autor

[Ronald Fitzgerald]

Ronald rozumiał, czemu wkurwiony na niego Mark wziął Clintona na świadka - w końcu sam wziął Enzo, nie? Mimo to, widząc, jak wlepiał te swoje błękitne ślepia w JEGO żonę, koszmarnie się wkurwiał. No aż go nosiło wewnętrznie, serio. Dlatego po przysięgach znalazł się od razu przy barze i wyjebał pewnie ze trzy szoty tequili na raz, żeby emocjonalnie całkiem nie zdechnąć. Odetchnął cichutko i spojrzał na swoją żonę, która pewnie zaraz do niego podeszła.
- Ten frajer nie może od ciebie oderwać wzroku. Jak Boga kocham łapy przy samej dupie mu dzisiaj urwę - mruknął pod nosem, chociaż wiedział, że generalnie nie może tego zrobić, bo wtedy Mark by go zajebał prawdopodobnie.
- Wkurwia mnie - dodał, zaciskając usta, bo wkurwiał nieziemsko i nienawidził tego, że musiał być zazdrosny o personel.

[Yvonne Federline]

Bonnie próbowała tego wzroku Clintona nie widzieć, chociaż co jakiś czas gdzieś tam kątem oka na niego zerknęła, bo w sumie to po prostu za nim tęskniła - nie mieli okazji się spotkać, wymienili pewnie tylko kilka wiadomości i tyle. Co prawda, towarzystwo Ronniego naprawdę nie było dla niej niczym ciężkim obecnie, mimo tych jego lekkich bulwersów o Joe i tak dalej. No, ale tęsknota za Clintem nie była w tym momencie jej największym problemem, bardziej fakt, że była w ciąży. C.i.ą.ż.y. I chuj wiedziała z kim, ale zdążyła ogarnąć temat usg i opcje były trzy patrząc na termin Istotnie, podeszła do niego w tym momencie widząc z daleka to picie szota za szotem i położyła dłoń na jego ramieniu, wcześniej stawiając na barze bezalkoholowe long island które udawało alkoholową wersję, heh.
- Wtedy Nesta urwie tobie penisa. I po co ci to? - powiedziała łagodnym tonem, zaraz na jego drugim ramieniu też dłoń kładąc i delikatnie zaczęła mu barki masować w ramach ukojenia. - Poza tym, wydaje mi się, że po prostu sobie to wkręcasz. Niczego takiego nie zauważyłam - dodała, stając tak, żeby być pomiędzy barem a nim i spojrzała mu w oczy. Trochę po tym wyjeździe sama do niego zmiękła i nauczyła się, że lepiej działała delikatna i łagodna rozmowa niż rzucanie z buźką.
- Nie wkurwiaj się - złapała go za podbródek, gładząc kciukiem przestrzeń pod jego dolną wargą. - Ja patrzę dzisiaj tylko na ciebie - dodała, poruszając brwiami i uśmiechając się do niego uroczo. No, prawie

[Ronald Fitzgerald]

Ron naprawdę lubił towarzystwo Bonnie i powiedziałby, że układało im się całkiem nieźle, z wyjątkiem tej jednej niefortunnej scysji, którą mieli gdy się pokłócili o Joe, ale wszystko sobie wyjaśnili i życie było lepsze, nie? Tak więc, kiedy położyła dłoń na jego ramieniu, odetchnął głęboko i spojrzał na nią z lekkim rozbawieniem.
– Sądząc po jej nastroju, to prędzej go urwie Marcusowi, nie mnie. Chociaż to trochę moja wina – mruknął pod nosem, mając lekkie wyrzuty sumienia, że pośrednio był powodem konfliktu między Ness a Markiem, a że znał oboje, to widział, że generalnie nie są w jakichś szampańskich nastrojach, mimo, że przysięgi mieli naprawdę urocze. Objął Bons w talii i westchnął cicho.
– Albo nie chcesz zauważyć, Bonnie – powiedział z lekkim smutkiem, wywracając oczami. – No przecież o mało co się do ciebie nie posra – dodał, nawet teraz wychwytując spojrzenie Clinta i mając szczerą ochotę pokazać mu środkowy palec.
– Nie wkurwiam. No dobra, wkurwiam, ale mam powody – dodał wywracając oczami i westchnął cicho, przyciągając ją do siebie. – Taa? Na pewno? – poruszył brwiami, ale parszywy humor nieco mu się poprawił.

[Yvonne Federline]

- Wolałabym, żeby nikomu nie musiała niczego urywać. Zresztą, niezbyt się dziwię, że jest wściekła. Też bym była - wzruszyła ramionami, bo sama dowaliłaby gigantycznego focha za to, co odwalił Marcus. Poniżające mimo wszystko, nawet jeśli intencji nie miał złych, prawda?
- Nawet jeśli nie chcę zauważyć, to tym bardziej nie powinno to być naszym zmartwieniem, Ronnie - stwierdziła, delikatnie wzruszając ramionami i kiedy powiedział, że Clint mało się do niej nie posra, spojrzała istotnie w stronę Bailey'a, również wychwytując ten wzrok i uniosła brew patrząc na niego wymownie. Nie powinien tak robić, zdecydowanie nie powinien, kurwa. Przeniosła z powrotem wzrok na Rona.
- Miałeś, już nie masz. Mamy temat Clinta za sobą - powiedziała cicho, a kiedy przyciągnął ją do siebie, zarzuciła mu ramiona na szyję i musnęła nosem jego nos. - Na pewno. Wiem, że mi nie ufasz, ale odrobinkę mógłbyś zacząć. Tak tyci-tyci - zamruczała cicho, a podczas mówienia tych słów składała pojedyncze pocałunki na jego ustach. - Mógłbyś też ze mną zatańczyć na przykład, a nie przejmować się głupotami - dodała, przeciągając nieco ostatni pocałunek do bardziej czułego ale chujowo jej było to robić na oczach Clinta, eh.

[Ronald Fitzgerald]

Westchnął tylko cicho, gdy powiedziała, że nie dziwi się Ness. No w dość nieszczęśliwym momencie do Marka zadzwonił, ale skąd miał wiedzieć, że Marcus odbierze w takiej chwili, nie? Pewnie mimo wszystko słyszeli którąś kłótnię na Bali no i chcąc nie chcąc Ron to i owo wychwycił, chociaż też go jednocześnie to TYCI bawiło. Tyci.
– Nie powinno, ale też nie powinno być nim wcześniej, a jednak było, nie sądzisz? – spytał naburmuszony nadal, wzrokiem gromiąc Clintona, który grzecznie swoje ślepka odwrócił, kiedy wychwycił spojrzenie Bons i Ronalda. Odetchnął głęboko, gdy powiedziałą, że temat Clinta mają za sobą.
– Na pewno, mamy? – zmarszczył czoło i spojrzał jej w oczy. – Na zaufanie trzeba zasłużyć, Bonnie – dodał, westchnąwszy cicho, ale któryś z pocałunków zaraz przedłużył. – No mógłbym. To co, na parkiet? – spytał, biorąc ją za rękę i istotnie, na parkiet prowadząc.

[Yvonne Federline]

Jej to w ogóle nie bawiło, była totalnie team Nesta w tym temacie, ale wiadomo. Powstrzymała wywrócenie oczami po jego słowach, bo naprawdę z całych sił próbowała być urocza i grzeczna, ale to naburmuszenie nieco ją mimo wszystko irytowało.
- Nie powinno być nim wcześniej, to fakt. Chociaż uważam, że istotniejsze jest to, że więcej nie będzie - złapała go za brodę, żeby przestał patrzeć w kierunku Clintona, a skupił wzrok na niej. - Na pewno - powiedziała, chociaż z jakiegoś powodu zrobiło jej się dziwnie, gdy to mówiła. Przedtem kłamanie było prostsze, teraz ją to wewnętrznie mierziło.
- Wiem, ale niezależnie od tego czy zasłużę czy nie, najpierw ty musisz to do siebie dopuścić. Tym bardziej, że w pewnym sensie podjąłeś decyzję o naszej sytuacji sam - stwierdziła całkiem poważnie, ale nie mówiła do niego z jakimiś pretensjami. Fakt, mogli po prostu unieważnić ślub albo mógł to po prostu przerwać, a że wybrał to co wybrał... cóż. I nawet czasami miała ochotę zapytać, czy jego uczucia po tym wszystkim się zmieniły, ale chyba wolała o tym nie rozmawiać. Pokiwała głową, idąc za nim na parkiet, ale nagle muzyka ucichła. Objęła go więc ramieniem w pasie i wtedy DJ wszedł na podest.
- A teraz chciałbym zaprosić na parkiet cudownych świadków! - zawołał, a Bons pokręciła głową do niego, ale Dj uśmiechnął się uroczo. - Świadkowa nie dramatyzuje, mąż przetrwa jedna piosenkę - dodał, puszczając im oczko, a Bons spojrzała na Rona pytająco. No wolała żeby dramy nie robił, chociaż wiedziała, że zrobi

[Ronald Fitzgerald]

Kiedy powiedziała, że istotniejsze jest to, że więcej nie będzie, dość niechętnie głową pokiwał, bo jednak jej perspektywę rozumiał – albo raczej starał się zrozumieć.
– Okej, skoro tak mówisz – westchnął cicho, istotnie, wzrok na nią przenosząc. I generalnie gdy powiedziała, że to on musiał to do siebie dopuścić, bo podjął decyzję o ich sytuacji sam, wzruszył ramionami. W zasadzie to ona ją podjęła, idąc w ten ślub pomimo tego co odjebała, on trzymał się jej decyzji zasadniczo. Tak czy siak, gdy muzyka ucichła, a DJ poprosił na parkiet świadków, Ron cały zesztywniał, not in a good way. I miał ochotę DJowi zajebać.
– Jeśli moja żona nie ma nic przeciwko, to ja też nie – powiedział, przenosząc wzrok na Bonnie, chociaż wiedział, że nie wypadało jej odmówić, zatem po prostu się odsunął, a na jego miejsce wsunął się Clinton, który też ewidentnie się zestresował tą akcją.
– Hej, pięknie wyglądasz – uśmiechnął się delikatnie, wlepiając w nią wzrok.

[Yvonne Federline]

Cóż, on wiedząc co robiła zawsze mógł sam zrezygnować z tego ślubu, ale nadal przecież tego nie zrobił, prawda? Niemniej jednak kiedy DJ już zapowiedział taniec świadków, Bonnie z lekką niepewnością patrzyła na Ronniego mimo wszystko ale kiedy usłyszała jego słowa, pokiwała powoli głową.
- Jasne, zatańczymy - zacisnęła palce na dłoni Fitzgeralda nim się odsunął i kiedy podszedł Clinton, odetchnęła głęboko powoli przenosząc na niego wzrok z pleców Ronalda który wracał teraz do stolika.
- Hej, dzięki - uśmiechnęła się delikatnie, jedną dłoń wsuwając w jego dłoń, a drugą oparła na jego ramieniu i zaczęła się kołysać z nim w rytm jakiejś przyjemnej, wolnej piosenki którą pewnie Nesta i Mark osobiście wybrali. - Nie powinieneś tak ciągle się przyglądać. Ron zauważył - powiedziała cicho, lustrując wzrokiem jego twarz ale próbowała się pilnować, żeby w tym wzroku nie było niczego czułego. Nie mogło być - bo wiedziała, że Ronnie teraz pewnie uważnie ich obserwował. - I tak musimy się spotkać na dniach jakoś, bo mamy problem - przysunęła się nieco bliżej, żeby nie do końca było widać co mówiła. No, mieli. Całkiem spory.

[clinton bailey]

– Nie ma za co, to sama prawda – uśmiechnął się łagodnie, kusiło pogłaskać jej policzek, ale oczywiście tego nie zrobił – po prostu patrzył na nią absolutnie oczarowany tym, jak pięknie dzisiaj w tej satynowej sukni wyglądała. Ah.
– Przepraszam, ciężko od ciebie oderwać wzrok. Nieźle to Marky i Ness wykombinowali, chociaż nie muszą nas pilnować w kiblu. Chociaż nie jestem pewien, czy Ness by to wytrzymała, jest chyba nadal obrażona – wzruszył ramionami, bo rozumiał ten motyw, sam powiedział Marcusowi, że jest debilem i że tak się nie robi, no. Obrócił ją zgrabnie, z powrotem łapiąc w ramiona.
– Problem? Jaki problem? – spytał zaniepokojony. – Ron znów jest agresywny? – no zestresował się okropnie, od razu badawczo się jej przyglądając, jakby szukał jakichkolwiek śladów na potwierdzenie swojej teorii. – Pogadam z Markiem, ty pogadaj z Ness, będą nam robić za przykrywkę – westchnął cicho, bo pewnie miesiąc miodowy odłożyli przez to, że byli na wakajkach przed ślubem, nie?

[Yvonne Federline]

Ona próbowała nie myśleć o rzeczach, które ją kusiły, bo nie zamierzała dać Ronowi odczuć, że cokolwiek mogło być między nią a Clintonem - nie po tym pobiciu i nie biorąc pod uwagę, że złapali względnie normalny kontakt. W każdym razie jak na tę sytuację.
- Ciężko czy nie, zauważył to patrzenie i się wkurzył. Gdyby nie to, że jest w napiętej atmosferze z Nestą i Markiem pewnie rozdmuchałby tutaj dramę stulecia. Pilnuj się bardziej - powiedziała, odrobinę chłodno bo nie zamierzała dać się wjebać na minę, nie teraz gdy była w ciąży. Obróciła się, a kiedy wróciła w jego ramiona odetchnęła głęboko.
- Nie, z Ronem wszystko w porządku. W sensie... nie robi nic złego. - stwierdziła cicho, bo trochę nie wiedziała jak nazywać to jak było z Ronem, ale w gruncie rzeczy... źle nie było. Jakkolwiek chujowo to nie brzmiało. - Chuj, nie wiem kiedy będzie czas się spotkać, bo Ron w najbliższym czasie nie wyjeżdża i... jestem w ciąży, Clint. I dla jasności, nie wiem... z kim - zasłoniła sobie trochę twarz włosami, nie patrząc mu nawet w oczy tylko w przestrzeń za jego plecami. - Bo to się wszystko pokrywa. Jestem w dupie - próbowała mieć jak najbardziej neutralny wyraz twarzy ale stresowało ją to wszystko cholernie, no.

[clinton bailey]

Clinton rozumiał, że nie chciała, by jej mąż cokolwiek podejrzewał. Było to całkowicie zrozumiałe. Odetchnął głęboko, gdy wspomniała, że Ronald zauważył patrzenie i się wkurzył. Cóż, Bogu dzięki, że Ness była nadal na niego wkurwiona za indonezyjski Deal, bo pewnie usłyszał o tym od Marcusa, który lamentował jak cholera, kiedy Nessie poleciała tuż przed ślubem ogarniać klientów we Włoszech.
– Cóż, w takim razie dobrze, że Ron zjebał w tej Indonezji, bo znów bym miał obity ryj – zażartował cicho, chociaż wiedział, że generalnie jej do śmiechu w tym momencie nie było. Nie, żeby się dziwił – absolutnie się nie dziwił. Odetchnął głęboko, gdy powiedziała, że z Ronem wszystko okej. W jego błękitnych oczach było jednak widać ulgę.
– Dobrze, całe szczęście – uśmiechnął się lekko. A potem powiedziała, że jest w ciąży. – Czyli ja… Albo Ron? – no nie brał jakoś pod uwagę Joe, ale nawet nie wiedział, że brać powinien. – Zrobisz testy i tyle, jeżeli jest moje, to oczywiste, że ci pomogę – powiedział, patrząc jej w oczy, bo nie wyobrażał sobie tego inaczej. – Jeśli Rona, to oczywiście też – dodał, dla jasności.