autor

[Charles Fairchild]

Wyszczerzył się do niej nieco szerzej, widząc jej uśmiech. Uwielbiał ten uśmiech, serio. W ogóle ją całą uwielbiał, ale wolał, żeby w tym momencie jego pijany mózg tek kwestii absolutnie nie myślał, że przed nim była praktycznie półnaga w oceanie, nie?
– Aqua zumba? I na czym to polega, bo w sumie tyłek mógłbym sobie trochę bardziej w tym wszystkim mógłby sobie coś takiego ogarnąć - dumniewypiął pierś - pewnie wówczas by powiedzieć, że chodzi na jakąś terapię czy inne gówno. Zaśmiał się dźwięcznie, ale gdy wspomniała, że każdy, kto by chciał, pokiwał głową.
– Okej, skoro masz taką wizję – zaśmiał się pod nosem – Ja bym się za wami na koniec świata przeprowadził, ale Ness by umarła z tęsknoty za tobą – odparł spokojnie, wpatrując się w nią jak w obrazek i sięgając do jej twarzyczki, by delikatnie odsunąć z niej zabłąkane kosmyki włosów.

[Lilianne Thompson]

Ona też go uwielbiała, serio. Jej uczucia w zasadzie nawet minimalnie nie zmalały, ale po tylu latach umiała z tym uczuciem żyć na tyle, żeby nie umierać emocjonalnie. To rozwiązanie wydawało się jej po prostu prostsze niż udręczanie się w chuj.
- To aerobik, fitness, nie wiem jak ci to wytłumaczyć - zaśmiała się pod nosem, ale już sobie go wyobrażała z tymi piankowymi makaronami i w ogóle - Twojemu tyłkowi niczego nie brakuje, także spoko - puściła mu oczko. I owszem, taką wizję miała. Mogli zamieszkać wszyscy razem, na jakimś osiedlu domków jednorodzinnych. Chyba. Tak sobie to wyobraziła w każdym razie w tejże chwili, heh.
- Nie mów tak, bo z czystej ciekawości wynajmę dom na końcu świata - powiedziała z lekkim rozbawieniem, lustrując jego twarz wzrokiem. - Och, to że Nestę zabrałabym ze sobą to całkiem oczywiste - mruknęła, sama sięgając dłonią do jego twarzy i przesunęła mokrymi palcami po jego policzku, mimowolnie przysuwając się bliżej niego. - Możemy to robić częściej? Po prostu gdzieś razem wychodzić? - zapytała, uśmiechając się teraz delikatnie. Potrzebowała go w swoim życiu - niezależnie od tego gdzie i z kim będą, eh.

[Charles Fairchild]

Jego również nie zmalały, w zasadzie miał wrażenie, że tylko rosły, bo była jedyną kobietą tak naprawdę, z którą był w stanie zobaczyć swoją przyszłość – willę z ogrodem, ich wnuki, całą gamę wspomnień. To jednak teraz było doś odległe.
– No postaraj się lepiej – wywrócił oczami z rozbawieniem, ale kiedy oświadczyła, że jego tyłek jest wporzo, zaśmiał się dźwięcznie i uniósł jedną brew. – No nie wiem, mógłbym go trochę bardziej wyćwiczyć – puścił jej oczko, a gdy wspomniała o domu na końcu świata, pokiwał głową.
– Why not? Byłby przynajmniej spokój od wszystkiego – uśmiechnął się do niej delikatnie i przechylił głowę, gdy sięgnęła jego twarzy, nachylając się nad nią nieco bardziej, nie całował jej jednak, tylko wpatrywał w oczy. – Możemy. Chętnie – przyznał z lekkim uśmiechem. – To co, pokażesz mi te kocie, zumbowe ruchy? – zaśmiał się dźwięcznie, puszczając jej oczko i lekko chlapnął na nią wodą, śmiejąc się przy tym jak totalny dzieciak.