autor

[Vex Newman]

<table> <div class="kp0">
<div class="kp2">
<div class="kp3">

<div class="kp4"> <input type="radio" id="kp4-1" name="kp4-gr" checked><label for="kp4-1"> me </label> <div class="kp5-a"><img src="https://i.pinimg.com/564x/3f/4d/31/3f4d ... jpg"></div> </div>

<div class="kp4"> <input type="radio" id="kp4-2" name="kp4-gr"><label for="kp4-2">about</label>
<div class="kp5"> <div class="kp5-t">about me</div> <div class="kp5-in">

<div class="kp5-info"> <h1>imie i nazwisko</h1> <h2>Vexile Newman</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>pseudonim</h1> <h2>Vex</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>data i miejsce urodzenia</h1> <h2>13.11.1997 ; Seattle</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>dzielnica mieszkalna</h1> <h2>South Lake Union</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>stan cywilny</h1> <h2>panna</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>orientacja</h1> <h2>???</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>zajęcie</h1> <h2>diagnosta laboratoryjny/laborantka</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>miejsce pracy</h1> <h2>Swedish Hospital</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>wyznanie</h1> <h2>wierzy w siebie</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>miejscowa</h1> <h2>w seattle od zawsze</h2></div>
</div> </div></div>

<div class="kp4"> <input type="radio" id="kp4-3" name="kp4-gr"><label for="kp4-3">story</label> <div class="kp5"> <div class="kp5-t">my story</div>
<div class="kp5-in"><b> Było, minęło. </b>Tylko tyle ma do powiedzenia, gdy ktoś pyta o dzieciństwo czy ogólnie pojętą przeszłość. Zresztą, nikt nie pyta. Chyba że chodzi o zatrudnienie, ale wtedy dotyczy to stricte skończonych szkół, jednak nawet tego rodzaju rozmowa ją ominęła. <br>
Tonąc w szarości postanowiła sobie, że jej życie będzie kolorowe, więc teraz niekiedy na siłę próbuje sprawić, by takie właśnie było. W rzeczywistości jest idealnym przykładem na to, że można być samotnym nawet wśród ludzi. Przynosi słońce i rozświetla uśmiechem cudze chwile zwątpienia, ale samą siebie odnajduje tylko wtedy, gdy stuka w klawisze, przecinając ciszę dźwiękami. Wtedy jest sobą, bo nikt jej nie widzi.<br>
Tak po prawdzie, to nawet ona sama nie wie, co jej wpadnie do głowy za miesiąc, pół roku albo nawet za trzy dni i dotyczy to praktycznie wszystkiego. Prze więc do przodu, chcąc znaleźć cel i choć tym sensownym celem powinno być uszczęśliwianie samej siebie, to jednak skupia się na innych, bo sądzi, że tylko z kimś może osiągnąć wyższy poziom szczęścia – najwięcej satysfakcji sprawia jej właśnie uszczęśliwianie innych. Całkiem, jakby sama na nie nie zasługiwała, a takie myślenie być może jest efektem przeszłości, o której przecież nie chce myśleć, bo w końcu <b>było, minęło</b>.<br>
Kiedyś podawała nawet serce na dłoni, ale po latach rozczarowań wie, że nie jest to zbyt mądre. <br>
<br>
<br>
Bardzo dobrze pamięta tamten wiosenny poranek, kiedy stała przy oknie, zachwycając się pierwszym pąkiem na gałęzi, a słońce przebijało przez materiał nieco zbyt dużej koszulki, pokazując kształt ciała. A może to tylko wytwór jej wyobraźni? Przecież nie mogła widzieć samej siebie, tak naprawdę zna to tylko z <i>jego</i> opowieści. Wtedy jednak była choć odrobinkę szczęśliwa, tylko szkoda, że ledwie dwa dni później się to rozpłynęło.<br>
<br>
Tak samo pamięta pierwsze <b>prawdziwe</b> zauroczenie, bo przecież była już wtedy <i>taka dorosła</i>. Liczyła na dużo, myślała, że wygrała wszystko i chyba nawet była szczęśliwa - a może to również psikus podświadomości? Nie przetrwało jak większość tego typu miłostek, ale choć przez chwilę było piękne. I chociaż wtedy trudne było przełknięcie tej sytuacji, teraz zapewne nie nazwałaby tego nawet zauroczeniem. <br>
<br>
A to ostatnie? To też pamięta. Te wieczory na plaży, tę egzotyczną urodę, która powinna ją zaalarmować, ale przecież jest tolerancyjna, a w mieście są różni ludzie. Intuicja się nie odezwała i choć woda w Seattle nie zamarza, Vex znowu została na lodzie.<br>
<br>
I najtrudniejsze: rok temu? Ledwie jedna wypita szklanka metaxy i krótki lot, który wydawał jej się w tamtym momencie przeraźliwie długi pewnie ze względu na przerażającą nieuchronność końca. Tego nie chce pamiętać, a jednak pamięta mimo wszystko, mimo prób wymazania ze świadomości, bo to pozostawiło po sobie najwięcej, coś bardziej namacalnego, a nie jedynie głupie poczucie rozczarowania.<br>
<br>
Choć utrzymuje, że to wszystko <b>było</b> i <b>minęło</b>, to jednak nadal rozpamiętuje te wszystkie rozczarowania i zawody, jakby to miała być kara za wiarę w ludzi. A tymczasem powinna już dawno zacząć wierzyć tylko w siebie, promienny uśmiech zamienić na nieco bardziej cięty język i nie łudzić się, że każdemu warto okazać zaufanie. Uczy się i jakoś jej to w miarę wychodzi.<br>
Mimo wszystko to, co złe <b>było, minęło</b> i może w końcu będzie tylko lepiej.

</div> </div></div>

<div class="kp4"> <input type="radio" id="kp4-4" name="kp4-gr"><label for="kp4-4">flaws</label> <div class="kp5"> <div class="kp5-t">my flaws</div>
<div class="kp5-in">
- Poszła do szkoły rok wcześniej, bo rodzice chcieli się prędko pozbyć dziecka z domu. Dzięki temu też szybciej weszła na rynek pracy, w dodatku załapała się na staż w szpitalu jeszcze w trakcie studiów, przejmując zadania laborantki, a po otrzymaniu uczelnianego papierka wskoczyła stołek wyżej, zostając diagnostą, co miało miejsce ledwie kilka miesięcy temu. Kiedy brakuje personelu, poprzednie obowiązki również wykonuje.<br>
<br>
- Trochę przez to, że nie umie usiedzieć w miejscu i koniecznie chce się rozwijać, a trochę też przez to, że jej wypadek sprzed roku został uznany za, cóż, wypadek, uznała, że praca w laboratorium kryminalistycznym będzie ciekawsza niż w zwykłym, szpitalnym, więc niedawno rozpoczęła szkolenie w tym zakresie.<br>
<br>
- Ulubiony moment w pracy? Gdy na pobranie krwi przychodzi cwaniak z rodzaju <i>co to nie ja</i> i <i>jaki to męski nie jestem</i>, po czym w chwili wbicia igły w zgięcie łokcia delikwent leci bez świadomości na podłogę. Zamiast wysłać próbkę na badania trzeba wysłać jegomościa na chirurgię, aby mu wyszyli kwiatka na rozbitym czole.<br>
<br>
- <i>Aurum</i> i <i>Chrysos</i> – tak nazywa się każdy kolejny towarzysz (lub towarzyszka) życia Vex; zmieniają się co kilka lat (nie równocześnie), ale zawsze jest ich dwójka, mieszkają w akwarium i są karasiami chińskimi. Imiona są łacińskim <i>złotem</i>, a z łaciną Vexile jest w przyjaznych stosunkach.<br>
<br>
- Jej ulubiona bajka z dzieciństwa to <i>Odlotowe Agentki</i> i... Właściwie nadal czasem je ogląda, ubolewając nad tym, że nie ma takiej puderniczki.<br>
<br>
- Farbuje włosy (czasem); naturalne ma trochę jaśniejsze.<br>
<br>
- Uwielbia kakao.<br>
<br>
- Podobają jej się płyty winylowe, łazi więc po jakichś pchlich targach i przedziwnych sklepach. Czasem nawet jakąś kupi, choć sama nie wie, po co, bo nie zdobyła się jeszcze na to, aby zaprezentować sobie adapter. Łazi też po księgarniach i na potęgę kupuje książki, których później i tak nie ma czasu czytać. Ale stara się go znaleźć; czasem się udaje, czasem nie.<br>
<br>
</div> </div></div>

<div class="kp4"> <input type="radio" id="kp4-5" name="kp4-gr"><label for="kp4-5">more</label> <div class="kp5"> <div class="kp5-t">and more</div> <div class="kp5-in">
<div class="kp5-c-info"> <h1>imię/ nick z edenu</h1> <h2>V.</h2></div>
<div class="kp5-c-info"> <h1>kontakt</h1> <h2> najpierw pw</h2></div>
<div class="kp5-c-info"> <h1>narracja</h1> <h2>przeszły; 3 os.</h2></div>
<div class="kp5-c-info"> <h1>zgoda na ingerencję MG</h1> <h2>tak</h2></div>
</div> </div></div>

</div></div>
<div class="kp1"> <h1>Vexile Newman</h1> <h2>Katya Miro</h2></div> </div></table>

[Dreamy Seattle]

<table>
<div class="akcept0">
<div class="akcept1">akceptacja!</div>
<div class="akcept2">Serdecznie witamy na forum, twoja karta została zaakceptowana. Możesz teraz dodać tematy z relacjami, kalendarz oraz telefon i cieszyć się fabularną rozgrywką, którą musisz rozpocząć w ciągu 3 dni.</div></div>
</table>