autor

[chandler jones]

Ja już nawet nie wiem, co my gramy, a jestem za leniwa, by przeczytać TE TRZY WCZEŚNIEJSZE POSTY, więc odniosę się jedynie do ostatniego z nadzieją, że mi się przypomni. Faktycznie - nie dało się zaprzeczyć, że Chandler Jones był dość łatwowiernym człowiekiem, którego kobiece łzy przerażały do tego stopnia, że aż gotów był zmusić się do wysłuchiwania nudnych historii z życia Darby, byle tylko nie widzieć, jak się rozkleja. Wystarczyło zresztą przywołać ostatnią sytuację, kiedy to bała się burzy, a on zdobył się na kreatywność i uraczył ją bajką o małym kebabie. Mógł zrobić milion rzeczy, a jednak wybrał coś, co było w gruncie rzeczy... miłe. I nie miał w tym dla siebie żadnych korzyści, więc totalnie świadczyło też to o jego wielkiej bezinteresowności! - No i świetnie, powinnaś mieć zawsze takie nastawienie, żyłoby Ci się łatwiej - oznajmił, zwyczajowo zlewając ten jej sarkazm i nawet wyginając wargi w lekkim uśmiechu, czego oczywiście rzecz jasna dostrzec nie mogła przez wzgląd na swoje zasłonięte oczy. W sumie to mógł się do woli wydurniać i zachowywać jak dziecko niepełnosprytne tuż przed nią i pławić się w fakcie, że nie była tego świadoma, ale tego nie robił. HA, DOJRZAŁOŚĆ. HA, MĄDRY CHANDLER. Aż szkoda, że nie mógł o tym Darby poinformować - gdyby to uczynił, to zrujnowany zostałby efekt tej całej otoczki poważnego człowieka, którą to próbował roztaczać w tymże momencie. - Ja Ci powiem, co jest niemożliwe. Twoje dosta... O, uważaj, krawężnik - urwał myśl, błyskawicznie zmieniając temat na coś banalnego, bo tak mu się przypomniało, że ciskanie ją o bezrobocie w momencie, gdy zamierzał niedługo podarować jej posadę, to tak trochę było głupie i mogło go kopnąć w tyłek. Dlatego dzielnie zacisnął zęby i nie rzucił złośliwej uwagi, ponieważ właśnie taki miły był z niego kawaler.
Spodziewał się okrzyków radości. Fanfar. Oklasków. Chociażby słów CHANDLER, JESTEŚ NAJLEPSZY. A zamiast tego dostał takie marne COŚ. Przez to mu zapał lekko ostygł, ale nie dał tego po sobie pokazać i nonszalancko wzruszył ramionami. - No nie wiem. A chcesz tu pracować? Chcesz wejść na drogę obdarowywania innych ludzi dobrem? Pragniesz doświadczyć czegoś większego od siebie? Chcesz, Darby? - no pytał tak całkiem serio, rzecz jasna! Co więcej, zadawał te pytania takim konspiracyjnym szeptem, jakby co najmniej powierzał jej właśnie swój największy skarb. I w sumie to tak było.

[darby walmsley]

Na dywanie siedzi leń, co nie.
Wielce bezinteresowny, łatwowierny i cudowny, wspaniały, najlepszy … tak, te kilka przymiotników bezbłędnie opisywało osobę Chandlera Jonesa i Darby absolutnie nie miała ku temu żadnych … a nie, stop. Zastrzeżenia były, jakby nie patrzeć. Zaczynały się gdzieś przy słowie bezinteresowny, a kończyły na najlepszym właśnie; czy jakichkolwiek innych, pozytywnych stwierdzeniach, których można by tutaj użyć (ewentualnie, gdyby ktoś przypadkiem się zająknął). Trzeba jednak przyznać, że zdarzały mu się lepsze momenty – jak na przykład wtedy, gdy przyszła do niego w nocy. Kompletnie ją zaskoczył tym, że nie śmiał się, nie żartował z niej, a był zwyczajnie miły, pomocny. Potrafił zachować takt, którego zazwyczaj mu brakowało. – Tak – stwierdziła, zdając sobie sprawę, że nie ma sensu nic więcej dodawać, bo przecież on tak czy inaczej wiedział swoje. Rozmowa z Chandlerem niejednokrotnie wpasowywała się w kategorię: jak pobity z potłuczonym i była kompletnie bezsensowna. Zwłaszcza, gdy postanawiał z jej wypowiedzi wyciągać to, co było dla niego wygodne; a działo się tak całkiem często, zważywszy na naturę kebsiarza.
Gdy ostrzegł ją przez krawężnikiem, Darby podniosła nogę, chcąc ominąć w ten sposób przeszkodę, aczkolwiek było to dość nietrafione. I ugh, stopa spadła w dół niczym kamień, a ona spojrzała w jego stronę (bo niekoniecznie na niego) ze złością.
- Chandler – zaczęła, gdy też postanowił ponad niebiosa wychwalać posadę w budce z kebabem. – Naprawdę myślisz, że bym się do tego nadawała? Daj spokój. Zapomniałabym otworzyć albo zamknąć. Albo nie wiem … coś bym zrobiła. Albo … – wymyślała, kombinowała, a ostatecznie westchnęła ze zrezygnowaniem – Judah cię uprzedził i zaproponował mi pracę w swojej nowej restauracji – powiedziała, po czym przygryzła lekko wargę. Będzie zły? Nie powinien, skoro nawet nie zapytał jej o zdanie. – Aczkolwiek czasem mogę się pojawiać, totalnie! Gdy nie będziesz miał czasu, czy cokolwiek. Bo to nowa budka, tak? Dlaczego tutaj jesteśmy? – rozglądnęła się dookoła. Wspomniana budka wyglądała właściwie tak samo, jak wcześniej, więc … - Czy zmieniłeś lokalizację? – bo skąd miała wiedzieć, co jest na rzeczy?

[chandler jones]

Faktycznie - Chandler miał taką tendencję do wyciągania z rozmowy tego, co mu najbardziej pasowało, a to z kolei się często wiązało z tym, że większość słów z ust Darby jednym uchem wpuszczał, a drugim wypuszczał, bo rzadko mówiła coś, co by uznał za interesujące. No dobra - to nie do końca była prawda, bo ostatnimi czasy coraz częściej przyłapywał się na tym, że jej słuchał. Nie bardzo wiedział dlaczego, niezbyt mu się to też podobało, ale jak to z irytującymi rzeczami bywało, nie potrafił tego wyłączyć. A próbował! Raz to nawet w połowie jej wypowiedzi z pomieszczenia wyszedł, licząc, że to rozwiąże sprawę, no ale nie, bo NAGLE napadły go jakieś głupie wyrzuty sumienia. I jak on tu miał być mądry, skoro nic mu na to nie pozwalało, co?
- Ostrzegałem - rzucił niewinnie, ręce przed siebie unosząc i przy tym oczy do nieba wznosząc, że niby on z tym nic wspólnego nie miał. Krótko mówiąc, zastosował taktykę, którą wykorzystywał na okrągło i to praktycznie w każdej interakcji z Darby. Nic nie było jego winą, on chciał dobrze, ona go nie słuchała, blablabla. TAK TO WYGLĄDAŁO ZA KAŻDYM RAZEM.
- Darby - odparł, nie mogąc się przy tym powstrzymać od krzywego uśmieszku, bo takie powtarzanie i parodiowanie to bawiło go nieustannie, praktycznie od momentu poznania Walmsley. - Wiesz, jak takich argumentów używasz na rozmowie o pracę, to nic dziwnego, że nadal jesteś bezrobotna - zauważył bez grama złośliwości w tonie, bardziej było to żartobliwe, nawet ją tak lekko dłonią w ramię stuknął, żeby wiedziała, że nie miał nic złego na myśli. - O - w pierwszej chwili tak jedynie skomentował jej rewelacje o dostaniu pracy, ale szybko odzyskał rezon i ponownie wzruszył ramionami, nie chcąc dać po sobie poznać, że był odrobinę rozczarowany. - Fajnie. To super. Wreszcie będziesz dorzucać się do czynszu - uzupełnił wciąż tym samym lekkim tonem, nie patrząc jednak na nią, a przejmując zgrabnie umowę z jej rąk i rzucając gdzieś... gdzieś. NO NIE DO ŚMIETNIKA, ale w ramkę też jej nie planował oprawić, ok. - Zaraz wszystko Ci wyjaśnię, chodź - po kolejnym tajemniczym wtrąceniu, znów ujął ją za dłoń, tym razem by po wyjściu z budki pociągnąć blondynkę do pobliskiego baru, gdzie przywitało ich głośne WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO, DARBY, które zostało wykrzyczane przez grupę randomowych ludzi przekupionych przez Chandlera kebsami no i oczywiście przez niego samego. No teraz liczył, że Walmsley połączy wszystkie kropki!!

[darby walmsley]

Pierwsze tygodnie czy nawet miesiące wspólnego mieszkania wydawały się być niewiarygodnie ciężkie; Chandler non stop jej dokuczał i tym samym wyprowadzał z równowagi. Teraz natomiast – niezbyt chętnie – musiała przyznać, że poniekąd go polubiła. Dołączył do grona osób, które uznawała za ważne; znaczące w jej życiu i chociaż nie miała pojęcia, jak sprawy wyglądają z drugiej strony, Walmsley cieszyła się, że ma przy sobie kogoś, na kogo może liczyć. Zazwyczaj. Nawet jeśli nieustannie udawał, że wcale tak nie jest, to … no mogła, nie?
Nie potrafiła jednak zakwalifikować Jonesa do żadnej konkretnej grupy. Nie był jej przyjacielem; te dziwne napady zazdrości podważały niekiedy platoniczność ich relacji. Tak samo jak niekontrolowane przypływy pożądania. Nie mogła również powiedzieć, że jest kimś więcej, bo od zbudowania czegoś poważniejszego dzieliła ich daleka droga. Nie starała się jednak zgadywać, ani też niczego dopisywać, kierując się myślą co będzie to będzie. Jak na razie żyli we względnej harmonii i nie pozostawało im nic innego, jak się z tego cieszyć.
Posłała mu krzywy uśmiech, gdy wspomniał o rozmowach o pracę – czy zdawał sobie sprawę, że właściwie żadnej z nich nie odbyła? Że jej poszukiwania ograniczały się jedynie o wspominanie o tym i nie robieniu nic, by rzeczywiście doprowadzić swój plan do końca? Zapewne nie; aczkolwiek postanowiła pozostawić mężczyznę w błogiej niewiedzy. Ostatecznie pasożytowała na nim już bardzo długi czas.
- Porozmawiamy o tym innym razem – zadecydowała, gdy wspomniał o płaceniu czynszu. Z tego akurat planowała wykręcać się tak długo, aż nie zostanie porządnej wypłaty – a restauracja nawet nie zdążyła się jeszcze otworzyć. Na ten moment wolała jednak zobaczyć, co jest grane i nie zawracać sobie głowy MAŁO ISTOTNYMI szczegółami. No, a zwłaszcza chwilę później, gdy już złapał ją za dłoń i poprowadził do środka lokalu, a Darby usłyszała wypowiedziane chórem słowa WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO.
CO?
Odwróciła się w stronę współlokatora, z wyrazem zdziwienia wymalowanym na twarzy. – Zorganizowałeś dla mnie niespodziankę? – zapytała, gdy minęła dłuższa chwila i gdy wyszła z pierwszego szoku. – To … miłe – dodała, a ostatnie słowo ledwo przez gardło jej przeszło, totalnie. MIŁE. CHANDLER JONES ZROBIŁ DLA NIEJ COŚ MIŁEGO. I co z tego, że nie miała tego dnia urodzin? Wcale nie zamierzała wyprowadzać go z błędu, ponieważ tak czy inaczej trafił całkiem nieźle. – Dziękuję – pisnęła, zarzucając mu ręce na szyję, a do jego ucha szepnęła: - Chyba nie znam tych ludzi – Wcale nie spodziewała się przecież, że przekupił randomowych gości. Zresztą, to nie było istotne! Autentycznie biła od niej szczera radość, czego Jones nie miał okazji widywać zbyt często. – Napijemy się czegoś? – zapytała, już po tym, jak odsunęła się od niego o krok.

[chandler jones]

Jakby rozdawali odznaki dla chujowych graczy, to stałabym pierwsza w kolejce jak niiiiic. Ale wyjątkowo nie będę nad tym więcej dywagować, bo czas dodawania tego postu mówi sam za siebie.
Jones też nie bardzo wiedział, kim dla niego była Darby; jasne, mógłby się ograniczyć do jakże uroczego określenia wrzodem na tyłku, ale to nie pokryłoby nawet połowy ich relacji, ponieważ już dawno wykroczyli poza te stare, dobre ramy działania sobie wzajemnie na nerwy. Ale żeby nie było, nie przestali tego robić! Po prostu ich znajomość w pewnym momencie przeżyła dość poważną mutację i tym samym stała się mieszanką wszystkiego co dziwne, pokręcone i generalnie pozbawione ładu i składu. Przypuszczalnie nawet największy uczony by się w tych sieciach zjebania nie połapał, a co dopiero dwójka skończonych debsów.
On chciał wierzyć, okej? Chciał wierzyć, że Darby przynajmniej PRÓBOWAŁA znaleźć sobie zajęcie. Posiwiałby chyba na samą myśl, iż całe dnie poświęcała na snuciu marzeń, bujaniu w obłokach, a nie robieniu czegoś pożytecznego. I choć może wyglądałby seksi fleksi w takim kolorze, to jednak wolał to sobie zostawić na bycie bajerującym trzydziestki pięćdziesięcioletnim wdowcem w czarnym golfie i oksach dodających inteligencji. - Nie podoba mi się to, moja mama tak mówiła za każdym razem, gdy chcieliśmy z Rosse przygarnąć bezpańskie psy - tu potrząsnął głową z wyraźną dezaprobatą, krzywiąc się przy tym nieznacznie, ponieważ do końca życia będzie pamiętał te słowa swojej rodzicielki, zaraz po poczekaj tylko, aż powiem ojcu! No ale nic, tematu dalej nie drążył, a jedynie oczy wzniósł ku górze, jak to miał w zwyczaju, ilekroć tylko prowadził rozmowę ze swoją współlokatorką. Odruch bezwarunkowy. Natomiast w środku uniósł dyskretnie kciuki do krzyczących obcych ludzi, co by wiedzieli, że spisali się na medal. Na potencjalnych alkoholików to można jednak liczyć! - Nie znam drugiej Darby - odpowiedział niby to nonszalancko, wzruszając przy tym ramionami i uśmiechając się lekko, jakby to nie było nic wielkiego. No, czyli typowy Chandler. Po co udzielić jednoznacznej i nieskomplikowanej odpowiedzi, jak można być debilem? - Jest też tort - mruknął dosyć cicho, od niechcenia głową kiwając w stronę stolika, gdzie już stało to dzieło, które jednak nie napawało go dumą, bo w cukierni nie dostosowali się do jego szczegółowych instrukcji i przygotowali coś BASIC, co pozwoliło mu na snucie smutnych podejrzeń, że pani z którą rozmawiał, wyłączyła się w połowie. - Nie ma za co - tak ten jej przypływ ciepłych uczuć go zszokował, że aż zapomniał o byciu niezainteresowanym! Ba, nawet ją automatycznie objął, próbując przy tym zignorować fakt, że ładnie pachniała. O nie, wąchanie kogokolwiek totalnie było ZŁYM ZNAKIEM. Dlatego po jakiejś chwili zaczął się dyskretnie wyplątywać z tego uścisku, co zostało ułatwione, gdy Walmsley postanowiła się cofnąć. - Tak, tak, zaraz będziesz pić, ale przed tym jeszcze jedno mamy do zrobienia... - znów rzucił tajemniczo, wyciągając rękę w jej kierunku, by mogła ją chwycić i wygiął przy tym kąciki ust w łobuzerskim uśmieszku. Celowo jeszcze nie patrzył w stronę sceny, co by nie zdradzić, co tu się zaraz miało zadziać, hehe.

[darby walmsley]

Można powiedzieć, że relacja, jaka się między nimi utworzyła, odzwierciedlała charaktery tej dwójki – oboje byli dość dziwni, okej. Specyficzni i głupi. Niby mówi się, że to przeciwieństwa się przyciągają, aczkolwiek pomiędzy Darby i Chandlerem powstała chemia, której żadne z nich nie potrafiła zrozumieć; a która w pewnym momencie zwyczaj zakłóciła ich domowy ład. Poniekąd było coraz trudniej, skoro nie potrafili sprecyzować tego, co ich łączyło. Pod innymi względami było natomiast łatwiej – skoro nareszcie, po takim czasie, potrafili się jakkolwiek dogadać. I to bez pomocy osób trzecich, broniących ich przez ewentualnym rzuceniem się na tę drugą osobę (i tak, mam na myśli takie rzucenie z pięściami, nic nieprzyzwoitego oczywiście); pomimo tych kilku wpadek w postaci debil, idiota, blabla.
- Tak, no, tym razem nie chodzi o psa, więc możesz być spokojny – czy rzeczywiście mógł? Niekoniecznie, aczkolwiek nie zamierzała teraz wyprowadzać go z błędu, okej. Skoro już miała pracę, to problem zniknął i raczej nie potrzebowali o tym mówić. No i będzie miała pieniądze, i będzie mogła je przeznaczyć, na cokolwiek zapragnie … sama raczej nie powiedziałaby, że w tej grupie znajdzie się czynsz. W dzień (niedaleki do) swoich urodzin, nie chciała podejmować podobnych tematów. – Och – rzuciła, raz jeszcze przyglądając się sali. To naprawdę było coś wielkiego! Nie wiedziała, czy powinna dziękować mu, słodzić i wspominać, że jest najlepszy, aczkolwiek … tym razem był. Niezaprzeczalnie. Nigdy wcześniej nikt nie zdobył się wobec niej na podobny gest i była niesamowicie wdzięczna, że ma przy sobie kogoś takiego jak Jones. – Dziwne, że nie jest to kebab. Albo tort w kształcie kebaba – zmarszczyła brwi. Urodzinowy kebs zdecydowanie byłby super! No i Darby wychodziła z założenia, że jej współlokator nie akceptuje innego jedzenia, niż ulubiony fast food, z ulubionej budki. – Jakie zadanie? – zapytała podejrzliwie, aczkolwiek domyślała się bardzo dobrze, o co może chodzić. Karaoke! Po raz pierwszy dogadali się, gdy byli w podobnym miejscu, więc na dobrą sprawę, to było nawet … urocze? Miłe? Poniekąd ROMANTYCZNE? He, nie, raczej nie. Chwyciła go za rękę i ścisnęła dość mocno, kierując się tam, gdzie ją prowadził. – A nie możemy się napić od razu? Proszę, Chandler, proooooszę – no bo jak to tak na trzeźwo, co? To przecież zbrodnia przeciw tego typu barom!

[chandler jones]

Czy mógł być spokojny? Czy Chandler Jones mógł KIEDYKOLWIEK być spokojny, gdy Darby ograniczała się do enigmatycznych komentarzy, które równie dobrze mogły oznaczać wszystko i nic? Dlaczego wymagała od niego wykonywania skomplikowanych procesów myślowych? Przecież wiedziała, że nie lubił dumać nad czymkolwiek! Lubił proste rzeczy, niezłożone; nawet otwierając lodówkę, nie poświęcał ani minuty na rozważania, co chciałby zjeść, a po prostu brał mleko bez większego namysłu, później z szafki wyciągał miskę, wsypywał płatki i no reszty nie będę opisywać, bo chyba każdy wie, jak to wygląda, ok. W każdym razie - CHANDLERA JONESA NIE BAWIŁO UŻYWANIE SZARYCH KOMÓREK. - Chciałbym Ci wierzyć - burknął cicho pod nosem, czego zapewne Darby nie usłyszała, bo było to czystym bełkotem człowieka, który przeczuwał nadchodzące nieprzyjemności wynikające z konieczności robienia czegoś więcej niż minimum. HORROR.
Pomimo że ćwiczył godzinami przed lustrem wyraz nonszalancji i wyjebania, to nie mógł się powstrzymać przed ukradkowym zerkaniem na współlokatorkę. Czy naprawdę spodobała jej się jego niespodzianka czy tylko udawała? Chociaż stop - czy ona KIEDYKOLWIEK wcześniej zrezygnowała z szansy dopieczenia mu? Nie. A to pozwalało na wyciągnięcie wniosku, że popisał się jak nigdy, więc dumny jak paw się wyprostował i nawet nieznacznie uśmiechnął. - WIEM. To miał być kebab. Zwizualizuj sobie, że to kebab - doradził i pewnie sam się do swojej szalenie użytecznej rady dostosował, oczy mrużąc, licząc, że to mu w tym całym procesie pomoże. Spojler alert - nie pomogło. Słysząc jej chęć alkusowania, przewrócił ostentacyjnie oczami, ale w drodze na scenę zgarnął z przypadkowego stolika butelkę wina, nie bardzo patrząc na to, że siedzący przy nim ludzie nie wyrazili z tego powodu wielkiego entuzjazmu. Trudno. W ramach rekompensaty rzucił w nich kuponami na kebsy, które zawsze nosił w tylnej kieszeni spodni, bo nigdy nie było wiadomo, kiedy okażą się przydatne... Lol, dobry żart, zawsze są przydatne!!! - Pij, a ja wybiorę piosenkę - puściwszy jej dłoń i wcisnąwszy jej wino, wybrał utwór, który znała doskonale. I tu pozwolę sobie zakończyć, że Chandler i Darby bankowo bawili się przednio, wyśpiewując MONEY, MONEY, MONEY, ale przeżyli głębokie rozczarowanie, że po tak wyśmienitym występie nikt im nie rzucił hajsu na scenę. Dlatego olawszy basic tort, zgarnęli kolejne cudze wino i popędzili do budki z kebsem, w której się zamknęli na wypadek, gdyby ktoś postanowił wezwać policję. ROMANTYCZNIE.

KONIEC