autor

[niccolo mancini]

Nie potrzebowali zbyt wiele. Ledwie parę drinków, kilku pokracznych tańców na parkiecie, pozbawionych głębi rozmówek o wszystkim i niczym, cichych pocałunków zgubionych w tłumie tętniącego życiem baru. A przed wszystkim impulsem był byle paździerz, durna komedyjka o romantycznej barwie, na którą oboje wcale nie chcieli iść. Fabuła była na tyle niepociągająca, ba! nawet przeciwnie – odpychająca – że ani myśleli siedzieć przed ekranem do końca dłużącego się seansu. Nieplanowany przypał w kinowym kiblu to iskra, która chwilowo dała jej na nowo życie. Zdawała się nie przejmować niczym, tym samym jawnie mówiła o swoich oczekiwaniach; jednocześnie usta milczały i nie opowiadały o szczegółach prywatnego życia. Pasował mu taki układ, sam za specjalnie nie był zresztą skory opowiadać o tym, co codzienne i niechciane. Cieszył się beztroską chwilą, przy tym należał do niezamartwiających się konsekwencjami lekkoduchów, co to wiele mieli za sobą takich przygód. Charlie i jej otwartość jedynie ułatwiała mu sprawę. A przy tym wszystkim nigdy nie leżało w jego naturze zawieszanie poprzeczki albo jakichś oczekiwań. Zostawiał otwartą furtkę dla grzecznych, co to mogą zmienić zdanie, a te pewne i zdecydowane traktował delikatnie, z wyczuciem, coby to żadna nie musiała żałować swojej decyzji. Dziwacznie rozsądne i empatyczne były w tym wszystkim jego kalkulacje, powinien zapewne być raczej wyrachowanym chujem z przerośniętym ego, ale najwyraźniej krył w sobie jeszcze jakiekolwiek pokłady wrażliwości. Nawet jeśli z uporem maniaka twierdził, że ma serce z kamienia.
– Wiem, że jestem gwiazdą wielkiego formatu – zaczął głupio, szukając w pęku kluczy tego właściwego. Przekręcając go w zamku kontynuował: – Ale mam nadzieję, że nie zawiedziesz się moją skromną klitką. Sama rozumiesz, jestem tym celebrytą, któremu jeszcze nie odjebało. Nie przepadam za tymi bogatymi skurwysynami z apartamentami na pięćdziesiątym piętrze i łazienkami z widokiem na to paskudne miasto. – W rzeczywistości nie był daleki prawdzie. Każdy biedny nienawidził bogaczy, ale o tym nie musiała przecież wiedzieć. Wolałby zresztą, gdyby takie tajemnice nie zostały przez nią poznane. Dopóki nie zacznie grzebać mu po szufladach (a przy tym nie znajdzie dość dużo kradzionej biżuterii albo zegarków), był bezpieczny. Chyba nie była przesadnie ciekawska? Nieważne, zaraz już w wesołości wpuszczał ją przez drzwi wejściowe. Zapalił lampkę stojącą w przejściu, a na ich twarzach spoczęła łuna ciepłego, wyzierającego spod abażuru światła. Ledwie zrzucił buty, a już obdarzył ją miłym uśmiechem.
– Wina? Albo skręta – zaproponował, spoglądając na zawartość półek komody. Lolek nie był najlepszym pomysłem, zwłaszcza, że byli już nieco pijani, ale zdawał się o tym zapomnieć. Chyba po prostu chciał zgrywać dobrego gospodarza.