autor

[Dreamy Seattle]

<div class="lok0"><div class="lok1"><div class="lok2"><img src="https://live.staticflickr.com/7415/1089 ... /div></div>

[Blake Griffith]

Są takie dni, gdzie dosłownie wszystko potrafi człowieka zirytować. Krzywe spojrzenie przechodnia, niekoniecznie rzucane w naszym kierunku, ale nadal: delikatnie ocierające się o nasz profil, posturę, osiadające na sekundę na powiece. Szyk słów wypowiedziany nieprecyzyjnie, co przyczynia się do całej lawiny zdarzeń, bynajmniej nie takich, których oczekiwaliśmy. Niespodzianka w domu - nowy, nieproszony lokator (czy też lokatorka), którego wcale tak łatwo nie jest się pozbyć, o czym przypominamy sobie kolejnego ranka (jednego z wielu, chyba licząc, że ona po prostu magicznie zniknie, lub okaże się koszmarem, z jakiego udało się obudzić), gdzie zamiast prywatności, dostrzegamy krzątającą się po kuchni i salonie obcą kobietę. Kolejna niespodzianka - w progu. Wciśnięta między drzwi a futrynę kartka z serią gróźb; albo i życzeń? Śmierci, piekła, więzienia. Griffith nawet nie przeczytał jej dokładnie, a zgiął w pół, a później jeszcze raz, i włożył do kiszeni. Nic nowego.
Po dniu w pracy - typowym; przekomarzaniach z Virginią, za którą ze wzajemnością za sobą nie przepadają, kursie karawanem na cmentarz, gdzie jeden z żałobników ewidentnie miał z nim problem, powrocie i konieczności wysprzątania samochodu, postanowił wrócić pieszo. Nie wiedział, czy Lunarie (przypadkowa współlokatorka) była w domu na Phinney Ridge, czy postanowiła dać mu święty spokój i po odkręceniu nieporozumienia z agencją nieruchomości, znalazła coś własnego. Nie chciał ryzykować, a wolał spokojnie spędzić wieczór (a przynajmniej jego część) i w drodze powrotnej zahaczył o knajpkę z karaibskim jedzeniem.
Zamówił polecane przez kelnerkę krewetki z tropikalną salsą, a do tego daiquiri (i to zapewne Hemingway Special, bo Ernesta cenił); mógł, bo nie prowadził i potrzebował - skoro dzień od samego rana nie chciał mu odpuścić. Usiadł przy stoliku w rogu lokalu; pomimo tego, iż nie było zbyt wielu klientów, to miejsce wybrane przez niego dawało jeszcze więcej swobody i prywatnej przestrzeni. W oczekiwaniu na swój późny obiad (a raczej wczesną kolację), zaczął studiować kartkę z groźbami. Może akurat ktoś wysilił się na coś kreatywnego i poprawi mu humor? Podniósł głowę dopiero wtedy, kiedy ktoś znajdujący się w pobliżu rzucił cień na zapiski anonimowego nieprzyjaciela.
- Tak szybko... - Urwał myśl i zmarszczył z czoło. Nie była to kelnerka, mająca ze sobą jego krewetki (alkohol już zapewne stał na stoliku), co początkowo zakładał. Ukradkiem zgiął kartkę i wyprostował się, opierając spojrzenie na oczach ciemnowłosej.
- Dobry wieczór - rzucił (nie, wcale nie był dobry, ale nie musiała o tym wiedzieć), dodając do tego zarówno lekkie skinienie głową, jak i uniósł pytająco brew. O co chodzi?

[Astra Cabrera]

#3

Stwierdzenie, że czuła się zmęczona, byłoby cliché. Zmęczenie wpisywało się w ludzi pracujących w wymagających zawodach i tych, którym życie dało porządnie w kość. Uczucie to jednak wywodziło się z natłoku myśli ciążących w głowie tak bardzo, że odbijały się one na samopoczuciu i spadku energii, którą z daleka dostrzegła w obserwowanym mężczyźnie. Nie śledziła go cały dzień a zaledwie od jego miejsca pracy, skąd wracał smętnie, jak zbity szczeniak. Gdyby nie nieoficjalna istota spotkania, załatwiłaby to inaczej, chociaż musiała przyznać, że nękanie ludzi wcale jej nie przeszkadzało. Nie była stalkerem, ale też nie lubiła siedzieć w miejscu i nic nie robić. Działanie miała we krwi, nawet jeśli oznaczało to spotkanie się z niezbyt zadowolonymi spojrzeniami ludzi, którym zamierzała zadać kilka pytań.
Wzrokiem zlustrowała Blake’a i bez słowa, jakby nigdy nic, usiadła na miejscu naprzeciwko niego.
- Widziałam dzisiaj psa leżącego na chodniku. Brudny, wychudzony, ze złamanym ogonem i urwanym kawałkiem ucha, co jak się spodziewam było zasługą innego psa lub co gorsza porąbanych dzieciaków – Nie przywitała się, nie zapytała czy mogłaby z nim porozmawiać a zarzucała historyjką, która pomimo możliwych wątpliwości Griffitha, miała być początkiem ich konwersacji. – Leżał spokojnie, nikogo nie zaczepiał a jedynie patrzył na przechodniów licząc na kawałeczek mięsa i nagle bach. Niesiona przez wiatr gazeta trzasnęła mu akurat prosto w pysk. – Zerknęła na złożone z boku stolika menu, ale nie sięgnęła po nie.- Wygląda pan gorzej niż ten pies. – Uśmiechnęła się smutno nie szczędząc metafor, chociaż mogła opisać stan Blake’a znacznie gorzej niż wyniszczony przez życie psiak, któremu zawsze wiatr w oczy i gazety prosto w pysk.
- Ma pan wielbiciela? – Kiwnęła głową na karteczkę, którą niedawno trzymał w rękach. Jeżeli nie chciał o tym mówić, nie ciągnęła tematu. Nie czuła się tu proszonym gościem, ale nie za bardzo to ją obchodziło.
Rozumiała jednak wymowne zachowanie Blake’a, który oczekiwał konkretów.
- Mam nowego świadka – rzuciła prosto z mostu i zanim którekolwiek z nich odezwało się po długiej konfrontacji na spojrzenia, kelnerka podeszła do ich stolika z zamówionym przez Blake’a drinkiem. Przy okazji zapytała, czy Cabrera sobie czegoś życzyła.
Zanim Astra podjęła tę decyzję, odczekała chwilę i po niemej zgodzie mężczyzny, który kiwnął głową, zdecydowała się zamówić czarną kawę.
Kiedy kelnerka odeszła, sięgnęła do wewnętrznej kieszeni kurtki.
- Czy go pan kojarzy? – zapytała kładąc na stoliku zdjęcie mężczyzny zrobione w jakimś domu. Żadna tam fotografia z policyjnych akt lub nekrologu. Zwyczajne zdjęcie zrobione człowiekowi, któremu żyło się całkiem dobrze. Komuś, kto wyglądał jak o dwadzieścia lat młodsza wersja Javiera Bardema.

[Blake Griffith]

Nie czuł się śledzony, ani obserwowany...chyba. A może było to kwestią tego, że w ciągu kilku tygodni, które spędził w mieście, zdołał się do tego przyzwyczaić? Te bardziej natarczywe, lub wręcz przeciwnie, dyskretne spojrzenia, jakie umiał wyłapać... Ciche szepty, głośne, obraźliwe słowa i wskazywanie na niego palcem, czy też ruchem głowy. Od początku spodziewał się, że taki scenariusz jest prawdopodobny; w końcu nie urwał się z choinki, miał świadomość tego, że więźniowie, byli więźniowie, czy ogółem: sprawy kryminalne, zawsze budziły zainteresowanie. Do tego wychował się w rodzinie, w której matka była cenioną reporterką, doskonale odnajdującą się w szemranych tematach. Nie łudził się, że przez to czeka go taryfa ulgowa; dziennikarze uszanują jego prywatność, a ludzie nie będą na niego reagować i pozwolą normalnie żyć. Jedyne co, to sądził, że znudzi im się to szybciej.
Skupił zaciekawione spojrzenie w kobiecie, kiedy ta usiadła przy zajmowanym przez niego stoliku i bez żadnej zachęty, czy wskazania tematu, zaczęła swoją opowieść. Na początku zmrużył z delikatnym niezrozumieniem oczy, aczkolwiek w miarę rozwoju historii czworonoga, kącik jego ust powędrował w górę. Nie było w tym zadowolenia, a raczej niemrawe przyznanie, że rozumie do czego zmierza. Pod koniec cicho prychnął i spojrzał w bok, żeby dodać swojemu zachowaniu więcej pozornej nonszalancji.
- Na całe szczęście nie jestem wychudzony, trochę mniej poturbowany, ani ze złośliwości nie odcięto mi ciepłej wody, więc nie mam problemu z kąpielami - skwitował, wracając do niej spojrzeniem. Nie zamierzał jej się żalić; ani jej, ani innym ludziom. Zaakceptował swój los, nową codzienność, starając się trzymać uniesione dumnie czoło. I gardę, bo już parokrotnie było o włos, aby od kogoś nie oberwał.
- Jednak ta otoczka pani nie odstraszyła... - urwał, przenosząc wzrok na kelnerkę. Podziękował za zamówienie, po czym skinął głową, tym samym godząc się na towarzystwo Astry. Gdy kobieta odeszła, ponownie zwrócił się do pani kapitan, świadomie omijając kwestię swojego wielbiciela.
-...więc domyślam się, że o coś musi chodzić. - Nie mylił się. W odpowiedzi dostał zdjęcie, zatem to na nim skupił swoją uwagę, przez kilkanaście sekund przyglądając się fotografii. Na jego czole mogła zaobserwować pionową zmarszczkę, ale wyraz twarzy nie zwracał nikogo więcej. Ewentualnie ciężkie przełknięcie śliny tuż przed kolejnymi słowami mogło jej coś zasugerować.
- To świadek, czy podejrzany? - zapytał, zanim udzielił jej odpowiedzi na temat tego, czy kojarzy mężczyznę, czy gość nie przypomina mu zupełnie nikogo.

[Astra Cabrera]

Uśmiechnęła się pod nosem bardzo delikatnie, prawie niepostrzeżenie, zostawiając dla siebie komentarz, że już niewiele rzeczy byłoby w stanie ją odstraszyć. Widziała za dużo gówna, jeszcze więcej ścieków i nienawiści w ludziach, którzy przez wiele lat byli szczęśliwi ze swego życia. Widziała flaki, odbryzgi mózgów na ścianach, kończyny muzułmańskich dzieci rozrzucone przez bombę, kobiety gwałcone przedmiotami, mężczyzn torturowanych i okaleczonych przez gangi, a także ludzi mentalnie dobitych. Przyglądała się i analizowała wiele złych rzeczy, więc nie, kiepski stan Griffitha nie był w stanie jej odstraszyć. Nie była też z tego powodu dumna, dlatego zbyt często nie przytaczała opowieści o tym, co widziała, bo wcale nie czuła się z tego powodu lepsza.
Te widoki nieuchronnie odbierały jej coś, za czym tylko czasami tęskniła. Później przychodził poranek, pierwsza kawa na posterunku, nowy raport i zgłoszona sprawa, co przypominało Astrze, że mimo wszystko uwielbiała swoją pracę.
- Musi być pan bardzo zmęczony – zauważyła raz jeszcze, gdy z jego ust padło pytanie sugerujące, że umknęły mu jej słowa. – Mówiłam, że świadek, ale po tym jak pan zareagował, nie jestem tego taka pewna. – Ludzie mówili, że policjanci to chuje, ale tacy właśnie musieli być. Musieli się wymądrzać, wytykać czyjeś wady, być wrednymi i nieugiętymi, bo tylko tak mogli dotrzeć do prawdy. Bez odpowiedniego nacisku nie było reakcji. Tego wymagała ich praca, ale personalnie, nie wszyscy byli tacy wredni. – Pamięta go pan, prawda? – Ciągnęła dalej i oparłszy ręce na blacie stołu, pochyliła się ku mężczyźnie. Byli w miejscu publicznym a ona chciała okazać mu odrobinę szacunku dbając o prywatność. – Panie Griffith, nie wiem ile jeszcze mogę zrobić aby zapewnić pana, że jestem po tej samej stronie – wyszeptała na tyle głośno aby tylko on ją usłyszał. – Zależy mi na ujęciu sprawcy, bo wiem, że pan nim nie jest. To co pana spotkało było i jest strasznie niesprawiedliwe, dlatego tym bardziej powinniśmy coś z tym zrobić. Pana pomoc i przed wszystkim to, co pan ma w głowie, może naświetlić sprawę, ale potrzebuje konkretów. – Nie potrafiła mu uwierzyć. Już wcześniej okazało się, że akcja z zanikiem pamięci, to częściowo kłamstwo. Naciskała więc i żądała więcej, bo wiedziała, że gdzieś w umyśle Blake’a znajdowało się wszystko, czego potrzebowała do zamknięcia sprawy.

[Blake Griffith]

Moment, w którym obudził się przykuty kajdankami do szpitalnego łóżka, był jednocześnie chwilą pryśnięcia bańki mydlanej, pod której osłoną żył, co też uświadomił sobie dopiero po upływie kilku tygodni. Może ta bańka - bezpieczna przestrzeń - nie była stricte tak mocno zamknięta i chroniąca przed złem całego świata, ani nie tworzyła z niego bananowego chłopca, który miał co chciał, aczkolwiek jego życie, te ćwierć wieku przed, było skrajnie różne do tego, co go czekało. Blake Griffith dawniej był trochę idealistą; wierzył, że ludzie nie mogą z natury być źli, a świat można budować dobrem i pomocą innym ludziom. Niejednokrotnie czytał niesamowicie inteligentne, błyskotliwe, ale również drastycznie mocne reportaże matki, która pisała o różnych sprawach z przeróżnych zakątków świata. Słyszał krwawe historie, jakie nie doczekały swojego happy-endu, ale też w tym wszystkim wypatrywał nadziei, że z biegiem czasu, większą świadomością ludzi i - być może - mniejszą znieczulicą, ciemne chmury zostaną przegonione przez jasne promienie słońca. Miał ambitne plany na przyszłość, a kroczenie w ich kierunku - wraz z narzeczoną - zostały nagle przerwane. Szklana kula przepowiadająca ich losy spotkała się z zimną, marmurową posadzką i roztrzaskała na milion drobnych kawałków. Już nic nie miało być takie, jakim sobie wymarzył.
Zmienił się. Zdystansował od wiadomości, ludzi, świata. Wolał obserwować, analizować, patrzeć - może nawet trochę głębiej niż większość osób, które spotykał na swojej drodze. Rzadko kiedy podejmował dyskusję, jeszcze rzadziej żonglował informacjami na swój temat. Najczęściej łapał tematów-zapychaczy, które były bezpieczne. Mdłe, nudne, bezwartościowe.
- To tylko słabszy dzień. - Tydzień, miesiąc, rok. Ostatnich pięć lat. Mimiką twarzy wymusił krótki uśmiech, jeden z serii tych, które wprawiony obserwator od razu rozgryzie i uzna za nieszczery, nieco teatralny, maskujący prawdę. Mniemał, że Astra jest taką osobą, więc pokręcił przecząco głową.
- I tak jest lepiej, niż w więzieniu - dodał po chwili, sięgając po swojego drinka i zamaczając usta w alkoholu. Nie kłamał, choć wiele było takich dni, gdzie na wolności czuł się źle. Wydawało mu się, że jest jeszcze bardziej tłamszony niżeli w tej ciasnej klitce, jaka stanowiła jego dom przez kilka lat. Nie zamierzał jednak się poddać, ani wyjechać z miasta, co sugerowali mu rodzice i kilka innych osób, niezmiennie dziwiąc się, że wrócił do Seattle. Miasta, któremu tak dobrze pisało się o nim gdy był w zakładzie karnym i prawdopodobnie wolało, aby tam wrócił.
- Pamiętam - powiedział, zapewne wchodząc kobiecie w słowo, gdy mówiła o ujęciu sprawcy. Jemu też zależało - i to cholernie bardzo, ale między tym obawiał się, że finalnie okaże się, że tym sprawcą jest on...
...ponieważ nie pamiętał wszystkiego z tamtej nocy.
- Spotykał się z przyjaciółką Ivory. Nie jestem pewien, czy byli razem, czy tylko umawiali się od czasu do czasu, ale widzieliśmy się parokrotnie - poinformował zgodnie z prawdą i uniósł wzrok znad fotografii, by posłać kobiecie pytające spojrzenie.

[Astra Cabrera]

Nauczyła się szufladkować ludzi. Kiedyś bardziej zależało jej na tych, których spotykała po drodze, ale szybko przekonała się, że w ten sposób sama pociągnie się na dno. Dzieliła więc życie na przyjaciół, rodzinę, bliskich i na tych związanych z którąś ze spraw. Czy współczuła niewinnym świadkom albo ofiarom? Owszem, bo mogli skończyć lepiej, ale nie przypisywała im tych emocji na dłużej. Nie zżywała się, nie wiązała z danymi przypadkami ani nie postrzegała siebie, jako kogoś bliskiego. Była policjantką a oni częścią sprawy, którą prowadziła. Dlatego nie brała do siebie oszczerstw, krzywych min lub nieszczerych uśmiechów. Nie zastanawiała się nad tym, co tamci o niej myśleli. Ciekawiły ją tylko fakty, które mogła ściśle powiązać ze sprawą i choć czasem sięgała po drobne szczere gesty wsparcia, to swą emocjonalność w tych kwestiach pozostawiała zamkniętą (na tyle na ile mogła).
Odchyliła się z powrotem na oparcie krzesła i bacznie patrzyła, jak mężczyzna popija swego drinka. Czy miał problemy z alkoholem? Musiała wziąć to pod uwagę podczas rozmowy z nim. Nawet spojrzała na jego oczy, jakby skrywał w nich dowód na to, czy już był pijany czy jednak dopiero zaczynał dzisiejszą wysokoprocentową przygodę.
Rzuciła okiem na fotografię, którą podarowała mężczyźnie i gdy padło oczekiwane wyjaśnienie, do stolika podeszła kelnerka. Cabrera podziękowała kobiecie za kawę, którą przesunęła nieco bardziej na środek.
- Sam się do nas zgłosił – wyjaśniła nie czując potrzeby dzielenia się powodami ów jegomościa. Miał je, ale to jego prywatna sprawa, której nie musiała przekazywać dalej. – Nie zrobił tego wcześniej, bo handlował dragami i bał się, że za to beknie. – Teraz też mógł, ale Cabrera dała mu spokój. W końcu nie przyłapała gościa z towarem w ręce, chociaż miała mu za złe, że tyle zwlekał. Spodziewała się jednak, że większy żal mógł mieć Blake, bo świadek w tak ważnej dla niego sprawie, najwyraźniej w świecie zwiał. – Mówił, że cię widział. - Z łatwością przeszła na ty. - Rozmawialiście przez chwilę, a potem.. – Spokojnie upiła łyk kawy i po odstawieniu filiżanki znów pochyliła się do przodu. – Wspomniał, że trzymałeś broń, a potem nóż. Podobno z kimś walczyłeś i ją komuś wyszarpnąłeś. – A może nieznany jegomość wyszarpnął to z rąk Griffitha? – Pamiętasz to? – Wyprostowała się przyjmując poprzednią pozycję. Ani na chwilę nie oderwała spojrzenia od Blake. Była uważna i czujna, bo tamten w każdej chwili mógł się wyrwać i zwiać (o ile, to jednak on jest sprawcą okłamującym wszystkich dookoła).

[Blake Griffith]

Szufladkowanie ludzi z jednej strony kojarzyło mu się z czymś bardzo niesprawiedliwym; z generalizowaniem, stereotypami, których starał się nie przypisywać ludziom, tym samym wrzucając daną grupę do jednego worka z identyczną łatką. Z drugiej... znając postrzeganie kobiety oraz to, jak jej to pomaga w pracy i życiu codziennym, bez wahania mógłby stwierdzić, iż jej podejście jest słuszne, właściwe. Bezpieczny dystans od skazanych, czy też osób związanych z prowadzoną sprawą był rozsądny. Gorzej, jeśli wręcz przeciwnie - związałaby się emocjonalnie z kimś podejrzanym, przez co ciężko byłoby wydać sprawiedliwy osąd, a myśli krążyłyby przy próbach uniewinnienia za wszelką cenę. Często słyszał (i czytał), że jego wyjście na wolność nie miało odzwierciedlenia w faktycznym braku winy, a przekupieniu nowych świadków, lub opłaceniu starych - aby zmienili, czy też wycofali zeznania. Nie wiedział jednak, że o pewnych zeznaniach - tym razem nowych, ale wciąż w jego sprawie - będą rozmawiać.
Uśmiechnął się krótko, kącikowo, kiedy tuż po tym, jak kobiecie przyniesiono kawę, kelnerka wróciła do ich stolika z zamówionym przez Griffitha posiłkiem. Cóż, ciężko było wcześniej przewidzieć to, że jego głód nagle przeminie, a na żołądku z chwili na chwilę czuł będzie zaciskający się supeł.
- Sam się zgłosił... po latach, tak po prostu? Nie wierzę w bezinteresowność takich ludzi - mruknął, a w jego spojrzeniu i uniesionej kpiąco brwi, można było dostrzec kpinę i powątpiewanie. Nie wierzył, że dopadły go wyrzuty sumienia, i nagle postanowił podzielić się z policją tym, co rzekomo widział tamtej nocy. Rzekomo, ponieważ...
- Nie rozmawialiśmy wtedy - powiedział stanowczo, unosząc wzrok i patrząc ciemnowłosej w oczy. Wydarzenia przed bójką Jamesa z nieznajomymi (tak mu się wydawało) mężczyznami, pamiętał dość dobrze i nie miał problemu z przywołaniem ich, tak samo jak - niestety - pamiętał swoją sprzeczkę z Ivory. Blondynka złościła się, że spóźnili się na spotkanie ze znajomymi, bo ten postanowił pomóc znajomemu z nagłośnieniem imprezy, która miała miejsce po sąsiedzku - tej, na której bawiły się bliźniaczki Whitbread, świętując swoje urodziny. Doskonale pamiętał, że starał się odsunąć jej irytację, by nie rzutowała się na resztę wieczoru, więc grzecznie kręcił się w pobliżu. Do czasu, jak zobaczył szarpaninę.
- Co się stało z - urwał, robiąc cudzysłów palcami w powietrzu - jestem po tej samej stronie, pani kapitan? - Nie oderwał od niej spojrzenia, lecz w międzyczasie sięgnął spokojnie po drinka i upił łyk. Mimika twarzy wyrażała niewiele - opanowanie, lekką konsternację wyrażoną w widocznej przez kilka sekund zmarszczce na czole.
- Mogą skazać mnie za czyn, z którego dopiero co zostałem oczyszczony z zarzutów? - podjął lekko, lecz nie czekając na odpowiedź, kontynuował. - Był już taki świadek. Broń, nóż, szarpanina. Czyli wszystko, co pisano w brukowcach. Szkoda, że na broni nie znaleziono moich odcisków palców, a do tego rana postrzałowa niemalże rozerwała mi tętnice w lewym udzie. Strzał padł z tej spluwy, którą mi podrzucono. - Wystrzelono go z około dziesięciu jardów, w czasie, kiedy James (kumpel, który wtedy umarł) najprawdopodobniej już nie żył, co również było dowodem, że był ktoś jeszcze. Nóż miał od niego; może i faktycznie go wyszarpnął nieprzytomnemu mężczyźnie (nie pamiętał) dla obrony pozostałych i siebie. Z tym nie mógł dyskutować.

[Astra Cabrera]

- Nie proszę abyś uwierzył w niego a we mnie – stwierdziła krótko odnośnie mężczyzny, którego zdjęcie wcześniej pokazała. Nie zdradziła kim teraz był i jak żył. Nie była niczyim adwokatem aby tłumaczyć postępki sprzed lat oraz teraźniejsze działanie, które Blake poddał w wątpliwość. Miał do tego prawo. Teoretycznie Cabrera ucieszyła się z powodu jego sceptycyzmu, ale momentami miała go dość, kiedy podważał wszystko, z czym do niego przychodziła. Chciała mu pomóc a on nie wierzył w nic; ani w prawdziwość dowodów tudzież zeznań ani w nią samą. - Nie zawracałabym ci zamęczonego życiem tyłka, gdybym nie upewniła się, że nie zmyśla. – To co mężczyzna chciał w zmian lub czego nie chciał pozostawało po jej stronie. Nie zamierzała się z tego spowiadać. Jeżeli Griffith miał ochotę, sam mógł pogadać z gościem, chociaż Astra liczyła, że tego nie zrobi. Nie było potrzeby, bo wykonała swoją pracę jak należało stosując techniki podobne do tych, których używała w wojsku.
Nie drgnęła, kiedy stwierdził, że nie rozmawiał z mężczyzną. Rzuciła okiem na jego palce zaciskane na szklance, a potem na swoją kawę. Nie potrafiła odróżnić smaku. Nie umiała stwierdzić, która kawa była dobra a która nie, bo już dawno pod tym względem wypaliła swoje standardy. Jedzenie i picie nie miało smakować a po prostu być. Blake odsiadując w więzieniu na pewno coś o tym wiedział, bo zapewne nieraz podkradano mu posiłki, wywalano na podłogę albo wrzucano do niego piach (lub w gorszym przypadku szkło).
- Nic się w tej kwestii nie zmieniło. – Uśmiechnęła się odrobinę i zakryła ów grymas filiżanką, którą przysunęła do warg. Nadal była po jego stronie. – Dziękuję za pełen skrót tamtejszych wydarzeń, ale nie powiedziałam, że cię o coś oskarżam. – Sam w ten sposób odebrał jej słowa, czemu się nie dziwiła, dlatego postanowiła pociągnąć temat nie dając Blake’owi się wtrącić. – Dzielę się z tobą tym co mogę. Nie oznacza to, że nie znam faktów i że nagle zmienię stronę. Ciągle wierzę, że jesteś niewinny, ale pewne rzeczy do siebie nie pasują. – Sięgnęła po pozostawione na stoliku zdjęcie, które w końcu schowała z powrotem do kieszeni. – Facet wie rzeczy, o których nikt nie wspomniał w mediach. Musiałbyś być na pieńku z szychami mafii abym uwierzyła w wersję, że ktoś podstawiła łosia, który zaznajomił się z naszymi aktami. – Bo tylko duża forsa i autorytet skłoniłoby któregoś z policjantów do ujawnienia dokumentacji. – To nadal niczego by nie zmieniało, bo znał detale, o których nie napisano w raportach, bo dla śledztwa były one bez znaczenia. Pokrywały się jednak ze słowami całej reszty, więc albo po latach coś mu się pomyliło albo ty wciąż masz problemy z pamięcią i rzeczywiście tamtego wieczora ze sobą rozmawialiście. – Zmarszczyła brwi, bo choć wcześniej wiedziała o pewnych lukach we wspomnieniach Blake’a, to ten później zarzekał się, że już wszystko było w porządku. Co jeśli to nie prawda? Co jeśli nadal miał w głowie ważne informacje nie tylko z samej szarpaniny z napastnikiem, ale także przed tym wszystkim? Każdy szczegół był bardzo ważny i choć pod tym względem mocno naciskała na Griffitha; nie miała wyboru. Musiała tak działać zwłaszcza, że miała w kieszeni jeszcze jedną rzecz, która ruszy śledztwo odrobinę do przodu.

[Blake Griffith]

Wydawało mu się, że potrafi słuchać ludzi i wyciągać ze zdań sens, który faktycznie chcieli mu przekazać. Tym razem, niestety, jego przekonanie nie miało sensu - nie rozumiał jaki cel miała ta rozmowa, dlaczego Cabrera wciąż sugerowała, że jest po jego stronie i rzekomo miał nadal jej wierzyć, za to zdawała się wątpić w jego wersję. Ufała w jego niewinność, tym samym sądząc, że ją okłamuje? Mężczyzna podobno mówił prawdę co sprawdzili, za to Blake nie mógł potwierdzić, że ze sobą rozmawiali. Czy w tym starciu to nie on wychodził na kłamcę?
- Nie rozmawiałem z nim wtedy - powtórzył spokojnie, ale tak samo pewnym, nieustępliwym tonem głosu. Nie starał się przeczyć każdemu słowu kobiety; nie negował, iż facet faktycznie znalazł się na imprezie, bo najprawdopodobniej większości ludzi będących na niej nie zarejestrował. Trzymał się w znajomym towarzystwie, z ludźmi, z którymi się tam umówili wraz z Ivory. Ewentualnie były tam osoby, które zaprosili tamci - ale wciąż, nie było sytuacji, w której miałby rozmawiać z mężczyzną z fotografii.
- A co z nagraniem z monitoringu? Tym z klubu. Sprawdzali, czy starcie nie rozpoczęło się w nim, a potem nie przeniosło na zewnątrz. Przed nim zresztą też były kamery - oznajmił, dodając nonszalanckie wzruszenie ramionami i finalnie sięgnął po sztućce. Wciąż nie miał apetytu, nie do końca chciało mu się jeść, ale... dobrze było zająć czymś ręce. I buzię, by nie palnąć czegoś całkowicie niemądrego.
Policja - z tego, co wiedział - otrzymała zapis nagrań z tamtej feralnej nocy. W środku klubu znajdującego się niedaleko plaży nie zanotowano bójki z udziałem Blake'a i Jamesa, za to była inna, lecz nie interesował się tym, kto brał w niej udział. Mundurowi zresztą również niespecjalnie zaprzątali sobie głowę. Później, widać było, że James wychodzi z klubu z telefonem przy uchu, a tuż po nim dwie kobiety (jedną z nich była kobieta, która poniosła śmierć tamtej nocy, a drugą Eileen , której obecność umknęła pamięci Griffitha i wciąż nie został uświadomiony, że również tam była...). Monitoring śledzi ich jeszcze przez chwilę, lecz urywa się, kiedy ci opuszczają teren klubu. Po około dwóch minutach lokal opuszczają Blake wraz z Iv. Czy policja nadal dysponowała nagraniem? Nie wiedział.
- Może mam - rzucił luźno - nie wiem nawet, kim te szychy z mafii są, a drażnię różnych ludzi. - Szczególnie po wyjściu z więzienia; dzieje się to dość bezwiednie, poza jego świadomością. Po prostu jest - tyle wystarczy, by ktoś uznał, że Griffith jest na cenzurowanym.
- Sprawdzała pani, czy nie podpadł mu czymś mój ojciec? Matka? - zapytał, odstawiając sztućce po kilku kęsach i sięgając po alkohol. Jacqueline była reporterką, chwytającą się zwykle spraw trudnych, kontrowersyjnych, niekiedy niebezpiecznych. Parę lat temu mówiono, że przez jej serię artykułów o przekrętach w branży nieruchomości, Martin Whitbread (ojciec bliźniaczek, które lipcowej nocy przed pięcioma laty świętowały urodziny w klubie obok) popełnił rozszerzone samobójstwo. I - o ironio - przy Blake'u znaleziono broń, którą rzekomo zabił siebie, żonę oraz syna, którego nie znaleziono do tej pory. Szkoda, że na spluwie odkryto odciski palców kogoś, kogo bynajmniej nie było w kartotece.
- Po czasie dopatrzono się stronniczości świadków wezwanych z ramienia oskarżyciela i szeregu innych nieprawidłowości, które towarzyszyły pierwszej, odrzuconej apelacji. - Wayne, jego ojciec, był inwestorem i właścicielem kilku dobrze prosperujących start-upów. W okolicach 2015 roku, próbował aktywnie przelać swoje siły również na politykę, co z jakiegoś powodu nie podobało się ówczesnej władzy miasta. Ludziom, którzy potrafili z łatwością dyrygować innymi i łapać za sznurki. Jeden z adwokatów przed tym, nim wycofał się ze sprawy, przyznał mu nawet, że to nie jest dla niego samego bezpieczne. Co zatem mógł wywnioskować Blake? To nie była czysta sprawa, w którą z jakiegoś powodu maczało palce o wiele za dużo osób.
- Z moją pamięcią wszystko jest w jak najlepszym porządku, pani kapitan - skłamał gładko, bez żadnego grymasu, czy mrugnięcia okiem. - Chciałbym się z nim spotkać. Możemy nawet w trójkę, jeśli będzie się obawiał widzieć z mordercą. - Wywrócił kpiąco oczami i spojrzał gdzieś w bok, natrafiając na spojrzenie młodej dziewczyny, która chyba dopiero teraz dopasowała jego twarz do newsów i mało dyskretnie szturchnęła znajomą, z którą odwiedziła lokal.

[Astra Cabrera]

Nie odpowiadała ani nie reagowała na jego słowa. Nieraz zdawało się to być skuteczne od przyciskania drugiej osoby. Był moment, gdy towarzysz poirytowany długim milczeniem po prostu mówił więcej, co działo się również teraz. Blake tworzył własne teorie, sugerował wiele możliwości, podsuwał odpowiedzi, które nie ze wszystkim się zgadzały. Gdyby rzucić okiem na każde zeznanie i prawdopodobieństwo, wyszedłby z tego niezły spisek na miarę Rosji i Trumpa ingerujących w wyniki wyborów. Cabrera nauczyła się jednak, że sprawy same w sobie nigdy nie były aż tak skomplikowane. Do celu wiodła tylko jedna ścieżka, lecz wybranie tej odpowiedniej było trudne, gdy nikt z obecnych ani świadków nie wiedział, czemu do tego doszło.
Została więc opcja ostatnia – ktoś czegoś nie mówił. Ktoś łgał jak pies, bo mógł czegoś nie pamiętać. Nie oznaczało to jednak, że Astra zamierzała znów wsadzić Griffitha do paki. Wierzyła, że był niewinny, ale zarazem miała wątpliwości, co do jego wspomnień. Już raz go na tym przyłapała, co zrobiło z Blake’a marnego świadka.
- Nie interesują mnie dawne zeznania. – W końcu postanowiła się odezwać, bo przecież nie była głupia a on najwyraźniej za taką ją miał, skoro przypominał o nieprawidłowościach i przekupionych świadkach. – Twoje przesłuchanie na komisariacie również daje wiele do życzenia. – Z rejestru rozmowy wyłapała wiele niewłaściwych zachowań funkcjonariuszy, którzy w tamtym czasie rozmawiali z Blake’m. – Byłeś bez szans zwłaszcza, że niektórzy pracują tak aby po prostu zamknąć sprawę. Nie ważne, czy faktycznie to zrobiłeś czy nie. Mają dowód, ty niczego nie pamiętałeś i stwierdziłeś, że nie wiesz czy to zrobiłeś, więc oni odpowiedzieli za ciebie a ty tylko przytaknąłeś. – Był na przegranej pozycji. – Bardzo łatwo jest doprowadzić całkowicie niewinnego człowieka do przyznania się do najgorszych zbrodni. – Skrzywiła się z niesmakiem, bo nienawidziła takich praktyk. Nieraz zdawało się policjantom, że robią dobrze przyciskając skurwysyna, ale tylko dlatego, bo uparli się aby to on był sprawcą. Często jeden dowód sprawiał, że policja skupiona na nim zapominała o całej reszcie i w efekcie linczowała niewinnego człowieka.
Co innego, gdy miało się do czynienia z faktycznym sprawcą.
- Ani razu nie powiedziałam, że ma cię za mordercę, więc czemu miałby się czegokolwiek obawiać? – zapytała odrobinę z przekąsem, bo przez całą ich rozmowę nie zasugerowała, że mężczyzna ze zdjęcia wskazywał Blake’a jako sprawcę. Podzieliła się tylko jego słowami, ale w nich również nie znajdowało się rzeczowe oskarżenie, które były skazaniec wziął za pewnik; to całe zdarzenie i fałszywe oskarżenie musiało mu porządnie wejść na głowę. – Spotkamy się z nim razem w ustronnym miejscu. Nie przez jego rzekome obawy a przez to, że nie mogę zdradzić jego adresu zamieszkania. – Proste. Biurokracja, ale szanowała obywateli na tyle na ile mogła. Nie było więc mowy o wskazaniu konkretnych danych. Sama zadzwoni do ów człowieka, wyznaczy termin oraz miejsce. – Jeżeli się uda, to może być dzisiaj? – Dopiła kawę, wyjęła z kieszeni telefon i wstała od stolika odchodząc na parę kroków. Jeden telefon dzielił ich od spotkania z mężczyzną i zaledwie dwa metry ich teraz dzielące od tego aby wskazać Blake’owi prawdopodobnego sprawcę.
To jednak musiało poczekać.
Skusiłaby się zrobić to szybciej, ale skoro obu mężczyznom pasowało spotkanie za dwie godziny, mogła to odwlec.

z/tx2