autor

[Jason Whiteley]

Odetchnął głęboko, gdy powiedziała, że Seattle jest duże i sobie poradzi – jasne, że było, ale on wcale nie chciał sobie radzić, nie chciał też się dzielić ulubionymi miejscami, chciał naprawdę być w tym momencie przy niej, ale domyślał się, że potrzebowała przestrzeni. Nie komentował jej słów, ale kiedy powiedziała, że nie chciała, żeby jej ujebał podłogę i rzuciła w niego pudełkiem z plastrami, a potem wyszła, posłusznie ranę opatrzył, potem posprzątał i zadzwonił do Samuela – cholernie niechętnie, tłumacząc stan Tee. Poprosił, żeby dał mu znać, jak będzie w budynku, a potem przyszedł do salonu. Widział, jak drżała z zimna, więc poszedł do jej sypialni, przyniósł jej kołdrę i nią opatulił, znalazł też jakiś termofor i napełnił ciepłą wodą, ale się nie zbliżał.
– Sam niedługo będzie, poczekam z tobą na niego i nie będziesz już musiała na mnie patrzeć – powiedział cicho, siadając na drugim końcu kanapy, bo gdyby chciała się jakoś ogrzać i się przytulić, wiadomo, objąłby ją, ale nie chciał jej naruszać przestrzeni. Nadal.