autor

[Mae Coleman]

Przepraszam za ten brak odzewu. Pochłonęło mnie życie i to w takim stopniu, że zapomniałam nawet jak się nazywam.
Chłopcy dają mi się we znaki. Praca daje mi się we znaki. Wszystko daje mi się we znaki.
Straciłam ważny kontrakt przez to, że pochorowało mi się najmłodsze dziecko i lekarze nie wiedzieli co mu się dzieje. Był wysypany jak cukierki M&M’sów na podłodze w poczekalni. Pół dnia spędziłam z nim w przychodni, a i tak finalnie dostałam skierowanie do szpitala - na dermatologię. Dziś wieczorem będę szykować go i jutro się wybierzemy. Trzymaj kciuki, że wszystko się ułoży.

Odsunęła się od monitora, słysząc jak w kuchni zaczyna się awantura. Spojrzała tam i głośno westchnęła.

Wujostwo jest przeszczęśliwe, że zostaną pełnoetatowymi niańkami dla pozostałych Łobuzów. Zwłaszcza tego najstarszego. Gigi ostatnio zaczynał eksponować swoją niezależność. Nie mam pomysłu co z nim zrobić. Gdyby żył Charlie, na pewno byłoby inaczej. A tutaj nawet szlabany nie pomagają.
Cieszę się, że mogę do Ciebie napisać, że mogę wracać wieczorem myślami do kogoś, kto trochę mnie rozumie. Szkoda tylko, że nie udało nam się spotkać. Może jeszcze będzie okazja?
Całuję,
Maestro

Za jej plecami rozległ się ryk. To Peter, który najprawdopodobniej oberwał rykoszetem od Jacka, próbującego rozpracować gofrownicę.
- Już idę! - krzyknęła, podrywając się z krzesła.
Ileż ona jeszcze chciałaby mu napisać.