WAŻNE Wprowadzamy nowy system pisania postów/tworzenia tematów w lokacjach. Prosimy o zapoznanie się instrukcją i stosowanie nowego wzoru. Więcej informacji znajdziecie tutaj!

Subfora zostały podzielone na 4 główne działy, oto orientacyjny zakres lokacji, które mogą się w nich znaleźć:
- strefa miejska - ulice, parkingi, tereny zielone, parki, place zabaw, zaułki, przystanki, cmentarze
- usługi - sklepy, centra handlowe, salony kosmetyczne, pralnie, warsztaty
- kultura i instytucje - galerie, muzea, teatry, opera, domy kultury, centra społeczne, urzędy, kościoły, szkoły, przedszkola, szpitale, przychodnie
- życie towarzyskie - restauracje, kawiarnie, kluby, kręgielnie, puby, kina

Dodatkowo w dzielnicach znajdziecie subfora większych firm albo ważnych dla forum i postaci lokacji, np. szczególne kluby, uniwersytet, czy restauracje.

INFO W procesie przenoszenia forum na nowy silnik utracone zostały hasła logowania. Napiszcie w tej sprawie na discordzie do audrey#3270 lub na konto Dreamy Seattle na Edenie. Ustawimy nowe tymczasowe hasła, które zmienicie we własnym zakresie.

DISCORD Jesteśmy też tutaj! Zapraszamy!

UPDATE Postacie chcące uzupełnić swoją KP o nowe treści w biografii mogą skorzystać teraz z kodu update w zamówieniach.

ODPOWIEDZ
Awatar użytkownika
0
0

-

Post

— 30 —
Kiedy pakuje walizkę do bagażnika samochodu i poprawia okulary przeciwsłoneczne na nosie w głowie ma tylko jedną myśl. A może by tak uciec z Seattle na stałe? Daleko. Samemu. Jechać tak długo, aż nie będzie już żadnej drogi przed nim. Nic. Zostawić wszystkie swoje problemy za sobą i zniknąć z życia wszystkich, którym przez ostatnie miesiące lub chociażby tygodnie zdążył narobić problemów. Kaylee. Keylen. Posy. Cosmo. Judah. Niewiary-kurwa-godne.
Zanim jednak podjął decyzję o nagłej, ale w pewien sposób przewidywanej, dezercji, zatrzasnął klapę auta i postanowił jednak zrealizować swoją smsową obietnicę złożoną Cosmo. Letnie ciuchy, bez marudzenia i godzina na spakowanie. Trzy dni wyrwane z waszyngtońskiego życiorysu.
Pod blokiem Fletchera zaparkował dość punktualnie. Nawet jeśli wcześniej jeździł po mieście okrężnymi drogami. Nawet jeśli zbyt mocno wczuł się w piosenkę Eurythmics i zbyt głośno wył do refrenu na skrzyżowaniu. Tak, że starsza kobieta w samochodzie obok popukała się palcem w czoło, kiedy ich spojrzenia się spotkały. Cóż, oprócz „Who am I to disagree?” miałby jej do powiedzenia?
Sprawiał wrażenie zamyślonego, ale cały aż podskoczył i przeniósł swoje spojrzenie znad okularów na blondyna, który wsiadając do środka samochodu, z całej posiadanej siły jebnął drzwiami od strony pasażera. I ani ten mercedes, ani tym bardziej Hirsch nie spodziewał się, że w tym wątłym ciele może jej być aż tak wiele.
Mógłbyś poprawić? Po drugiej stronie miasta chyba jeszcze nie słyszeli, że panicz Fletcher posadził swoje cztery litery na siedzeniu… – wymamrotał pełen sarkastycznej dezaprobaty i odpalił silnik.
Hirsch sprawiał wrażenie, że z powodzeniem mógłby być ojcem jakiegoś zbuntowanego nastolatka, który najprawdopodobniej zatłukłby ojca we śnie za cały ten sarkazm, dystans i ogłupiałe poczucie humoru. Zaraz jednak jego odmienne zachowanie sugerowałoby, że należy sprawdzić, czy ten delikwent korzysta jeszcze z nocnika. Pełna sinusoida.
Niespodzianka – odpowiada niezwłocznie, kiedy tylko Cosmo otworzy usta, żeby – jak mniema Jacob – zapytać, dokąd jadą. Cały czas bazuje też na jednostajnym, ojcowskim poziomie emocjonalnym. Jest zmęczony. Jego głowa huczy od takiego nadmiaru informacji, wrażeń i problemów, że zachowuje się dość dziwnie. Dopiero kiedy dostrzega zmieszanie na twarzy swojego blond pasażera, uśmiecha się nieznacznie i posyła mu krótkie spojrzenie.
Przecież nie jadę cię sprzedać na organy, Cosmo. To byłoby zajebiście nieopłacalne. Niespecjalnie nadajesz się też na handel żywym towarem. Jedziemy do Kalifornii, więc możesz odsunąć fotel do tyłu, żebyś nie połamał nóg, kiedy wyjdziesz z auta. Czeka nas długa droga… – dopowiada w końcu, ciut, c i u t rozbawiony i pogłaśnia radio z bardzo leciwą piosenką.
Ostatnio zmieniony 2021-02-21, 01:26 przez Jacob Hirsch, łącznie zmieniany 1 raz.

autor

my bedroom smells like rotten food and i guess so do i
Awatar użytkownika
19
172

nie mówimy o tym głośno

ale w obcych łóżkach śpi się najlepiej

south park

Post

cosmo & jacob
<img src="https://i.pinimg.com/564x/96/59/ac/9659 ... a73576.jpg" width="200">

Czyż olśnieniu nie starczy, abyś była złudą?
Serce me gardząc prawdą przed pozorem klęknie.
Czyś jest obojętnością, głupotą czy nudą, Maską
czy sztychem, witaj! Wielbię cię w twym pięknie.
Powietrze w mieście było ciężkie od smogu i chłodne - choć okres najmroźniejszych dni mieli już za sobą - kiedy z przewieszonym przez ramię plecakiem zamykał za sobą drzwi klatki schodowej. Pieprzony Hirsch bujał się w rytm jakiejś muzyki dla starych ludzi, zajmując miejsce kierowcy w swojej do porzygu wypucowanej furze, do której to Cosmo dopadł w przeciągu kilku sekund, żeby (zdecydowanie zbyt mocno) pociągnąć za klamkę od strony pasażera, wsunąć się bez słowa na siedzenie i pozwolić drzwiom zamknąć się z impetem, co zakończyło się pokaźnym trzaśnięciem, którego chyba sam się przestraszył, wzdrygnąwszy się odruchowo. To te przyzwyczajenia z Grotto - jak im się udawało, to sąsiad ich podwoził traktorem do Skykomish, nawet niemowlak umiał pierdolnąć jak trzeba. Ale - wyjątkowo! - wiejskie przyzwyczajenia Cosmo w tej sytuacji były totalnie najmniej ważne. Zsunąwszy plecak i kurtkę z ramion, żeby odrzucić je niedbale na tylne siedzenie, zapiął zaraz pas i wtedy dopiero wbił w profil Jacoba uważne spojrzenie.
Tęsknił. Ależ to głupie i dziecinne, tęsknić tak mocno za kimś, kto bez najmniejszego wysiłku mógłby zapomnieć o tobie na jak długo chciał, żeby przebudzić się pewnego dnia z myślą, że może napisać do ciebie, dając ci godzinę czasu, a potem zajechać samochodem pod twoją klatkę schodową z absolutną pewnością, że zastanie cię tam czekającego naiwnie - jeżeli nie na dworze, w wyrazie ognistej desperacji, to właśnie tak, jak oczekiwał Cosmo - stercząc w przedsionku i odliczając sekundy od momentu, w którym mercedes Hirscha stanął pod blokiem, żeby specjalnie trochę się spóźnić; żeby odrzeć go trochę z tego cholernie niesprawiedliwego poczucia pewności siebie. Powinien być wściekły, ale kiedy tylko samochód ruszył spod bloku, nie potrafił odnaleźć w sobie uczuć bardziej negatywnych lub chaotycznych, niż ledwie lekkie poirytowanie na to, że musiał na szybko wymyślać Devonowi jakieś kłamstwo, w które ten zapewne wcale nie uwierzył. Wygłoszona pod nosem podczas pakowania i ukierunkowana do Jacoba plejada przekleństw, którą obiecał sobie powtórzyć, jak tylko znajdzie się twarzą w twarz z tą wywłoką, nagle zatraciła zupełnie swoje kształty, stając się nagle nieprzypominającą niczego, miękką kluchą emocji, wezbranych gwałtownie w nieprzygotowanej na to głowie.
Nie zdążył jednak chociażby podjąć tego wątku, wciąż głupio wgapiając się w zbyt zadowoloną z siebie twarz Hirscha (okulary przeciwsłoneczne? czy on na pewno powinien kierować ewidentnie czegoś nawciągany?), kiedy mężczyzna odezwał się pierwszy. Niespodzianka? Co jest, kurwa? To słowo zbiło go z tropu jeszcze mocniej niż to, jak urodziwie prezentował się Jacob w tych ewidentnie letnich akcesoriach. Cosmo, dla ewidentnego zrównoważenia sił we Wszechświecie, musiał natomiast wyglądać jak idiota skończony, kiedy ze zmarszczonymi brwiami i uchylonymi ustami wpatrywał się nadal w Hirscha, nie kryjąc zupełnie swojego niezrozumienia. A potem kolejne informacje - coś o organach, handlu ludźmi i Kalifornii, a do Fletchera zaczynało powoli docierać, że Jacob wcale nie żartował.
- Kalifornia? - powtórzył wreszcie, mrugając szybko i próbując złapać jego spojrzenie zza przyciemnionych szyb. Mężczyzna natomiast przez cały ten czas wydawał się… całkiem rozbawiony jego niedowierzaniem. - Jake, Kalifornia? - dobijał się dalej, całkowicie ignorując tę pogadankę o odsunięciu fotela. Hirsch zaraz podgłośnił muzykę, także Cosmo zacisnął mocno usta, jeszcze raz - baardzo powoli - analizując sytuację, w jakiej właśnie się znalazł. - Chyba nie uwierzę w to, że nie chcesz mnie sprzedać za granicę, dopóki nie dojedziemy na miejsce - wyrzucił w końcu na jednym wdechu, odrobinę głośniej, żeby przebić się przez muzykę. Z początku zabrzmiało to cholernie poważnie i to do tego stopnia, że kiedy sam zdał sobie z tego sprawę, musiał prychnąć krótko z rozbawieniem, pozwalając sobie na krzywy uśmiech pod nosem. Nagle wszystkie plany o wyrzyganiu Hirschowi prosto w twarz, że na pewno nie będzie na jego każde kiwnięcie rzucał wszystkiego i wypierdalał z nim nie wiadomo gdzie, na niewiadomo jak długo, zaczęły rozpadać się w zatrważającym tempie. Równocześnie Cosmo gwałtownie zdał sobie sprawę z tego, że niezależnie jak mocno kłóciło się to z jego osobistą potrzebą niezależności… owszem, będzie. Może wymiarem niezależności było pozwalanie sobie na tego typu rzeczy?
Dłoń sięgnęła śmiało do radia, żeby ściszyć odrobinę typowo dyskotekowo-popową piosenkę. Po tak długim czasie niewidzenia się, zupełnie nie wyobrażał sobie siedzieć z nim teraz w ciszy, kiwając się do muzyki. W dodatku tak daleko przez tak cholernie długi czas, kiedy nieznośne, fizyczne przyciąganie już teraz sprawiało, że miał ochotę po prostu kazać mu zatrzymać na chwilę ten pieprzony samochód tylko po to, żeby móc na odpowiednio długi czas zagarnąć dla siebie całą jego uwagę, układając wargi na jego ustach.
- Musisz mi coś wyjaśnić, Hirsch, bo chyba pewien element twojego… planu jest dla mnie stosunkowo niejasny - zaczął więc, przywołując mimikę twarzy do całkowicie teatralnego wyrazu powagi i zadumy. Jednocześnie dłoń wystrzeliła bezpardonowo do znajdującego się bliżej zausznika tych bajeranckich okularków, żeby zsunąć je z nosa mężczyzny i założyć sobie w nonszalanckim geście. - Przez ponad miesiąc trzymałeś mnie na dystans, odpisywałeś na wiadomości, kiedy ci się przypomniało i nie pomyślałeś NAWET o tym, żeby przesłać mi jakiegoś głupiego dickpica - wyliczał niewzruszenie, praktycznie nie robiąc przerw na oddech - a teraz oczekujesz, że przez jakieś… przez jakąś nieskończoność godzin będę siedzieć po prostu na siedzeniu obok i adorować cię z daleka, jak jakaś cnotka z okienka? Jedziesz za szybko, zabijesz nas i nie będzie żadnej Kalifornii - mruknął, całkowicie zmieniając ton wypowiedzi, bo był prawie pewien, że widział na którymś z minionych znaków jakieś potężne ograniczenie prędkości.
Obrazek

autor

kaja

Awatar użytkownika
0
0

-

Post

Kiedy tylko Cosmo wspomina o prędkości jazdy, Hirsch jeszcze mocniej naciska na pedał gazu, nie nawiązując przy tym nawet namiastki kontaktu wzrokowego ze swoim pasażerem. Czy robił mu to na złość? Nie pierwszy raz. W zasadzie, role w tym układzie odwracały się niejednokrotnie i tym razem to Hirsch postanowił zostać naburmuszonym nastolatkiem, który robi wszystko inaczej, niż od niego o c z e k i w a n o.
Nie ma dobrej odpowiedzi na pytania, które zadaje mu Fletcher. Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że jest niekoniecznie responsywnym… Kim? No właśnie. K i m? To pytanie, jak szereg innych ostatnio wraca do niego jak bumerang i nawarstwia się jak ogromna warstwa śniegu, która tylko czeka na delikatne chociażby drgnięcie, żeby zejść w dół niczym gwałtowna lawina, przykrywająca wszystko, co spotka na swojej drodze. Niezbyt przyjemna perspektywa.
Co miałbym ci wysłać? – parska cicho i zerka przelotem na Cosmo, wystrojonego obecnie w jego okulary przeciwsłoneczne. Słońce odbijające się od szyby nieprzyjemnie razi jego niewyspane spojrzenie, więc tylko mruży oczy, bez dodatkowego komentarza. – To nigdy nie wygląda dobrze. Zrób sobie sam, wydrukujesz, schowasz do pamiętniczka i będziesz mógł mnie tym potem szantażować, czy jakikolwiek znajdziesz w tym inny cel – śmieje się i zmienia bieg. Jadą szybciej.
Dużo ostatnio się dzieje. Nie nadrabiam korespondencji o pieskach i małych dzieciach, bo dostałbym szału. Poza tym sam mam dziecko. Jak się o k a z u j e. Chłopiec ma cztery lata, nie miałem bladego pojęcia. Zabij mnie, nie pamiętam, czy o tym wspominałem. W zasadzie niewiele osób wie. Moja matka na przykład nie. I PRZYSIĘGAM, że jeśli dowie się od ciebie albo Laury to obydwoje skończycie zakopani na granicy stanów… – grozi, chociaż niespecjalnie przekonująco. Jest zmęczony. Widać to po jego twarzy i cieniach pod oczami, które do tej pory ukrywał pod ciemnymi szkłami.
Poza tym mamy do wykonania misję. Jesteś jak Bonnie, więc zachowuj się przyzwoicie, będziesz świadkiem zbrodni. I nie mówimy tu o przekraczaniu prędkości… – mówi, kiedy licznik przekracza na autostradzie 200 kilometrów na godzinę a auto prowadzone przez Hirscha mija skrzyżowanie na żółtym świetle. – Ale wszystko po kolei. Niedaleko jest całkiem przyzwoity diner, jesteś głodny? Możemy złapać coś na wynos, musimy do wieczora przejechać przez cały Oregon, więc nie będzie przerwy. No chyba, że na… siusiu – zerka na Cosmo z rozbawieniem, jasno wytykając mu jego dziecięcy status w tej wycieczce. Dickpiki, Chryste panie.

autor

my bedroom smells like rotten food and i guess so do i
Awatar użytkownika
19
172

nie mówimy o tym głośno

ale w obcych łóżkach śpi się najlepiej

south park

Post

Zza ciemnych szkieł jego skóra wydawała się bardziej matowa, zmarszczki głębsze, a włosy wypłowiałe. Oczy sprawiały wrażenie silniej osadzonych, kiedy toczyły walkę z odbijającymi się promieniami słońca, a wargi węższe i szczelniej do siebie przylegające, nawet kiedy się uśmiechał. Prędkość, z jaką się poruszali wbijała w fotel, a Fletcherowi kojarzyła się najpierw z Florianem, który zawsze jeździł nieostrożnie i za szybko, a później z Uriahem, w ślad za którym odpiął pasy na listopadowej wycieczce. A Cosmo nie był jeszcze pewien czy lubi to uczucie - pieprzone zapętlenie, ciąg skojarzeń wijących się myślami jedno za drugim, bo szybką jazdę lubił z pewnością, tak bardzo jak lubił wszystkie inne rzeczy, przez które serce na chwilę zaczynało być szybciej, a gardło na wyrywkowe ułamki sekund ściskało się w krótkim ukłuciu lęku.
Co miałbym ci wysłać? Dowód, że jesteś, jakikolwiek. Te słowa jednak spełzły po prostu po tylnej ścianie gardła, nie wyrywając się wcale na zewnątrz. Bo prościej chyba było udawać, że nie zaczynał wcale przyzwyczajać się do tego, że Jacob był. Uparcie nakręcając się jednak wokół myśli o tym, że Hirsch pewnego dnia mógłby po prostu zniknąć albo zdecydować, że nic nigdy między nimi nie było, że to wszystko nie miało znaczenia, że widzi go pierwszy raz na oczy - mieląc w kółko te same wątpliwości przyłapywał się na tym, że zdążył już przywiązać się do Jake’a w najbardziej żałosny ze sposobów. Chciał, żeby po prostu był i bogowie niech będą mu świadkami, że mógł być nawet kilometry dalej, na drugim końcu Seattle albo w innym stanie - tylko niech Cosmo wie, że jest, a najlepiej też, że myśli. Niech myśli o kolorze jego oczu albo o tym uczuciu, kiedy dłonie szukały na plecach odznaczających się kształtów łopatek i kręgosłupa; obojętnie.
Ale teraz nie był wcale daleko - był tutaj, obok, mrużąc oczy przed słońcem i przyspieszając stale, podczas wyrzucania z siebie kolejnych słów, które Fletcher chłonął posłusznie, nie chcąc mu przerywać. Poza tym sam mam dziecko. Jedna z brwi powędrowała ku górze, bo automatycznie nasunęło mu się wspomnienie ich krótkiej wymiany zdań na balkonie, podczas świątecznej imprezy u Aviany. To dziecko? - chciałoby się spytać, ale zamiast tego pozwalał mu mówić dalej, trzymając w sobie ten krótki skurcz żołądka, który pojawił się na usłyszenie o tej informacji. Dopiero, kiedy mężczyzna wspomniał kolejno o misji, a następnie o zbrodni, poczuł jak mięśnie spinają się nerwowo, a spojrzenie zastyga na moment. W tym momencie ucieszył się z podkradniętych chwilę wcześniej Jacobowi okularów. Zanim jednak zdążył porządnie zestresować się paranoiczną myślą o tym, że Hirsch mógł w jakiś sposób domyślić się o jego występu z Santino, mężczyzna wspomniał o dinerze, a potem o przerwie na s i u s i u, czego (i tak bardzo tolerancyjny tego dnia) Cosmo nie mógł już znieść.
- Po pierwsze - nie zesraj się - odpowiedział jakże dojrzale, kiedy palce sięgały do chuj rolety* osłony przeciwsłonecznej. Nawiązując kontakt wzrokowy ze swoim skrytym za ciemnymi szkłami spojrzeniem, na krótki moment nachylił się gwałtownie, żeby obejrzeć tego jednego (1) pryszcza na brodzie, którego nie udało mu się zakryć korektorem. - Kurwa jego mać - burknął pod nosem, na moment zapominając zupełnie, czego dotyczył temat rozmowy, kiedy sięgając desperacko do plecaka próbował wydobyć z niego tubkę z kosmetykiem. Na próżno. Poirytowany tym faktem, na powrót wyprostował się na siedzeniu, gotowy do kontynuowania dyskusji. - Po drugie - MASZ DZIECKO I DOWIADUJĘ SIĘ DOPIERO TERAZ? Jak ma na imię? Cieszysz się? - dopytywał, po dłużej chwili dopiero orientując się, że być może zachowywał się zbyt natarczywie. - W sensie - nie wiem, chcesz o tym pogadać? Możemy, ale jeśli wolisz myśleć teraz o innych rzeczach, to po prostu daj znać - wzruszył ramionami, choć w gruncie rzeczy nie było mu to obojętne. Przede wszystkim chciał, żeby Jacob czuł się przy nim dobrze, ale myśl o tym, że mógł nie chcieć wpuszczać go do niektórych stref swojego życia, kłuła go uporczywie między żebrami. - I dlaczego uważasz, że powiedziałbym o tym Laurze? Dlaczego uważasz, że komukolwiek bym powiedział? Nie rozmawiam o tobie z nikim, Jake, nie stresuj się tym - być może te wszystkie słowa powinny brzmieć poważnie i przemyślanie, ale w gruncie rzeczy ton, jakim Cosmo je wygłaszał był raczej niedbały i nonszalancki, trochę jakby chciał powiedzieć - przekładając na slang jakubowy - gościu, nie spinaj pośladków. Poprawił się na siedzeniu tak, żeby wciągnąć na nie kolana, jednocześnie pozostawiając buty z dala od tapicerki (świadomy, że ułożenie ich na fotelu mogłoby zaskutkować przedwczesną śmiercią) i móc oprzeć potylicę o okno od swojej strony, żeby jednocześnie wbijać uparcie spojrzenie w profil Jacoba. Pas w tym ułożeniu był raczej drażniący, ale starał się tym nie przejmować.
- Przyzwoicie? - powtórzył za nim, uśmiechając się koślawo. Kręgosłup wygiął się odrobinę, pozwalając mu - po wyciągnięciu dłoni przed siebie - sięgnąć do jacobowego policzka opuszkami palców. Przesunął nimi wzdłuż przyozdobionej zarostem krawędzi szczęki Hirscha, uśmiechając się przy tym nieco szerzej.- Na pewno właśnie tego chcesz? - drążył dalej, starając się zepchnąć gdzieś na bok nie tylko te wszystkie skojarzenia z wydarzeniami z lasu, ale też ewentualne pytania do Hirscha, które cisnęły mu się na język. - Jadłem w domu, a przerwa nie będzie na siusiu, tylko na szluga, chyba, że twoja nowa fura nie boi się moich fajek za sześć dolców z kiosku pod blokiem - oznajmił, nadal nie odsuwając dłoni z jego twarzy. Nawet jeśli bardzo miał ochotę pozwolić jej zjechać niżej. I niżej.

*moj kolega przemyslaw powiedzial, ze tak sie nazywa ten fragment pojazdu
Obrazek

autor

kaja

Awatar użytkownika
0
0

-

Post

Jacob jest skupiony na tym, jaki ma plan. Może nie najmądrzejszy i może nie do końca przemyślany, ale czy miał inne wyjście? Musiał wprowadzić porządek w swoim życiu, za wszelką cenę. Jest też dość przytłoczony i skrępowany wydarzeniami z ostatnich dni, by beztrosko o nich opowiadać. Widać więc na jego twarzy spięcie, które następuje, zanim postanowi się jednak do Cosmo odezwać w sprawie dziecka.
Bo to nie jest coś prostego, Fletcher… – zaczyna trochę niepewnie. Nie wie jeszcze, jak ma o tym mówić, bo nie wie nawet, co powinien o tym myśleć. – Matką mojego syna jest Kaylee. To ta brunetka, z którą pokłóciłem się na imprezie u Aviany. To… trudny temat. Widzisz, Butler pięć lat temu była mężatką. I przyjaciółką mojej żony. Była też przekonana, że ojcem Keylena jest jej mąż. Jak widzisz, problem jest mocno złożony… – Hirsch zwalnia nieco i niezapowiedziane zjeżdża na światłach w kierunku parkingu dużego centrum handlowego. Parkuje nieopodal salonu fotograficznego.
Możesz zapalić na zewnątrz. A potem zrobimy ci zdjęcie. Niech cię ręka boska broni przed odpaleniem tego papierosa w aucie, bo inaczej będziesz wracał do Seattle na pieszo – grozi całkowicie poważnie i nachyla się w jego kierunku, żeby dobrać się do schowka. Grzebie tam przez chwilę, zanim nie wyciągnie etui na okulary przeciwsłoneczne. Wyciąga okulary i wsuwa je na nos, skoro Cosmo przejął jego ulubioną parę.
Nie tłumaczy nic więcej, to jeszcze nie pora. Fletcher mógłby się jeszcze wycofać, a tego plan Jacoba nie uwzględnia.
I nie łap mnie za słówka – dorzuca jeszcze w odniesieniu o wyciągniętej z niewinnego zdania przyzwoitości i wysiada z samochodu. Kręci się przez chwilę, sprawdzając coś w telefonie, a następnie, po dłuższej chwili zawahania, decyduje się go wyłączyć.
Idę po kawę. Nie wiem, czy mają coś bez cukru i bez nabiału, zobaczę, co da się zrobić. Spotkamy się tam – pokazuje palcem na szyld z napisem „zdjęcia”. Wygląda jeszcze przez szybę kawiarni na blondyna, który kończy palić papierosa i rozciera go butem na rozgrzanym asfalcie. Są coraz bliżej Kalifornii, robi się ciepło. W umówionym miejscu wciska mu kubek z parującym napojem i otwiera drzwi do sklepu.
Zdjęcia do dowodu. Chcieliśmy zrobić temu młodzieńcowi zdjęcia do dowodu… – mamrocze w odpowiedzi na pytanie dziewczęcia zza lady sklepowej. Przeczącym ruchem głowy daje Cosmo do zrozumienia, że nie teraz. Wyjaśni mu później. –W wersji elektronicznej też! – dodaje jeszcze i wręcza jej dwudziestodolarowy banknot. Chwilę później zgarnia zdjęcia na pendrive’ie reklamowym, a te wydrukowane wciska blondynowi do ręki. Na pamiątkę, do zabawy, do wyrzucenia – cokolwiek zażyczy sobie z nimi zrobić.

autor

my bedroom smells like rotten food and i guess so do i
Awatar użytkownika
19
172

nie mówimy o tym głośno

ale w obcych łóżkach śpi się najlepiej

south park

Post

Wiedział, że to nie mogło być łatwe; albo nie. Nie mógł wiedzieć, bo nie znajdował się przecież nigdy w takiej sytuacji. Umysł mógł jedynie poprowadzić szybkie skojarzenia do tamtego ironicznie słonecznego poranka, kiedy zbudzony przedwcześnie nieprzyjemnym głosem wynajętej przez Floriana prawniczki, dowiedział się o istnieniu Lulu. Głupie. Nie była nigdy jego córką; nie mieli prawie okazji do zbudowania jakkolwiek relacji zbliżonej do tego poziomu natężenia. W końcu Lulu nie mogła mieszkać pod jednym dachem z ćpunem. Nawet takim, który miał już do końca życia zostać czysty. Czasem jeszcze zastanawiał się, czy gdyby nie przyłapał ich (jakie głupie słowo - przyłapać można było dziecko na podkradaniu słodyczy) tamtego poranka, w ogóle dowiedziałby się o tym, że Florian ma córkę? I - co więcej, że córka ta miała być powodem natychmiastowego usunięcia Fletchera z apartamentu na Belltown? Może gdyby St. Verne tylko mógł, przetrzymałby go w tej tajemnicy aż do ostatniej chwili; aż do momentu, w którym z godziny na godzinę kazałby mu przenieść się do brata; mógłby tak zrobić? Ten ledwo ponad tydzień, który im został przed tamtym brutalnym, brzemiennym w skutkach rozstaniem, równie dobrze mógł zupełnie nie istnieć.
- To prawda - zgodził się wreszcie z jego stwierdzeniem, że problem jest mocno złożony. - Ale cieszę się, że w końcu doszliście do wyjaśnienia tej sprawy. Ciążyła ci mocno - stwierdził, co nie było zbyt dużym odkryciem, biorąc pod uwagę widowiskową kłótnię, jaką Jacob wraz ze swoimi koleżankami rozpętali na imprezie Aviany. - Najważniejsze, że wiesz; że wiecie. A co z tą wiedzą zrobicie, to… no cóż, każda decyzja będzie miała jakieś wady, nie? Tylko tak kmiń, żeby ich było jak najmniej. Gościu. - Uśmiechnął się kwaśno, na to koślawe pocieszenie, którym właśnie go uraczył. To oczywiste, że nie miał w kieszeni przygotowanych na ciężkie chwile, złotych rad dotyczących ojcostwa - chociażby z uwagi na to, że sam z domu miał w tym temacie niezwykle lipny przykład, dlatego też ogranie sytuacji odrobiną humoru było najlepszym, co przyszło mu do głowy. Nie idealnym, to na pewno, ale Cosmo czuł, że nie było to wyznanie, na które należało odpowiedzieć milczeniem albo pospieszną zmianą tematu. Niech nie będzie odcięty jak siekierą - tylko przepłynie miękko między kolejnymi zdaniami. Bo najgorsze, co można było w takiej chwili czuć, to chyba osamotnienie, prawda? A on nie miał zamiaru pozwolić na to, żeby przebywając z nim Hirsch czuł się samotny.
Rozmowę przerwało w końcu zjechanie samochodu na parking, o czym Cosmo zorientował się dopiero, kiedy Jacob zatrzymał pojazd. Słysząc słowo zdjęcie zmarszczył brwi, ale na razie nie komentował tego w żaden sposób, bo kiedy Hirsch nachylił się do schowka, Fletcher błędnie zinterpretował, że chodziło mu o pocałunek. Więc tak - jak tylko kolejne (!) okulary okazały się ważniejsze od niezaprzeczalnych i ewidentnych wdzięków Cosmo, można się już było odrobinę zirytować. Ciężko było być atencjuszem i tej pożądanej atencji nie otrzymywać w pożądanych ilościach, zdecydowanie. Na szczęście zapadła decyzja o faktycznej przerwie na szluga, którego odpalił natychmiast, kiedy tylko wysiadł z samochodu, wcześniej przewracając oczami na gderanie Hirscha o paleniu w aucie. Obserwował jak mężczyzna oddala się w kierunku kawiarni, samemu opierając się lekko o drzwi samochodu i poświęcając te kilka minut na robienie do niego głupich min tak długo, aż skapnął się wreszcie, co wywołało u Cosmo nieadekwatne rozbawienie. W końcu jednak trzeba było zgasić fajkę i ruszyć w kierunku tego nieszczęsnego, fotograficznego studia.
Skoro tak im się spieszyło, nie miał zamiaru na razie zatrzymywać Jacoba zbędnymi, jak mu się wydawało, pytaniami, ale kiedy Hirsch oznajmił dziewczynie za ladą, że potrzebują zdjęć do dowodu, nie umiał powstrzymać się od spojrzenia na niego jak na idiotę. Przywrócony do porządku jedynie tym kręceniem głową, sapnął cicho, przywołując na usta ciepły uśmiech, z którym ruszył posłusznie za fotografką, żeby już chwilę później powrócić do czekającego w korytarzu Jacoba z morderczym spojrzeniem. Pierdolony flesz. Na wywołanie zdjęć czekali tylko krótką chwilę, podczas której Cosmo zajął się uważnym studiowaniem poczynań rybek akwariowych, które ozdabiały poczekalnie, podczas gdy w głowie huczała mu cała masa pytań, teorii i sugestii, którym musiał w końcu dać upust, kiedy opuścili studio, a mężczyzna wcisnął mu w ręce wywołane egzemplarze. Zerknął szybko na te nieszczęsne zdjęcia i krótkie przekleństwo wyrwało mu się z ust.
- Wyretuszowała mi nawet pieprzyki, a tego pierdolonego pryszcza to już nie? - obruszył się natychmiast, swoim starym zwyczajem prawie wchodząc pod zajeżdżający im akurat drogę samochód, bo przecież był zbyt sytuacją, żeby się rozglądać. Dopiero przy samochodzie wbił wyczekujące spojrzenie w Jacoba, ale że cierpliwość nie była jego mocną stroną, to nie był w stanie powstrzymać się od gadania. - Teraz jestem już pewien, że chcesz wywieźć mnie do Meksyku, Hirsch. Co więcej - nie mam nic przeciwko, bo zupełnie n i k t nie uwierzy w to, że nazywam się Juan Gonzalez. - Wsiadając do samochodu siorbał nadal kawę, która była najgorszą lurą, a poza tym zdążyła już wystygnąć. Nieważne. - A tak serio, to jeśli chodzi o wyrobienie fałszywki, mogłeś po prostu powiedzieć. Mam w domu ze trzy. - Wcale nie, miał tylko jedną, ale nie mógł powstrzymać się przed tym podkolorowaniem. - Chyba, że chcesz wsadzić je sobie do portfela, choć nadal uważam, że mam ci do zaoferowania dużo lepsze zdjęcia - uśmiechnął się jeszcze krzywo na wyobrażenie swoich niekoniecznie - jak by to określił z pewnością Hirsch - przyzwoitych fotografii, wystawionych do podziwiania dla nieszczęsnej pani kajzerki, która zna kod na kasjerkę w sklepie. Rozsiadłszy się wygodnie na siedzeniu, nie zapinał na razie pasów, przekręcając się zamiast tego na bok, żeby móc wygodnie patrzeć na swojego osobistego szofera.
- Nie spodziewałem się po tobie takich akcji, Hirsch. Zaskakujesz mnie coraz bardziej. I tak - to komplement, choć przechodzisz kryzys wieku średniego w mocno specyficzny sposób - rzucił, żeby wpienić go odrobinę, bo był jednocześnie zafascynowany i sfrustrowany jego nowym stylem bycia. Może Jake miał zamiar założyć kartel? Albo zaczął brać udział w nielegalnych wyścigach? Oba te scenariusze wydały mu się tak komiczne, że musiał prychnął pod nosem z rozbawieniem. No błagam.
Obrazek

autor

kaja

Awatar użytkownika
0
0

-

Post

Za dużo słów. Boże. Może powinien jednak zastanowić się kilka razy nad tym pomysłem, do którego realizacji przystąpił. Paradoksalnie jednak poniekąd, po trosze, mu ufał. A nie miał komfortu czasu, by znaleźć relatywnie godne zastępstwo dla Fletchera.
Mimo tego już teraz czuł relatywnie intensywne wyrzuty sumienia. Coraz lepiej odnajdywał się z gąszczu swoich życiowych emocji i wiedział, do czego to wszystko prowadzi. I raczej Cosmo nie będzie z tego zadowolony. Nie może mu jednak powiedzieć teraz. Nie sądzi, by później pomógł mu w tej całej, głupiej i szalonej misji, której teraz podejmował się w ciemno.
Wallace. Jordan Wallace. Założę się, że nie masz fałszywki na takie nazwisko… – odpowiada zupełnie niewzruszony tymi opowieściami o kartelu, porwaniach, pryszczach i innych głodnych historiach, które puszcza mimo uszu, bo jest absolutnie zajęty wysłaniem czegoś ważnego ze swojego telefonu, prosto w internetowy świat. – Odbierzemy jego nowy dowód osobisty w motelu pod miastem – z jakiegoś powodu Hirsch uznaje, że to wystarczająca ilość informacji, która powinna blondyna zadowolić i wciska kluczyk w stacyjkę samochodu. Zanim jednak spadnie na niego lawina pytań, doskonale wie, jak ją powstrzymać. Opiera dłoń o jego policzek a kciuk bardzo powoli wsuwa do jego ust, lekko rozchylając jego wargi. To nie na miejscu. Niewłaściwe. Nieodpowiednie. Jacob zdaje sobie z tego sprawę coraz bardziej, ale z drugiej strony… Nie jest w stanie tego wytłumaczyć. Nachyla się, by pocałować swojego pasażera, a wolną dłonią rozpina pasek i suwak swoich spodni. Krótka wymiana spojrzeń, palce zaciskające się na blond włosach i szybki oddech Hirscha, który zagryza swoją dolną wargę ust niebo zbyt mocno i odchyla głowę do tyłu, na tyle, na ile pozwala mu fotel auta. Nierówny oddech, łokieć uderzający o szybę i dłoń opierająca się o sufit auta.
Chwilę później, nadal z szybkim tętnem i nieco ściśniętym gardłem, które nie pozwala mu jeszcze zabrać głosu tak, jakby tego chciał, odpala auto i odjeżdża z parkingu. W biały dzień przypomnijmy.
Moja żona… To jej panieńskie nazwisko – mówi nagle, zerkając w kierunku Fletchera – Jej brat, Jordan, to młody, nonszalancki i zepsuty studencik UCLA. Ale jest uprawniony do wglądu w dokumentację medyczną siostry. Więc to zrobi. Wejdzie do urzędu, w Los Angeles, bo przecież tu mieszka i poprosi o kserokopię z ostatnich dwóch lat, ponieważ teczka zgubiła się gdzieś w domu, może w trakcie przeprowadzki – Hirsch opowiada mu historyjkę, ale jednocześnie Cosmo m u s i wiedzieć, że to instrukcja. Jacob mierzy się z nim spojrzeniem, kiedy parkuje wielkiego mercedesa przed szemranym hotelem. – Nie wysiadaj, zaraz wrócę – wydaje komunikat i znika na moment za budynkiem. Po chwili wraca, zagląda do bagażnika, wciąga coś z niego i otwiera drzwi auta po stronie Fletchera. Jeansy i uczelniana bluza. Powinny pasować.
No co? – pyta, widząc pełne oburzenia spojrzenie blondyna – Doceniam poczucie osobliwego stylu, ale nie możesz iść t a k. Zrobimy z ciebie idealnego studencika. Ewentualnie w nieco p r z y d u ż y c h ubraniach – dodaje, wiedząc jak połechtać ego Fletchera, który musi przebrać się w samochodzie. Jacob wsiada do środka i odchyla się do tyłu, by na koniec wcisnąć na jego głowę jeszcze lamerską czapkę z daszkiem.
Musimy dojechać do centrum i wrócić tu z powrotem. To jedno z nielicznych miejsc, które nie wymaga nazwiska przy rejestracji. Cosmo? Jestem twoim dłużnikiem.



JAKUB WYSŁAŁ COSMO JAKO BRATA SWOJEJ ŻONY PO JEJ DOKUMENTACJĘ MEDYCZNĄ.
TAK DOWIEDZIAŁ SIĘ, ŻE REBECCA ŻYJE.
CHŁOPCY NIE GRALI WIĘCEJ W SCRABBLE.
WŁAŚCIWIE TO JAKUB MUSIAŁ POWIEDZIEĆ FLETCHEROWI, ŻE TO KONIEC ROMANSU.



/gra przerwana :(

autor

my bedroom smells like rotten food and i guess so do i
Awatar użytkownika
19
172

nie mówimy o tym głośno

ale w obcych łóżkach śpi się najlepiej

south park

Post

Wallace. Jordan Wallace.
Miał pewnie niecałe metr osiemdziesiąt, przyszyty do szczęki cwaniakowaty uśmiech i przesadnie nonszalanckie ruchy, którymi starał się zjednać sobie wszystkich i udowodnić swoją niezrównaną swobodę, której zupełnie brakowało mu w codziennym obyciu. Podobnie jak stylu, swoją drogą.
Wiele było rzeczy, które Cosmo robił, choć wcale ich nie lubił; ba, było też dużo rzeczy, które Cosmo bardzo lubił, ale robić zwyczajnie nie chciał. W tej sytuacji, z Jacobem tak blisko, na wyciągnięcie dłoni, z kojącym poczuciem bycia wreszcie częścią czegoś ważne w jego życiu (i to częścią na tyle znaczącą, że powierzało jej się odpowiedzialność za powodzenie całej tej absurdalnej operacji), nie tylko faktycznie lubił tę pokręconą rolę, ale też chciał ją na siebie przyjąć - nie dla samego powodzenia, być może nawet nie dla samego Hirscha (choć, oczywiście, nie przyznałby się do tego nawet przed samym sobą), ale po prostu dla poczucia bycia choć przez jedną, głupią chwilę kimś istotnym. Dużo łatwiej było szukać wymiaru własnej wartości w innych ludziach, niż w głębi siebie samego - zwłaszcza, kiedy w środku zastać można było tylko cuchnące odpady niewykształconej właściwie osobowości, do bólu złaknionej uwagi i ciepła, wywróconej zupełnie na drugą stronę.
To wszystko brzmiało jak sen, ale zupełnie nie byle jaki, bo taki, w którym on odgrywał naprawdę ważną część. Dlatego ten motel za miastem wcale nie brzmiał niepokojąco (nawet, jeżeli w głowie Cosmo z motelami za miastem łączyły się same złe skojarzenia; najwidoczniej ta zależność nie obowiązywała, kiedy mówił Hirsch - zupełnie, jakby została mu objawiona prawda wyższa, do której Fletcher nie miał żadnego innego łącza, poza Jacobem właśnie), dlatego przyjęty na usta pocałunek wydawał się zupełnie wystarczający, prowokujący krótki dreszcz, który przebiegł wzdłuż kręgosłupa. Nie przeszkadzał mu wcale środek dnia, bo przecież robił to w dużo gorszych warunkach i z dużo gorszymi ludźmi - teraz był Jake, a Jake był zawsze dobry i miły, i traktował go jak człowieka, w opozycji do tego wszystkiego, co zdążyło mu się już przydarzyć. Jakby to wcale nie miało znaczenia; Fletcherowi bardzo podobała się ta idea. Tak samo, jak podobała mu się zaoferowana tą serią spojrzeń i czynności bliskość, którą przyjął na siebie, szczęśliwy, że znowu mogli być razem, nawet w ten najbardziej prozaiczy, najprostszy ze sposobów. Żadni z nich byli Bonnie i Clyde, ale gdyby Hirsch zdecydował się nagle odstrzelić komuś łeb, Cosmo poszedłby za nim w ślepo.
Prawdę mówiąc, czy właśnie przypadkiem tego nie zrobił? Krótka seria ciepłego dotyku i palce Jacoba wplecione w jego włosy musiały w końcu osunąć się na bok. Zaraz potem, gdy serce Fletchera nadal wybijało szybki, nierówny rytm, mężczyzna mówił, a im dłużej mówił, tym mocniej Cosmo czuł się wyróżniony - co było zapewne głupie; bardzo głupie.
Jordan Wallace. Potrafił to zrobić, to nie mogło być nic trudnego, jeśli zamknie się dwoje oczu i nie będzie myśleć o tych paskudnych jeansach i uczelnianej bluzie, od której wcale nie było czuć jakiegokolwiek prestiżu. Odruchowo przewrócił oczami na ten tekst o dłużniku, ale zaraz wyprostował się na siedzeniu, przyjmując w ręce ten dar złożony z wątpliwej jakości odzieży.
- Jesteś - potwierdził więc w końcu (być może faktycznie połechtany odrobinę tymi przydużymi ubraniami), ale w jego głosie dało się wyczuć raczej rozbawienie. To wszystko zbyt mocno przypominało zwykłą maskaradę, nawet jeśli cała sprawa miała wymiar nad wyraz poważny. - Nie jestem pewien jeszcze, jak mi to wynagrodzisz. Wymyśl lepiej coś super - poinstruował go, nawet krzywiąc się (teatralnie, choć wymownie), podczas przywdziewania na siebie tego jakże wyszukanego kostium, odpowiadającego iście akademickim realiom.
Droga do centrum nie zajęła tak długo, jak Cosmo mógłby się tego spodziewać, chociaż i tak zdążył odpowiednio długo poprzyglądać się własnemu odbiciu w alter ego Jordana Wallace'a. W tej uczelnianej bluzie wyglądał głupio i nie na miejscu - jak anemiczny dzieciak, który postanowił udawać kogoś dorosłego i zorientowanego w świecie. Na szczęście jednak rejestratorka medyczna albo nie miała tego samego zdania, albo nie uważała to za cokolwiek podejrzanego. To odrobinę niepokojące, jak łatwym okazało się uzyskanie dostępu do cudzej dokumentacji medycznej. I chociaż odniósł jednoznaczny sukces, do samochodu wracał pospiesznym krokiem, w dłoni ściskając zgiętą w pół kserokopię (bo nikt nawet nie ofiarował mu teczki). Wsiadłszy do środka, chyba odrobinę zbyt mocno trzasnął drzwiami.
Dokumentacja medyczna pani Hirschowej powędrowała szybko do dłoni Jacoba, podczas gdy Cosmo starał się przekonać samego siebie o tym, że powinien czuć się teraz okropnie, tragicznie, zdradziecko. Prawdę mówiąc, czuł się po prostu normalnie, żeby nie powiedzieć, że dobrze. Wbił w twarz Hirscha wyczekujące spojrzenie. Szczerze mówiąc, wolałby, żeby zniknęli ze szpitalnego parkingu tak szybko, jak to tylko było możliwe.
Obrazek

autor

kaja

ODPOWIEDZ

Wróć do „Podróże”