autor

[Dreamy Seattle]

<div class="lok0"><div class="lok1"><div class="lok2"><img src="https://beautifulwashington.com/images/ ... /div></div>

[Harmony Abbott]

#1

Harmony zdecydowanie nie czuła się gotowa na to, żeby wychowywać teraz dwójkę dzieci. W porządku, zawsze marzyła o tym, żeby założyć swoją rodzinę, ale jakoś wyobrażała sobie, że najpierw wyjdzie za mąż, a dzieciaki będą jej, a nie jej matki. Cóż, zrobił się z tego mały klops. Jeszcze przed ślubem powtarzała sobie, że jakoś to będzie, że nie jest sama, że przecież na Malcolma zawsze może liczyć... a nie dość, że musiała poradzić sobie z chęcią zrobienia z siebie smutnego burrito i przepłakania całej nocy za każdym razem, kiedy tylko pomyślała o swoim byłym już narzeczonym, to jeszcze w całym ferworze walki z opieką społeczną nie miała tak naprawdę czasu, by to wszystko poukładać sobie w głowie. Niemniej, wiedziała jedno - bez znaczenia co czuła teraz ona sama, rodzeństwo nie mogło zostać w domu dziecka.
Nie miała już pewności, jak wygrać wojnę, skoro za każdym razem ogromną trudność sprawiało jej wygranie pojedynczych bitew, jednak gdy w końcu udało jej się wyprosić w sierocińcu możliwość zabrania brata i siostry na cały dzień, nic innego się nie liczyło. A Harmony starała się jak najciekawiej zaplanować im ten czas - co w sumie takie trudne nie było, skoro od razu oznajmili, że chcą zobaczyć Chinatown. Przeszli się więc po dzielnicy, zahaczyli o jakieś muzeum, aż w końcu dotarli do parku azjatyckiego. Abbott kupiła im wszystkim po hot dogu przy wejściu i zajadając je spacerowali sobie po urokliwych alejkach. - Ollie, uważaj bo całą musztadę będziesz miał na kurtce - przykucnęła przy pięcioletnim chłopcu, który tak machał swoją kanapką, że prawie cały sos z niego spłynął. I kiedy próbowała jakoś uratować go od sosu, w Kobe Terrace rozległ się radosny pisk Lucy: - Harmony, patrz! To Malcolm! Malcom, Malcooolm, czeeeeść - i nim brunetka zdążyła jakkolwiek zareagować, jej siostra już biegała w stronę ostatniej osoby, z którą chciała rozmawiać, a brat szybko do niej dołączył, nadal kurczowo trzymając hotdoga w małej rączce.
Harmony pozostało tylko zacisnąć wargi i powtarzać sobie w myślach: nie, nie, nie, nie, nie, błagam nie, nie nie nie nie nie...

[Malcolm O'Malley]

#2 outfit

W obecnych czasach dla Malcolma praca była najważniejsza, bo co innego miał robić? Siedzieć w domu i oglądać seriale, grać w gry i nigdzie nie wychodzić? A może chować się przed całym światem ze wstydu za to co zrobił i jak koncertowo rozwalił swój związek? To nie było w jego stylu. Popełnił błąd i brał to wszystko na klatę jak dorosły i odpowiedzialny mężczyzna, którym starał się być. Nie zawsze mu to wychodziło, ale jednak zazwyczaj się starał! Minęło już w końcu trochę czasu odkąd ślub mu tak trochę nie wypalił więc może to był dobry moment żeby ruszyć do przodu i spróbować sobie ułożyć życie na nowo. Wiedział już, że chyba nie będzie dobrym materiałem na męża, to może w roli najlepszego fotografa w mieście się chociaż sprawdzi. Nigdy nie wiadomo!
Jednakże oprócz pracy Malcolm lubił też wszelkiego rodzaju sporty, a że nadchodziła zima to tym bardziej trzeba było się przyłożyć żeby tłuszczykiem nie obrosnąć. Nie mógł przecież zostać grubaskiem! Ruszył więc swoje cztery literki i postanowił dzisiaj trochę sobie pobiegać. Zawsze starał się wybierać dla siebie jakieś ładne i ciekawe trasy, żeby trochę sobie urozmaicić czas spędzony na truchtaniu, a dzisiaj padło akurat na Chinatown. Nie spodziewał się jednak, że tym wyborem urozmaici sobie czas aż za bardzo. Skąd miał jednak wiedzieć, że Harmony i dzieciaki pojawią się akurat tutaj i to akurat w tej samej chwili? Nie był wróżką! Dlatego mocno się zdziwił gdy zobaczył małe dzieci biegnące w jego stronę. - Cześć gnomy - przywitał się z dziećmi przykucając obok nich i wyciągając z uszu słuchawki, w których dalej jeszcze grała jego playlista do biegania. - A co Wy tu robicie? - zapytał dzieciaki, które zaraz zaczęły mu opowiadać historię całego dnia i dopiero w tym momencie zerknął za plecy dzieci i zobaczył swoją byłą narzeczoną. Wstał biorąc na ręce młodszego dzieciaka, a siostrę Harmony łapiąc za rękę i skierował się w stronę brunetki. - Cześć Harmony - przywitał się z nią, chociaż za bardzo nie wiedział jak się powinien zachować. - Chyba coś Ci uciekło - rzucił wskazując głową na jedno z dzieci, chociaż wiadomo, że chodziło mu o dwoje. Malcolm od zawsze miał dość dobre podejście do dzieci, to chyba jakiś jego ukryty talent, może powinien zostać przedszkolanką?

[Harmony Abbott]

Wiedziała, że powinna do nich podejść, ale nogi odmówiły jej posłuszeństwa i czuła, jakby wryło ją w ziemię. Stała więc w pewnej odległości, nie spuszczając wzroku z rodzeństwa, jednocześnie starając się przeanalizować wszystkie możliwe drogi ucieczki. To absolutnie nie było w jej stylu, zwykle doskonale wiedziała co zrobić, a jednak widok byłego narzeczonego całkowicie zbił ją z pantałyku. Mieszało się w niej teraz tak wiele emocji, że trudno było już rozróżnić granicę między nimi - z jednej strony złość, z drugiej tęsknota, poza tym oczywiście smutek, ból, zazdrość i ta nieznośna chęć wtulenia się w niego i schowania się w jego ramionach przed całym światem. Tylko że teraz Malcolm nie mógł już ukoić jej obaw, jak to robił przez ostatnie lata, bo nie był już jej. Bo nie mógł utrzymać penisa na wodzy, tylko musiał go wsadzać tam, gdzie nie trzeba i nie miał na tylw odwagi cywilnej, żeby się do tego przyznać, tylko uznał, że co z tego, że zdradził, wezmą ślub i będzie dobrze. Jak widać, nie było. Nawet nie wiedziała kiedy znalazł się przy niej razem z dzieciakami i witał się z nią jakby nigdy nic. W pierwszym odruchu miała ochotę na niego krzyknąć, rozpłakać się albo wysmarować mu twarz mokrymi liśćmi, które spadły z drzew, ale całe szczęście powstrzymała się, zdając sobie sprawę, że dzieciaki nie powinny na to patrzeć. - Cześć - wydukała więc tylko, wtykając ręce do kieszeni kurtki i opuszczając wzrok na swoje buty. - Nie uciekło, cały czas miałam je na oku. Jemy hot dogi - nie wiedziała, po co tak właściwie dorzuciła tę ostatnią informację, ale czuła się dość głupio stojąc przed nim z olbrzymią bułą z parówką, bo oczywiście wciąż zajadała smutki, a w ten sposób nie rzucało się to jakoś szczególnie w oczy.
- Dlaczego już nie przyjeżdżasz do nas z Harmony? - zapytał Ollie, wpatrując się uporczywie w Malcolma. - No własnie, przecież obiecałeś, że do nas przyjedziesz i pokażesz mi jak robić super zdjęcia telefonem! - zawtórowała mu Lucy, której najwyraźniej się to właśnie przypomniało. Abbott zaś po wtopie z bułą, zdecydowała się nie mówić nic tylko zatopić w niej zęby, bo jeszcze powiedziałaby o kilka słów za dużo i zrobiłoby się niemiło. - Powinieneś teraz nas zabrać na lody za karę! - dorzucił Oliver, a Harmony aż zakrztusiła się bułką (albo parówką, jak kto woli).

[Malcolm O'Malley]

Malcolm sam nie wiedział co powinien zrobić i jak się zachować. Pewnie gdyby nie dzieci to udawałby, że nic nie widzi i pobiegł w drugą stronę. Dobrze sobie zdawał sprawę z tego jak niekomfortowe i dziwne będzie ich spotkanie więc wolał sobie i jej tego oszczędzić. Jednak dzieci wszystko komplikowały, to nie było takie proste jak mogłoby się wydawać. Nie kiedy skakały i chcąc nie chcąc ciągnęły go w stronę swojej starszej siostry. Co innego mógł zrobić? Nie mógł przecież powiedzieć dzieciom żeby spadały i nigdy się do niego nie odzywały, bo już nie wypada. Chyba nie on był od tego, by im to wyjaśniać.
- Ach, stąd ta plama - powiedział wskazując palcem na jej dekolt, na którym było trochę musztardy. Ktoś był tak zajęty czyszczeniem dzieciaka, że nie zauważył jak sam się pobrudził... biedna Harmony. Później natomiast zwrócił się do dzieci, które jak zwykle zadawały za wiele pytań. - Bo wiecie... mam dużo pracy i prawie mnie nie ma w domu - no w sumie to nie kłamał jakoś mocno, bo miał dużo pracy, także nie był aż tak złym człowiekiem. - Na lody? - aż się chłopak zdziwił! - Mogą iść na lody? - zapytał zerkając na swoją byłą, bo przecież musiała im pozwolić! Nie zabrałby dzieci bez jej zgody.

[Harmony Abbott]

No pewnie, nie dość, że ją zdradził, złamał jej serce i nadwyrężył budżet ślubem, który się nie odbył to jeszcze miała wszystko wszystkim tłumaczyć sama? Już wystarczająco trudne było wybrnięcie z tego przed opieką społeczną, która była wprost przekonana, że Harmony niedługo wyjdzie za mąż i raczej skupiła się na tym, niż na wtajemniczenia w to rodzeństwa. Oni zrozumieją, w końcu wiedzieli, że siostra robi co musi, by wyciągnąć ich z domu dziecka.
- Cooo? O cholibka! - dopiero teraz zauważyła plamę na swoim biuście, jej twarz przybrała kolor dorodnego pomidora, a ona zaczęła nerwowo grzebać jedną ręką w torebce, szukając jakiejś chusteczki. No i w między czasie trzeba było wgryźć się w hot doga, żeby się znowu nie uplamić. - To żadna wymówka, mogłeś do nas przyjść po pracy albo w weekend. Już nas nie lubisz? - zapytał Ollie, wpatrując się w niego, bo pewnych rzeczy jeszcze nie do końca rozumiał.
- Jest za zimno na lody, przeziębicie się i dostanę szlaban na spotkania z wami od pani McKenzie - tak, zdecydowanie pogoda była w tym przypadku dobrą wymówką, by nie musieć spędzać popołudnia z Malcolmem. - To na gofry, gofry są ciepłe - stwierdziła od razu Lucy, łapiąc ją za rękę i wlepiając w nią błagalne spojrzenie. Tego nie przewidziała, więc nie zostało jej nic innego jak tylko skapitulować. - Gofry mogą być, ale to chyba nie dzisiaj? Widzicie, że Malcolm biega, nie ma czasu iść z nami na gofry - zwalić na niego, też dobry plan.

[Malcolm O'Malley]

Uśmiechnął się delikatnie na te jej cholibka, bo chyba znał tylko dwie osoby w całym świecie, które tak mówiły. Jedną z nich była Harmony, a drugą Hagrid. Malcolm może nie był wielkim fanem serii o młodym czarodzieju, ale co nieco tam wiedział i ogarniał postacie, które tam występowały, oraz ich popisowe teksty. Może i zdradzał narzeczone, ale nie był aż takim ignorantem! - Oczywiście, że lubię, poprawię się i jeszcze będziecie mnie mieć dość - odpowiedział do dzieci, chociaż wiedział, że to nie do końca prawda. Nie mógł przecież sobie ot tak odwiedzać rodzeństwo Harmony, o które tak zaciekle walczyła. Nie chciał psuć jej życia bardziej niż to zrobił do tej pory, już i tak czuł się beznadziejnie.
- Racja, nikt nie chce zdenerwować pani McKenzie - powiedział mężczyzna kiwając głową żeby jakoś przekonać dzieci do tego, że lody nie są dobrym pomysłem. Wiedział, że to będzie mega dziwne jeżeli gdzieś się razem wybiorą, a z drugiej strony był bardzo ciekaw co u niej słychać i co u dzieci... to były ciężkie sprawy. Dlatego spojrzał na nią zaskoczony i skoro chciała zwalić na niego to cóż... nie mogło być tak prosto. - Nie spokojnie, jeszcze dzień młody, pobiegam sobie później, a tu niedaleko jest kawiarnia i chyba mają tam gofry - powiedział zanim zdążył się ugryźć w język, ale cóż, chyba po prostu musiał trochę zrobić na złość i Harmony i sobie też. - To co? Idziemy? - zapytał patrząc na swoją byłą ukochaną oczekując jakiejś jej reakcji.

[Harmony Abbott]

Skoro był taki ciekaw, co słychać u niej i u dzieci to może warto było o tym pomyśleć zanim postanowił pchać fiuta gdzie nie powinien? Albo chociaż powiedzieć o tym Harmony od razu, żeby mogła to jakoś przetrawić, a nie dowiadywać się o jego zdradzie, kiedy miała suknię ślubną i już właściwie zmierzała do ołtarza? Bo jak inaczej miała na to zareagować, co? Właśnie miała podjąć być może najważniejszą decyzję w swoim życiu, a tu nagle okazało się, że facet, z którym chciała spędzić resztę życia zrobił jej coś takiego. Naprawdę sporo o tym myślała, tak właściwie trudno było jej myśleć o czymkolwiek innym - jak wyglądałoby teraz ich życie, gdyby wszystko potoczyło się inaczej? Gdyby dowiedziała się o jego przelotnym romansie wcześniej, chociaż kilka godzin później lub wcale? Przecież mogłaby mu to wybaczyć, jeśli był to tylko jednorazowy wyskok pod wpływem alkoholu, a nie celowa zdrada, prawda? Mogłaby, ale niekoniecznie wtedy, gdy dowiedziała się o tym przed ołtarzem. Byłaby teraz panią O'Malley, po parku spacerowaliby teraz razem trzymając się za rękę? Nie, wolała nawet o tym nie myśleć, bo jednak wciąż zbyt bardzo to bolało. - Wiecie co, chyba wzięłam tylko gotówę, nie starczy mi na gofry dla czterech osób... chyba musimy jednak to przełożyć - gdyby wzrok mógł zabijać, to Malcolm leżałby już martwy na ziemii. - Możesz podzielić się gofrem z Malcolmem, Harmony. Zawsze mówisz, że powinnaś schudnąć, a Malcolm też biega po to, żeby schudnąć, to wyjdzie wam na dobre - zasugerował Oliver, zaplatając ramiona na szyi jej byłego narzeczonego i jednocześnie robiąc do niej oczy kota w butach. - To raczej tak nie działa, Ollie - mruknęła przez zaciśnięte zęby i wetknęła dłonie w kieszenie kurtki. Czuła się naprawdę rozdarta, bo z jednej strony chciała, żeby dzieciaki były szczęśliwe, a z drugiej wiedziała, że wspólny wypad na gofry skończy się tak, że pewnie znowu przeryczy przez niego pół nocy. - Harms, no weeeź! Poza tym, zimno nam, trzeba się trochę rozgrzać - zawtórowała bratu Lucy, która jeszcze przed chwilą chciała jeść lody. - Dobra, chodźmy - skapitulowała w końcu, nawet nie patrząc na blondyna.

[Malcolm O'Malley]

Po zbyt dużej ilości alkoholu ludzie przestają dbać o wiele rzeczy! Malcolm nawet dokładnie nie pamiętał jak doszło do tego, że zdradził Harmony i co nim wtedy kierowało. Może obawiał się podświadomie tego, że spędzi resztę życia z jedną kobietą, może nie był jeszcze na to gotowy? A może był tylko na chwilę dopadły go wątpliwości, które alkohol tylko zwiększył. Nie miał oczywiście prawa żeby się tłumaczyć. Brał to co zrobił na klatę razem ze wszystkimi konsekwencjami swojego zachowania.
- Spokojnie Harms - powiedział, bo przecież nie chciał żeby mu tutaj stawiała gofra, czy loda, czy nawet kawę. Skoro to on miał zabrać dzieci na słodycze to przecież musiał to zrobić za swoje pieniądze, jak prawdziwy rycerz, taki ze skazą, ale jednak. - Ja stawiam, możecie sobie dzieciaki brać jedzenie z jakimi tylko dodatkami chcecie, zrobimy sobie wcześniejszy dzień dziecka - jak już szaleć to szaleć co nie? Malcolm zresztą chciał jakoś im wynagrodzić to, że tak dawno się z nimi nie widział. Całe szczęście, że Harmony miała miękkie serce do tych dzieci i w końcu mogli ruszyć w stronę kawiarni z goframi, Malcolm miał mały balast ponieważ na rękach trzymał młodsze z rodzeństwa Harms. Młody opowiadał mu o najnowszych zabawkach jakie dostał, a O'Malley z udawanym uznaniem kiwał głową i wtrącał co jakiś czas "ale super", bo jednak gdzieś w głębi ducha czuł, jak bardzo to pokręcona sytuacja. - Okej, to kto jakie chce? - zapytał, gdy już byli na miejscu. - Harmony pewnie tylko z pudrem skoro tak bardzo próbujesz schudnąć - chociaż nie wiedział dlaczego, bo jak na jego oko wyglądała naprawdę bardzo dobrze.

[Harmony Abbott]

Po zbyt dużej ilości alkoholu ludzie przestają dbać o wiele rzeczy, ale niezależnie od ilości wypitego alkoholu nie zrobią czegoś, czego nie zrobiliby i na trzeźwo - a przynajmniej tak uważała Harmony. Procenty nieco luzowały hamulce, jednak absolutnie nie można ich było używać jako wymówki. Abbott również uchlała się w cztery dupy na swoim panieńskim, uchlała się tak mocno, że Malcolm pewnie doprowadzał ją do stanu używalności przez kolejny tydzień, a jednak jakimś cudem nie zrobiła nic gorszego od wsunięcia striptizerowi banknotu za gumkę majtek. Odwracając wzrok przy tym, bo zdecydowanie wolałaby, żeby na jego miejscu był O'Malley.
Harmony przez całą drogę trzymała się na dystans - wszystko, byleby tylko na niego nie patrzeć i z nim nie rozmawiać. Z resztą, w tym akurat rodzeństwo nieco jej pomogło, bo byli tak ucieszeni z towarzystwa blondyna, że na nim skupili swoją uwagę, zasypując go opowieściami ze szkoły, dzięki czemu mogła chociaż na chwilę się wyłączyć. - Sami kupimy, okeeej? I przyniesiemy dla wszystkich! - poprosił Oliver, który zwykle nie miał okazji do płacenia za cokolwiek, więc nie mógł przegapić okazji, aby poczuć się nieco doroślej. - Uważaj sobie bo ci tego gofra wcisnę tam, gdzie słońce nie dociera - wycedziła przez zaciśnięte zęby, butnie zadzierając głowę do góry, bo nie dość, że ją zdradził to jeszcze jej będzie sugerował teraz, że przytyła? Co prawda, musiało to wyglądać dość komicznie, biorąc pod uwagę ich ogromną różnicę wzrostu. - Tego chce - pokazała palcem na najdroższą pozycję w menu, bo skoro już wydawała na ślub prawie tyle co Sasin na wybory, a ani jedno ani drugie się nie odbyło, to mogła go naciągnąć na gofry. W końcu, dzieciaki uparły się, że odbiorą zamówienie, więc Harmony i Malcolmowi nie pozostało nic innego, jak tylko zająć jakiś stolik. - Tooo... jak się masz? - zapytała po chwili niezręcznej ciszy, nie patrząc na niego.

[Malcolm O'Malley]

Malcolm, który teraz został osaczony przez dzieciaki uważnie słuchał tego coś się u nich działo, bo przecież chciał być na bieżąco, nawet jeżeli ostatnio nie było to możliwe i chyba już raczej nie będzie. W końcu dlaczego ktokolwiek miałby wpuszczać obcego faceta do dzieci? Nawet jeżeli dzieciaki go znały, to teraz nie będąc już narzeczonym Harmony, raczej nie miał zbyt wielkiej możliwości, by się tymi dzieciakami zajmować czy się z nimi widywać inaczej niż przy okazji odwiedzin swojej byłej. Strasznie to wszystko było skomplikowane i wolał chyba teraz o tym nie myśleć tylko słuchać tego co dzieci mu mają do przekazania. Tak było łatwiej! Skupił się więc na tym i odpowiadał na większość ich pytań, które czasem były prostsze, a czasem wręcz przeciwnie.
- Nie wiedziałem, że kręcą Cie takie klimaty - rzucił lekko rozbawiony, bo no Harmony była raczej słodka niż groźna mówiąc tego typu słowa. Jakoś nie mógł jej po prostu brać na poważnie! Ale nawet się w sumie nie starał. - Okej, niech będzie ten - stwierdził kiwając głową i dał swoją kartę tej starszej z dzieci żeby kupiły to co sobie tam chciały. Nie miał problemu z pieniędzmi, bo za ostatnie zlecenia dostawał całkiem niezłe honorarium. - No to zależy - stwierdził siadając przy stoliku naprzeciw Harmony. - W pracy całkiem nieźle - a o sprawach prywatnych chyba teraz byłoby ciężko rozmawiać. - A co u Ciebie? Jak idzie sprawa z adopcją? - zapytał, bo przyszłość dzieciaków naprawdę leżała mu na sercu!

[Harmony Abbott]

Harmony za wszelką cenę unikała powiedzenie rodzeństwu co tak naprawdę stało się z nią i Malcolmem i dlaczego zamiast blondyna, do sierocińca przychodzi teraz z nią Dick. Starała się to zrobić jak najogólniej tylko potrafiła, żeby uniknąć niewygodnych pytań, ale... sytuacja i tak była mocno skomplikowana.
- Już jakiś czas temu odkryłam, że sporo o sobie nie wiemy - jej wcale nie było do śmiechu, a Malcolm drażnił ją jeszcze dodatkowo, nie biorąc jej na poważnie. Bo przecież miał się jej przestraszyć i bardzo poważnie zastanowić się nad swoim zachowaniem. - Tylko nie szalejcie - rzuciła tonem, którym równie dobrze mogłaby powiedzieć: róbcie co chcecie, a najlepiej to w ogóle wyczyśćcie mu kartę. - To dobrze - mruknęła tylko, bo chyba jednak wcale nie chciała słuchać o tym, że mu się powodziło bez niej, poczas gdy jej własne życie przypominało teraz kupkę nieszczęść. - Niezbyt dobrze - smutno zerknęła na dzieciaki, które właśnie radośnie przepychały się przy kasie, składając zamówienie. Zastanawiała się, czy powinna uciąć tu temat czy może go rozwinąć i wpędzić Malcolma w poczucie winy - i choć zwykle pewnie by odpuściła, to teraz jakaś część niej postanowiła się zbuntować, bo przecież zasłużył sobie, żeby wiedzieć. - Uznali, że krawcowa, która nie ma nawet stałego miejsca zamieszkania, bo wyprowadziła się od swojego zdradzającego narzeczonego nie jest w stanie zająć się dwójką dzieci, więc cały czas rzucają mi kłody pod nogi - spojrzała na niego butnie i przechyliła głowę na bok, dając mu jasno do zrozumienia, że o to też wini jego.

[Malcolm O'Malley]

Westchnął i nie odezwał się nic na jej słowa. Cóż, nie miał za bardzo co powiedzieć, bo no dowaliła mu w punkt. Mógł się jeszcze niby jakoś próbować wybielić, ale po co? Wiedział, że zjebiał. Nie było tutaj co ukrywać. W takich chwilach milczenie mogło być złotem i miał zamiar z tego właśnie skorzystać nie drążąc dalej tematu, bo to był grząski grunt.
Uśmiechnął się lekko widząc jak dzieciaki biegną do baru żeby zamówić im to co sobie wybrali. Dla niego pieniądze już od pewnego czasu nie stanowiły większego problemu, bo zarabiał dość dobrze i nie musiał się tym martwić. No, oczywiście zawsze mogło być lepiej, ale jak na razie nie narzekał, bo jak na swój wiek to i tak było bardzo dobrze. Zmarszczył nieco czoło, gdy powiedziała, ze adopcja nie idzie za dobrze. Wiedział jak Harmony mocno sie stara i, że próbuje z całych sił zapewnić dzieciom to co najlepsze. Oczywiście trochę się spodziewał jakiegoś pstryczka w nos więc tylko sobie westchnął, gdy usłyszał, że w sumie to jego wina. - Narzeczony czy nie, jesteś ich rodziną, jedyną jaką mają i powinno to być łatwiejsze - stwierdził przenosząc wzrok z dzieciaków na Harmony. - A gdzie teraz mieszkasz? - zapytał, bo w sumie to było ciekawe i taki small talk był nieszkodliwy... chyba.

[Harmony Abbott]

Zdawała sobie sprawę, że tak naprawdę ma dwie opcje do wyboru - mogła albo pokazać mu, że świetnie sobie bez niego radzi i przy każdej nadarzajacej się okazji wbić mu szpilkę, bo sobie na to zasłużył (przecież nie mogła się przyznać, że to on wygrał rozstanie, prawda?) albo pozwolić, aby ten cienki głosik z tyłu jej głowy doszedł do głosu, powiedzieć, że cholernie za nim tęskni, skulić się na jego kolana i mocno się w niego wtulić. A że na to drugie było zdecydowanie zbyt dumna, to jakoś musiała sobie radzić inaczej.
Cały czas obserowowała uważnie swoje rodzeństwo, które radośnie przepychało się przy kasie oczekując na ich zamówienie i całe szczęście, bo przynajmniej nie musiała patrzeć na O'Malley'ego i w bonusie wyglądała na odpowiedzialną dorosłą. - Najwyraźniej by było łatwiejsze, gdybym więcej zarabiała, miała swoje mieszkanie i męża, aktualnie nie jestem wystarczająco dobrą kandydatką na ich prawną opiekunkę - westchnęła ciężko i roztarła skroń. To wszystko ewidentnie ją męczyło, zwłaszcza, że została na polu bitwy zupełnie sama - kiedy miała u swojego boku Malcolma, wszystko jakoś wydawało się jej łatwiejsze do osiągnięcia. - Uchm, z Dickiem - mruknęło tylko, a musiało zabrzmieć to lepiej w oryginalnym języku, bo niestety traci wiele z dwuznaczności w tłumaczeniu. Być może Harmony powinna wziąć przykład z tego, co radziła jej ostatnio przyjaciółka i jakoś bardziej walnąć tym byłemu narzeczonemu w twarz, żeby zobaczył, że wcale za nim nie tęskni i nie płacze, ale chyba nawet nie zorientowała się, że właśnie nadarzyła jej się ku temu idealna okazja.

[Isla Fotley]

- z mieszkania.

W ich okolicy nie było wielu miejsc zielonych w których mogliby usiąść z winem, obserwując biegającego wesoło psa na wolności. Nic więc dziwnego, że wychodząc z budynku mieli nieco pospacerować. W tym czasie Isla próbowała obalić teorie różowego koloru w męskości. Ale z marnym skutkiem. Dlatego ostatecznie poddała się i przyznała mu rację dla świętego spokoju. Nie wypadało kłócić się z chłopakiem z którym się flirtowało, prawda? Nie wychodziło jej to najlepiej. Ale starała się. Na swój prosty sposób starała się by Rhys ja poznał i polubił. Tak by sam chciał doprowadzić do kolejnego spotkania. Przecież nie chciała sama z siebie ponownie zapraszać go na wino. Zaraz wyszłaby na alkoholiczkę i na kogoś bardzo natarczywego. A wcale nie była natarczywa. Po porostu lubiła spędzać czas z inteteujscymi ludzi.
Poprosiła o smycz, bo nigdy nie miała okazji wyjść z psem na spacer. Więc po chwili zamiast rozmawiać z Rhysem to biegała po całym chodniku gdzie tylko psiak chciał. Ale świetnie się przy tym bawiła. W końcu dotarli do parku. Wtedy już oddala mu smycz, bo wiedziała że teraz całkowicie nie zapanuje nad czworonogie. - Często chodzisz na spacery w ledwo poznanymi sąsiadkami? - rzuciła kiedy znaleźli jakąś polankę na której spokojnie mogli ukryć się przed ciekawskimi spojrzeniami. Po jednej butece wina nieco szukało jej w głowie, a świeże powietrze niekoniecznie pozytywnie wpłynęło na jej stan. Ale czuła się dziwnie dobrze i... Tak swobodnie przy mężczyźnie. Usiadła po turecku, układając sukienkę tak by nie świecić majtkami. A potem wygrzebała z jego plecaka paczkę czipsów i otworzyła ja. Potrzebowała się najeść. Więc kilka czipsów od razu wpakowała do buzi. Nici z udawania damy, ale chyba już wcześniej pokazała, że z damy miała naprawdę niewiele. - Skąd pomysł na tatuowanie? - rzuciła po chwili ciszy, bo bała naprawdę ciekawa. Ona swoją pracę wybrała bardzo... Pochopnie. Na chwilę obecną mogła śmiało stwierdzić że robiła coś co sprawiało jej radość. Jednak nie wiedziała jak to będzie na dłuższą metę. Może że dwa miesiące się wypali j będzie musiała szukać sobie nowego miejsca na ziemi? On był od niej starszy. Nie była to żadna obelga, ale widziała to gołym okiem. Nie zabierało mu to jednak uroku. Była jednak ciekawa czy robi tatuaże od dawna i czy wciąż się tym nie znudził.