autor

[Laura May Hirsch]

- Też mnie to zastanawia. – zmarszczyła nosek, przyglądając się swojemu towarzyszowi. Gdyby umówił ich na kawę, to byłoby to całkiem logiczne, ale teraz naprawdę nie rozumiała, a jak widać nie tylko ona, jaki proces zaszedł w głowie Cosmo, gdy postanowił ich w to wkręcić. – Może teraz ty do niego zadzwoń? Albo napiszmy smsa? – zaproponowała, chociaż nie do końca wierzyła w to, że dostaną jakąś odpowiedź. Powinien być trzeźwy, więc miała nadzieję, że to nie jakiś odpał po jakiś dziwnych substancjach. – Wydawało mi się, że lubi takie rzeczy… maseczki i inne takie. – wzruszyła lekko ramionami. No przecież z jej mamą sobie robi węglowe maseczki podczas oglądania Dziennika Bridget Jones i to zawsze był pomysł Cosmo!
- No to sprawa się jakby… wyjaśniła sama. – stwierdziła. Skoro oboje do końca nie mieli/nie chcieli gdzie wrócić, to musieli sobie jakoś poradzić z tą sytuacją. No i to tez nie tak, że miała jakiś wielki problem, żeby spać z nim w jednym łóżku, w końcu Cosmo u niej nie raz nocował. No ale nie znali się za dobrze, więc było to tak najzwyczajniej w świecie dziwne.
- To brzmi jak świetny plan! Mamy cały weekend na planowanie, czy rzuciliśmy się sobie w ramiona i teraz przez najbliższy miesiąc będziemy mu dziękować za ten wspaniały pomysł, czy może pomalujemy ci oko cieniami i wyślemy mu zdjęcie, że ode mnie oberwałeś? – zaśmiała się, od razu podłapując ten pomysł. Skoro Cosmo mógł robić takie rzeczy, to oni również!
- Za czterdzieści minut mamy maseczki błotne. - poinformowała go, podając mu kartę z rozpiską ich weekendu.

[Finn Winchester]

- Myślisz, że odbierze? - uśmiechnął się pod nosem, z lekkim powątpiewaniem, bo wcale nie myślał, żeby to coś miało dać, ale wybrał numer Cosmo i położył telefon na stole, ale oprócz jednostajnego sygnału, nie dało się nic więcej usłyszeć, po chwili włączyła się poczta głosowa i to by było na tyle. - Prędzej nas poblokuje - jak namolne połączenia z infolinii, proponujące kredyty i prezentacje garnków, które były zbyt piękne, żeby być prawdziwymi, a dziwnym trafem nie chciały powiedzieć skąd w ogóle mają numer.
- Wiesz co, nawet nie musiałabyś mnie malować - zaczął, może trochę tajemniczo, zapychając sobie zaraz po tym usta jedzeniem. I to wcaaale nie tak, że noszenie makijażu było dla niego czymś, czego nie chciałby w swoim życiu robić, wcale! - Mam takie całkiem aktualne, a Cosmo chyba nie widział - dodał, przewijając zdjęcia w swoim telefonie, aż znalazł to konkretne, odwracając ekran w jej stronę. Widniała na nim podobizna Winchestera z rozległym limem pod okiem, którego nabawił się stosunkowo niedawno, razem z rozbitym nosem i kilkoma siniakami na torsie, wskutek bohaterskiego wyczynu jakim było zawołanie "zostaw ją" w stronę podejrzanego kolesia nocą w South Parku. Czy było to mądre? Z pewnością nie. Czy miał sobie bardzo za złe, że to zrobił? Też nie. Jeśli kiedyś miał mieć dzieci, opowiadałby pewnie im o tym zdarzeniu, robiąc z siebie wielkiego bohatera. - Ugh, to się serio robi? - mimowolnie powiódł palcami po swoim policzku, krzywiąc się przy tym, bo nie do końca spodziewał się, że zabiegi zaczną od brudu. Swoją drogą, czy to serio miało jakieś udowodnione działanie? Bo nie do końca mu się tak wydawało, ale może to tylko ze względu na niechęć. - Dobra, a kiedy te masaże? - złapał kartkę, lustrując listę pod kątem czegoś, co rozumiał jako przyjemność, chociaż musiał przyznać, że żadnego z punktów nie miał okazji wcześniej doświadczyć.

[Laura May Hirsch]

Pokręciła głową w odpowiedzi, bo była przekonana, że Cosmo i od niego nie odbierze, ale warto było spróbować albo po prostu potruć mu tyłek, tak dla zasady. – Nie zrobi tego… za dwa dni nie będzie nam dawał spokoju, zarzucając dziesiątkami pytań na temat tego weekendu. – odpowiedziała niemal od razu, by była przekonana, że tak będzie.
– I wtedy my nie będziemy odbierać. – oznajmiła konspiracyjnym tonem. Och, ona już wiedziała, jakby Fletchera wtedy od środka wręcz skręcało, że nic nie wie!
Uniosła pytająco brew, na samym początku zastanawiając się, czy planuje zrobić coś, żeby faktycznie mu przyłożyła. Oczywiście nie planowała tego robić, nie była nawet do końca pewna, czy by umiała. Fakt, biła się za dzieciaka z braćmi, ale cholera, oni byli jednak od niej starsi, zawsze wygrywali, ale ostatecznie to ona leciała z płaczem do mamy i to oni mieli szlaban.
– Ouch, wow. – skrzywiła się na widok zdjęcia, bo aż ją zabolało samo patrzenie. – Jak to się stało?! – spytała, naprawdę ciekawa, co Finn przeskrobał, że tak oberwał. Wyglądało to poważnie, ale chyba musiał mieć jakieś super moce, bo całkiem nieźle to już z jego twarzy zniknęło, chociaż się jeszcze nie zdążyła nawet za bardzo przyjrzeć.
– Na to wygląda. – wzruszyła lekko ramionami. – Ale może to tylko taka fancy nazwa, pod którą kryje się jakiś inny zabieg? – no nie wiedziała! Jakoś nie wyobrażała sobie, że serio ich wysmarują błotem. Miała też nadzieję, że nie będą jej smarować w jej nowym kostiumie kąpielowym, bo się on raczej do tego nie nadawał. – O szesnastej. A w trakcie masażu mają podać bellini. – odpowiedziała na jego pytanie, jakby wiedziała, czym to bellini jest. Nieważne. Alkoholu to ona za wiele w swoim życiu nie piła, także znawcą nie była. – Ale to błoto to chyba tylko na twarz. To chyba jednak glinki będą. – dodała po chwili namysłu, kiedy już sobie doczytała dokładnie, co na tej karcie było. – Masz wszystko, co jest potrzebne do tych... zabiegów? – spytała. Coś tam w mailu było, że niby dają jakieś szlafroki i inne takie potrzebne rzeczy, ale jak ktoś woli, to może zabrać swoje klapki, także chciała zapytać, bo musieli się przyszykować chyba do tego.

[Finn Winchester]

- Wyobrażasz sobie Cosmo, który chce się czegoś dowiedzieć, ale nie może? - doskonale zdawał sobie sprawę jak kumpel potrafił się zachowywać w takich sytuacjach i jak bardzo to dla niego będzie największa kara za zmanipulowanie ich we wspólny weekend w spa, jeśli mieliby nie odbierać telefonów. - Ten drugi wyglądał gorzej - rzucił trochę pytająco, bo chociaż i jego przeciwnik nie wyszedł z tego bez szwanku, to samo to wyrażenie było często rzucane w formie przechwałek, żeby później ewoluować do żartu. - Muszę cię zawieść, ale nie ma nic ciekawego w tej historii - wzruszył ramionami, odwracając telefon ekranem do stolika. - Wieczorny spacer z papierosem skończył się obywatelską interwencją i oberwaniem w mordę, ale kupiłem potem chińszczyznę na okład i świetnie smakowała następnego dnia - nie rozpamiętywał tamtej bójki jako czegoś szczególnego. Siniaki szybko znikły spod jego oczu, nos był w całości, a nawet jeśli przez dłuzszy czas był jeszcze obolały, wszystko minęło, rozmywając się gdzieś w powietrzu razem z sylwetką Aury, w interesie której wtedy interweniował. I nieszczególnie chciał tu pozować na bohatera, bo zwyczajnie się nim nie czuł, właściwie chyba lepiej było się nad tym nie rozwodzić, bo jeszcze przyznałby, jak bardzo nie potrafi się właściwie bić.
- Bellini? - czy to była jakaś kolejna część zabiegu? Nie spodziewał się, że alkohol, w końcu był barmanem, może i nie robił drinków, a znał się raczej na browarach, ale żeby tak w ogóle nie słyszeć nigdy nazwy jakiegoś koktajlu? - Glinki? - nazwa brzmiała tak samo tajemniczo jak to powyższe bellini, nie wiedział więc czy się je je, czy może słucha, albo... nie, nie miał więcej pomysłów co do powyższego. - A co jest potrzebne? - zmrużył oczy, przecierając usta serwetką, bo chociaż normalnie w domu poszedłby do łazienki i ewentualnie przepłukał twarz, tutaj czuł się jakoś tak bardziej wykwintnie, jakby rzeczywiście miał wszystkiego używać. - Sorry, że zadaję tyle pytań, ale byłem jednak przekonany, że Cosmo pójdzie na co będzie chciał, a mnie zostawi w spokoju nad basenem - o ile tu w ogóle był basen, kąpielówki, ręcznik i klapki akurat miał, w razie gdyby było mu dane pluskać się w wodzie.

[Laura May Hirsch]

- Och, nawet nie wiesz jak! – zaśmiała się. Ojeju, jak się jej ten plan podobał, nikt sobie z tego nie mógł nawet wyobrazić! Ile to pytań zadał jej Cosmo, kiedy podczas jej urodzin grali w 7 minut w niebie i trafiła do pokoju z Rockym. No i niby wtedy tylko z nim rozmawiała, ale Cosmo chciał pikantnych szczegółów! Być może tym razem mu się jakieś trafią? Jak zasłuży, ofc. Kiedyś.
Pokiwała tylko głową, oczywiście z miną pełną podziwu dla jego umiejętności przewalenia komuś prawym sierpowym. Ostatnio widziała jak jej brat Taylor dosłownie wskoczył na Cosmo i mu przywalił, także będąc całkiem na świeżo ze wspomnieniami tamtych wydarzeń, musiała przyznać, że trzeba było mieć odwagę i siłę, by coś takiego zrobić! – No tak, mrożonki pomagają. – przytaknęło. Nie wyglądał, jakby się chciał jakoś bardzo rozgadywać na ten temat, także nie dopytywała. Niemniej jednak stwierdzenie obywatelska interwencja sprawiało, że się uśmiechnęła. Jeśli stanął w czyjejś obronie, to super!
- Eeem, to chyba jakiś alkohol. – wymamrotała marszcząc brwi. – Wino musujące z brzoskwiniami. – wyjaśniła, bo wygooglowała. Nawet mu zdjęcie pokazała, żeby wiedział czego się spodziewać. Była jednak przekonana, że nie takich drinków się spodziewał. – Glinki to… no sproszkowane liście, chyba. Ale nie pytaj czego, bo nie wiem. Maseczki się z tego robi. – tu też nie mogła się popisać wiedzą na ten temat, ale nigdy te beauty tematy jej nie podchodziły. – Klapki, kostium? – wzruszyła lekko ramionami. No cóż, ona była dziewczyną, może nie taką jak większość, że miała wielką kosmetyczkę różnych kosmetyków, dziwnych urządzeń, że miała kostium do jacuzzi, inny do basenu, trzeci do masażu. Ale miała pewnie jakieś swoje przyzwyczajenia, więc na przykład klapki swoje zgarnęła z domu. – Nie ma problemu. Słuchaj, jeśli chcesz, to możesz zostać na basenie. Żeby nie było… ja cię nie zmuszam do chodzenia na te wszystkie zabiegi. Ale myślę, że mogą ci się spodobać. – odpowiedziała. Nie był i nie powinien czuć się zobligowany, by spędzić z nią cały ten weekend, w sumie też ledwo się znają. Mógł spokojnie pluskać się w basenie.
- To ja pójdę się może ogarnąć? Bo chyba lepiej się nie spóźnić. – stwierdziła, po czym pociągnęła swoją walizkę w jakieś puste miejsce i otworzyła ją, by wygrzebać z niej potrzebne rzeczy, po czym na chwilę zniknęła w łazience.

[Finn Winchester]

- A, alkohol - kiwnął głową, jakby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie, ale zdążył się już z biegiem lat przyzwyczaić, że czasem zupełnie nie pojmował które słowa co znaczą. Tak samo jak nie trafił nigdy na tik toka, tak samo jak nie widział nic interesującego w ciuchach, który miały nadrukowaną nazwę jakiejś marki - o ile w przypadku tego pierwszego doszedł do wniosku, że masy muszą mieć jakiś sposób na rozrywkę, to drugie było kompletną głupotą, a może po prostu zazdrościł niektórym kasy, w końcu sam od kilku lat zaglądał na stronę swojego ulubionego malarza (tak, Winchester miał ulubionego malarza) i czekał, czy może nie trafi na jakąś promocję, bo trochę szkoda mu było wydawać ponad tysiąc dolców na przedruk akwarelki. trochę nie posiadał takich pieniędzy, a trochę lubił myśleć o sobie jako o człowieku, dla którego takie wydawanie pieniedzy jest zbędne. Ok, poplynęłam nie na temat.
- o, okej, dziwne - zmarszczył nos, ale nie chciał dodawać nic o tym, że spodziewał się, że Laura będzie wiedziała, bo oprócz tego, że była dziewczyną, nic nie sprawiało, żeby "musiała" mieć jakiekolwiek pojecie o działaniu spa, ale on za to musiał przyznać, że czuł się trochę zagubiony. Coś jak pierwszy dzień zajęć, kiedy nie wiadomo gdzie trafić na który wykład, tylko tu za spóźnienie nikt nie miał go wyprosić. Przynajmniej taką miał nadzieję! - A to mam! To znaczy klapki, bo kostium to? Nie no, mam - pokręcił głową, przez chwilę wyobrażając sobie kostium, jak taki strój Borata, którego raczej nie miał ochoty zakładać, nawet nie posiadał, ale zabrał ze sobą klapki i kąpielówki, sztuk jeden, bo początkowo nie zamierzał się nawet z tego basenu ruszać, ale skoro już zostali wrobieni w to razem, to, idąc śladem poważnych życiowych przesłań z High School Musical we're all in this together, prawda? - Nie mogę się już doczekać bellini i glinki - rzucił, nawet nie do końca prześmiewczo, bo chociaż nie planował robić tego w domu (tak myślał), nic złego mu się chyba nie mogło stać od kilku pielęgnujących zabiegów?
Kiedy Laura zniknęła w łazience, on sam ze swojej torby wyjął wcześniej wspomniane kąpielówki i klapki, a korzystając z tego, że jest sam, przebrał się szybko i wyciągnął jak długi na łóżku z telefonem, oddając zdobywaniu kolejnych poziomów gry w kulki, co też z pewnością po wyjściu mogła oglądać.

[Laura May Hirsch]

Nie musiała wiedzieć, ale chciała, tak to już było być Laurą Hirsch. Dziwne poczucie, że wypadałoby wiedzieć niemal wszystko towarzyszyło jej chyba całe życie. Dlatego jeśli nie wiedziała, to sprawdzała w wujka googla, bo nie lubiła tego uczucia zagubienia, kiedy padało dziwne słowo.
- Brzmi dziwnie, ale nie jest złe. – wzruszyła lekko ramionami, bo z tego co pamiętała, o ile w miała rację, to robiła podobne zabiegi z mamą i było całkiem nieźle.
- No i świetnie! – odparła z uśmiechem. Skoro byli przyszykowani, to nie mieli się czym martwić. Jedyne co im pozostało, to pójść na te zabiegi i faktycznie się zrelaksować. Ucieszyła się, że nie chce zdezerterować do basenu, bo wydawało się jej, że we dwójkę będzie im zdecydowanie raźniej.
- Jeszcze się przyzwyczaisz i będzie później popijał bellini w domu, oczywiście z maseczką oczyszczającą na twarzy. – zaśmiała się. Nie mógł być pewny, może my zasmakuje, może się spodoba? Była pewna, że jej najstarszy brat podkradał jej maseczki, więc domyślała się, że i Finnowi mogłoby to przypaść do gustu.
Wyszła z łazienki, z luźno związanym w pasie szlafrokiem i spojrzała na leżącego na łóżku Winchestera. – Idziemy? – rzuciła ruszając od razu w stronę drzwi. Nie była jedną z tych dziewczyn, które żeby się ruszyć poza dom, musiały spędzić w łazience co najmniej pół godziny, więc uwinęła się dość szybko. Złapała tylko po drodze jakąś przepustkę, którą musieli pokazać w strefie SPA, żeby ich wpuścili, no i udali się w odpowiednie miejsce. Miła blondynka kazała im się położyć na leżankach, w tle leciała miła i relaksująca muzyczka, a pani nakładając im na twarz szarą maź opowiadała o jej działaniach i właściwościach.
– A pan to chyba za często nie korzysta z maseczek, co? Dziewczyna panu nie pokazała? – zagadnęła Finna, przyglądając się jego twarzy, oczywiście z miną profesjonalistki, którą miejmy nadzieję była.

[Finn Winchester]

- Muszę wpaść po drodze do domu do eee... drogerii - na chwilę się zamyślił, nie do końca będąc pewnym, jak się nazywa taki przybytek z maseczkami. Jeśli chodziło o pielęgnację, Winchester był prostym chłopakiem. Kupował jeden żel pod prysznic, którym jednocześnie można było myć włosy, do tego mydło do rąk, a perfumy dostawał zawsze od mamy na święta, co roku ten sam, niezmienny zapach, do którego przyzwyczaił się już od pierwszego flakonika. - O, to było szybkie - zaskoczony oderwał się od telefonu, chociaż sam nie wiedział właściwie czego się spodziewa. Byli w spa, w miejscu, do którego nie ma co się malować, jeśli cała twarz ma być czymś pokryta, nie ma się też co stroić, skoro zakłada się szlafrok, a jednak miał mały flashback do tego, jak wychodzili gdzieś z Alt i musiał na nią czekać godzinami. Chociaż godziny były pewnie przesadą.
Wszedł szybko do łazienki, żeby zgarnąć drugi szlafrok, wsunął na stopy klapki i wyszedł za Laurą z pokoju, dając się prowadzić, bo chociaż tak samo jak i on, nie do końca wiedziała gdzie idą, wydawała się być dużo bardziej zorientowaną, a kiedy tylko kierowanie nimi przejęła pani, która powiedziała gdzie mają usiąść, rzeczywiście poczuł się jakiś taki zrelaksowany. Do czasu.
- Dziewczyna mi nie pokazała - kiwnął po chwili ciszy głową, patrząc karcąco na pannę Hirsch, która, jakby nie patrzeć, była dziewczyną i mu nie pokazała. Ba! Dopiero co dowiedział się, że jest coś takiego jak glinka, aż strach pomyśleć ile niepotrzebnych rzeczy będzie miał w głowie po tym weekendzie. - Musi mi pani koniecznie spisać zalecenia - a pani rzeczywiście wyglądała na taką, która miałaby chcieć podjąć rozplanowania działań pielęgnacyjnych, żeby oczyścić mu pory, usunąć zaskórniki i nawilżyć cerę, albo inne rzeczy, które głosiły reklamy wszelkich specyfików do twarzy. - Prawda, kochanie? - nie było obok nich Cosmo, ale uznał za całkiem zabawne, udawanie, chociażby przed obsługą, że właśnie spędzają z Laurą romantyczny weekend w hotelu. Kto wie, może dzięki temu dostaną jakieś profity? A może Fletcher miał tu swoich szpiegów? NIC, absolutnie NIC by go nie zdziwiło!

[Laura May Hirsch]

Nie spodziewała się, że ta miła pani, która rozprowadzała na ich twarzach jakieś mazie okaże się taką gadułą. To nie był taki typowy wypad do kosmetyczki na paznokcie, gdzie gadało się przez półtorej godziny, czy ile się te zabiegi wykonuje, o głupotach, o życiu, o facetach i trendach na nowy sezon. Wydawało się jej, że skoro w tle leci miła muzyczka, słychać dźwięki gongów, jakieś kadzidło im tu dymi, to się będą relaksować na poważnie.
Jakie było jej zdziwienie, kiedy blondynka wzięła ich za parę i zrzuciła na nią odpowiedzialność za Finnową twarz. Zaśmiała się cicho, kiedy jej towarzysz poprosił o spisanie zaleceń, może gdy poleci mu te zabiegi profesjonalistka, to się do nich przekona?
- Prawda, kochanie. – przyznała, od razu angażując się w tę grę. Bawiło ją to. Nawet jeśli nie było tu Cosmo, to mogli trochę poudawać, i tak nie zamierzali tu wracać i wątpiła, by jeszcze kiedyś spotkali Rachel, bo chyba to imię widniało na jej plakietce przyczepionej do granatowego uniformu.
- Niech pani nie zwiedzie ten uśmiech i nagłe zaangażowanie tematem. – pociągnęła temat i uniosła znacząco brew. – Nie raz już go prosiłam, by nałożył coś na twarz. – westchnęła, jakby faktycznie była rozczarowana zachowaniem Finna i jakby miała za sobą co najmniej kilka prób nakładania Winchesterowi maseczek na twarz.
- Niebywałe, panowie tacy są. Ale nic się nie martwicie, spiszę to wszystko, może się przekona w końcu. A teraz zamykamy oczy, nałożymy ogóreczki. Ale niech pan ich nie zje, jakby pan chciał, to ja panu dam tu na talerzyku. – Rachel pokręciła głową, jakoś nadal zainteresowana stanem skóry Finna. Jej zaangażowanie w dokarmienie chłopaka ogórkami rozbawiło Laurę, gdyby nie fakt, że blondynka miała jakieś pięćdziesiąt lat, a Hirschówna jednak dziewczyną Finna nie była, to mogłaby być nieco zazdrosna!

[Finn Winchester]

- Ciągle mi powtarza, że się nie staram, chyba rzeczywiście osiadłem na Laurach, skoro już mam taką piękną kobietę obok siebie - zdecydowanie nie można było odmówić Laurze urody, ale nie było to coś, na co zwracał największą uwagę u ludzi. Nie było to też coś, co mogło warunkować jego sposób dbania o siebie - wśród ludzi, jak i w domowym zaciszu ubierał się najczęściej tak samo, bo nade wszystko cenił sobie wygodę, a po zerwaniu z Alt też nieszczególnie przeżywał koniec ich związku siedząc w tych samych ciuchach przez tydzień w domu, co za tym idzie, jego rutyna pielęgnacyjna była niezmienna od lat i szczerze wątpił, czy jakiekolwiek rozpiski, albo wrażenia po tym weekendzie miały to zmienić. - A muszę przyznać, że rzeczywiście, trochę zgłodniałem - rzucił zupełnie bezmyślnie, bo przecież przed samym wyjściem z pokoju zdążyli zjeść obiad, zaserwowany im przez Cosmo, a Finn o dziwo nie mógł narzekać na małą porcję. Nie o dziwo przez to, że tak dużo jadł, ale czterogwiazdkowe hotele i eleganckie restauracje kojarzyły mu się raczej z dosyć małymi porcjami. Z kokieteryjnego ogóreczka szkoda jednak było rezygnować! - Chcesz też kochanie? - złapał jednego, którego Rachel zdążyła mu podać do ręki i wyciągnął się, żeby podsunąć plasterek pod nos panienki Hirsch, z trudem przy tym zachowywał powagę, bo nigdy w życiu nie przyszłoby mu do głowy, żeby tak sobie spijać z dziubków z jakąkolwiek dziewczyną. Ludzie serio to robili? - Tobie, kotek, w ogóle te zabiegi nie są potrzebne, nie uważa pani? Że też mi się udało ją usidlić - powstrzymał w sobie odruch uszczypania Laury w policzek, bo to akurat chyba do wizji sielanki dwójki zakochanych nie pasowało, bardziej do dumnego rodzica i bąbelka, a takich zapędów Winchester nie posiadał.

[Laura May Hirsch]

- Nie starasz się dbać o swoją cerę, tu się zgodzę. – zaśmiała się, głównie przez uroczą grę słów. Właściwie nie znała Finna, nie miała pojęcia jakie ma podejście do związków i jakim chłopakiem mógłby być. Niemniej jednak w tym momencie granie słodkiej zakochanej pary było dla niej najzabawniejsze, więc nie mogła pociągnąć tematu to prawda, nie starasz się, zaniedbujesz mnie, Finn, to że raz na tydzień mówisz, ze jestem piękna, to za mało… – Wyobraża sobie pani, że on o mojej urodzie przypomina mi codziennie, czy to nie kochane? – spojrzała na Rachel, uśmiechając się do niej uroczo, jakby opowiadała o najcudowniejszym szczeniaczku świata!
- Oczywiście, kochanie. – odparła, unosząc się na przedramionach, by nieco wyciągnąć szyję w jego głowę i złapać zębami plasterek ogórka, mrugając przy tym do niego konspiracyjnie.
- Awwww! – mruknęła, próbując powstrzymać rozbawienie. – Oczywiście, piękną pan ma dziewczynę! Zabiegów nie potrzebuje. Miło jednak, że tak spędzacie razem weekend. A jak się poznaliście, gołąbeczki? – Rachel naprawdę zachwycała się tą dwójką, teraz już zajmując się twarzą Laury. – Opowiedz, kotek, bo nie będę mówić, nie chciałabym pani przeszkadzać. – rzuciła do Finna, żeby podzielił się ich romantyczną historią, bo była pewna, że jak będzie mówić, to będzie blondynce przeszkadzać.

[Finn Winchester]

- Jak mógłbym nie przypominać? - bezradnie spojrzał na Rachel, pokazując, że rzecz jasna, nie mógł przemilczeć pięknego wyglądu Laury, kiedy o poranku widział jej zaspaną twarz, nawet jeśli nie widział jej (jeszcze) nigdy w takiej sytuacji. Był raczej typem człowieka, który okazywał uczucia przez drobne gesty, nie przez słowa i wielkie prezenty, które zawsze wydawały mu się na pokaz, bo nie widział sensu w kupowaniu dziewczynie bukietu, złożonego z kilkudziesięciu róż, które miały za chwilę zwiędnąć, a on miał momentalnie zbankrutować. Jeśli chodzi o to, był zdecydowanie bardziej praktyczny, w czym niewiele było romantyzmu.
- Ah, no tak, rzeczywiście - uśmiechnął się PRZESZEROKO do panienki Hirsch, jak i do Rachel, grając trochę na zwłokę, bo nie do końca wiedział, czy powinien wymyślić teraz historię na miarę oskarowej komedii romantycznej, czy raczej bazować na prawdzie, a finalnie zdał się na to drugie. - Śmieszna sprawa, nasz wspólny przyjaciel postanowił nas sobie przedstawić, na początku oboje gorąco protestowaliśmy, ale kiedy tylko ujrzałem Laurę w innym świetle, z miejsca wiedziałem, że bez względu na wszystko musi być moja i nie wyobrażam sobie teraz bez niej życia - odwrócił głowę w stronę dziewczyny, zdejmując nawet plasterek z oka, żeby rzucić jej to tęskne spojrzenie, co do tego stopnia rozczuliło Rachel, że do końca sesji rozpływała się nad ich szczęściem, miłością, Finn natomiast był niesamowicie dumny z gry aktorskiej.
Po całym dniu pełnym wrażeń, wymasowani, wymoczeni, nawilżeni i wypielęgnowani, mogli w końcu wrócić do pokoju, gdzie za oknem widok rozświetlały już uliczne latarnie i reflektory samochodów, a na zachmurzonym niebie było widać pojedyncze gwiazdki. - Nie spodziewałem się, że chociaż tak mało musiliśmy robić, będę tak bardzo zmęczony - marzyło mu się to ogromne i miękkie łóżko, na które właśnie tęsknie rzucił okiem. - Ale z taką dziewczyną u boku... - uśmiechnął się lekko, właściwie z trudem powstrzymując wybuchnięcie śmiechem. Musiał przyznać, że tego, że Laura zostanie jego dziewczyną na dzień w spa również się nie spodziewał.

[Laura May Hirsch]

Niemal nie parsknęła śmiechem, gdy Winchester streścił Rachel historię ich dzisiejszego poznania, udając, że stało się to dobre kilka miesięcy temu. Historia była bardzo uniwersalna, trzeba przyznać, jeśli chodziło o osadzenie jej w czasie. – Cóż, ja olśnienia dostałam dopiero następnego dnia, gdy pomyślałam, że koniecznie chcę go jeszcze zobaczyć. – dodała, rozpływając się nad tym wspomnieniem i uśmiechając się do blondynka, a potem do swojego chłopaka.
Nie spodziewała się, że ten dzień minie tak szybko i tak przyjemnie. Przecież nie znali się z Finnem, mogli się rozdzielić, w ogóle ze sobą nie rozmawiać albo krzywo się na siebie patrzeć, tymczasem jednak bawili się doskonale (no na pewno Laura bawiła się dobrze, nie mogę przecież mówić za Finna!). Zabiegi były relaksujące, rozmowy ciekawe, czego chcieć więcej? Żarty o byciu w związku trzymały się ich cały dzień, nikt ich tam nie znał, także każdy wierzył i uważał, że są naprawdę świetną parą. Cóż, jeśli tak miałby wyglądać związek, to Laura pewnie by takim nie pogardziła.
- Ja również! – westchnęła, chociaż nazwałaby to raczej błogim relaksem, który wręcz ją usypiał.
- Mogłabym tak częściej. – rozmarzyła się. Niech Cosmo żałuje, że się sam nie wybrał, bo stracił tak cudowny weekend, tak miło spędzone chwile i tak wypielęgnowaną twarz!
- Z taką dziewczyną u boku… co? – spojrzała na niego unosząc brew i robiąc krok w jego kierunku. Uśmiechnęła się uroczo, spoglądając na niego spod wachlarza ciemnych rzęs.
- Świetnie się dziś bawiłam, muszę przyznać, że się tego nie spodziewałam. – oznajmiła. – Ale z takim chłopakiem u boku, to chyba nic dziwnego. – dodała, uśmiechając się szeroko.

[Finn Winchester]

- Mhm, kochanie, mam nadzieję, że gdzieś zachowałaś te wskazówki z pierwszej atrakcji - właściwie sam nie wiedział czemu tak bardzo bawiło go to, że ktoś nabrał się na ich udawany związek. Zachowywali się chyba dość naturalnie, do tego wylądowali na weekend w spa dla dwojga, całkiem łatwo było założyć, że są razem, skoro chcąc nie chcąc, dużo osób widząc chłopaka i dziewczynę, myślało o nich automatycznie jak o parze, a jeśli nie wyprowadzili nikogo z błędu, do tego świetnie bawiąc się w swoim towarzystwie, wyglądali prawie jak szczęśliwi nowożeńcy podczas miesiąca miodowego. - A wiesz co jest najlepsze? - uniósł brew ku górze z tajemniczym uśmieszkiem, wymalowanym na ustach, jakby chciał dodać temu pytaniu niebywałej pikanterii. - To jeszcze nie koniec - dodał po chwili, mając na myśli bardziej jutrzejszy dzień i kolejne masaże, czy cokolwiek mieli w planach, zupełnie nie przyglądał się ich grafikowi, ale podszedł bliżej tego kuszącego łóżka, przysiadając na boku, co mogła odczytać jako zupełnie inny sygnał. - Przed nami nawet cała noc! - Finnick Winchester, dwudziestodwuletni facet, który nie był żadnym boskim Alvaro, ale miał na swoim koncie trochę związkowo - łóżkowego doświadczenia, zupełnie nie pomyślał o tym, że jego słowa brzmią jak zachęta do tego jednego, bardziej w głowie miał teraz odpoczynek, może jakiś film na tym ogromnym telewizorze, który znajdował się przed nimi, kolację w łóżku, bo nie trzeba się przejmować bed crumbs następnego dnia i kontynuowanie relaksu aż do poranka i jeszcze następnego dnia, a dodatkowo wyciągnął się wzdłuż materaca i poklepał miejsce obok siebie, nic sobie nie robiąc z rozchodzących się połów szlafroka.

[Laura May Hirsch]

- Oczywiście! Dobrze wiem, że sam być je zgubił, kochanie. Wszystko mam. Szykuj się na domowe spa! – zaśmiała się. Tak, jakby planowała naprawdę robić mu te zabiegi w domu. Miło było tak się śmiać i udawać, przez chwilę żyjąc zupełnie innym życiem i będąc zupełnie inną Laurą. Przychodziło im to dość naturalnie, aż była zaskoczona, że jest w stanie z kimkolwiek tak rozmawiać. Nie była jeszcze w związku, nie doświadczyła tego, że ktoś nazywał ją swoim kochaniem, słońcem, kotkiem. Wydawało się jej to śmieszne, ale w tym momencie, było to nawet całkiem miłe.
Laura również uniosła brew, gdy ujrzała jego tajemniczy uśmiech.
– Hmm? – mruknęła rozbawiona, bo zachowywał się tak, jakby to była jakaś wiedza tajemna, ale jednak zamierzał się nią z nią podzielić.
– Nie? – zapytała zaskoczona, marszcząc przy tym czoło. Chyba nie brała pod uwagę w tym momencie tego, że mają przed sobą cały jutrzejszy dzień. Jakoś się to ulotniło z jej głowy, momentalnie, kiedy skupiła swoją uwagę na jego uśmiechu.
– Sprecyzuj, proszę. – wymamrotała, nieco zmieszana. Może i w Finnowej głowie nie pojawiło się żadne konkretne skojarzenie, jednak w głowie Laury, która przyglądała się chłopakowi, już tak. Jego uśmiech, który wskazywał na to, że tego dnia naprawdę udało mu się zrelaksować, luźno zawiązany w pasie szlafrok, a w końcu ten gest, kiedy poklepał łóżko, by usiadła obok niego. Przez krótką chwilę przyglądała się mu uważnie, aż w końcu postanowiła usiąść. Cholera, co jej tak! Od kilku dni starała się usilnie wyrzucić kogoś ze swojej głowy, niezbyt skutecznie, więc w tym momencie pomyślała, że ten weekend z Finne mógłby jej pomóc.