autor

[Lilianne Thompson]

| po ostatniej

Lilianne korzystała z bycia poza szpitalem i dzisiaj podjechała do biura, oferując swoją pomoc przy kilku projektach. Wcześniej była jednak ciągle na zwolnieniu, a teraz postanowiła, że po prostu będzie pracować zdalnie - potrzebowała chyba żyć we względnej normalności, a nie udręczać się umieraniem. Ciężko było co prawda się nie udręczać, gdy od paru dni czuła się jak całkowite gówno, ale próbowała dawać radę. Siedziała zatem nad jednym z projektów, planując pewnie powoli wnętrze jakiejś bawialni dla dzieci do domu z jednego ich stałych klientów, gdy recepcjonistka powiedziała, że ma gościa. Umawiała się na lunch z Jayem - ale tak wcześnie? Odłożyła zatem wszystko i podreptała do recepcji, a gdy zobaczyła Ronniego, to aż oddech wstrzymała i splotła dłonie na piersiach.
- Po co? - zapytała tylko, bo ignorowała go od czasu świąt, a jeśli odpowiadała to wysyłała w kółko wiadomość Podpisz papiery

[Ronald Fitzgerald]

A Ronald naprawdę chciał, żeby wszystko się wyjaśniło. Rozumiał, że widok Charliego mógł namącić jego żonie w głowie, ale zdecydowanie nie zamierzał temu głupiemu chujowi swojego małżeństwa zepsuć. Był skłonny jej wybaczyć ukorzyć się za to, co odjebał z niemówieniem jej o burdelach i wyjaśnić sytuację kobiet, które do nich sprowadzali. Po prostu chciał porozmawiać, bo nie chciał się rozstawać, no. :c
Tak więc, kiedy przyszedł do jej biura, powiedział na recepcji, z kim chce się widzieć i uśmiechnął się delikatnie, gdy ją zobaczył. Widział, że było z nią delikatnie gorzej, ale nadal wyglądała lekko lepiej niż podczas chemii – albo takie odnosił wrażenie.
– Bo chciałem porozmawiać, nie sądzisz chyba, że ot tak dam ci rozwód. A ty mnie ignorujesz i na każdą wiadomość wysyłasz mi tekst, żebym podpisał papiery. Nie podpiszę dopóki nie pogadamy – no liczył, że mu się uda ją jakoś przegadać, ech. :c

[Lilianne Thompson]

Lily nie za bardzo chciała cokolwiek wyjaśniać, bo już pomijając nawet temat tych burdeli… była z Charliem. I nie uważała, żeby to jakkolwiek było mącenie w jej głowie albo chwilowa faza, bo naprawdę tego chciała. Było jej z nim dobrze, super spędzili święta i nie wyobrażała sobie rezygnacji z tego. No jasne, to też nie tak, że do Rona nagle wszystko jej przeszło, bo nie przeszło, ale… wiadomo.
- Tylko pytanie czy mamy co przegadywać tak naprawdę, Ron - powiedziała spokojnie i wskazała głową na jakąś przestrzeń z kanapami, bo przecież nie będą przy recepcjonistkach rozmawiać, prawda? Usiadła zaraz na jednej z kanap i dłonie położyła na kolanach, nerwowo palcami jakiś rytm na nich wybijając. - Zatrudniacie nastolatki do pracy w burdelach. To obrzydliwe i zupełnie nie fajne, biorąc pod uwagę, że moja córka jest nastolatką. I myślę o tym dość często, niestety, że zostawianie cię z nią było kurewsko nieodpowiedzialne. Już nie będę wspominać o tym, że nie raz pozwalaliśmy oboje Danowi gdzieś ją zabierać - wymownie teraz na niego patrzyła, bo Dan jednak ją bardziej mierził. - To, że mi o tym nie powiedziałeś tylko pomogło mi w podjęciu decyzji - powiedziała cicho, wlepiając wzrok w jego dłonie.

[Ronald Fitzgerald]

A Ronnie chyba nie do końca chciał przyjąć do wiadomości, że faktycznie BYŁA z Charlesem. Uważał, że to tylko chwilowe, bo ile mogła być szczęśliwa z typem, którego kochała tak dawno temu, nie? W każdym razie, gdy powiedziała, że pytanie jest, czy mają cokolwiek do przegadania, przechylił głowę.
– Jasne, że mamy, jesteś moją żoną – no była jego żoną i on bardzo mocno chciał po prostu z nią przegadać temat rozwodu na spokojnie, a nie kiedy była wzburzona, tak? Gdy usiadła na kanapie, usiadł w fotelu, który stał obok, nie chcąc jej się narzucać AŻ tak.
– To, kogo Dan zatrudnia to jedno, ale z drugiej strony jasne, że to obrzydliwe, zgadzam się, w kontekście Cami szczególnie. Mimo to, nigdy, przenigdy nie zrobiłby jej krzywdy i doskonale o tym wiesz. Ja też nie zrobiłbym jej krzywdy, no kurwa – westchnął mimochodem, bo sądził, ze o tym wiedziała. Zabiłby za Cami, serio. :c
– Nie powiedziałem, bo sądziłem, że im mniej wiesz, tym lepiej dla ciebie. Mniej legalne interesy nie są czymś, czym człowiek się chwali i czym powinnaś się przejmować – rozłożył bezradnie ręce. – Ale mogę ci powiedzieć teraz wszystko, jeśli tego sobie życzysz. Nie chcę rozwodu – wygiął teraz usta w podkówkę. No nie chciał. :c

[Lilianne Thompson]

No, na razie szczęśliwa była. Ale trochę jednak w przyszłość nie wybiegała, bo nadal, chociaż bardzo nie chciała, miała w głowie motyw umierania, prawda?
- Tak długo jak nie zgodzisz się w końcu podpisać papierów. Nie chcę się sądzić, wolałabym żebyśmy zrobili to jak cywilizowani ludzie, Ronnie - zdrobniła teraz jego imię, bo naprawdę nie chciała sądowej przepychanki i wytykania sobie czegokolwiek. Mimo tego jak ją wkurzył nie sądziła, żeby zasłużył na wywlekanie brudów.
- Ale ty bierzesz w tym udział mimo wszystko. Może nie zatrudniasz ich, chociaż nie jestem tego pewna, ale też w tym uczestniczysz - westchnęła ciężko, a gdy powiedział że nie pozwoliłby Cami zrobić krzywdy, zacisnęła powieki. - Jak mam ci wierzyć? Przecież tamte dziewczynki też są czyimś córkami, kurwa, nie rozumiesz o co mi chodzi? Przychodziły do nas jej koleżanki. Carrie chociażby. To jest po prostu… nawet nie wiem co powiedzieć - cały czas mówiła przyciszonym tonem, ale gdy stwierdził że mógłby jej powiedzieć teraz wszystko przeczesała dłońmi swoje włosy. - Ale te interesy mogły kiedyś sprawić, że cię stracę. Mogło się wydarzyć tak, że trafisz do więzienia. Jak miałabym to znieść? Jak mogłabym przechodzić przez to samo po raz kolejny z kimś kogo naprawdę kocham? - spojrzała na niego w końcu, patrząc na niego z ogromnym smutkiem. - Miałeś być inny. Lepszy. Miałam się przy tobie czuć bezpiecznie, ale już nie czuję. Więc dlaczego miałabym zostać przy tobie a nie być z Charlesem? - zapytała wprost, bo nie podjęła pełnej decyzji o rozwodzie aż do czasu gdy się dowiedziała o jego kłamstwie. Rozważała to, ale nie była totalnie pewna.

[Ronald Fitzgerald]

– Też nie chcę się sądzić. W ogóle nie chcę tego rozwodu – odparł zupełnie poważnie, delikatnie dotykając jej dłoni, ale zaraz rączkę kulturalnie zabrał. Odetchnął głęboko, bo naprawdę totalnie nie chciał. I fakt, pokiwał głową ze zrozumieniem, gdy wspomniała, że on bierze w tym udział. Faktycznie, częściowo brał i nie mógł temu zaprzeczyć. Jednocześnie jednak naprawdę tego jakoś mocno nie popierał.
- Są, owszem, dlatego mocno zjebałem ostatnio Daniela i w zasadzie zgodził się, żeby już czegoś takiego więcej nie robić. Będą tylko pełnoletnie dziewczyny i tyle – powiedział spokojnie, chociaż Daniel nie był zachwycony, a Ron miał świadomość, że nadal będzie sprowadzał pewnie małolatki, tylko kołując im lewe papiery i tyle. Cóż.
– Chujowe. To jest chujowe, ale wiesz nadal, że żadna z nich by nie ucierpiała – odparł, patrząc jej w oczy, bo naprawdę przecież nie chciał, żeby cokolwiek chujowego się przytrafiło Cami albo jej przyjaciółkom, tak? Odetchnął głęboko.
– Nigdy mnie nie stracisz, mamy wszystko dobrze rozpracowane. Wiesz, że nie dałbym się aresztować – no taka była prawda. – Też cię kocham, chcesz, żebym rzucił ten interes? Zrobię to. Natychmiast. Poza tym przecież Charles też nadal nie zajmuje się legalnymi rzeczami- zauważył, wzruszając ramionami.
– Bo jestem w stanie to odbudować, dać ci poczucie bezpieczeństwa. Mogę to zrobić, wiem o tym – odparł na jej pytanie, wpatrując się w nią z lekkim smutkiem.

[Lilianne Thompson]

Kiedy dotknął jej dłoni, nie odsuwała się, nawet mimowolnie, dosłownie jednym palcem dotknęła jego ręki, ale nie robiła żadnych dodatkowych gestów. Tęskniła za nim mimo wszystko, bo przez ten okres w którym byli razem naprawdę mogła na niego liczyć w każdej chwili, przy każdym problemie ale to wszystko się skomplikowało za bardzo.
- Mam wrażenie, że zjebałeś go nie za to co robi, tylko za to, że powiedział chłopakom całą prawdę. - powiedziała cicho, bo tak to wyglądało jej zdaniem. Przestraszył się, że wszystko się wyda i teraz probówał się wybielić, eh. - Nie, właśnie nie wiem. I w tym problem - dodała, wzruszając delikatnie ramionami. Mocno jej zaufanie tym wszystkim nadszarpnął, ale próbowała teraz podejść do tego racjonalnie i nie kłócić się. Chciał rozmawiać, to próbowała rozmawiać.
- Och, tak. Mark też miał rozpracowane wszystko idealnie, a jednak zrobił coś nie tak i poszedł siedzieć - stwierdziła, marszcząc czoło gdy powiedział że mógłby to rzucić. Och. Tego się trochę nie spodziewała, ale przemilczała póki co. - Wiem czym zajmował i zajmuje się Charlie od lat. I to była moja decyzja, że w to weszłam. A jak już ci powiedziałam, ty mi żadnego wyboru nie dałeś. Chciałam… kogoś normalnego. Ułożonego. Chciałam mieć z tobą wszystko, bo uważałam, że jesteś cudownym, ułożonym człowiekiem a nie że bawisz się w sutenerstwo, kurwa, no, Ronnie - jęknęła, bo już nie wiedziała jak mu to wyłożyć. - Narkotyki, a zajmowanie się dziwkami to jakby chyba różnica - powiedziała cicho, bardzo cicho, nachylając się w jego stronę. - Muszę… jeśli nie spróbuję życia z nim, to nigdy nie będę umiała być z kimkolwiek innym. Powiedziałeś, że jeśli mam się zastanawiać jak to wszystko może z nim wyglądać, to nie mamy sensu. A ja się zastanawiam. i nie mogę już dłużej tego trzymać w sobie, bo skrzywdzę nie tylko siebie, ale też ciebie. - sięgnęła do jego dłoni, patrząc mu prosto w oczy. - Szczególnie, że ta chemia może nie zadziałać. Nie chcę umierać z myślą, że nigdy nie spróbowałam… z nim. A to, że mnie okłamałeś i nie powiedziałeś o tym wszystkim... dobiłeś moje wahania. - przygryzła dość mocno dolną warge, niemal do krwi.

[Jason Rosenthal]

On też za nią tęsknił. Okropnie. Każdego dnia. Nie umiał sobie zupełnie znaleźć miejsca w mieszkaniu bez niej i Camille. Nie potrafił, bo kochał je obie, naprawdę, cholernie mocno. I cholernie przykro mu było, że tak wyszło.
– Za to co robi opierdalałem go regularnie, szczególnie odkąd byłem z tobą – przyznał spokojnie, patrząc jej w oczy. Generalnie potem słuchał jej argumentów i w jego głowie nie do końca miały sens, bo zasłaniała się tym, że nie przetrwałaby rozłąki, ale przecież skoro Charles wcześniej siedział, gdyby go złapali miałby znacznie większe szanse na ponowną odsiadkę, a to zakiełkowało w jego głowie jakiś tam pomysł życiowy. – Rozumiem, że na tę chwilę nie widzisz nas, bo chcesz spróbować z nim, ale rozumiem też, że nie skreślasz nas całkowicie? – spojrzał na nią, bo chciał cholernie tak to rozumieć. W tym momencie jednak do lobby wszedł Jason i uśmiechnął się lekko, widząc Lils, chociaż jego uśmiech przygasł, gdy zobaczył jej minę i prawie eks męża.
– Hej, Lily… Ron. Wydaje mi się, że wasza rozmowa powinna się skończyć – powiedział spokojnie, całując blondynkę w policzek na przywitanie. – Wszystko okej? – mruknął do jej ucha, badawczo i z troską się jej przyglądając.