autor

[Cece Townsend]

Odetchnęła głęboko, gdy przeprosił za to, jak to wszystko wyglądało. No cóż, miło, że przepraszał, prawda? Bardzo miło nawet. Doceniała te przeprosiny po licytacjach, że wcale nic nie odwalił, chociaż mierziło ją to, że nie przeprosił za to, że poszedł tylko za to jak to wyglądało. Wzruszyła ramionami.
– Wolałabym, żebyś nie miał za co przepraszać po raz kolejny – powiedziała cicho, obejmując się ramionami i odetchnęła głęboko. – O tej chociażby jak poszedłeś z jedną z tych pięknych pań, która była chętna ci possać – wzruszyła ramionami, no bo taka to była akcja, o. Przygryzła dolną wargę, kręcąc głową.
– No cóż, mogę ci tylko pogratulować, bo dzięki tobie jedyne, czego zaczęłam pragnąć to święty spokój, Elias – wzruszyła ramionami, bo w tym momencie tak było. – Nie chcę mieć dziecka z kimś, kto nie jest na nie gotowy, tak jak nie wyobrażam sobie posiadania dziecka z kimś, kto ciągle nadużywa tego, że mu ufam, że staram się w niego wierzyć – ukryła na sekundę twarz w dłoniach, licząc do dziesięciu, by w ogóle się nie rozpłakać, bo jeszcze jej nie pojebało, żeby tu płakać.
– I co mi z tej miłości, Elias? Czasami miłość nie wystarcza. Tobie nie wystarczała, by mnie nie zdradzić. Nie wystarczała, by przy mnie być, gdy najbardziej cię potrzebowałam. I może to i dobrze, że nie wystarczała, gdy rozmawialiśmy o dzieciach po moim poronieniu – wzruszyła ramionami. Bo bolało ją to przeokropnie. – Powinnam była przyjechać do ciebie z papierami kiedy się dowiedziałam o Sharon – dodała spokojnie. – Nie dam z siebie zrobić więcej idiotki – dodała jeszcze, patrząc mu w oczy bo właśnie tak się czula, jak ostatnia idiotka.
– James na mnie czeka w aucie, powinnam już iść, ty możesz się dalej bawić czy tam coś – stwierdziła, znów obejmując się ramionami, jakby to miało jej emocjonalnie pomóc.

[Elias Costas]

- Nie będę niczego nadużywał. I nie nadużywam twojego zaufania… - aż westchnął ciężko, a nawet jeśli nadużywał to na pewno nie celowo i z premedytacją. Elias nie chciał popsuć bardziej tego co mieli popsute już teraz. Eh.
- Cece, wystarczasz mi. Naprawdę - jęknął cicho, bo nikt dla niego nie był wazniejszy i trochę chujowo się z tym czuł, że pozwolił jej mysleć inaczej. Nie skomentował więc żadnych jej słów, tylko pozwolił jej iść. A sam poszedł przeprosić Lex za to gównoburzę i potem pojechał do domu gdzie Cee nie zastał. Cóż.

| ztx2