autor

[Dreamy Seattle]

- - - Hotel w rzeczywistości funkcjonujący pod nazwą The Salish Lodge jest miejscem, które cieszy się uznaniem odwiedzających nie tylko ze względu na powiązanie z tytułem, ale również z powodu zachwycającej lokalizacji - znajduje się bowiem u szczytu wodospadu Snoqualmie, zapewniając gościom niezapomniane widoki.

[Alexander Clarence]

Minęło może pół godziny odkąd Christine postanowiła przyjść i zabrać Hales i Maxa do siebie i Alex naprawdę nie miał pojęcia, że to oznaczało coś okropnego, serio. Kulturalnie spędzali czas w hotelu poza miastem, ale widział że z Megan jest coraz gorzej. Blada, chuda przeraźliwie i cicha martwiła go bardziej niż wcześniej. Siedzieli teraz na kanapie w salonie, dzieci bawiły się u siebie w pokoju, a Alexander właśnie przyniósł kubek z jej ulubioną, gorącą herbatą i postawił go na stoliku, zajmując miejsce obok niej. Doskonale widział osłabienie jej organizmu i nawet jeśli udawała, że jest w porządku, wiedział, że jest inaczej.
– Chcesz koc? – zapytał, troskliwie obejmując ramieniem ukochaną i przyłożył dłoń do jej czoła. Pewnie była strasznie zimna i zaczynał się cholernie o nią martwić. Sięgnął po pilota od telewizora i zaczął wyrywkowo przeglądać kanały. Ochrona obstawiła cały hotel, więc odrobinę mógł odsapnąć od stresowania się choć zdecydowanie ostatnia akcja ze zdjęciami nie była niczym dobrym.

[Megan Clarence]

outfit

Ostatnie dni nie były łaskawe dla Megan. Jedyne, co zdążyli zrobić, to podjechać na USG i odetchnąć, że jednak nie była w ciąży. Mimo to, choroba dawała o sobie znać w okrutnie dotkliwy sposób. Właściwie cokolwiek zjadła – od razu wymiotowała, przez co praktycznie nie przyjmowała nic poza kroplówkami, które była sobie w stanie na szczęście sama zamontować. Czuła się koszmarnie osłabiona i chociaż faktycznie, naprawdę starała się utrzymywać pozory, że wszystko jest w porządku, raczej skutek był marny – nie miała siły na zabawę z dzieciakami, więc jeśli już spędzali z nimi czas, to oglądali bajki. Poza tym ciągle była zmarznięta, więc chodziła w obszernym, grubym swetrze, który na szczęście zlapała podczas szybkiego pakowania.
– Dziękuję, skarbie – powiedziała, widząc herbatę i nawet miała się po nią schylić, ale zakręciło jej się w głowie, więc wróciła do poprzedniej pozycji, przytulając się do mężczyzny. Z oparcia kanapy faktycznie zdjęła koc i okryła nim zarówno siebie jak i jego, chociaż w niczym to nie pomogło. Jej ciało i tak lekko drżało.
– Możemy porozmawiać? – spytała dość niepewnie, wyciągając mu z rąk pilota. – Oboje wiemy, że jest źle… Dlatego zastanawiałam się, czy… Jeśli oczywiście to nie byłoby dla ciebie za dużo… – przygryzła dolną wargę, spoglądając na twarz ukochanego. – Chciałbyś może adoptować Jasona? W razie potrzeby S. się nim zajmie, ale to na ciebie mówi „tato” – przygryzła dolną wargę, bo jednak Alex był dla niego jak ojciec, a Meg w tym momencie musiała zacząć myśleć o tym wszystkim.

[Alexander Clarence]

Tak, brak ciąży wydawał się jedynym szczęśliwym punktem w ich życiu, choć mimo wszystko odrobinę żałował, że nie mogą sobie pozwolić w tym momencie na bobasa – wyobrażał sobie najlepiej córkę (bo córki są super, ok?) z uśmiechem tak pięknym jaki posiadała Megan, ale mimo tego że jego ukochana wyglądała tak słabo, miał nadzieję, że w końcu się uda wszystko ogarnąć i będą mogli pomyśleć o wspólnym dziecku. Niemniej jednak, widząc jej nagłe cofnięcie się, przygryzł dolną wargę i sam wychylił się do przodu biorąc do ręki kubek.
– Pomogę – powiedział, podając jej kubek i uśmiechając się do niej ciepło, choć wyraźnie było widać, że przygasał w oczach coraz bardziej z każdym kolejnym kilogramem który traciła szatynka. Pomógł jej w nakryciu kocem i ucałował w przelocie jej chłodne czoło, jednocześnie pocierając dłońmi jej zmarznięte ciało. Jemu było gorąco, ale bycie pod jednym kocem dawało szansę się jej ogrzać.
– Jasne – powiedział, nie bardzo wiedząc jaki temat będzie chciała poruszyć, ale kiedy usłyszał, zagryzł od środka policzki próbując ogarnąć, czy na pewno dobrze zrozumiał jej słowa. – Ja... co za głupie pytanie – szepnął, uciekając jej na chwilę wzrokiem bo aż mu się coś w żołądku przewróciło na samą myśl, ale rozumiał jej podejście – gdyby sam był śmiertelnie chory też wolałby, żeby jego córka miała choć jednego rodzica, ale mimo wszystko... nie było to łatwe. – Jest dla mnie jak syn, jeśli coś się wydarzy... dobrze wiesz że Sarah nie da rady. – spojrzał jej teraz w oczy. Wiedział, że jej siostra będzie w totalnej rozsypce jeśli straci niemal ostatniego członka rodziny, więc był gotów podołać wychowaniu chłopca sam. I tak będzie musiał zajmować się Katie, nie? – Dam radę, ale przestań zachowywać się tak, jakbyś się poddała, okej? – mocniej ją do siebie przytulił, gładząc ją po włosach. Nie, po prostu nie.

[Megan Clarence]

Widziała to zmartwienie w jego oczach. Widziała je wtedy kiedy podłączała się do kolejnej kroplówki i wtedy, kiedy wymiotowała po jedzeniu, a on trzymał jej włosy. Wiedziała, że nie na to się pisał. Miała świadomość tego, że wolałby mieć zdrową kobietę, że wolałby, żeby wszystko było w porządku, ale Meg zwątpiła, że kiedykolwiek będzie. Nie pamiętała już jak to jest na dobrą sprawę, nie być ciągle osłabioną i z nostalgią patrzyła na czas, kiedy radziła sobie w dwóch pracach na dwóch etatach. Uśmiechnęła się lekko, gdy podał jej kubek.
– Dziękuję – westchnęła cicho. Czuła ciepło bijące od niego, ale nawet to nie pomagało jej się ogrzać. Miała wrażenie, że jest cała lodowata. Przygryzła dolną wargę, widząc jego reakcję, bo przecież widziała to, w jaki sposób uciekł wzrokiem. Odetchnęła mimowolnie.
– Sarah i Jacksonowi byłoby łatwiej, bo są we dwójkę. Mogę to załatwić, ale Jason jest do ciebie przywiązany. Zrozumiem, jeśli to będzie za trudne, skarbie – uśmiechnęła się delikatnie, patrząc na niego z troską. Nie miałaby mu tego za złe. Wiedziała doskonale jak bardzo jest tym wszystkim przytłoczony.
– Dałaby radę. Dała sobie radę po śmierci rodziców i wychowywała mnie, a było nam cholernie ciężko, ale nie chciałabym, żeby Jason oprócz mnie tracił swojego tatę. Może i nie jesteś jego biologicznym ojcem, ale… Jesteś jego tatą – wzruszyła ramionami, a w jej oczach błysnęły łzy, bo chyba nie podejrzewała, że jej syn kiedykolwiek kogokolwiek będzie mógł nazywać w ten sposób.
– To nie tak, że się poddałam, Alex… Po prostu… Czuję, że nie zostało mi wiele czasu i jakkolwiek nie chcę myśleć o tym, co może się stać w przyszłości, to mimo wszystko muszę – bo prawda jest taka, że mam małe szanse na znalezienie dawcy – szepnęła, spuszczając wzrok. – Chcę wiedzieć, że wszyscy dacie sobie radę w razie gdyby mnie zabrakło – westchnęła, głaszcząc policzek ukochanego. Musiała odejść ze świadomością, że wszyscy są jako-tako zabezpieczeni.

[Alexander Clarence]

Pewnie, posiadanie zdrowej kobiety na pewno ułatwiłoby mu życie, ale... on nie chciał nikogo innego. Już raz stracił żonę – o której wcześniej sądził, że była największą miłością jaką miał, aż poznał Megan. No właśnie, a potem poznał Megan i nie zamieniłby jej na żadną inną, zdrową laskę, serio. Nie miał problemu z trzymaniem jej włosów, albo całowaniu miejsca po kroplówce wokół którego zaczynały robić się jej coraz to większe siniaki. Nie przeszkadzało mu też wycieranie resztek wymiocin z jej policzka papierowym ręcznikiem, a nawet utwierdzało w przekonaniu, że kochał ją nad życie.
– Może masz rację, ale oni kiedyś będą chcieli mieć swoją rodzinę – jego głos odrobine się łamał, ale i tak probówał robić dobrą minę do złej gry. – A Jason już ma kogoś, kto kocha go bezgranicznie. Po za tym, są z Katie tak blisko, że to by pewnie odrobinę pomogło gdybyś... – nie potrafili chyba wprost mówić tego słowa, ale to raczej kwestia tego, że obojgu wydawało się to zbyt trudne. – Kocham go, jest dla mnie synem. Dziękuję, że to zaproponowałaś – pocałował delikatnie jej usta, opierając swoje czoło o jej i przymknął chwilowo oczy próbując się nie rozpłakać. Nie był ogólnie typem faceta który non stop beczy ale w obliczu tego wszystkiego...nie potrafił nie być taki. Łzy same cisnęły się do oczu. Jasne, wiedział że Sarah dawała radę wtedy, świetnie wychowała Megan i razem równie dobrze wychowały Jasona, ale rozmawiał ze starszą Herondale i wiedział, jak bardzo to wszystko przeżywała – stąd zwątpienie że da radę. Wiedział, że będzie sama potrzebowała wsparcia.
– Damy sobie radę – powiedział cicho, otwierając oczy i patrząc wprost w jej czekoladowe oczyska, łapiąc ją za dłoń i unosząc ją do swoich ust. – Ale zdecydowanie lepiej poradzimy sobie, gdy tu będziesz i nas nie zostawisz, więc miej to na uwadze – puścił jej oczko, nadal trzymając jej drobną rączkę przy swoich ustach i wzdychając cicho.

[Megan Clarence]

Meggy wiedziała, że tak jak poznał ją, tak pozna też kolejną kobietę, tym razem w pełni sił, która pomoże mu ogarnąć dzieciaki. Oczywistym było to, że Alex nie tylko był przystojnym mężczyzną, ale też wspaniałym ojcem i wymarzonym partnerem. Jasne, miał swoje wady, ale kto ich nie miał? Dlatego właśnie Herondale była głęboko przekonana o tym, że znajdzie się ktoś, kto będzie kochał Clarence’a.
– Pewnie tak, ale nie sądzę, żeby S to przeszkadzało – wzruszyła ramionami. Uśmiechnęła się delikatnie, gdy wspomniał o tym, że Jason ma kogoś, kto kocha go bezgranicznie, bo to naprawdę sprawiało, że kobiecie robiło się trochę cieplej na serduszku. Odetchnęła mimowolnie. – Wiem. W porządku, możesz to powiedzieć – powiedziała cicho, a jej usta wykrzywiły się w smutnym uśmiechu. Pokiwała powoli głową. – Oczywiście, że to zaproponowałam. Katie jest już moją córką i kocham ją tak samo mocno jak Jasona, dlatego uznałam, że zanim spytam o to Sarah… Spytam najpierw ciebie – wzruszyła ramionami. Nie myślała nawet o proponowaniu tego biologicznemu ojcu młodego, ale pewnie typ nawet nie był wspomniany w akcie urodzenia, bo Meggy uznała, że na to nie zasłużył, skoro spierdolił.
– Wiesz, że nie chcę was zostawiać. Chcę naszej rodziny. Chcę patrzeć jak Jason i Katie dorastają, chcę mieć z tobą w przyszłości dziecko, wziąć ślub, chcę się z tobą zestarzeć, ale to nie jest takie proste i oboje to wiemy – powiedziała cicho, powoli wpadając w spazm. Wstała z kanapy i przeszła się nerwowo po pokoju. – Ale wiem, że umieram, Alex. Czuję to, że zostały mi może dwa tygodnie, góra miesiąc i wiem, że o tym nie rozmawiamy, ale musimy w końcu zacząć – wyszeptała już pozwalając w tym momencie łzom popłynąć, bo naprawdę czuła, że jest znacznie gorzej niż było i jej stan z dnia na dzień był coraz gorszy.

[Alexander Clarence]

– W takim razie, skoro miałbym adoptować Jasona... chciałbym, żebyś jednocześnie podpisała papiery z adopcją Katie i jeśli to wszystko unormuje się, będziemy mogli stworzyć prawdziwą rodzinę. Nawet prawnie – uśmiechnął się do niej najczulej jak potrafił, delikatnie muskając palcami jej policzek, bo naprawdę uważał to za dobry pomysł. Jasne, istniało prawdopodobieństwo, że Megan odejdzie z tego świata, ale póki żyła... cóż, nie mógł sobie wymarzyć lepszej mamy dla Katie niż ona, skoro jej prawdziwa mama nie żyła. Po za tym, on naprawdę wierzył, że wszystko będzie dobrze i że dawca się znajdzie, nawet jeśli to było odrobinę pobożne życzenie. Spuścił wzrok gdy wstała z kanapy i zaczęła się nerwowo przemieszczać po pomieszczeniu. Po chwili do niej dołączył, zatrzymując ją i ujmując jej buzię w dłonie.
– Nie potrafię rozmawiać o czymś, co łamie moje serce na milion części – przyznał szczerze, gładząc kciukiem jej dolną wargę i skrzywił się. Ten temat był dla niego naprawdę okropny ale miała rację, w końcu będą musieli go poruszyć.
– Nie potrafię i nie chcę, bo czuję, że znajdziemy dawcę i że będzie mogli zacząć planować ślub i całe nasze przyszłe życie, a to co się dzieje teraz... to tylko mała burza, po której szybko wyjdzie słońce – musnął delikatnie ustami jej czoło, na moment przyciskając do niego usta. Nie wiedział już jak jej to wszystko tłumaczyć, jak zachęcić do pozytywnego myślenia i w ogóle, bo sam zaczynał w to wszystko wątpić, ale... nadzieja to jedyne co im pozostało, prawda?

[Megan Clarence]

– Na pewno tego chcesz? – spytała cicho, ale jej wychudzoną twarz rozjaśnił uroczy uśmiech, który ostatnio naprawdę rzadko się na niej pojawiał. – Oczywiście, że podpiszę adopcję Katie – uśmiechnęła się uroczo i spojrzała mu w oczy. Jasna sprawa, że chciała być jej pełnoprawną mamą, chociaż nie była pewna czy akurat teraz było to dobrym pomysłem. Odetchnęła mimowolnie.
– Myślisz, że mi jest łatwo? – spytała cicho. – Nic mi nie łamie serca jak myśl, że niedługo mogę umrzeć, ale żyjemy w takiej rzeczywistości, Alex – powiedziała cicho i kiedy ją tak zatrzymał i ujął jej twarz w dłonie, to przez chwilę zatonęła w jego oczach. Z tym, że nagle poczuła się koszmarnie słabo i chociaż słyszała kolejne słowa ukochanego, to słyszała je trochę jak spod ziemi. Westchnęła cicho i oparła się o niego całym ciężarem ciała.
– Nienajlepiej się czuję – wymamrotała, zanim straciła przytomność, a potem… Potem już była tylko ciemność i pewnie Alex zgarnął ją do szpitala, a dzieciaki zostały z Marią.

ztx2