autor

[Ryan Harper]

Właściwie sam Ryan też nie wiedział, czy odpowiedział jej na pytanie, kiedy zaczną starać się o dziecko. Możliwe, że odpowiedział jej, że jak dla niego mogą zrobić to już teraz, a możliwe, że tylko śniło mu się, że jej odpowiedział. Sam już nie wiedział. Razem z nią w ramionach zasnął. Sny miał na pewno dobre, bo nie wiercił się przez sen ani niczego nie mruczał. Zawsze tak robił, kiedy w śnie powtarzał jakąś strzelaninę lub coś niedobrego. Jeśli oddech miał spokojny – albo nie śniło mu się nic albo coś dobrego. Raczej właśnie to drugie. Jego sny zawsze były kolorowe i nawet potrafił sobie rano przypomnieć czasem niektóre przebłyski z nich.
Nie zareagował na budzik Gabrielle. W końcu to nie był jego budzik, a faceci naprawdę mieli zdumiewającą umiejętność ignorowania dźwięków, które nie były przeznaczone dla ich uszu. Harper zgrabnie ignorował dźwięki z telefonu ukochanej. Przez sen tylko mruknął, kiedy opuściła jego ramiona, by pójść do kuchni i przygotować mu śniadanie.
Kiedy wróciła i zaczęła go wabić zapachem kofeiny, dość leniwie otworzył jedno oko, a następnie drugie. Chciał zaprotestować, że przecież jeszcze jego budzik nie dzwonił, ale zaraz sobie przypomniał o ich wczorajszej umowie. Przypomniał sobie o seksie (o zrobiło mu się od razu cieplej na serduchu, serio, nie na penisie) i jeszcze ich rozmowie o przyszłości.
- Cześć kocie. – Zanim wstał do kawy, usiadł na łóżku i przysunął się do Gabi niczym kot. – Jak spałaś? – Pocałował ją czule. Tę jedną zasadę też wprowadził, kiedy kobieta się do niego przeprowadziła – zawsze całował ją na powitanie. Zawsze. Nawet jeśli poszli spać wzburzeni. Całus był dobry na wszystko (powiedzmy). – To dla mnie? – zapyta, patrząc z rozmarzonym wzorkiem na kubek kawy. Kofeina może na niego nie działała, ale ten zapach, ten smak… Ohoho! To była druga jego ukochana używka. Pierwszą była Gabi (cóż za oklepana sprawa).

[Gabi Moreno]

Cóż, więc będą musieli poruszyć ponownie ten temat, kiedy będą mogli komisyjnie wyrzucić blister z tabletkami antykoncepcyjnymi do kosza. Ciekawe, czy taki seks bez zabezpieczeń jakoś inaczej smakuje? Przekonają się o tym już za niedługo.
Czy Gabi dobrze spała? Przyzwoicie. Była zmęczona i dlatego to pewnie nie był jakiś wielki problem, ale generalnie bywały lepsze noce, no ale jednak nie budziła się nijak i nic jej nie przeszkadzało. Ryan pewnie nie słyszał jej budzika dlatego, że on nie dzwonił. Kobieta obudziła się sama, a że godzina pasowała, by wstać, to to zrobiła. A kto wie, może będą mieli jeszcze kilka minutek dla siebie zanim służba wezwie Harpera na komisariat?
-Bywało lepiej. Nasze łóżko było wygodniejsze-uśmiechnęła się, biorąc łyka z kubka kawy przeznaczonego dla jej ukochanego. Pochyliła się do niego, aby mógł ją cmoknąć na dzień dobry, lecz nie dało się ukryć, czasem przywitania bywały bardziej wylewne.
-Nie wiem. Zasłużyłeś?-zapytała się, drocząc się z Ryanem od samego rana. Cóż, może Harper się jej nie oświadczył, ale zapewnił, że chce to zrobić. I że będą mieć razem dzieci. I tak dalej... Właśnie, co z tymi dziećmi? Nie podjęli żadnej decyzji. Ani kiedy, ani ile.... No ale nie będą o tym rozmawiać z samego rana.-Wstajesz?-zapytała, biorąc kolejnego łyka z jego kubka.

[Ryan Harper]

- Załatwię to dzisiaj po pracy. Obiecuję. – Oczywiście chodziło mu o to, że zajmie się usuwaniem zniszczeń. Miał tylko nadzieję, że nikt go dłużej nie przytrzyma w pracy. Nigdy nie było nic wiadomo. Pracowali nadal nad jednym zabójstwem, ale całkiem możliwe, że mogą mu przydzielić nową sprawę. Z jego przełożonym nigdy nic nie wiadomo. Był dość nieprzewidywalny… a mógłby już iść na emeryturę, stary pryk.
- Także będziemy mogli spać dzisiaj na naszym wygodnym materacu. Będzie trochę jak w Japonii. – Raz tam był z kolegami. Naprawdę świetnie się bawił, dużo zwiedził, dużo zasmakował. Właśnie dzięki tej wycieczce poznał nieco lepiej kuchnię Dalekiego Wschodu i często opierał swoją dietę na właśnie tej kuchni.
Przewrócił wymownie oczami, kiedy usłyszał to magiczne pytanie, czy aby na pewno zasłużył. Przypomniała się mu cała rozmowa wieczorem i zrozumiał, że teraz będzie miał przechlapane. Będzie musiał niedługo się oświadczyć, bo inaczej cała wina z tamtego wieczora nie zostanie mu wybaczona. Zaczął sam siebie przeklinać, że czasami nie potrafi ugryźć się w język… Ale z drugiej strony jak inaczej miał zapytać, czy w ogóle chciałaby zostać jego żoną? Kobiety to jednak były bardzo mocno skomplikowane stworzenia.
- Pewnie nie – odpowiedział zgodnie z prawdą. Nawet nie próbował robić sarnich oczy – co zresztą potrafił. Wciągnął jeszcze w swoje nozdrza zapach kawy, którą piła Gabi i właściwie pogodził się z tym, że chyba jednak kawa w jego kubku (bo był na nim napis „Najlepszy policjant w Seattle”) nie należała dzisiaj do niego. – Wstaję, wstaję. – Podniósł się powoli. Wciąż był nagi, bo zresztą w taki sposób poszli spać. Przeciągnął się niczym niedźwiedź, z trudem ukrywając ziewnięcie. Odwrócił się na pięcie, by pójść do sypialni i by ubrać chociaż jakieś bokserki. Raczej już nie wypadało być nagim.

[Gabi Moreno]

Cóż, bycie policjantem było odpowiedzialną pracą. W końcu chronił wszystkich mieszkańców Seattle i dbał o ich bezpieczeństwo. Jak trzeba zostać dłużej w pracy, to trzeba to zrobić. Z resztą, ona też potrafiła czasem długo pracować, jeśli chciała dopracować jakiś artykuł. No i nie zapominajmy o jej wyjazdach. Starała się je ograniczać, nie jeździła już na każdy weekend wyścigowy, co robiła gdy była panną, lub początkującą kochanką. Ona nie była zazdrosna o pracę swojego ukochanego.
-Serwujesz sushi na obiad?-zapytała. Cóż, nie ma problemu, by faktycznie położyli materac na podłodze. Przynajmniej będzie bezpieczniej i nie powtórzy się więcej ich wypadek z poprzedniego dnia. Gabi to nie była księżniczka na ziarnku grochu, spokojnie!
Nie, Gabi nie zamierzała go w żaden sposób pospieszać Ryana w sprawie zaręczyn. Co prawda nie słyszała od koleżanek żadnych opowieści, aby ich partnerzy pytali o to, czy jest sens się oświadczać. No po prostu byli gotowi zaryzykować i ewentualnie usłyszeć odmowę. A że kobieta chce z nim być, powinien po prostu wiedzieć, choćby z jej odzywek, jak na przykład ta, że poprosi abonament na kolacje od niego na resztę swojego życia.
-Nie?-zapytała, podsuwając mu ten kubek. Kubek był jego, nie dało się tego ukryć. -Śniadanko będzie zaraz gotowe-rzuciła za nim, bacznie obserwując jego nagie, bielutkie pośladki oddalające się od niej w stronę sypialni, albo łazienki. Trudno było stwierdzić w tym momencie

[Ryan Harper]

- Jeśli tylko chcesz, mogę dzisiaj serwować sushi. – W sumie to nie był taki zły pomysł, jeśli nadal chciała iść w kuchnię Dalekiego Wschodu. Wczoraj był makaron ryżowy z wołowiną, dzisiaj mogło być sushi. Dla Ryana to nie stanowiło problemu. Oczywiście nie zamierzał zamówić sushi z restauracji, tylko zrobić swoje własne. Wiedział, gdzie miał pójść po najświeższe składniki. – Dla mnie to nie problem. – W taki sposób właściwie byli już umówieni, co będą jeść późnym popołudniem lub wieczorem. Znów – ich posiłek zależał od tego, kiedy tak naprawdę Harper wyjdzie z pracy.
Aż się zdziwił, kiedy jednak otrzymał kawę. Tak naprawdę chciał się pogodzić z tym, że tak mocno przeskrobał wczoraj, że nawet nie należała mu się kawa z jego własnego kubka. A tu proszę!
- N-naprawdę? – Aż zająkał się, kiedy otrzymał od niej kubek. Zamiast napić się łyczek, pochylił się nad nią, aby pocałować ją czule – na pewno był to o wiele lepszy pocałunek niż ten na początku. Wciąż jednak coś czuł się niepewnie za każdym razem, kiedy przypomniał sobie swoją wtopę.
Ubierając gacie i popijając przy tym kawę, zaczął sam ze sobą w myślach rozmawiać, że przecież niektórzy faceci tak robią. Najpierw badają teren. Może źle do tego podszedł – może powinien zapytać jej koleżanki, czy ma w ogóle jakieś szanse? Albo wyłapać jakieś niewidzialne dla niego niuanse?
Parę razy przywalił sobie ręką w czoło, mówiąc sobie, że jest głupkiem i frajerem. Mógł to zrobić, bo ukochana go nie widziała. Czasami Ryan potrzebował takiej stymulacji.
Z szafy wyciągnął czarne spodnie oraz jedną ze swoich białych, pracowniczych koszul. Odznakę i broń przypinał dopiero przy wychodzeniu z domu. Tę ostatnią trzymał w specjalnym sejfie przy drzwiach domowych. Nigdy nie zostawiał jej na widoku, by zwyczajnie nikogo nie kusiła.
- Kocham Cię – powiedział wchodząc do kuchni, dopijając tym samym ostatnie łyki kawy. Gabi chyba już i tak znała jego spust – kawę mógł pić hektolitrami i rano nie kończyło się tylko na jednej. Zanim usiadł do owsianki, podstawił kubek ponownie do ekspresu, by go napełnić.
- Jeśli wszystko pójdzie dobrze, to będę w domu koło szóstej. Zrobię sushi, jak obiecałem. – No i zajmie się łóżkiem. Oczywiście. – Będę pisał, dobrze? – I dzwonił. Czasami udawało mu się zadzwonić.

[Gabi Moreno]

Blondynka się zaśmiała.-Zamówię nam coś, nie kłopocz się-machnęła ręką. Nie miała wielu planów na ten dzień, mogła pojechać do jakiejś dobrej restauracji, aby zamówić coś, czym się nie strują i nie będą rzygać jak koty przez całą noc. Zamawianie jedzenia nie było niczym złym, nie robili tego zbyt często. A sushi domowe może i było pyszne i sprawdzone, ale zajmowało naprawdę mnóstwo czasu, a w środku tygodnia nie było czasu aby tym się zająć. Może kiedyś w wolny weekend zrobią sobie warsztaty z kręcenia rolek?
Cóż, ta rozmowa o zaręczynach wypadła niezręcznie, nie da się ukryć, no ale już stało się. To był wieczór niezręcznych rozmów. Zwłaszcza, że do jednej z nich musieli wrócić, co z tymi dziećmi! Ale to nie przed pracą, kiedy jedno się spieszy, a drugie nie może się doczekać aż wróci do łóżka. Bo że to Gabi zrobi, było więcej niż pewne.
-Oczywiście, dla Ciebie ją zrobiłam?-zapytała niepewnie. Serio miał ją za taką francę, że nie przygotowała mu kawy, a śniadanie które bulbało w garnku na kuchence rzuci mewą? To nie było w jej stylu, powinien doskonale o tym wiedzieć.
-Chodź tutaj-zamachała paluszkiem do niego, bo to wszystko wydawało się takie ... podejrzane? Najpierw to zdziwienie kawą, teraz te wyznanie miłości... Nie, żeby nigdy tego nie mówił, ale całokształt wydawał się być podejrzany. Ona nie miała do niego jakiś wielkich pretensji za te pytania, po prostu uważała, że było to dość niezręczne.-Co jest?-zapytała, pytając o jego zachowanie. Podsunęła mu miseczkę z owsianką, a sama zajęła się robieniem mu drugiego śniadania. Kanapka z sałatą i wędliną, banan i butelka soku pomarańczowego chyba styknie?

[Ryan Harper]

Nie chciał się z nią kłócić, chociaż szczerze mówiąc, nie bardzo lubił zamawianego jedzenia. To było dla niego nieco inny etap niż jedzenie na miejscu (szczególnie kochał miejsce, które miały dostęp do live kitchen, by móc zobaczyć, jak powstaje jego posiłek). Cóż, teraz musiał zacisnąć zęby i robić dobrą minę do złej gry.
- Hymm? – Podszedł do niej, sprawdzając wcześniej, czy czasami nie ma żadnej patelni w dłoni w jego kubku ma dostarczającą ilość kawy, czy ekspres znowu ześwirował. Spojrzał na nią niczym uczniak, który tylko czekał, aż nauczycielka zada mu jakieś pytanie, na które całkiem możliwe, że nie zna odpowiedzi, ponieważ całą noc grał w Tibię.
- Wszystko w porządku. – Jasne. Po prostu nie chciał nadal wracać do tego niezręcznego pytania, które tak rozpamiętywał. Czasami Ryan nakręcał się na pewną rzecz i nie mógł przestać. Stąd też i czasami jego dziwne zachowania. Znając jednak Gabi – i tak dojdzie z tym do ładu i będzie dokładnie wiedziała, co wstąpiło w jej faceta. I wystarczy jej parę sekund, by wiedzieć, co skrywa i dlaczego tak się zachowuje.
- Bardzo dziękuję. – Raczej nie upiekło mu się z odpowiedzią, że wszystko jest w porządku, ale śniadanie trwało w całkiem spokojnej atmosferze. Odebrał nawet kanapkę. Porozmawiali jeszcze trochę na przyziemne tematy i Ryan musiał zbierać się do pracy.

[Z tematu Ryan i Gabi]