autor

[Lilianne Thompson]

Przygryzła dość mocno dolną wargę, żeby się nie rozpłakać po jego słowach i wzięła głęboki oddech. Kochany był. Najlepszy. Najcudowniejszy. Zrobiłaby wszystko, żeby mógł być przy nich, serio.
- Wiem. Ja ciebie też. Jesteś najlepszym co mi się przydarzyło w życiu, wiesz? Zaraz po Cami i Rosie, oczywiście - zażartowała przez łzy, ale nie kłamała. Nigdy nie żałowała, że go poznała. Czasem w nerwach tak pomyslała, ale… kochała go za te wszystkie dni, w których mieli się na co dzień, mimo że nie było ich dużo. I nawet za te dni, w których widywali się na tych widzenia i za to, że dał jej Camille, mimo że to było największe wyzwanie jej życia. Eh.
- Okej. Zarezerwuję nam najlepszy stolik - uśmiechnęła się smutno, przymykając oczy gdy muskał palcami jej policzek. - W tym temacie się nic nie zmienia. Będzie na każdym widzeniu - obiecała, przysuwając się bliżej i pocałowała go cholernie czule, przylegając do niego przy tym całym ciałem.

[Charles Fairchild]

Widział, jak bardzo się starała nie płakać i ogólnie mocno to doceniał, chociaż nawet te, które błyszczały w jej oczach, dość mocno łamały mu serce. Bo kochał ją nad życie i zawsze chciał ją widzieć tylko szczęśliwą. Naprawdę.
– To wy jesteście najlepszym, co mi się przydarzyło w życiu Lilianne. Kocham was. Zawsze będę. Nie wyobrażam sobie dnia, w którym mógłbym was nie kochać – i mówił zupełnie szczerze. Miał świadomość, że do ostatniego tchnienia będzie kochał je obie. Na zawsze.
– Trazymam za słowa, już teraz możesz, skoro wiemy kiedy wyjdę – uśmiechnął się lekko, nawet nieco krzywo. – Okej, po prostu chcę was widywać. Naprawdę. I kiedy kogoś znajdziesz, powiesz mi o tym wprost? Proszę – dodał, bo nie miał wątpliwości, że znajdzie. Była najwspanialsza. A pocałunek odwzajemnił, mocno ją obejmując i wiedząc, że to pewnie ich ostatni.

[Lilianne Thompson]

Zazdrościła ludziom, którzy rozstawali się w złości i krzyku w tym momencie. Może wyzywanie się byłoby prostsze? Albo gdyby się zdradzili? Bo odchodzenie teraz, tak po prostu, bolało cholernie. I miała wrażenie, że już zawsze miało boleć.
- Obiecywałeś, że jesteśmy na zawsze, więc… chociaż tutaj będziemy - położyła dłoń na jego klatce piersiowej, w okolicy serca. Nie miała wątpliwości, że on z jej serca nie zniknie nigdy.
- Nie wiem czy robią rezerwację na siedem lat w przód, Charlie - powiedziała cicho, z czułością w głosie, ale zamierzała o tym w przyszłości pamiętać. Odetchnęła głęboko słysząc jego słowa. - Nie znajdę, ale… powiem ci. Oczywiście, że ci powiem - pokiwała głową. Całowali się pewnie i przytulali do ostatnich minut tego widzenia, bo potrzebowała tej bliskości cholernie skoro mieli jej sobie nigdy więcej nie okazywać, a potem wróciła do domu i miała wrażenie, że zostawiła z nim część siebie.

| ztx2