autor

[Jason Rosenthal]

– Całe szczęście – zaśmiał się pod nosem. No oczywiście nie wiedział, że ogólnie z życia prawie się go pozbyła, prawda? Inna sprawa, że nie zamierzał odchodzić, a szczęście znajdywał naprawdę przy niej i Maddie. Uwielbiał swoje dziewczyny, serio. I chciał tworzyć rodzinę, którą przecież byli i w zasadzie miał nadzieję, ze z Markiem, Ness i bliźniakami będzie tak samo.
– No wiadomo, że jestem – zamruczał cicho, odrobinkę tylko rozbawiony. Nie zamierzał się tutaj wykłócać, bo przecież oczywiście, był niewinny i delikatny i całkowicie uroczy, nie? :lol:Poza tym jego skromnym zdaniem to nie było niewłaściwe, bo to też nie tak, że go zdradzała. Po prostu potrzebowała dystrakcji od bycia w żałobie, a on z radością jako ta dystrakcja się zaoferował.
– Nie, zupełnie nie. Poza tym przecież ci się podobają, nie? – zamruczał cicho spod jej warg jeszcze, muskając jej usta czule, ale gdy się odwróciła, objął jej ramiona swoimi i oparł brodę na czubku jej głowy, chłonąc całkowicie ten widok, ah.

[Lilianne Thompson]

Ona próbowała o tym po prostu nie myśleć. W ogóle próbowała nie myśleć o tych wszystkich chujowych rzeczach które się między nimi kiedykolwiek wydarzyły, bo to było chyba zdrowsze dla jej głowy - podobnie jak odpychanie wszystkiego innego od siebie. I owszem, potrzebowała dystrakcji. chociaż wiedziała, że dystrakcja w jego osobie to proszenie się o problemy, ale cóż. Samo tak wychodziło
- Są piękne, fakt - uśmiechnęła się uroczo, puszczając mu nawet oczko. A kiedy objął ją ramionami, sama uniosła jedną dłoń do jego przedramienia, wsuwając palce pod materiał skórzanej kurtki którą miał na sobie i muskając palcami jego skórę. - Odhaczony Nowy Jork. Zostaje nam jeszcze z listy Miami i pseudo spring break - powiedziała z lekkim rozbawieniem, mimowolnie wtulając się w niego plecami.

[Jason Rosenthal]

On za to myślał na podwyższonych obrotach, ale… Musiał z tym żyć, nie? Najwyżej weźmie jakiś w chuj zimny prysznic, żeby myśleć o tym, że mu zimno. W każdym razie, uśmiechnął się do niej, gdy powiedziała, że istotnie, podobają jej się te kwiaty. Obejmował ją zatem.
– Zimno ci? Chcesz moją kurtkę? – spytał spokojne do jej ucha, muskając delikatnie jego płatek ustami i nieco ciasniej ją obejmując, jakby własnym ciałem chciał ochronić przed chłodem wieczoru.
– Tak, pomyślałem, że w zasadzie skoro Nessie zostało niewiele do rozwiązania, to moglibyśmy poczekać aż urodzi i pojechać wtedy wszyscy razem. Bo wiesz, liczę na tą galaretkę w basenie – zaśmiał się pod nosem, wzruszając ramionkami, bo jemu się ten pomysł wydawał całkiem niezły!

[Lilianne Thompson]

- Nie, potem będziesz chory i będzie moja wina - mruknęła z rozbawieniem, przymykając po chwili oczka, jakby chcąc tym momentem się delektować, chociaż przez chwilkę. - Tak jest dobrze - dodała, uśmiechając się delikatnie i odetchnęła głęboko. Było. Dobrze i przyjemnie. Z jakiegoś powodu bezpiecznie, chociaż zupełnie się nie spodziewała, że mogłaby się przy nim jeszcze tak czuć - nawet jeśli miała sobie na to uczucie pozwolić tylko przez chwilkę.
- Tak, też o tym myślałam. Taki urlop dla świeżo upieczonej mamuśki - przytaknęła, bo sama po sobie wiedziała jakie to ważne, nie? - I w sumie dla nas wszystkich, bo zdecydowanie łatwo nie będzie - jedno dziecko rozpacz, a tu dwójka noworodków, plus Maddie która mogła podłapywać - Tylko galaretki w basenie ci w głowie, jezu - zaśmiała się, ale rozumiała. Jak była na studiach też baseny z galaretką były życiem

[Jason Rosenthal]

– I wtedy będziesz mogła się mną opiekować, ja tu widzę wygraną sytuację – zaśmiał się pod nosem, wzruszając ramionkami, ale gdy powiedziała, że tak jest dobrze, to skinął głową i po prostu nadal ją obejmował. Kiedy wspomniała, że też o tym myślała, uśmiechnął się do niej szeroko.
– Wielkie umysły myślą podobnie – zaśmiał się pod nosem, wsuwając go zaraz w jej włosy i delektując się delikatnie zapachem jej owocowego szamponu do włosów. I w jego głowie pojawiła się myśl, że zawsze ten zapach uwielbiał. Kiedy wspomniała, że galaretku mu w głowie, wywrócił oczami.
– Trzeba było mi o tym nie mówić, od tamtego czasu mam to w głowie nieustannie – zaśmiał się cicho. – Wracamy powoli? – spytał niewinnie i odwrócił ją do siebie przodem, delikatnie muskając palcami jej delikatny policzek.

[Lilianne Thompson]

- No pewnie, w kusym stroju pielęgniarki najlepiej, żeby leczyć nie tylko twoje ciało ale też duszę? Nah, nie potrzebuję twojej kurtki - zaśmiała się cicho. Chociaż mogłaby rzecz jasna w ten sposób się nim opiekować, ale jeszcze się potem przyzwyczai - Nasza zawrotne trzy czwarte komórki - rzuciła pod nosem z rozbawieniem. Wywróciła z rozbawieniem oczami na jego słowa. - I naprawdę ze wszystkich rzeczy które mówiłam, ta jest po prostu najistotniejsza? - posłała mu rozbawione spojrzenie, ale pokiwała zaraz głową. - Tak, chodźmy - zaakceptowała tą wizję totalnie. Po drodze wstąpili po jakąś dobrą tequilę i kiedy wrócili, jego wysłała do robienia drineczków, a sama wstawiła kwiatki do wazonu, stawiając je na stoliku w salonie i podreptała do kuchni, siadając na blacie i patrząc na niego z delikatnym uśmiechem.
- Oglądamy jakiś film? - zaproponowała, przechylając lekko głowę na bok. - Czy po drineczku i spać? - poruszyła brwiami i wyciągnęła rączkę w jego kierunku żeby podał jej drinka.

[Jason Rosenthal]

– Jeśli takie byś miała życzenie, to zdecydowanie takim kusym strojem nie pogardzę – poruszył brwiami, uśmiechając się do niej całkiem niewinnie, bo owszem, z całą pewnością by nie pogardził takim strojem, ale jeśli nie chciała, to by się zadowolił tylko leczeniem ciała, no.
– To całkiem dużo, przyznaj sama – zaśmiał się cicho i spojrzał jej w oczy. Potem pewnie już znaleźli się w apartamencie, a on ogarniał im jakieś drineczki i przekładał zamówione wcześniej żarcie na talerze. Spojrzał na nią i pewnie wpakował się między jej nogi, gdy tak usiadła na blacie, bo powstrzymać się nie mógł.
– Możemy zjeść, wypić drineczki i coś obejrzeć, jeśli masz ochotę – powiedział, opierając się dłońmi na blacie po obu jej stronach i lekko się nad nią nachylając.

[Lilianne Thompson]

- Jasne, zapamiętam - puściła mu oczko, ale zapewne takowy posiadała w swojej garderobie mimo wszystko, biorąc pod uwagę jej wcześniejsze wizje erotyczne z Charlesem - a skoro z nim takie miała, to obstawiam że przy Jasonie i Ronie to już w ogóle strojów nakupowała od chuja w przeszłości
- Jak na ciebie i tak sporo - mruknęła z rozbawieniem, ale nie oceniała go w tym momencie, bardziej żartowała. Wzięła głębszy oddech gdy znalazł się pomiędzy jej nogami, ale łapki nawet na jego klatce piersiowej oparła. I chociaż o tym nie pomyślała gdy weszli do domu, to gdy już tak stał...
- A jeśli mam ochotę na ciebie? To też bierzemy pod uwagę na ten wieczór? - zlustrowała go wzrokiem, bo w sumie... miała. Może nie koniecznie w kontekście tego, że cholernie chciała jego w tejże chwili, ale potrzebowała bliskości. Nawet sięgnęła dłonią do jego buźki, przyciągając lekko za podbródek i patrząc mu prosto w oczy objęła nogami w pasie, żeby był bliżej niej.

[Jason Rosenthal]

- Okej - uśmiechnął się szeroko, ale generalnie w swojej głowie już ją widział w tym zajebiście kusym stroju. Ahh, no kurwa, bardzo prosił, mógł nawet wykąpać się w rzece, albo w jeziorku w central parku byle zachorować.
- Jak na mnie, huh? - poruszył brwiami z rozbawieniem, ale kiedy tak łapki na jego klatce piersiowej, odetchnął głęboko i spojrzał jej głęboko w te błękitne oczy.
- Możemy brać, a masz na mnie ochotę? -spytał niewinnie i po prostu w momencie, w którym chwyciła go za podbródek, wpił się namiętnie w jej usta, obejmując mocno w talii i przyciągając na skraj blatu, by mieć ją jeszcze bliżej.

[Lilianne Thompson]

- Jak na ciebie - powtórzyła, uśmiechając się do niego delikatnie i puściła mu oczko.
- Tak - mruknęła już niemalże w jego usta, przymykając oczy podczas tego pocałunku i niemal od razu wsunęła dłonie pod jego koszulkę, palcami sunąc po jego umięśnionym ciele. - Mogę ci nawet pokazać jak bardzo - dodała, zdejmując jego koszulkę i zrzuciła ją na ziemię, nie odrywając się od jego ust. Kolacji finalnie pewnie nie zjedli, od razu do deseru przechodząc

| ztx2