autor

[Dreamy Seattle]

<div class="lok0"><div class="lok1"><div class="lok2"><img src="https://media.cntraveler.com/photos/5af ... /div></div>

[Cesare Velasco]

........ Wraz z upływem czasu wiele spraw w jego życiu nabierało innej perspektywy, zupełnie jakby Cesare ustawił głowę pod innym kątem i mógł dostrzec więcej. Niektóre decyzje i dawne zachowania zyskiwały nowy sens, stawały się pełniejsze i bardziej zrozumiałe. Widział większą całość w roztrzaskanych fragmentach swojego życia i czuł, że nie działał wcale zupełnie po omacku. Choć zawsze wtedy tak mu się wydawało; w zupełnej ciemności, na oślep do przodu, ciągle zmieniając kierunek i samemu już nie będąc pewnym nie tylko dokąd się zmierza, ale też kim się w ogóle jest.
........ Tak było z Corbinem. Nie cierpiał go za to opuszczenie, pozostawienie w domu pełnym obcych ludzi, których nienawidził, pod jednym dachem z matką, której nie rozumiał i której decyzji nie chciał do siebie dopuścić. Z którą się nie zgadzał. Corbin był jego starszym bratem, a uciekł jak najgorszy tchórz – choć teraz Cesare rozumiał, że wcale nie o to chodziło w jego nastoletnim, szaleńczym gniewie. Jako dzieciak był zazdrosny, bo sam nie pragnął niczego więcej niż wyrwania się z domu i rozczarowany, że brat nie pomyślał o nim, kiedy opuszczał Seattle. Łatwiej było gardzić, nienawidzić i nie zastanawiać się nad przyczyną.
........ Ale to, co rozumiał teraz, jako dorosły człowiek, nie mogło zmienić przeszłości. Tyle lat gardził bratem, jednocześnie tęskniąc za czymś, co nie mogło nadejść, a w międzyczasie ich drogi po prostu się rozeszły i nie było powrotu na dawny tor. Nie można było po prostu nadrobić tych lat, kiedy oboje mieli stanąć ze sobą twarzą w twarz jako zupełnie obcy mężczyźni.
........ To Cesare wybrał miejsce spotkania i stając przed ciemnym szyldem baru pękającego w szwach o tej późnej porze, nawet uśmiechnął się pod nosem. Informacja o powrocie do miasta wysłana przez Corbina była raczej lakoniczna, ale Cesare nie zniósłby żadnej wylewności ze strony starszego brata. Z tą myślą przekroczył próg baru i wręcz przepchnął się w stronę baru, gdzie najpierw zamówił trzy szoty z whisky, które opróżniał jednym haustem, jeden po drugim, szybko. Kiedy poczuł alkohol krążący we krwi, świat znów stał się przyjemniejszym miejscem do życia.
........ Odwrócił się od baru i stanął dokładnie na wprost brata.
........ Nawet jeśli jakiekolwiek obrazy przewinęły się gdzieś z tyłu głowy, Cesare nie dał tego po sobie poznać. Krzywy uśmiech rozciągnął jego wargi.
........ — Corbin Velasco w Seattle — parsknął, nie ruszając się nawet o cal. Mierzył brata spojrzeniem, starając się dokopać jakichś emocji, ale żadnych nie było. — To naprawdę się dzieje. A już myślałem, że sam się dzisiaj opiję. Mimo wszystko — rzucił całkiem luźno, choć w jego tonie głosu czaiła się jakaś niebezpieczna nuta. Niewypowiedziany wyrzut, którego nie mógł sobie darować. — Co cię ściągnęło?
........ Choć pytanie było do brata, Cesare już się odwrócił w stronę baru i zamówił kolejne trzy szoty, tym razem podwójne.

[Corbin Velasco]

#2

Mógł spróbować wpasować się pod Thompsonów, gdy matka podjęła taką a nie inną decyzję, ładując się w ramiona drugiego faceta. Mógł, ale przebiegłoby to w ogromnych bólach, których wolał się oszczędzić. Nie chodziło nawet o kwestię zmiany ojca. Dla Corbina ten biologiczny nie był nikim szczególnym. Zmieniał mu pieluchy? Śpiewał kołysankę, opatrywał rany, kiedy spadł z drzewa? Nie było go na tyle blisko, na ile powinien być przykładny ojciec. Teraz mógł odnieść do tego z lepszej perspektywy, jako, że zyskał doświadczenie z pierwszej ręki. Jeszcze nie tak dawno zajmował się małym dzieckiem i gdyby nie pochopne decyzje Corinne… być może nadal byliby razem.
Tymczasem przepadła jak kamień w wodę, a wraz z nią mała Maya. Wiedział, że odrobinę nawalił - spędzał poza domem zbyt wiele czasu, poświęcając się szlifowaniu umiejętności, dzięki którym mógł sięgnąć po lepiej płatną pracę. Jednak, gdyby poczekała jeszcze trochę, udowodniłby jej, że było warto.
W Seattle pojawił się już jakiś czas temu. Wahał się z natychmiastowym kontaktem z bratem, pragnąc ogarnąć podstawowe sprawy, związane ze znalezieniem lokum i przygarnięciem czworonożnego towarzysza. Gdyby od razu skonfrontował się z Caesarem, nie wyszłoby z tego nic dobrego.
W barach, pojawiał się o dziwo dosyć rzadko. Chciał być w dobrej formie przez większość czasu, a to oznaczało ograniczenie alkoholu. Nie, żeby mu tego brakowało. Kiedy z perspektywy tego trzeźwego przyglądał się zapijaczonym gębom, cieszył się, że nie podziela ich losu.
I oby tego wieczoru również udało mu się nie zrobić z siebie idioty.
Nie przepadał za tłumami. Jeśli już pojawiał się w knajpach, wybierał te mniej oblegane, gdzie irytujący rechot podpitych osobników mniej męczył uszy. Trudniej było też wpaść na kogoś, kto nie patrzył pod nogi i rozlewał dookoła siebie mnóstwo klejących mieszanek, uderzających do głowy.
Jakimś cudem dotarł do baru, gdzie spodziewał się wpaść na młodszego brata. Niewiele się zmienił. To naprawdę pierwsze, o czym pomyślał na jego widok. Nie, żeby spodziewał się gangsterskich dziar, widocznych na dłoniach albo szyi.
- W takim tłumie trudno mówić o piciu w samotności - ruchem podbródka wskazał otaczających ich ludzi, również dopraszających się uwagi barmana. Gdyby teoretycznie nie dotarł na miejsce spotkania, Caesar miałby całą bandę ludzi dookoła. Tyle, że tym razem chodziło o coś więcej, niż przepłukanie gardła mocnym trunkiem.
W rodzinne strony sprowadziła go głównie jedna rzecz.
- Praca - a po za tym, chęć zmiany otoczenia. Portland źle mu się kojarzyło od pewnego czasu.
- Ty nadal zajmujesz się tym… czym się zajmowałeś? - nie miał bladego pojęcia czy mógł o tym wspominać na głos, szczególnie w miejscu pełnym ludzi. Co prawda wzajemnie się przekrzykiwali i niewiele ktokolwiek zrozumiałby z ich cichszej wymiany zdań, ale mimo wszystko, nie zamierzał rzucać się na głęboką wodę, tak niedługo po przyjeździe.

[Santana Butler]

[ 2 ] Małżeństwo Santany przechodziło obecnie przez kolejny duży kryzys. Brunetka doskonale zdawała sobie sprawę z faktu, że wspólnie z Dexterem tworzyli dość nietypowy związek. Zdecydowanie nie byli klasyczną parą. Choć razem mieszkali, naprawdę dużo czasu spędzali osobno. Oboje w pełni oddawali się pracy. Santana prowadziła własny program podróżniczy, dlatego często wyjeżdżała ze Seattle. Prawdę mówiąc, taki styl życia w pełni jej odpowiadał. Była jeszcze młoda i chciała korzystać z życia. Mimo to, szczerze pragnęła, aby jej związek wyglądał nieco inaczej. Santana miała wręcz anielską cierpliwość, przymykała oko na liczne wybryki swojego męża, ale nawet ona miała swoje granice. Kiedy wróciła z ostatniej podróży służbowej, była wściekła. Dexter znów zabalował, ale tym razem poszedł o krok za daleko, ponieważ zdewastował ich wspólne mieszkanie. Santana nie była pewna, czy ich małżeństwo wciąż miało rację bytu. Chyba oboje się zmienili. Nie byli ze sobą już tak blisko, jak dawniej. Oddalili się od siebie. Santana nigdy nie chciała tkwić w małżeństwie bez przyszłości, ale nie była pewna, czy miała w sobie na tyle odwagi, aby odejść. Potrzebowała czasu, aby na spokojnie przemyśleć sobie całą sprawę.
Dzisiejszy wieczór Santana planowała spędzić poza domem. Stwierdziła, że po ciężkim tygodniu pracy zasłużyła na chwilę wytchnienia. Chciała trochę się rozerwać i naładować baterię. Brunetka zadzwoniła do swojej najlepszej przyjaciółki i zaproponowała jej wypad do ich ulubionego baru. Franky ochoczo przystała na jej propozycję. Santana wskoczyła w dopasowaną sukienkę i parę wygodnych szpilek, a później ruszyła na podbój miasta. Gdy dziewczyny dotarły na miejsce, od razu usiadły przy barze i zamówiły sobie drinki.
— Dam Ci dobrą radę, Fran. Nigdy nie bierz ślubu, faceci to idioci — stwierdziła, po czym teatralnie wywróciła oczyma. Wciąż była podirytowana. — Jak Ci minął tydzień w pracy? — spytała zaciekawiona.

[Francesca Sullivan]

outfit

Kto jak kto, ale Francesca naprawdę uwielbiała chodzić z przyjaciółkami do barów na ploteczki. Czasami udawało jej się kogoś wybrać, gdy wsadziła koleżankę do taksówki, czasami wracała sama, ale lubiła po prostu wychodzić i być wśród ludzi. Nic więc dziwnego, że kiedy Santana do niej zadzwoniła, niemal od razu się zgodziła. Miała dzisiaj naprawdę ciężki dzień w pracy i nie chciało jej się szczególnie o tym rozmyślać w samotności.
Pewnie kobiety wyściskały się, gdy tylko się zobaczyły i istotnie, ruszyły do baru – dzisiaj ich celem był jeden z ulubionych lokali Frankie, Rob Roy. Zawsze było tu klimatycznie, jednocześnie mężczyzn było bardzo dużo i często to oni sprawiali, że nie musiała z przyjaciółkami płacić za drinki. Póki co jednak barman je obsłużył za ich własne pieniądze. Chwyciła swoje cosmo i spojrzała na przyjaciółkę.
– Myślisz, że dlaczego byłam trzy razy zaręczona i ani razu nie wyszłam za mąż? – rzuciła z rozbawieniem, bo istotnie, uważała że większość gatunku męskiego jest totalnie beznadziejna i z tym żyła. Mimo to, na jej twarzy pojawił się charakterystyczny, troskliwy wyraz. – Aż tak źle z Dexterem? – uniosła jedną brew, wzdychając cicho. Wiedziała, że mieli problemy, ale zastanawiała się, jak daleko to zabrnęło.
– Szczerze mówiąc… Trochę dziwnie. W sensie przespałam się z jednym gościem, a potem się okazało że jest świadkiem w jednej mojej sprawie. I jeszcze powiedziałam mu, że mam na imię Inez, wiec postanowiłam mu wkręcić, że mam siostrę bliźniaczkę, a jakby tego było mało, mieszka w tym samym budynku – pacnęła się lekko dłonią w czoło, bo naprawdę czasami nie miała siły, jej życie pisało lepsze telenowele niż niektórzy scenarzyści, serio!

[Santana Butler]

Santana również była typem osoby, która uwielbiała przebywać wśród innych ludzi. Od najmłodszych lat była bardzo towarzyska. Nigdy nie lubiła przesiadywać w domu. Kiedy przez dłuższy czas była sama, nachodziły ją dziwne myśli. Dodatkowo chętnie bywała na różnego rodzaju imprezach. Nie przesadzała z alkoholem, ale nie miała w zwyczaju odmawiać, gdy ktoś proponował jej drinka lub dwa. Cieszyła się, że dzisiejszy wieczór spędzi w gronie swojej najlepszej przyjaciółki. Właśnie dokładnie tego było jej trzeba. Brunetka czuła, że jej małżeństwo zbliża się ku końcowi. Miała serdecznie dość wybryków swojego męża, który zachowywał się, jak nastolatek. Dla Dextera życie było wieczną imprezą. Santana też nie garnęła się do poważnego życia, aczkolwiek chciała, aby wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Trochę bała się przyznać tego na głos, ale zaczęła poważnie myśleć o rozwodzie. Minionej nocy kiepsko spała i dużo myślała. Doszła do wniosku, że rozwód byłby najlepszym rozwiązaniem. Santana i Dexter znali się od kilku ładnych lat. Poznali się w pracy, a krótko później wdali się w namiętny romans. W łóżku świetnie się dopełniali, dlatego poszli o krok dalej. Niespełna dwa lata temu wzięli spontaniczny ślub w Vegas. Od tamtej pory tylko gorzej się im układało. Kariera Santany zaczęła nabierać tempa, dlatego brunetka coraz częściej przebywała w rozjazdach.
— Słuszna uwaga, choć ja tak na dobrą sprawę nigdy nie byłam zaręczona, ale i tak skończyłam z obrączką na palcu — rzuciła z rozbawieniem i roześmiała się wesoło. Santana była pewna, że nigdy nie zapomni tamtej szalonej nocy w Las Vegas.
— Daj spokój, nasz związek zmienił się w parodię małżeństwa — stwierdziła i bezradnie wzruszyła ramionami.
Gdy usłyszała jej kolejne słowa, parsknęła śmiechem. Musiała przyznać, że tego typu zachowanie było totalnie w stylu Francy. — No proszę! Wcale mnie to nie dziwi. Widzę, że w końcu mogłaś wykorzystać historię z bliźniaczką. Gość jest chociaż przystojny? — spytała wyraźnie zaintrygowana.

[Francesca Sullivan]

Francesca miała dokładnie ten sam problem. Potrzebowała otaczać się ludźmi, nie lubiła być sama, ale jednocześnie nienawidziła, gdy ktoś próbował w jakikolwiek sposób ją ograniczać, podcinać jej skrzydła. To wszystko było dla niej troszeczkę… Ciężkie. Nigdy też nie trafiła na faceta, którego faktycznie chciałaby poślubić, w każdym coś jej nie odpowiadało, zresztą patrząc chociażby na małżeństwo Santany nieszczególnie jej się do zamążpójścia spieszyło. Nie chciała mieć takich problemów jak przyjaciółka, nie chciała męża, który będzie imprezował czy ją zdradzał, wolała więc sama skakać z kwiatka na kwiatek, udając, że czas wcale nie leci niesamowicie szybko i że wcale nie jest na najlepszej drodze do zostania starą panną.
– Śluby w Vegas mają swój urok, pod warunkiem, że pan młody nie jest idiotą, a Dexter… – westchnęła cicho. Nie chciała mówić głośno, że Dexter to złamas, ale nigdy nie ukrywała swojego zdania na jego temat przed przyjaciółką. Zdaniem Frankie, Santana zdecydowanie zasługiwała na kogoś lepszego i szatynka nie zamierzała tego ukrywać także teraz. Pogłaskała przyjaciółkę po ramieniu i napiła się trochę alkoholu ze szklanki postawionej przed nią przez barmana.
– Aż tak źle, huh? Myślałaś o rozwodzie? – zapytała wprost. Nigdy nie była dobra w owijaniu w bawełnę, a uważała, że męczenie się wtakim małżeństwie jest stratą czasu – zarówno dlaniej jak i dla samego Dextera. Uśmiechnęła się, wzruszając ramionami.
– Jest przystojny i chyba niedługo będę musiała do niego iść jako Inez. Jest trochę podejrzany i wydaje mi się, że mówi mi mniej niż wie. Może Inez coś z niego wyciągnie – wzruszyła ramionami, zupełnie niewinnie, bo to wydawało jej się całkiem rozsądnym planem!

[Santana Butler]

Co tu dużo mówić, relacje damsko-męskie nigdy nie były proste. Santana wiedziała, że nie wszyscy mężczyźni byli tacy sami jak jej mąż, aczkolwiek pewien niesmak do płci przeciwnej wciąż w niej pozostał. Na obecną chwilę w pełni odpowiadało jej życie singielki. Nie szukała zobowiązań. Ze względu na swoją pracę sporo czasu spędzała w rozjazdach. Dodatkowo nie była jeszcze gotowa na to, aby znów komuś zaufać. Część jej bała się, że ponownie zostanie zdradzona. Owszem, jej małżeństwo nie było idealne, ale Dexter był dla niej kimś ważnym. Nie zostałaby jego żoną, gdyby nie darzyła go żadnym głębszym uczuciem. Butler nie była tego typu osobą. W jej mniemaniu małżeństwo było czymś więcej, niż tylko papierkiem.
— Pociesza mnie myśl, że na starość będę miała przynajmniej, co wspominać — rzuciła z rozbawieniem i zaśmiała się gorzko. Santana starała się dobrze wykorzystać swoje młodzieńcze lata. Nie była już wprawdzie gorącą szesnastką, ale nie czuła się ani trochę staro. Podejrzewała, że wynikało to z jej dość nietypowego trybu życia.
Gdy usłyszała jej kolejne słowa, ciężko westchnęła. Nie odpowiedziała od razu. Nie chciała powiedzieć czegoś, czego później by żałowała. — Jest kiepsko, bardzo kiepsko. Poważnie rozważam rozwód. I właśnie dlatego mam do Ciebie prośbę. Mogłabym się u Ciebie zatrzymać na kilka dni? — spytała. — Potrzebuję przestrzeni — dodała po chwili. Santana potrzebowała czasu, aby na spokojnie przemyśleć sobie całą sytuację, najlepiej z dala od swojego męża.
— Inez to twoja nowa tajna broń. Oczywiście wszystko dla dobra śledztwa, prawda? — zażartowała i teatralnie wywróciła oczyma. Znała ją od lat i widziała, że miała chrapkę na swojego sąsiada.

[Francesca Sullivan]

Faktycznie, relacje damsko-męskie nigdy nie były proste. Jednocześnie chyba na tym to polegało – że kiedy znalazło się odpowiednią osobę, to nawet fakt, że pojawiały się po drodze komplikacje i przeszkody nie sprawiał, że życie było na tyle trudne, by chcieć się rozstawać, prawda? Tak wydawało się Frankie. Zapewne dlatego była zaręczona i trzykrotnie te zaręczyny z różnych powodów zrywała. Nigdy nie kwestionowała małżeństwa Santany i Dextera – uważała, że kobieta po prostu zrobiła to, co uważała za słuszne, że kochała Dexa, nawet jeśli Fran nie uważała, że był odpowiedni dla przyjaciółki. Nigdy tego nie komentowała, nie chcąc być tą przyjaciółką, która pierwsza krzyczy „rzuć go”, ale teraz… Cóż, chyba musiała nią być.
– To prawda, chociaż obie jesteśmy nadal młode i piękne i mamy mnóstwo czasu, żeby tworzyć wspomnienia na starość – stwierdziła, uśmiechając się szeroko i spoglądając na przyjaciółkę. Jasne, może zbliżały się obie do trzydziestki, ale przecież nadal były młode, piękne i teraz mogły sobie pozwolić na te wszystkie rzeczy, na które jako nastolatki nie było je stać.
– Aż tak, huh? – odetchnęła cicho i spojrzała na przyjaciółkę z troską, by zaraz pokiwać głową. – Jasne, że możesz się u mnie zatrzymać – pokiwała natychmiast głową, lustrując ciemnowłosą uważnie wzrokiem. – Wiesz, jeśli rozważasz rozwód to uważam, że to najlepsza opcja. Od jakiegoś czasu nie jest dobrze, a do tanga trzeba dwojga. Sama o małżeństwo nie zawalczysz – stwierdziła, rozkładając bezradnie ręce.
– Tak. I typ jest świetny w łóżku, więc to sporo ułatwia – puściła oczko przyjaciółce, bo jednak… Taka była prawda i Frankie nie mogła nic na to poradzić.

[Santana Butler]

Santana nigdy nie była typem “przyjaciółki”, która przesadnie mieszała się w życie swoich bliskich. Chętnie udzielała rad, aczkolwiek zawsze starała się dać innym niezbędną przestrzeń. Sama nie lubiła, kiedy ktoś natrętnie wchodził z butami w jej życie. Trzeba przyznać, że Butler miała w sobie coś z Zosi Samosi. Od najmłodszych lat była zdana tylko i wyłącznie na siebie, dlatego po pewnym czasie po prostu przywykła do tego, że musiała radzić sobie sama. Chwilami Santana żałowała, że jej dzieciństwo wyglądało w ten sposób, lecz zdawała sobie sprawę, że nie miała żadnego wpływu na przeszłość. Cieszyła się, że pomimo wielu trudności wyrosła na dobrego człowieka. Uważała, że w dorosłym życiu radziła sobie całkiem nieźle. Było parę rzeczy, które chętnie by zmieniła, ale starała się niczego nie żałować.
— Zgadzam się. Kto wie, ile ślubów w Vegas jeszcze zaliczę? — rzuciła żartobliwie i w teatralny sposób wywróciła oczyma. Sięgnęła po swojego drinka i upiła kolejny łyk. Santana była zmęczona obecną sytuacją i chciała trochę się rozerwać. Wiedziała, że rozluźni się dzięki odpowiedniej ilości alkoholu.
— Nie mówiłam Ci tego wcześniej, bo to nic pewnego, ale mam wrażenie, że Dexter mnie zdradza — wyznała, choć nie przyszło jej to łatwo. Ciężko westchnęła i przetarła swoją zmęczoną twarz. — Wiesz, nie wierzę w wielką miłość, ale nie chcę, żeby moje małżeństwo wyglądało w ten sposób — odparła rozgoryczona. Być może sama nie była jeszcze gotowa na tak poważny związek?
— Ech, zazdroszczę Ci. Nie ma jakiegoś brata albo przyjaciela? — no cóż, nie zaszkodziło zapytać, a nóż może znalazłaby sobie kandydata na męża numer dwa.

[Francesca Sullivan]

Frankie z kolei nigdy nie miała hamulców. Może faktycznie nie mieszała się w życie swoich przyjaciółek aż tak, ale zdecydowanie była osobą, która lubiła powiedzieć co o danej sytuacji myśli i wyrazić swoje zdanie w temacie postępowania bliskich, jeśli coś przyciągnęło jej uwagę. Co prawda Francesca nie miała ciężkiego dzieciństwa, ale była również typem Zosi Samosi. Niby zawsze mogła liczyć na starsze rodzeństwo… Z tym, że po odejściu matki gdzieś we Francy wytworzył się olbrzymi lęk. Lęk przed porzuceniem. Zaczęła żyć według zasady „zostaw, zanim zostaniesz zostawiona” – pewnie dlatego jej trzykrotne zaręczyny zakończyły się trzykrotnym fiaskiem.
– Śluby w Vegas nie są takie złe. Ja nigdy nie dotrwałam do ślubu – machnęła ręką z uśmiechem, bo w sumie taka była prawda – nie miała nigdy ślubu, wesela – a jedynie kilka pierścionków, które dla mężczyzn z którymi była, najwidoczniej nie do końca cokolwiek znaczyły, skoro żaden o nią nie był w stanie zawalczyć. – Poza tym mam szczerą nadzieję, że jednak na twój kolejny ślub będę zaproszona – zaśmiała się cicho i puściła przyjaciółce oczko, kończąc swojego drinka i dając znać barmanowi, by przyniósł jej kolejnego.
– Mam zrobić trochę detektywistycznej roboty i go śledzić? Mogłabym to ogarnąć, jeśli chcesz, Santi… – przygryzła dolną wargę, delikatnie głaszcząc przyjaciółkę po ramieniu we współczującym geście. – Bo nie powinno to tak wyglądać. To jest beznadziejne. Kochasz go jeszcze? – spytała cicho. Nie musiała być to wielka miłość, pytanie brzmiało, czy w ogóle to było można nazwać miłością.
– Cóż… Nie do końca dotarliśmy do gadki o rodzeństwie – zaśmiała się pod nosem, bo jednak jedyne co wiedział na jej temat nie znajomy to to, że miała bliźniaczkę, a jej… Cóż, nie do końca interesowały fakty o nim. – Ale mogę zapytać – zaoferowała wspaniałomyślnie, śmiejąc się cicho.

[Santana Butler]

Butler również chętnie dzieliła się swoimi przemyśleniami, aczkolwiek robiła to w nieco mniej oczywisty sposób. Kiedy sytuacja tego wymagała, potrafiła ugryźć się w język. A jeśli o trudne dzieciństwo chodzi, to Santana nigdy jakoś szczególnie nie ubolewała nad swoim losem. Jasne, marzyła o tym, żeby mieć normalnych rodziców, ale to dzięki tym wszystkim przeciwnością losu była teraz tak silnie ukształtowaną osobą. Potrafiła walczyć o swoje i szalenie ceniła sobie niezależność. Dodatkowo bardzo doceniała fakt, że przecież nie była sama. Miała cudowne rodzeństwo, na którym mogła podlegać w każdej, nawet najtrudniejszej sytuacji.
Jej kolejne słowa sprawiły, że znów się roześmiała. — Dobra, to może umówmy się tak, kiedy kolejnym razem urządzę sobie wycieczkę do Vegas, to zabiorę Cię ze sobą. Zgoda? — spytała pół żartem, pół serio. Tak naprawdę liczyła jednak na to, że Francesca faktycznie nie ominie jej kolejnego ślubu. Tym razem wszystko planowała zrobić inaczej. Wiedziała bowiem, że kolejnym razem zdecyduje się na ślub tylko, jeśli będzie miała absolutną pewność odnośnie swojego potencjalnego męża. Nie chciała kolejnej kuli u nogi, lecz mężczyzny, który będzie ciągnął ją do góry.
— Myślę, że na początek zapytam go wprost — chyba nic innego jej nie zostało. Liczyła, że jej mąż okaże trochę przyzwoitość i sam przyzna się do zdrady. — Szczerze? Sama nie wiem. Myślę, że Dexter zawsze będzie ważną częścią mojego życia, ale obecnie czuję już tylko przywiązanie — wyznała z ciężkim westchnieniem. Te słowa nie przyszły jej łatwo, ponieważ po długim czasie z dystansem spojrzała na swoje małżeństwo.
— Chcę go poznać, nie przyjmuję odmowy — Santana naprawdę była ciekawa, kim dokładnie był nowy obiekt westchnień jej najlepszej przyjaciółki. Dopiła swojego drinka do końca, a następnie przywołała barmana i zamówiła dla nich następną kolejkę.

[Francesca Sullivan]

Francesca była dość bezpośrednią osobą. Oczywiście, mogłaby być delikatniejsza – mogłaby dbać o to, żeby nie zranić uczuć najbliższych, ale nigdy nie lubiła zagryzać policzków i zaciskać warg, by czegoś nie powiedzieć. Uważała, że jeśli z kimś się przyjaźni, to te osoby oczekują od niej szczerości – nawet jeśli ta szczerość miała być odrobinę brutalna. Wychodziła z założenia, że lepiej jest być brutalnym niż pozwalać na popełnianie idiotycznych błędów osobom, na których jej zależało.
– Jasna sprawa. Gorzej, jeśli następnym razem, to ja stanę z kimś na ślubnym kobiercu – zaśmiała się pod nosem, spoglądając na przyjaciółkę. Zdecydowanie nie spieszyło się jej do zamążpójścia, a jednak mężowie z Vegas mieli to do siebie, że sprowadzali na swoje partnerki kłopoty. Może nie zawsze, może nie ciągle, ale na dłuższą metę to się raczej nie sprawdzało. Taka Frankie nie potrafiła nazwać ani jednego szczęśliwego małżeństwa, które hajtnęło się w Vegas, a Joe Jonas i Sophie Turner się nie liczą.
– Skoro tak wolisz – uniosła dłonie w poddańczym geście, bo nie zamierzała się wykłócać. Gdy jednak usłyszała słowa o przywiązaniu, westchnęła mimowolnie i pogłaskała delikatnie ramię przyjaciółki. – Nikt nie twierdzi, że będzie inaczej, zawsze byliście blisko, ale jednocześnie… Nikt ci nie zabierze wspomnień. Z tym, że nie możesz nimi żyć, skoro twoja teraźniejszość wygląda zupełnie inaczej – oświadczyła cicho, bo niestety tak było.
– O ile nie powiesz do mnie per Francesca to nie ma problemu – rzuciła z wyraźnym rozbawieniem. – Muszę go rozpracować – oświadczyła z determinacją. Tu wcale nie chodziło o uczucia czy świetny seks, ale też o jej karierę i zamierzała to wszystko ze sobą jako-tako pogodzić.

[Santana Butler]

Co tu dużo mówić, Franky była jej najlepszą przyjaciółką. Santana bezgranicznie jej ufała i wiedziała, że mogła polegać na niej w każdej, nawet w najgorszej sytuacji. Wiedziała, że była ogromną sczczęściarą. Cieszyła się, że otaczała się tak wspaniałymi ludźmi. Miała nadzieję, że dzięki temu rozstanie z mężem będzie dla niej choć trochę łatwiejsze. Przynajmniej nie musiała mierzyć się z tym sama.
— Taka ewentualność też istnieje, a co więcej, jest ona całkiem prawdopodobna — zaśmiała się i w teatralny sposób wywróciła oczyma. Chyba każdy wiedział, że wspólnie tworzyły mieszankę wybuchową. W przeszłości wielokrotnie razem pakowały się w kłopoty. Z pewnością miały masę epickich wspomnień, których obecnie może nawet troszkę się wstydziły. Ale cóż, młodość jest jedna!
— Masz rację — skinęła głową i znów sięgnęła po swojego drinka. Potrzebowała dziś alkoholu, dużo alkoholu. — Nie mogę żyć przeszłością, skoro obecnie ten związek powoli mnie zabija — stwierdziła i przetarła dłonią swoją zmęczoną twarz. Santana miała serdecznie dość wybryków swojego męża. Wiedziała, że Dexter był lekkoduchem i długo to akceptowała, ale obecnie swoim zachowaniem przekraczał wszystkie możliwe granice. Santana nie czuła się kochana ani doceniana, a właśnie tego oczekiwała od swojego partnera.
— Wiesz, że potrafię być perfekcyjną aktorką — odparła i uśmiechnęła się do niej sugestywnie. — A teraz chodź, idziemy potańczyć — rzuciła i dopiła swojego drinka. Następnie ujęła jej dłoń i razem wylądowały na parkiecie, gdzie bawiły się praktycznie do białego rana.

/ zt.

[Jeffrey Crawford]

#6


Nie ma nic lepszego jak wieczorne wyjście na piwo po ciężkim dniu pracy. Chociaż może Jeffrey akurat nie praktykował takiej aktywności zbyt często ale dzisiaj akurat miał na to ochotę. W pracy zagadał Jimmy'ego czy czasami nie ma ochoty wyskoczyć z nim do baru. Jakiś czas pracowali już razem, a tak naprawdę nie mieli jeszcze okazji żeby lepiej się poznać. Jeff od początku polubił tego chłopaka i stwierdził, że mogą złapać fajny kontakt.
Poza tym naprawdę potrzebował napić się alkoholu po tym, jak spotkał Sage przypadkiem na ulicy. Zniknęła z jego życia kilka lat temu, a teraz jak gdyby nigdy nic sprzedawała obrazy na ulicy i słowem się do niego nie odezwała. Do dnia dzisiejszego nie mógł tego wszystkiego przetrawić, to była dla niego historia trochę jak z filmu, a wciąż nie wiedział wszystkiego i sam nie wiedział czy jest gotowy na to żeby się dowiedzieć. Dlatego teraz była pora na to aby trochę wyluzować, napić się piwa i pogadać o głupotach. Chciał choć na chwilę przestać o tym wszystkim myśleć.
Jimmy od początku wzbudził sympatię Jeffa, w końcu miał w pracy kogoś, kto nie opowiadał mu jedynie o morderstwach i nowych śledztwach pomiędzy prośbami o ogarnięcie czegoś w komputerze, a był w podobnym wieku i grzebał w nich razem z nim. Jeff wrócił po pracy do domu, żeby trochę się ogarnąć, wziął prysznic, przebrał się, pewnie jak zwykle wymienił jeszcze kilka wiadomości z Atlasem i napisał też do Jimmy'ego, że będzie na niego czekał w Rob Roy. O umówionej godzinie był na miejscu, nie wypatrzył jeszcze drugiego chłopaka, więc zajął miejsce przy barze i przeglądał coś w telefonie czekając na nowego znajomego.