autor

[Skylar Woffinden]

Mikaela mogła mieć właściwie każdego faceta - była niesamowicie atrakcyjna, więc bardzo wątpliwe że ktokolwiek byłby w stanie się temu oprzeć. Mimo wszystko, świadomość że jej rzekomy związek to wyłącznie fikcja wyraźnie uspokoiła Skylara. Chociaż nie nastawiał się, że jeszcze miał u niej jakiekolwiek szanse. Mroczna przeszłość kryjąca się za ich relacją nie pozostawiała złudzeń. To po prostu nie mogło się udać, choćby Sky bardzo sobie tego życzył.
- Spoko - mruknął tylko, odwracając wzrok. Pewnie, że jej nie wierzył. Jednak dalsze słowa z ust dziewczyny znów wzbudziły w nim wątpliwości. No tak. Brawo Ty. W tych czasach wcale nie trzeba ślubować sobie związku na lata, żeby móc się spokojnie wyszaleć w łóżku. Coś o tym wiedział. Skylar od dawna nie związał się z żadną kobietą, bo żadna nie była Mikaelą. Próbował. Kończyło się wyłącznie na szybkim numerku, po którym nawet nie oddzwonił. Po prostu nikt nie mógł jej zastąpić.
- I znowu próbujesz mnie podpuszczać. Nie bawi mnie to - rzucił chamsko, wzruszając ramionami. Ta rozmowa zaczynała go coraz bardziej drażnić. Powinien był się stąd ulotnić, kiedy jeszcze była ku temu odpowiednia okazja. Teraz nie zostawiłby jej tu samej - czego ty w ogóle ode mnie chcesz, co? - westchnął cicho, starając się opanować narastający mętlik w głowie. Miki sama przecież się do niego odezwała, gdy tylko zauważyła, że Skylar aktualnie jest w Seattle. Nie potrafił za nią nadążyć.

[Mikaela Harker]

Wzruszyłam ramionami. Nie mogłam mu odpowiedzieć na pytania, które mi zadawał. Nie znałam odpowiedzi. Ale wiedziałam jedno. Zalowalam jak cholera, że napisałam. Gdybym tego nie zrobiła, może nawet byśmy się nie spotkali. Nie wymyslalabym tego całego związku. Sama nie wiedziałam, czego tak naprawdę oczekiwałam od niego, od siebie i od całego tego pokreconego świata. Wzięłam głęboki wdech, może trochę go podpuszczalam. Może chciałam sprawdzić prawdziwość tego gdy mówił że się zmienił. Moim zdaniem tylko trochę bardziej niż zawsze nad sobą panował.
- Niczego od Ciebie nie chce. To był błąd że się do Ciebie odezwałam. Nie wiem na co liczyłam. Nie umiem z nikim stworzyć związku. TY cholerny dupku to zrobiłeś. Rozwaliles mnie w środku. Ciągle zachowujesz jak porzucony facet. Tylko dlatego że jasnie Pana duma została urazona. Bo jak dziewczyna śmiała odejść od kogoś takiego jak Ty. Pewnie chłopaki w klubie to Ci żyć nie dawali co? Pewnie śmiali się za plecami, że nie umiesz utrzymać kobiety przy sobie.
Zasmialam się głośno i zwróciłam swój wzrok w jego stronę przybliżające się do niego. Stałam na tyle blisko, że spokojnie mógł usłyszeć bicie mojego serca, które waliło teraz jak oszalałe. Tyle razy chciałam mu wygarnac to wszystko, ale nie miałam odwagi. Nawet gdy jeszcze ze sobą byliśmy, nie potrafiłam wyrzucić tego wszystkiego z sobie A teraz? W sumie co mi zależało. Przecież już nic nie mógł zrobić.
- Pewnie dlatego też uciekłaś z naszego miasteczka, było Ci wstyd że jesteś cipa i nie potrafiłes pokazać gdzie jest miejsce kobiety. Tylko dlatego wyjechałes. Twoi super kumple pokazali prawdziwego Ciebie. No ale.. lepiej teraz niż gdyby spełniło się któres z naszych planów lub marzeń.
Wzruszyłam ramionami tak obojętnie jakbym opowiadała mu o wczorajszej pogodzie. Mimo że byliśmy totalnym gowniarzami gdy zaczęliśmy się spotykać, to nasze plany o których tak często rozmawialismy były jak najbardziej dorosłe. Ale wszystko się rozwaliło, nigdy nie myślałam że jakiś inny facet czy kilku rozwali nas związek. Przesunelam wzrokiem po maszynie o która się opierał i prychnelam pod nosem. Obrocilam się po chwili w stronę jeziora by pokierować tam swoje kroki. Kto by pomyślał że ten wieczór tak się potoczy.

[Skylar Woffinden]

W tej jednej, zasadniczej kwestii zgadzali się od początku - ich spotkanie nie powinno mieć miejsca. A mimo to, po części Skylar czuł się szczęśliwy, że mógł ją po prostu zobaczyć i upewnić się, że wszystko gra. O ile tak w ogóle można powiedzieć o osobie, która doświadczyła w swoim życiu tak ogromnego zła ze strony ukochanego człowieka.
Słuchał jej, ale słowa zdawały się odbijać od niego, nie docierały tak jak powinny. Kiedy się zbliżyła, natychmiast to poczuł. I choć w tym momencie zbierało mu się na łzy, nie chciał pokazywać się Mikaeli od takiej strony. Zresztą... Mogłaby uznać, że próbuje coś ugrać braniem dziewczyny na litość. Każde kolejne słowo bolało coraz mocniej i niestety, wreszcie zaczynało do niego docierać z całą mocą i intencją. Dobrze, że to w końcu z siebie wyrzuciła. Miki przez cały czas trwania ich związku zręcznie dusiła w sobie emocje, a przynajmniej znaczną większość z nich. Nareszcie miała szansę rozliczyć się z koszmarną przeszłością. Sky był pewien, że to już ich ostateczne spotkanie.
Raz już się pożegnali.
- Skończyłaś? Lżej ci już? - zapytał delikatnie łamanym głosem, patrząc na nią z niedowierzaniem. Nienawidził siebie. Codziennie patrząc w lustro widział nikogo innego jak potwora, który okrutnie złamał życie niewinnej dziewczyny. Nie potrafił sobie tego wybaczyć - chyba, że chcesz mi coś jeszcze wygarnąć zanim odejdę. Tym razem już na zawsze. Postaram się, żebyśmy więcej na siebie nie wpadli - czuł się beznadziejnie i było to odczuwalne w barwie jego głosu. To zabawne, jak różne emocje targały chłopakiem od początku tego spotkania. Po złości nie było już śladu. Pozostał tylko żal i kompletna bezradność.
- Nienawidzę siebie za to, co ci zrobiłem - przyznał cicho, chyba bardziej zwracając się do siebie niż do Mikaeli. Nie chcąc przeciągać tej tragicznej sytuacji, bez większego zastanowienia wsiadł na motocykl.

[Mikaela Harker]

Stałam wpatrując się w tafle jeziora, sluchalam jego słow, A moje serce pekalo co raz mocniej i mocniej. Dosłownie czułam jakby umieralo. Myślałam że już nigdy nie zaznam tego uczucia, ale życie potrafi zaskakiwać. Gdy już myślałam że wszystko zaczyna się układać, wszystko tak naprawdę zaczęło się sypać. Myślałam że moje cierpienie już się skończyło, że serce stało się zimne na tamte życie. Ale bardzo się myliłam. Otoczyłam się niewidzialnym murem. Ale Sky bez problemu potrafił się przez niego przebić.
- Nie. Ani trochę nie jest mi lżej.
Czułam, że po moich policzkach spływają łzy, już dłużej nie potrafiłam trzymać tego wszystkiego w sobie. Ale nie potrafiłam. Znowu byłam zbyt słaba. Spojrzałam na niego przez ramię, widząc jak wsiada na motor pękłam. Potrafił byc słowny i wiedziałam że skoro obiecał że nigdy go już nie zobaczę to tak właśnie mogło być. Zacisnelam dłonie w pięści i ruszyłam w jego stronę.
- Sky..
Szepnelam gdy wpadłam w jego ramiona. Właściwie to tylko ja go objelam. Wtulilam twarz w jego ramie i po prostu się rozplakalam. Tak jak kiedyś, kiedy jeszcze łączyło nas coś dużego. Nie wiem czemu to zrobiłam. Nie wiem czemu znowu robiłam coś co nigdy nie powinno mieć miejsca. Najpierw SMS którego napisałam A teraz to.

[Skylar Woffinden]

Chyba po raz pierwszy od wielu lat był naprawdę szczery i zdecydował się powiedzieć wszystko, co leżało mu na duszy. Kompletnie nie dbał aktualnie o to, co Mikaela mogła sobie pomyśleć. W końcu z pozycji bocznego obserwatora to naprawdę wyglądało tak jakby próbował brać ją na litość. To nieprawda. Zwykle uciekał od tego typu rozmów, decydując się na rozładowywanie złych emocji w bardziej destrukcyjny sposób. Dziś wreszcie postanowił się otworzyć i już wcale nie obchodziło go to, co się dalej wydarzy.
Nie miał już siły. Bezradność z każdą chwilą coraz mocniej ściągała go w dół. Jednak gdy Miki się do niego zbliżyła, nie potrafił zaprotestować. Od razu przygarnął ją mocno do siebie, to było uczucie za którym tęsknił od bardzo dawna. Wiedział, że ta sytuacja jeszcze bardziej skomplikuje to co się między nimi działo, ale czy to było akurat ważne?
- Masz rację, Miki. Przez ostatnie trzy lata wciąż przed czymś uciekałem, ale nie dlatego że wstydziłem się tego co ludzie o mnie myślą. Czy się ze mnie śmieją... - odpowiedział cicho, czując jak z każdą chwilą jego głos coraz mocniej się łamie. Mimo to, nie miał zamiaru pokazywać jej swoich łez. Chociaż chłopaki też płaczą, ale on... On zawsze był twardzielem - myślałem, że może gdzieś cię wreszcie znajdę. Ale potem... - zamilkł, nie potrafił znaleźć w sobie siły, żeby dalej kontynuować ten temat.
- Przepraszam. Zniszczyłem ci życie - powiedział tylko, wciąż trzymając ją tak blisko, jak to było możliwe, zupełnie tak jakby się bał, że zaraz odejdzie. Tak jak trzy lata temu.

[Mikaela Harker]

Stałam tak wtulona w jego, gdy poczułam jego objęcie zadrazalam. Tak dawno nie czułam jego dotyku, to tak jakbym na nowo się w nim zakochiwala, jakbym na nowo miała to wszystko poznać co już tak naprawdę znałam. Nie wiedziałam co myśleć, nie potrafiłam zlapac się jednej logicznej myśli. Stałam to i wsluchiwalam się w jego slowa. To wszystko było cholernie trudne. Nie rozumiałem czemu życie musiało być tak strasznie pokręcone. Gdy wydawało mi się że już nic się w nim nie zmieni, to zmieniło się dosłownie wszystko. I choć tak naprawdę nie miałam pewności czy to nie ostatni raz kiedy się widzimy to chciałam zatrzymać ten cholerny czas który tak szybko uciekał.
- Wszystko się zmieniło. My się zmieniliśmy. Nie wiem czy nie zbyt mocno.
Odsunela się od niego, czułam że gdybym trwała tak dalej to posunela bym się dalej. Ale wiedziałam że pewnych granic nie mogłam przekroczyć, nie było by już odwrotu. Na to mnie mogłam pozwolić. To wszystko kosztowało by nas kolejne chwilę cierpienia. A to chyba już zbyt wiele. Wiedziałam, że mogę żałować tego wszystkiego. Ale gdy się już zacznie, nie można przestać.
- Powinam.. chyba powinnam już iść. Nie chce by to wszystko zaszło zbyt daleko, Sky.. Nie mogę.

[Skylar Woffinden]

Tak, to niewątpliwie była magiczna chwila. Szkoda, że nie mogła trwać wiecznie... To wszystko było straszliwie pokręcone, ale Skylarowi naprawdę brakowało takich momentów. Za nimi tęsknił najbardziej. Starał się nie myśleć za wiele, bo prawda mogłaby go przytłoczyć - przecież do siebie nie wrócą. Zbyt wiele złego wydarzyło się w ich życiu, a on nie mógł więcej narażać Mikaeli na to, że powrócą dawne czasy.
Sky miał ogromny problem przede wszystkim ze sobą i musiał wreszcie stawić im czoła. Dopóki tego nie zrobi, najprawdopodobniej nikt nie będzie szczęśliwy u jego boku. Ani też on sam tego szczęścia nie zazna. Przez ostatnie trzy lata utwierdzał się w przekonaniu, że potrafi tylko ranić i to była okropna świadomość. Ta jedna chwila w ramionach Miki dała mu maleńką cząstkę nadziei, więc trzymał się jej bardzo mocno. Szkoda, że to nie miało racji bytu...
- Nie powinnaś iść sama w takich ciemnościach - stwierdził spokojnie, przypominając sobie słowa niejakiego Abla, który stąd zwiał a tak bardzo nie chciał zostawiać dziewczyny samej. Sky jednak nie zamierzał rzucać kolejnych docinków pod adresem tamtego faceta - odprowadzę cię, chociaż gdzieś bliżej cywilizacji. Złapiesz sobie jakąś taksówkę - zaproponował delikatnie. Naprawdę nie chciał, żeby stało jej się coś złego. Może im nie wyszło, ale jednak się o nią martwił - chyba że się nie boisz... - dodał, wskazując na swój motocykl. Kiedyś już razem jeździli. Kolejne urocze wspomnienie z dawnych lat. Niestety, nie było ich zbyt wiele...

[Mikaela Harker]

Tak naprawdę, przytulnie do niego było najprzyjemniejsza chwila od trzech lat jaka mnie spotkała. W jego ramionach czułam prawdziwy spokój i mimo że brzmiało to paradoksalnie bo to właśnie on zgotowali mi piekło, to mimo wszystko poczułam się bardzo spokojna. Chyba pierwszy raz od dawna. I mimo, że mówiłam mu tyle przykrych rzeczy to strasznie za nim tęskniłam. Jakaś część mnie ciągle pragnęła być z nim. To chyba było serce. Bo głową kazała mi uciekać.
- A jeśli po proszę żebyś został tu że mną? Cała noc?
Czułam się znów tak jakbym była w szkole, jakbym znów ukradkiem na niego zerkala wiedząc że się w nim podkochuje. W moim brzuchu pojawiły się motylki, chociaż myślałam że im dłużej jest się z kim tym motyle szybciej uciekają. Ale jakims dziwnym trafem znowu je przy nim miałam.
- Chce mieć Cię ostatnia noc, jeżeli mamy się już więcej nie zobaczyć to chce ta noc spędzić z Tobą..
Czułam hak ba mojej twarzy pojawiają się rumience. Dobrze, że była noc bo na pewno wyglądało to bardzo zabawnie. Zaplakane oczy i czerwone poliki od zawstydzenia. Nie wiem czy widzimy się ostatni raz, czy może za kilka dni znowu na siebie wpadniemy. Nie chciałam o tym teraz myśleć. Chciałam być tu i teraz. To było dla mnie najważniejsze.

[Skylar Woffinden]

To prawda. Ten moment był naprawdę szczególny i gdyby tylko istniał jakiś sposób na to, aby sprawić żeby trwał wiecznie... Sky nie chciał już myśleć o tych wszystkich przykrych słowach, jakie przez ostatnie dni usłyszał z ust ukochanej kobiety. Należało mu się przecież.
- Zgoda - odpowiedział niemal od razu. Jeżeli to miało być ich ostatnie spotkanie, to chciał zrobić wszystko co możliwe, aby je przedłużyć. Cała noc. To raptem jedynie kilka godzin, lecz dla Skylara jak wieczność, ponieważ mógł ją spędzić mając przy sobie Mikaelę. Cudownie byłoby poczuć się jak dawniej, zanim agresja, awantury i cały ten ból zniszczył wszystko, co było między tą dwójką.
- Ostatnia noc. A potem... Więcej się już nie spotkamy. Tak będzie lepiej - dodał cicho. Sam w to nie wierzył, ale zamierzał dla ich dobra dotrzymać danego słowa i więcej nie wtrącać się w życie Miki. Zasługiwała na szczęście, a to było nieosiągalne przy nim. Musiał najpierw uporać się z własnymi demonami, a te nadal uporczywie przesiadywały mu na ramieniu wyczekując chwili, w której się złamie. Kto wie, może Mikaela wkrótce spotka kogoś, kto będzie dla niej dużo lepszy. Kto da jej poczucie bezpieczeństwa. Na razie jednak wolał skupić całą swoją uwagę na dziewczynie i tej wyjątkowej chwili.
Z delikatnym uśmiechem przetarł jej policzki, które wciąż były mokre od łez.

[Mikaela Harker]

Uśmiechnęłam się do siebie. Czułam się jak na początku naszego związku, wiele razy znikalismy na całe noce. Ja nie chcąc mówić że idę z nim, mówiłam że idę się uczyć do koleżanek. I w sumie nie klamalam zbytnio rodziców, bo ja uczyłam się bardzo dużo na takich spotkaniach. Spojrzałam ba niego po jego słowach, zagryzajac wargi. To tak strasznie bolało, świadomość że mogę go już nigdy nie zobaczyć wypalala mnie od środka czułam się tak samo jak wtedy gdy odeszlam. Czułam się tak jakby ktoś wbijal w moje serce sztylet i przekrecal to raz w jedną raz w druga stronę.
- Tak, tak będzie dla nas najlepiej..
Chociaż tak naprawdę nie wiedziałam co dla nas będzie dobre. Czy nie mogliśmy po prostu że sobą żyć? Tak jak dawniej? Po takim czasie chyba już nie umiemy, albo nie chcemy. I mimo, że zostało nam jedynie parę godzin, blagalam w głębi siebie żeby ta noc nie miała końca.
- Do twarzy Ci z tym zarostem. Już nie wyglądasz jak starszy brat mojego najlepszego przyjaciela, w którym się podkochiwalam.
Zasmialam się bo mieliśmy tyle wspaniałych wspomnień z młodych lat. To było coś co mogło zostać z nami na zawsze. I chyba tylko to nam zostało. Ale nie chciałam teraz płakać, na to przyjdzie jeszcze pora.

[Skylar Woffinden]

Cudowne czasy. Ciężko było pogodzić się z faktem, że prawdopodobnie nigdy już nie powrócą, ale do takich wspomnień trudno się nie uśmiechnąć. Kiedy byli tych kilka lat młodsi, wszystko wydawało się dużo łatwiejsze. Dopiero potem życie zweryfikowało, jak to jest naprawdę. W głębi serca wcale nie chciał, żeby to spotkanie było ich ostatnim, jednak Sky nie widział innej możliwości. To wydawało się najrozsądniejszym ze wszystkich wyjść. Dzięki temu Mikaela będzie bezpieczna, już nigdy więcej nie doświadczy całej tej agresji, która mimo wszystko wciąż w nim tkwiła. Oczywiście, próbował z tym walczyć i wkładał w to ogrom siły, tyle że...często przegrywał. Smutne, ale prawdziwe.
- A ty jesteś dużo piękniejsza. Nie sądziłem, że to możliwe, bo zawsze byłaś najpiękniejszą dziewczyną pod słońcem - odpowiedział z uśmiechem. Przynajmniej przez chwilę to wszystko wydawało się prostsze, tak jak dawniej. Bez nerwów, bez kłótni. Nie do wiary, że przychodziło im to z taką łatwością, po tak dramatycznym i burzliwym związku, jaki za sobą mieli - to śmieszne, że spotkaliśmy się tu przez przypadek - stwierdził po chwili namysłu. W takie przypadki naprawdę trudno jest uwierzyć, bo zwykle zdarzają się tylko w filmach, a tu... Historia godna hollywoodzkiej ekranizacji.
- Chyba jednak ten mój cross nie jest taki zły. Na coś się przydał - stwierdził ze śmiechem. To akurat prawda, bo do Seattle przywiodła go perspektywa zrobienia kariery jako zawodowiec, tu miał szanse trenować w dużym klubie i zgarniać kolejne tytuły. No i mógł odciąć się od dawnych, bardzo nieciekawych znajomości.

[Mikaela Harker]

To wszystko wydawało się aż irracjonalne. Przecież jeszcze kilkanascie minut wcześniej bylismy skłonni pójść każdy w swoją stronę. A teraz? Teraz zachowywalismy się tak jakby nic złego między nami się nie wydarzyło. Uśmiechnęłam się słysząc komplement z ust chłopaka, to było naprawdę bardzo miłe. I chociaż przez chwilę mogłam poczuć się tak jak dawniej. Nawet jeżeli wcześniej obiecałam sobie, że nie stracę przy nim swojej czujności. Tak teraz byłam jak mały szczeniaczek.
- Chyba przestałam już wierzyć w przypadek. Mogliśmy wybrać każde inne miasto, a spotkaliśmy się tutaj. To nie mógł być przypadek. Coś nas tu przywiodlo. Może to jakiś znak.
Wzruszyłam ramionami, chyba zbyt mocno pozwoliłam sobie na wspomnienia tego co było i marzenia o tym co mogło by być. Obiecałam sobie, że już nigdy nie pozwolę mu wejść do mojej głowy i do serca. A teraz? Złamałam nawet własną obietnicę. Ale co miałam zrobic, wciąż bardzo go kochałam. I z boku gdyby ktoś znał nasza historię, mógłby stwierdzić że nie jestem do końca normalna. I chyba była by to prawda.
- No więc, kariera? Tak? 3 lata to długi czas, więc musisz mi powiedzieć na jakim etapie jesteś.
Spojrzałam na niego po czym postanowilam że moja bluza bedzie idealnym kocem do siedzenia. Usiadłam na trawie, by unieść głowę w stronę chłopaka.

[Skylar Woffinden]

Bo taki właściwie był plan. Przecież zanim tu na siebie wpadli, zdążyli się już pożegnać i nic nie wskazywało na to, żeby cokolwiek się w tej kwestii zmieniło. Los naprawdę bywa przewrotny. Minęło raptem kilka dni, a oni znów na siebie wpadli. Świat zdecydowanie był zbyt mały, brakowało w nim wyraźnie miejsca, gdzie mogliby się przed sobą ukryć.
- Takie przypadki nie istnieją, tak myślę - odpowiedział spokojnie. Dobrze było tak zwyczajnie z nią porozmawiać bez napiętej atmosfery i przedmiotów fruwających wszędzie wokół mieszkania. Bardzo miła odmiana, choć w konsekwencji to mogło być dla nich szkodliwe. Sky jednak starał się nie zadręczać myślami o tym, co będzie dalej. Postanowił, że dzisiaj spróbuje się od tego odciąć i zwyczajnie poczuć się jak dawniej, ten ostatni raz. Więcej okazji może już nie być.
- Jestem krótko w Seattle, ale to kompletnie inny poziom niż nasze Red Bank. Nie licząc paru kontuzji to idzie zajebiście - stwierdził z niekrytą dumą w głosie, bo w końcu mógł robić to co naprawdę sprawiało mu radość i rozwijać się w tym. Rodzinne miasteczko chyba tylko uwsteczniało. A zwłaszcza znajomi z klubu... Po chwili zawahania postanowił przysiąść obok dziewczyny, jednak nie chciał dodatkowo mieszać jej w głowie, więc póki co trzymał w miarę bezpieczną odległość. Bardzo chciał ją przytulić, ale to byłoby bardzo, bardzo złe...

[Mikaela Harker]

- Tęsknię za naszym miasteczkiem. Tu czuje się obco. Nie ma moich rodziców, Twojego brata, Twoich rodziców. W pewnej chwili bylismy jednak wielka rodzina. Tutaj jestem sama.. byłam sama.
Wspomnienia rodzinnych stron przyprawiamy mnie o smutek. Tęskniłam za nimi wszystkimi ale jeszcze do tej chwili nie mogłam tam wrócić. Miałam w sobie strach przed spotkaniem chłopaka, A teraz? Siedzieliśmy obok siebie jak dawniej, rozmawialiśmy jak dawniej. Jakby wszystkie wcześniejsze zdarzenia nie miały miejsca.
- 3 lata nie widziałam rodziców. I mimo tego że mama chce mi pokazać że wszystko jest w porządku, to gdy rozmawiamy to czuje jej ból. Wyjechałam właściwie nie żegnając się z nimi. Wsiadlam do auta i zniknęłam. Zadzwoniłam dopiero kilka dni później. Nie mowilam co się stało. A oni chyba woleli nie pytać
Westchnelam cicho podkulajac swoje nogi. Gdy usiadł obok zagryzlam swoje wargii. Mimo, że oboje chcieliśmy swojej bliskości, to targal nami strach. Nie wiedzieliśmy co zdarzy się gdy wzejdzie słońce. Wsluchalam się w jego słowa uśmiechając się delikatnie. Cieszyłam się, że robił to co kochał. To było dla mnie zawsze ważne, nawet jeżeli przypominało konto o wielkim bolu.
-Kontuzje to chyba nie odlaczna część tego sportu. Zresztą tutaj też chyba zaliczyłes kilka upadków, ten kurz mówi wszystko
Zasmialam się, i bez większego namysłu przesunelam się delikatnie do niego. Pierwszy raz w życiu to ja wykonywałam pierwsze kroki. To było coś nie spotykane nigdy wcześniej. Bo to przecież Sky był tym odwaznym. Spojrzałam na niego ukradkiem, by po chwili oprzeć głowę na jego ramieniu przymykajac oczy. Tak, teraz było mi idealnie.

[Skylar Woffinden]

- Też czasem mi go brakuje, ale raczej nie zdecydowałbym się tam wrócić - stwierdził po wysłuchaniu uważnie słów dziewczyny. Red Bank było ich prawdziwym domem, jednak Skylar nie potrafił pozbyć się złych wspomnień z nim związanych, zwłaszcza że było ich całkiem sporo. Jego także przyprawiało to o smutek, więc postanowił, że prędko się tam nie wybierze. Jego zdaniem chyba niekoniecznie było do czego wracać. Może gdyby pogodził się wreszcie z rodzicami, to by coś zmieniło? Tęsknił za nimi, tak samo jak za Colinem. Niestety, Sky był bardzo uparty i niereformowalny pod tym względem.
- Na pewno bardzo to przeżyła... Ale jeszcze wszystko można naprawić. Matka zawsze wybaczy, cokolwiek byś nie zrobiła - powiedział cicho, chociaż sam niekoniecznie w to wierzył. Jeżeli chodzi rzecz jasna o jego relacje z rodziną, które sporo się pokomplikowały odkąd wyjechał. U Miki sprawy mogły się potoczyć o wiele inaczej - masz rację, ale... Gdybym się wtedy nie połamał, kto wie, może startowałbym w mistrzostwach świata. Nie jestem tak dobry, ale nie poddaję się łatwo - uśmiechnął się nieznacznie, gdy Mikaela położyła mu głowę na ramieniu. Fakt, to było bardzo dziwne, ponieważ to zawsze on stawiał pierwszy krok. Tym razem zabrakło mu odwagi. Nie wiedział, na co jeszcze mógł sobie pozwolić, jako że minęły aż trzy lata... A to naprawdę szmat czasu. Oboje zdążyli się bardzo zmienić, wydorośleć. Jedyne na co się odważył to aby ją do siebie przygarnąć i objąć ramieniem. Dobry początek.