autor

[Ryan Harper]

- Ani ja nigdy nie byłem w ciąży, więc możemy zbić sobie piąteczkę. – Ten żart był tak słaby, że Ryan powinien zapaść się pod ziemię i zastanowić się, czy tak naprawdę jest poważnym człowiekiem. Chyba raczej nie był. On był poważny dopiero wtedy, kiedy był w pracy. Na (nie)szczęście przy Gabi mógł być sobą i całe jego głupoty wychodziły na wierzch.
- Romantyczny wypad zupełnie inaczej sobie wyobrażam niż zwykła podróż do hotelu. Więc zastanów się, czy chcesz jedynie wybrać się do fensi hotelu z basenem i SPA, czy może jednak na prawdziwy romantyczny wypad? – To było podchwytliwe pytanie. Ryan mógł wybrać łatwiejszą opcję z hotelem, a zamiast tego wyskoczył jeszcze z jakimś romantycznym wypadem, który polegał na tym, aby coś ciekawego wymyślić. No cóż, sam sobie ukręcił na siebie ten bicz, więc powinien teraz płacić za swoje błędy.
- Fizyka? Do szczęścia? – Powtórzył po swojej miłości życia, przyglądając się jej. W międzyczasie zmienili miejsca do swoich piłeczek. Tak odbili piłeczki, że mogli ponownie ze sobą swobodnie rozmawiać (tak naprawdę była w tym większa zasługa Gabi niż Ryana, ale to pomińmy, bo jeszcze spadnie mu korona z głowy). – Właściwie jakby nie patrzeć to tak. – Poklepał się po swoim barku, który jakiś czas temu był dość mocno kontuzjowany (o ile to tak można było to nazwać). – Gdyby nie fizyka, nie mógłbym tak dobrze pracować. Fizyka to jednak wielka przyjaciółka policjantów. No i jakby nie patrzeć, uratowała mi dupsko.

[Gabi Moreno]

No żart ewidentnie był słaby, a takie teksty to raczej była domena Gabi. Suche żarty, nieśmieszne i chybione komentarze... Harper raczej był dobry w te klocki, potrafił zawsze powiedzieć coś w punkt i na poziomie, co rozumie każdy.-No ja mam nadzieję...-stwierdziła, w końcu bycie w ciąży to tylko i wyłącznie możliwość kogoś, kto urodził się jako kobieta. A Ryan wydawał się być stuprocentowym mężczyzną i to od dnia urodzenia, w końcu Chloe kiedyś uraczyła swoją przyszłą synową sesją oglądania zdjęć z dzieciństwa. Również takich, na których Ryanek był bez majtek, czy tam pieluchy.
-Może być romantyczny wyjazd, ale żeby można było pomoczyć gdzieś tyłek?-zapytała. Serio, z chęcią by się gdzieś pomoczyła, w pełnowymiarowym basenie, bo to co oni mogą rozłożyć na ogrodzie to raczej było małe, gdzie będzie można było się schłodzić, a nie popływać, czy coś takiego. -Ale wiesz, że nie jestem wymagająca-zaśmiała się. Tak, nie musiała mieć pięciogwiazdkowych hoteli, bo pamiętała, że doskonale bawili się w kamperze. Choć w dobrym hotelu w Vegas zabawa była jeszcze lepsza. W każdym razie hotel ze spa to była dobra opcja i nawet wpasowywało się w romantyczny wyjazd, jakby dorzucić do tego jakąś fajną kolację czy coś takiego. Nie koniecznie musiał to być bicz, jedynie może jakieś klocki lego rozsypane na podłodze.
-Ryaan-jęknęła, bo choć nei miała nic przeciwko nauce, sama dokończyła college, choć raczej w temacie nauk humanistycznych, to nie bardzo miała ochotę na słuchanie jakichkolwiek wykładów.-Fizyka? Mnie wydaje się bardziej, że chodzi o umiejętności lekarzy, a to raczej biologia, niż fizyka-jakby na to nie patrzeć, oboje mieli 100% racji. Tylko mówili o dwóch różnych momentach - fizyka mogła uratować, czy sprawić że sytuacja wyglądała tak, jak wyglądała w momencie postrzału, a Gabi miała na myśli już wszystko to, co miało miejsce po postrzeleniu. Czyli operację, rehabilitację i tak dalej. -Jak nie trafisz teraz, to będę się śmiała-stwierdziła niewinnie blondynka, gdy piłeczka Ryana znajdowała się w odległości kilku stół od dołka, w prostej linii. Na wszelki wypadek blondynka wyciągnęła flagę na maszcie z dołka, by było miejsce na piłeczkę.

[Ryan Harper]

Lepiej przy Harperze nie należało wspominać o tym, jak to Chloe postanowiła pokazać Gabi wszystkie zdjęcia z rodzinnego albumu. Do tej pory Ryan miał wielką traumę i na to wspomnienie aż dostawał czkawki. Jego matka uwielbiała go kompromitować na wszelkie możliwe sposoby. Z drugiej strony – skoro Gabi wciąż z nim była, to był cholernym szczęściarzem. Nie każdy potrafił przeżyć taką teściową jak Chloe.
- A czy to musi być basen? – zapytał nieśmiało, bo w jego głowie już kiełkował jakiś pomysł. Wszystko zależało od ilości wolnego, bo nie było co się pchać gdzieś, gdzie jest ciepło, a sam dojazd i dolot zajmował strasznie dużo czasu… Ale jeśli coś pokombinuje. – Dobra, wiem na czym stoję. – Więcej Gabi nie musiała mu mówić. Ryan aż za bardzo lubił planowanie, chociaż ta wycieczka kamperowa, która okazała się być wielką niespodzianką, również była świetna. Nie było więc z nim aż tak źle, dawało się poskromić tę jego wielką chęć kontrolowania wszystkiego i zaplanowania od a do z. No i potrafił się jednak dobrze bawić spontanicznie. Bierz przykład z Ryana, Antek.
- Bardzo lubię Twój śmiech, dlatego specjalnie jej nie wbiję. – Puścił jej oczko, zadowolony z siebie jak nigdy. Wcale nie kłamał. Oczywiście miłość trochę wyewoluowała przez ten cały czas, nie było jak na początku, kiedy musiał spędzać z Gabi każdą minutę i każdą sekundę, a każda rozłąka bolała, ale nadal lubił takie małe rzeczy – jak właśnie sprawiać, że się zaśmiewała. – Więc szykuj się. – Poruszył śmiesznie brwiami. Chwycił za kij, ustawił się, bioderka wysuwając do tyłu. Wyglądał trochę niczym kaczątko z tym tyłkiem w górze. Wysunął język poza usta, lekko przygryzając go zębami. Zamachnął się i… piłeczka poleciała może na jeden metr w stronę dołka. Ryan od razu wyprostował się i spojrzał przepraszająco na Gabi.
- Ja wcale nie wiem, jak do tego doszło. Wcale.

[Gabi Moreno]

Nie zapominajmy, że Gabi wychowała się bez matki. W jej życiu nie było kogoś takiego jak Chloe i to mogło być powodem, dlaczego zawsze tak z uśmiechem i przyjemnością spędzała czas z przyszłą teściową. Oglądanie rodzinnych albumów było naprawdę żadnym problemem, wręcz ciekawie było poznać przeszłość swojej przyszłej rodziny - w końcu oprócz zdjęć, w grę wchodziły także rodzinne opowiastki i anegdotki. Pewnie, niektóre były dość kompromitujące, ale niewiele. Większość była po prostu ciekawa albo żartobliwa.
-Dobrze by było-odpowiedziała, bo nie zapominajmy, że to właśnie od tego rozpoczął się temat dotyczący tego potencjalnego wyjazdu. Mieli sprawdzić, czy da się pływać w ciąży! Blondynka nie była osobą, która potrzebowała planu co do minuty, że źle się czuje, gdy coś nie wychodzi. Jednak nie była też osobą, którą jakikolwiek plan przeraża i budzi grozę. Jeśli chodzi o kontrolę, to posiadanie dziecka na pewno będzie jazdą bez trzymanki dla Harpera, bo niemowlę raczej nie przejmuje się kimkolwiek i jakimikolwiek planami.
-Lubisz jak ciebie wyśmiewam?-zapytała, bo przecież jej stwierdzenie, że będzie się śmiać miał totalnie wydźwięk prześmiewczy, a nie komiczny. -To chyba można nazwać pewnym fetyszem, Harper-stwierdziła niewinnie. -To chyba już pod ustawianie wyników się podciągnie, nie? A to przestępstwo ścigane z urzędu?-zapytała, wiedząc co nie co na temat, w końcu czasem takie rzeczy się działy w sporcie, nawet tym motorowym, na którym ona się doskonale znała.

[Ryan Harper]

- Gdzieś kiedyś czytałem taki artkuł, że kobieta – a już w szczególności w ciąży – nie odróżnia radości podczas seksu od radości płynącej z jedzenia. – Spojrzał na nią wyczekująco Harper. – Jak dla mnie autorzy tego artykułu dość się pomylili i wcale nie chodziło o kobiety w ciąży, a o mnie. Ja nie widzę różnicy pomiędzy Twoim śmiechem, kiedy śmiejesz się z moich żartów, a kiedy mnie wyśmiewasz. – Zrobił przepraszającą minę. Śmiech Gabi był śmiechem Gabi i właśnie nie ważny był powód, dlaczego blondynka się śmiała. W każdym momencie Ryanowi się on podobał i właśnie nie miał niczego tutaj do dodania ani do wykłócania się.
- Jeśli chcesz, możesz powiedzieć, że mam fetysz Twojego śmiechu. – Lekko wzruszył ramionami, zupełnie tego nie ukrywając. Zresztą, cała Gabi była jego fetyszem, ale nie chciał jej tego mówić, aby kobieta zbyt nie obrosła w piórka (tak jakby wcześniej tego nie wiedziała, jeśli Ryan to zakładał, to naprawdę był mocno naiwny).
- Przestępstwo byłoby wtedy, kiedy wchodziłyby wyjątkowe korzyści. – Na jego czole pojawiły się poziome zmarszczki. Raczej takimi sprawami się nie zajmował, ale czasami również ocierały się o to. Bardziej dotykał spraw jak zabójstwa, handel narkotykami i żywym towarem. Więc raczej były to sprawy dość trudne i niebezpieczne. – A w tym wypadku to tylko Twój uśmiech, a konkretniej nawet śmiech. Wątpię, aby jakikolwiek policjant wziąłby tę sprawę na poważnie. Musisz mnie złapać na tym, że specjalnie psułbym zagrywkę dla jakiś większych korzyści – wiesz, pieniężnych, seksualnych i takie tam. Psucie zagrywki dla usłyszenia Twojego śmiechu to raczej czyn o niskiej szkodliwości społecznej.

[Gabi Moreno]

Gabi słysząc te słowa, musiała się zastanowić. Może szczególnie nie przeżywała jakiś wahań nastroju czy zachcianek, ale musiała przyznać, że czuła się jakoś inaczej, niż wcześniej i musiała się zastanowić. Bo kiedyś powiedziała, że niezależnie jak uwielbiała gotowanie swojego ukochanego, tak jednak seks z nim był przyjemniejszy. Teraz? Teraz nie była przekonana, czy czasem jednak coś dobrego, o czym myśli całymi godzinami, nie jest lepsze. Jednak nie obawiajmy się, że męska duma tu zostanie zaraz urażona.-Nie, na razie nie jestem aż tak w ciąży, żeby to odczuwać-zaśmiała się. Nie wykluczała, że będzie tak w przyszłości, bo dopiero byli na początku tej przygody zwanej macierzyństwem.
-Już myślałam, że powiesz, że nie widzisz różnicy między słuchaniem jak się śmieję, a tym jak szczytujesz-puściła mu oczko. Wtedy to już naprawdę można byłoby to nazwać fetyszem. Swoją drogą, czy fetysz nie polegał na wykorzystywaniu swoich upodobań do aktów seksualnych? Wtedy śmiech Gabi... A nie, mógł dalej być fetyszem, bo przecież blondynka niesamowicie potrafiła podniecić policjanta. Choć nie zawsze, wiadomo, swoją gracją, nie tylko fizyczną, potrafiła zepsuć nastrój niemal w każdej sytuacji.
-A nie odnosisz żadnych korzyści? Nie zawsze muszą być pieniężne...-w końcu korupcja nie zawsze łączyła się z korzyściami majątkowymi, czasem chodziło o np otrzymanie pracy, czy coś takiego. -czyli bagatelizujesz swój problem. Wiesz, żę takie rzeczy się leczy?-zapytała żartobliwie, jakby była mowa o jakimś alkoholizmie, czy innym uzależnieniu, a nie tylko chęci słuchania swojej miłości zadowolonej, czy rozbawionej. W międzyczasie Gabi chwyciła swój kij do golfa, ustawiła się i przymierzyła do swojej piłeczki, która potoczyła się, uderzając ze sporym impetem w dłoń Harpera.

[Ryan Harper]

Ryan już chciał coś powiedzieć na temat leczenia, ale w sumie nie zdążył, ponieważ dostał z całym impetem piłeczką golfową w zewnętrzną stronę lewej dłoni. Jego mina wyrażała naprawdę wiele emocji – od bólu poprzez znudzenie. Ból pulsował, ale nie był nie do zniesienia. Ot, zwykłe potłuczenie. Rozejdzie się po jakimś czasie.
- Jeśli jesteśmy już przy leczeniu… - Podniósł swoją dłoń do góry, aby pokazać, cóż za „bubę” wyrządziła mu jego narzeczona. Nawet nie był tym zdziwiony. Wypadki kochały Gabi tak samo, jak on uwielbiał jeść (czyli no mocno, jeśli ktoś nas pierwszy raz czyta). - …to myślę, że to powinno nam się do wesela zagoić. – Właściwie skoro już nadszedł do tematu wesela, to może wypadałoby trochę o tym porozmawiać? Zawsze jakoś nigdy nie było na to czasu, zawsze coś się działo. Może właśnie w końcu powinni podjąć ten temat?
- Ale ten Twój pech powoli zaczyna przechodzić na mnie, a ja się w ogóle na to nie zgadzałem. – Zmierzył ją wzorkiem, jakby Gabi w ogóle to kontrolowała. Oczywistym było, że tego nie robiła. To była jej cecha, z którą nijak mogła walczyć. Nie od niej to zależało. Ba, ktoś mógłby powiedzieć, że mogła być bardziej uważna, ale to nie o to chodziło. Niektórych rzeczy w sobie nie dało się zmienić, takimi się rodziliśmy i po prostu trzeba było to zaakceptować.
- Ale za to małżeństwo już tak, skoro już powiedziałem to słowo na „w”. – Wrócił ponownie do tego poważnego tematu, próbując sobie rozmasować bolące miejsce na lewej dłoni. Kciukiem masował miejsce, które dostało największe uderzenie. – Chciałabyś powiedzieć „tak” jeszcze przed rozwiązaniem? – Bo jeśli tak, to tego czasu było naprawdę bardzo mało, co wyjątkowo Ryana zaczęło stresować.

[Gabi Moreno]

No już nie przesadzajmy, nie z całym impetem. Na pewno nic złego nie mogło mu się stać, choć nie da się ukryć, że poczuł to uderzenie na swojej dłoni i może być ona lekko stłuczona. Uderzenie miało być lekkie, nie zamierzała w końcu wysłać piłeczki na drugi koniec pola golfowego (i tak by się jej to nie udało, a Harper mógłby oberwać w głowę, co musiało być bardziej bolesne niż dłoń).
-Przepraszam, skarbie-roześmiała się. Naprawdę nie chciała, ale po takiej długiej znajomości, mężczyzna chyba musiał wiedzieć, że jakby blondynka chciała, to by nigdy w życiu w niego nie trafiła i to musiał być wypadek, który trzeba jej wybaczyć!
-Myślę, że powinno-przytaknęła. Belle ją o wiele bardziej goniła do rozmów o ślubie, weselu, sukniach ślubnych i tak dalej, niż Ryan. I to nie tak, że on się bał tego dnia, tylko oboje jakoś nie mieli parcia. Gabi nigdy nie marzyła o wielkim ślubie, sukience księżniczki i tysiącu gości, a Ryan.... Cóż, jeden ślub już miał za sobą.
-A czytałeś to, co było drobnym druczkiem na dole napisane?-zapytała, żartując sobie. Nie mogło być tak, że to ona zawsze cierpiała. Ona już wylądowała w zimnej wodzie w środku zimy, poparzyła się nie raz herbatą, czy innymi garnkami, skaleczyła i tak dalej. Może pora na to, aby Ryan trochę z miłości też pocierpiał?
-Właściwie, to ja się zgodziłam, gdy Ty to zaproponowałeś-zauważyła, a jako dziennikarka, która w większości pisała, dość dobrze znała się na słowach i języku angielskim. Nie to, że chciała się czepiać, czy chciała się kłócić. Ot, takie zabawne stwierdzenie. Wyciągnęła też swoją rękę, aby pomasować mu lekko tą biedną, kontuzjowaną dłoń ukochanego. -Szczerze? Nie mam takiej presji. Mogę urodzić nieślubne dziecko-zaśmiała się. Faktycznie, jeśli chcieliby wziąć ślub jeszcze przed porodem, to mieliby wiele na głowie, bo musieli jeszcze sporo rzeczy ustalić i to załatwić. Może lepiej zrobić to na spokojnie? Choć z dzidziusiem na rękach na pewno nie będzie to spokojne i łatwe...

[Ryan Harper]

- Nie pomagasz. – Spojrzał na Gabi. Naprawdę chciał, by podjęła decyzję i by nawet czuła jakąś presję. Najgorzej było być niezdecydowanym. Kiedyś czytał artykuł, że to niezdecydowanie brało się z tego, że kiedy za dzieciaka chciało się wybierać, rodzice krytykowali twoje wybory. Następstwem było brak możliwości podejmowania decyzji w dorosłym życiu. Pan Moreno raczej na takiego nie wyglądał, co by decydował za córkę, chociaż kto wie? Gabi miała dość „męskie” zainteresowania, ale raczej nie wydawało się (Ryanowi), że jej ojciec ją do czegokolwiek zmuszał. Raczej tylko nakierowywał.
- Powiem szczerze, że wolałbym, abyś czuła jakąś presję na jedną z dwóch opcji. Może nawet trzech. Ślub teraz – wiąże się oczywiście to z poszukiwaniami sukienki na łapu-capu, miejsca, kogoś, kto udzieli nam sakramentu. Ślub po urodzeniu – wtedy będziemy mieć naprawdę dużo rzeczy na głowie, wręcz będą one skumulowane. Albo ta opcja trzecia – odłożyć ślub na jakiś, bardziej odpowiedni czas. – Nie proponował tego, aby nagle udali się do urzędu i wzięli jakikolwiek ślub. Po takim właśnie był, mało zaplanowanym, spontanicznym, nawet jego była żona nie miała białej sukienki. Czegoś takiego nie chciał przeżyć po raz drugi. Zresztą, jakby nie patrzeć – to z Gabi i tak już łączył go spontaniczny „ślub” po Elvisowsku. Nie był on ważny w żadnym stanie, więc właściwie to było tylko ich takie wspomnienie.
- I chciałbym, abyś to Ty podjęła decyzję, kiedy to robimy. Oczywiście, patrząc na moje zaburzenie możesz liczyć na mnie pod względem dopięcia wszystkiego na ostatni guzik – sali, listy gości, męczenia Cię o kwiaty, menu i tak dalej… - Wyłożył karty na stół, mając nadzieję, że jednak nie przerzuci tej odpowiedzialności na niego. To nie on był w ciąży. To tylko ona mogła wiedzieć, jakie są za i przeciw.

[Gabi Moreno]

Tylko to było problematyczne, bo Gabi sama nie wiedziała czego chciała. A już na pewno nie wyrwana do odpowiedzi z zaskoczenia. Wiedziała, że data, sposób, wielkość i tak dalej to są rzeczy, które powinny obie strony ustalić. Panna młoda za to miała swoje tematy, które mogłaby podjąć sama - kolor kwiatów, nawet muzykę do pierwszego tańca.-Nigdy nie byłam dziewczyną, która marzy o wielkim, wystawnym ślubie i planuje go na długo zanim pozna tego jedynego-wyjaśniła, skąd to jej niezdecydowanie. Jej ojciec na pewno jej do niczego nie zmuszał, nie podejmował decyzji za nią i tak dalej. To po prostu fakt, że nie wiedziała czego chce. I trochę wina hormonów.
-Powiem tak. Nie czuję presji, aby to było wielkie wesele, które trzeba planować wiele miesięcy do przodu. Raczej niewielka, kameralna impreza, którą można zorganizować w kilka tygodni. Nie mam też presji, żeby dziecko urodziło się po ślubie-wyjaśniła, co miała na myśli. Ona właściwie też nie chciałaby ślubu na łapu capu, bez rodziny i bliskich, więc w grę wchodził co najwyżej niewielki ślub, z najbliższymi. A to już tak naprawdę była opcja numer jeden lub dwa, którą Ryan zaproponował.
-Zanim podejmę decyzję, skoro już muszę-tu przewróciła oczami-Jak Ty sobie wyobrażasz ten dzień?-zagadnęła, podchodząc do niego i obejmując go w pasie. Wciąż mogła stanąć dość blisko, bo brzuszek im nie przeszkadzał. Chciała, aby była to wspólna decyzja, bo naprawdę nie chciałaby, aby Harper musiał brać trzeci ślub, w ramach powiedzenia do trzech razy sztuka.

[Ryan Harper]

Czasami Ryan i Gabi się mocno mijali – i właśnie takie sprawy były dość mocną przeszkodą. Harper był facetem, który lubił mieć wszystko rozplanowane. Wtedy czuł wielki spokój. Spontaniczność nie leżała w jego naturze – chyba że spontanicznością można było nazwać pójście na lody podczas spaceru z psem. Nie musiał też planować wyjścia do sklepu. Za to jakieś większe ekspedycje wolał mieć poplanowane. Za to Gabi lubiła zmieniać zdanie, czasami nawet nie wiedziała, czego chciała. I weź tutaj współpracuj na jakiś poziomie zrozumienia. Było trudne, wymagało pracy i jakiegoś złotego środka – którego jak na razie nawet nie mieli, ale nad nim pracowali.
- Najchętniej nie zaprosiłbym matki. To była jedyna dobra decyzja podczas pierwszego ślubu. – Wiedział, że tak nie będzie można zrobić, ale zażartować sobie mógł, prawda? Za to Gabi go nie zgani (chyba). Uśmiechnął się po swojemu, opierając się na swoim kiju. – A skoro jednak tak nie mogę zrobić i udawać, że zapomniałem wysłać do niej zaproszenia, to na pewno nie chciałbym spraszać połowy swojej rodziny. Jak już to niech się zamknie na mojej matce i kilkoro przyjaciołach z pracy. Serio. Żadnego kuzynostwa, żadnych ciotek z Europy. Po prostu minimum. – Przynajmniej oboje zgadzali się w tej kwestii.
- No i żadnego kościoła, karocy czy salwy honorowej. Wiadomo, że mi mogliby coś takiego zrobić, ale nie ma nic bardziej cringowego niż jechanie do ślubu samochodem policyjnym i spraszanie całej komendy. – Aż go wzdrygnęło na myśl, że musiałby zaprosić jeszcze swojego komendanta. To by była porażka. No i te wystrzały to też porażka. – I żadnych gołębi. Jak już zwierzęta – to niech Cwaniak niesie obrączki. Czy coś. Wytresuje się go odpowiednio, będzie wyglądał idealnie.

[Gabi Moreno]

Wiadomo, że każdy ma swoje potrzeby, czy chęci, aby było tak, a nie inaczej. Tylko że w związku nie można wszystkiego zwalać na to i oczekiwać, że druga strona bez gadania będzie spełniać wszystkie, ignorując totalnie własne potrzeby. To był związek, ich nawet był dość idealny, więc wiadomo było, że raz jedna strona się poświęcała by następnym razem było tak, jak jak jej pasuje. Dość im to wychodziło, bo żadne specjalnie, lub niecelowo nie wymagało, żeby zawsze było po ich myśli. Gabi nie miała potrzeby planowania daleko w przód, zawsze obawiając się, że plany trzeba będzie zmienić i nie potrzebnie się marnowało czas na plany.
-Wydaje mi się, że to nie wchodzi w grę-stwierdziła. Ona Chloe lubiła, ale też widziała co może odczuwać Ryan. Jednak to była rodzina i to najbliższa, a kobieta tak naprawdę nie miała nikogo poza swoim synem. Ona nigdy nie zdecydowała się, aby nie zaprosić ojca na ślub. Był dla niej najważniejszą osobą w rodzinie... Poza Harperem, oczywiście.
-W porządku, mały ślub mi pasuje, jak najbardziej-stwierdziła. Pierwsza pozycja z listy właśnie odpadła, więc jeszcze tylko kilka podobnych decyzji i plan ramowy na ślub będzie. Może po prostu potrzebowali na spokojnie porozmawiać o tym, razem, analizując co chcą, na co mogą się zgodzić, a co nie wchodzi w grę.
-Wyścigówka?-zapytała, śmiejąc się. Mogli przecież wynająć jakiś wyścigowy samochód, czerwone ferrari czy coś takiego. Jednak Ryan powinien wiedzieć, że to tylko żart ze strony jego narzeczonej. Ale jakimś ładnym, starodawnym samochodem by nie pogardziła!
-Hmm... Wolałabym najprostsze rozwiązanie, że druhna, świadek podadzą nam te obrączki. A przeciwko Cwaniakowi nic nie mam, żeby nie było-w końcu to trochę przez niego w ogóle się zaręczyli. No dobrze, nie w ogóle, ale w tamtym momencie. -No dobra, niewielki ślub, nie w kościele...-zaczęła wyliczać na palcach co już zdecydowali.-Jeśli w sezonie letnim to chciałabym aby był na powietrzu. Jednak jak zdecydujemy się na inny termin, to spokojnie może być jakaś ładna sala. Albo wiem!-zabrzmiało to, jakby wpadła na genialny pomysł i tak się właśnie czuła!-Zróbmy wesele w naszym ogrodzie. Te kilkanaście osób, o których myślimy na pewno się zmieszczą, nie trzeba będzie zastanawiać się, czy będzie pasujący termin...-zerknęła niepewnie na ukochanego, nie będąc pewną, czy uzna to za wspaniały pomysł, czy może za poronioną fanaberię ciążowej kobiety.

[Ryan Harper]

- Obawiam się, że w wyścigówce pognie się Twoja sukienka. – Spojrzał na Gabi krytycznie, wyobrażając ją sobie w sukience typu księżniczka (bo taką myślał, że wybierze, bo prezentowałaby się naprawdę dobrze, w obcisłej sukience też dobrze wyglądała, ale raczej ślubne obcisłe sukienki Ryan uważał za totalne nope).
- Wątpisz w Cwaniaka? – Napuszył się, ale oczywiście bardzo w zabawny sposób, nie było to nic złego. Raczej wyglądał tak, jakby chciał powiedzieć, że „no weź, przecież nasz pies to idealny świadek”. – W takim razie biorę naszego psa na mojego świadka. – No i teraz weź coś zrób. Okej, Ryan miał najlepszego przyjaciela Cheta, ale to nie była przyjaźń pokroju jego i Gabi. Raczej nie wziąłby go na swojego świadka. Za to co innego jeśli chodziło o ich psa. Tego jeszcze nie grali!
- Właściwie… To czemu nie? Tylko czy jesteś w stanie wpuścić kolejne obce osoby do naszego mieszkania, aby przygotowały jedzenie, zajęły się dekoracjami? Pamiętaj, że przyjadą ze stołami, z całym sprzętem nagłaśniającym. Podeptana trawa to akurat najmniejsze zmartwienie, bo i tak ta którą mamy jest z rolki, całkiem ładnie się zakorzeniła. Po wszystkim można po prostu kupić nową w miejsca, które będą wyglądać fatalnie. – Podrapał się po głowie. To było do ogarnięcia, ale na pewno było to trochę bardziej pracochłonne. – Chyba że nie chcesz, aby to wszystkie ustalenia stały na naszej głowie i zatrudnimy jakąś konsultantkę ślubną. – Nie znał żadnej i nie wiedział, czy do końca chciałby oddać całe stery planowania jakieś jednej, obcej osobie, ale z drugiej strony to wcale nie było takie głupie. A koszt? Akurat na biednych nie trafiło – ani z jednej strony ani z drugiej strony. Stać ich było na to.