autor

[Thea Vasilios]

Wyszła z domu Jasona, pewnie zawinęła z wieszaczka jeden komplet kluczy od domu żeby jednak wszystko pozamykać skoro szedł spać i istotnie, wróciła do ubera, biorąc głęboki oddech na wejściu. - Teraz jedziemy już pod właściwy adres. Najlepiej jak najszybciej - rzuciła do kierowcy, bo miała trochę potrzebę serio wrócić już do domu. A potem przeniosła wzrok na Sama.
- Jest okej - powiedziała cicho. Było - nie miała ochoty płakać, umrzeć ani wciągnąć, chociaż nadal, przynajmniej jego drineczka by sobie chlapnęła, eh. - Był grzeczny. Ogólnie zawsze jest kochany i uroczy po alkoholu na szczęście, tylko... upierdliwy - wzruszyła ramionami i właściwie to chciała oprzeć o niego głowę, ale te kolejne słowa sprawiły, że zmarszczyła czoło.
- Przecież nie widuję się z nim codziennie - stwierdziła, bo trochę się zaczynała męczyć tymi dobrymi radami. Jakby, kurwa, nie wiedziała. - Jutro się umówiliśmy na obiad teoretycznie, ale jeszcze nie wiem czy pójdę. Chciałam, żeby dał mi już dzisiaj spokój - dodała, wzruszając delikatnie ramionami.

[Samuel Bailey]

Kiedy powiedziała do kierowcy, żeby wracali pod właściwy adres, Sammy pokiwał głową i uśmiechnął się delikatnie, bo generaline jej flow bardzo mocno rozumiał. No ogólnie wieczór był miły, ale trochę panowie go postanowili spierdolić i wszyscy musieli z tym żyć.
– Na pewno? – uniósł jedną brew i położył dłoń na jej rączce, lekko zaciskając na niej palce. Ogólnie wiedział, że było jej ciężko, ale gdy wspomniała, że był grzeczny, zaśmiał się pod nosem. – Nie nazwałbym tego kochany i uroczy, ale rozumiem twoją perspektywę – odparł z delikatnym rozbawieniem. Kiedy jednak wspomniała, że nie widuje się z nim codziennie, uniósł jedną brew, bo zaraz wspomniała o obiedzie.
– Cóż, jeśli nie pójdziesz, to pewnie on przyjdzie z tym obiadem do ciebie – no na takiego typa mu Jay wyglądał - który nie rozumiał odmowy.

[Thea Vasilios]

Tak, bo mogło być naprawdę super. Zjedli fajną kolację, a po wyjściu z knajpy mieli jechać do niej na jakiś wieczór filmowy czy coś, a tu Jason jak zwykle musiał się wcisnąć. Nie, żeby ją to dziwiło. Pewnie zachowywał się do niej dokładnie w ten sam sposób gdy zaczynali być razem i tak właśnie sobie to wszystko wychodził. Tylko teraz... nie bardzo tego chciała.
- Na pewno - pokiwała głową, mimowolnie jakoś jego palce ze swoimi splatając gdy tak dłoń położył. Lubiła jego bliskość, w jakiś sposób ją relaksowała i czuła się lepiej gdy miała go obok, nawet jeśli nie bardzo powinna iść tą drogą. Chyba. - Ja swojej perspektywy chyba nie rozumiem, ale dobrze że chociaż ty rozumiesz - rzuciła z lekkim rozbawieniem, które uleciało przy dalszej części rozmowy, a Thea się troszkę wręcz napięła.
- To najwyżej zjem z nim obiad. Raczej nie posypie koksem po moim marmurowym blacie w kuchni, a nawet jeśli to chyba by mnie to uszczęśliwiło - wywróciła oczami, wzdychając ciężko. - Nie możemy porozmawiać o czymś przyjemniejszym? - przechyliła głowę na bok, patrząc na niego wymownie.

[Samuel Bailey]

Mogło być, jasne, że mogło, ale… Cóż, było jak było w tym momencie, chociaż Sammy osobiście nie spisywał jezcze tego wieczoru na straty. Generalnie uważał, że mogli jeszcze miło spędzić czas. Usmiechnął się do niej delikatnie, gdy potwierdziła, że wszystko okej i westchnął cicho.
– Staram się przynajmniej, chociaż momentami nawet mnie to z trudem przychodzi – puścił jej oczko, delikatnie rozbawiony, ale generalnie tak faktycznie było i nie zamierzał jej czarować, ze jest inaczej. Odetchnął głęboko. A kiedy spytała, czy mogą porozmawiać o czymś bardziej przyjemnym, uber akurat zaparkował pod apartamenowcem – nie komentował bowiem słów o sypaniu koksem marmurowego blatu z oczywistych względów.
– Mogę cię odprowadzić pod drzwi i jeśli nie jesteś ultra zmęczona, możemy sobie coś obejrzeć nadal, nie jest aż tak późno – wzruszył ramionami, bo istotnie – nie było.

[Thea Vasilios]

Nie no, ona też totalnie na straty tego wieczoru próbowała nie spisywać, bo ogólnie próbowała tematem Jasona samej siebie nie udręczać. Wyszło jak wyszło, musieli żyć dalej. Ale mógłby jej to podejście trochę ułatwić, a nie wiecznie utrudniać
- Nah, całkiem dobrze ci idzie - musnęła palcami jego nos. Jasne, najlepiej rozumiała ją na tej planecie mimo wszystko Poppy, ale Samowi też szło nienajgorzej. Inna sprawa, że Thea miała czasem dziwaczne, niezrozumiałe nawet dla samej siebie loty.
- Nie jestem. To była wersja dla Jasona, żeby nie wymyślał żadnych głupich wycieczek - powiedziała z lekkim rozbawieniem, uśmiechając się przy tym delikatnie do niego. W rzeczywistości, zmęczona nie była w ogóle, więc perspektywa dalszego czasu spędzonego razem jak najbardziej jej pasowała. Weszli zaraz do apartamentu, ogarnęła im jakiś popcorn i herbatkę i usiadła obok niego na kanapie, ładując mu się pod ramię, żeby się przytulić. Trochę jej dusza tego potrzebowała mimo wszystko. Przez chwilę siedziała w ciszy, wgapiając się w ekran ogromnego telewizora bo jakiś film już leciał, ale w końcu poprawiła się trochę, żeby móc mu spojrzeć w oczy. - Wiem, że twierdzisz, że poradzisz sobie sam, ale... na pewno wszystko okej? - zapytała cicho, bo niby było normalnie, ale czuła, że było inaczej.

[Samuel Bailey]

On naprawdę uwielbiał jej towarzystwo, nie chciał, żeby się Jayem udręczało, bo jego zdaniem najmniejszego sensu to nie miało. Kiedy jednak wspomniała, ze całkiem dobrze mu szło, uśmiechnął się do niej delikatnie, ale całkiem uroczo.
– To dobrze, jestem najwodczniej w tym coraz lepszy – zaśmiał się cicho, ale gdy wspomniała, ze taką wsję sprzedała Jasonowi, pokiwał tylko głową. Weszli do apartamentu i istotnie, usiadł sobie na kanapie, objął ją ramieniem i mimochodem nosem zanurkował w jej włosach, czując ten wspaniały zaoach malinowego szamponu do włosów. Spojrzał na nią z lekkim uśmiechem.
– Nie jest okej. Wziąłem. Ale będzie okej. Po prostu…. Muszę wierzyć, że będzie okej – przyznał, chociaż lekko bił się z myślami. – Cały czas myślę o tym byciu sponsorem, bo czuję, że skoro zjebałem, to nie powinienem. Nie chcę cię zawodzić – przyznał cicho, a czuł, jakby ją zawiódł, nawet jeśli przede wszystkim zawiódł samego siebie.

[Thea Vasilios]

Przygryzła delikatnie dolną wargę słuchając jego słów. Miała świadomość, że nie było w stu procentach okej, bo odjebał tamtego wieczoru, ale... wierzyła w niego. Tak po prostu. O wiele bardziej niż w samą siebie w temacie brania, bo nie do końca sobie w tym wszystkim ufała i nie była pewna, czy znowu nie wymięknie z powodu jakiejś dupereli.
- Musisz to fakt. Ja na przykład wierzę w ciebie cholernie - posłała mu uroczy uśmiech, ale trochę ten uśmiech przygasł gdy wrócili do tematu sponsorowania. Złapała go za podbródek, mrużąc delikatnie oczy. - Sam, jeśli nie chcesz albo nie czujesz się dobrze po tym wszystkim z byciem moim sponsorem, to przecież nie mam do tego problemu. Po prostu... - urwała, próbując jakoś dobrze ułożyć słowa w głowie, żeby dobrze przekazać mu to co miała do powiedzenia. - Nie chciałabym cię tracić. Jesteś dla mnie kimś więcej niż tylko sponsorem, więc... - wzruszyła ramionami, lustrując wzrokiem jego twarz. No był. Traktowała go całkowicie jak przyjaciela, kogoś bliskiego, a nie ziomeczka który miał jej pomagać w trzymaniu trzeźwości, dlatego tak cholernie się martwiła o niego po tym głupim wieczorze z Jasonem i Alessandro. Chociaż inny sponsor to nadal meh, ale jak mus to mus, nie?

[Samuel Bailey]

Widząc jej reakcję, westchnął cicho. Widział, że w niego wierzyła, ale w zasadzie nie sądził, że powinna, skoro tak łatwo – swoim zdaniem – dał się złamać. Westchnął cicho i spojrzał jej w oczy, delikatnie musnąwszy palcami jej delikatny policzek.
– Widzę. Pokładasz we mnie większą wiarę niż ja w siebie – uśmiechnął się doś czule i westchnął mimochodem, gdy złapała go za podbródek. – To nie tak, że po tym wszystkim nie czuję się tym dobrze. Obawiam się po prostu, że skoro raz się złamałem, mogę to zrobić po raz kolejny, a jako sponsora potrzeba kogoś, kto będzie twoją ostoją, gdy masz ochotę wziąć. Kto cię od tego pomysłu odciągnie – powiedział cicho, patrząc jej w oczy z wyraźnym smutkiem. – Ale nie stracisz. Ja też uwielbiam twoje towarzystwo i też… Zależy mi na tobie. Może bardziej niż sponsorowi powinno na podopiecznej. I to też sporo komplikuje, bo teoretycznie… Nie powinienem robić tego – powiedział cicho, nachylając się delikatnie nad nią i lekko muskając jej usta swoimi.

[Thea Vasilios]

- Taką mam wadę, wiesz, wierzę w ludzi nawet jeśli nie powinnam - powiedziała to nawet z lekkim rozbawieniem, ale trochę tak faktycznie miała. Próbowała widzieć ludzi w pozytywnych barwach, chociaż w temacie Sama sądziła, że to była chwilowa słabość - a nie coś do czego będzie wracał. Tym bardziej, że żałował, a ona na przykład jakoś mocno tamtej imprezy nie żałowała. Bardziej żałowała tego, że nie zajebała tamtej kurwy bo może by ulżyła swojej duszy i dumie.
- Generalnie, swoją rolę spełniasz mimo wszystko, nie biorę, nie piję, no pomijając tamten wyskok, ale radzę sobie. To też twoja zasługa - wzruszyła ramionami, bo pomijając niektóre drobiazgi naprawdę jej pomagał. I mogła na niego mimo wszystko liczyć, nawet w głupich lamentach, nie? Uśmiechnęła się kiedy powiedział, że go nie straci, ale z lekkim niezrozumieniem spojrzała na niego gdy powiedział, że tego robić nie powinien. - To... - urwała, czując to muśniecie. Wstrzymała na chwilę oddech, bo mimowolnie zrobiło jej się cieplej. - Nie powinieneś - przyznała cicho, chociaż to nie był pierwszy raz przecież. Ale nie odsunęła się, tylko teraz sama musnęła jego usta swoimi, pogłębiając nieco ten pocałunek i objęła go za szyję. Znalazłaby co najmniej kilka powodów, dla których nie powinni, ale chyba jakoś małe znaczenie miały w tej chwili.

[Samuel Bailey]

– Moim zdaniem to twoja największa siła, tylko musisz uważać, w kim tę wiarę pokładasz – wzruszył ramionami, bo trochę tak to widział. Taka była prawda, wiara w ludzi była jej siłą i generalnie mocno szanował, że się nie poddawała, ze nie stawiała na innych kreski. Problem polegał chyba na tym, że na niektórych powinno się to zrobić, prawda? Kolejne słowa sprawiły, że westchnął cicho.
– Radzisz sobie, ale też będą gorsze dni. Zawsze są. Niestety, jeśli chodzi o uzależnienie zawsze jest tak, że wydaje ci się, że jest dobrze, a przysłowiowe zgubienie długopisu może cię pchnąć na skraj – przyznał cicho, patrząc jej w oczy ze smutkiem, bo trochę istotnie tak było. W każdym razie, gdy powiedziała, że nie powinien, pokiwał głową.
– No właśnie wiem, że nie powinienem – powiedział cicho. – Ale cholernie chcę – mruknął cicho, gdy sama musnęła jego usta, gdy objęła go za szyję. Westchnął mimochodem, obejmując ją i przyciągając bardziej do siebie, całując jej usta coraz bardziej namiętnie, bo cholernie o tym marzył, odkąd po raz pierwszy ich posmakował.

[Thea Vasilios]

- Może kiedyś się tego nauczę - wzruszyła ramionami. Wiedziała na przykład, że na Jasonie powinna kreskę postawić po tym co odjebał, ale do końca nie potrafiła. Nie, bo to zawahanie w jej głowie nadal istniało i nadal nie była pewna jak rozegrać ich sytuację. Na Samie natomiast, z jedną głupotkę stawiać jej nie zamierzała. Oboje byli uzależnieni - więc mogła go co najwyżej próbować koślawo wspierać, nie?
- Mam świadomość wszystkiego, nie musisz mi tego tłumaczyć - westchnęła ciężko, bo sama ostatnio zaćpała nawet mimo tego, że teoretycznie wszystko było tamtego wieczoru dobrze. Po prostu... poczuła potrzebę. - Ale z tego co mi wiadomo, panie sponsorze, to wszyscy jesteśmy ludźmi i każdy popełnia błędy, a ty strasznie się demonizujesz przez swój - stwierdziła, bo trochę tego nie rozumiała. Nie on pierwszy się złamał, prawda?
- Ja też - przyznała, nawet jeśli do teraz nawet przed samą sobą przyznać się do tego nie umiała, ale chciała cholernie. I trochę ciężko jej to było ułożyć w głowie, bo nadal kochała Jasona i nadal za nim tęskniła, ale trochę odpuściła z hamowaniem się w tym momencie. A kiedy te pocałunki stały się namiętniejsze, mimowolnie przeniosła się na jego kolana, siadając na nich okrakiem, przez co jej spódnica dość mocno podwinęła się w górę i rozkoszowała się tą chwilą totalnie, wplatając dłoń w jego włosy i nie odsuwając się już nawet na milimetr. i było dokładnie tak jak myślała za pierwszym razem - jeśli się nie odsunie, to będzie chciała go jeszcze więcej. I jeszcze bliżej.

[Samuel Bailey]

– Może – powiedział z lekkim uśmiechem, bo jednak warto było wiedzieć, komu warto poświęcać swoją energię, swój czas. Jego zdaniem, Jason z jej strony nie zasługiwał ani na jedno ani na drugie. Odetchnął głęboko i pokiwał głową.
B[ ] –Jesteśmy, ale ja do ciebie przyszedłem ze swoim, a nie powinienem[/b] – bo to go bolało bardziej, że widziała go w tym stanie, że…. Że to ona opiekowała się nim, a nie na odwrót, jak faktycznie powinno być. I kiedy przyznała, że ona również tego chciała, to już zupełnie w to poszedł. Nie brał pod uwagę, że kochała Jasona, ale kiedy ysiadła na jego kolanach okrakiem, uśmiechnął się, zaciskając dłonie na jej zgrabnych pośladkach. Zaraz ramiona zacisnął mocno wokół jej szczuplutkiej talii i odał się tym pocałunkom, zaraz powoli zaczynając muskać jej szyję i dłońmi wędrując po jej plecach i lędźwiach. Pieścił tę delikatną skórę na jej szyi z zapamiętaniem, obcałowując każdy jej fragment, by zaraz przenieś się na dekolt, który zaczął też delikatnie zasysać i przygryzać.

[Thea Vasilios]

- Może to byłoby jakimś wielkim problemem, gdybyśmy funkcjonowali tylko na relacji sponsor-podpieczna, ale... wydaje mi się, że to nie do końca tak działa. Rozmawiamy o wszystkim, spędzamy ze sobą normalnie czas, więc to że przyszedłeś do mnie w takim stanie nie jest moim zdaniem niczym złym - nie wiedziała jak to wytłumaczyć właściwie bo nie traktowała go już w stu procentach jak sponsora. Trochę ją to ostatnio martwiło czy nie było to jednostronne, ale teraz troszkę jej wątpliwości rozwiał. Nawet całkiem bardzo.
Odchyliła głowę lekko do tyłu, dając mu dostęp do swojej szyi, przymykając oczy i całkowicie się tej bliskości poddając. Zaraz dłońmi zawędrowała pod materiał koszulki, swetra czy koszuli w zależności od tego co na sobie miał i zaczęła ją z niego ściągać, odrzucajac zaraz na podłogę i z lekkim zachwytem sunęła dłońmi po jego umięśnionych ramionach. Podobał się jej właściwie od pierwszego dnia ich znajomość, ale im bardziej go poznawała tym bardziej ta myśl się pogłębiała. Mogłaby... mieć go dla siebie. Kiedyś. Albo chociaż dzisiaj. Złapała go zaraz za podbródek, żeby móc wrócić do całowania jego ust i nawet rozpięła w międzyczasie guziki w swojej koszuli, żeby mu zadanie trochę ułatwić, taka była wspaniałomyślna

[Samuel Bailey]

– Może i masz rację. Rozmawiamy. Wyszliśmu poza te ramy już jakiś czas temu i chociaż bardzo cenię sobie czas z tobą, tak po prostu, to nie traktuję cię w stu procentach jak podopiecznej, wiesz o co mi chodzi? – nie chciał, żeby go opatrznie zrozumiała. Uwielbiał ją, absolutnie uwielbiał z nią spędzać czas i chciał czegoś wiecej - chciał być przy niej i dla niej, ale bycie jej sponsorem lekko go hamowało. Te hamulce jednak teraz odpuściły, gdy dała mu dostęp do swojej szyi, gdy mógł sunąć dłońmi po jej cholernie seksownym ciele. Odetchnął cicho, ściągając z niej bluzkę, którą miała na sobie i zaczął pieścić powoli jej piersi, zsuwając delikatnie ramiączka stanika i najzwyczajniej w świecie jego usta dobrały się do jej jednej piersi, podczas gdy dłonią pieścił drugą i podobało mu się cholernie. Tak się w tym wszystkim zapędził, że nawet nie chciał już sobie odpuszczać w żaden sposób.