autor

[Dreamy Seattle]

<div class="lok0"><div class="lok1"><div class="lok2"><img src=https://www.technicalsafetybc.ca/sites/ ... /div></div>

[Kylie Russell]

/ po grach

Ludzie zazwyczaj przyzwyczajają się do rzeczy, które są stałą częścią ich codziennych rytuałów. O pewnych sprawach nie musimy nawet myśleć, po prostu je robimy, ale czasem wystarczy chociaż na chwilę wyrwać się z rutyny, żeby w końcu spojrzeć na nie inaczej. Weźmy taką Kylie. Nie licząc jej własnej rozprawy, nie było jej tu od przeszło dwóch lat i już teraz widać było, że zupełnie naturalnie zmieniła część swoich starych przyzwyczajeń.
Dawna Kylie najchętniej wjechałaby autem wprost do budynku sądu lub przynajmniej zaparkowałaby tak blisko wejścia, jak to tylko jest możliwe, żeby zaraz po rozprawie od razu pędzić do kancelarii. Dziś wolała zaparkować nieco dalej i dojść sobie na spokojnie. W końcu każda kobieta wie, że krótki spacer w szpilkach to dobry trening mięśni łydek, prawda?
Dawna Kylie kupiłaby też kawę w budce nieopodal sądu i narzekałaby, że jest paskudna. Dziś zabrała kawę z domu, w termicznym kubku.
Dawniej, gdy mijała bramki, musiała przerwać rozmowę z szefem, którego wciąż miała na linii. Dziś w analogicznej sytuacji rozmawiała ze swoim facetem, ale dopiero wtedy, kiedy przeszła przez bramki. Nie musiała się rozłączać, nie denerwowała się.
Kto by pomyślał, że krótka odsiadka i zawieszenie aż tak ją zmieni? Nieco się wyciszyła, trochę dorosła, ale nie straciła zawodowego pazura. To dzięki niemu miała pod opieką niezłego klienta, w którego sprawie pojawiła się dziś w sądzie.
Jedno pozostało bez zmian. Windy w budynku sądu wciąż działały głośno.
Okej. Dwie rzeczy. Prokuratorzy wciąż nimi jeździli.
- Evans - skinęła lekko głową na widok starej znajomej. - Wiesz, kiedyś zastanawiałam się, dlaczego nie wybudują wam osobnej windy. Teraz zaczynam się z tego cieszyć - aż puściła jej oczko. - Na które jedziesz?
Russell jechała na samą górę i chyba nie miała nic przeciwko towarzystwu pani prokurator.

[Rain Evans]

Niezależnie od tego, czy miała wolne, czy zasypana była pracą, zawsze znajdowała pretekst, aby wyrwać się z biura, czy w tym przypadku mieszkania. Ubrała się elegancko, ale wygodnie. Miała na sobie biały podkoszulek z niewielkim dekoltem i czarnym nadrukiem, jasne jeansy, czarne szpilki i czarny, jesienny płaszcz. Włosy rozczesała i pozostawiła je rozpuszczone. Musiała odebrać z sądu kilka ważnych teczek, które potrzebne jej były do, nie do końca oficjalnej, pracy w domu. Umówiła się na jedenastą z dobrą znajomą i w budynku pojawiła się przed czasem. Mimo to postanowiła pojechać windą. Czemu miałaby niby męczyć się na schodach w szpilkach, skoro mogła podjechać wygodnie, z uśmiechem na ustach, na górę za pomocą nowoczesnej wciągarki?Poprawiła, stosunkowo elegancką, torbę na ramieniu, którą kupiła sobie kilka dni temu na poprawę nastroju. Zauważyła, że ktoś wszedł do windy, więc przyspieszyła, a stukot obcasów odbił się echem od ścian korytarza. Gdy weszła do środka, zauważyła znajomą twarz. Chwilę zajęło jej, aby przypomnieć sobie dokładnie kto to.
— Pani Russell — powitała ją, uśmiechając się nieznacznie. — Tak się Pani stęskniła? Z tego co pamiętam nie pałała Pani takimi ciepłymi uczuciami, kiedy widziałyśmy się ostatnim razem — odparła, po czym zerknęła ukradkiem na guziki z numerami pięter. — Trzecie — stwierdziła, uprzednio się w tym upewniając. Mimo, że znała ten budynek dosyc dobrze i wiedziała już co gdzie się znajduje, zawsze musiała się upewnić czy jedzie na właściwe piętro. Może po prostu zbyt często jeździła windami? Mimo to nie zamierzała przerzucać się na schody, bo lubiła wygodę.
Nie wiedziała jak bardzo zmieniła się Kylie Russell i czy zmieniła się w ogóle, ale trudno będzie zetrzeć z siebie wrażenie, że jest impulsywną, być może nieobliczalną, osobą, która może zagrażać innym, gdy coś nie przypadnie jej do gustu.
Rain miała tylko nadzieję, że kobieta zgłosiła się po profesjonalną pomoc w nauczeniu się panowania nad gniewem.

[Kylie Russell]

Rzeczywiście, pani prokurator mogła potrzebować chwili, żeby ją skojarzyć, ale przecież nie dlatego, że Russell była jakimś anonimowym adwokatem. Russell miała po prostu dłuższą przerwę, której powody znała pewnie spora część prawniczego świata. Na szczęście wróciła i znów mogła napsuć nieco krwi miejscowym prokuratorom.
- Panna - poprawiła ją. Nie zmieniła jeszcze stanu cywilnego. - Zresztą, jaka pani? Przez to czuję się staro. Przecież wiesz, jak mam na imię.
Ona sama zamierzała zwracać się do swojej rozmówczyni po imieniu. Wiadomo, na sali sądowej było inaczej, wtedy zachowywała się bardziej formalnie, ale teraz, tutaj, w windzie, chyba nie musiała. Zamiast tego wcisnęła przycisk z trójką.
- Tęskniłam za wszystkim. Za adrenaliną, za pracą, nawet za tym okropnym zapachem w szatki. No i oczywiście za wami - czyli za prokuratorami. Zawodowo może i rywalizowali, ale prywatnie naprawdę lubiła kilku z nich. Z jednym nawet przez chwilę się spotykała, potem wynajęła instruktora tenisa i zaczęło się pasmo jej nieszczęść. Nie musiała uczyć się panowania nad gniewem. Zrobiła dokładnie to, co zrobiłaby każda kobieta na jej miejscu, a że odrobinę ją poniosło i uderzyła policjantkę... Była impulsywna, owszem. Całkiem możliwe, że była też nieobliczalna, ale taki już jej urok. Dziś na pewno nikogo nie uderzy, o to Evans może być pewna.
- Co słychać na sądowych korytarzach? Kto jest z kim? Kto już z kim nie jest? Na jakiś czas wypadłam z obiegu i jestem spragniona pikantnych ploteczek.
Orientowała się, jak wyglądało kilka ostatnich, głośnych spraw, pod kątem zawodowym trzymała rękę na pulsie, ale pod względem towarzyskim - kompletnie nie wiedziała, co zmieniło się w czasie jej nieobecności.

[Rain Evans]

Uśmiechnęła się lekko, słysząc jak Russell ją poprawiła. Mimo, że jej rozmówczyni nie nosiła obrączki, to z jakiegoś powodu przyczepiła jej łatkę mężatki. Być może wyglądała jak kobieta, która ma przy sobie mężczyznę, albo podkusiło ją do tego coś innego. Prokuratorzy nie zawsze stawali na przeciw adwokatom, wszystko zależało od sprawy i od strony, po której stoją zajmując się tą sprawą. Zdarzało się, że współpraca szła im świetnie, ale były też sytuacji, w których mogliby skoczyć sobie do gardeł. W ich przypadku nie było braku sympatii wynikającej z pełnionego zawodu, właściwie Rain nie miała nic do kobiety, ze względu na jakość wykonywanej przez nią pracy. Po prostu pamiętała jej impulsywne wybryki, przez które nieco inaczej na nią patrzyła, nawet trudno powiedzieć czy negatywnie czy po prostu inaczej. To tyle.
— Oczywiście… Kylie — odparła, przypominając sobie jej imię po kilku długich sekundach. Często potrzebowała chwili aby przypomnieć sobie imię kogoś, z kim nie miała na co dzień do czynienia. Ba, czasami potrzebowała chwili, aby przypomnieć sobie coś banalnego, szczególnie jak miała dużo na głowie i była rozkojarzona.
— No faktycznie się stęskniłaś, skoro nawet za intensywną wonią szatni. To nawet odrobinę imponujące — stwierdziła, chociaż to nie była do końca prawda. Zawsze brzydziła się szatni, więc nie do końca rozumiała użycie tego przykładu, nawet jeśli w formie żartu. Może była też po prostu w kiepskiej kondycji. Gdy Russel wyraziła chęć poznania ploteczek, Rain uznała, że zdradzi jej coś z pierwszej ręki, aby uniknąć własnie tych ploteczek na swój temat.
— Rozwodzę się — odparła więc, po czym wzruszyła ramionami. Wcześniej czy później i tak każdy by się dowiedział. W końcu papiery pewnie wpłynęły już do sądu.

[Kylie Russell]

Rzeczywiście, miała kogoś. Była związana z fajnym facetem, ale to tej pory nie mówiła o tym głośno, a powodów było co najmniej kilka. Najważniejszym było to, że jeszcze o niedawna mężczyzna pracował dla jej porywczego brata, któremu nie do końca mogłaby odpowiadać taka sytuacja. Ostatnio sporo się zmieniło i teraz nie musiała już z niczym się kryć. Nie musiała też myśleć o tym, że powinna być na sali sądowej, a nie na zawieszeniu, bo wróciła do pracy i zamierzała być jeszcze bardziej upierdliwa, niż zwykle. Co poradzić, taka właśnie była Kylie Russell i to raczej się już nie zmieni.
- Po tak długiej przerwie tęskni się dosłownie za wszystkim - puściła jej oczko. Wiadomo, że była to metafora, bo jednak na co dzień preferowała nieco większe przestrzenie i inne zapachy. Tęskniła za pracą i naprawdę cieszyła się, że znowu mogła działać. Nie lubiła bezczynności. Nie lubiła nudy. Lubiła być w samym centrum wydarzeń, nic więc dziwnego, że chciała wiedzieć jak najwięcej o wszystkim, co działo się w sądowych kuluarach podczas jej nieobecności.
Mimo wszystko nie spodziewała się, że usłyszy coś takiego. Zdaje się, że nawet momentalnie spoważniała.
- Przykro mi - odparła od razu. Zazwyczaj rozwód nie był powodem do dumy i Kylie nie zamierzała sobie z tego żartować. - Mogę wiedzieć, co się stało?
Pytała na serio. Tym razem nie chodziło już o plotki, po prostu była ciekawa. Znały się, nie były dla siebie obce i chociaż może nie zostaną przyjaciółkami, to szczerze się tym wszystkim zmartwiła.

[Rain Evans]

Spojrzała na Kylie badawczo, jakby chciała wyczytać z jej twarzy i gestów zamiary, którymi się kierowała, pytając ją o powód jej rozstania z mężem. Znały się, to prawda, ale nie aż tak dobrze, aby powierzać jej soczyste szczegóły, którymi mogła podzielić się z najbliższymi, czy też tymi dalszymi, o ile by ich coś takiego w ogóle interesowało. Było jednak kilka osób, które mogły takie informacje wykorzystać przeciwko niej w pracy. Z drugiej strony lepiej skonfrontować się z takimi atakami, kiedy się ich spodziewa, niż z zaskoczenia. Poza tym, mimo nieufności, nie chciała też wszystkich wkładać do jednego worka i przyklejać im łatki potencjalnych zdrajców.
Czy naprawdę jej było przykro? Pewnie nie, w końcu to tylko powiedzenia, mające na celu zachowanie się odpowiednio do sytuacji, według standardów towarzyskich, mających na celu nie obrażanie wszystkich wokół swoją ignorancją. Wystarczyło powiedzieć “przykro mi”, aby być w porządku i żeby inni nie mieli cię za buca.
Westchnęła krótko, bo nie chciała wszystkich tak surowo oceniać. Jasne, że te myśli przychodziły czy tego chciała, czy nie. Starała się jednak jakoś je odganiać i starać się nieco bardziej otwierać na innych. Być może Kylie naprawde poczuła współczucie i dobrze jej życzyła. Teraz będą potrzebne jej życzliwe osoby, w końcu została sama.
— Nie dotrzymał przysięgi małżeńskiej — odparła, zauważając, że słowo “zdradził” nie przeszło by jej chyba przez gardło. Nie w takim miejscu i takich okolicznościach. — Nie najlepiej trafiłam, ale mam nadzieję, że lada chwila zamknę ten rozdział na dobre — dodała, po czym lekko się uśmiechnęła. Winda drgnęła i zakołysała się, co sprawiło, że Rain nieco się zaniepokoiła. Nie lubiła ciasnych pomieszczeń.

[Kylie Russell]

Russell zdecydowanie nie miała zamiaru wykorzystywać potencjalnej wiedzy przeciwko pani prokurator. Nie grała fair, pewnie, czasem robiła różne, mocno naganne moralnie rzeczy, ale nie posunęłaby się do tego, żeby na przykład zdyskredytować świadka lub podkopać linię oskarżenia poprzez personalny atak na przeciwnika. Okej, może czasem się do tego posuwała, ale informację o rozwodzie zatrzyma dla siebie i nie będzie to coś, czym będzie dzieliła się nią z innymi, niczym kolejną obyczajową ploteczką. Jeśli będzie miała wygrać z nią na sali sądowej, to zrobi to tylko dlatego, że będzie lepsza.
Ha, okazuje się, że nawet Kylie Russell miewa czasem ludzkie odruchy.
- Tak. Znam to. Co prawda nie z autopsji - bo przysięgi małżeńskiej nie składała - ale znam. Pewnie słyszałaś, dlaczego miałam małą przerwę w pracy. Odrobinę wyżyłam się na facecie, który nie do końca rozumiał, że za lekcje tenisa płacę ja, a nie moja puszczalska bratowa.
Nauka nauką, chodziło o dobra zabawę, a Kylie nie chciała zapraszać do niej innej kobiety. Nie zamierzała w żaden sposób ciągnąć dalej tej znajomości, ale jej instruktor powinien poświęcać czas tylko jej. Musiała go przejechać. Po prostu musiała. Inaczej ucierpiałaby jej kobieca duma.
- Gdybyś potrzebowała dobrego adwokata, polecam Gabriela Hargrove. Pracujemy razem, jest świetny i specjalizuje się w rozwodach - pochwaliła przyjaciela. Owszem, Evans sama znała się na prawie, ale czasem nie zaszkodzi jakaś mała zawodowa konsultacja.

[Rain Evans]

Nie spodziewałaby się, że Kylie Russell jest bardziej w porządku, niż jej się wydawało. Być może po prostu źle ją wcześniej oceniła. Każdy miał prawo się mylić, to w końcu rzecz ludzka.
Sama Rain miała różne rzeczy za uszami i nie zawsze robiła wszystko tak, jak należy. Chociażby naginanie swoich uprawnień, wybielając rodzonego brata. który wpadł w kłopoty. Opiekowała się nim od lat, nie mogła pozwolić aby poszedł siedzieć. Nie znaczyło to, że była złym prokuratorem. Wręcz przeciwnie. Starała się wykonywać swoją pracę najlepiej jak się da. Miała do tego odpowiednie podejścia i talent. W końcu przygotowywała się do tego zawodu, teoretycznie, odkąd straciła ojca.
— Odrobinę— powtórzyła z lekkim uśmiechem. Zawodowo nie mogła przyznać Kylie racji, bo niezależnie od przewinień faceta, nie należało go rozjeżdżać. Prywatnie mogła jednak zrozumieć negatywne emocje jakie obudził w niej trener tenisa. Poza tym poniosła karę, więc obecnie posiadała czyste konto. — Podejrzewam, że Pan od tenisa nie popełni drugi raz tego samego błędu — przyznała, poprawiając torbę na ramieniu. Winda zatrzymała się, a drzwi rozsunęły. Kobiety wyszły z z niej i przystanęły na holu.
— Świetnie, sprawdzę Pana Hargrove, chociaż mam nadzieję, że sprawa przebiegnie bez komplikacji.
Naprawdę chciała mieć to już za sobą, najlepiej jak najszybciej. Zdawała sobie sprawę, że to potrwa jakiś czas, ale być może znajdzie sposób, żeby popchnąć rozwód do przodu. W końcu kto jak kto, ale ona miała swoje znajomości. — Pracujesz dziś? — spytała, zerkając kątem oka na biuro, do którego musiała się udać. Drzwi były uchylone.

[Kylie Russell]

Ich zawód miał to do siebie, że doskonale znały wszystkie kruczki prawne i mogły nimi tak żonglować, żeby osiągnąć swoje. Evans mogła myśleć o tym, że powinna doprowadzić sprawę do sądu dopiero wtedy, kiedy będzie w stu procentach pewna czyjejś winy, a jeśli nie była, to powinna odpuścić, bo przecież nie można dwa razy sądzić kogoś o to samo przewinienie, a Kylie... Jej wystarczyło tylko wzbudzenie wątpliwości u ławników, bez względu na to, czy jej klient był winny, czy nie. Obie pracowały dla ludzi, to zdecydowanie je łączyło, podobnie jak to, że obie były w stanie poświęcić wiele dla swoich braci.
- Nie mam pojęcia. Przestałam się nim interesować, kiedy poszłam siedzieć, potem związałam się z kimś już na poważnie, ale podejrzewam, że wciąż bajeruje swoje kursantki. Oczywiście pod warunkiem, że wrócił na kort, bo złamałam mu kilka kości.
Zemsta jest rozkoszą bogów. Nie to, żeby Kylie była bogiem, ale naprawdę dobrze czuła się z tym, że postąpiła wtedy tak, a nie inaczej.
- Tak, ja też będę trzymać za to kciuki. Mamy za dużo prawnych zawirowań w pracy, żeby jeszcze poświęcać im czas po godzinach - delikatnie się uśmiechnęła. - Ale gdybyś chciała kiedyś wyjść na kieliszek dobrego wina z kimś, kto na pewno nie będzie wypytywał cię o kwestie zawodowe, to wiesz, gdzie mnie szukać. Obiecuję, że nie będę nawet próbowała ugrać wtedy czegoś dla swoich klientów.
Puściła jej oczko. Raz mogła jej odpuścić. I tak wolała załatwiać swoje sprawy bezpośrednio z sędzią, o czym prokuratura zdążyła się już chyba przekonać. Kiedy Kylie chciała, potrafiła być wkurwiająca (a zazwyczaj chciała), ale umiała też być człowiekiem.
- Nie do końca. Nie zapowiadałam się, ale chcę pogadać z sędzią Norrisem. Mój klient chciałby, żebyśmy przesłuchali jeszcze kilku świadków, spróbuję kupić mu jeszcze kilka miesięcy bez więzienia.
Nie będzie miała za złe, jeśli Evans pójdzie robić swoje. Wiadomo, pogawędka w windzie ma to do siebie, że kiedyś się kończy, a Russell też miała do załatwienia swoje sprawy.

[Rain Evans]

Naturalnie Rain chciała wykonywać swoją pracę zgodnie z prawem i swoimi zasadami moralnymi. To, czy była przekonana o czyjejś winie, czy nie, nie zawsze decydowało o tym, czy oskarżony zostanie skazany. Musiała mieć twarde, niepodważalne dowody, a była dobra w ich zdobywaniu. A czy kobiety były do siebie podobne? Każda kobieta sukcesu posiada jakie wspólne cechy.
Kiwnęła głową, słysząc odpowiedź na temat tenisisty. Po Kylie było widać, że odsiadka nie była zbyt dużą ceną za satysfakcję, jaką przyniosła jej zemsta. Rain miałaby pewnie inne zdanie na temat tego, co jest rozkoszą bogów. A czy sama byłaby zdolna do takiego odpłacenia się komuś, kto ją zdradził? Gerald chodził po ulicach Seattle cały i zdrowy, więc jak widać nie.
Uśmiechnęła się lekko, gdy Russell życzyła jej w ten, czy inny sposób powodzenia.
— Jasne, trzymam cię za słowo — odparła, unosząc lekko brwi. Dotknęła dłonią gardła, w niedbałym geście, chcąc lekko pogładzić skórę.
— W takim razie dłużej cię nie zatrzymuje. W końcu czeka cie trudna rozmowa.
Zerknęła wymownie w stronę, po której znajdowało się biuro sędziego. Każdy wiedział, że twardy z niego człowiek. Na całe szczęście. — Do zobaczenia — rzuciła na odchodnym, uniosła nieznacznie jedną z dłoni na pożegnanie i udała się w swoją stronę. /zt