autor

[Dreamy Seattle]

<div class="lok0"><div class="lok1"><div class="lok2"><img src="https://i.pinimg.com/originals/40/b2/65 ... /div></div>

[Nora Kennedy]

– 3 – Była bardziej obolała niż zwykle. Tył głowy pulsował nieustannie od kilku godzin, choć strużka krwi, która spływała wcześniej po bladym karku, zdążyła już zaschnąć. Nigdy nie było jej po drodze do szpitala, ale tym razem rana była poważniejsza – obuszkami palców wyczuła, że zdecydowanie będzie potrzebowała szwów i wolała nie ryzykować późniejszą infekcją. Szczerze dziwił ją fakt, że ludzie reagują w ten sposób na jej osobę. Fakt, zadawała niewygodne pytania, najczęściej nie przyznawała się do prawdziwej tożsamości, ale nie machała nikomu odznaką przed twarzą, nie straszyła też więzieniem czy innymi konsekwencjami odgórnie powodującymi niepokój. To nie były metody działania Nory, a mimo wszystko zdarzało jej się oberwać. Jak dzisiaj. Nieważne ile treningów w tygodniu by robiła i tak nie poradziłaby sobie z mierzącym ponad dwa metry osiłkiem, który uderzył ją kawałkiem drewna w potylicę. Miała szczęście, że straciła przytomność tylko na chwilę, a on zdecydował się po prostu na ucieczkę.
Teraz przyciskała do rany kawałek gazy i siedziała w szpitalnej poczekalni. Otoczenie rozwrzeszczanych dzieci i starszych ludzi, wydających z siebie bliżej niezidentyfikowane jęki sprawiało, że z minuty na minutę miała w sobie coraz mniej cierpliwości. Noga podrygiwała nerwowo, a usta raz po raz zaciskały się w cienką linię, gdy w końcu usłyszała swoje nazwisko.
– Kennedy. Nora Kennedy. Pokój chirurga, 104 – pulchna, ciemnoskóra pielęgniarka zaprosiła ją gestem dłoni do niewielkiej salki. Po chwili blondyna zajęła miejsce na łóżku, a w pomieszczeniu pojawił się lekarz. Kathy (bo takie imię widniało na prostokątnej plakietce przypiętej do koszulki) podała mu kartę Nory i wyszła.
– Mam się położyć czy usiąść? – zapytała, bo z doświadczenia kobiety wynikało, że każdy chirurg ma swoje własne przyzwyczajenia.

[Layonell Brown]

Layonell od samego rana miał zły dzień. Zaczęło się od tego, że jego samochód jeszcze nie jest gotowy. Mechanik zapewniał go, że zrobi go w ciągu tygodnia, a okazało się coś zupełnie innego. Wkurzył sie, ale nie na tego faceta tylko na ten pieprzony samochód, który jest totalna porażką. Musi sobie chyba kupić nowy samochód. Wozi w nim swój największy skarb - Maię, więc musi być bezpieczny i w miarę bezawaryjny. Teraz ma zastępczy, ale to jest jakaś pomyłka. Gorszego grata dawno nie widział. Nie jest jakimś snobem, ale takiego rodzaju mechanik powinien dbać o swoje pojazdy zastępcze, ale jak widać tylko Brown tak uważa. No cóż. Poczeka jeszcze dwa dni i wtedy pomyśli co dalej. Potem okazało się, że jego opiekunka się rozchorowała. Ta dziewczyna od takiego czasu była niezawodna i Layo traktował jak jak członka swojej rodziny. Nie miał z kim zostawić córki, ale w żadnych wypadku nie był to zły na kobietę, bo przecież jesteśmy ludźmi i można się gorzej poczuć, a on jako lekarz wie to doskonale. Ale nic nie układało się tak jak on chciał. Niestety było to po nim widać, kiedy wszedł na swój oddział by zacząć pracę. W zasadzie to Layonell zawsze ma taką minę. Nie lubi się zbytnio spoufalać z pracownikami i przez to jest uważany za chama, ale czy jemu to przeszkadza? No jasne, że nie. Jest dobry w tym co robi i wielokrotnie to udowadniał ratując swoich małych pacjentów. Nie przechwala się tym, bo nie po to został lekarzem. Chce ratować życie tych najmniejszych, którzy są fundamentem świata. Tak uważał. Widać, że kocha swoją pracę, ale przy tym nie owija w bawełnę, kiedy ktoś mu się pasuje lub jest do niczego to mówi to prosto z mostu. Ma wyrobioną opinie na oddziale.
Żeby tego było mało lekarz, który miał mieć dyżur na SORze miał mały wypadek i sam biedak trafił na oddział, dlatego Layo poszedł za niego, w końcu jest chirurgiem, prawda? Przebrał się bardziej odpowiednio i poszedł przyjmować pacjentów.
- Jeżeli jest pani w stanie siedzieć to proszę tak zostać. - powiedział i nawet wysilił się lekki uśmiech. - Co się stało? - pytał jako lekarz, bo musiał wiedzieć.

[Nora Kennedy]

Rana piekła niemiłosiernie, więc nie chciała nawet myśleć, co poczuje, gdy lekarz przyłoży do niej gazę z środkami dezynfekującymi. Nigdy nie miała problemów z chodzeniem na wszelkiego rodzaju badania – nie bała się ani igieł, ani leków, ani białych fartuchów. To jednak nie zmieniało faktu, że mozolne szycie rozcięć czy nastawianie kości nigdy nie zaliczało się do przyjemnych sposób spędzania wolnego czasu. Usłyszawszy jego odpowiedź, ledwie zauważalnie skinęła głową i posłusznie usiadła na łóżku. Korzystając z wcześniejszych doświadczeń odwróciła się tak, aby chirurg miał jak najlepszy dostęp do rany.
– Atak przestraszonego mężczyzny – przełożywszy blond pukle na klatkę piersiową, kąciki ust powędrowały ku górze. Praca Kennedy nie należała do najbezpieczniejszych, ale w gruncie rzeczy nieczęsto trafiała na aż tak agresywne osoby. Zdecydowana większość przesłuchań kończyła się wyzwiskami czy zatrzaśnięciem drzwi tuż przed nosem. – To nic wielkiego, szybko się zagoi – po raz kolejny – nie wchodziła w kompetencje Browna, a jedynie bazowała na wcześniejszych przypadkach.
Syknęła cicho, gdy dotknął potylicy przez lateksowe rękawiczki. Zmrużyła oczy, przygryzła dolną wargę, a palce dłoni wbiła w śliską tapicerkę szpitalnego łóżka. Nie był przesadnie delikatny, ale czy była w pozycji do oceniania go? Niekoniecznie. – Wygląda bardzo źle? – zapytała po dłuższej chwili ciszy.

[Layonell Brown]

Niestety, ale takie zabiegi nigdy nie były i raczej nie będą należały do przyjemnych, chociaż kto wie jak daleko do przodu pójdzie medycyna? Może w przyszłości wszystko będzie wykonywane w taki sposób, że nie będzie czekać, aż ręka się zrośnie tylko zostanie to naprawione od razu, a szycie rany będzie w mgnieniu oka i bezbolesne. Medycyna bardzo szybko idzie do przodu, ale niestety nie ma odpowiednich środków finansowych na to by pewne rzeczy testować. Mimo, że Layonell ma swoje lata to jest za postępem, bo jak by miał nie być jako lekarz, który przysięgał ratować zdrowie i życie ludzkie? On ma do czynienia z małymi pacjentami na co dzień i zawsze się to na nim odbija, kiedy nie ma szans uratować dziecka, choć na pierwszy rzut oka tego nie widać. Nie może się załamywać, ponieważ to nie leży w jego naturze. Cały czas się dokształca i jest na bieżąco by móc pomagać ludziom. Człowiek nigdu nie jest za stary na naukę. Ci, którzy uważają inaczej dla niego są po prostu leniwi, nie można spoczywać na laurach, bo jak się jest lekarzem to można tylko zaszkodzić drugiemu człowiekowi, bo metody leczenia oraz rodzaje leków się zmieniają, a pozostanie przy starych jest często tragiczne w swoich skutkach.
- Ludzie w panice naprawdę potrafią zrobić okropne rzeczy. - dodał Layo uśmiechając się do niej w swój typowy sposób. Nie jest taki zły! Potrafi się uśmiechnąć i twarz mu przy tym nie pęka. W szpitalu też bywa różnie, ponieważ ludzie po dziwnych substancjach, które przyjmują bardzo często stają się agresywni. - To prawda. - przytaknął tylko kobiecie zgadzając się z nią. - Rany głowy wyglądają z reguły źle, ale to dlatego, że ta część jest bardzo ukrwiona. - odpowiedział kobiecie zgodnie z tym co widzi. Brown to lekarz, który nie mówi ludziom tego co chcą usłyszeć tylko co to powinni. Nie znosił, kiedy lekarze pieprzyli jakieś bzdury, że będzie dobrze i inne takie. Daje to ludziom fałszywe nadzieje, a to jest najgorszę. - Co nie zmienia faktu, że zalecał bym kilka dni odpoczynku. - dodał nie przestając zszywać rany kobiety.

[Belle Chateux]

#6

Jako że Belle wpisała się do grafiku wszystkich operacji u doktora Wainwrigtha to musiała odbyć z nim spotkanie przed jedną z nich, by omówić przypadek. Niezwykle się przy tym denerwowała, bo chciała zrobić na nim naprawdę dobre wrażenie, popisać się swoją wiedzą i upewnić się, czy kardiologia to na pewno specjalizacja, którą chce w życiu robić. Dlatego dzisiaj postawiła na bardziej elegancką bluzkę z żabotem w kolorze butelkowej zieleni, która bardzo ładnie wyglądała z rozpiętym fartuchem lekarskim, jej pierwszym fartuchem w tej karierze póki co. Do tego ciemne spodnie i kilka głębszych oddechów zanim zapukała do drzwi, po czym weszła do środka na wezwanie szpitalnego gbura, który tak bardzo jej imponował zarówno swoją wiedzą, jak i wyglądem.
- Dzień dobry doktorze, chciał mnie pan widzieć? - zapytała swoim normalnym, miłym tonem, starając się nie okazywać nerwów przed tym spotkaniem. Była pewna, że zobaczą się już na sali operacyjnej, ale on najwidoczniej chciał sprawdzić jej wiedzę, albo dowiedzieć się, dlaczego wpisała się na wszystkie jego operacje, nawet te najtrudniejsze. Przynajmniej tak podejrzewała Chateux, a jak było naprawdę, tego się dowie pewnie już za chwilę.

[Jonathan Wainwright]

#10

Nigdy nie przykładał wielkiej wagi do tego, co robią inni współpracownicy, jak ustawiają własne grafiki, co dzieje się w ich życiu prywatnym, jaką szpitalną aferą warto się zainteresować. Z zasady i przyzwyczajenia starał się trzymać na uboczu, a całą swoją uwagę i energię koncentrować tylko na szpitalnych obowiązkach. Tylko, że ostatnimi czasy niestety życie osobiste i zawodowe Jony zaczęło się ze sobą mieszać, a wszystko to za sprawą pojawienia się w szpitalu jego byłej żony. Szukając więc ucieczki od nieprzyjemnych myśli, zaczął nazbyt skrupulatnie wszystko sprawdzać i takim o to sposobem nazwisko młodej stażystki, pojawiając się na kilku listach z rzędu, przyciągnęło jego uwagę.
- Dzień dobry - odpowiedział spoglądając na Belle przelotnie, podczas segregowania przeglądanej przez siebie dokumentacji. - Tak, usiądź proszę - dodał uprzejmie i dopiero po zamknięciu teczek i odłożeniu ich na skraju biurka, podniósł spojrzenie na młodą twarz stażystki. Przy tym uporczywie starał się utrzymać na niej wzrok, który niepoprawnie pragnął zbadać otulony przyjemnymi barwami i materiałami, dekolt dziewczyny. - Chciałem pomówić o dzisiejszym zabiegu - zaczął, bo kwestia obecności Chateux na wszystkich operacjach, które miał prowadzić, była tematem drugorzędnym podczas tego spotkania. - Proste wszczepienie stymulatora serca. Chcę, żebyś mi asystowała, a nie tylko obserwowała - oznajmił wierząc, że poradzi sobie z tym zadaniem, skoro aspirowała do przeprowadzania w przyszłości o wiele bardziej złożonych operacji. - Ale muszę mieć pewność, że podołasz w innym wypadku proszę, abyś nie przyjmowała tej propozycji - zaznaczył z pewną dawką surowości w głosie. W zasadzie chciał sam wybadać, czy dziewczyna będzie na tyle pewna siebie i swoje umiejętności, by zdecydować się na ten krok, czy jednak mimo godzin spędzonych z Wainwrightem na sali operacyjnej, nadal będzie się bała podejmować zbędne ryzyko.

[Belle Chateux]

Belle coraz bardziej skłaniała się ku kardiochirurgii, która była jej marzeniem. Dlatego też chciała uczyć się u boku najlepszego kardiochirurga w szpitalu. Gdyby wybrała na swojego mentora wujka to by każdy w szpitalu powtarzał, że uzyskała specjalizację przez rodzinne więzy, a nie tego chciała, chciała ambitnie osiągnąć marzenia. Drugim najlepszym kardiochirurgiem w tym szpitalu był właśnie Wainwright, słynny surowy, ale za do jak świetny w swoim fachu specjalista. Chciała mu zaimponować nie tylko dlatego, bo był przystojny, ale przede wszystkim dlatego by pod jego pieczą móc robić specjalizację w tym kierunku. A do tego potrzebowała pewności siebie, której nie miała aż tak dużo. Skoro mężczyzna pozwolił jej usiąść, tak też zrobiła, automatycznie zakładając nogę na nogę. O tak, potrzebowała pewności siebie, zwłaszcza gdy lekarz rozpoczął temat stymulatora serca, prawie ciesząc się jak dziecko, słysząc jaką miała okazję samodzielnie wykonać zabieg. Zamiast tego posłała mu delikatny uśmiech.
- Z przyjemnością podejmę się tego zadania. Na czym dokładniej będzie polegała moja asysta podczas tej operacji? - musiała znać szczegóły by dokładnie się przygotować do takiej ważnej operacji. Widać było, że oczy jej rozbłysły, jej marzeniem była operacja na otwartym sercu. Ale czy na pewno podoła? Przecież jej ręka zadrżała przy ostatnim udzielaniu pomocy, przy wkładaniu rurki tracheotomicznej dziecku, by przywrócić oddychanie i przez chwilę przeraziła się, że uszkodziła struny głosowe dziewczynki. Teraz mogła uszkodzić serce i zabić pacjenta, sama ta myśl ją poniekąd przerażała, więc pewnie Jona zauważył przemykającą przez jej twarz niepewność.
- Obiecuję, że nie zawiodę pana, jednak chciałabym najpierw potrenować to na manekinie. Czy mogłabym to zrobić pod pańskim okiem? - wiedziała że operacja wiąże się z dużym ryzykiem, ale wpadła na pomysł, który często był wykorzystywany w tutejszym szpitalu, a mianowicie że wykonywano symulację operacji na manekinie podłączonym do maszyn, spełniającym funkcje żywego człowieka i wskazującym przede wszystkim błędy. Pod okiem kardiochirurga mogłaby przećwiczyć kilka opcji danego zabiegu, by potem pewną ręką wykonać już to, co ćwiczyła kilkukrotnie na manekinie. Czy mężczyzna zgodzi się na tę opcję i nie wyczuje tej niepewności, która jej niezmiennie towarzyszyła?

[Jonathan Wainwright]

Uznał, że skoro stażystka miała zamiar przez najbliższych kilka tygodni towarzyszyć mu praktycznie przy każdym zabiegu i operacji, to powinna przestać tylko biernie obserwować. Tym bardziej, że już mieli za sobą parę "wspólnych" interwencji, a czekało ich kilka znacznie bardziej skomplikowanych, niż zwykłe wstawienie rozrusznika. Chateux miałaby więc okazję uczestniczyć w krótce w operacji na otwartym sercu, ale w zasadzie wszystko zależało od tego jak pójdzie jej dzisiejszy zabieg, a raczej czy czuła się na siłach, aby mu podołać.
- Chciałbym, abyś wprowadziła sondę - wyjaśnił, bo w zasadzie to była najtrudniejsza część, ale dobrze przygotowane nacięcie i odpowiednie odczytywanie monitorów powinno pozwolić Balle na perfekcyjne umiejscowienie elektrody w sercu.
Obserwował ją uważnie i szybko dostrzegł emocje, które przemknęły po jej twarzy. Wierzył jednak, że ekscytacja nie przesłoni Chateux zdolności do racjonalnego podejmowania decyzji i jeśli dziewczyna nie czuje, że jest zdolna podołać postawionemu przed nią zadaniu , po prostu odmówi. - To nie mnie, nie masz zawieść, a pacjenta - poprawił ją. - Dlatego chcę abyś była świadoma swojej decyzji - dodał, bo jak zwykle musiał postawić na swój racjonalny ton i podejście. Był żołnierzem - no dobra, byłym żołnierzem, ale przez to gdzieś zawsze stawiał w pierwszej kolejności obowiązki i zasady, a dopiero potem stawiał na bardziej "ludzkie", emocjonalne podejście, bo może powinien zachęcić Belle do podjęcia próby, ale on wolał mieć pewność, że dziewczyna sama jest pewna, że tego chce. - Hmmm... - Zawahał się podczas odpowiedzi na jej pytanie, bo jednak sugerowało ono swego rodzaju niepewność. - Zgoda, ale jeden błąd i ciebie odsunę od asysty - oznajmił szorstko, bo uznał że sam nie będzie podejmował zbędnego ryzyka.
Ma moment oderwał swoje spojrzenie od sylwetki Belle i zerknął na skraj biurka, gdzie leżało kilka teczek, w tym listy jakie przeglądał zaledwie kilka minut wcześniej.
- Zauważyłem, że wielkim zainteresowaniem darzysz kardiochirurgię - rzucił, bo póki co nie chciał pytać wprost, dlaczego wybrała akurat tylko jego zabiegi, bo cóż... Bał się też "nieoczywistych" powodów, które nieproszone i tak same przychodziły mu do głowy.

[Belle Chateux]

Marzeniem blondynki było wreszcie działać, a nie jedynie przyglądać się, bądź jedynie podawać narzędzia lekarzowi prowadzącemu. Jeśli jej marzeniem było zostanie co najmniej tak dobrym kardiochirurgiem, co Jona to musiała ćwiczyć umiejętności praktyczne, a przyglądając się niewiele się ćwiczy, bo co z tego że wiesz na pamięć co po kolei robić, jeśli nie potrafisz tego zrobić w rzeczywistości, bo tkanka jest o wiele cieńsza niżby ci się wydawało? Manekin również nie jest idealny, w końcu nie jest on żywym organizmem, gdzie wszystko się może wydarzyć. Gdy usłyszała na czym będzie polegało jej zadanie to w głowie szybko zwizualizowała to, co miała konkretnie robić. Pokiwała twierdząco głową, bo wiedziała, że nie należało to do zadań łatwych i wymagało dużej precyzji. Odruchowo spojrzała na swoje dłonie. Czy nie zadrżą podczas operacji?
- To będzie moje pierwsze wprowadzenie sondy do serca, jednak oglądałam ten zabieg wielokrotnie i widziałam również komplikacje, jakie mogą się pojawić. Uważam że jeśli zrobimy próbę na manekinie i mi się uda to jestem gotowa. - liczyła na to, że nic w pacjencie jej nie zaskoczy, że nie będzie musiała improwizować. Wtedy bardziej się stresowała i mogłaby popełnić jeden zły ruch, który mógł kosztować ją utratę tylu lat studiów i wymarzonej kariery.
- Zatem postaram się go nie stracić. Czy nasz pacjent miał wcześniej wykonywany zabieg na sercu? - mówiąc pierwsze słowa uśmiechnęła się do niego tak, jakby żartowała. Ale Jona chyba nie był człowiekiem skłonnym do żartów, więc może powinna ugryźć się w język? Potem wolała jednak skupić się na pacjencie, wiedziała też że jeśli już wcześniej była jakaś ingerencja w ten ważny narząd to będą już pewne ślady, które powinna omijać, nie chcąc mieć większych kłopotów. Musiała się zatem mentalnie na to przygotować, a do tego potrzebowała odpowiedzi na ważne pytania.
- Odpowiedź jest prosta, zgadzam się o ile nie polegnę przy fantomowej próbie. Jestem świadoma tego, że jeśli teraz się nie przemogę na tyle, by móc wykonywać takie zabiegi, a nawet i te bardziej skomplikowane to mogę pożegnać się z karierą kardiochirurga. - odparła zatem już z nieco większą pewnością siebie. Tak, sama sobie to postawiła za wyznacznik, jak próba przejdzie pomyślnie to uda jej się przy pacjencie. Nie jest przecież głupia, po prostu niewystarczająco wierzy w swoje możliwości.
- Zatem mamy uczciwy układ. - potwierdziła i wyciągnęła ku niemu swoją smukłą dłoń, by go przypieczętować. Pewnie jak dojdzie do niej to, na co się właśnie zgodziła to znów będzie przerażona i mogłoby to zaważyć na tej próbie, a może będzie na tyle ambitna, że nie pozwoli strachowi nad nią zawładnąć.
- Owszem, przez dłuższy czas wahałam się pomiędzy kardiochirurgią, a neurochirurgią, bo oba te narządy są niezwykle skomplikowane ale i jakie ciekawe, a te operacje ratują życie i przedłużają je o wiele lat. Jednak w zależności od tego w ilu operacjach brałam udział tym bardziej się zaczęłam skłaniać ku kardiochirurgii, by następnie podjąć się również torakochirurgii. - słychać było, że ma do czynienia z niezwykle ambitną dziewczyną, która naprawdę wiedziała, czego chce osiągnąć w życiu, więc przynajmniej nie była dzieckiem błądzącym we mgle, które szuka jakiegoś punktu zaczepienia na medycynie. Nie dodała jeszcze o chęci nauki od najlepszych, przecież Wainwright na pewno świetnie zdawał sobie sprawę z tego, że jest najlepszy. No i pewnie wiedział, że Chateux jest spokrewniona z jego kolegą po fachu Hirschem.

[Jonathan Wainwright]

Ledwo pamiętał ten czas, gdy sam był stażystą, ale co tu dużo mówić sam od początku wiedział jakiej specjalizacji chciałby poświęcić całe swoje życie, a chociaż najpierw zaczynał jako zwykły chirurg, to po kilku latach znacznie zawęził swoje kwalifikacje. Aczkolwiek na froncie były to bez znaczenia, bo musiał radzić sobie w zasadzie z każdą możliwą raną, uszkodzeniem i krwotokiem, którego doznawali żołnierze w skutek interwencji z zewnątrz. Jednak nie o zdobyte doświadczenie chodziło Jonie, a o determinację, bo dokładnie wiedział czego chciał i słuchając młodej Chateux miał wrażenie, że siedzi przed nim osoba, w której mógł dostrzec tą samo zaangażowanie i zaciętość w dążeniu do celu.
- To ja ocenie, czy będziesz gotowa - oznajmił, bo jednak droga na szczyt łatwa nie jest, a Jona nie miał zamiaru dawać nikomu taryfy ulgowej. Poza tym był dość konkretnym i chłodnym człowiekiem, więc nie potrafił wyzbyć się służbistego tonu i poważnej postawy. - Prosiłby takowe żarty zachować dla siebie, bądź swoich znajomych, a nie stosować ich wobec mnie, a już na pewno nie wobec pacjentów - burknął, bo patrz punkt wyżej, był gburem i w pracy praktycznie nigdy nie pozwalał sobie na jakikolwiek luz - Rok temu przeprowadzana była koronografia i angioplastyka, zdiagnozowano także arytmię i po krótkiej obserwacji zalecono wstawienie rozrusznika serca [/b] - przybliżył w wielkim skrócie historię pacjenta, a aby stażystka miała lepszy ogląd na sprawę, Jona sięgnął po odpowiednią teczkę, którą przesunął po blacie biurka w stronę dziewczyny. - Słuszne podejście, ale wolałbym dostrzec w tobie pewność siebie, bo nie mam zamiaru narażać życia pacjentów, abyś mogła przekonać się, czy jesteś odważna, czy jednak nie - oświadczył, ale zadowolony był z dosłyszanej w słowach Belle, determinacji. Dlatego też mimo zaskoczenia, ostatecznie uścisnął delikatnie, drobną dłoń dziewczyny. Nie przypominał sobie, aby kiedykolwiek wcześniej spotkał się z tego typu zagraniem, ale coś mu podpowiadało, aby dać Chateux szansę i nie zniechęcać się do niej, a wręcz przeciwnie. Może Jona potrzebował jakiegoś projektu, który mógłby się zająć w pracy, a który niekoniecznie byłby ściśle z nią związany. Posiadanie zdolnej podopiecznej, mogłoby nieco ubarwić, jego przepełnione statycznością i rutyną życie zawodowe. - O ile mnie nie zawiedziesz, będę w stanie przekazać ci tyle wiedzy, ile sama będziesz w stanie przyswoić - zaoferował i zmienił nieco pozycję, pochylając się w przód i opierając przedramiona o blat biurka. Nadal starał się kontrolować spojrzenie, którego ani no moment nie oderwał od jej młodziutkiej twarzy. - Bo chyba na tym ci zależy, skoro zapisałaś się tylko na moje zabiegi i operacje - stwierdził przyglądając się Belle z nieskrywaną ciekawością. - Nie wiem, czy to do końca rozsądne - dodał podchwytliwie, bo miał pewną teorię co do tego typu zachowań, aczkolwiek póki co liczył na jakieś głębsze rozwinięcie tematu za strony stażystki.

[Belle Chateux]

Belle długo wahała się pomiędzy neurochirurgią, a kardiochirurgią, jednak z tym drugim miała już do czynienia od najmłodszych lat, słysząc jak wujek przez telefon omawia jakieś trudne operacje na sercu. Neurochirurgia zainteresowała ją na początku studiów, pewnie też ze względu na wykładowcę, który mówił o tej dziedzinie z taką pasją, że zarażał tym studentów na roku. Jednak im dłużej miała do czynienia z operacjami tym bardziej jej serce mówiło o kardiochirurgii, że to jest to, co chce w życiu robić.
- Oczywiście. Pan jest tutaj szefem, ja tylko wykonuję pańskie polecenia. - odparła, zgadzając się z nim, że to on zdecyduje czy blondynka jest gotowa. Jednak chciała by dał jej tę szansę, potrzebowała jej by móc rozwijać się w dziedzinie, którą sobie wybrała. I nie zamierzała poddać się tak łatwo. A jednak z tym żartem przesadziła, skarciła się w myślach za to, zapamiętując że już więcej tak przy nim nie powie.
- Przepraszam. - powiedziała ciszej, nieco bardziej skruszonym tonem. Czy na chwilę tym samym zachwiał jej pewnością siebie? Przecież nie chciała go zawieść i to już na pierwszym spotkaniu przed operacją. Następnie wysłuchała go z uwagą i otrzymawszy teczkę pacjenta otworzyła ją, zaglądając do środka. Przeglądając te informacje już w głowie tworzyła plan, gdzie mogłaby wykonać nacięcie, jak się dostać by narobić najmniej szkód, a przede wszystkim by nie zabić pacjenta. Tak się skupiła na tym, że na chwilę się wyłączyła. Potem była już gotowa podjąć ten układ. Nie przytrzymała zbyt długo jego dłoni, wróciła nią szybko do teczki, by ją zamknąć.
- Przyznam szczerze, że nie grzeszę zbytnią pewnością siebie, ale nadrabiam ambicją i determinacją w dążeniu do wymarzonego celu. - postanowiła być z nim szczera, a przynajmniej połowicznie szczera, bo wciąż nie wydała się z tym drżeniem rąk przed nacięciem.
- Obiecuję, że pana nie zawiodę. Czyżby obawiał się pan, że mnie polubi? Przepraszam, pewnie to pytanie nie było na miejscu. - zapewniła go jednak z nutką pewności siebie, a potem palnęła, za co szybko przeprosiła i zarumieniła się. Przecież już wiedziała, że jemu się to nie spodoba, jednak czasem ciężko powstrzymać język.
- Jeżeli widział pan moją teczkę to wie pan, że jestem spokrewniona z Hirschami i poniekąd słysząc to, czym zajmuje się wuj to poczułam inspirację by zostać taką jak on. Jednak nie chcę by mówiono, że zdobyłam specjalizację przez więzy rodzinne, chcę sama zapracować na swój sukces. Owszem, mogłabym wybrać kobietę, by nie mówiono że załatwiłam sobie specjalizację przez łóżko, ale po pierwsze to pan jest najlepszym kardiochirurgiem w szpitalu i wiem to po obserwowanych wykonywane przez pana zabiegi, a także publikacje, poza tym pańskie doświadczenie na wojnie sprawia, że mogę się od pana nauczyć wiele więcej, niż od pozostałych chirurgów w tym szpitalu. A po drugie zarówno ja, jak i pan umiemy oddzielić życie towarzyskie od zawodowego. - odpowiedziała mu zatem, co nią kierowało gdy się zapisywała na jego zabiegi i operacje, zachowując pełną powagę, rumieniec już nieco zbladł na jej policzkach. Ona miała taką nadzieję, że potrafi rozgraniczyć życie zawodowe od prywatnego i fascynacja mężczyzną nie wpłynie na jej pracę. Ale każdy ma swojego mentora, nieprawdaż? Trzeba wiedzieć kiedy odciąć tę "pępowinę" i zacząć samodzielną karierę. A czy ona będzie w stanie to zrobić? Z jego służbistym nastawieniem będzie musiała.

[Jonathan Wainwright]

Niezaprzeczalnie w postawie Chateux, Jonathan dostrzegał zarówno determinację, jak i ambicję, bo przyjrzał się znacznie bardziej jej osiągnięciom i wynikom, a tym samym nieco poszerzył zasób swoich informacji na temat siedzącej przed nim stażystki. Aczkolwiek słysząc jej wypowiedzi, nie mógł się zgodzić w pełni ze stwierdzeniem, że brakowało Belle pewności siebie, wręcz przeciwnie odniósł wrażenie, że ma jej aż nadto.
- Obawiam się, że nie rozumiem twojego pytania - przyznał szczerze, bo nie domyślał się zupełnie co dziewczyna mogłaby mieć na myśli. Miał tylko nadzieję, że nic dwuznacznego, bo jednak wolałby zaoszczędzić sobie oskarżeń o dopuszczanie się nieprzyzwoitości względem stażystki. - Nie obawiam się, że mógłbym ciebie polubić, aczkolwiek nie rozumiem jakie to ma znaczenie względem wykonywanej przez nas pracy - dodał, aby jakoś wyjść z tej niekomfortowej rozmowy.
Tylko że po chwili było jeszcze gorzej, bo o ile domyślał się co Belle miała na myśli, o tyle słowa jakich użyła i ich dosadność... No cóż. Wainwright nie spodziewał się, że ta rozmowa będzie przeprowadzana w taki sposób. Z jednej strony chciał wierzyć w szczerość słów Belle, a z drugiej nie umiał nie doszukiwać się w nich dwuznaczności. Był więc trochę w patowej sytuacji, bo nadinterpretacja mogła kosztować oskarżenie jego o niepoprawne sugestie, a więc uznał, że powinien zagrać dyplomatycznie i zignorować co niepotrzebne kwestie. Bo niestety, ale obecny wygląd Chateux, wraz z tym co powiedziała, mimo samozaparcia, tworzyły w myślach Jony, niekoniecznie chwalebne scenariusze.
- Rozgraniczenie życia prywatnego i zawodowego to podstawa, aczkolwiek nie zawsze jest to w stu procentach możliwe do zrealizowania - zaczął i mówiąc te słowa, sam nakierował siebie na tor myślenia, którym chyba także podążała Belle. - I nie wiem, czy dobrze rozumiem twoje słowa, ale czyżbyś miała nadzieję dokończyć staż pod moim patronatem? - Zapytał wprost, bo wolał jasne i klarowne sytuacje. Wszelkie niedopowiedzenie go po postu męczyły. - Mogę to zaoferować, aczkolwiek pytając o twoją decyzję miałem na myśli fakt, że nie powinnaś czerpać wiedzy praktycznej tylko z jednego źródła. W szpitalu jest wielu znamienitych kardiochirurgów i zalecałbym obserwację ich pracy także - dodał, bo głównie o to mu chodziło, a cała ta rozmowa jakoś niekomfortowo otarła się o tematy, których miał nadzieję nigdy nie poruszać w swoim gabinecie z żadną młodą kobietą.

[Belle Chateux]

To młode dziewczę próbowało dodać sobie odwagi, bym tym samym zaimponować "trudnemu w obyciu" kardiochirurgowi i ani na chwilę nie chciała używać tutaj dwuznaczności, jednak jak się mówi co ślina na język przyniesie, nie przemyślawszy swoich słów to efekt jest jak na załączonym obrazku. Następnym razem Chateux powinna chyba kilka razy się zastanowić, zanim powie cokolwiek do Jona.
- Może nie powinnam tego mówić, ale wśród szpitalnych rezydentów oraz stażystów ma pan łatkę trudno dostępnego, właściwie mentora który nie lubi nikogo poza sobą samym oraz że jest pan bardzo wymagającym mentorem. Gdyby pan mnie polubił to wyszedłby pan na nieco łagodniejszą osobę, aniżeli się wszystkim wydawało, a może być tak, że panu zależy na utrzymaniu tego zdania o pańskiej osobie. Stąd moje pytanie czy pan się obawia że mnie polubi. - nie była do końca pewna, czy powinna zdać się z nim na aż taką szczerość, bo z jednej strony on przecież tego od niej oczekiwał, z drugiej zaś może nie wiedział, co sądzą o nim inni w szpitalu i okaże się to niezbyt dla niego przyjemną wiedzą? Aż spuściła na chwilę wzrok po tych słowach, uważając że niepotrzebnie je powiedziała. Ale może doceni chociaż to, że jest z nim szczera?
- Ja chcę się uczyć od najlepszych, niezależnie od tego jaki mają charakter i sposób bycia. - dodała nieco ciszej, chcąc powiedzieć, że nie chodziło konkretnie o niego, a o jego wiedzę, którą mógłby jej przekazać. Wtem zauważyła jakąś białą nitkę, która wystawała z kieszeni jej fartucha i zaczęła ją skubać, chcąc się jej pozbyć. Musiała jeszcze przetrawić jego słowa. Czyżby on mógł ją polubić? Czy blondynka mogłaby być tą, która nieco łagodzi surowy obraz Wainwrigtha? Nie powinna się w ogóle nad takimi rzeczami zastanawiać. Jednak wróciła już do niego wzrokiem, posyłając delikatny uśmiech na jego słowa.
- A ja uważam wręcz odwrotnie. Jeżeli ustalimy na pierwszym spotkaniu jasne zasady naszej współpracy to nigdy nikt nie zarzuci mi że zdobyłam specjalizację przez łóżko, ani panu romansu ze stażystką, zatem wszystko można rozgraniczyć bez żadnych niedomówień. - może i była trochę uparta, ale wierzyła w to, że mając przed sobą jasny regulamin będzie wiedziała co może, czego jednak nie. I gdyby niespodziewanie coś się stało, że zaczęłaby się zbliżać do Jona to w głowie blondynki zapali się czerwona lampka mówiąca o tym, że przecież nie chce by mówiono o niej źle, że zdobywa swój zawód nie dlatego, że jest zdolna, a raczej jest to uwarunkowane jej zdolnościami w łóżku, poza tym wiedziałaby że łamie jakąś ważną zasadę, którą wcześniej ustalili i to mogłoby ją powstrzymać przed dążeniem dalej w danym kierunku. Jedni uważają że zasady są po to, by je łamać, ale Belle należała w tym momencie do przeciwnego zespołu.
- Właściwie to tak, chciałabym dokończyć staż, a także zrobić specjalizację pod pańskim patronatem zważywszy na pańskie duże doświadczenie w tej dziedzinie. Jeżeli takie jest pana zalecenie to mogę się zapisać również na operacje innych, by poobserwować ich pracę, proszę jednak nie naciskać bym wpisywała się na operacje wuja. Uważam że jest on również świetnym kardiochirurgiem, ale przy nim nie mam szans rozwinąć skrzydła w tej dziedzinie, poza tym więzy rodzinne nie pozwalają mi na to, wyjaśniałam już z jakiego powodu. - nie chciała przecież dodawać, że Jacob traktuje ją wciąż jak dziecko, nawet na świętach nie podał jej wina, bo uważa ją właśnie za gówniarę. Jak by zatem wyglądała ich współpraca na sali operacyjnej? Prawdopodobnie Hirsch nie pozwoliłby jej nic robić, tylko się przyglądać. A żeby coś osiągnąć to trzeba było znać nie tylko teorię, ale i praktykę. Sądziła zatem że przy Jona jest w stanie takową zdobyć, ale jeżeli przeszkadza mu fakt, że wpisała się na wszystkie jego zabiegi i operacje to na przyszły miesiąc może po równo wpisywać się u wszystkich, jednak wciąż chcąc by to on był jej mentorem. Gdzieś tam w środku uznała, że ta rozmowa nie wyszła zbyt dobrze, że on wyrobił sobie o niej niewłaściwe zdanie i niekoniecznie zgodzi się na to, by została jego protegowaną. Może jednak była z nim zbyt szczera i powinna wiele przemyśleń zostawić dla siebie?
- Zatem jaki jest werdykt? - zapytała nieco ciszej, obawiając się odpowiedzi, którą może usłyszeć.

[Jonathan Wainwright]

Zdecydowanie to była jedna z najdziwniejszych rozmów jakie odbywał w swoim życiu, aczkolwiek prawdopodobnie była to kompletnie subiektywna opinia. Może Wainwright był po prostu zbyt poważny, w sensie na pewno był, ale przy tym prawdopodobnie wypadł już dawno z obiegu i zadziwiało go nad wyraz jak obecnie młodzi ludzie podchodzą do życia i załatwiają sprawy. On zwykle stawiał na formalne i powściągliwe zachowanie, a nie tak wylewną i bezpośrednią szczerość, jaką serwowała mu Chateux. Zresztą nie tylko ona, bo od razu na myśl przyszła mu także Marianne, która ostatnimi czasy coraz częściej kręciła się gdzieś w pobliżu i podobnie jak Belle, niekoniecznie przejmowała się tym, że Jonathan raczej od ludzi stroni, a wszelkie pogłębione relacje - napawają go swego rodzaju strachem i dyskomfortem.
- Słucham? - Był zaskoczony tą wylewnością chyba bardziej niż przekazem jaki za sobą niosła. - Bezpodstawne obdarowywanie ludzi niechęcią jest głupotą, więc potrzebuję powodów aby kogoś nie lubić. W każdym razie absolutnie nie zależy mi na jakieś wyssanej z palca opinii, ale jeśli musisz wiedzieć, to po prostu stronię od kontaktów z innymi, co jest dość naturalną cechą dla introwertyków - wyjaśnił klarownie i sam zaskoczony był swoim wewnętrznym spokojem, bo co tu dużo mówić, najchętniej wystawiłby pannę Chateux za drzwi, ale nie umiał. Nie umiał, bo siedziała przed nim walcząc o jakąś tam swoją przyszłość i jak widać nie bała się w tym wszystkim posunąć do wyłożenia na stół wszelkich kart jakie posiadała, nawet jeśli było to dość ryzykownym zagraniem. - Powinnaś bardziej zważać na słowa, bo doceniam szczerość, ale niekoniecznie jest ona odpowiednia do miejsca i czasu - przyznał, bo chociaż starał się usprawiedliwiać Belle przed samym sobą, to jednak nadal był Joną, którego podejście i cierpliwość do ludzi miały swoje granice. - Aby zarzucić komuś coś takiego, trzeba posiadać ku temu jakiekolwiek podstawy - burknął, bo ta rozmowa zaczynała go przerastać. Nie wiedział już, czy to tylko szczerość Belle, czy może jakieś podteksty, które miały odpowiednio nakierować Jonę na zamiary dziewczyny, a w ostateczności niefortunnie naprawdę przyczynić się do stworzenia wspomnianych wcześniej podstaw.
Pewnie to tylko daleko idące i niezgodne z rzeczywistością wnioski, których Wainwright nie powinien w ogóle dopuszczać do świadomośći, ale jednak... Wolał zachowywać pewną czujność. Mimo wszystko nie mógł też od razu skreślać dziewczyny, bo wtedy sam wystawiłby się na posądzenie o nieprofesjonalne podejście.
- Taki jak mówiłem. Jeśli dziś będę zadowolony z twojej pracy, to pozwolę ci dokończyć staż pod moim patronatem - ponowił swój werdykt. Może przeszli przez dość dziwną konwersację, ale ostatecznie Jona wierzył w umiejętności Chateux i w zasadzie cieszyłby się, gdyby w przyszłości ta młoda pani lekarz mogła być poniekąd owocem jego nauk i pracy. - A więc nie pozostaje nam nic innego jak spotkać się za dwie godziny - dodał, bo mimo iż łożył w Belle nadzieję to mimo wszystko potrzebował upewnić się, że faktycznie zasługuje ona na taki kredyt zaufania.