autor

[Dreamy Seattle]

<div class="lok0"><div class="lok1"><div class="lok2"><img src="https://res.cloudinary.com/sagacity/ima ... /div></div>

[Morty Lillard]

#2 + Outfit

Odkąd problemy z Nicolette ostatnio zaczęły się nasilać, coraz mniej bywał w domu. Większość dnia spędzał w pracy, potem po kłótni chodził po mieście, próbując uporządkować myśli, a potem albo wracał do niej z przeprosinami i wielkim bukietem kwiatów, albo nocował u starszej siostry na kanapie. Już i tak było mu głupio, że ma aż takie problemy z matką swojego dziecka i musiał szukać pomocy u siostry. Na początku nie chciał jej tym denerwować mając nadzieję, że to tylko chwilowa sytuacja i wszystko będzie jak dawniej. Ale ta sytuacja trwa i trwa już jakiś czas, a końca nie widać. Odkąd na świecie pojawiła się ich córeczka… Nie, nie chciał zwalać winy na nią. Tak po prostu wyszło, ale nie żałował ani trochę. Miał może małe wątpliwości, które rozwiały się kiedy tylko zobaczył tą małą kruszynkę w ramionach Nicolette. Z miejsca się w niej zakochał i nie chciał wypuszczać z rąk. Szkoda tylko, że między rodzicami jest coraz gorzej i zamiast myśleć o ślubie wiecznie się kłócą.
Sam już nie wiedział co ma z tym zrobić. Dodatkowo w jego życiu pojawiła się inna. Ostatnie o czym kiedykolwiek by pomyślał to zdrada, bo pomimo kłótni chciał zostać z dziewczyną i córeczką. Ale po prostu się stało. I póki co trzymał to wszystko w tajemnicy, nie chcąc jeszcze bardziej zepsuć atmosfery w domu, która była już wystarczająco napięta.
Musiał jednak trochę wyluzować, bo ze zdenerwowania całą sytuacją zmieni się we wrak człowieka, bo nie sprzyja jego pracy. Dlatego umówił się na kawę ze swoją siostrą. Neutralny grunt sprzyjał luźnej rozmowie, bo jej mieszkanie kojarzyło mu się już chyba tylko z kłótniami przez które nie wracał na noc do domu. A tego dnia nie chciał myśleć o tym wszystkim, tylko spotkać się z siostrą tak jak kiedyś przy kawie, pośmiać i powspominać dawne lata. I dowiedzieć się jak jej się układa, bo może chociaż ona ma większe szczęście w życiu.
I tak siedział w kawiarni, zajmując im stolik na zewnątrz, bo było przyjemnie ciepło, a nie jakiś ukrop czy coś. Dla siebie od razu zamówił kawę mrożoną, żeby umilić sobie oczekiwanie na siostrę, która powinna dotrzeć tam lada moment.

[Bernadine Lillard]

9.

Bernie była tym typem wyrozumiałej siostry, która lata temu kryła swoje rodzeństwo, gdy to wracało pijane do domu, a koniecznie chciało ukryć to przed rodzicami. Teraz może i dorośli, więc nie musiała kryć ich w ten sposób, ale okazywało się, że czasami nadal potrzebowali schronienia właśnie u niej. A konkretnie Morty, który ostatnio częściej zaprzyjaźniał się z jej kanapą, niż ona sama. Nie była też na tyle głupia, by nie zauważyć, że coś jest nie tak między nim, a jego dziewczyną, skoro tak często u niej nocował. Bo przecież nie chodziło o tęsknotę za siostrą i chęć spędzenia z nią czasu. Albo o to, że wyszedł z kolegami i przesadził z alkoholem, bo na tej kanapie najczęściej wędrował całkiem trzeźwy. No, ale nie wypytywała. Potrzebował pomocy, choćby takiej, to ją dostawał. A była pewna, że jak będzie chciał z nią porozmawiać, to po prostu to zrobi.
- Jeszcze raz to samo - poprosiła kelnerkę, która właśnie przyniosła do stolika mrożoną kawę, gdy Bernie akurat do niego podeszła. A raczej odnalazła, bo ostatnie kilka minut spędziła na poszukiwaniu brata, ale wewnątrz lokalu, gdzie zazwyczaj siadali. Dorzuciła do tego całkiem przyjazny uśmiech, po czym, w końcu, zajęła miejsce przy stoliku, od razu zdejmując okulary przeciwsłoneczne, by móc spojrzeć na młodszego przedstawiciela rodziny Lillard.
- U mnie też mogliśmy wypić kawę - rzuciła, wzruszając lekko ramionami, bo trochę ją zdziwiło to zaproszenie, a konkretniej informacja o miejscu i czasie ich spotkania. Skoro i tak ciągle do niej wpadał po nocach, to nie spodziewała się, że i w dzień będzie chciał ją uraczyć swoim towarzystwem. - Stało się coś? Czy zaprosiłeś mnie, by zaraz poprosić o zostanie opiekunką dla małej? - Uniosła jedną brew niego ku górze, rozsiadając się nieco wygodniej na krześle. I pewnie, gdyby rzeczywiście chciał się do niej zwrócić z taką prośbą, to nie miałaby nic przeciwko. W końcu, od czego były ciotki?

[Morty Lillard]

— Ale tu masz świeże powietrze i klimat. Nie tłumacz się tylko możliwością wyjścia na balkon tylko bądź wdzięczna, że stawiam Ci kawę. — zaśmiał się, drocząc się z nią. Czy darmowa kawa czasem nie wygrywała wojny argumentów? Chociaż rzeczywiście mogli się spotkać u niej, usiąść na obleganej przez niego kanapie z kubkiem kawy czy innego napoju i pogadać. Ale wtedy czułby się, że zrobił coś złego. Że zamiast siedzieć z ukochaną i dzieckiem on siedzi z siostrą i opowiada o ich problemach, kiedy tak naprawdę powinni zachować je dla siebie. Ale on nie mógł. Nie potrafił okłamywać rodziny, która znała go na wylot i po pierwszym słowie by wyczuła, że coś kręci. Nie potrzebował dodatkowych kłótni, że kłamie i coś kombinuje. Już wystarczyło, że czeka go jedna awantura jak wyjdzie na jaw jego romans. Podejrzewał, że wszyscy się od niego odwrócą po tym, ale co mógł poradzić? Stało się, a czasu nie cofnie. Mógł jedynie to wszystko przerwać zanim zabrną za daleko, ale czy chciał? Coś go ciągnęło do tej dziewczyny i nie potrafił zapomnieć. No cóż, musiał zacząć się przyzwyczajać do łatki dupka.
— Nie mogę już pogadać z kochaną siostrą bez żadnych ukrytych motywów? — zapytał, unosząc brwi do góry. Naprawdę chciał pogadać z nią o czymś innym niż jego problemy w domu. Już wystarczająco się o nich musiała nasłuchać kiedy u niej nocował. Zajmował jej ulubioną kanapę przez co nie mogła sobie posiedzieć i pooglądać telewizji. Nie był typem, który lubi opowiadać o swoich problemach, ale siostrze chyba musiał zaufać. Czy przenocowałaby go tak po prostu bez powodu, kiedy miał swój własny dom? Pewnie wygoniłaby go do siebie, więc musiał wyznać jej prawdę. Wyszedł przez to pewnie na słabeusza, który nie potrafi poradzić sobie z dorosłym życiem, ale ilu poradziłoby sobie w takiej sytuacji?
— Opowiadaj jak tam w pracy. Miałaś już jakąś wpadkę i wylądujesz w tych śmiesznych filmikach w internecie? — zagadał, próbując trochę odciągnąć swoje myśli od problemów, a zająć się czymś bardziej rozrywkowym.

[Madison Faraday]

#2
Ten dzień nie zaczął się dobrze. Początki tygodnia zawsze były trudne do zniesienia, ale dzisiaj jak na złość, mało brakowało i Madison skończyłaby ze złamanym nosem i wybitymi jedynkami. Poranek z pewnością zapisze się w jej pamięci na długo, w końcu takie sytuacje nie zdarzały się zbyt często. A przynajmniej w jej przypadku. Dobrze, że wtedy na jej drodze pojawił się mężczyzna, który ostatecznie uratował ją przed upadkiem stulecia. Cóż, teoretycznie to miał on mało do powiedzenia, ale mimo wszystko pomógł jej, za co była mu bardzo wdzięczna. Niestety nie mogła się za to odwdzięczyć; blondynka bowiem śpieszyła się do pracy, a żadne spóźnienie nie wchodziło w grę. Dlatego też ładnie mu podziękowała, szybko zgarnęła swoje rzeczy i popędziła dalej przed siebie.
Szkoda tylko, że nie zauważyła braku najważniejszego. Jej notes. Miejsca, gdzie przechowywała wszystkie istotne dla jej stażu informacje. Od zadań, które miała wykonać, przez daty ważnych spotkań aż po jej własne pomysły, których jak na razie nikt nie brał na poważnie. Jasne, jeśli miała coś do powiedzenia to mogła śmiało to zrobić, ale zazwyczaj kończyło się to dobrą radą i głupim tekstem 'nie jest źle, ale nie tego szukamy'. I co ona mogła na to poradzić? Życie stażystów, niezależnie od zawodu, takie już było. Dobrze, że jej chociaż za to płacili (niewiele, ale jednak!) – nie wszyscy mieli takie szczęście.
Mówiąc krótko, zwięźle i na temat – ten notes naprawdę był jej potrzebny. Może nie na tyle, że bez niego nie wiedziała, co ma robić, ale z nim czuła się zdecydowanie pewniej. I kiedy już powoli traciła nadzieję na odnalezienie swojej własności, dostała wiadomość, która wywołała uśmiech na jej twarzy. Po ustaleniu szczegółów spotkania dziewczyna siedziała niecierpliwie i co chwilę spoglądała na zegarek.
Zaszła do kawiarni znajdującej się niedaleko biura dosłownie chwilę przed wyznaczoną godziną. Na wstępnie rzuciła życzliwe 'cześć' do dziewczyn, które miały akurat zmianę (stali klienci mają ten przywilej) i rozejrzała się po lokalu. -Mam nadzieję, że dobrze trafiłam – i nie pomyliłam osób, dodała w myślach blondynka. Mężczyzna z pewnością wyróżniał się z tłumu, ale Maddie nie byłaby sobą, gdyby nie zapytała. Wolała się upewnić. Wystarczy wtop jak na jeden dzień. -Ethan, prawda? Jestem Madison – przywitała się z uśmiechem na twarzy i wyciągnęła w jego stronę rękę. Cóż, musiała chociaż raz zrobić dobre wrażenie.

[Ethan Hyde]

#5

Z jednej strony cieszył się z wolnych dni, a z drugiej zawsze czuł się samotny, gdy wypadały one na tygodniu, kiedy musiał odprowadzać Lottie do przedszkola. Zazwyczaj ciasne jednopokojowe mieszkanie stawało się wówczas niewyobrażalnie wielkie, kolorowe plakaty rozwieszone nad łóżkiem małej przybierały odcienie szarości, a cisza, która go otaczała, stawała się nieznośna. A Ethan bardzo nie lubił ciszy, gdyż wówczas nawiedzały go najgorsze z myśli.
Zagubiony notes był dla niego swego rodzaju błogosławieństwem. Po pierwsze, miał powód, aby nie leżeć bezczynnie w łóżku do popołudnia. Po drugie, jego właścicielka wpadła mu w oko. Wprawdzie nie nastawiał się na nic poważnego, nie wiedząc nawet, czy dziewczyna kogoś ma, ale spędzenie pory obiadowej z kimś o takiej aparycji, wydawało się być całkiem miłym sposobem na zabicie czasu.
Wrócił do domu dosłownie na chwilę, gdzie wziął prysznic i przebrał się w wygodne jeansy i bluzę. I nawet użył wody kolońskiej, którą dostał od siostry na święta i spróbował ułożyć wiecznie potargane włosy. Na miejsce spotkania przybył kilka minut wcześniej niż Madison i usiadł przy oknie. Nie miał pojęcia, czy i co powinien zamówić, dlatego postanowił poczekać na nią. Jeszcze kilka razy sprawdził adres, który mu wysłała, żeby upewnić się, że dobrze trafił.
Swoją drogą, ma całkiem ładne pismo, pomyślał obracając notes w dłoniach. Cudze sekrety były kuszące, ale on nie upadł na tyle nisko, by się do nich dobierać.
Kiedy zobaczył jej drobną postać przekraczającą próg kawiarni, poczuł, jak serce podchodzi mu do gardła. Dobrze, że niczego nie zamawiał, bowiem podnosząc się uderzył biodrem w stół. Gdyby była na nim kawa, notes Madison uległby zniszczeniu.
W ostatniej chwili ugryzł się w język, by nie odpowiedzieć stalkersko brzmiącego "wiem, mam też Twój adres, lol".
— Um, tak. Miło Cię znów widzieć, Madison! — dlaczego właściwie to powiedział? Cóż, naprawdę ucieszył się na jej widok, choć nie miał jeszcze pojęcia dlaczego. Ładna dziewczyna była dla niego miła, to wszystko. — Usiądziesz? — odsunął jej krzesło przy stoliku, niczym prawdziwy dżentelmen — Napijesz się czegoś?

[Madison Faraday]

W normalnej sytuacji Madison odebrałaby swój notes, ponownie podziękowała i tyle by ją mężczyzna widział. Zawieranie nowych znajomości nie było jeszcze takie złe, bo hej – znajomych nigdy za wiele. Problem pojawiał się przy rozmowie, a właśnie raczej jej braku. Maddie zawsze się bała, że zostanie z kimś nowo poznanym sam na sam i nie znajdzie żadnego ciekawego tematu, który mogłaby poruszyć. Tym razem było jednak inaczej. Blondynka nie potrafiła sobie tego wytłumaczyć, ale w pewnym momencie stwierdziła, że skorzysta z propozycji Ethana. W końcu jej przerwa dopiero się zaczęła, więc nie musiała się nigdzie śpieszyć. Najwyżej jak uzna, że nic z tego nie będzie, to powie, że musi już wracać do biura. Trochę szatański pomysł, ale trzeba sobie jakoś w życiu radzić, prawda?
-Tym razem widzimy się w nieco lepszych okolicznościach. Chociaż z drugiej strony znowu sprawiłam Ci problem, wybacz, gapa ze mnie – zaśmiała się i zajęła krzesło naprzeciwko. Mężczyzna, mimo licznych tatuaży wyglądał naprawdę sympatycznie (oczywiście nie mówię, że tatuaże to coś złego!). I był przystojny. Chwila.. skąd w jej głowie takie myśli? Madison momentalnie skarciła się w duchu, ale uśmiech z jej twarzy nie zszedł nawet na chwilę. -Kawa. Potrzebuję kawy- westchnęła rozmarzona na samą wzmiankę o tym cudownym napoju. Rano przed pracą nie zdążyła kupić kolejnej, więc pytanie jak do tej pory nadal funkcjonowała byłoby jak najbardziej właściwe. -Polecam też ich ciastka, są naprawdę przepyszne – pozwoliła sobie na tę delikatną rekomendację – w końcu odwiedzała tą kawiarnię prawie codziennie, więc wiedziała co mówi.
-Zazwyczaj nie jestem taka roztrzepana, naprawdę – poczuła jakąś dziwną potrzebę wytłumaczenia się; nie chciała wyjść na największego nieudacznika na tej ziemi. Już i tak wystarczająco się przed nim zbłaźniła. -Dzisiaj mam jakiś pechowy dzień – przyznała z cichym westchnięciem i oparła twarz na dłoniach. Trudno było jej zacząć rozmowę, ale się starała!

[Coriolanus Rutherford]

Coriolanus długo wzbraniał się przed powrotem do Seattle. Odkąd po jednej z prowadzonych spraw został przeniesiony do jednostki w sąsiadującym z Waszyngtonem stanem to w zasadzie nie bardzo widział powody do tego by kiedykolwiek wracać do deszczowego miasteczka. Nie obawiał się w prawdzie zapuszczenia korzeni w jednym miejscu, jednak coś w nim zmieniło się w jednej chwili, gdy mógł choć na kilka krótkich chwil zapomnieć o nawarstwiających się w jego życiu problemach. Co, więc skłoniło go do powrotu? Och, odkąd sięgał pamięcią był beznadziejnym romantykiem i męczącym wręcz sentymentalistą. Nawet nowe perspektywy i intrygujący ludzie otaczający go w zamieszkiwanej przez niego od kilku tygodni okolicy nie potrafili zatrzymać go na dłużej. A zdecydowanie nie miał głowy do wikłania się w kolejne bezowocne romanse, które przyprawiłyby go tylko o kolejną migrenę.
Tak, więc pakując manatki nie oglądał się za siebie, pozwalając sobie przy tym na tylko kilka nic nieznaczących westchnień. Kilka dni później popijając mocne espresso w jednej z ulubionych kawiarni nie potrafił myśleć o wszystkim co go spotkało jak o zwykłym śnie. Zupełnie jakby przez minione tygodnie śnił na jawie, ot co odskocznia od codzienności. Poła ulubionej marynarki układały się na torsie bruneta jak gdyby wspomniane palto było szytym na miarę cackiem a nie czymś za co dał kilkanaście dolców na jednej z przecen w sieciowe. Już dawno powinien się jej pozbyć. Cholerny sentymentalista.

[Vex Newman]

Rzadko się zdarzał taki dzień, aby Vex miała przerwę na lunch, głównie dlatego, że nie pracowała „normalnie”. Raz na jakiś czas udawało jej się jednak wyrwać na tę godzinkę, a tego dnia naprawdę było jej to potrzebne, bo mnogość przeróżnych wypadków (a co za tym idzie – mnogość badań, głównie jeśli chodziło o określenie grupy krwi w trybie pilnym) dała jej od rana nieźle popalić. Potrzebowała chwili, by odetchnąć, nie było jednak szans na to, aby dotarła do domu i z powrotem, bo przerwa ta była raczej umowna, bez konkretnego przedziału czasowego, nie należało więc przeginać pały. Pozostawało jej tylko wpaść do pobliskiego lokalu, zamówić kawkę czy tam herbatę, do tego sałatkę czy inną kanapkę, zjeść i się wyciszyć chociaż na kilkanaście minut, na przykład sobie czytając. Pech chciał, że London Plane było przepełnione, czemu Vex nie powinna się zupełnie dziwić ze względu na porę dnia, a jednak się dziwiła, bo jej to psuło plany. Nie miała jednak zupełnie czasu, by iść gdzieś dalej, bo chciała czym prędzej zjeść i wracać do pracy. Albo chociaż coś zamówić na wynos, bo niczego sobie nie przygotowała i jeśli czegoś nie kupi, to będzie głodować do samego wieczora –w szpitalnym bufecie zdzierali kasę jak mało gdzie, a smacznie nie było ani trochę, przynamniej jej zdaniem.
Przy ladzie zamówiła sałatkę i rozejrzała się po lokalu, licząc na to, ze jednak znajdzie jakiś wolny stolik albo chociaż mini-stoliczek. Niestety, przeliczyła się, choć miejsc kilka dostrzegła. Była jednak na tyle zdesperowana (o ile to dobre określenie), że mogła się nawet do kogoś dosiąść; nie miała z tym nigdy problemów, bo jakoś wybitnie nieśmiała nie była, choć wyjątkowo przebojowa i pewna siebie również nie.
Zabrała plastikowe opakowanie z sałatką i podążyła do pierwszego stolika z wolnymi krzesłami, choć istniała możliwość, że będą zajęte, tylko po prostu zajmujące je osoby akurat wyszły d o toalety lub po prostu jeszcze nie dotarły na miejsce, aby zaszczycić swą obecnością osobę, która samotnie na ten moment zajmowała mały stolik.
- Można? – spytała Vexile, wskazując na puste krzesło, a spojrzenie kierując na mężczyznę siedzącego po drugiej stronie stolika. Liczyła się z tym, że usłyszy, że nie można, że zajęte i tak dalej, ale chyba nie do końca przyjmowała to do wiadomości i już, już sobie krzesełko odsunęła, jakby miała zamiar usiąść.

[lennon sherwood]

• 1

Pokłady kreatywności to chyba jedyna rzecz, która nigdy nie opuszczała Lennona, a przynajmniej przez długie lata tak mu się zdawało. Myślał, że mógł porwać w dłonie skrawek kartki, długopis i w ciągu kilku minut nakreślić wzory, tworząc coś zupełnie z niczego. I rzeczywiście miewał swoje dobre momenty, do czasu, aż przez ostatnie dni wszystko, co wyszło spod jego ręki przestało go w pełni zadowalać. Nieważne, czy próby podejmował na trzeźwo czy z małym podkładem, ostateczne dzieła zdawały się do niego wręcz krzyczeć, że to nie jest to i każda kolejna kartka lądowała w koszu. Niby nie był to znaczący projekt, ot zwykła wizytówka do biura, ale, prawdę mówiąc, Lenny nie mógł już patrzeć na zwykły biały świstek z jego nazwiskiem zapisanym nieco lepszą czcionką niż Times New Roman. Zwykłe, sztampowe a przede wszystkim cholernie brzydkie. Tak określał to Lennon.
Pomocy potrzebował, mimo że bardzo chciałby było inaczej, w końcu co z niego za kreator, skoro nawet ze stworzeniem niepowtarzalnej wizytówki miał problem? No właśnie, nad sensem tej myśli nie ślęczał zbyt długo. Obarczanie się winą za taką pierdołę jakoś mu nie leżało i w drodze do wyznaczonego miejsca spotkania całkowicie zdążył oswoić się z faktem, że po pierwsze doznał nagłej blokady twórczej, a po drugie zwyczajnie mu się nie chciało samemu tym zajmować. Szczęście, że miał znajomych, którzy szybko pomogli mu rozwiązać naglący problem i znaleźć odpowiednią osobę do pracy nad projektem. Chociaż to miało być ich pierwsze spotkanie, Lenny miał przyjemność obejrzeć kilka prac i swoim surrealistycznym gustem stwierdzić, że były one całkiem dobre. I tak odrobinę niecierpliwie przestępując z nogi na nogę, stał przy kawiarnianej ladzie, czekając na swoje zamówienie i kogoś, kto magicznie go zaczepi i uświadomi, że to właśnie oni byli umówieni. Przekręcając ciężko głowę w prawą stronę z pewnością nie spodziewał się widoku, który się przed nim pojawił. Szybko wypełnił płuca powietrzem, po czym mimowolnie wypalił. - Mm-Meadow? - uniósł brwi ku górze, malując na twarzy obraz zdziwienia, bo w tamtej chwili naprawdę zastanawiał się, czy nadal był w Seattle czy może magicznie jego uber podwiózł go z powrotem do Sanibel na Florydzie. - Och wow, co ty… co ty tutaj robisz? Przystanek w Seattle przed dalszą podróżą? - podróżą do domu na przykład? Domu poza Seattle? Wspomnień czar mógłby tak trwać, ale Lenny wspaniałomyślnie uświadomił sobie jedną rzecz. - Strasznie cię przepraszam, ale czekam na kogoś do pomocy przy wizytówkach, także jeśli się złapiemy później to chętnie dokończę rozmowę, ale teraz sama rozumiesz... - uśmiechnął się lekko, przepraszająco, praktycznie gotowy do odwrotu w drugą stronę i to nie tak, że był niemiły. Co to, to nie. Po prostu nie był przygotowany na spotkanie jej, okej?

[Meadow Adler]

Nie zajmowała się takimi rzeczami. Po pierwsze wydawało jej się to strasznie… nudne? A po drugie lubiła trochę próżnie myśleć o tym, że była stworzona do wyższych celów. Tak, tak, jasne! Więc w pierwszej chwili, gdy usłyszała, że ma komuś pomóc przy projekcie wizytówek – parsknęła. Ostatecznie jednak dała się przekonać, głównie dlatego, że nie lubiła odmawiać znajomym i przyjaciołom. A podobno przyjaciele naszych przyjaciół są i naszymi przyjaciółmi!
Nic więc dziwnego, że ostatecznie ruszyła na spotkanie ze swoim tajemniczym zleceniodawcą i naprawdę – ani trochę nie przypuszczała, że to może skończyć się źle. TAK źle. Gdy podchodząc do lady jej wzrok spotkał się ze spojrzeniem kogoś, kogo spotkać się tu nie spodziewała – lekko zamarła. Przygryzła lekko wargę, podrapała się po skroni i rozejrzała po lokalu jakby oczekując, że gdzieś przy jednym ze stolików będzie czekał na nią facet, z którym była umówiona.
Aż do…
- Co? – gdy wspomniał o tym, że czekał na kogoś, kto miał mu pomóc znowu ją ścięło. Spojrzała na niego zaskoczona, zamrugała kilkukrotnie i w końcu parsknęła śmiechem – Czyli jednak świat jest mały. A Seattle na pewno jest za małe dla naszej dwójki. – zażartowała i wyciągnęła do niego dłoń, żeby przywitać się jak należy – Meadow Adler i… obawiam się, że zostaliśmy umówieni przez Thomasa. – dodała głupkowato się przy tym uśmiechając, a na wymowne chrząknięcie chłopaka zza kawiarnianej lady – zwróciła się do niego i zamówił swoją dużą latte na mleku sojowym i z odrobiną syropu karmelowego. Dopiero, gdy zapłaciła za kawę wróciła spojrzeniem do Lennona i pokręciła lekko głową z niedowierzaniem – Jakoś nie przypuszczałam, że jeszcze będziemy mieć okazję się ponownie spotkać, a już na pewno nie, że będziemy razem pracować. No chyba, że… – urwała i ściągnęła mocniej brwi, bo właściwie jeszcze mogli się z tego wycofać. Mogła złapać swój papierowy kubek z kaw i wyjść na zewnątrz, a on jednak poszuka sobie kogoś innego. Kogoś… mniej problematycznego.

[theo hudson]

#5 Święta minęły mu bardzo szybko, Theo jak zwykle, starał się jak najwięcej czasu spędzić w rodzinnym domu, bo chyba tylko tam panowała jeszcze typowo świąteczna atmosfera, której za nic nie mógł poczuć siedząc w pustym mieszkaniu. Spędził też z Polą miło czas na jarmarku, po którym wrócił do domu obładowany świątecznymi ozdobami. Do kupna których został (troszeczkę) przymuszony przez swoją siostrę. Przecież tak naprawdę w ogóle nie potrzebował ozdób, ani choinki... Jednak finalnie miał jedno i drugie, więc faktycznie w ten świąteczny czas miło wracało mu się do domu, w którym nie było tak bardzo ponuro.
Nadal ani trochę nie uporządkował swojego życia i już po raz któryś postanowił, że w końcu porozmawia o wszystkim z Polą. Jakiś czas nie widział się też z Felixem ale zanim zdecyduje się na rozmowę z mężczyzną musi wyjść z szafy przynajmniej przed jednym członkiem swojej rodziny, bo jak długo można żyć w ten sposób? Wraz z Nowym Rokiem postanowił w końcu z tym wszystkim coś zrobić, a to z Polą miał najlepszy kontakt.
Miał wolne popołudnie, więc umówił się na kawę z siostrą, która na szczęście przystała na jego propozycje. Podjechał nawet bliżej jej okolic, wcześniej dając jej znać, że będzie czekał w The London Plane. Był na miejscu kilka minut przed czasem i zajął dla nich wolny stolik.
Uśmiechnął się widząc Pole wchodzącą do kawiarni i pomachał do niej, coby łatwiej go zlokalizowała. -Cześć.- odezwał się i dał jej buziaka w policzek na powitanie.
-Czego się napijesz? Ja chyba potrzebuje mocnej kawy i zastrzyku cukru, czasami te nocne dyżury w szpitalu mnie wykańczają.- a takie akurat ostatnio miał i dzisiejszej nocy czekał go kolejny. Jako rezydent neurochirurgii miał sporo pracy i wcale nie była ona łatwa. Po nockach w szpitalu odsypiał do południa, żeby później z trzeźwym umysłem przetrwać kolejną zmianę, którą też kończył o różnych godzinach, bo ludzkie życie miało dla niego większą wartość niż szybsze wyjście do domu.

[Pola Hudson]

• ( 17 )

Rany julek, kurka wodna, psia mać! Ile śniegu w tym roku nawaliło, to się przecież w głowie nie mieściło. Apollonia wędrowała w zaparte chodnikiem próbując przedrzeć się przez białe zaspy, by koniec końców dotrzeć do kawiarni, w której to czekał na nią Theo. Nie było to łatwe zadanie, ba! Miała wrażenie, że los sobie robi z niej jaja, a tam w górze, ktoś właśnie ogląda ją i ma z tego niezły ubaw. Niestety jej nie było do śmiechu, kiedy jakiś typ z psem wybrał się na poranny jogging i zasuwał tak, że zaplątała się w smycz zwierzaka lądując twarzą w śnieżnej zaspie. Okej, pozbierała się, otrzepała ze śniegu i nie była ranna, więc ruszyła dalej z przekonaniem, że limit wpadek na dzień dzisiejszy zostawiła w tamtej zaspie. Fuck, nie powinna tak myśleć i szybko się o tym przekonała, kiedy to nagle pod jej nogami zamiast śniegu pojawiła się mała ślizgawka na której podjechała lądując z impetem na plecach, na domiar złego uderzając głową o wydeptaną ścieżkę. Chwilę niebo wirowało, więc leżała, a ludzie przechodzili obok niej jak w jakimś transie. Jeden do tego stopnia, że prawie by na nią nadepnął. Zrobiła akcję pod tytułem ”co ty u licha wyprawiasz po czym w złości zerwała się z ziemi, a raczej trzykrotnie próbowała, aż w końcu odzyskała równowagę i już nieco ostrożniej wędrowała dalej. Stojąc przed drzwiami kawiarni nie mogła uwierzyć, że wciąż żyje. Co prawda nadgarstek bolał ją okrutnie i chyba jej kolano ucierpiało, ale stwierdziła, że poczeka do wieczora, ewentualnie jutro skonsultuje to z jakimś lekarzem. Wchodząc do kawiarni nie przypuszczała, że spotka ją jeszcze cokolwiek nieciekawego, ale była w błędzie. Stojąc przy stoliku przywitała się z Theo, zrzuciła z siebie zimową kurtkę, aż tu nagle poczuła jak coś zatrzymało się na jej pośladkach. Dziecko nie patrząc przed siebie maszerowało z ciastem, aż zatrzymało się na jej tyłach, które teraz skąpane były w kremowej masie i czekoladzie, a nawet i jakaś malina przyozdobiła jej prawy pośladek. Nim zdążyła zareagować - zabrakło jej po prostu słów - ojciec dzieciaka porwał chusteczki i zaczął jej wycierać, co już było szczytem niezręczności. Orientując się, że przygląda się im cała kawiarnia z zażenowaniem odparła. — Poradzę sobie — i odsunęła się od zawstydzonego typka z dzieckiem próbując doprowadzić swoje tyły do porządku nim usiądzie na krześle. — O w mordeczkę, co za podły dzień. S e r i o! Boję się stąd wyjść, czuję się jak jakiś frajer, wywróciłam się dwa razy, ktoś prawie mnie zdeptał swoimi butami trekkingowymi, a teraz jeszcze to?! Chryste — uśmiechnęła się do brata trochę niezręcznie, dopadło ją chyba zmęczenie spowodowane całą wyprawą. — Ja wezmę dużą kawę, z ogromną ilością mleka, z cukrem i bitą śmietaną, a zapcham się jakimś ciastem… może takim jakie przyozdobiło mi tyłek. Masa jest całkiem smaczna — stwierdziła oblizując palec, na którym pozostała odrobina kremu — och, co za dzień.

[theo hudson]

Gdyby tylko wiedział, że dzisiejsze wyjście z domu będzie dla Poli takie ryzykowne, to na pewno by ją na to nie namawiał. No ale nie miał o tym pojęcia, w końcu ciężko byłoby coś takiego przewidzieć. Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć i jakoś w ogóle zareagować ustrzegając ją przed spacerującym dzieckiem było już za późno, zauważył je dopiero, kiedy wylądowało na Poli. Otworzył usta żeby coś powiedzieć, ale nagle spod ziemi wyrósł ojciec dzieciaka z chusteczkami, a wtedy Theo już nie wytrzymał i zatkał sobie usta dłonią tłumiąc w niej przynajmniej trochę niekontrolowany napad śmiechu. Wiedział, że nieładnie było tak wyśmiewać się z siostry ale w tej sytuacji nie pozostało mu nic innego. -O rany Pola, piękne wejście.- wydusił w końcu z siebie, kiedy próbowała oczyścić tyłek z kremowej masy. -Było aż tak źle? Nic sobie nie zrobiłaś? Coś Cię boli?- zapytał niemal od razu ignorując to, że czuła się jak frajer, jak na typowego lekarza przystało bardziej interesowały go faktyczne uszkodzenia. Pech dzisiaj był, a jutro może już go nie będzie ale jeśli były jakieś uszkodzenia to dadzą o sobie znać, samopoczuciem mogli zająć się potem. Chyba wierzył w to, że ciasto i kawa jakoś w tym pomogą.
Przy stole znalazła się po chwili kelnerka, aby przyjąć ich zamówienie, spojrzała podejrzliwie na brudną podłogę, na której zostało trochę śladów niezręcznej sytuacji. -Mały wypadek.- uśmiechnął się patrząc niewinnie na dziewczynę, która od razu poinformowała, że nic się nie stało i zaraz wszystko uprzątnie. -Poprosimy dwie duże kawy, jedną czarną, mocną, taką, która postawi mnie na nogi, a drugą z ogromną ilością mleka i bitą śmietaną.- poinformował dziewczynę przyjmującą zamówienie. -I ciasto, może takie jak na podłodze, tylko w całości, dwa razy.- faktycznie wyglądało całkiem dobrze, zanim nie wylądowało na Poli, więc teraz pozostało mu wierzyć jej na słowo, że ta masa była smaczna, a jeśli nie, to zawsze mogła jeszcze skorygować zamówienie. Spojrzał na siostrę, kiedy kelnerka już odeszła od stolika.
-Więc nowy rok zaczęłaś od upadków na śniegu? Może ja Cię potem odprowadzę do domu.- bardziej zdecydował niż zapytał, chyba będzie się bał puścić ją samą.

[Pola Hudson]

— Zaczynam poważnie zastanawiać się nad tym, czy nowy rok nie przywitał mnie jakąś karmą - czy coś — co dla osób z jej otoczenia mogło wydawać się głupim żartem lub nic nieznaczącym stwierdzeniem. Jaka karma miała spaść na Apolonię, kiedy ta nic nie zawiniła? Dziewczyna z sercem na dłoni zapłaciła już złamanym sercem za porzucenie narzeczonego, więc co musiałaby zrobić teraz by los sobie z niej tak kpił? Błędne myślenie! Hudson posiadała swoje małe grzeszki, o których nie wiedział nikt poza nią - jak całowanie najlepszego przyjaciela przyszłego męża i to dzień przed własnym ślubem, nie wspominając już o odnowieniu studenckiego romansu z mężczyzną, który miał już żonę i dzieci. Może zasłużyła sobie na ten paskudny dzień, który i tak nie zrekompensuje jej występków.
Kątem oka spojrzała na śmiejącego się pod nosem brata w pierwszej chwili posyłając mu karcące spojrzenie. Jednak szybko nastąpiła zmiana i sama poddała się rozbawieniu śmiejąc cicho pod nosem. — Widziałeś jego minę? — mężczyzna wyraźnie skołowany odszedł z synem na bok, oczywiście po tym jak kupił mu kolejne ciastko. Nie miała mu tego za złe, więc w celu załagodzenia sytuacji posłała mu lekki uśmiech, gdy zajmował stolik i już całkowicie skupiła się na Theo. — Na pewno obiłam sobie porządnie nadgarstek, boli niemiłosiernie. Na dodatek chyba mam coś z kostką, ale do wesela się zagoi — czyjego? Uciekający sprzed ołtarza duet właśnie ze sobą rozmawiał, siostra była już po ślubie (kto by pomyślał, że lada moment zostanie wdową), jedynym ratunkiem był Creed, ale Pola nie miała pojęcia czy w ogóle istnieje jakaś poważniejsza dziewczyna w jego życiu. — Zrobię jakiś okład w domu, założę opaskę uciskową i jakoś to będzie — nie na rękę było jej chodzenie po lekarzach, bo nie była to tania sprawa. Ubezpieczenie miała świetne, ale wolała z niego nie korzystać.
Kiedy Theo skupił się na złożeniu zamówienia, ona wykorzystała chwilę, by wystukać krótką wiadomość na telefonie, który później schowała w swojej torebce, by nie zakłócał tego spotkania. — W tej chwili poważnie zastanawiam się czy powinnam w ogóle ryzykować i stąd wychodzić — zażartowała przytakując jednocześnie na jego pierwsze pytanie. — Dwa soczyste upadki - jeden z twarzą w zaspie śnieżnej, a drugi plecami na lodem — najwyraźniej tyłek sobie też obiła, bo coś niewygodnie się jej siedziało. — Lepiej powiedz mi co u ciebie? — odbiła piłeczkę spoglądając na brata z zaciekawieniem. Nie zamierzała zrzucać już na wstępie bomby o tym, że wpadła ostatnio na Clover.