autor

[Constance Turner]

| outfit, ale bez butów i płaszcza

Kiedy Vittoria i Max wyszli, Constance trochę słabo się poczuła, ale była zdenerwowana – na siebie, na córkę, na Maxa i wreszcie na cały świat, który z jakiegoś powodu postanowił jej rzucać kłody pod nogi. Posiedziała pewnie chwilę w przestronnym salonie, w międzyczasie Sarah i Chris polecieli do szpitala, bo coś się stało z Jacksonem, a Constance pewnie została przez Alexa odprowadzona do sypialni, żeby się położyć, ale nie mogła leżeć – było jej tak koszmarnie wstyd za to, co powiedziała Vittoria – nie potrafiła zupełnie zrozumieć postępowania córki, policzki pewnie lekko ją paliły, a rumieniec był widoczny nawet pod makijażem. Dlatego zaczęła wędrować w tę i powrotem po pokoju.
– Przepraszam, za jej zachowanie. Nie mam pojęcia, co w nią wstąpiło, Alex – westchnęła ciężko, przystając i rozmasowując skronie, bo jednak teksty serwowane jej przez Vittorię skutecznie wybiły ją z życiowego rytmu. – Boże, jestem okropną matką. Myślałam, że Vittoria nie miała okresu buntu, a jednak ma. Teraz. Nie rozumiem, po co im ten ślub, szczerze? Po prostu nie chcę, żeby popełniała moje błędy, bo ja na swoim ślubie wyszłam chujowo – ewidentnie zaczynał się jej słowotok, a sama Constance ponownie zaczęła wędrować w kółko, nawet nie patrząc na Alexa. – Nie wspominając o tym, że skoro jej nie byłam w stanie wychować, to jak ja na Boga wychowam dwójkę dzieci?! Myślałam, że umiem wychowywać dziewczynki, ale najwidoczniej nie umiem, więc chłopca tym bardziej nie wychowam. Boże, moje dzieci będą skrzywione emocjonalnie – klatka piersiowa Connie zaczęła się w tym momencie unosić i opadać dość szybko i odrobinę spazmatycznie, a ona nadal nie przestawała chodzić po pokoju ani mówić. – I będę musiała sobie z tym poradzić sama. I nie mów, że mi pomożecie, bo dobrze wiemy, że nie planujesz zostać w Seattle na stałe. I ja wiem, że wyjedziesz i ja sobie poradzę, ale jak mam sobie z tym poradzić? Ale wiesz, powinieneś wyjechać, a ja nie mam prawa cię zatrzymywać, bo musisz być bezpieczny. Bezpieczny i szczęśliwy, to jest najważniejsze. I wiesz co? Powinieneś poznać kogoś zajebistego i na pewno poznasz, bo jesteś wspaniałym facetem, jesteś niesamowity i tylko idiotka by cię zostawiła, serio i zakochasz się, a ona się zakocha w tobie i będzie piękna, mądra i młoda, kochana dla Katie i będzie miała nogi do samej… samej… – zaczęła w tym momencie już totalnie się zapowietrzać, a w jej oczach z jakiegoś powodu błysnęły łzy. Sama tego nie rozumiała, ale zrzuciła to na hormony – miała prawo. – A ja tu zostanę i będzie w porządku – zakończyła swój wywód, chociaż wcale nie była przekonana co do swoich słów i było to widoczne jak na dłoni. Spojrzała teraz na Alexa, a jej słowa zupełnie nie odzwierciedlały jej wyrazu twarzy, bo wyglądała, jakby wszystko w jej życiu było nie tak. Tak też się czuła. Czuła się beznadziejną matką, chujową wdową, i jeszcze gorszą przyjaciółką, bo czuła do Alexa rzeczy, których czuć nie powinna. Przeokrutnie ją to frustrowało, tak samo jak Vittoria, która jej to wypomniała.

[Alexander Clarence]

Alex nie chciał się w ogóle to wszystko wtracać – Vittoria nie była jego córką, Max nie był jego synem, a Constance nie była jego kobietą, mimo to gdy młoda Tagliente zaczęła podnosić głos i rozwalać wielki armagedon, stał gdzieś w bezpiecznej odległości od Connie, żeby w razie czego móc ją wesprzeć. Wiedział, że to nie jego sprawa, ale odrobinę nie rozumiał bulwersu Vittorii – jasne było, że Connie się o nią martwiła, wyjazd nastoletniej córki na drugi koniec świata to ciężka sprawa, podobnie jak podpisane zgody na ślub a już nawet nie chciał myśleć o tym, c o gdyby jego Katie w przyszłości wpadła na taki ambitny pomysł, bo prawdopodobniej zareagowałby znacznie gorzej niż zareagowała Connie Lekko skruszony stał i słuchał całej litanii o tym, że Nick nie dawno umarł, a oni już są ze sobą. Nie byli. I jakby ta rozmowa sprawiła, ale Alex całkowicie zawahał się czy w ogóle powinni być razem tak szczerze. Vittoria miała rację; to wszystko było całkowicie pojebane, Farewell nie żył ledwie dwa miesiące i w ogóle i… takie zawahanie nie mogło się nigdy więcej powtórzyć. Nie mógł się wpierdalać w życie Cons w ten sposób. Powoli odprowadził Connie do sypialni gdy młodzi wyszli.
– Connie, słuchaj, bardzo mi przykro i … – ale nie dane mu było dokończyć, bo Connie zaczęła swój monolog, więc usiadł na łóżku i dał się jej na spokojnie wygadać. O ile można powiedzieć, że było to jakkolwiek spokojne. Patrzył na nią w ciszy, z coraz większym zmartwieniem malującym się na twarzy i gdy skończyła mówić, złapał ją za ręce, niemal siłą sadzając na łóżku obok siebie.
– Jesteś cholernie silną kobietą, Constance – powiedział na sam początek, łapiąc w dłonie jej twarz. – I poradzisz sobie z wychowaniem dwójki tych dzieciaków tak świetnie jak poradziłaś sobie z Vittorią, bo wychowałaś ją świetnie, ale jest zakochaną nastolatką i powinnaś wziąć pod uwagę, że zakochani nastolatkowie są najbardziej popierdolonymi istotami na świecie – powiedział z lekkim rozbawieniem, chociaż wzrok nadal miał cholernie zmartwiony. Nie buntem Vittorii, tylko tym co powiedziała o jego wyjeździe. Nie chciał wyjeżdżać. Czuł potrzebę tu zostać, ale… nie mógł tego powiedzieć. Wziął głęboki oddech. – Na razie tu jestem. I na ten moment nigdzie się nie wybieram – wyszeptał, kciukami ścierając z jej policzków łzy wymieszane z tuszem do rzęs. Ach.

[Constance Turner]

Constance bardzo mocno szanowała to, że Alex się postanowił nie wtrącać, bo wiedziała, że pogorszyłoby to sprawę. A Vittoria okrutnie ją zirytowała, bo faktycznie – nie byli parą z Alexem, a Connie miała okropne wyrzuty sumienia, bo chciała, żeby coś się wydarzyło, żeby dał jej jakiś sygnał, że on chciał, żeby tamten pocałunek w piwnicy się wydarzył tak samo mocno, jak ona. Odetchnęła głęboko, kiedy Alex powiedział, że mu przykro.
– To nie tobie powinno być przykro, tylko mojej córce. Nie słuchaj jej, ona nie ma pojęcia o życiu, ale jest młoda. Wolno jej – westchnęła ciężko, bo mimowolnie chciała usprawiedliwić Vittorię, ale w tym przypadku było jej naprawdę ciężko. Kiedy jednak złapał ją za ręce i posadził na łóżku, spojrzała mu w oczy i pokręciła głową.
– Wcale się tak nie czuję – powiedziała bardzo cicho, zaciskając usta i spuszczając mimowolnie wzrok, ale zaraz go uniosła naoczy Alexa. Pokręciła głową. – Gdybym tak świetnie ją wychowała, to by nie chciała brać teraz ślubu i uciekać do Europy z Maxem, a już na pewno nie zachowałaby się stosunku do Ciebie i do mnie w taki sposób – powiedziała cicho, chociaż sama pamiętała, jak się upierała przy ślubie z Enzo. Wtedy dostała zgodę od ojca właśnie, bo mama też nie chciała się zgodzić i Cons była na nią wkurwiona. – Może masz rację - dodała w końcu, by spojrzeć mu w oczy.
– Na razie. Na ten moment… – przygryzła dolną wargę i spuściła wzrok, by unieść dłoń do jego twarzy. – Nie mam prawa tego mówić, bo wiesz, że chcę, żebyś był bezpieczny, ale… Cholernie nie chcę, żebyś wyjeżdżał. Jestem najchujowszą osobą na świecie – odetchnęła głęboko, spuszczając wzrok, ale delikatnie głaszcząc jego policzek. Tak właśnie się czuła. Jak najbardziej beznadziejna przyjaciółka ever.

[Alexander Clarence]

Cóż, Alexander naprawdę rozumiał postępowanie Vittorii, przecież sam też kiedyś był młody, też nie był najspokojniejszym nastolatkiem na świecie, po za tym też był cholernie zakochany kiedyś w Grace i robił dużo rzeczy na przekór opinii innych – na przykład jego matka nigdy jej nie lubiła. Chociaż na dobrą sprawę, jego matkę nie lubiła jego żadnej partnerki. Lubi Connie, ale ona nie jest jego partnerką. A może to jakiś znak, może… nie. W ogóle musiał ten temat z głowy wywalić.
– Spokojnie, wszystko rozumiem. Nie mam jej tego za złe – powiedział cicho, lekko pokrzepiająco się do niej uśmiechając w tym momencie. Nie kłamał, nie miał Vittorii nic za złe i wszystko doskonale rozum iał. Może nawet zbyt dobrze.
– Nie czujesz się tak, bo co? Zawsze sobie radzisz, po prostu życie Cię nie oszczędza – zacisnął dłoń na jej dłoni. Chciał żeby wiedziała, że tu jest, że będzie ją wspierał i że to nie ona jest chujowa tylko reszta świata. – Ale ona nie ucieka do Europy. Oni po prostu chcą znaleźć swoje miejsce na ziemi, ty nigdy nie chciałaś? Pomyśl, nie mają jeszcze dziecka, mogą się realizować, zwiedzać świat, pomyśleć nad tym, jak chcieliby żyć. W zasadzie nie ma w tym nic złego, no, może wiek Vittorii – aż westchnął. Ten wiek to był najgorszy aspekt tej sytuacji. – Ale może… może powinnaś jej pozwolić. Znaczy nie chcę się wtrącać, ale rozważ tę opcję. Vittoria jest cholernie dojrzała – wzruszył teraz ramionami. Próował jej pokazać tę sytuację od innego punktu widzenia, bo ona patrzyła na to jak zatroskany rodzin, on ze strony osoby całkowicie nie zaangażowanej w to wszystko, nie?
– Nie myśl o moim wyjeździe – powiedział, przysuwając się bliżej. – Nie wiem kiedy wyjadę, nie zapowiada się na to. Właściwie to myślę nad kupieniem własnego domu, Katie uwielbia tu być, ma was, a wieczne uciekanie i na niej się chujowo odbija… jeszcze nie podjąłem ostatecznej decyzji – bo nie wiedział co do niej czuje, to jak miał podjąć? – Nie wiem kiedy wyjadę i czy w ogóle i nie mów tak. Jesteś cudowna. Najlepsza, najmądrzejsza… – mamrotał, gładząc czule jej policzki i wpatrując się jej głęboko w oczy. Mówił to też jako facet, nie tylko przyjaciel. Była idealna pod każdym względem i ta myśl zaczynała go przerastać.

[Constance Turner]

Constance chyba też powinna rozumieć – a może właśnie dlatego, że tak dobrze ją rozumiała to nie chciała, żeby jej córka popełniła tyle błędów, co ona? Wiedziała, jak to jest wyjść za mąż tak młodo i chciała, żeby trochę pożyli sobie po prostu jako para, prawda?
– Ale ja trochę mam. Nie powinna była się tak zachowywać. Po prostu pierwszy raz nie dostała ode mnie tego, czego chciała – westchnęła mimowolnie i rozmasowała sobie skronie ponownie, bo trochę ją to emocjonalnie przerastało.
– Ostatnio bardziej udaję, że sobie radzę niż faktycznie sobie radzę… Ale przecież to wiesz od Sarah – odetchnęła mimowolnie i spojrzała mu w oczy. Wiedziała doskonale, że wiedział, bo od tamtej rozmowy z S był z nią praktycznie cały czas. Przygryzła dolną wargę. – Oczywiście, że chciałam, ale czy to miejsce nie może być tutaj, gdzie jest ich rodzina? Nie wiem, ona jest jeszcze taka młoda, on też… To wszystko… Chciałabym po prostu, żeby mieli szansę pożyć normalnie – odetchnęła głęboko i spojrzała na niego – Zadzwonię do niej jak ochłonie. Albo pójdę tam i z nimi porozmawiam. Mam po prostu wrażenie, że to wszystko jest kompletnie nieprzemyślane – uśmiechnęła się smutno, ale jednocześnie, kiedy jak nie teraz mieli z Maxem popełniać błędy? Może faktycznie ich małżeństwo będzie udane?
– Myślę o tym cały czas, Alex – przyznała, przygryzając dolną wargę, ale powoli pokiwała głową, uśmiechając się nieznacznie, gdy usłyszała, że nie podjął jeszcze ostatecznej decyzji. – Póki co, możecie zostać tutaj tak długo jak chcecie. Ten dom jest dla mnie samej za duży, Alex – wzruszyła ramionami, a gdy prawił jej te wszystkie komplementy, to serce Cons zaczęło bić trochę szybciej, a ona sama spojrzała mu w oczy i delikatnie się do niego zbliżyła, zsuwając powoli spojrzenie na jego usta. Chciała go pocałować. Znowu. Chciała posmakować jego ust, być w jego ramionach, kurwa. – Ty też, Alex… – wymamrotała cicho, przenosząc znów spojrzenie na szmaragdowe tęczówki, w których… Kurwa, mogłaby przysiąc, że mogła utonąć.

[Alexander Clarence]

– Dzieci takie są – taka prawda, szczególnie rozpuszczone dzieci, chociaż Vittoria też taka całkiem rozpuszczona przecież nie była; umiała na siebie sama zarobić, w kontekście tego, że umiała wypracować rzeczy które chciała, umiała zadbać o dom i tak dalej i głównie dlatego Alex uważał, że Connie ją dobrze wychowała.
– Nawet jeśli udaję, że nie widze, to doskonale widze co się z tobą dzieje. Znam Cię na wylot – posłał jej dość czułe spojrzenie w tym momencie. Dokładnie tak było jakby – znali się oboje na wylot, swoje potrzeby, wady, zalety i nie musiała przy nim niczego udawać, a gdy udawała, to od razu o wszystkim wiedział. No, prawie o wszystkim bo co do jej uczuć zupełnie się nie domyślał. A może nie chciał ich widzieć, żeby to wszystko nie pokomplikowało się jeszcze bardziej? – A pomyślałaś o tym, że może właśnie gdzieś indziej będzie im normalniej? Widziałem minę Vittorii gdy zobaczyła te ciała i widziałem wkurwienie Maxa gdy wyszła sprawa Christine. Rozumiem dlaczego chcą budować przyszłość gdzieś indziej – to akurat przyznał z wyraźnym smutkiem. Katie była jeszcze mała, ale czasami zastanawiał się czy jej życie w Seattle będzie w porządku, czy całkowicie pojebane jak ich. – Daj im czas. Niech ona ochłonie, może jeszcze zmienią zdanie, może to taki pomysł rzucony ze stresu. Wiesz jak to czasem bywa – aż westchnął. Sam niejednokrotnie wpadł na jakiś głupi pomysł w nerwach, bardzo ludzka rzecz, szczególnie jak dopiero zaczyna się być dorosłym, chociaż ich pomysł nie do końca widział jako coś głupiego.
– Dlatego na razie zostaniemy – szepnął. Zdecydowanie wolał być obok niej, przy niej, dla niej… ale jeśli by się rozmyśliła to by się wyprowadził, serio. Chociaż gdy widział jej wzrok, nie wiedział czy mogłaby chcieć się rozmyślić. Odetchnął głęboko słysząc jej słowa i całkowicie mimowolnie nastąpiło coś, czego robić nie powinien – pocałował ją. Cholernie delikatnie, trochę pocieszająco, trochę jakby niepewnie pod względem tego, że nie wiedział jak ona na to zareaguje, chociaż on sam poczuł jakby zrobił najwłaściwszą rzecz w całym swoim życiu. Tak po prostu.

[Constance Turner]

– Coś w tym jest – uśmiechnęła się blado, przygryzając dolną wargę. Constance naprawdę się starała dać Vi swobodę i w ogóle, po prostu chciała chociaż raz postawić granicę i chyba nie spodziewała się, że Vittoria w ten sposób zareaguje, tym bardziej że za dwa i pół miesiąca i tak mogłaby zrobić co tylko chciała. Nie rozumiała więc tego pośpiechu zupełnie. Uśmiechnęła się blado.
– Vice versa, Clarence… Po prostu nie chciałam, żebyś się o mnie martwił, bo... Oprócz Vi i tych dwóch maluchów to ty i Katie jesteście najważniejszymi osobami moim życiu i nie mogłabym was narazić – uśmiechnęła się delikatnie, bo nie chciała zupełnie, żeby zostawał tylko przez nią i narażał siebie i tę kochaną, małą księżniczkę.
– Też jestem w stanie to zrozumieć, ale przez nazwisko Russell nigdzie nie będzie całkowicie normalnie, oboje to wiemy. Tak jak oboje wiemy, że bezpieczniejsi będą tutaj, z ochroną uzbrojoną po zęby – westchnęła mimowolnie, bo faktycznie bezpieczniej się czuła wewnętrznie, kiedy Vittoria była blisko. – Wiem, dlatego chcę, żeby wzięli ślub, bo się kochają, a nie dlatego, że chcą zamieszkać gdzieś indziej – wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się do niego nieznacznie. Trochę smutno przy okazji. Pokiwała głową powoli, gdy powiedział, że zostaną. Nie zamierzała się rozmyślać. Było jej dobrze u jego boku – może nawet trochę zbyt dobrze. I kiedy się nachylił i ją pocałował, to jej ciało mimowolnie weszło na wyższe obroty. Serce gwałtownie przyspieszyło, na policzkach pojawił się rumieniec, a oddech nieco spłycił. Ona sama odwzajemniła ten pocałunek – najpierw powoli, delikatnie. Odsunęła się zupełnie mimowolnie, jedynie na sekundę, by spojrzeć mu w oczy i tym razem to ona pocałowała jego. Nieco bardziej namiętnie i zachłannie. Nie docierało chyba jeszcze do niej, że to się działo, ale czuła, że było to cholernie dobre. Właściwe i zupełnie niewymuszone. I chciała jego bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, dlatego jedną dłoń przeniosła na jego kark, a drugą przeczesywała lekko włosy mężczyzny, nie chcąc się już odsuwać ani tym bardziej tej chwili przerywać.

[Alexander Clarence]

– Ty dla mnie też… – zawsze była dla niego ważna, dlatego nigdy nie mógł się dogadać z Enzo bo cholernie go wkurwiało to, jak ją traktował. Nigdy nie rozumiał daczego nie potrafił dać jej należytego szacunku jaki mąż powinien dawać żonie, bo przecież Connie była wspaniałą żoną i matką, a jedyną jej wadą był brak umiejętności kulinarnych
– Ale prawda jest taka, że jeśli coś by się im miało stać, to stanie nawet przy pełnej ochronie, Cons, oboje to wiemy. Po za tym myślę, że Max jakąś ochronę mimo wszystko im załatwi. Porozmawiam z nim o tym, gdy już przestanie być zły o Christine – trochę ze smutkiem to powiedział, bo też trochę traktował Maxa jak swoje dziecko, w końcu wiele lat był przy jego wychowywaniu, nie? Ale nie zamierzał mu się narzucać. – Myślę że jedno z drugim się łączy – puścił jej oczko. Ale później nie myślał już absolutnie o niczym innym, serio. Zaczął z czułością odwzajemniać pocałunki gdy dała mu znać, że to wszystko jej nie przeszkadza, ale gdy poczuł, jak zachłanne się stają gesty Connie, mimowolnie to w poszedł. Wciągnął ją sobie na kolana, silnie obejmując ją w talii jednym ramieniem, a drugą dłoń wsuwając w jej ciemne włosy. Całowali się ten jeden raz, gdy udawali parę podczas poszukiwań Jacksona, ale to co działo się w tej chwili… było zupełnie inne; Alex całkowicie się zatracił w tych pocałunkach, palcami jednej dłoni wodząc po jej plecach odzianych w sukienkę i w którymś momencie położył ją na plecach by sam znaleźć się nad nią. Cholernie to było nieodpowiedzialne, ale jednocześnie nie mógł się powstrzymać i gdzieś w głowie miał nadzieję, że ona to przerwie. Sam już chyba nie umiał.

[Constance Turner]

Uśmiechnęła się delikatnie, gdy powiedział, że też jest dla niego ważna. Wiedziała to, oczywiście, że wiedziała, ale miło było to usłyszeć, tym bardziej, że to wyznanie było jednak trochę dalekie od zwykłego „jesteś dla mnie ważny czy ważna”. Dała mu przecież właśnie znać, że zaraz po dzieciach on i jego córka są najważniejsi w jej życiu i nie kłamała. Naprawdę tak było. Nie poradziłaby sobie bez niego, wiedziała to doskonale. A brak umiejętności kulinarnych nadrabiałą urokiem osobistym, tak?
– Niby tak, ale wiesz jak to jest – przyznała cicho, by poklepać go delikatnie po kolanie. – Przejdzie mu, Alex – dodała, bo pewnie Alex był jego ojcem chrzestnym i jednak wiedziała, jakie to było dla Alexa ważne, żeby to wszystko jakoś pozytywnie się rozwiązało. Wzruszyła ramionami na kolejne słowa, a potem… Potem zatraciła się kompletnie w jego bliskości. Ta czułość była tym, czego cholernie potrzebwała i pragnęła. Nie umiała inaczej, bo jej hormony cholernie szalały, stąd też ta namiętność i zachłanność w jej pocałunkach. Poza tym miała wrażenie, jakby na ten pocałunek czekała cholernie długo - chociaż wcale tak nie było. Teraz, gdy wciągnął ją sobie na kolana, przylgnęła mocno ciałem do niego, nie przestając go całować. Tamten pocałunek przy poszukiwaniach nie miał znaczenia. To… To miało. Chłonęła jego bliskość, znajomy zapach, napawała się tym wszystkim, zupełnie nie myśląc o konsekwencjach. Kiedy położył ją na plecach jakoś tak zupełnie mimowolnie zaczęła rozpinać jego koszulę, bo… Nie potrafiła tego zatrzymać. Nie chciała tego zatrzymywać. Zarzuciła jedną nogę na jego biodro, wsuwając dłonie pod koszulę mężczyzny, starając się dokładnie zapamiętać zarysowane mięśnie i jej fakturę. Wodziła tak dłońmi po jego rozgrzanym ciele, nakręcając się coraz bardziej i coraz bardziej pragnąc zedrzeć z niego te ubrania, wyrzucić je na samo dno piekieł, byle tylko mieć go jeszcze bliżej, jeszcze bardziej dla siebie.

[Alexander Clarence]

On też tej czułości potrzebował. Właściwie to nie umawiał się z nikim od dłuższego czasu, całe swoje uczucia przelewając tylko i wyłącznie na Katie, bo skoro facetem był chujowym, to chciał być najlepszym na świecie ojcem i najzwyczajniej w świecie nie zwracał uwagi na żadne potencjalne relacje związkowe. A potem zaczął spędzać każdą wolną chwilę z Constance i zaczynał rozumieć, że te uczucia zawsze w jakiś sposób się między nimi tliły, tylko nigdy nie miały okazji wybuchnąć. I wybuchły. Dlatego gdy zaczęła rozpinać mu koszulę, odruchowo zaczął podwijać jej sukienkę, chociaż w którymś momencie się zatrzymał, gdy palcami zarejestrował na jej nogach długie kozaki. Jeszcze przez chwilę odwzajemniał jej pocałunki, a potem podniósł się, zsunął z ramion rozpiętą koszulę i zaczął składać czułe pocałunki na jej udach, by zacząć zdejmować powoli buty. Złożył potem pocałunki wzdłuż jej jednej łydki, by zabrać się za drugą, a gdy pozbył się całkowicie butów, znów wrócił do jej ust. Wolał tkwić przy jej ustach niż cokolwiek powiedzieć – bał się, że jakiekolwiek słowa mogą wszystko popsuć i nie chodziło nawet o seks, ale o to, co będzie po wszystkim; przez chwilę przemknęły po jego głowie myśli, że jeśli to zrobią, to ich przyjaźń nigdy nie będzie już taka sama, ale… kurwa, jak miał się wycofać gdy miał ją teraz tak blisko. Usiadł, z powrotem wciągając ją na swoje kolana żeby usiadła na nim okrakiem a sam zaczął rękoma sięgać do zapięcia jej sukienki, podczas gdy usta zsunął na jej żuchwę, a potem na szyję na której skupił się dokładnie, obcałowując ją dokładnie i gdzieniegdzie delikatnie zahaczając o nią zębami i lekko zasysając.

[Constance Turner]

Constance nie uważała, że był chujowym facetem, ale rozumiała, dlaczego mógł się tak czuć. W momencie, w którym dowiedziała się o Enzo… Poczuła się jak najgorsza żona na świecie. Jej peność siebie w kwestiach związkowych została cholernie podkopana i właściwie całkiem przykre było, że początkowo dla Nicka była tylko i wyłącznie zadaniem do wykonania. Czasami o tym myślała i wewnętrznie była na niego wkurwiona, nawet jeśli nie do końca już miała prawo. A potem Nick zmarł, a ona zaczęła spędzać czas z Alexem. Ich czułe gesty, początkowo całkowicie przyjacielskie i niewinne faktycznie z czasem zmieniły charakter, a ona… Ona na to biernie patrzyła, powoli absolutnie zatracając się w jego bliskości, w tym, jaki był cudowny, jak bardzo uwielbiała, kiedy się uśmiechał i jak bardzo o nią dbał. Był facetem idealnym i miała ochotę jednocześnie przyjebać Megan za to, że jest zjebana ale też jej podziękować za to, że teraz to wszystko mogło się między nimi wydarzyć. Westchnęła cicho, gdy tylko sciągnął z siebie koszulę, chłonąc widok nagiego torsu i westchnęła cicho, czując jego usta na swoich udach.
Sama też bała się cokolwiek powiedzieć – po pierwsze nie chciała rujnować tego momentu, po drugie sama doskonale wiedziała, że to, co zrobili – i to co robią teraz na zawsze już zmieni ich relację i dynamikę, ale… Chciała wierzyć, że nadal będą przyjaciółmi. Po prostu będą przyjaciółmi, którzy może czują do siebie coś więcej, którzy chcą od siebie czegoś więcej niż przyjaźni. Gdy znów wciągnął ją sobie na kolana, uśmiechnęła się delikatnie spod jego ust, odchylając zaraz głowę, by zapewnić mu zdecydowanie lepszy dostęp do szyi. Kurwa, wiedział co robił, był w tym cholernie dobry. Odetchnęła i pchnęła go lekko, by położył się na plecach i teraz to ona zaczęła wędrówkę ustami wzdłuż jego torsu, który powoli obcałowywała, powoli przesuwając się w górę, aż do jego szyi, dłońmi nadal lawirując na wysokości umięśnionych ramion, chociaż coraz bardziej kusiło ją, żeby po prostu rozpiąć jego spodnie…. Z tym, że w tym momencie do pomieszczenia ktoś wszedł, a Cons mimowolnie odskoczyła od Alexa, niemal spadając z łóżka i tępo patrząc w dwie osoby, które nagle wsypały się do jej sypialni.
- Czy nikt nie słyszał w tym domu o pukaniu? - mruknęła pod nosem, wyraźnie zirytowana, ale rumieniec się pojawił na jej twarzy, bo... Kurwa, no trochę dziwnie się poczuła, że została właśnie przyłapana, tak?