autor

[Ryan Mitchell]

4.

Znała go od zawsze. Może nie na wylot, bo bywały sprawy o których jej nie mówił, by oszczędzić jej zmartwień o niego, jak i nie tak, że widzieli się ciągle. Jednak pomimo to, nie raz wiedziała pierwsza, kiedy coś u niego nie gra, nawet jeśli zarzekał się, że tak nie jest i nic go z tym nie zdradzało. Może nie przez telefon, ale po jego jednej z min, potrafiła to rozpoznać, kiedy się widzieli. Byli jednak rodzeństwem, które nie odsuwało się od siebie i w końcu mówili co im leży na sercu, bo wiedzieli, że mogą sobie zaufać. Że są powiernikami własnych sekretów. Przynajmniej tak było jeszcze dotąd. Chociaż wolałby, żeby to się nie zmieniło.
Nie zastanawiał się zbyt długo nad zadzwonieniem do siostry. Ostatnie wydarzenia nie były dla niego przychylne. Szczególnie w nocy. To co miało miejsce na festiwalu, znowu jakby otworzyło drzwi, których nie powinno się otwierać. Nawet jeśli uratował tego młodego i powinien czuć się spokojnie, tak naprawdę nie mógł trzymać się takiej wersji, bo wcale nie było tak dobrze. Znowu miał koszmary, tak jakby na nowo powrócił do wojska. Nie było to jednak czymś, z czym nie dawał sobie rady. Przez lata nauczył się z tym wszystkim żyć. Było już dość późno. Pewnie dochodziła północ, a on nie mógł spać. Nie wiedział, czy go Prudence czasem nie opierdzieli i się nie rozłączy, ale co mu tam? Po którymś sygnale, jak tylko ten ustał, a po drugiej stronie znalazł się ktoś, nawet nie zapytawszy czy to ona, odetchnął.
- Nie mogę spać. Potrzebuję Cię siostra. Może wpadłabyś się napić ze mną, czy coś? Nawet podręczyć mnie możesz jakoś, cokolwiek. Ostatni festiwal dał mi nieźle w tyłek. Słyszałaś? – wypowiedział te słowa w kupie, widząc przed sobą sufit, kiedy właśnie leżał na brzegu własnego łóżka. Ewentualnie rozważał też nocny spacer. Ale nie będzie się tak błąkał po okolicy każdej nocy, kiedy tylko nie może spać. Nie mówiąc o wchodzeniu do jakichś barów, by się tam upić.