był taki, nieobecny, nieprzytomny. I umiał tylko stać, i powłóczyć ledwo nogami, gdy inna jakaś ręka poprowadziła go w końcu, a on poszedł - bo nie zostało nic innego, iść tylko i niech się dzieje już cokolwiek, wszystko, bo może to miał być już koniec.
I nie patrzył nadal, nie patrzył wcale, nie patrzył, bo bał się, bo ten zapach tak blisko teraz kojarzył mu się zbyt wyraźnie, zbyt mocno, bo sposób, w jaki podeszwy butów uderzały o skrzypiącą gdzieniegdzie podłogę odcisnął się w pamięci już zbyt wyraźnie. I niemożliwe to było wszystko, choć coraz bardziej zniżało się do niego, coraz mocniej nachylało nad karkiem, coraz bliżej… bliżej były te niebezpieczne myśli, odsuwane tak mocno - że mógł tu być; nie - że musiał, że to pewne już, że to on jest, Florian. Flo. Lori. Boże.
Gęste powietrze. Bardzo gęste, błękitne tapety kłujące w oczy. Kręciło się w głowie bardzo, kiedy wchodził do środka - wchodzili - więc musiał podeprzeć się o pierwszy lepszy obiekt: stolik jakiś, biurko? Nie wiedział, nieważne. To tylko chwila, ułamki sekundy, bo gdzieś w tym wszystkim był też jego anioł, na którego nadal bał się patrzeć. A potem ruszył ostrożnie dalej, może żeby zrobić miejsce temu aniołowi, a może żeby być dalej - bo teraz był brudny i brzydki, i cuchnął, i lepił się strasznie, i znowu najbardziej w świecie chciał wymiotować. Więc ta droga do łazienki była intuicyjna całkiem, więc palce pospiesznie szukały tego włącznika i wsuwał się za drzwi równie szybko, i równie szybko przekręcał ten zamek, i wreszcie mógł oddech wziąć, mógł oddychać. Wzrok podniósł się ostrożnie ku górze i uderzył w lustro, w odbicie. Nadal kręciło się w głowie, więc dobrze, że te drzwi nadal były za plecami, że mógł się teraz o nie oprzeć, kiedy powieki mrugały pospiesznie, żeby powstrzymać jakoś łzy, wszystko powstrzymać.
Bo brzydki był teraz, paskudny, okropny, obrzydliwy, strasznie, przerażająco, wszystko było tak złe. Bo ziemia była wszędzie i brud - na twarzy i na odsłoniętej przez koszulkę szyi, i na przedramionach, i zbierał się też na tym nasączonym, ropnym strupie, przykrywającym ramię. Bo brudny był i brudny się czuł, zużyty do reszty, bo kość policzkowa była nabrzmiała i fioletowa, bo pod nosem i na brodzie ostały się jeszcze resztki krwawego strupa. Bo na policzkach było widać palce Craiga, i pewnie było je widać też pod bielizną, i szeroki, brzydki siniak rozlewał się na obojczyku, bo pełno mniejszych, równie brzydkich, ktoś jakby rozsypał po przedramionach. Przedramionach, które były paskudne, straszne, które były poszarpane i pokłute igłami, na których zbyt często rozdrapywał strupy, żeby na pewno nie było już blizn. Włosy były tłuste i puste spojrzenie, i skóra taka brzydka, splamiona krwią koszulka i spodnie, pasek zapięty na dorobioną dziurkę, tak luźny już przecież, że te wysokie spodnie i tak opadały na biodra. I to nie było wcale trudne - sam ręką spłynął wzdłuż podburza, żeby sprawdzić - sięgnąć tam, wcisnąć palce pod bieliznę, nie było wcale, bo ten pasek nic nie dawał, spodnie nie dawały, takie łatwe to było, jego wina znowu.
Więc nie wiedział nawet, kiedy te łzy zaczęły lecieć mimo wszystko, bo takie żałosne to było i on był taki żałosny, paskudny, a jeśli tam naprawdę był Florian, i naprawdę musiał go takiego oglądać, to czy nie lepiej by było zniknąć po prostu i nigdy nie wychodzić? Brudne od ziemi palce musiały zostawić ślady na klamkach łazienkowych szafek, ale przecież w środku było pusto, niczego nie było. Ostrego niczego, żadnych zagubionych leków, niczego. Na haczyku przy lustrze zaczepione były szare ręczniki i białe szlafroki, i w szlafrokach były paski, ale tych pasków nie było na czym zawiesić, bo z sufitu błyskała na niego zbyt jasna jarzeniówka, nie dało się przewiesić. Żałosne. Żałosny, obrzydliwy, brzydki, tak bardzo źle. Był jeszcze ten prysznic w kącie pomieszczenia. A jakby tak pod nim…?
Boże, jak straszne to było, jak głupie, jak złe, te myśli wszystkie znowu, te łzy na policzkach, wszystko to, trzęsące się ręce, tłumiony szloch, bo cicho wszystko, cicho. I te drżące palce zacisnęły się w końcu na krawędzi koszulki, pociągnęły ku górze, i stęknął głucho, bo zabolało. I potem znowu spojrzał w lustro, i jeszcze bardziej zabolało, bo cały był sinozielony, a gdy palcem przesuwał wzdłuż żeber z jednej strony, to nie mógł wyczuć wcale kości, tylko ból - i bolało bardziej to, nic w dół, w dół znowu nic nie poszło. Tak dawno nie było tego lustra, tak dawno dłonie nie badały zagłębień na ciele, tak dawno nie zsuwał spodni, żeby rozmazanym przez łzy wzrokiem wbijać się nienawistnie w to każde zgrubienie, żeby wykrzywiać ostro usta. Niewarte nic, zupełnie niewarte.
Stopy w końcu ustawione w brodziku, w końcu puszczona woda - za zimna najpierw, więc postał chwilę pod tym lodowatym strumieniem, drżąc lekko i szczękając zębami. A potem przekręcił gwałtownie ten kurek i z deszczownicy poleciał wrzątek, który wzdrygnął ostro ciałem, ale to nic przecież, to nic. Więc stał tak kolejną upartą chwilę i wszystko piekło, i widział jak brudna woda ścieka do odpływu, i miał poczucie, że lepiej by było, gdyby on też mógł tak spłynąć po prostu, i zniknąć tam - bo Florian był obok, Florianbyłobok, ale wszystko było przecież nie w porządku. Florian był obok, ale jemu na myśl o tym wcale nie było tak ciepło, jak wtedy gdy przychodził do niego w tych heroinowych majakach. Było zimno, choć stał pod strumieniem gorącej wody, która mieszała się ze łzami i chociaż nacierał się tak mocno tym bezzapachowym, motelowym mydłem, które stało pod ręką, i stał tak, i tarł, a mimo tego, że ta woda spływająca już dawno przestała być brudna, on wciąż czuł się lepki, wciąż taki nieczysty. Aż w końcu dotarło do niego, że nie zmyje - nie dało się zmyć tego wszystkiego, nie dało się zedrzeć, zdrapać, wyskrobać, nie dało się usunąć, bo były siniaki, bo skóra pamiętała, jak ściskały ją tamte paskudne palce, bo w ustach znowu odezwał się ten paskudny posmak po wymiotach, gdy uciekali od Deana.
I musiał wreszcie zakręcić tę wodę, i sięgnąć po ręcznik, i znowu trzeć nim tak mocno, bardzo mocno, żeby obite ciało czuło dobrze, że trzeba się tego wszystkiego pozbyć. I potem krótkie wymioty samą żółcią nad klozetową muszlą, potem dokładne umycie zębów tą oferowaną przez noclegownię jednorazową szczoteczką i mini-tubką pseudoekologicznej pasty. Całą zużył, żeby wyszorować wnętrze policzków, wyszorować język, wszystko wyszorować, a resztę połknąć - niech wyparzy też gardło albo wyżre je lepiej, żeby spuchło tak, że on nie będzie już w stanie oddychać. I potem został znowu sam na sam z tych zaróżowionym teraz sztucznie od gorącej wody ciałem, z oceniającym surowo z lustra odbiciem, i wciągał na ramiona ten wyciągnięty szlafrok o nieprzyjemnej fakturze, i zawiązywał go mocno, najmocniej jak umiał. I jeszcze przez moment łzy leciały z oczu - krótką chwilę, bo trzeba było wyjść, a tam był Florian. Florian tam był, boże. Był czy go nie było?
Wyszedł może. Może odprowadził go tu, zamknął za nim drzwi. Wcześniej zostawił na łóżku kartkę z jakąś krótką wiadomością. Nie ma za co może. Może nie pisz. Nie było - to nagle wydało się tak oczywiste. Bo nie mogło go być, bo musiał wracać - bo może naprawdę był aniołem, bo może to nie ten chory z wyczerpania umysł, bo może to prawda jednak, może na moment przyszedł, może złapał go za rękę, a teraz musiał znikać, musiał wracać. Do Oscara, bo Oscar dbał i Oscar chciał czegoś więcej niż seksu. Bo Florian miał tak dużo do zaoferowania i Oscar widocznie też miał dużo - widocznie tak. Bo Florian był dobry, więc znalazł go, więc zaprowadził tu, więc zostawił pewnie jakieś dwa dolce na śniadanie. Więc może teraz on niepotrzebnie się bał, może ten oddech grzązł w płucach niepotrzebnie. Bo nikogo nie było przecież.
Znowu był sam.
I z tą myślą te palce wciąż niepewne przekręciły w końcu ten zamek, nacisnęły klamkę, pchnęły drzwi. Lekko najpierw, żeby ledwo wyjrzeć, a potem mocniej. Mocniej i zamarł, i gula znowu podeszła do gardła. Bo był.
Absolutnie żywy, absolutnie prawdziwy.
B y ł .
