autor

[Nesta Rosenthal]

Nadal była lekko obrażona na Marka - chociaż w zasadzie ten cały foch trochę przekształcił się w smutek. Bo nie była pewna, czy skoro aż tak jej zależało na Marku, że tak ją ubodło jego zachowanie na ich wycieczce, to czy pójście w to miało sens? Bo przecież ewidentnie jemu aż tak nie zależało, nie?
Podczas ogarniania wszystkiego we Włoszech nie miała zbyt wiele czasu na życie, więc nie odpisywała mu jakoś super często, ale naprawdę usychała i chociaż wiedziała, że po prostu organizował kwestie związane ze ślubem to chyba jakaś tycia część jej samej miała nadzieję, że do niej przyleci. Ale nie przyleciał. Cóż. Tak więc szykowała się udając uśmiechy, wciskając się w ultra seksowną kieckę, która - tak jak całe jej życie po śmierci Bena - była tym, czego od niej oczekiwano. Zbroją. Maską.
Mimo to, gdy szła w niej do ołtarza i zobaczyła Marcusa, to jej głupie serce zaczęło bić nieco szybciej. A podczas przysiąg nie skorzystała z tej, którą napisała, tylko... Zaczęła mówić to, co w zasadzie naprawdę do niego czuła. I emocjonalnie jeszcze bardziej umarła, bo chyba zdawała sobie sprawę, że z jego strony tak nie jest. Teraz więc nadszedł czas na pierwszy taniec, tak więc pozwoliła się poprowadzić na parkiet z uśmiechem niemalże przyklejonym do twarzy, który kompletnie nie sięgał jej oczu. Źle się czuła, że przed ślubem nawet nie udało im się porozmawiać, ale naprawdę nie było kiedy. Ułożyła dłoń na jego ramieniu i czekała aż zespół czy tam DJ zaczną grać.
- Podobają mi się te dekoracje - rzuciła nieco sucho, owszem, podobały się jej. Bardzo nawet. Ogólnie pięknie to zorganizował.

[Marcus Halloway]

Jemu też na niej cholernie zależało i ten foch, którego zajebała naprawdę i jego smucił mimo wszystko. Nie chciał w żaden sposób jej chujowo potraktować, serio, a że tak wyszło przez odebranie telefon od spierdolonego Ronalda... cóż, tak już bywało.
Przygotował ślub niemalże w większości sam i naprawdę się starał, żeby mimo wszystko ten dzień był naprawdę udany. Nawet przekonał Vittorię, żeby przyjechała - co prawda miała jakieś komplikacje z lotem i sporo się spóźni, ale i tak się cieszył że dojedzie. Istotnie, przysięgi były piękne i Marcus łapał się na tym, że nie do końca udawana była ta pisana przez niego. Stresował się trochę tym odczuciem, bo... nie powinno tak być, a jednak mimo wszystko... zakochał się. Cóz.
- Starałem się, żeby było chociaż częściowo idealnie - uśmiechnął się do niej, kołysząc się z nią w rytm muzyki, patrząc jej w oczy. - Piękna przysięga - szepnął cicho, wzdychając przy tym ciężko.

[Nesta Rosenthal]

A ją to przeraziło. Absolutnie przeraziło, że się w nim zakochała i w swojej głowie już szukała wyjścia z tej spierdolonej sytuacji. Tak więc jedyne, które jej przyszło racjonalnie do głowy to rozwód. Oczywiście, nie od razu. Za rok, może trochę wcześniej. Mogła przez rok wytrzymać. Mogła udawać, że wcale nie patrzyła na niego w ten sposób. Jasne, że mogła. Kalkulowała to wszystko na najwyższych obrotach, bo skoro mleko się rozlało, to musiała ogarnąć sytuację, tak? Uśmiechnęła się delikatnie chociaż sama jakoś starała się mu w oczy nie patrzeć. - Jest naprawdę pięknie - odparła spokojnie, chociaż bez większych emocji. Dopiero, gdy powiedział o przysiędze, wzruszyła lekko ramionami.
– Normalna. Twoja też była piękna – dodała, bo owszem, była, chociaż nie była wcale pewna, czy pisał ją sam, bo mógł przecież kogoś do tego wziąć. Ona z tej, którą napisała nie skorzystała, bo… Pisała ją zanim sobie uświadomiła, że coś do niego czuje i jakoś tak nie siedziało jej to w głowie zbyt dobrze, że miałaby ją teraz recytować. Tak po prostu.

[Marcus Halloway]

On temat rozwodu przestał brać całkowicie pod uwagę. Był wręcz pewny, że rozwodu brać nie powinni bo widział że dla niej to też już było coś totalnie poważnego i naprawdę chciał, żeby im się udało, nawet jeśli czasami nie potrafił być partnerem idealnym - nawet w połowie.
- A ty nadal jesteś na mnie pięknie-zła - powiedział spokojnie, próbując nawet mówić to z lekkim rozbawieniem ale wiadomo że efekt był naprawdę mocno średni, eh. Pokiwał głową.
- Fajnie, że ci się podobała - i nie, nie pisał jej sam. Skorzystał z pomocy Clinta, wykorzystał też trochę Isaaka i Billa, bo on tej przysięgi napisac nie potrafił jakoś. Mógłby powiedzieć co do niej czuje w jakiś pokrętny sposób, ale nigdy nie był facetem nad wyraz romantyczny i przysięgi genialnej nie napisałby na pewno. - Mam dla ciebie niespodziankę, ale jeszcze nie dotarła - dodał, puszczając jej oczko.

[Nesta Rosenthal]

No właśnie było poważne i w tym był problem. Bo Ness zawsze była w trybie walcz albo uciekaj. I kiedy robiło się poważniej w sferze uczuć bezpieczniej było uciekać. A tu zrobiło się poważniej nawet sama nie wiedziała kiedy. Odetchnęła i pokręciła lekko głową.
– Cóż, przejebałeś sobie, to jestem zła – stwierdziła obojętnie nieco, bo w gruncie rzeczy zła nie była. Była zraniona, ale „zła” brzmiało lepiej niż „zraniłeś mnie swoim zachowaniem i poczułam się chujowo”, bo to by oznaczało pokrętne przyznanie się, że zależało jej bardziej niż kiedykolwiek powinno.
– No. Fajnie. Kto ci pomagał? – spytała, bo nie podejrzewała go w zasadzie o napisanie czegoś takiego. Wiedziała, że Mark był raczej człowiekiem czynów niż pięknych słów i romantycznych gestów. – Och. Nie musiałeś – no bo nie musiał, istotnie. Sama pewnie mu coś tam kupiła z okazji ich ślubu i w ramach podziękowania że się wszystkim zajął, ale no… Zamierzała mu dać to potem, jak już jej wkurw przejdzie.

[Marcus Halloway]

On też nie wiedział kiedy do tego doszło - po prostu z udawania przeszedł w motyw czucia do niej znacznie więcej niż kiedykolwiek przypuszczał, że po Rosie mógłby czuć, serio. Przedtem zakładał, że już zawsze będzie skazany na bezsensowne relacje, dlatego zaproponował jej to pseudo małżeństwo, żeby nie wychodzić wśród partnerów na debila, a teraz... cóż, teraz po prostu chciał tego małżeństwa na serio.
- Wiem i nadal cię za to przepraszam - powiedział cicho, ale rozumiał jej bycie złą, nawet zranioną, chociaż wiedział że nie przyzna się oficjalnie do tego - Chłopaki. Wspólnymi siłami zrobiliśmy przysięgę idealną - wzruszył ramionami, bo nie było sensu kłamać chociaż posłał jej nieco skruszone spojrzenie bo domyślał, że jednak ona sama napisała, nie? - Nie musiałem, ale pomyślałem, że się przyda na poprawę humoru - stwierdził i wtedy zobaczył jak Vittoria wchodzi na salę, więc uśmiechnął się szeroko. - No, prawie zdążyła - puścił Nessie oczko i zatrzymał się, odwracając ją w stronę Vittorii która dreptała w jakiejś pięknej sukni w ich kierunku!

[Nesta Rosenthal]

Dla niej to też było zaskoczenie, bo… Po Benie była tak złamana, że nawet nie chciała, żeby na kimkolwiek zależało jej ponownie w ten sposób. W ich branży im więcej ludzi się kochało, tym więcej było do stracenia w razie komplikacji, a ona… Nie lubiła komplikacji. Marcus jednak stał się chyba najpiękniejszą komplikacją w jej życiu, nawet jeśli o tym nie do końca wiedział. I nawet jeśli był głupim pojebem.
– Okej – rzuciła tylko, wzruszając ramionami. Gdy wspomniał, że chłopaki mu pomogli, skinęła głową. – Rozumiem – wolała chyba nie mówić, że ze swojej napisanej nie korzystała i mówiła prosto z serca, bo ten koncept wydał się jej delikatnie… upokarzający. Odetchnęła głęboko, gdy powiedział, że nie musiał, ale przyda jej się na poprawę humoru i gdy zobaczyła swoją córkę, spojrzała na niego nieco zdezorientowana.
– Dziękuję – szepnęła, odwracając głowę i składając czuły pocałunek na jego policzku, by zaraz po prostu chwycić suknię i podreptać do córki, którą mocno przytuliła, bo okrutnie za Vi tęskniła, eh. I w zasadzie resztę przyjęcia spędziła już mniej obrażona, bo naprawdę ciepło jej się na sercu zrobiło, że sprowadził tutaj Vittorię. Niestety przez natłok gości pewnie średnio mieli czas pogadać i teraz Nessie, przebrana już w drugą suknię, znacznie delikatniejszą, bo sporo gości się wykruszyło i poszło spać, stała na tarasie i paliła papieroska, bo potrzebowała oddechu. W tle słyszała jakąś jedną ze swoich ulubionych piosenek, może Can’t take my eyes off you? Gdy jednak usłyszała, że ktoś wychodzi, odetchnęła głęboko i przybrała na twarz uśmiech numer pięć, który nieco przygasł, gdy zorientowała się, że tą osobą był Mark. Była nieco zmęczona i przy nim nie musiała udawać, nie? Tym bardziej, że w zasadzie trzymał ją jetlag.
– Jeszcze raz dziękuję, że sprowadziłeś tutaj Vi. Doceniam to. Serio – uśmiechnęła się do niego łagodnie i nawet wyciągnęła paczkę fajek w jego stronę. Chyba to był jej sposób wyciągnięcia ręki na zgodę.

[Marcus Halloway]

On nie zakładał straty nikogo, bo nie był przecież aż takim pesymistą. Niemniej jednak, kiedy już ona spędziła trochę czasu z Vittorią, a potem większość gości zniknęła, Marcus nie miał na sobie już marynarki, zdjął też muchę i lekko poluźnił kołnierzyk w swojej koszuli, istotnie dreptając za Nestą na taras.
- To nic takiego, po prostu chciałem zrobić dla ciebie coś miłego. Wiem, że niby mówiłaś, że jej obecność tutaj nie jest niezbędna, ale pomyślałem... że może jednak fajnie, gdyby przyjechała - wzruszył ramionami. Nie była ta obecność potrzebna, bo przecież to nie miał być prawdziwy ślub, ale... momentami chciałby, żeby był prawdziwy, może dlatego jednak Vittorię przekonał i ściągnął? Wziął fajka i odpalił go sobie. - Ta sukienka o wiele bardziej mi się podoba. Jest jak prawdziwa ty - uśmiechnął się do niej, wyciągając w jej kierunku dłoń jakby badając czy mógł tak po prostu ją przytulić.

[Nesta Rosenthal]

Ona sama chcąc nie chcąc zakładała. Bo straciła Bena. Straciła ich dziecko. Ten świat zabrał jej więcej niż powinien, więcej niż ona sama powinna pozwolić i od tamtego momentu starała się być ostrożna. A jednak zaczęło zależeć jej na Marcusie. Nie wszystko da się przewidzieć, nie?
– To nie jest nic takiego. To dużo. Wiedziałeś, jakie to dla mnie ważne, nawet jeśli mówiłam, że nie musi tu być – powiedziała, patrząc na niego z czułością. Uśmiechnęła się delikatnie, gdy powiedział, że ta sukienka mu się bardziej podoba. – Dlatego założyłam ją, kiedy zostali prawdziwi przyjaciele – uśmiechnęła się delikatnie, a gdy wyciągnął w jej kierunku dłoń, przyciągnęła go do siebie i zgasiła swojego papierosa, obejmując jego szyję, podczas gdy drugą umiejscowiła na jego koszuli, wzrok przenosząc na jego ciemne oczy.
– Nie powinieneś tak wychodzić, jest kurewsko zimno. Przeziębisz się – powiedziała z lekką troską, chociaż sama przecież wyszła w sukience na ramiączkach, nie?