autor

[Laura May Hirsch]

/jakieś trzy dni po urodzinach Laury

Był wieczór, a Laura przeglądała wiadomości z poprzedniego dnia, które w miarę na bieżąco dostawała wtedy od Devona i Floriana w sprawie Cosmo. Drżącymi dłońmi i ze łzami w oczach gapiła się na ekran telefonu, zamartwiając się o swojego przyjaciela. Niby poczuła ulgę, gdy w końcu dostała informację. Odwyk. Nie była jednak w stanie tego przetrawić. Nie mogła zrozumieć, jak to się stało. Nie potrafiła wytłumaczyć sobie wyborów Cosmo, nie potrafiła go usprawiedliwiać. A przy okazji była zła, cholernie zła na samą siebie, że wcześniej niczego nie zauważyła i na niego, że to ukrywał.
Teraz znów do jej oczu napływały łzy, a płacz próbowała uciszyć zaciskając zęby i przygryzając wargi, żeby Judah albo Laurence się nią nie zainteresowali. Nie zrozumieliby. Nie mogli wiedzieć. W końcu wybrała numer do mamy, chyba jedynej osoby, z którą mogła szczerze porozmawiać i na którą w takiej chwili mogła liczyć. – Mamo… - wymamrotała i pociągnęła nosem, gdy tylko usłyszała głos Elizabeth po drugiej stronie. – Mamo. – spróbowała ponownie, ale czuła jak łzy napływają jej do oczu, a głos drży. A niestety był środek tygodnia, więc nie mogła do niej pojechać, by porozmawiać osobiście. – Cosmo trafił na odwyk. – wyrzuciła to z siebie w końcu jednym tchem i Liz na pewno usłyszała, jak Laura zaniosła się płaczem i znów pociągnęła nosem, szeleszcząc przy telefonie chusteczką do nosa.

[Elizabeth Hirsch]

Chociaż bardzo cieszyła się z możliwości pełnego poświęcenia się pogoni za własnymi marzeniami, wciąż zdarzały jej się momenty, kiedy doprawdy nie wiedziała co ma zrobić z czasem wolnym. Praca, jakkolwiek nie byłaby fantastyczna, kiedyś się kończyła, porządkowanie w domu polegało zazwyczaj na przekładaniu tych samych rzeczy z kąta w kąt przynajmniej raz w tygodniu, roślinki zadbane, rybki nakarmione, a piwo już wstawione i przemieszane musiało się dogotować w swoim tempie, więc pozostało jej tylko zmycie paru rzeczy. Brakowało jej córki i ich wspólnych wyjść, pogaduszek, czy chociażby zawinięcia się w koc i oglądania filmów. Dlatego odebrała tak szybko, jak na to jej pozwalały mokre dłonie, gdy tylko zauważyła wyświetlające się na ekranie połączenie przychodzące.
— Cześć, kochanie — przywitała się bardzo entuzjastycznie i przytrzymując telefon ramieniem, wróciła do zmywania. Już po pierwszym słowie Laury zorientowała się, że coś jest nie tak. — Skarbie? — w jej głosie pojawiła się natychmiast troska, Liz wyłączyła też wodę i od razu wytarła ręce, żeby móc normalnie chwycić telefon. Dała córce tyle czasu na odpowiedź, ile tylko ta potrzebowała. Ale kompletnie nie była przygotowana na to, co usłyszała po chwili.
— Cosmo?... Nasz? Nasz Cosmo? — powtórzyła szeptem, siadając ciężko na kanapie. Ze wszystkich koszmarów, jakie mogła sobie próbować wyobrazić, ten wydawał jej się zawsze naprawdę odległy od rzeczywistości.

[Laura May Hirsch]

Laura próbowała podjąć dojrzałą decyzję wyprowadzając się do ojca, nie egoistyczną, nie podyktowaną emocjami, jak to było w przypadku wyprowadzki jej braci. Jednak teraz, kiedy o tym myślała, mogła zostać ten rok z mamą, w końcu i tak potem miała wyjechać na studia. I właśnie w takich chwilach, ale nie tylko, bo nawet przy błahostkach, kiedy przy kolacji okazywało się, że jest kompletnie sama, zaczynała mieć wątpliwości, co do swojej decyzji.
Teraz potrzebowała Elizabeth, chyba bardziej niż zawsze. Próbując opanować łzy, które popłynęły po jej policzkach jeszcze obficiej, gdy usłyszała głos mamy, westchnęła głośno.
– Mhmm. – wymruczała tylko, by potwierdzić. – N-nie wiem, jak to się stało. Wyszedł z moich urodzin i chyba wtedy… miał jakiś… n-no nawet nie wiem jak się to nazywa… ale rozmawiałam z jego bratem… powiedział, że muszą go zostawić w ośrodku. Czyli to nie jest pierwsza taka akcja, skoro podjęli taką decyzję. – próbowała jej wytłumaczyć, próbowała wytłumaczyć samej sobie, gdzieś pomiędzy kolejnymi zdaniami robiąc krótkie przerwy, zacinając się, próbując dobrać słowa.

[Elizabeth Hirsch]

Do głowy cisnęło jej się tyle pytań, na tyle z nich po prostu nie miała odpowiedzi - co zrobić, co powiedzieć, co w tej chwili byłoby najlepsze dla Cosmo, co dla Laury. Ale przecież tutaj nie chodziło o nią i zaspokojenie jej potrzeby, by nie trwać bezczynnie - tę lekcję już w swojej karierze matki odebrała, wyjątkowo boleśnie, by nigdy więcej nie potrzebować powtórki.
— Kochanie, to nie twoja wina — powiedziała cicho, ale stanowczo. Znała swoją córkę na tyle, żeby domyślać się, jakie katusze ta teraz przechodzi i jak obwinia się o wszystko. Liz też słysząc takie wieści od razu zaczęła się zastanawiać jakim cudem nigdy niczego nie zauważyła, a czy jeśli widziała to i owo, to dlaczego nie zareagowała wcześniej. Słysząc płacz w głosie córki, jeszcze bardziej zarzucała sobie, że jako osoba przecież jak najbardziej dorosła, dopuściła do takiej ostateczności. — Najwidoczniej to było dla niego w tym momencie najlepsze, skarbie... — głos utknął jej w gardle na samą myśl, że gdyby nie odwyk, to Cosmo mógłby zrobić sobie jeszcze większą krzywdę.

[Laura May Hirsch]

Tak naprawdę w tym momencie nie było dobrej odpowiedzi. Laura chciała po prostu usłyszeć głos matki, wpierający i kojący jak zawsze. Wiedziała, że ona osądzać nie będzie, że spróbuje zrozumieć i po prostu ją wesprzeć, to dlatego nie bała się do niej zadzwonić.
– Nie wiem, mamo. Może i masz rację. Na pewno to nie moja wina, że trafił na odwyk… ale może gdzieś po drodze i tak zawiniłam, na przykład tym, że mu nie pomogłam wystarczająco? – spytała cicho. Nie chciała się zadręczać wyrzutami sumienia, przesadnym analizowaniem całej sytuacji, ale gdzieś z tyłu głowy ciągle męczyła ją myśl, że mogła jego problem wcześniej zauważyć. Niby to nie było takie proste, nie mieszkali razem, nie spotykali się codziennie. Miała siedemnaście lat i wcześniej nikogo z takim problemem nie spotkała, ale wydawało się jej, że jest na tyle odpowiedzialna, że swoją aurę wiecznej troski o los innych roztacza również nad swoim przyjacielem.
– To prawda. Ten odwyk może mu pomóc, mam nadzieję, że tak będzie. Odwiedzisz go ze mną? – spytała. Potrzebowała kogoś, kto z nią do niego pojedzie, kto ją wesprze, kto może nie rozklei się podczas wizyty.

/ wątek przerwany