autor

[Dreamy Seattle]

<div class="lok0"><div class="lok1"><div class="lok2"><img src="https://images.happycow.net/venues/1024 ... /div></div>

[Stephen Atherton]

Dzień upływał mu nader spokojnie, a każdy kolejny łyk świeżo parzonej arabiki, potęgował tylko błogi nastrój Stephena, delektującego się dniem wolnym od lotniczych obowiązków. Prawdopodobnie tkwiłby w błogim nieróbstwie nieprzerwanie i bez, choć szczątkowych wyrzutów sumienia, gdyby na wyświetlaczu jego telefonu pojawił się znany numer. Z początku Atherton skrzywił się nieznacznie, zastanawiając się, który z banków tym razem zechce zaryzykować przekonania go do swojej oferty. Po przeczytaniu pierwszych słów, krótkiej wiadomości tekstowej był już pewien, że z całą pewnością nie pochodziła ona od żadnego ze znanych mu konsultantów bankowych. Mimo swego niepoprawnego malkontenctwa musiał przyznać, że rok dwa tysiące dwudziesty pierwszy zaskakiwał go od niemalże pierwszych dni stycznia. Nigdy nie przypuszczał, że wymuszona randka ze znajomą stewardesą zaowocuje tak przedziwną znajomością. Po świątecznej biesiadzie w angielskim domostwie Athertonów zdążył chwilowo wyrzucić z pamięci uroczą wariatkę, która na potrzeby wybawienia go z opresji, postanowiła wszem wobec ogłosić się jego małżonką. Jej nieoczekiwany sms od pierwszych słów wiadomości sprawił, że zasępiony brunet mimowolnie się uśmiechnął. Trudno powiedzieć co kierowało nim, gdy zdecydował się poprosić ją o kolejne spotkanie, ale zgodnie z umową krótko po czwartej stał już przed dobrze znaną mu knajpką, usytuowana w jednej z bocznych uliczek First Hill. Chcąc wykazać taktem podczas ich przedrozwodowej kolacji, zdecydował się uraczyć swoją wybraną wytwornym bukietem. Kilka tygodni temu podczas kilkudniowego wylotu do Turcji zdecydował się zapiać na webinar dotyczący florystyki i znaczenia kwiatów. Do tak dramatycznych czynów popchnęła go z pewnością, chęć uniknięcia integracji z resztą personelu pokładowego. Niemniej nagła potrzeba webinarowej alienacji, pozwoliła mu tego sobotniego popołudnia wybrać kwiaty dużo bardziej adekwatne do sytuacji niż byle róże czy tulipany. Miks cyklamenów i fiołków, mimo iż niepozorny skrywał w sobie przesłanie, którym Stephen miał nadzieję zaskoczyć swoją prawie aktualną, ale już częściowo byłą żonę.

[reyah jones]

#9

Ach, czy była winna niechybnemu rozpadowi tego udawanego małżeństwa? Zapewne. Po ostatnim spotkaniu zapisała mężowski numer na serwetce z logiem lokalu, w którym się poznali, a chociaż miało być to romantyczne i takie … och, ach, najlepsza pamiątka, to równocześnie okazało się kompletnym niewypałem. Serwetkę można przecież zgubić! Telefon byłby prawdopodobnie odpowiedniejszą opcją, aczkolwiek wtedy akurat nie miała go przy sobie, jako że została okradziona, podczas protestu pod polską ambasadą. Szukała, kombinowała, aczkolwiek było ciężko, bo nie miała bladego pojęcia, jak mężczyzna się nazywał. Clyde? W swojej głowie nazywała go Clyde i chociaż była przekonana, że się przedstawił, jego prawdziwe imię musiało po prostu nie współgrać z jego twarzą. Tyle! Najprawdopodobniej zdziwiłaby się słysząc informację, że jej małżonek jest równocześnie kuzynem jej najlepszej przyjaciółki, aczkolwiek … to nie pierwsza taka sytuacja. Reyah JAKIMŚ CUDEM nie zdążyła poznać wesołej gromadki Athertonów; a przynajmniej nie w sposób społecznie akceptowalny.
Ucieszyła się, chociaż nie ma co się dziwić – ją w życiu cieszyło naprawdę bardzo wiele rzeczy. Właściwie wszystko, poczynając od śniegu, a kończąc na znaleziskach prosto ze śmietnika i nowych butach, które świeciły się przy każdym kroku i prawdopodobnie miały służyć dla dzieci … a przy okazji tak bardzo nie wpisywały się do jej stylówki, która składała się z rzeczy o różnych kolorach, wzorach i strukturach. W zasadzie wszystko wyglądało jak z innej galaktyki. Ale wracając! Ucieszyła się, ponieważ wreszcie, po kilku tygodniach, wyciągnęła z szafy buty, do których doklejona była serwetka z numerem telefonu. Przez pierwsze kilka, bądź też kilkanaście minut zastanawiała się, do kogo należy – bo najbystrzejsza to ona zdecydowanie nie była – ale już po chwili zrobiła typowy facepalm i wystukała szybkiego smsa. Nie czekała zbyt długo na wiadomość i nie czekała zbyt długo na rozwój sytuacji, w zasadzie po zaledwie kilku wiadomościach umawiając się na spotkanie! Poszła więc do restauracji o uroczej nazwie Pierożki i szczęśliwa, że nie ma tam zbyt wielu gości (bo nie była do końca pewna, czy pamięta, jak mężczyzna wygląda), podeszła do swojego męża i ignorując wszelkie typowe uprzejmości, którymi powinni uraczyć się prawie obcy ludzie, ucałowała go na przywitanie w policzek. – Dzień dobry! W zasadzie naprawdę całkiem niezły i nie mówię tego tylko dlatego, że tak się mówi, ale … tak, jest całkiem dobry. A u ciebie? Mam nadzieję, że też – powiedziała, z szerokim uśmiechem na twarzy. Fakt, że się z im zobaczyła, był zaledwie jednym czynnikiem – bardziej cieszyło ją to, że tuż przed wejściem do lokalu, znalazła na chodniku całe 10$.

[Stephen Atherton]

Z całą pewnością w mniemaniu Stephena ich jakże szczęśliwe i bezkonfliktowe małżeństwo, oparte bez dwóch zdań na wzajemnym zaufaniu i przestrzeganiu podobnych wartości zostało zaprzepaszczone przez Reyah. Co było druzgoczące jakby się temu lepiej przyjrzeć, bo kto o zdrowych zmysłach zaprzepaściły tak wzorcowy związek. Prawda? No pewnie, że prawda. Gdyby wiedział jak ciemne chmury w postaci familii Athertonów czyhają nad ich głowami, być może dwa razy zastanowiłby się przed wypaleniem z propozycją spotkania. Choć istnieje też prawdopodobieństwo, że wcale by się tym nie przejął. Wszak nigdy nie był szczególnie małostkowy i czepliwy jeśli chodzi o kwestie zgrania z kuzynostwem. A co w rodzinie to nie ginie, no nie? Znowu odpowiem sobie sama i powiem, że no tak.
Gdy blondynka ucałowała go w policzek, nawet się uśmiechnął, przez jej bezpośredniość zapominając, że w zasadzie powinien patrzeć na nią spode łba. Był tylko człowiekiem, okej? Ciężko było mu pamiętać te wszystkie fakty, łączące się w przedziwną układankę, jaką była ich krótką, aczkolwiek dynamiczna znajomość.
-Dzień dobry, bezwstydnie każąca mi czekać żono. Jako gałązkę oliwą przychodzę z podarunkiem, który być może ukróci plotki rozsiewane przez sąsiadów.- wyrecytował z szerokim uśmiechem na ustach. Oczywiście uśmiech pojawił się w momencie, gdy Stefan przestał gadać. Mówić susząc tak zęby, byłoby wszakże trochę trudno. Niemiej, szanujący się aktor nigdy nie wychodził z roli, toteż Atherton już na starcie postanowił przypomnieć jasnowłosej, jakie motywy kierowały nim, gdy zdecydował odpowiedzieć na jej nieoczekiwanego sms'a - Cyklameny, jak zapewne wiesz po tylu latach naszego związku, oznacza rozstanie. Takie definitywne, nie jak rozłam rodziny na Spotify czy netflixie. Oboje pewnie zgadzamy się, że na ten moment bliżej nam do rozwodu. Natomiast, fiołki... Tu chciałem być łagodny. Symbolizuje miłość, radość, ale też smutek z powodu zapomnienia. A zapomniałaś o mnie, miejmy to na uwadze.- po wyrecytowaniu tego niezmiernie interesującego wprowadzenia, oferował swej towarzyszce wspomniany bukiet. Cóż, miejmy nadzieję, że to, co zaprzepaściła ta prezentacja, nadrobi niewątpliwym urokiem osobistym Athertonów, o którym zdaje się Reyah zdążyła już się przekonać.

[reyah jones]

Ach, ależ z jakiego powodu zwalał na nią całą winę, skoro to on, przy ostatnim spotkaniu, spędzał popołudnie na BARDZO NUDNEJ randce z kochanką? Niby się z tym nie sprzeczała, nadal pamiętając, że całkiem sporo czasu minęło, zanim się do niego odezwała, by teraz mogli zobaczyć się w restauracji Pierożki – jakaś ta nazwa była dla niej zachwycająca! zwłaszcza, że nie tak dawno odwiedziła daleką Polskę – aczkolwiek jej serce nadal krwawiło. A ich wielka miłość niewątpliwie została przez niego zbrukana wcześniej. – Ach, mój drogi, ile będziesz się gniewać? Niebawem czeka nas rozprawa rozwodowa, moglibyśmy już nieco odpuścić z tą złością – skomentowała, aczkolwiek widząc kwiaty, które trzymał w rękach, uśmiechnęła się promiennie. – Są cudowne – przyznała, nieco piskliwym tonem. Rzeczywiście, bukiet, który jej wręczył, był zachwycający! Reyah lubiła wszystko to, co odbiegało od standardowego kanonu, więc fakt, że Stephen nie postawił na róże, czy też tulipany, niewątpliwie działał na jego korzyść. Sięgnęła po kwiaty, które oparła o lewe ramię, a drugą ręką postanowiła go objąć. Ot, w ramach podziękowania. Dosłownie na sekundę, bo jednak, w dalszym ciągu, byli skłóceni. – Byliśmy tutaj na randce, czyż nie? Miałeś wtedy na sobie … fioletową koszulę? – odparła, nieco pytającym tonem; chociaż całkowicie niepotrzebnie, biorąc pod uwagę, że była to wymyślona historia. Westchnęła, przyglądając się ścianom lokalu tak, jakby rzeczywiście wiązały się z tym miejscem piękne wspomnienia, pomimo, że nigdy wcześniej go nie odwiedziła. – Czy powinniśmy teraz omówić warunki naszego rozstania? Nie mam pojęcia, czy pozwoli na to moje krwawiące serce – przyznała, patrząc na niego, jakby rzeczywiście MOCNO CIERPIAŁA. W zasadzie trochę tak było; z głosu okropnie bolał ją brzuch. A przecież umówili się, że coś zjedzą! – Może usiądziemy? – zagaiła, aczkolwiek nie czekając na jego odpowiedź, ruszyła w kierunku wolnego stolika.

[Stephen Atherton]

Cóż, może i był na nudnej randce z kochanką, ale czy nie tak próbował wzbudzić w niej zazdrość? Podczas gdy bezrefleksyjnie przesiadywała całymi dniami w mieszkaniu sąsiada, który jako jedyny w ich kamienicy miał sześciesięcio calowy telewizor, Stefan chciał zawalczyć o dawne iskry w ich ledwo tlącej się relacji. Kiedy już tracił nadzieję, niczym grom z jasnego nieba, przyszło wspólne cytowanie Bałwanka w aranżacji pewnej polskiej wokalistki. Jeśli to nie pomogło, to nic nie było w stanie pomóc już państwu Atherton.
-Czy właśnie nie od tego jest rozprawa rozwodowa? Powinienem patrzeć na ciebie spode łba do czasu rozwodu, by za kilka tygodni zdradzać z tobą kolejną partnerkę. Tak nasza relacja zatoczyłaby w końcu pełny krąg. A chcemy odnaleźć wewnętrzny spokój, prawda?- stwierdził, jakoby po chwili namysłu. Może gdyby ich związek był czymś więcej niż tylko przedziwną grą pozorów, to podszedłby do tej rozmowy z nieco większą rozwagą. Niemniej na chwilę obecną uruchamiał całą drzemiącą w swej głowie kreatywność, by godnie przejść przez to spotkanie. Nieszczególnie przeszkadzało mu to, że ktoś znajomy mógł ich przyuważyć, podsłuchać i obśmiać. Najpewniej po pamiętnej randce na jarmarku, niewinna stewardessa, będąc i nieświadomą fortelu, w który została wmanewrowana pewnie rozniosła po lotnisku pikantne szczegóły jego rozpadającego się małżeństwa. Czemu, więc nie dać gawiedzi kolejnych rewelacji? Była zdrada, musi być i rozwód. -Cieszę się, że ci się podoba.- powiedział zupełnie szczerze, bo abstrahując od całej mistyfikacji, miał w sobie co nieco z gentlemana i nie ukrywał, że chciał tym drobnym podarkiem nieco zabłysnąć w oczach blondynki. -Byliśmy tutaj, to prawda. Opijaliśmy to, że po raz pierwszy od trzech miesięcy pamiętaliśmy o uregulowaniu rachunków i nie odcięli nam prądu przed finałem Super Bowl.- zawtórował jej w zupełnie absurdalny sposób, ale w końcu po to tu byli.-Wiesz, że nie lubię fioletu. Chciałaś utrzeć mi nią nosa, albo pasowała do twojej sukienki i potrzebowałaś nowych zdjęć do zagrania na nerwach dawno niewidzianej kumpeli.- dodał po chwili namysłu, ale tym razem przemycił w kolejnej dawce swego bełkotu coś, co w istocie było prawdą. Nie lubił fioletu. Nie przepadał za nim, odkąd został zmuszony jako brzdąc do noszenia potwornie gryzącego swetra właśnie w tym kolorze. Po dziś dzień unikał tego typu odcieni jak ognia. -Myślę, że tak moja droga. Będąc bezsprzecznie zaślepionym przez rozdzierającą mnie rozpacz, dotychczas nie znalazłem czasu, by się nad tym zastanowić. Teraz jednak wiem. Biorę psa.- odparował z początku ze smutkiem, by ku końcowi zdania ożywić się jak po kilku dobrze schłodzonych monsterkach. Niech będzie i pies. Ważne by to wygrał. -Tak, jasne. Musimy przecież po raz ostatni zjeść nasze ulubione danie.- cokolwiek nim było.

[reyah jones]

Gdyby planował wzbudzić w niej zazdrość, rozegrałby to zdecydowanie inaczej – przed jej oczami, a nie tak, że zobaczyła ich całkiem przypadkiem; gdy bez jakiekolwiek ścisłego planu przemierzała jarmark świąteczny w poszukiwaniu rozrywki. W totalnie abstrakcyjnej alternatywnej rzeczywistości oczywiście; tam, gdzie rzeczywiście byli małżeństwem, przeżywającym kryzys i szukającym wrażeń. – Masz absolutną rację, mój drogi. To jest najlepsze rozwiązanie problemów, których wcale nie chcemy rozwiązywać – stwierdziła, starając się przybrać poważną minę, co okazało się wyjątkowo ciężkie, nawet dla oderwanej od rzeczywistości, niespełnionej aktorki (filmów pornograficznych co prawda, ale to jest akurat w tym wszystkim nieistotne). Absolutnie nie przejmowała się tym, że mogłaby zostać oceniona przez innych ludzi – robiła znacznie głupsze rzeczy, niż to dziwne i nieudolne udawanie małżeństwa. Miała na swoim koncie zdecydowanie więcej dziwnych historii, więc też nikt już się nimi specjalnie nie przejmował, bo … przyzwyczaiła swoich znajomych i bliskich. Po prostu. Sama podchodziła do takich kwestii z ogromnym dystansem, a normy społeczne, których teoretycznie powinna się trzymać, zwyczajnie ignorowała. – Widać, jak dobrze mnie znasz – powiedziała, z błyskiem w oku., sugerującym, że jej słowa są jedynie żartem – o czym sam doskonale wiedział, biorąc pod uwagę, ze nie znali się w ogóle. – Faktycznie! To był ten sam rok, kiedy zamówiłam wegetariańskie przekąski, a ty kręciłeś nosem. Tłumaczyłam ci, że zwierzątka cierpią, ale nie słuchałeś i zamiast tego postanowiłeś skoczyć po hot dogi, które w sumie tez zjadłam. Bo czemu nie? – tak, Reyah Jones przejmowała się cierpieniem zwierząt, aczkolwiek nie na tyle, by rzeczywiście porzucić swoje żywieniowe nawyki i całkowicie przestawić się na dania niezawierające mięsa. – Nie pamiętam nic takiego – wzruszyła ramionami, na kolejną wzmiankę o fioletowej koszuli i posłała mu figlarny uśmiech, świadczący o tym, że totalnie mogłaby zrobić mu na złość, ale absolutnie by się do tego nie przyznała. Gdyby, oczywiście, ta sytuacja w ogóle miała miejsce. – O, to mamy psa? A, mamy – na chwilę zgłupiała, jakby zapomniała o ich wspólnej grze. Później jednak ożywiła się, na myśl, ze rzeczywiście mogłaby posiadać szczeniaka. Ach, jakie byłoby to piękne! – Nie. Możesz wziąć dzieci, ale pies zostaje ze mną – stwierdziła, pewnym tonem głosu. Zdecydowanie byłaby świetną matką! Najlepszą. Usiedli przy stole, a gdy przyszedł czas na składanie zamówienia, Reyah spojrzała wymownie na swojego towarzysza. – Dla mnie to co zawsze, kochanie – powiedziała, zamykając menu. Była bardzo ciekawa jego wyboru.

[Otis Nightingale]

Gdyby, Otis tak czysto hipotetycznie chciał wzbudzić w niej zazdrość, to zrobiłby to dużo bardziej spektakularnie. Z pewnością uprzednio zrobiłby odpowiedni reaserch, niczym przebiegły lis uknuł intrygę z prawdziwego zdarzenia. Wiedząc doskonale, iż jego żona w sekrecie jest jedną z najbardziej oddanych fanek, komedii romantycznych z Julią Roberts (która to w rzeczy samej jest rodzinną tej Emmy Roberts hehe) zrobiłby cos doprawdy potwornego. Rozegrałby, podkreślmy, że czystym przypadkiem na oczach swojej żony, scenę rodem z jednego z jej ulubionych filmów. Zrobiłby to tak przekonująco i do bólu perfekcyjnie z całą drzemiącą w sobie słodyczą, że nieszczęsna małżonka nawet pod wpływem wyraźnie intensywnych trunków wyskokowych, nie mogłaby się przemóc, by obejrzeć ten film po raz kolejny.
-Oczywiście, że mam racę. Gdybyś częściej słuchała moich błyskotliwych pomysłów, to teraz pilibyśmy drinki na Majorce, a nie szukali rozwiązań na problemy, które i tak nas nie interesują.- wywrócił oczami, choć wiedział doskonale, że gdyby faktycznie byli w takim prawdziwym związku to z pewnością większość życiowych potknięć, które razem przeszliby, przez minione lata byłaby właśnie jego zasługą. Taki już z niego typ. Sto pomysłów na minutę, większość trafiona jak kulą w płot.
-Jestem wspaniałym słuchaczem. Co z resztą doskonale wiesz, bo przecież słuchałem twoich narzekań na izbie przyjęć dobre kilka godzin w zeszły piątek. Kto by przypuszczał, że mamcia przegoni cię z Tępym sekatorem po całej posesji, po tym jak posadzi cię o zdradę? Dobra tego mógłbym się po niej spodziewać, byłem tylko w szoku, że udało jej się trafić w lewy bark. Ma spryciula cela.- rozmarzył się, co było całkiem zabawne. Bowiem jego adopcyjna matka z całą pewnością nie posiadała sekatora, a ta biologiczna, zdecydowanie nie posunęłaby się do czegoś takiego. Głównie przez wzgląd na to, że nie żyła od dobrych dwudziestu lat, co zdecydowanie utrudnia planowanie zemsty na wyrodnej synowej.
-Tak to był ten sam rok. No i powtarzam po raz kolejny moja droga, że kocham zwierzęta, nie tylko na mim talerzu, również te poza nim. Tylko, kurcze hot dogi? To był cios poniżej pasa. Bardziej brutalny od tego, gdy postanowiłaś faszerować mnie tofucznicą, muszę przyznać. To było jeszcze do zniesienia. Chociaż takiej dawki kurkumy to ja dawno nie widziałem.- stwierdził po chwili, będąc równocześnie pod wrażeniem własnej kreatywności. Nie przypuszczał, że będzie w stanie tak prędko wymyślić równie zawiłe historyjki do tych, którymi przed laty mamił nauczycieli kiedy to planował zerwać się z ostatniej lekcji, lub zaspał właśnie tego dnia, gdy odbywało się jedno z głównych semestralnych zaliczeń. Klasyk.
-Zapomniałaś o Pimpusiu? Gdybyś jeszcze zapomniała o dzieciach. Nie, żebyśmy celowo i wręcz kilkukrotnie próbowali zostawić je w markecie przy dziale z zabawkami. To tylko pomówienia opieki społecznej.- odparł nieco ostrzej, bo jak ona śmiała zapomnieć o ich wyimaginowanym psiaku, bliżej nieokreślonej rasy. Przecież psiak z całą pewnością cementował ich nieprawdziwy dla ludzi trzeźwo myślących, związek. Oczami swojej zaburzonej wyobraźni widział z pewnością, jak lata temu wspólnie adoptowali go z lokalnego schroniska, długie godziny debatując nad perfekcyjnym imieniem dla nowego członka rodziny. -Pies jest mój, bierz, co chcesz, ale jego nie dostaniesz.- odparł stanowczo, szybko zmieniając jednak ton głosu. Gdy przy ich stoliku pojawiła się kelnerka, po raz kolejny musiał przeistoczyć się w idealnego męża. -Ależ oczywiście, kochanie.- zaszczebiotał donośnym głosem.-Dla mnie pierogi z serem, a dla mojej kochanej małżonki będzie Ucha. To jej ulubione danie.- stwierdził ochoczo, przypominając sobie o przedziwnej zupie rybnej, przysmaku kuchni rosyjskiej.