autor

[Christopher Richards]

Cóż, Chris uważał, że mogliby być również zgrani w życiu, jeśli tylko by się postarali. Uśmiechnął się nieznacznie, kiedy powiedziała, że zwątpi we wszystko po tygoniu w towarzystwie Lily. W gruncie rzeczy nie mógł się tego doczekać szczerze mówiąc. Nie przeszkadzało mu to zupełnie, ba! Chciał wątpić, chciał cholernie i chciał patrzeć, jak Lily się rozwija i w ogóle.
– I po raz pierwszy od tych dwunastu lat przegadaliśmy całą noc, nie brakowało nam tematów, wszystko było… Bardziej znaczące – wzruszył ramionami, bo najwidoczniej mu się to wydawało. Kurwa czuł się w tym momencie jak skończony idiota, szczerze mówiąc. I był idiotą. Jebanym idiotą, który nie wiedział, kiedy zamknąć ryj. Widział, że się odpaliła, odetchnął więc głęboko i spojrzał na nią z lekkim zaskoczeniem. Hę?
–Wiesz, że nie o to mi chodzi, Rosie – przetarł twarz dłońmi, bo jednak naprawdę nie miał siły w tym momencie się z nią kłócić i przepychać. Nie chciał wywołać burzy w szklance wody, ale chyba właśnie to zrobił – To źle zabrzmiało – przyznał, drapiąc się po karku i wzdychając ciężko. Wiedział, że nie była mu nic winna. Zacisnął usta, słysząc jej tyradę i spuścił wzrok, bojąc się po prostu pogorszenia sytuacji. Założył spodnie, które w niego rzuciła i wstał z łóżka.
– Nie, to nie moja wina. To ty mi nie powiedziałaś, Rosemarie. I chcesz kurwa sprawy w sądzie?! Będzie sprawa w sądzie, nie ma najmniejszego kurwa problemu – powiedział, gromiąc ją wzrokiem. Nie chciał, żeby tak wyszło, ale w tym momencie nie zamierzał już z nią dyskutować. Chciała się sądzić? Nie miał z tym najmniejszego problemu, ot co! Złapał ją za nadgarstki kiedy tak rzuciła się na niego z łapami.
– Tyle tylko, że zastanów się dobrze, czy na pewno chcesz się sądzić ze mną - oświadczył, patrząc na nią groźnie i mrużąc oczy, a potem zebrał swoje ciuchy i faktycznie wyszedł z jej apartamentu, o!

Ztx2