autor

[Zachary Monaghan]

<div class="cal6">001</div>Zachary kręcił się dzisiaj z miejsc budowy do miejsc, gdzie skończone projekty można było już odebrać. Dawno przestał być człowiekiem, który kręcił się na budowie i robił poprawki. Firma rozrosła mu się na tyle, że po prostu miał od tego zaufanych ludzi. To już nie te czasy. Teraz kontaktował się bezpośrednio z kontraktorami, zleceniodawcami, załatwiał umowy i za każdym razem był na budowie, kiedy projekt miał się zacząć i kiedy już się kończył. Zabierał klucze od budynku, by za jakiś czas móc je oddać. Lubił te momenty, pełna satysfakcja i zadowolenie.
Teraz trafiło mu się całkiem spore zlecenie, jeden z większych hoteli w Seattle postanowił zrobić generalny remont. Wyzwanie było jednak to, że remont będzie się dział bez zamykania hotelu. Jedynie z małym zmniejszeniem liczby przyjmowanych gości. Kolejną zagwozdką było to, że goście nie mogli odczuć tego, że trwa remont. Budynek był dobrze wyciszony, wiec jedyne co zasugerował dla bezpieczeństwa Zachary to piętro przerwy między remontem a gośćmi. Zaczynali od samej góry, więc ostatnie piętro było remontowane, a przedostatnie puste i w spokoju opróżniane. Nie mogli używać głównej windy, tylko towarowej i klatki schodowej. Odrobinę utrudniało to prace, ale leżeli mieli spełnić warunek z brakiem widoczności wśród gości to było najlepsze rozwiązanie.
Dzisiaj miał przejąć klucze, spotkać się ponownie z panią architekt i mieli wspólnie ostatni raz zerknąć na projekty. Ogólne spotkanie z jego kierownikiem i inżynierem budowy oraz osobą odpowiedzialną za remont po stronie hotelu właśnie dobiegło końca. On ostatni raz miał zamiar zerknąć na projekt z architektem, by później zabrać papiery i zrobić zebranie swoich ludzi:
- Omówmy to jeszcze raz, dobrze. Lubię mieć pewność. – Zerknął na panią architekt. Audrey Denning był zgrabną blondynką, która z ewidentną dumą opowiadała o swoim projekcie. Jak zazwyczaj Zachary krzywo patrzył na wymysły architektów, tak to, co widział na jej projekcie, przypadło mu do gustu. Teraz tylko od jego ludzi zależy czy wszystko dobrze wyjdzie.
- Tutaj ma być srebrna mozaika jako główny motyw w łazience? – Wskazał miejsce i sprawdzał na swoim laptopie czy odpowiednio złożono zamówienie na materiały.

[Derek Richards]

[ 1 ] Derek był pracoholikiem. Lata temu poślubił pracę i obecnie robił wszystko, aby jego firma architektoniczna odniosła sukces. Do tej pory świetnie radził sobie na rynku. W dodatku stworzył zgrany zespół, na którym mógł polegać w absolutnie każdej sytuacji. Czy czuł się szczęśliwy? Można powiedzieć, że tak, choć jeszcze kilka lat temu przypuszczał, że jego życie będzie wyglądało nieco inaczej. Kiedy w Londynie poznał swoją narzeczoną, zupełnie stracił dla niej głowę. Ta jednak złamała mu serce i odeszła. Od tamtej pory zaciekle unikał związków. Stawiał raczej na przelotne znajomości, aczkolwiek nie był jakimś naczelnym podrywaczem. Po prostu nie znalazł jeszcze kobiety, która potrafiłaby zatrzymać go na dłużej.
Kiedy jego mama, zaczęła namawiać go na zaręczyny z Nat, początkowo stanowczo odmawiał. Uważał, że ten pomysł był totalnie szalony, ale kiedy nieco lepiej to przemyślał, takie posunięcie wydawało mu się niegłupie. Wiedział, że chodziło głównie o kwestie wizerunkowe. Ich rodziny od zawsze były ze sobą blisko. W dodatku jego mama zapewniła go, że Natalie o wszystkim wie. Gdy szatynka zjawiła się na wystawnym przyjęciu, które zostało zaplanowane przez ich rodziców, Derek uśmiechnął się i od razu ruszył w jej stronę. — Przepięknie dziś wyglądasz, czyżbyś znów zmieniła fryzurę? — rzucił na powitanie i uśmiechnął się szarmancko. Nat wyglądała na lekko zmieszaną, lecz Derek postanowił to zignorować. Stwierdził, że na pewno jest lekko poddenerwowana. — Wpłaciłaś już jakiś datek? — zapytał i delikatnie uniósł ku górze jedną brew.

[Natalie Farewell]

outfit

Natalie ciężko było nazwać pracoholiczką, chociaż uwielbiała swoją pracę. Była jej absolutną pasją, szczególnie, gdy czuła inspirację i mogła malować. Prawda była jednak taka, że od śmierci Matthew nie czuła inspiracji – skupiała się zatem na swojej galerii, na pozyskiwaniu nowych artystów i promowaniu ich prac oraz zbieraniu funduszy na stypendia, dla uzdolnionej artystycznie młodzieży, której nie stać było na edukację i materiały.
Czy Natalie wiedziała o zaręczynach? W ogóle. To nie tak, że nie czuła się gotowa na związek – czuła się, ale przecież już im kiedyś z Derekiem nie wyszło. Był co prawda przystojny, ich rodziny od zawsze się przyjaźniły i nie widziała na dobrą sprawę większego problemu z tym, żeby się z nim spotykać, tym bardziej, że po ich licealnym rozstaniu nie było tutaj do końca żadnej złej krwi. Jednocześnie jednak wiedziała doskonale, że małżeństwo z nim nie miałoby najmniejszego sensu, bo go nie kochała. Już nie.
– Dziękuję, ty też wyglądasz nienajgorzej – uśmiechnęła się, odrobinę niezręcznie odgarniając włosy z twarzy i wzdychając cicho. Nie przeszkadzały jej komplementy, jednak było to odrobinkę niezręczne. Nadal. – Och, oczywiście, że tak. A ty? – uniosła jedną brew i uśmiechnęła się nieznacznie. – Twoja mama dziwnie na mnie patrzy przez cały wieczór – dorzuciła, widząc panią Richards, która pomachała jej z oddali. Natalie uśmiechnęła się jedynie delikatnie, ale nadal chyba nie do końca rozumiała, o co właściwie chodziło.

[Derek Richards]

Derek musiał przyznać, że cała ta gra związana z zaręczynami wydawała mu się całkiem kusząca. Po wielu namysłach uważał, że jego rodzice wpadli na naprawdę dobry pomysł. Z pewnością było to rozsądne posunięcie. W końcu miał na karku przeszło trzydziestkę i wiedział, że to dobry czas na to, żeby nareszcie się ustatkować. Jego poprzednia narzeczona złamała mu serce, dlatego postanowił, że teraz weźmie ślub z rozsądku, nie z miłości.
Cóż, w przeciwieństwie do Nat, Derek nie czuł się niezręcznie. Od zawsze był bardzo bezpośrednią osobą i świetnie radził sobie z kobietami. — Oczywiście, nie mogło być inaczej — rzucił, a przez jego twarz przemknął cień uśmiechu. Derek był wielkim fanem imprez charytatywnych. Od najmłodszych lat chętnie angażował się w pomoc potrzebującym.
— Wydaje Ci się, moja mama po prostu Cię uwielbia, na pewno zachwyca się twoim doborem kreacji, znasz ją — skwitował krótko, bo w gruncie rzeczy było w tym sporo prawdy. Ich rodziny były ze sobą bardzo blisko. Pewnie nawet Natalie nazywała Panią Richards ciocią. — Chodź, napijemy się czegoś — dodał po chwili i ruszył w kierunku baru, bo stwierdził, że lampka szampana dobrze mu zrobi zanim przejdzie do rzeczy. Musiał przyznać, że publiczne zaręczyny trochę go stresowały. Obawiał się, że coś mogłoby pójść nie tak.

[Natalie Farewell]

Gdyby tylko wiedziała, co mu chodziło po głowie, z pewnością by mu wybiła to z głowy. Przecież nie byli nawet parą, a kilka spędzonych razem upojnych nocy nie było niczym poważnym. Natalie doskonale wiedziała, że po prostu nie sąd dopasowani. On – analityk, biznesmen, którego każdy krok był dokładnie przekalkulowany. Ona – artystyczna, wrażliwa dusza, która po tragedii, jaka ją spotkała, najzwyczajniej w świecie starała się wrócić do normalności i w końcu czuła się na to naprawdę gotowa. Nie gotowa, bo tak było trzeba. Wiedziała, że od śmierci męża minęło sporo czasu i najzwyczajniej w świecie wiedziała, że chce wrócić do gry.
– Skromny jak zawsze – wywróciła oczyma teatralnie i uśmiechnęła się szeroko, zerkając na Dereka. Nie miała z tym jednak problemu, doskonale wiedziała, że Richards jest jaki jest i zupełnie jej to nie dziwiło.
– Niby tak, chociaż nadal to trochę dziwne. Może powinnam się przywitać? – zastanowiła się na głos i spojrzała na mężczyznę z delikatnym rozbawieniem, gdy zaproponował coś do picia, nieco podejrzliwie unosząc jedną brew. – Czy zamierzasz mnie dzisiaj upić i wykorzystać, Richards? – spojrzała na niego uważnie, obserwując reakcję bruneta. Inna sprawa, że nie wyglądała w tym momencie na kogoś, kto miałby cokolwiek przeciwko.

[Derek Richards]

Cóż, trudno się nie zgodzić, ponieważ z pozoru ta dwójka faktycznie była kompletnie niedopasowana. Derek był typem analityka, miał smykałkę do prowadzenia interesów. Natalie zaś była typową artystyczną duszą. Richards zawsze uważał, że Nat była bardzo utalentowana. Był wielkim fanem jej prac. Choć twardo stąpał po ziemi, naprawdę lubił sztukę. Warto wspomnieć, że posiadał nawet prywatną kolekcję obrazów, która zdobiła ściany jego nowoczesnego domu. Jako architekt na każdym kroku poszukiwał inspiracji.
— Hmm, to całkiem niezły pomysł. Na pewno będzie jej miło, zaraz do niej podejdziemy — rzucił i uśmiechnął się nieco nerwowo, bo kiedy to wszystko stało się faktem, zaczął się trochę denerwować. Nie było to w jego stylu, ale cała sprawa była bardzo poważna. Nie chciał zawieść swoich rodziców, a w dodatku wolałby nie zaliczyć wtopy przed całą śmietanką towarzyską Seattle.
— Kto wie? Noc jest jeszcze młoda, nigdy nie wiadomo, co przyjdzie mi do głowy — rzucił pół żartem, pół serio. Na jego twarzy pojawił się łobuzerski uśmieszek. Gdyby tylko Nat wiedziała, co tak naprawdę siedziała w jego głowie…
Kilka kolejnych chwil spędzili przy barze, gdzie wypili razem drinka, może dwa? Kiedy cała impreza trochę się rozkręciła, Derek wiedział, że musi zacząć działać. Ujął jej dłoń i wyciągnął ją na sam środek Sali. Natalie wyglądała na zmieszaną. Poprosił wszystkich o chwilę uwagi, a następnie uklęknął przed nią i wydusił z siebie te kilka ważnych słów. — Wyjdziesz za mnie? — spytał i otworzył pudełeczko z okazałym pierścionkiem zaręczynowym.

[Natalie Farewell]

Byli zupełnie różni, to nie ulegało najmniejszym nawet wątpliwościom. Jednocześnie, kiedyś tworzyli całkiem zgraną parę, ale życie weszło w drogę. On wyjechał na studia, ona zaczęła swoje nieco później. Nie było sensu ciągnąć związku na odległość, tak samo jak nie było sensu żałować, że się rozstali. Farewell przeżyła wielką miłość, wyszła za mąż, jeździła po świecie… Może tak powinna była robić cały czas i nie straciłaby Matthew? Cóż, teraz było za późno na gdybanie. Uniosła jedną brew, widząc ten nerwowy uśmiech.
– Co ty kombinujesz, Richards? – spytała podejrzliwie – znała go na tyle dobrze, że wiedziała, że denerwował się raczej rzadziej niż częściej, szczególnie w takim środowisku. Był przecież w swoim żywiole. Ona – niekoniecznie. Znacznie bardziej wolała siedzieć w ogrodniczkach albo luźnej sukience boho w domu i malować obrazy.
– Nawet mnie tak nie strasz – trzepnęła go lekko w klatkę piersiową i zaśmiała się perliście, ale kiedy Derek ujął jej dłoń i zaciągnął niemalże siłą na sam środek Sali. Uwaga tłumu gości skupiła się na nich, a Natalie miała w tym momencie ochotę najzwyczajniej w świecie uciec.
– Co? – spojrzała na niego zszokowana, gdy przed nią uklęknął i spytał, czy za niego wyjdzie. Nachyliła się nad nim, zasłaniając ich twarze kurtyną kręconych włosów, by wyszeptać mu na ucho : – Co ty odpierdalasz, Derek? – uśmiechnęła się przesłodko, prostując i patrząc na tłum, który ewidentnie oczekiwał odpowiedzi twierdzącej. – Zabiję cię – wycedziła przez zęby tak, żeby tylko on to słyszał i uśmiechnęła się promiennie. – Tak – wywróciła oczyma, chociaż bardziej niż radosna wydawała się poirytowana. Bo była. I zdecydowanie nie zamierzała za niego wychodzić.

[Derek Richards]

Szczerze mówiąc, Derek nigdy jakoś szczególnie nie rozpamiętywał przeszłości ani swojej relacji z Natalie. Kiedy byli razem, mieli po kilkanaście lat i nie mieli zielonego pojęcia o tym, jak wygląda prawdziwe życie. Kiedy Richards ukończył szkołę średnią, rozpoczął zupełnie nowy rozdział. Przeprowadził się za wielką wodę i większą część swojego dorosłego życia spędził w Londynie. To właśnie tam poznał swoją byłą narzeczoną, która na ten moment była zdecydowanie jego największą miłością. Wiedział, że Nat także swoje przeszła. Wyszła za mąż, a potem straciła ukochanego mężczyznę. Derek przypuszczał, że był to dla niej ogromny cios.
— Cudownie — rzucił z nieco teatralnym entuzjazmem. Z perspektywy gości z pewnością wyglądał na kogoś bardzo szczęśliwego. Sam Derek cieszył się, że Natalie nie zmieniła zdania. Pewnie poczułby się okropnie, gdyby dała mu kosza na oczach tych wszystkich ludzi. — Trzeba to uczcić, stawiam drinki dla wszystkich — rzucił, a przez jego przystojną twarz przemknął cień uśmiechu. Z pewnością przez chwilę wspólnie z Natalie przyjmowali liczne gratulacje. Gdy emocje nieco opadły, odsunęli się bardziej w cień. Derek był mocno zmieszany. Jej zaskoczenie mocno ją zdziwiło. — Wyglądałaś na zaskoczoną… Zmieniłaś zdanie? — zapytał, a Natalie zapewne spojrzała na niego, jak na jakiegoś wariata. Cóż, Derek naprawdę był skonsternowany. Jego mama wielokrotnie zapewniła go, że wszystko było ustalone. Mężczyzna nie chciał stawiać Natalie w niezręcznym położeniu, w końcu zaręczyny były bardzo ważnym krokiem.

[Natalie Farewell]

Ona też nie poświęcała czasu na rozpamiętywanie związku z Derekiem. Zupełnie inną kwestią był jej związek z Matthew. Była wtedy młoda, ale dość dojrzała, by wyjść za mąż, ogarnąć życie, szukać inspiracji i przeżywać przygody. Wspomnienia, które miała z licznych wyjazdów z mężem były czymś, do czego wracała dość często przy kieliszku wina, gdy samotnie siedziała w swoim apartamencie w Ballard. Odetchnęła cicho i spojrzała na Dereka, który w tym momencie nadal klęczał.
– Yhm – stwierdziła niezręcznie, gdy z entuzjazmem wsuwał olbrzymi pierścionek na drobną dłoń. Nie wiedziała, jakim cudem trafił z rozmiarem, chociaż diament był gigantyczny. Odetchnęła głęboko i pokiwała głową, po czym, gdy już się podniósł, zbierali gratulacje, a Nat starała się nie wybuchnąć, uśmiechając się i kiwając głową oraz udając, że nie może się doczekać ślubu. Odetchnęła głęboko, gdy w końcu ludzie dali jej spokój, ale słysząc jego słowa… Złapała go za rękę i pewnie zaciągnęła do jakiejś toalety najbardziej oddalonej od ludzi.
– Zmieniłam zdanie? W jakiej kwestii miałam zmienić zdanie?! Derek, nie jesteśmy razem, a ty mi się oświadczasz? Czy ty jesteś jakiś chory psychicznie?! – uniosła jedną brew, żywo gestykulując – Nie chciałam cię tam upokorzyć, ale o co do jasnej kurwy tam chodziło? – spytała, wskazując kierunek Sali, z której przyszli – I dlaczego, na Boga, zrobiłeś to publicznie!? – dodała jeszcze, pacnąwszy się w czoło i oddychając głęboko. No pojebało go do reszty.

[Derek Richards]

Derek doskonale wiedział, że małżeństwo Natalie nie było kwestią przypadku. Szczerze mówiąc, mężczyzna naprawdę cieszył się jej szczęściem. Pewnie miał nawet okazję osobiście poznać jej męża i z pewnością uważał go za świetnego faceta. Widział też, że po jego śmierci w Natalie coś zgasło. Nie była już tą samą radosną dziewczyną, co kiedyś. Zresztą, Derek wcale się jej nie dziwił. Gdyby znalazł się w jej położeniu, z pewnością zachowałby się tak samo.
Jej słowa sprawiły, że totalnie zgłupiał. Nie miał pojęcia, co się właśnie odwaliło. Przetarł skroń, aby zebrać myśli i ponownie spojrzał na Natalie. Nie chciał wyjść na idiotę, dlatego dokładnie przemyślał sobie to, co powinien powiedzieć. — Owszem, nie jesteśmy razem, ale przecież wszystko było ustalone — odparł z przekonaniem w głosie. — Moi rodzice zapewnili mnie, że wszystko ustalili z tobą i z twoją rodziną, zaręczyny miały być formalnością, dlatego miałem zrobić to tutaj, na oczach wszystkich. No wiesz, żeby było o nas głośno — sam Derek nie do końca lubił rozgłos, ale skoro już zgodził się na ten pokręcony układ, to chciał zrobić wszystko z przytupem. Znał się na interesach i wiedział, że ich zaręczyny dobrze wpłyną na rodzinne biznesy. — Boże, Ty naprawdę o niczym nie wiedziałaś? — zapytał i przetarł oczy, bo dopiero zaczynało docierać do niego, że w gruncie rzeczy Nat stała się ofiarą nieśmiesznego żartu, który był pomysłem ich rodzin.

[Natalie Farewell]

Nat nigdy nie była typem kobiety, która zawarłaby małżeństwo dla pieniędzy albo dla samego układu. Wierzyła w tę instytucję i wierzyła, że za mąż powinno się wychodzić tylko i wyłącznie z miłości i z jakichś głębszych pobudek. Naprawdę kochała zmarłego męża i faktycznie nie była tą samą osobą – chyba po takiej stracie mało kto byłby w stanie się pozbierać. Odetchnęła więc głęboko i wdząc jego spojrzenie, sama uniosła brwi, nie mając zielonego pojęcia, co właśnie się dzieje.
– Co niby było ustalone? – zmrużyła oczy, patrząc na niego jak na kompletnego kretyna – Z moją rodziną? Mój ojciec zmarł przecież całkiem niedawno temu, a moja mama na pewno by nie poszła na jakiś chory układ. Mój brat też nie. Boże, czy wszyscy Richardsowie są tacy popierdoleni? – spytała, patrząc na niego z totalnym wyrzutem. No przecież to była jakaś chora sytuacja. – Nie żyjemy w średniowieczu, Derek, jeśli chcesz mnie o coś zapytać, to przychodzisz do mnie, a nie wysługujesz się mamusią – westchnęła cicho, ale zaraz do niej coś dotarło. – Ale właściwie może to nie taka najgorsza opcja.
– Nie wiedziałam, ale właściwie rozgłos by mi się przydał – zaczęła zastanawiać się na głos – Galeria prosperuje dobrze, ale w gruncie rzeczy twoja rodzina ma dużo koneksji i moglibyśmy sobie nawzajem pomóc. Nie biorąc ślubu, oczywiście – stwierdziła, patrząc na niego i przygryzając dolną wargę. Nie był to w sumie najgorszy plan. Oczywiście wolałaby nie zostać postawiona przed faktem dokonanym, ale trochę była.

[Derek Richards]

Richards wiedział już, że popełnił ogromny błąd. Kiedy prawda wyszła na jaw, miał ochotę zapaść się pod ziemię. Było mu wstyd, ponieważ dał się wciągnąć w intrygi swojej matki. Nigdy nie chciał być pionkiem w jej grze, a tymczasem przystał na wszystkie warunki, robiąc z siebie totalnego głupka. Nie chciał, żeby Natalie miała o nim kiepskie zdanie. Może nie byli już razem, ale jej opinia wciąż miała dla niego duże znaczenie. Uważał ją za niezwykle inteligentną kobietę. – Moja mama sprzedała mi całkiem przekonującą bajeczkę. Myślę, że gdybyś ją usłyszała, to sama uwierzyłabyś w każde słowo – rzucił i przewrócił oczami. Był nieco podirytowany zachowaniem swojej matki, ale stwierdził, że policzy się z nią trochę później.
Derek nie wiedział, jak powinni się z tego wyplątać. W końcu całe Seattle sądziło, że byli w siebie zabójczo zakochani. Byłoby głupio, gdyby wszyscy dowiedzieli się, że ich zaręczyny były jedną wielką ściemą. – Posłuchaj… Przykro mi, że postawiłem Cię w niezręcznej sytuacji, ale myślę, że powinniśmy pociągnąć to dalej, aby uniknąć kompromitacji – przyznał i delikatnie zmarszczył brwi. Miał nadzieję, że Natalie przyzna mu rację. Sam był gotowy na to, aby odegrać rolę swojego życia. – Dodatkowo, tak jak sama przyznałaś, zaręczyny na pewno pomogą nam w interesach – dodał po chwili i przyjrzał się jej nieco uważniej. Nie chciał naciskać, aczkolwiek zdawał sobie sprawę z tego, że jego reputacja leżała teraz w rękach Nat.

[Natalie Farewell]

Owszem, popełnił i teraz niestety oboje musieli z tym błędem żyć. Natalie nie do końca pojmowała, jakim cudem on w ogóle wpadł na ten poroniony pomysł – że zaręczyny? Przecież doskonale wiedział, że była romantyczką – bo była. Nie mogła zrozumieć, jakim cudem pomyślał, że zgodziła się na taki chory układ. Już samo to, że jego matka czasami była odrobinę… Walnięta dawało do myślenia. Uniosła jedną brew, słysząc jego tłumaczenie.
– Derek, znasz mnie od lat i nie przyszło ci do głowy, żeby… No nie wiem, zapytać mnie? Naprawdę sądzisz, że poszłabym na coś takiego? – wykonała w tym momencie gest, jakby chciała objąć całą niedorzeczność tej sytuacji – nie dało się oczywiście tego zrobić, bo wyjebało jej trochę skalę żenady, jeśli miała być szczera. – Gdyby ktoś mi powiedział, że się zgodziłeś na taką szopkę, zadzwoniłabym do ciebie, a nie wierzyła na słowo – skrzywiła się, wyraźnie niezadowolona z obrotu sytuacji. Ciężko było ją w sumie winić, bo przed chwilą oświadczył się jej przed całym tabunem ludzi.
– Jedyną skompromitowaną osobą byłbyś ty – wzruszyła ramionami niewinnie, ale nie zamierzała go torturować, bo w gruncie rzeczy mógł to być naprawdę całkiem niezły ruch biznesowy. – Tak, ale nie zamierzam planować ślubu i utkwić z tobą w małżeństwie – oświadczyła od razu, patrząc mu w oczy. Brzmiało to tak, jakby to była najgorsza rzecz na świecie, ale trochę tak było – Nat nie wyobrażała sobie kompletnie być w związku małżeńskim z kimś, kogo nie kochała.

[Derek Richards]

Cóż, w przeciwieństwie do Natalie, Derek zdecydowanie nie był romantykiem, chociaż wierzył w miłość, naprawdę. W swoim przeszło trzydziestoletnim życiu miał to szczęście, że zdążył posmakować tego uczucia. Doskonale wiedział, że związek z osobą, którą naprawdę się kochało, był czymś wyjątkowym i zdecydowanie dodawał skrzydeł. Obecnie Derek był samotny z wyboru, nie chciał ponownie się sparzyć. Uważał jednak, że małżeństwo dobrze by mu zrobiło.
— Ciężko powiedzieć, oboje się zmieniliśmy. Nic nie jest już takie samo, jak kiedyś. Wiem, że ostatni rok był dla Ciebie trudny. Myślałem, że po tym wszystkim taki układ będzie dla Ciebie łatwiejszy — przyznał zgodnie z prawdą i spojrzał na nią skruszonym wzrokiem. Derek naprawdę żałował swojego zachowania. — W każdym razie, naprawdę Cię przepraszam, zachowałam się jak skończony głupek — stwierdził i delikatnie uniósł kąciki ust ku górze. Naprawdę było mu głupio, ale nie mógł cofnąć czasu.
— Nie dobijaj mnie, Nat. Nie wiem, jak mogłem na to pójść — odparł i przetarł swoją zmęczoną twarz. Miał nadzieję, że z pomocą Nat uda mu się jakoś wyjść z tej pokręconej sytuacji z twarzą. — Jeju, nie wiem, jak Ci dziękować. Obiecuję, że zrobię wszystko, żeby ta sytuacja była dla Ciebie mało uciążliwa — odparł i znów się uśmiechnął, ale tym razem znacznie szerzej. Kamień spadł mu z serca. Derek naprawdę wierzył, że wspólnie jakoś posprzątają cały ten bałagan.

[Natalie Farewell]

Natalie dokonale rozumiała jego podejście – może nie do końca je popierała, ale w jakiś sposób rozumiała. Nie każdy musiał mieć przecież duszę romantyka, lubić patrzeć w gwiazdy czy urządzać kolacje przy świecach. Owszem były to miłe gesty, ale jeśli dwójka ludzi była odpowiednio dobrana – to przecież odpowiadali sobie nawzajem również pod tym względem.
– Taki? Związek bez miłości? Chryste, Derek – wywróciła oczyma, wyrzucając dłonie w powietrze, bo nie do końca go w tym momencie rozumiała. Jego podejście było dla niej totalnie niezrozumiałe. Odetchnęła głęboko i skinęła głową. – W porządku, oboje musimy z tym żyć – stwierdziła, chociaż w głosie szatynki pojawiła się wyczuwalna nuta rozbawienia tą całą sytuacją. Westchnęła mimowolnie, lustrując wzrokiem jego twarz.
– Twoja mama potrafi nieźle manipulować – rozłożyła bezradnie ręce i uśmiechnęła się delikatnie, odrobinę pokrzepiająco nawet, żeby zbytnio nie zaprzątał sobie tym głowy. Odetchnęła głęboko i pokiwała głową.
– Po prostu będziemy przeciągać zaręczyny. Jak mówiłam, to nie problem, ale.. – zawahała się, lekko przygryzając dolną wargę i spoglądając na Richardsa. – Musimy to dobrze przemyśleć. Na przykład kwestie mieszkaniowe. Ludzie mogą mimo wszystko nabrać podejrzeń – zniżyła głos do konspiracyjnego szeptu i uśmiechnęła się nieco niezręcznie. Pierwszy raz była w takiej sytuacji i nie wiedziała, jak ma się zachować.