autor

[Dreamy Seattle]

[Rosalie Hepburn]

#6

Mówią że medytacja może pomóc w każdej terapii, bo podczas niej odnajdujesz siebie i może łatwiej będzie ci zaakceptować siebie takim jakim się jest, mimo pokaleczonego ciała? Na taki pomysł wpadła terapeutka Kiry i Rosalie, postanowiła zatem poprowadzić terapię grupową, rozsyłając swoim pacjentom adres spotkania na następnej terapii. Hepburn sprawdziła od razu miejsce w mapach google, dowiedziała się że jest to centrum medytacji, więc trzeba było ubrać się bardziej na sportowo, aczkolwiek i wygodnie. Dlatego sportowe spodnie z długimi nogawkami oraz bluzka z krótkim rękawem i pewnie jakimś chwytliwym teksem związanym z ochroną zwierząt widniały na jej ciele, w których to obejrzała się w lustrze, zanim ściągnęła je z siebie i spakowała do torby. Ubrała się raczej zwyczajnie, swetrowa sukienka, do tego getry pod spód, jakiś płaszcz i botki z którymi się wręcz nie rozstawała, a które niebawem zamieni na letnie buty, kiedy tylko temperatura na to pozwoli. Tak też przygotowana, wraz z włosami związanymi w kitkę przyjechała na miejsce. Tam spotkała kilka osób i usiadła wśród nich na krześle tuż obok nieznajomej blondynki. I tak czekali na swoją terapeutkę i czekali, niektórzy zaczęli się denerwować, a Rose spojrzała jedynie na zegarek, który widniał na jej dłoni.
- Myślisz że to zaplanowane przez panią Watson czy po prostu korki? - pamiętała że ona dość długo kołowała się autobusem na miejsce, więc nie zdziwiłaby się gdyby ich terapeutka również stała w jakimś ogromnym korku.

[Kira Hale]

Terapeuci posiadali niezliczoną ilość pomysłów na to, co zrobić, aby człowiek zaakceptował się takim, jakim jest. Czasami ludzie wstydzili się za bardzo, bali się skreślenia, wyobcowania. Udawali kogoś, kim nie byli znajdując wieczne wymówki na to, aby nie pokazać tego co ich nękało. W przypadku Kiry polegało to na tym, iż nawet w upalne dni na zewnątrz nie pojawiłaby się w bluzce na ramiączkach lub bez pleców. Nie poszłaby na zaludnioną plażę czy też na otwarty basen, aby się poopalać bądź ochłodzić w wodzie popijając drinka z palemką. Wolała udawać niedostępną i doznawać wewnętrznie kolejnych ran samotności, niż pokazać własne plecy. Co najśmieszniejsze nie przeszkadzało jej to, jeśli ktoś zobaczyłby jej nagie piersi. Miała na to wylane. Jednak wtedy stałaby tak, aby nie pokazać swoich pleców i to byłby jedyny powód do tego, aby ponownie się ubrać.
Sala do medytacji. Kira również postanowiła sobie oczywiście sprawdzić adres chociażby po to, by wiedzieć jak tam dojechać. Była nieco sceptycznie nastawiona no ale ok. Sama wybrała to i teraz polezie na to spotkanie. Przygotowała sobie legginsy i koszulkę z krótkim rękawem, co by się móc przebrać. Na czas przejazdu i oczekiwania na spotkanie ubrała się w wygodne dżinsy, jasną bluzkę na ramiączkach bez żadnych wzorów czy napisów a do tego długi, rozpinany sweter. Płaszczyk i elfie zapierdalajki, znaczy botki wieńczyły cały look. Włosy miała rozpuszczone, ale gumkę do włosów miała schowaną do kieszeni.
Na panią terapeutkę czekało ich kilkoro. Siedziała na krześle z założoną nogą na nogę i rękami skrzyżowanymi pod piersiami. Płaszcz miała przewieszony przez krzesło ale swetra oczywiście nie zdjęła. Zerknęła w kierunku kobiety, które najwyraźniej do niej się odezwała. Delikatnie wzruszyła ramionami.
- Ciężko stwierdzić. Ja przyjechałam autem i nie miałam większych problemów. Wszystko zależy skąd jedzie. Mogła trafić na korku lub specjalnie zostawić nas dłużej we wspólnym gronie bez jej pytań. Ciężko powiedzieć co siedzi w głowie terapeuty - przyznała spokojnie.

[Rosalie Hepburn]

Rose za nic w świecie nie pokazałaby swoich nóg, miała przecież piękne nogi, ale była na jednej z nich blizna, konkretniej na jednym udzie, pamiątka po wypadku na scenie i operacji, która zaprzepaściła marzenia szatynki o uprawianiu tańca zawodowego. To sprawiało że kobieta wstydziła się rozebrać przed jakimkolwiek mężczyzną, nie chciała by widział on jej bliznę, by ją dotykał podczas pieszczot, nie znosiła jej i nie uważała za coś, co jest w stanie zaakceptować. To pewnie dlatego od wypadku nie miała jeszcze nikogo i wydawała się być cnotką, choć dziewicą już nie była. Współlokatorka zaproponowała jej pójście na terapię, która może jej pomóc zaakceptować siebie wraz z blizną. Zatem spróbowała, lecz jak to wyjdzie to się dopiero okaże. Tymczasem zastanawiało ją to, dlaczego ich terapeutki jeszcze nie ma, spoglądając znów na zegarek.
- W końcu to ma być terapia grupowa, więc może liczy na to że się poznamy i zaczniemy sami z siebie rozmawiać na temat problemów, z którymi się tutaj zjawiliśmy. - stwierdziła, zastanawiając się jednocześnie czy i tym razem intuicja jej nie myli, czy wręcz przeciwnie.
- A skoro mamy się poznać to Rosalie jestem. - uznała jednak, że siedzenie w ciszy i wzajemnym oczekiwaniu będzie potwornie nudne, więc przedstawiła się koleżance z grupy, podając jej rękę. Nie zamierzała jednak rozmawiać o swoich bliznach, ale jest wiele innych tematów, na które można porozmawiać, więc jakieś na pewno jeszcze znajdą.

[Kira Hale]

Sama myśl o potencjalnych pieszczotach wywoływała nieprzyjemne dreszcze u blondynki. Od razu robiło się jej ciężko na żołądku. Choć ostatnimi czasu zaczęła się przełamywać, aby w ogóle ruszyć na jakiekolwiek randki, to jednak myśl o tym, by ktoś dotknął jej nagich pleców, czy ją pocałował burzył cały jej ład i porządek, jaki to miała w głowie. Plecy po prostu zawsze ukrywała. Chociażby dlatego miała tak długie włosy. Gdy miała je rozpuszczone to zakrywały one idealnie tył jej ciała, dzięki czemu mogła mieć na sobie koszulkę na ramiączkach, a przy tym mogła mieć pewność, iż newralgiczne miejsca nadal są zasłonięte.
Blondynka zrobiła zamyśloną minę słuchając uważnie tego, co miała do powiedzenia nowo poznana kobieta. Przyglądała się jej przy tym uważnie. W sumie jej słowa miały sens. To było bardzo prawdopodobne i samej barmance również takowy zamysł przeleciał przez głowę w momencie, gdy padło pierwsze pytanie z ust kobiety.
- Przekroczenie własnych granic bez nadzoru i naginania woli przez kogoś innego. W sumie to miałoby sens. To jest możliwe, iż daje ona nam czas na to byśmy we własnym tempie ruszyli. W sumie zawsze inaczej się rozmawia gdy jest się wśród nieznajomych a inaczej, jak w twój kark dyszy terapeuta naciskając na to, być w końcu łaskawie się kurwa odezwał - spojrzała na chwilę w stronę okna by zaraz wrócić wzrokiem do kobiety. Uścisnęła jej dłoń.
- Jestem Kira. Mówią na mnie również White. Jestem barmanką w klubie Dragon - wyjawiła ze swojej strony nieco więcej bo w sumie czemu nie. Skoro mają się jakoś poznać, to nie widziała akurat w tym wypadku żadnych przeciwskazań.

[Rosalie Hepburn]

Rose pod tym względem była rozchwiana. Pewnie gdyby była dziewicą, gdyby nie zaznała nigdy wcześniej tego typu pieszczot, ani intymnych chwil z mężczyzną to by pewnie jej ich nie brakowało. Chciała być kochaną, chciała móc kochać się z mężczyzną, który akceptowałby ją taką jaką była, ale blizna na udzie sprawiała, że jednocześnie nie chciała żadnej bliskości, wstydząc się swojego wyglądu z wcześniej wspomnianą blizną. Terapia miała jej pomóc uporać się z tym, zaakceptować siebie wraz z blizną na nodze i pozwolić na bycie kochaną. Póki co daleko jej było do tego.
- Czy ty również masz problem przed otworzeniem się przed terapeutką? - zapytała bo ona takowy miała. Może to było głupie, ale Hepburn nie ufała zbytnio psychologom i terapeutom, miała wrażenie że oni pytaniami jakie jej zadają, robią z niej głupią, czego nie znosiła, bo nie była przecież głupia ani niepoczytalna czyż nie? I wystarczyła jedna taka rozmowa z psychologiem w szpitalu by zrazić się do pozostałych. Jednak jeśli taka terapia miała jej pomóc by uporać się ze swoim problemem to czemu nie podjąć próby i zacząć uczęszczać na takową terapię? Tak też zrobiła.
- Ja studiuję weterynarię, a także jestem pomocą w klinice weterynaryjnej. Posiadasz jakieś zwierzęta? - może i obcym osobom łatwiej powiedzieć o swoim problemie, jednak Rose nie chciała rozmawiać o bliźnie, a skoro pracowała ze zwierzętami to może porozmawiają o zwierzętach? Jest przecież tak wiele tematów, nie trzeba zawsze mówić o tym, że ma się oszpecone ciało.

[Kira Hale]

Kira z tego względu nie miała problemu. Była dziewicą, co akurat raczej skrzętnie ukrywała bo czułą się z tym nie raz nieswojo bojąc się oceniania jako dziwaczki czy coś w ten deseń. Ale właśnie z tego konkretnego powodu nie odczuwała barku współżycia. Pociąg seksualny był u niej niejako mocno ograniczony. Nie odczuwała tak zwanej chcicy czy tęsknoty za czymś, czego nie doznała. Z drugiej zaś strony mimo wszystko też czuła potrzebę posiadania kogoś blisko siebie a samotność co raz bardziej jej doskwierała. To właśnie dlatego chodziła na terapię. Jednocześnie występował pewien paradoks. Czym bardziej czuła się otwarta na ludzi tym zwiększał się strach przed potencjalnym zdziwieniem, zaskoczeniem i wyśmianiem, że kobieta w jej wieku będąca dziewicą powinna chyba siedzieć wtedy od dziecka w zakonie a nie za barem. Bała się całkowitego braku zrozumienia dla powodu, przez który stało się jak się stało. Nie chciała tez pójść do łózka z pierwszym lepszym facetem, choć niekiedy zastanawiała się, czy to nie był w sumie dobry pomysł, bo o świcie mogłaby czmychnąć z hotelowego pokoju i nie zastanawiać się jakie ktoś miał wrażenie przy owym stosunku i braku jej umiejętności w tej kwestii.
- Przed terapeutą jako tako nie. Nie jest to dla mnie pierwsza terapeutka, z którą mam styczność - odparła spokojnie. Barmanka przestałą już liczyć tych, których odwiedziła w międzyczasie szukając pomocy i ukojenia. W większości spełzło to na niczym. - Bardziej kwestia tego, że czasami naciskają na coś zbyt mocno, co wkurwia. Zwykle wtedy dawałam sobie z takim spokój. Nic bardziej nie drażni niż wyciąganie informacji siłą - stwierdziła. Nienawidziła, gdy ktoś na siłę próbował coś z niej wyciągnąć. Niektóre rzeczy dla terapeuty mówiła odruchowo. Traktowała to wręcz jak obowiązkową formułkę, która powtarzana była jak mantra u każdego w fotelu. Nie lubiła jednak tych, którzy drążyli dziurę w całym na przykład wypytując o matkę, gdzie blondynka wprost mówiła "Nie znam jej i nie chcę jej znać. Niech się pierdoli i konie tematu".
- Nie, nie posiadam żadnych zwierząt. Ze względu na nocny tryb życia zawsze się obawiałam, że byłabym kiepską opiekunką a nie chciałam znęcać się nad zwierzęciem. - Kira spoglądała na dziewczynę dłuższą chwilę. - Ile masz lat? - zapytała wprost. Widziała, że jest młodziutka. Na pewno sporo młodsza od niej.

[Rosalie Hepburn]

Rosalie nie rozumiała tego całego nacisku na młode dziewczyny, by szybko zaczęły swoją ścieżkę seksualną. Gdzie w obecnych czasach było "chcę to zrobić z miłości z kimś kogo kocham i kto kocha mnie" albo "wolę poczekać z tym do ślubu, będę pewna partnera". Gdzie ci rycerze, którzy walczyli o damę swego serca i pozostawali jej wierni do momentu śmierci? Sama Rose żałowała tego, że tak szybko zdecydowała się oddać swojemu sporo starszemu chłopakowi, bo on nalegał wciąż. Teraz, czytając te dawne opowieści doceniała to że kobiety decydowały się na ten krok tak późno, bo to oznaczało że się szanowały w jej mniemaniu. Niestety świat obecnie funkcjonował zupełnie inaczej, dlatego wieloletnie dziewice były obecnie uznawane za kobiety, z którymi "coś jest nie tak", a także mężczyźni często mimo ślubowania wierności i miłości aż po grób z czasem popadali w romanse i porzucali swoje "damy serca". Zatem czy warto było czekać z tym do ślubu, skoro i tak nie można było być pewną swego partnera? Te rozmyślania czasami pojawiały się w głowie szatynki i to niejednokrotnie. Tymczasem skupiła się na rozmowie z blondynką obok niej.
- Ja właśnie mam z tym pewien problem, odczuwam pewną blokadę gdy widzę jak na mnie patrzy ta terapeutka. Przez jej spojrzenie czuję się gorsza, a gdy tak się dzieje to nie czuję chęci otwierania się przed nią. Z tobą czuję na przykład że mogę rozmawiać na luzie i nie tylko i wyłącznie o tym, co jest moim problemem. - a więc wszystko stawało się jasne, otóż Rosalie potrzebowała przyjaciółki której będzie mogła się zwierzyć, a nie terapeuty tudzież psychologa, który będzie analizował ją jako przypadek. Problem w tym że przyjaciółka nie pomoże jej uporać się ze swoim problemem w przeciwieństwie do specjalisty, dlatego właśnie pojawiła się tu, gdzie jest obecnie.
- Tutaj masz rację, ja również nie znoszę gdy wyciąga się ze mnie coś siłą, sama muszę być gotowa by się otworzyć, a nie zmuszać się do mówienia. To mnie odrzuca od człowieka. - dlatego wierzyła w to, że jeśli spotka tego właściwego, któremu będzie mogła zaufać i go pokocha, a on pokocha ją taką jaką jest to wyzna mu historię swojej blizny i tego, jak bardzo to przeżyła, a on ją zrozumie i przytuli i przede wszystkim pozwoli jej zadecydować, czy jest gotowa na zbliżenie czy też nie.
- Dwadzieścia jeden, a ty? - zarumieniła się, bo żeby mieć problemy w tak młodym wieku? To tak trochę nie wypadało, a średnia wieku osób, które tutaj się znajdowały na pewno była sporo wyższa niż właśnie 21.

[Kira Hale]

Fakt nie do ukrycia - dawniej nie odczuwało się takiego nacisku na seks jak w dzisiejszych czasach. Nie wyśmiewano nastolatek za to, że są dziewicami. Nie przechwalano się tym, jak to się utraciło dziewictwo, gdzie i z kim. Nie było też wszechobecnych reklam o zgrabnych ciałach eksponujących dosłownie we wszystkim seksapil. Nie było gier typu słoneczko, po których nagle kilka rówieśniczek dziewięć miesięcy później spotykały się w szpitalu na porodówce. Czasy jednak się zmieniły wnosząc wiele nowości, które niekoniecznie były dobre. W niektórych momentach można by było nawet zadać sobie pytanie, czy faktycznie świat ruszył do przodu czy może cofnął się w rozwoju? Ciężko stwierdzić, bo w sumie patrząc z punktu historycznego, to każda epoka miała swoje plusy i minusy. Właściwie romanse i zdrady były obecne zawsze. Masowe orgie były niezwykle popularne w Cesarstwie Rzymskim czy też antycznej Grecji. Jednak wciąż... Kobiety posiadające dziewictwo nie były wyśmiewane i wytykane palcami. Chociaż... Z drugiej strony o niektórych sprawach się nie mówi, bo są tematami tabu.
- Terapeuta to w sumie lekarz, więc ja tak na nich patrzę. Są też ludźmi, a z doświadczenia wiem, że niektórzy pozżerali wszystkie rozumy uważając się za "lepszych", choć w ostateczności wychodzi, że są stanowczo poniżej poziomu twojej inteligencji. Spoglądanie na nich jako na ludzi, którzy mają mi pomóc pozwala mi na mówienie o niektórych rzeczach wprost. Jeśli odczuwam, że zachowuje się wobec mnie nie fair to robię wypad i tyle. W końcu nie płacę im za to, abym czuła się gorzej po spotkaniu. Może nie jest to taktyka idealna, ale na pewno pomocna - stwierdziła po dłuższej chwili zastanowienia się nad owym zagadnieniem. - Podejrzewam, że ze mną jest ci łatwiej gadać bo nie mam przed imieniem żadnych dopisków typu "doktor habilitowany, specjalista psychiatra-terapeuta".- Dłońmi zrobiła znak cudzysłowu aby podkreślić owy dopisek. Uśmiechnęła się mimowolnie pod nosem.
- Spoglądając na to z drugiej strony, to fakt iż o czymś nie chcemy mówić oznacza, że jest to nasz problem. A jest to problem, który oni chcą pomóc niejako rozwiązać. Więc... Logicznie patrząc powinniśmy schować emocje do kieszeni i dać im odpowiedź. Tu jednak pojawia się problem, że my szukamy pomocy ostatecznie utrudniając im pracę, przez co zamykamy się w kółku i zachowujemy się jak chomik w klatce. W teorii posiadając tą wiedzę powinno być nam łatwiej, aczkolwiek gdy przychodzi co do czego, to zmieniamy się w tchórzofretki jakby kto rzucił na nasz jakiś czar. niczym Moody w Harrym Poterze na Draco. - Tak oto Kira zakończyła swoje wszelakie przemyślenia na temat, jaki im to się tutaj rozwiną. Niektórzy z zaciekawieniem patrzyli na nią, bo jednak rozgadała się trochę. Nawet ktoś parsknął śmiechem na wspomnienie o HP. Jednak czy nie mówiła prawdy? Ona osobiście tak się właśnie czuła. Blondynki nie zdziwił fakt, iż miała przed sobą zaledwie dwudziestojednolatkę.
- Mam już dwadzieścia dziewięć. A na terapie chodzę tak gdzieś od dwunastego roku życia. Jestem już starą wyjadaczką w tej kwestii - puściła jej oczko aby nie przejmowała się swoim wiekiem.

[Rosalie Hepburn]

Pod niektórymi względami świat ruszył do przodu i można było zauważyć naprawdę pozytywne, wiele wnoszące do naszego życia zmiany, jednak niektóre zmiany był wręcz fatalne w skutkach, jak na przykład te seksualne gry dla jakby nie patrzeć jeszcze dzieci, bo to często jest zabawa dla gimnazjalistów, czyli tych którzy dopiero powinni odbywać pierwsze rozmowy na ten temat ze swoimi rodzicami, a także dowiadywać się pewnych różnic na lekcji biologii czy innych zajęciach, które powinny przygotować ich do życia seksualnego, które podejmą w przyszłości. Rosalie kręciła głową na te wszystkie reklamy, które promowały seksapil, młodzież przecież tym się sugerowała i czym się potem dziwić że dziewczęta tak wcześnie zaczynają współżycie by wyprzedzić koleżankę, nie ważne z kim, nie ważne jak i nie ważne gdzie. Ech, gdzie te wspomnienia swojego pierwszego razu? U obecnych dziewcząt pewnie było to tak zatartym wspomnieniem, że nie wiedzą jak wyglądał ten pierwszy raz, bo nie przykładają do niego takiej uwagi, jak przykładało się dawniej. Jednak to całe ocenianie kobiet pod względem tego czy były już w relacji intymnej z mężczyzną czy nie było naprawdę słabe i nie na miejscu zazwyczaj. Szatynka wysłuchała dokładnie blondynki i naprawdę mądrze ta mówiła o terapeutach, sama pewnie by nie ujęła tego lepiej!
- Owszem, jednak lekarz leczy daną przypadłość. I to jestem w stanie zaakceptować, ale gdy widzę ten dopisek "psychiatra-terapeuta" to brzmi tak jakby było coś nie tak ze mną, z moją psychiką, jakbym była chora na głowę gdy wiem że wcale tak nie jest, mam problem z zaakceptowaniem jednej rzeczy w sobie, a każdy przecież miewa kompleksy i nikt nie mówi że to choroba. - sama Rose miała wrażenie że to co mówi to jeden wielki chaos, ale tak właśnie to czuła, tak to widziała w swojej głowie. Możesz mieć wszystko poukładane w głowie, ale gdy pojawia się temat uczuć i emocji to widać dopiero prawdziwy chaos tkwiący w środku, niezależny od tego jak wszystko inne masz ułożone odpowiednio na półeczkach w mózgu. Uśmiechnęła się przez to przepraszająco do kobiety, bo nie chciała by jej słowa zostały źle odebrane przez blondynkę. Po prostu osoby które potrzebowały pomocy psychiatry najczęściej potrzebowały lekarstw, a Rosalie takowych nie przyjmowała, zatem czy ta pomoc nie byłaby bardziej potrzebna komuś kto może miewa myśli samobójcze i trzeba go uchronić przed samym sobą? Ona miała jedynie problem ze swoim ciałem, jedną konkretną częścią i odbiciem lustrzanym, a może taka akceptacja przyjdzie z czasem? Niestety Hepburn próbowała tego myślenia, niestety akceptacja nie przyszła i to właśnie oznaczało że potrzebowała pomocy.
- Z drugiej strony mogę z tobą rozmawiać bo istnieje duże prawdopodobieństwo że zrozumiesz to, bo sama masz podobny problem, a ten lekarz zna tylko przypadek i go analizuje, oraz próbuje pomóc książkowo. Mam wrażenie że łatwiej by mi było otworzyć się przed kimś kto zna ten problem z autopsji, a nie tylko teoretycznie. - wyjaśniła to, co wcześniej miała na myśli, już trochę bardziej układając to sobie zarówno w głowie, jak i w wypowiadanych przez siebie słowach. I wciąż doceniała słowa wypływające z ust kobiety.
- Gdy tak o tym mówisz to wszystko wydaje się jakby prostsze. I jesteś pewna że nie jesteś jakąś nową terapeutką i właśnie sprawdzasz jak sobie radzimy w nowym środowisku? - Kira mówiła o tym tak, że wszystko wydawało się bardziej logiczne, umiała przedstawić to jak powinni się zachowywać oni, pacjenci wobec terapeutów, a jak jest naprawdę. Jakby opisała taką przykładową sesję Rosalie z terapeutką. Jednak kolejne słowa wiele wyjaśniały odnośnie wywodu Hale.
- Teraz rozumiem, przemawia za ciebie doświadczenie w tej dziedzinie. Ja tylko raz miałam terapię, świeżo po wypadku gdy istniało prawdopodobieństwo że zostanę przykuta do wózka inwalidzkiego i nigdy nie stanę na własne nogi. - i skoro kobieta była doświadczona to znaczy że ją rozumiała i to sprawiło, że Hepburn uchyliła rąbka tajemnicy o sobie blondynce. Jednak miała nadzieję że nie będzie przez to oceniana, raczej zrozumiana, bo będąc ocenianą uciekała wgłąb siebie na wypadek gdyby oceniano ją źle.

[Kira Hale]

Dzieci uczestniczące w takich "zabawach" nie rozumieją po prostu, że to nie jest zabawa. Nie wiedzą z jakimi konsekwencjami mogą się zmierzyć po współżyciu bez używania jakichkolwiek zabezpieczeń. Seks oczywiście może być zabawą, ale dla dorosłych, którzy wiedzą z czym to się je i są w pełni gotowi ponieść konsekwencje swoich czynów na przykład zapewniając wszystko co potrzeba dla potencjalnych dzieci, jakie mogą urodzić się z danego współżycia. Nastolatkowie jednak mają tendencję do zjadania wszystkich rozumów i zwykle bagatelizują wszelkie dobre rady dawane przez starszych i doświadczonych ludzi jakimi są chociażby rodzice czy nauczyciele. Przez to człowiek czasem się zastanawia, dokąd ten świat zmierza. Właściwie na ten temat można by było dyskutować nawet godzinami, bo był to temat rzeka, a nastolatkowie i tak będą wiedzieli swoje, bo przecież są już taaacy dorośli.
Blndynka delikatnie się uśmiechnęła słysząc słowa swojej rozmówczyni. Rozumiała o co jej chodzi. Pokiwała delikatnie głową by następnie wykonać ruch dłonią wskazujący na to, aby nieco się cofnąć.
- Spójrz na to teraz z innej strony. Fakt, kompleksy nie są chorobą, ale wychodzą z naszej psychiki. Przychodząc na terapię jednak zgadzasz się z tym, że coś jest nie halo i przyszłaś po pomoc. Brak akceptacji też wynika z nieco skrzywionej psychiki. Ja sama wiem, że jestem popieprzona w pewnych kwestiach, ale sama się z tym nie uporam. Zdaję sobie sprawę z tego co mi jest i skąd to jest, ale moja blokada powoduje, że sama z tym nie wygram. Samotnie nie odzyskam życia. - Kira była nadzwyczaj spokojna. Nie dziwiła się sama sobie jako, że trzymałą się w ryzach. Nie miała aktualnie w końcu żadnego powodu ku temu, aby być jakoś mega rozdrażnioną czy coś w ten deseń. Jednak w jej głowie pojawiła się myśl, dlaczego dopiero teraz uświadamia sobie jaką wiedzę na dany temat zdobyła przez te wszystkie lata terapii i różnych specjalistów z danej dziedziny i jakim, pieprzonym kurwa cudem jeszcze się sama z sobą nie uporała tak jak powinna. Z drugiej zaś strony sama przed chwilą powiedziała o świadomości, że sama sobie nie poradzi. Zbierając już jednak wszystko do kupy, w teorii powinna sobie poradzić w momencie gdyby w końcu nieco bardziej otworzyłaby się na świat, a nie wiecznie milczała na swój własny temat bojąc się reakcji innych ludzi. Zrobiła zamyśloną minę.
- Czy próbują pomóc książkowo? W sumie to nie bardzo mają jak. Generalnie owszem, będą jakieś tam poradniki, skąd czerpią pewne informacje, aczkolwiek w książkach mają typowe choroby psychiczne, ich objawy i potencjalne leczenie. Jednak przy sytuacjach takich jak nasze czy też na przykład alkoholizmie muszą podchodzić zawsze indywidualnie, bo nie da się tego leczyć wystawiając recepty. - stwierdziła po chwili. Lekko się zaśmiała na zapytanie, czy aby na pewno nie jest terapeutką. W sumie to było zabawne stwierdzenie, aczkolwiek też się temu nie dziwiła. Faktycznie się nieco rozgadała na ten temat. Żeby chociaż w praktyce umiała to wszystko na sobie zastosować byłoby jej o wiele łatwiej.
- Wypadki zawsze są traumatyczne - przyznała. - Najważniejsze w tym wszystkim, że jednak stoisz tutaj o własnych nogach. Masz się z czego cieszyć i jak dla mnie to doskonały punkt złapania się dobrej myśli. Ja w sumie takiego nie posiadam - stwierdziła spoglądając gdzieś w dal i na chwilę milknąc. Czy miała? Sama nie wiedziała. Przetrwała swoje dzieciństwo ale to właśnie ono ją tak mocno skrzywiło. Ostatni raz jak już zaczęła się otwierać na faceta potencjalny związek całkowicie nie wypalił. Wstała na chwilę. Przeszła się kilka kroków by w ostateczności obrócić się w kierunku dziewczyny.
- Moje plecy są pokryte masą blizn. Chciałabym... By były wynikiem wypadku. Mogłabym powiedzieć "przetrwałam". Nie ważne czy to byłby wypadek z powodu mojej brawurowej jazdy, czyjejś głupoty czy coś losowego. Moje blizny są jednak świadectwem tego, jak bardzo byłam nienawidzona przez moich rodziców. A przetrwałam przypadkiem, przez to, ze mój ojciec jednak za dużo wypił. Jeśli ktoś z was kiedykolwiek był szczęśliwy.. To bym się tego trzymała, bo ja nie wiem czym ono jest. - Zamilkła i podeszła do okna mając wrażenie, że za dużo powiedziała. Schowała dłonie do kieszeni.

[Rosalie Hepburn]

Odwiecznie wiadomo że buzujące hormony, okres buntu i zbliżające się 18 lat sprawia, że nastolatkowie uważają się za bardzo dorosłych, myślą że wiedzą już na temat życia wszystko, a gdy już wkroczą w prawdziwą dorosłość to spotyka ich zimny prysznic, przy którym tęsknią do czasów gdy to byli jeszcze dziećmi. Jednak rodzice powinni poruszać z dziećmi tematy seksualne, by je przestrzec przed niechcianą ciążą albo chorobami przenoszonymi drogą płciową, co pewnie u młodocianych jest rzadko spotykane, jednak powinno zostać gdzieś z tyłu głowy, a przynajmniej świadomość takiego ryzyka na przyszłość. Szatynka przysłuchiwała się blondynce z pewnym podziwem wręcz dla jej mądrości i doświadczenia w tych terapiach. Tak łatwo mogła ją przez to wziąć za terapeutkę.
- Wiem coś o tym, gdyby nie rehabilitacja, gdyby nie lekarze to bym obecnie nie chodziła nawet i moim jedynym zmartwieniem wcale nie byłoby to, że nie akceptuję swoich pooperacyjnych blizn. - Kira miała w jednym rację, samotnie nie odzyska się życia, jeżeli posiadało się jakąś blokadę. Czasami każdy z nas potrzebował pomocy drugiego człowieka, najlepiej specjalisty w danej dziedzinie, więc może naprawdę wystarczyło się jedynie otworzyć?
- Tak sądzisz że nie jest każdy z nas dla nich jakimś szeroko pojętym schematem tylko traktują nas indywidualnie? - Rosalie zawsze sądziła, że takie terapie są właśnie gdzieś opisane i na pierwszych spotkaniach terapeuta określa sobie z kim ma do czynienia i jak z tą osobą rozmawiać, by pomóc jej się leczyć. A co jeśli do każdego z nas podchodzi się indywidualnie, bo przecież każdy człowiek jest inny? Wtedy terapia nabiera zupełnie nowego znaczenia i to sobie właśnie w tym momencie uświadomiła Hepburn, dzięki pannie Hale.
- Czasem mam wrażenie że ten wypadek sprawił iż stałam się dojrzalsza i do wielu spraw podchodzę zupełnie inaczej. Bo wiesz jaka była moja pierwsza myśl w szpitalu gdy dowiedziałam się że nie będę mogła chodzić, a co dopiero tańczyć? Że moje życie nie ma sensu, skoro nie mogę robić tego, co kocham. Potrzebowałam dobrych kilku dni by uwierzyć w to, że rehabilitacja może dać efekty i że będę przynajmniej dzięki niej chodzić, a mam przecież dla kogo żyć, bo to że chłopak mnie rzucił zaraz po wypadku bojąc się być z kaleką wcale nie świadczyło źle o mnie tylko o nim, a powinnam żyć dla rodziców. Chłopaka i nową pasję zawsze znajdę w życiu, no i znalazłam, w sensie pasję, nie chłopaka. - na chwilę tak jakby dziewczyna uciekła wspomnieniami wstecz i zauważała jakie popełniała błędy, jakie to było egoistyczne i dziecinne z jej strony że skoro nie może tańczyć to nie ma sensu dalej żyć. Wtedy też zrozumiała że nie każdy mężczyzna zostanie z tobą na dobre i na złe, oni czasem odchodzą gdy coś ich przerasta, a rodzice będą kochać bezwarunkowo. Niestety to też nie była do końca prawda, gdy usłyszała kolejne słowa Kiry.
- Jesteś... twoi rodzice... tak mi przykro! - nie wiedziała co powiedzieć, bo nigdy nie sądziła by jakikolwiek rodzic mógł nie kochać swojego dziecka, znęcać się nad nim psychicznie czy fizycznie, bo jak można krzywdzić niewinną istotę, za którą jesteśmy odpowiedzialni? Była w szoku, teraz rozumiała że kobieta wiele przeszła i chciała dać jej jakoś otuchy. Zatem wstała z krzesła, podeszła do blondynki i objęła ją delikatnie, tak jakby zamierzała ją przytulić. Nie naciskała jednak i nie była nachalna, zatem Hale szybko mogła ją odrzucić. Jednak do tego przyłączyło się jeszcze kilka osób które tak jak one przybyli na terapię, więc wyszedł z tego grupowy uścisk z miłymi słowami pełnymi współczucia. I pewnie w tym momencie przybyła spóźniona terapeutka, która ucieszyła się widząc tak zgraną grupę swoich podopiecznych.