autor

[Kaylee Butler]

<table> <div class="kp0">
<div class="kp2">
<div class="kp3">

<div class="kp4"> <input type="radio" id="kp4-1" name="kp4-gr" checked><label for="kp4-1"> me </label> <div class="kp5-a"><img src="https://i.imgur.com/Ii5P5Es.jpg"></div> </div>

<div class="kp4"> <input type="radio" id="kp4-2" name="kp4-gr"><label for="kp4-2">about</label>
<div class="kp5"> <div class="kp5-t">about me</div> <div class="kp5-in">

<div class="kp5-info"> <h1>imie i nazwisko</h1> <h2>Kaylee November Butler</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>pseudonim</h1> <h2>Kaylee</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>data i miejsce urodzenia</h1> <h2>03/12/1987, Seattle, WA, USA</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>dzielnica mieszkalna</h1> <h2>Fremont</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>stan cywilny</h1> <h2>rozwódka</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>orientacja</h1> <h2>heteroseksualna</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>zajęcie</h1> <h2>fotoreporter</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>miejsce pracy</h1> <h2>The Seattle Times </h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>wyznanie</h1> <h2>katolickie</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>miejscowy / przyjezdny</h1> <h2>miejscowa</h2></div>

</div> </div></div>

<div class="kp4"> <input type="radio" id="kp4-3" name="kp4-gr"><label for="kp4-3">story</label> <div class="kp5"> <div class="kp5-t">my story</div>
<div class="kp5-in">Jej życie nie jest nadzwyczajne ani nigdy takie nie było - zapewne podobne wiodła i wiedzie połowa Amerykanów. Rodzina klasy ledwie średniej, fajne dzieciaki, mogące w każdej sytuacji liczyć na pomoc rodzeństwa i rodzice, którzy za bardzo nie wiedzieli jak zająć się własnymi dziećmi, więc zazwyczaj zostawiali je samym sobie. Zdarza się, prawda? Jedyne co Kaylee wyróżniało wśród rówieśników to wszechobecny aparat, a to wina wuja, który po raz pierwszy pokazał jej najzwyczajniejszy aparat na kliszę, a jak zobaczył jej zafascynowanie - sprezentował jej go kilka dni później na urodziny. Każdy grosz odkładała na nowe klisze, później na nowy sprzęt, zaś pierwszy polaroid i nową lustrzankę, a co za tym idzie nowe obiektywy. Z zapałem wysyłała zdjęcia na wszelkie konkursy, uczęszczała na darmowe warsztaty, a kiedy na studiach zaproponowano jej pierwsze fotografowanie wesela nie potrafiła usiedzieć z ekscytacji i zdenerwowania. Tak właśnie dorabiała sobie na studiach dziennikarskich na które dostała się na Uniwersytet w Seattle (portfolio i dotychczasowe osiągnięcia mega ułatwiły przyznanie stypendium). Totalnym przypadkiem poznała na zajęciach swojego przyszłego męża - podobnie brzmiące imię żeńskie, a zaraz po nim męskie wyczytane przez wykładowcę, śmiech studentów i ich pierwsze spojrzenie na siebie - kurde, pykło od razu. Po roku zamieszkali razem, a zaraz po zakończeniu edukacji zostali mężem i żoną. Dość szybko dostała się na staż w podrzędnym wydawnictwie, ale nie oszukujmy się, to nie był kres jej ambicji. Uparcie wysyłała swoje zdjęcia okraszone opisami lub innym teksem do gazet, a kiedy w końcu jednym z nich zainteresował się The New York Times, automatycznie dostała odezw od The Seattle Times. Gazeta nie sprawiała problemów, kiedy zaszła w ciążę, a później urodziła syna - Keylen'a, bo mogła skupić się na pracy w domu, co z początku bardzo jej się podobało. I... wtedy zaczęło się psuć. Boże, co ona robiła źle? Chyba to, że udawała, że nie widzi. Nie wracał do domu, miał głupie wymówki, które usprawiedliwiała, a kiedy widziała ewidentne dowody zdrady i robiła awantury... po czasie i tak wybaczała. Idiotka. Ale mieli syna, trzeba było schować dumę i za ojczyznę, bo jej syn powinien mieć normalną rodzinę. W zamian za to dostała puste szafy, kiedy któregoś dnia wróciła z synem do domu, ale i tak jak głupia wysyłała esemesy, co on, zwariował? A ICH SYN? Coś się stało? Dzwonić na policję? Kilka dni później gołąbki pocztowe przyniosły jej papiery rozwodowe i wtedy też dostała od niego ostatnią głuchą wiadomość - "Przepraszam". Wylała morze łez, a później zacisnęła zęby, uśpiła syna, wypiła butelkę wina i podpisała. Zniszczył ją psychicznie, musiała odbudować poczucie własnej wartości, musiała nauczyć się radzić sobie sama z pracą, domem i dzieckiem. Po tylu latach z kimś, musiała nauczyć się żyć sama. Pierwszym krokiem była przeprowadzka do innego mieszkania, a ostatnimi czasy nawet zaczęła się spotykać z mężczyznami, bo kiedy, jak nie teraz? Jest matką, kocha być matką i Keylen zawsze będzie całym jej życiem, ale może gdzieś tam czeka na nią coś jeszcze? </div> </div></div>

<div class="kp4"> <input type="radio" id="kp4-4" name="kp4-gr"><label for="kp4-4">flaws</label> <div class="kp5"> <div class="kp5-t">my flaws</div>
<div class="kp5-in"> - Jest matką. To pierwsze co przychodzi jej na myśl, kiedy o sobie myśli. Nie chce jednak by inni w ten sposób ją postrzegali - chce by najpierw widzieli odnoszącego kolejne sukcesy fotoreportera i dobrego człowieka, po prostu. Dlatego też przestała mówić o swoim synu, szczególnie na pierwszym spotkaniu i szczególnie mężczyznom, bo...</br>
- Próbowała nie być sama, serio. Minął już jakiś czas od jej rozwodu, więc zdecydowała się zaszaleć - jej pierwszy związek trwał kilka tygodni i zakończył się w momencie, w którym przedstawiła facetowi Keylen'a, a ten nazwał go obcym bachorem; drugi praktycznie się nie zaczął, kiedy rzuciła, że jest matką. Mimo to, coraz częściej swajpuje mężczyzn na telefonowym tinderze, a czasami nawet samotnie wyskoczy do pubu;</br>
- Ale nie chowa swojego trzy i pół latka w piwnicy, ok? Odprowadza go do przedszkola z rana, chodzą do parku i przejażdżki rowerowo - hulajnogowe, a wieczorami ganiają się po ulicach Seattle - to, że nie każdy wie o jego istnieniu, nie znaczy, że się go wstydzi! Keylen to bezwzględna miłość jej życia;</br>
- Paranoiczka z niej, stresuje się wszystkim - prognoza złej pogody, złamany paznokieć, albo niespodziewana wizyta.</br>
- Biega. Czasami milę, czasami sześć. I nie, nie wygląda po biegu jak instagramowe fiterki - leje się z niej pot, ma rozczochrane włosy, zaczerwienione policzki, nie może złapać oddechu i przeklina siebie na wszelkie sposoby. Dwa dni później jednak robi to ponownie, może kiedyś przebiegnie maraton?</br>
- Powoli przekonuje się do tego, by rzucić pracę, skupić się na zdjęciach i wymarzonej, pierwszej wystawie. W końcu ma za sobą małe sukcesy, nie tylko w Stanach Zjednoczonych.</br>
- Totalna fanka oversizowych bluz i swetrów, a do tego okropny z niej zmarzluch, więc zimą są idealne.</br>
- Nadzwyczaj łatwo przychodzi jej nauka języków obcych - mówi płynnie po hiszpańsku i francusku, a doskonale zrozumie Włocha i Niemca.</br>
- Ostatnio za bardzo lubi się z czerwonym winem - każdy wieczór kończy lampką wina... albo trzema?</br>
- Od kiedy pamięta boi się błyskawic i grzmotów, burza to największe zło.</br>
- Na sto procent pokona Cię w bilard - na studiach nie miała sobie równych. </div> </div></div>

<div class="kp4"> <input type="radio" id="kp4-5" name="kp4-gr"><label for="kp4-5">more</label> <div class="kp5"> <div class="kp5-t">and more</div> <div class="kp5-in">
<div class="kp5-c-info"> <h1>imię/ nick z edenu</h1> <h2>nope</h2></div>
<div class="kp5-c-info"> <h1>kontakt</h1> <h2> pw</h2></div>
<div class="kp5-c-info"> <h1>narracja</h1> <h2> trzecia osoba, czas przeszły</h2></div>
<div class="kp5-c-info"> <h1>zgoda na ingerencję MG</h1> <h2> tak </h2></div>
</div> </div></div>

</div> </div></div>

</div></div>
<div class="kp1"> <h1>Kaylee November Butler</h1> <h2>Floriana Lima</h2></div> </div></table>

[Dreamy Seattle]

<table>
<div class="akcept0">
<div class="akcept1">akceptacja!</div>
<div class="akcept2">Serdecznie witamy na forum, twoja karta została zaakceptowana. Możesz teraz dodać tematy z relacjami, kalendarz oraz telefon i cieszyć się fabularną rozgrywką, którą musisz rozpocząć w ciągu 3 dni.</div></div>
</table>