autor

[harper-jack dweller]

Może taki już był urok harperowego jestestwa - losu, na który brunet został skazany na świat przychodząc jako gwiazda pod taką, a nie inną gwiazdą - że w jego życiu rzeczy zwykle eskalowały dosyć szybko. Jak palpitacje serca, gorączka krwotoczna, albo po prostu sztorm, poprzedzone długą fazą utajenia i zwyczajnej ciszy przed burzą. Pozorem spokoju, który sprawia, że na faktyczny - i nagły - rozwój wydarzeń, zwyczajnie nie ma jak się porządnie przygotować.

Tak było z jego karierą, chociażby - a więc, co za tym idzie, także ze sławą: czającymi się długo i sprytnie za rogiem wczesnej dorosłości, za załomem studyjnej ściany i za progiem niepopularnych, niszowych klubików (bo nie klubów nawet przecież, z widownią na parędziesiąt osób, i sceną bez wzniesienia - to jest po prostu z kawałkiem lepkiej od piwa podłogi, na której łaskawie pozwalano mu stanąć i pośpiewać w skrzeczący, rozładowujący się wiecznie mikrofon), a potem zagarniającymi go hurmem, bez litości i bez przestrzeni na oszacowanie bilansu potencjalnych strat i zysków przed podjęciem tych najważniejszych decyzji.

Tak było z nałogiem, przez całe miesiące skamuflowanym gładko pod łatką "niczego" (jak w: "ja? nie, nic nie brałem" i "co? nie, nic się nie dzieje", czy wreszcie najklasyczniejszym: "nie, absolutnie nie musisz się niczym martwić", wypowiedzianym na płytkim wdechu, i ze spojrzeniem rozbieganym we wszystkie kierunki świata tak, by tylko nie musieć zogniskować się na zaniepokojonym rozmówcy), a potem nagle okazującym się być "wszystkim" (dla czego chce się żyć, i przez co dla czego gotowym jest się także umrzeć).

Ale tak było również z (jego) miłością. Dwojako: tą, którą żywił do dwudziestopięcioletniego dziś fotografa, długo określaną przecież tylko mianem przygody, okazji (jakiej jakoś tak głupio jest odmówić, skoro znalazła się pod ręką - chętna, zadziorna i stanowiąca ambitne, ale nie nieosiągalne wyzwanie), czy przelotnego zauroczenia, ale i, bardziej przyziemnie, tą, która teraz przed nim stała - przestraszona i skonfundowana, wyłamująca sobie palce i usilnie powstrzymująca własny głos przed rozedrganiem się jak igła sejsmografu na sekundę przed trzęsieniem ziemi.
Oczywiście, że przez ostatni rok - i cztery lata, na domiar wszystkiego - obydwaj bardzo się zmienili (i dojrzeli, i zmądrzeli, i nauczyli uważności na siebie nawzajem - może tylko czasem graniczącej z przewrażliwieniem), ale Zach nadal był Prescottem, a Harper nadal był Dwellerem, nic więc mimo wszystko dziwnego, że jeden długo się czaił i zapierał, a drugi - przysłowiowe widły z igły robił z ekspercką precyzją (i śmieszne tylko, że nagle nie dało się stwierdzić... no cóż: który był który - jakby typowymi sobie tendencjami wymieniali się z każdym pocałunkiem).

- See? - Zdążył zacząć, kiedy wydawało się jeszcze, że rozmowę da się zamknąć w ramach krótkiej przekomarzanki, ale moment później już milczał, skutecznie przykneblowany niespodziewaną (co nie znaczy wcale, że niepotrzebną - ale z tego sprawę zdać sobie miał dopiero później) konfrontacją. Odruchowo podążył wzrokiem za spojrzeniem szatyna, natykając się na szesnastomiesięczny obraz spokoju i komfortu, usadowiony na kolanach prababci i zabawiany akurat obietnicą pralinki, którą będzie można sobie władować w buzię, ale przy okazji też rozetrzeć ojcu na całej długości swetra (i wetrzeć we włosy, bo po co się ograniczać), a potem tym samym spojrzeniem próbował wrócić na linię ognia, i poniósł fiasko - ze wzrokiem Zacha uparcie klinującym się poniżej zasięgu jego własnych źrenic i tęczówek. Zmarszczył brwi - i marszczył je długo, i mocno, aż do pierwszego skurczu w skroni.
- Co? O czym ty... - Elementy poszarpanej, słownej układanki, którą podsuwał mu teraz Zachary, zdawały się wreszcie wskakiwać na odpowiednie miejsca w umyśle muzyka. Jeden po drugim, jak nuty w tworzącej się dopiero piosence, z każdą kolejną milisekundą zyskując właściwą sobie melodię, i sens. Harper cyk-nął językiem, i mrugnął raz, czy dwa, i oto proszę: chwilę temu nie rozumiał niczego, a teraz już tak - O. Oh, okay. Sure. Sure, Zach. Jasny gwint.

No, to jak to szło?
Że Zach podobno nigdy nie czuł potrzeby, aby wyobrażać sobie przebieg tej rozmowy?
Harper, natomiast, przebieg konwersacji jaką zamierzał odbyć z Zachem tego popołudnia wyobrażał sobie od (nazbyt?) wielu dni, tworząc w wyobraźni przesycony nadzieją, i trochę kiczowaty obraz. Mieli posiedzieć u Etty, a potem pójść na deptak i na plażę - tam, gdzie pewnego listopadowego dnia w dwutysięcznym-dwudziestym-pierwszym uciekali przed spienionymi językami fal, jeszcze tylko we dwóch - bo przecież bez Mary-Jane, i całego rodzinnego systemu, który dziś starali się tworzyć, i jeszcze tylko w, być może naiwnym, przekonaniu, że to co między sobą mają nie ma ani żadnej większej wagi, ani przyszłości sięgającej poza następny świt. Potem Harper miał znaleźć moment, w którym Zach zamyśli się, albo rozproszy, i przyklęknąć na gęstym ecru wilgotnego piasku, i skryte w kieszeni pudełeczko wyciągnąć jak gdyby nigdy nic. Na następny etap miał przygotowany jakiś speech, coś o miłości życia i zdrowieniu, i gwiazdach, i pustyni w Nevadzie.
No, a potem co? Standardowe długo i szczęśliwie, z księżniczką i księciem podmienionymi tylko w epilogu na dwóch neurotycznych facetów, i ich nieco-ponad-roczną, zaplutą w pierwszych próbach układania pełnych zdań córeczkę.

W życiu jednak - a już na pewno tym, jakie wiódł Harper-Jack - mało co szło zgodnie z odgórnie ustalonym planem, a jeszcze mniej rzeczy - gładko, i po jego myśli.
Dlatego też właśnie stał w świetlicowym kącie nadmorskiego domu starców, z daleka od horyzontu i lizanych zachodzącym słońcem fal, próbując przypomnieć sobie co o empatii, cierpliwości i zrozumieniu pisali w Life After Addiction, albo Recovering Joy.

Kiedy będą się potem z tego śmiać - albo, jeśli rzeczy miały jednak pójść w bardzo niedobrym kierunku, gdy będzie opowiadał o całej sytuacji swojemu terapeucie - Harper powie, że rozumie Zachary'ego, i jego argumenty, i cały ten, w gruncie rzeczy uzasadniony, tylko może dość koślawo ubrany w słowa, strach.
Teraz jednak trudno było mu cokolwiek rozumieć, ponieważ Harper wyłącznie czuł - wszystko to, co przez wiele ostatnich godzin starał się spychać za kulisy jaźni.
- Jedyne, co miałem ochotę wziąć, Zach - Zorientował się, że mówi - i że słowa wypadają jakoś dziwnie spod jego, usztywnionej nagle głupio, górnej wargi, i sponad dolnej, pokąsanej sztyletami zębów: górnych jedynek i dwójek, a także, że gmera za pazuchą, i wyciąga z niej plusz kwadratowego puzderka z własnoręczną wyplatanką strun i meteorytu skrytą we wnętrzu, i wciska chłopakowi w gniazdo ciasno uplecione z lodowatych palców. Chyłkiem - jakby to był przekazywany komuś w szkole, wstydliwy miłosny liścik. Albo... No cóż: albo po prostu koks, wsypany w strunowy woreczek - To ciebie. Za męża. Ale teraz sam już nie wiem - Guzik prawda, bo przecież nadal wiedział. Wiedział doskonale, teraz być może jeszcze bardziej niż kiedykolwiek wcześniej - i pewnie z tej tylko przyczyny pochylił się, całując Zachary'ego w przysłonięty kosmykiem grzywki skrawek czoła - Więc... No nie wiem. Ty też masz teraz okazję. A ja pójdę zobaczyć co z małą - Wyminął go - już w drodze do swojej babki, i swojej córki, i wianuszka nieświadomych niczego seniorów przejętych obecnością dziecka w przestrzeni nawykłej do obcowania z takim życiem, które raczej się kończy, niż dopiero zaczyna - a potem zatrzymał się krótko, między jednym krokiem i drugim, i obrócił przez ramię - It's a simple question, baby. Zastanów się, i daj mi znać.

[Zachary Prescott]

Zaraz, zaraz.

Co?

Zachary potrzebował jeszcze długiej chwili, żeby zrozumieć, czemu tak właściwie się przyglądał. Kilku sekund na ponowne odtworzenie nadal dźwięczących mu w uszach słów – kilku kolejnych na porządne rozmruganie się, na nieśmiałe zerknięcie wewnątrz wsuniętego mu w dłonie pudełeczka (i jeszcze nieśmielsze jego zatrzaśnięcie). Dopiero potem zorientował się, że na swojej skroni czuje jeszcze widmo harperowej bliskości, ale i to, że owa bliskość się, paradoksalnie, oddalała.
Teraz, kiedy tak strasznie potrzebował się jej przytrzymać.
Koniec końców? Może to i całe szczęście, że sprawy potoczyły się w ten sposób, a nie zgodnie ze skrupulatnie zaplanowanym przez Harpera scenariuszem – tylko tu i ówdzie pozwalającym sobie na odrobinę improwizacji. Całe szczęście, bo o ile Zachary wcale nie wzdrygnąłby się na – no, już nie bójmy się tego powiedzieć – pretensjonalność nadmorskich widoków (samemu wpadając w oczywistą pułapkę sentymentu i urok tamtego miejsca), tak dla dwudziestopięciolatka nie istniał właściwszy moment, niż ten będący wypadkową absolutnego chaosu i przypadku; moment, w którym Dweller błyszczał swoim absolutnie najbardziej dwellerowym wydaniem. Nie na plaży, ani nie z rzutem ciepłego światła, wypromieniowanego przez zachód już prawie wczesnoletniego słońca.
Zacharemu wystarczyło widzieć Harpera dokładnie takim, jakim był zawsze – z nerwami podgryzającymi go w kostki tylko po to, żeby za zasadą wóz albo przewóz po prostu szedł z prądem tej trochę absurdalnej, ale i zwyczajnie urokliwej choreografii.
Poza tym, teraz dla Zacharego naprawdę nie liczyło się nic więcej – tylko to, żeby czym prędzej znaleźć się bliżej niego (najlepiej – jeszcze zanim zdąży przysiąść się do Etty i Mary-Jane, w towarzystwo których i tak już się zapędził).
Rok temu byłoby mu głupio choćby przyłapać się na myśli o tym, że mógłby – za naocznych świadków biorąc sobie grupkę obcych osób – przez moment albo dwa pokołysać się w dwellerowych ramionach w rytm dyktowany wolną, ale miłą dla ucha muzyką sączącą się z odtwarzacza albo gramofonu (w zależności od tego, co danego dnia bardziej odpowiadało zebranej w świetlicy gawiedzi).
Od tamtego czasu obydwoje mieli do odrobienia swoje lekcje; i każdy z nich musiał zrobić mniejsze albo większe postępy – postęp Zacharego był tak duży, jak odległość pomiędzy nim a Harperem, pokonana w paru bardzo pospiesznych krokach i jak ramiona najpierw zarzucone mu na szyję; potem jak dłonie ciągnące z powrotem do policzków i jak obciążenie w czubkach palców u stóp – jak żgnięcie nieodratowane obecnością stabilizatora, i – wreszcie – jak bardzo długi, i bardzo czuły pocałunek.
– Chcę.
To, czy któryś z pensjonariuszy potrzebował sobie ostentacyjnie cmoknąć, czy spleść dłonie, razem z podpatrzonym uczuciem zabrany w krótką podróż wehikułem czasu (do własnych momentów takich jak ten) – naprawdę nieszczególnie Prescotta obchodziło.
– Ale… powinieneś powiedzieć kogo chciałeś wziąć, a nie co. Za- męża? Nie uprzedmiotawiaj mnie, Joachim. – Zaśmiał mu się prosto w usta; ciepłym, płytkim oddechem, jak malutka łódka albo statek z papieru, na którym ktoś kiedyś napisał miłosny list (może ten, który Jackie potencjalnie mógł mu wsuwać w dłoń, w alternatywie dla równie domniemanego koksu), teraz dobijający do brzegu swojej bezpiecznej przystani.
– Jesteś niemożliwy. – Zachichotał, nawet nieszczególnie świadomy, że to jedna z rzeczy, które być może powtarzał Harperowi z uporem maniaka; tydzień temu i miesiąc, i pół roku, i z tamtej wycieczki, na którą wybrał się z Harperem i wegańskim serem załadowanym do bagażnika. – You can’t just walk away without popping the question! – Żachnął się, przenosząc spojrzenie z mężczyzny, na Mary-Jane. I jej prababcię. – Can you believe that, Etta? – Omal nie parsknął. – I mean- Excuse me, but I think I have to make a man out of your grandson. Right now. – Ściągnął brwi, ostatecznie z trudem powstrzymując się od cisnącego na usta uśmiechu (mhm, tak, coś tu miał – pewnie nadzieję, że to jedna z tych zaraźliwych przypadłości).
I zanim Etta mogłaby się, z jakiegoś powodu, sprzeciwić – albo może i z odrobinę zadziorną manierą ochoczo szatynowi przytaknąć, Zachary, tylko tymczasowo, oddał Harperowi maleńkie puzderko.
– To nie jest samoobsługa, Jack. Jeszcze raz.
Skoro i tak już odstawili widowisko, to Zachary pomyślał – pal licho. Niech się dzieje, co chce (tym bardziej teraz, kiedy opuszczała go tamta fala przerażenia).
On, na pewno, chciał – na ucho szepnąwszy jeszcze Joachimowi słówko albo dwa.
– Tak. Tak, Jackie. Tak.

[harper-jack dweller]

Pomyślał, że to musi być pokoleniowe.
To znaczy, że (no, na miłość boską!) pokolenie Zachary'ego już tak ma, że się przesadnie czepia najmniejszych, leksykalnych szczegółów - w rozczuleniu nad każdym detalem niekiedy zupełnie ignorując faktyczne sedno sprawy. "Kogo" a nie "co", ple-ple-ple - i to jeszcze w ostentacyjnej niekonsekwencji, która kazała też zaraz dwudziestotrzylatkowi rozprawiać się o robieniu z Dwellera mężczyzny, cokolwiek miało to w ogóle symbolizować. Przecież, gdyby tylko naszła go ochota, za takie frazy łatwo mógłby zarzucić dwudziestopięciolatkowi szowinizm i jakiś potencjał na mizoginię.
Przez moment więc miał ochotę poprzedrzeźniać partnera, łapiąc się pod boki i kręcąc teatralnie głową, z językiem wystawionym na przeciw wrażliwości jego ego - może nadal zamkniętego w millenialnym ciele, ale pod kątem podatności na zranienia brakiem polityczno-językowej poprawności z pewnością godnego standardów generacji Z.
Potem uznał, że chyba naprawdę się starzeje. Oraz, że ganienie Prescotta byłoby przejawem zwyczajnej hipokryzji, skoro fakt jego własnej przewagi - wiekowej, i pod kątem rzekomej męskości, niejednokroć zdarzyło im się z sukcesem wykorzystać jako rekwizyt. Głównie w sypialni.
Kłapnął więc tylko wargami - które ewidentnie chciały coś powiedzieć, lecz się rozmyśliły - jak dzikie zwierzę oswojone zbyt mocno, by w ogóle chciało mu się groźnie szczerzyć zęby. Ta gra nie była warta takiej świeczki.
Zresztą - przecież (mniej i bardziej dosłownie) - ewidentnym być musiało, że grają z Zachary'm dla tej samej drużyny.

• - Chcę.

Przytrzymał go, w każdym razie, najnaturalniejszym, niewymagającym choćby krzty myślenia ruchem, napięciem mięśni gotowych, by w razie potrzeby formować natychmiast dla Zacha podporę - nie tylko w kontekście przetrąconej kostki ale, przede wszystkim, w nieprzewidywalności i niepewności całego tego dziwnego świata, i jeszcze dziwniejszego, prowadzonego w tym świecie - wspólnie - życia. Co z tego, że sam miał wrażenie, że zaraz się przewróci (ale nie, że upadnie; już nigdy tak nisko jak przed rokiem, i już nigdy z takim jak wtedy zamiarem, by się prawdziwie poharatać). Było mu trochę gorąco i trochę słabo, i dziwnie w żołądku. Śmiesznie, pomyślał, trochę tak jak wówczas, kiedy Zach był w nim po raz pierwszy.
To -
Wtedy, teraz -
To był dobry ból. Taki, który się potem nosi nawet w szpiku kostnym - do pary z oczkiem wsuniętego na palec pierścionka.

Możliwy, czy też nie, patrząc na Zacha, Harper ponad wszystko wiedział, że jest po prostu jego. W każdym ze swoich wydań, nawet, jeśli niektóre z nich chciałoby się odesłać do producenta, albo przynajmniej poddać porządnej naprawie. Nikt nie widział go bardziej niż Zachary Prescott. Jedyny, który - nawet od Harpera przez los rzuconego bezdusznie na zimny metal szpitalnego stołu, upadłej gwiazdy odartej ze wszystkich błyskotek i całego blasku, nie odwrócił wzroku.
Westchnął, posłusznie zamykając palce na oddanym mu na chwilę puzderku.
- Yes, baby - Skinął głową, z jakiejś przyczyny podwijając też mankiety - jakby szykował się do walki wręcz, albo do władowania sobie w żyłę; w przejawie, w każdym razie, największej bezbronności - You know that I know my place.
A jego miejsce - to miejsce w środku, poza zasięgiem fleszy i rąk Charlie - było na kolanach. Ale, w przeciwieństwie do tego, co stało się podczas incydentu w Nevadzie, jeśli błagał, to tylko w słodkim przekonaniu, że otrzyma to, o co prosi, a jeśli się poddawał, to wyłącznie dobrowolnie.

Zanim zrobił kolejny krok, Mary-Jane zdążyła się rozkwilić niecierpliwie, wyciągając łapki to do niego, to do Zachary'ego. Jej samej było chyba naprawdę wszystko jedno (czy nawet lepiej - Harper powoli zaczynał podejrzewać, że z kojeniem Mary to Prescott, z jakiegoś względu, radzi sobie zwykle szybciej oraz sprawniej), który z mężczyzn poświęci jej trochę uwagi, ale Harper znajdował się odrobinę bliżej.
Kiedy więc wreszcie klęknął - trochę koślawo, z nogawkami zrolowanymi głupio, i materiałem spodni opinającymi mu tyłek, jakże niefortunnie poza zasięgiem prescottowego wzroku, ale za to na widoku kilkunastu zafrasowanych pensjonariuszy - to z dzieckiem na ręku. W sumie może to i lepiej. W końcu, jeśli Zach chciał go sobie wziąć -
to tylko z całym dobrodziejstwem jego chaotycznego, życiowego inwentarza.
- Marry me, Zachary Prescott - Trząsł mu się głos, serce i ręce - i w rękach: rozwarte pudełeczko z własnoręcznie splecioną przezeń propozycją - Marry me, and let's spend the rest of this weird, wonderful life together.

Zachary Prescott