autor

[Layla Parker]

~5~ Solennie postanowiła, że to, co wydarzyło się w sali konferencyjnej, nigdy się nie powtórzy. Nie mogła ryzykować w podobny sposób. Najpierw nagranie, które widział jeden z ochroniarzy, a przecież nie planowała w swojej karierze bycia gwiazdą porno. Miała zostać prawnikiem, nie pośmiewiskiem. Natomiast na domiar złego, jakby samo nagranie nie było wystarczające, asystentka Gomeza prawie nakryła go w jego gabinecie. Nie, to była zbyt niebezpieczna i nieodpowiednia gra, aby mogła pozwolić ciągnąć ją dalej. Wiedziała lepiej. Musiała być mądrzejsza. Była najlepsza na roku, studiowała prawo. Na pewno więc potrafiła zapanować nad pożądaniem, prawda? No właśnie. Dla pewności jednak starała się ponownie trzymać od Pana Gomeza z daleka. Kiedykolwiek należało zanieść mu dokumenty, Layla nagle znikała z radaru i Eli musiała fatygować się sama. Od momentu, w którym bowiem wróciła do działu prawnego, przełożona lubiła się wysługiwać Parker od czasu do czasu. W końcu przeżyła miesiąc pod skrzydłami Gomeza, mogła więc bez wszczynania pożaru zanieść mu zatem dokumenty. Studentka prawa nie była jednak tego taka pewna. Obawiała się, że dopiero teraz mogłaby wzniecić pożar, którego nikt nie byłby w stanie ugasić. Trzymała się więc na dystans i nie wychylała. Stawiała na wszelkie spotkania punktualnie, wykonywała swoją pracę nienagannie i opuszczała biuro razem z kolegami z działu. Żadnych, złych ruchów.
Z racji, że pracowała na całych obrotach, zarówno w pracy, jak i na studiach oraz zachowywała się ponownie, jak na przyzwoitą, młodą kobietę przystało, zdecydowała dać sobie odrobinę upustu. Wyszła razem z koleżankami ze studiów na miasto, żeby się zabawić. Był piątek wieczorem, miała dość ciężki tydzień. Dużo pracy, dużo nauki. Zdecydowanie potrzebowała oderwania. Dlatego wszystkie spotkały się u niej w mieszkaniu. Kolacja w towarzystwie dobrego alkoholu. Przygotowywanie się na imprezę przy śmiechu, a później faktyczne wyjście. Znalazły się w klubie, w którym już było tłoczno. Nie przeszkodziło im to jednak w szybkim znalezieniu się przy barze i równie szybkim złożeniu zamówienia. Były zbyt ładne i zbyt seksownie ubrane, żeby czekać za długo. Wystarczyło jedno przeciągłe spojrzenie i uroczy uśmiech, a w rękach dziewczyn pojawiły się kolorowe drinki. Wszystkie na raz krzyknęły za dobrą zabawę, a później wręcz na jednym tchu opróżniły kieliszki. Odstawiły je na blat baru i ruszyły na parkiet. Znalazły dla siebie odpowiednie miejsce i zaczęły poruszać w rytm muzyki. Layla, w którymś momencie poczuła, jakby była obserwowana. Wyrzuciła jednak szybko podobny pomysł z głowy. Były w klubie pełnym ludzi. Skupiła się więc ponownie na muzyce, do której zaczęła się poruszać.

[Lorenzo Gomez]

#5

Trzymanie swojego życia prywatnego w sekrecie wychodziło mu całkiem dobrze. Po pozbyciu się nagrań, nakazał ochroniarzowi trzymać język za zębami. Może i nagrania nie było, ale mógłby pójść do mediów i zrobić niezłą aferę. Nie tego potrzebował Enzo w momencie kiedy został obsmarowany po rozbiciu swojego ferrari. Do tej pory jeszcze go nie odzyskał i zastanawiał się czy w ogóle warto je naprawiać. Mógł sobie pozwolić na każdy jeden model. Każdą zachciankę spełniał w mgnieniu oka, to dlaczego nie kupić kolejnego auta. Warto też nadmienić, że inne dwa stały w jego garażu. Jeździł nimi rzadziej bo nie są tak wypasione, ale przynajmniej mógł sobie nimi podjechać do klubu. Tak jak to zrobił piątkowej nocy. Był wykończony pracą, choć w firmie spędził zaledwie dwie godziny. Jego rola polegała głównie na ładnym wyglądaniu, drugorzędne skrzypce grało wykształcenie, o którym częśc ludzi zapominała traktując go jak nadętego playboya.
Miał wrażenie, że Parker go unika. Dlaczego? Tego chyba najstarsi górale nie wiedzą, w końcu nie zrobił jej nic złego. Wręcz przeciwnie! Zrobił jej dobrze, a ona coraz rzadziej wpadała do jego gabinetu. Domyślał się, że Elizabeth też chciała mieć ją dla siebie, ale mogłaby się raz na jakiś czas podzielić.
Sprężystym krokiem wszedł do klubu. Uwielbiał ten specyficzny zapach alkoholu oraz spoconych ciał tańczących niezwykle blisko siebie. Miał być tu z kumplami, którzy niestety zostali zatrzymani przez żony, narzeczone i dziewczyny. Sam by tu na pewno nie dotarł gdyby Christina wiedziała. Na razie udawało mu się utrzymać partnerkę a wlaściwie narzeczoną w tajemnicy. Na jak długo? Nikt nie wie. Prędzej czy później i tak będzie musiał się do niej przyznać.
Spojrzał na parkiet gdzie już tańczyły tłumy ludzi. Wydawało mu się, że zna jedną z osobniczek płci pięknej i pierwsze zawieszenie wzroku go nie zwiodło. Faktycznie! W rytm muzyki kręciła bioderkami, dobrze znana mu stażystka. Uśmiechnął się cwaniacko, poprawił włosy ustawione na żel i bardzo dyskretnie spoglądał na jej poczynania. Dopiero po dopiciu drinka postawił na gest godny prawdziwego macho! Nie widziała go, stanął za nią i zaczął się poruszać w rytm muzyki, aby zaraz jego ręce wylądowały na wewnętrznej stronie ud Layli, a jego głowa na jej ramieniu.
- Nie tęskniłaś Panno Parker? - wymruczał jej do ucha, szczerząc swoje bielutkie ząbki.

[Layla Parker]

Życie prywatne Layli zawsze pozostawało prywatne i dziewczyna nie chciała, aby ulegało to zmianie. Sam fakt, że jeden z ochroniarzy z firmy oglądał ją podczas intymnego zbliżenia sprawiał, iż czuła się nieswojo. Zupełnie inna była myśl o tym, że ktoś mógłby ich przyłapać wtedy w sali konferencyjnej, a kompletnie odmienna świadomość, że nieznajomy mężczyzna oglądał nagranie ich całego stosunku, jak zwyczajne porno. Wolała więc, aby podobne rzeczy się nie powtórzyły. Dlatego trzymała się od Pana Gomeza z daleka. Przebywanie w jego pobliżu było niebezpieczne. Głównie dlatego, że Parker nie ufała sobie na tyle, aby trzymać się odpowiednio daleko od (przyjemnie) lepkich rączek prezesa.
Sam Lorenzo powinien być zadowolony, że Layla nie wodziła go na pokuszenie, a nie zawiedziony. Miał w końcu przy swoim boku narzeczoną, o której istnieniu studentka nie miała najmniejszego pojęcia. Wszystko dlatego, że nie pławiła się w plotkach. Nie wtykała swojego nosa w nie swoje sprawy i nie węszyła w gazetach plotkarskich najciekawszych nowinek na temat swojego szefa, a chyba szkoda. Przynajmniej dzięki temu nie poczułaby się, aż tak oszukana, ba! Nie pozwoliłaby sobie na coś podobnego. Nie była w końcu tą trzecią. Miała na tyle godności, aby nie robić sobie czegoś podobnego. Niestety nieświadomość działała na niekorzyść dziewczyny. Była kompletnie nieświadoma, że Enzo był w związku, a nawet posiadał narzeczoną. Dlatego kiedy poczuła za sobą przylegające do niej ciało i owiewający ją znajomy zapach, nie odsunęła się. Położył dłonie po wewnętrznej stronie ud dziewczyny, a ona wciągnęła powietrze ze świstem. Fala gorąca zalała ciało brunetki i skumulowała się w podbrzuszu, gdy szepnął do jej ucha. Czy się stęskniła? Nie miał nawet pojęcia jak bardzo. Oparła się o jego tors, ocierając pośladkami o krocze Gomeza. – A Pan, Panie Gomez? – zapytała, odwracając głowę w jego stronę i spoglądając mu w oczy, gdy ich usta znajdowały się zaledwie kilka centymetrów od siebie.

[Lorenzo Gomez]

Klub to pierwsze miejsce zaraz po barze o jakim myśli Enzo w piątkowe popołudnie. Znany jest z tego, że chadza w podobne miejsca i to ze swoją świtą. Wystawiony sam na pastwę losu musiał pójść z prądem. Po drinku od razu ruszył w odpowiednie miejsce, widząc idealny cel swojego tanecznego kroku. Nie miał pojęcia że zdradziła go woda kolońska. Szkoda, bo byłaby to dużo lepsza niespodzianka dla Layli. Jednak nie wszystko stracone, bo chwilę później poczuł jak się o niego ociera, co wprawiło go w niemałe podniecenie tą chwilą.
- Bardzo. - jednak najlepszym na to dowodem był jego późniejszy ruch dłoni, coraz wyżej, aż... pod sukienkę. Wszyscy byli zajęci tańczeniem do muzyki podczas gdy on, miał dużo lepsze zajęcie niż ruszanie się w tym bitu. Tym razem sam lekko poruszył biodrami aby poczuła, co tu się dzieje. Następnie dłońmi podążył do góry, wzdłuż talii, na moment zatrzymując się na piersiach, ale była to dosłownie chwila, bo następnie, obrócił ją w swoją stronę. Czy można to nazwać tańcem? Chyba nie, ale widać że podobało się to obojgu, dlatego przycisnął ją do siebie, tym razem ocierając się już o inne miejsce. Dużo fajniejsze. I wszystko szło by w naprawdę ciekawym kierunku gdyby nie... no właśnie. Nie miał pojęcia kto to jest.
- A co to za przystojniaczek? - spytała blondynka poprawiając włosy. Chyba chciała mu się przypodobać, ale nie szło jej dobrze. Jego spojrzenie podążyło na ciemnoskórą dziewczynę.
- Ktoś tu się chyba napalił. - wskazała na krocze.
- Vee, przestań. Layla, może nas przedstawisz? - ewidentnie chciały poznać nowego towarzysza ich kumpeli. Gomez niekoniecznie był ich ciekaw, dużo bardziej obchodził go fakt przerwania tego co zaczęli. Spojrzał na spodnie i... faktycznie. Jego kolega odznaczał się na nich. Nie jakoś mocno, ale jednak. Objął Parker w pasie i szepnął jej kilka słów.
- Nawet nie wiesz co bym tu z Tobą zrobił gdyby nie one. - próbował chyba przez to powiedzieć, że chciałby się ich pozbyć i to szybko. Lecz nie. Papużki stały i przyglądały się mu jakby był jakimś eksponatem muzealnym.

[Layla Parker]

Nie chadzała zbyt często do klubów. Zwyczajnie nie miała na to czasu. Między pracą a studiami nie miała wiele czasu na zabawę. Bardzo często w piątkowe wieczory, albo się uczyła, albo zwyczajnie padała, jak mucha, zasypiając w łóżku w dwie sekundy. Dzisiaj jednak musiała odbić sobie ostatnie wydarzenia. Stres, któremu była sama sobie winna. W końcu jak mogła myśleć, że seks w pracy z szefem przejdzie bez echa? Nie było ono jakieś ogromne, ale mimo wszystko przysporzyło dziewczynie nie lada stresu. Postanowiła więc się odprężyć przy akompaniamencie dobrej muzyki i drinków. Bawiła się dobrze, ale jak się okazało, zawsze mogła bawić się lepiej. Nie spodziewała się wpaść dzisiaj na pana i władcę w tym miejscu. Nie mogła jednak powiedzieć, że jej ciało nie ucieszyło się na jego niespodziewaną bliskość i chyba nie tylko ciało. Kiedy bowiem znalazł się blisko, wszelkie postanowienia odeszły w zapomnienie. W końcu powtarzała sobie, że nic podobnego już więcej się nie powtórzy. Miała, przecież na tyle rozumu, aby powiedzieć nie. Ale czy na pewno? Chyba nie do końca… wystarczyło bowiem, że znalazł się blisko, a wszelkie reguły odchodziły w zapomnienie.
Zrobiło jej się cieplej, gdy usłyszała bardzo. Z ust brunetki wydobyło się westchnięcie, kiedy dłonie Lorenzo zaczęły sunąć w górę. Sama w tym czasie położyła dłoń na jego karku, a drugą na kroczu Gomeza, które zaczęła podrażniać. Przejechała językiem po dolnej wardze, widząc że jej się przygląda, a zaraz potem obrócił ją przodem do siebie. Uśmiechnęła się figlarnie, kładąc dłonie na klatce piersiowej Lorenzo. W tym momencie nie istniał dla niej świat zewnętrzny. Czuła jakby byli na parkiecie tylko we dwoje. Przynajmniej przez tę krótką chwilę. W momencie, w którym chciała bowiem pocałować Enzo, usłyszała głos jednej z koleżanek, który przywrócił Laylę na ziemię. Odsunęła się lekko od Gomeza i spojrzała na dziewczyny. Od kiedy były takie wścibskie? Westchnęła cicho, bo ewidentnie nie zamierzały dać jej spokoju dopóki nie przedstawi ciemnowłosego. Musiała jednak wziąć głębszy wdech zanim się odezwała, bo słowa Gomeza sprawiły, że lekko zadrżała. Chciała bowiem, żeby zrobił z nią wszystko, co tylko chciał. Chryste…
- Enzo, to Vee i Blair, które właśnie szły po drinki – rzuciła, spoglądając na koleżanki znacząco. Miała nadzieję, że miały na tyle oleju w głowie, żeby zrobić w tył w zwrot i zostawić ją z jej… szefem. Poczuła zawrót w głowie, ale nie było już odwrotu. Był zbyt blisko, żeby mogła myśleć w tym momencie trzeźwo. Każda komórka jej ciała pragnęła go. Tu i teraz. Spojrzała na Lorenzo, gdy koleżanki się zmyły, choć niechętnie i pocałowała mężczyznę. - Zrób ze mną wszystko, co chcesz - szepnęła w jego usta, ocierając sie o krocze szefa szefów.

[Lorenzo Gomez]

Ukrywanie treści: włączone

Hidebb Message Hidden Description

[Layla Parker]

Ukrywanie treści: włączone

Hidebb Message Hidden Description

[Lorenzo Gomez]

Ukrywanie treści: włączone

Hidebb Message Hidden Description

[Layla Parker]

Ukrywanie treści: włączone

Hidebb Message Hidden Description

[Lorenzo Gomez]

Ukrywanie treści: włączone

Hidebb Message Hidden Description

[Layla Parker]

Ukrywanie treści: włączone

Hidebb Message Hidden Description

/ztx2

[sinclair trelawney]

1.

Kreska, kreska, znak równości, wynik. Od nowa, ciąg cyfr i znak, i liczba, znak, równa się, wynik. Następna linijka. Zgrzyt pióra w ręce prowadzonej automatycznie, maszynowo niemalże, jakby to co robiła było jedynie dopełnieniem ślepej formalności. I koniec.
Zeszyt ułożony na wierzchu, piętrzącego się ba biurku stosu. Stosu większego od tych, które przeważnie posiadali inni. Mówiącego, że ów właściciel takiej kolekcji pospinanych kartek w kratę i linię czasem, nie ma czas na nic poza tym koślawym gryzmoleniem. A to nieprawda.
Bo gdy krzesło z głośnym szurnięciem się odsunęło, obwieszczając wszem i wobec koniec piątkowych katuszy, była wolna. Nie. Miała być zaraz. Gdy tylko światła w domu zgasną, a gasły za kilka minut, zawsze wpół do jedenastej. Mózg nakazywał ciału się ruszyć, zrzucić z siebie przyduży t-shirt i spodnie jeansowe, co chłopcy mówili o nich, że są jak środek antykoncepcyjny. Pozbyć się, ułożyć pod kołdrą i wymienić na coś co na wyciągu z karty taty nazywało się "zakupy w sklepie odzieżowym", a paragon zwinięty gdzieś na dnie torby mówił "spodnie skórzane HOT couture" i inne takie.
Była gotowa. Żeby wyślizgnąć się niepostrzeżenie przez futrynę okienną, przymknąć ją, ale nie do końca, z kilkumilimetrowym odstępem i pospieszyć pod dom Laury, gdzie po drugiej stronie ulicy o samochód cudzy się oparła z papierosem w zębach, tak na przekór temu: Siiiiiin, wyrzuć to, jeszcze ktoś Cię zobaczy!
- Jestem z Ciebie dumna Lauro Hirsh - rzuciła na powitanie, z niekrytym podziwem w głosie. Oto ta, która za najgrzeczniejszą i najrozważniejszą była uważana, dzisiaj miała przeżyć swój pierwszy raz. Żałowała tylko, że nie ma z nimi Lily i Stelli, ale i tak była pewna, że będą bawić się nieziemsko. Sin i karta pana Trelawney'a o to zadbają.
- Pro-tip, nałóż to na usta, będzie pasować do Twojego spóźnionego prezentu urodzinowego. A w zasadzie to nie spóźnionego, bo sama jesteś sobie winna - jedna ręka wysunęła się dzierżąc kolorową pomadkę, z rodzaju tych, które mówiły "chcę być wampem i jestem gotowa na wszystko", a druga z fałszywym dowodem, którego nie miała serca się pozbywać, wierząc (bez cienia naiwności), że i na niego nadejdzie w końcu czas.
- Uber już podjeżdża - wskazała na samochód, który skręcił w uliczkę dalej, sprytnie zakamuflowany żeby nikt nigdy nie domyślił się co jest właściwym celem tego wyjścia. - I jeszcze to dla Ciebie - dodała, wciskając przyjaciółce w rękę przeźroczystą buteleczkę, wypełnioną niezidentyfikowanym, kolorowym płynem. Eliksirem każdej udanej imprezy, czystą naturą (jak twierdziła), madame Trelawney.

[Laura May Hirsch]

#32
outfit
Ten wypad był nielegalny pod każdym względem, Laura nawet nie chciała myśleć o tym, w jakie kłopoty wpadnie, kiedy ktoś się o tym dowie. Niestety (albo stety, zależy dla kogo) w ostatnim czasie jej umiejętności w nagnaniu prawdy o tym, gdzie i z kim się wybiera wskoczyły na wyższy poziom, dzięki czemu rodzice myśleli, że nocuje u Lily albo innej koleżanki, a ona wychodziła gdzieś ze znajomymi. I to nie tak, że okłamywała ich notorycznie, czy nie nocowała u Lily. Wielokrotnie wychodziła właśnie z nią, ze Stellą i Sin, ale to rodziców Lily jej rodzice znali najmniej, więc nie wpadali na pomysł, by rozmawiać z nimi o jakimś nocowaniu. Ale wracając do nielegalności tego wyjścia, na które od dawna była umówiona ze swoimi przyjaciółkami, które niestety w ostatniej chwili musiały wszystko odwołać i zostawiły tylko dwie ciemnowłose do wpadnięcia w ewentualne tarapaty. Laurze do dwudziestego pierwszego roku życia jeszcze sporo brakowało, nie mogła ani wejść do klubu ani pić w nim alkoholu, nie wspominając o tym, że ojciec dałby jej niezły szlaban, gdyby się dowiedział, że go okłamuje. Minnie, sąsiadka i ostatnio jedna z osób, którą zaliczała do grona swoich przyjaciół, pomogła jej wybrać strój, pożyczając jej coś ze swojej szafy (bo w szafie Laury nie było niczego, co mogłaby do klubu założyć) i rzucając jakimiś radami, jak nałożyć cienie i bronzer, żeby dodać sobie nieco lat. Gdyby nie to, że nie miała na wieczór opiekunki do córki, to pewnie zabrałaby się z dziewczynami i podzieliła się swoim doświadczeniem w temacie wchodzenia do klubu będąc niepełnoletnią.
Wystrojona wymknęła się z klatki i ruszyła w stronę Sinclair, którą dostrzegła po drugiej stronie ulicy. – Naprawdę Sin, nic nie mów. – teatralnie wywróciła oczami i uśmiechnęła się szeroko, nie mogąc się powstrzymać. Była podekscytowana, ale też nieco przerażona. Miała nadzieję, że ten pierwszy nielegalny wypad do klubu będzie całą ekipą, z którą z pewnością czułaby się jeszcze pewniej.
- Nawet nie chcę myśleć, co będzie, jak mój tata się dowie. – westchnęła i spojrzała a fanty, które Sin podsunęła w jej stronę. Wzięła fałszywy dowód i ciemną pomadkę, po czym poświęciła chwilę na przyjrzenie się zdjęciu i kobiecie, którą będzie musiała udawać. – Dziękuję. Wow, nawet jestem podobna! – zauważyła ze zdziwieniem, bo to chyba wcale takie łatwe nie było. – Spójrz tylko. I tak już nałożyłam na siebie masę… wszystkiego. – wyciągnęła twarz w jej stronę i palcem wskazała na swoją przymkniętą powiekę, licząc na to, że Sin doceni jej trud włożony w przygotowanie twarzy, by wyglądała chociaż na te dwadzieścia jeden lat. Schyliła się zaraz do bocznego lusterka samochodu przy którym stały i nałożyła ciemną pomadkę na usta. Cmoknęła wargami dwa razy i uśmiechnęła się do przyjaciółki.
- Świetnie. – kiwnęła głową. – Świetnie. – powtórzyła, kiedy spojrzała na małą zimną buteleczkę. Skrzywiła się nieco, bo nadal była na etapie, że alkohol smakował według niej naprawdę okropnie i za każdym razem palił i wykrzywiał twarz, jednak zdążyła zauważyć, że dodawał jej też nieco pewności siebie. Usadowiła się na tylnym siedzeniu obok Sin, po czym zapięła pas (o tym zawsze pamiętała) i po kryjomu, tak żeby kierowca nie widział, wzięła spory łyk eliksiru, który dostała od Trelawney. – Czuję, że zadbałaś o jakość, a nie ilość. – zaśmiała się, próbując powstrzymać dziwną minę, która wykrzywiała jej twarz, kiedy alkohol rozpalał jej gardło.

[sinclair trelawney]

Choć samochód trząsł, zaliczając (jak na złość) każdą dziurę upchaną w ciasnej ulicy, ręka Laury Hirsch nie drgnęła nawet o milimetr. Zupełnie jakby kreśliła precyzyjne okręgi cyrklem, zataczała łuki na ustach, wypełniając je ciemnym, krwistym kolorem. Powiedzieć, że Sin była dumna to za mało. Rozpierała ją jakaś dzika energia nie do opisania, gdy ponure światło latarni łaskawie poświęciło chwilę by oświecić powieki jej przyjaciółki i kości policzkowe muśnięte kolejnym kosmetykiem.
- Hirsch, jestem pod wrażeniem, wow. Kawał dobrej roboty odwaliłaś - zagwizdała głośno, a kierowca, zmęczony życiem, tłustawy pięćdziesięciolatek co w godzinach wieczornych za kierownicą starego volvo, odpokutowywał brak gumki na studniówce, zmarszczył jedynie nos z dezaprobatą. Bezsilny, nie warknął nawet w stronę nieznośnie radosnych dziewczyn, które jak mówiła mu intuicja, wcale pełnoletności nie osiągnęły, ale z drugiej strony intuicja nie raz go zawodziła. Na przykład wtedy kiedy na bal maturalny zabrał cycatą miss ziemniaka (o losie okrutny, jego przyszłą żonę), zamiast tej robiącej nieśmiałe umizgi chudej dziewczyny w okularach, co teraz podobno własną firmę prowadzi, a brak cycków sobie zrekompensowała zabiegiem w klinice medycyny estetycznej.
- Tatą się nie przejmuj, nawet jeśli... Coś by wyszło, to coś wymyślimy. Na przykład powiesz, że ktoś Cię szantażował, czy coś w tym stylu. Zresztą... Nie dowie się. Więc i za ten przedwczesny sukces możemy się napić - zarządziła, pewna tego co mówi. Ktoś kiedyś jej powiedział, że nie warto myśleć negatywnie. Bo jeśli negatywnie się myśli, to te wszystkie nieszczęścia się przyciąga. I Sin się do tego stosowała. Przeważnie, a przynajmniej podczas takich wyjść. Bo wieczorami Sinclair Trelawney z dyni zamieniała się w Kopciuszka, zdzierała zbroję, którą nosiła w szkole, co to niby mundurek przypominała i przeobrażała ją w zwykłą nastolatkę. Była wolna. W tych butach ciężkich, nieszczęsnych i sukienkach, które nierzadko wyglądały jak zdjęte z działu dziecięcego, bo takie krótkie. Ale choć jej najdziksze instynkty wyjść wreszcie na zewnątrz, to ani w jednej, ani w drugiej postaci nie była w stu procentach sobą. To było gdzieś pomiędzy, a ona szukała, jakby trochę na ślepo.
Uśmiechnęła się, widząc minę Laury, gdy ta złapała kilka łyków, przygotowanej na szybko mikstury. Takiej co miała klepać, a nie smakować, a przede wszystkim, zużyta w odpowiednim tempie i odstępie, w organizmie miała rozłożyć się tak, aby po przekroczeniu progu wprawić w idealny stan upojenia. Ach. Pod tym względem Sinclair była mistrzem w swym fachu. Złapała za buteleczkę i przechyliła ją nad ustami, wlewając w gardło pokaźną ilość alkoholu. Piekło, paliło, ale była na to przygotowana. Nie robiła tego wszak pierwszy raz.
- Dziękuję, szanuję takich koneserów alkoholu. Ale na pocieszenie dodam, że robią tu boskie drinki, więc nie będziesz musiała cierpieć przez resztę wieczoru, a tata Trelawney dzisiaj stawia - pomachała kartą kredytową, jakby ta była jakimś ciężko zdobytym trofeum, co w zasadzie było zgodne z prawdą. Samo zdobycie ów środka płatniczego nie należało do najprostszych, natomiast jak na ironię, gdy ten obiekt zainteresowań wpadał wreszcie w jej ręce, mijały długie tygodnie zanim pan Trelawney zaczynał poszukiwania.

[Laura May Hirsch]

– Dzięki, siedziałam nad tym makijażem chyba godzinę! I musiałam się wymknąć, żeby ojciec nie zauważył, że mam to na twarzy. – zaśmiała się, a w jej głosie słychać było… dumę? To, co teraz robiła, nie było w jej stylu. Gdyby zapytać kogokolwiek, kto ją znał, z pewnością nie uwierzyłby w historię o wymykającej się z domu Laurze, o tym że sprzedała ojcu historię o nocowaniu u koleżanki z klasy, na którym koniecznie musi być, bo będzie kilka koleżanek. Nie miała pojęcia, czy ufał jej na tyle, by wierzyć w to, że siedemnastolatki naprawdę urządzają aż tyle pijama party, czy po prostu przymykał na to oko, wierząc, że będzie rozsądna i nie będzie się szlajać po mieście, a faktycznie pójdzie na jakąś imprezę, jednak względnie bezpieczną. I prawdopodobnie do niedawna tak było. Laura zgadzała się na wyjścia do domów znajomych, na urodziny, czy na imprezy z innych okazji, ale wiedząc, co może ją tam czekać. Była rozsądną dziewczyną, która w ostatnim czasie doświadczała tak różnych i momentami sprzecznych emocji, że sama gubiła się w tym. Czasami po prostu nachodziła ją myśl, że warto byłoby spróbować tego, co inni tak zachwalają, by chociaż wiedzieć, czego ewentualnie w przyszłości będzie chciała odmówić.
– Myślę, że wolałby nie wiedzieć i się nie dowiedzieć, żeby nie konfrontować się z problemem. – podsumowała jednym zdaniem metody rodzicielskie Judaha, któremu niestety nagrody ojca roku nie można było wręczyć. Wolała w tej chwili myśleć pozytywnie, wedle mądrości życiowej Sin, którą pewnie kiedyś nawet od niej usłyszała i wykorzystywała ją, gdy tylko sobie przypomniała albo uznała, że ten dany moment może być odpowiedni. Hirschówną zawsze kierował rozsądek, nie pozytywne myślenie, ale chyba mogła z tym eksperymentować, prawda?
Przyglądała się przyjaciółce, gdy ta przysunęła buteleczkę do swoich ust, zastanawiając się na poważnie jak duże musi być doświadczenie Sinclair w wymykaniu się z domu, korzystaniu z fałszywego dowodu oraz przemycaniem alkoholu. Znały się już długo, przyjaźniły, ale nie wiedziała o ilu rzeczach Sin jej nie mówi.
– Dziękujemy tato Trelawney! – klasnęła w dłonie, śmiejąc się przy tym. Nie było opcji, by ona wyciągnęła kartę ojca, ale miała to szczęście, że jej rodzina była naprawdę duża i każdy chętnie wręczał jej gotówkę z różnych okazji, no i bez, co było najlepsze.
– Po czym nas nie będzie bolała głowa? Chciałabym jutro żyć. No i szybko nie odpaść. – spojrzała pytająco na przyjaciółkę, według niej ekspertkę w tej materii.
– Sin… a co jeśli nas nie wpuszczą? – kolejne pytanie, podczas którego na twarzy Laury pojawiło się zaniepokojenie.