WAŻNE Wprowadzamy nowy system pisania postów/tworzenia tematów w lokacjach. Prosimy o zapoznanie się instrukcją i stosowanie nowego wzoru. Więcej informacji znajdziecie tutaj!

Subfora zostały podzielone na 4 główne działy, oto orientacyjny zakres lokacji, które mogą się w nich znaleźć:
- strefa miejska - ulice, parkingi, tereny zielone, parki, place zabaw, zaułki, przystanki, cmentarze
- usługi - sklepy, centra handlowe, salony kosmetyczne, pralnie, warsztaty
- kultura i instytucje - galerie, muzea, teatry, opera, domy kultury, centra społeczne, urzędy, kościoły, szkoły, przedszkola, szpitale, przychodnie
- życie towarzyskie - restauracje, kawiarnie, kluby, kręgielnie, puby, kina

Dodatkowo w dzielnicach znajdziecie subfora większych firm albo ważnych dla forum i postaci lokacji, np. szczególne kluby, uniwersytet, czy restauracje.

INFO W procesie przenoszenia forum na nowy silnik utracone zostały hasła logowania. Napiszcie w tej sprawie na discordzie do audrey#3270 lub na konto Dreamy Seattle na Edenie. Ustawimy nowe tymczasowe hasła, które zmienicie we własnym zakresie.

DISCORD Jesteśmy też tutaj! Zapraszamy!

UPDATE Postacie chcące uzupełnić swoją KP o nowe treści w biografii mogą skorzystać teraz z kodu update w zamówieniach.

Zablokowany
Awatar użytkownika
0
0

-

Post

Nie była pewna, czy było to dobrym pomysłem. Nie była pewna, co się właściwie dzieje, na czym stoi, ani czego chce, czy czego oczekuje. Oczekiwała czegokolwiek w ogóle? A mimo to, kiedy napisał, że czuje się fatalnie, jest wykończony i chciałby ją zobaczyć, tudzież się przytulić, bez zastanowienia wysłała mu swój adres. W całej tej znajomości przeczyła sobie już tyle razy, że aż strach pomyśleć, że ta kobieta była odpowiedzialną matką. Chciała jedynie luźnej znajomości z benefitem, a mimo wszystko pragnęła wiedzieć o nim więcej i więcej każdego dnia. Chciała niczego zobowiązującego, a mimo wszystko czuła zabawne podekscytowanie w żołądku, kiedy nawiązywał z nią jakikolwiek kontakt – nawet ten tekstowy, kiedy to chociażby ona pytała go raz na czas o głupoty w swoich wiadomościach. Chciała by nie angażowali się w swoje życia, a mimo to nie mogła się doczekać, by zapukał w końcu do jej drzwi. Chciała by nie wiedzieli zbyt dużo o sobie samych, a mimo wszystko w jego towarzystwie rozwiązywał jej się język tak mocno, że ciężko jej było przestać mówić. Cholernie chciała trzymać się na dystans, a mimo to, kiedy otworzyła drzwi i zobaczyła go opartego o przeciwległą ścianę korytarza, uśmiechnęła się lekko, widząc jego zmęczoną twarz. Chciała powiedzieć, by nie podchodził, by nie brał jej w swoje ramiona, bo to wszystko utrudnia, a mimo to, kiedy to zrobił i otoczył jej ciało ramionami, zrobiła to samo. Przesunęła dłoń na jego kark, szepcząc ciche i przeciągłe – Heeeeej – wtulając twarz w jego ciało. Spokój. Czuła się tak cholernie dobrze i tak we właściwym miejscu, że być może nawet odrobinę ją to przeraziło. Przyszedł do niej. Przyszedł do niej. Jezu, przyszedł do niej, bo było mu źle. Nie powinien. Oh, jak bardzo nie powinien. Odsunęła się finalnie, czując jak i on luzuje swój uścisk, ale nie miała ochoty na zbytnie oddalanie się. Przesunęła dłonie na jego twarz i sama przymknęła oczy, kiedy przyłożyła swoje czoło do tego jego. Wszystko będzie dobrze. Wdech i wydech. – Już dobrze – uśmiechnęła się niemrawo, nie wiedząc właściwie… nic. – Twoja noc chyba nie była najlepsza, hm? – stwierdziła szybciej, niżeli pomyślała, że być może wcale nie chce się z nią dzielić tą informacją. Może chciał tylko pocieszenia i zapewnienia, że po burzy zawsze wychodzi słońce, a ten zawadiacko zadziorny uśmiech na jego twarzy za kilka minut na nią wróci?

autor

Awatar użytkownika
0
0

-

Post

Nie spał całą noc. Nie dlatego, że nie mógł spać - mógł i prawdopodobnie gdyby wszystko potoczyło się inaczej, gdyby spędził noc we własnym łóżku, gdyby nie miał nocnego dyżuru, to spałby jak dziecko aż do rana i obudził się wyspany, wypoczęty i rześki jak zazwyczaj. Przede wszystkim to nie on musiałby być tym lekarzem, który nie zdołał pomóc swojemu pacjentowi, przez co ten zmarł. Nie on miałby teraz głowę pełną scenariuszy możliwych, gdyby potrafił cofnąć czas, nie on chciałby mieć supermoce i móc wrócić do wydarzeń mających miejsce tej nocy - raz, dwa lub tysiąc, jeżeli tyle wymagałoby aby w końcu udało mu się zmienić bieg tych wydarzeń i skutki jego działań, lub tego, czego nie zrobił, a mógł. Podobno zrobił wszystko, a przynajmniej tyle usłyszał w szpitalu od współpracowników i przełożonego. Jednak czy aby na pewno? Dlaczego więc czuł się tak źle i podle? Czemu nie miał pojęcia co ze sobą zrobić? Czy wrócić do domu, czy zostać w szpitalu, nie będąc pewnym czy nie zrobi krzywdy i innym pacjentom? Jedyne co przyszło mu do głowy to napisanie do Kaylee. Pomysł szalony, ale może tego właśnie teraz potrzebował? Jej uśmiechu, kilku ciepłych słów i bliskości, której w zasadzie nikt inny nie mógł mu dać.
Więc napisał, dramatycznie, żałośnie i ze zwieszoną głową, ale napisał. W zasadzie nie miał nawet pojęcia, czy Kaylee się zgodzi, aby ją odwiedził. W zasadzie podejrzewał, że raczej nie. Nie tak spontanicznie, nie bez uprzedzenie, nie od razu. Zaskoczyła go, że niemalże od razu wysyłała adres. Jednocześnie poczuł tak niewyobrażalną ulgę, że musiał jeszcze chwilę posiedzieć i odetchnąć, zanim wstał i pojechał we wskazane miejsce. Często w różnych sytuacjach wahał się z decyzją i myślał nad kolejnymi ruchami dłuższy czas. tym razem wszystko stało się tak szybko i był wyjątkowo pewny tego, co robił. Jak nigdy.
Gdy się do niej przytulił wyglądał jak siedem nieszczęść. Podkrążone oczy, rozwiane włosy, lekki zarost i zaszklone, zaczerwienione oczy. — Nie, nie była — odparł lekko zachrypniętym głosem, w zasadzie nie chcąc jej wypuszczać ze swoich ramion. Nie można było tak zostać? Może już na zawsze? A przynajmniej do momentu, kiedy znowu poczuje się lepiej.
Póki co sam nie wiedział do końca czego chce. Czy się wygadać, czy po prostu wspólnie pomilczeć. — Mogę wejść? — spytał po chwili, mając nadzieję, że mu na to pozwoli. Naprawde nie chciał być teraz w innym miejscu. Sam.

autor

Awatar użytkownika
0
0

-

Post

Właściwie mogła mu dać to wszystko. Mogła rzucić kilkoma ciepłymi uśmiechami, jeśli tego akurat potrzebował. Mogła szepnąć kilka podnoszących skrzydła słów, jeśli to miałoby w jakikolwiek sposób pomóc i mogła być blisko, bo tego akurat sama pragnęła i łapała się na tym, że tęskni za jego dotykiem. Byleby tylko to spięcie i rezygnacja zniknęły z jego napiętej emocjami twarzy. Nie przejmowała się swoim domowym ubiorem; miała gdzieś wytarte dżinsy, które opinały jej tyłek, miała gdzieś koszulę lekko za dużą, miała gdzieś okulary wsunięte we włosy, które zawsze wkładała na nos, gdy przysiadała na dłużej do komputera i te beznadziejne kolorowe skarpetki – był tutaj. U niej. Przyszedł.
Jej dobre samopoczucie podupadało, kiedy widziała go takiego rozwalającego się. Serce jej pękało, gdy zerkała w jego zaszklone, zmęczone oczy. Przejechała dłońmi przez jego sztywne ramiona, przesuwając nimi po skórze rąk, finalnie zahaczając palcami dłońmi o te jego. Z lekkim uśmiechem kiwnęła kilkukrotnie głową. Jak dobrze, że rano zaspali z synem do przedszkola – nie miał gówniak czasu, by rozrzucić po całym mieszkaniu swoje rzeczy. Okej, i tak pilnowała, by swoje dyrdymałki trzymał w swoim pokoju, ale mimo wszystko, tak? Ściskając jego palce, pociągnęła go za sobą – do tego świata, do którego wstępu nie miał obecnie żaden inny mężczyzna, do świata, który chroniła najbardziej, bo przecież już się sparzyła, kiedy starała się zaufać, a zaś i tak została sama, bo… bo nie była przecież sama, a to innym było ciężko zaakceptować.
Nie odzywała się, kiedy prowadziła go na salonową kanapę. Nie odzywała się również, kiedy wciąż pozostając blisko, po prostu była. Słowa były zbędne, a milczenie przydatne, kiedy kciukiem raz po raz przejeżdżała przez zarośnięty policzek, albo kiedy poprawiała z uśmiechem kosmyki burzy na jego głowie. Zupełnie jak Keylen. Skłamałaby, gdyby powiedziała, że nie była ciekawa co się stało. Nie wyglądał na kogoś, kto po prostu źle spał. Chciałaby usłyszeć opowieść o dzisiejszej nocy, zatracić się w potoku jego słów - wsłuchiwałaby się w każde jedno, nie przerywając choćby westchnieniem. Przyszedł. Przyszedł do niej, a ona złapała się na tym, że zrobiłaby naprawdę wiele, by kąciki jego ust podniosły się w górę. Niewiele jednak mogła, chcąc dać mu swobodę, której najwyraźniej potrzebował. – Czego potrzebujesz? Zrobię ci kawę, dobrze? Zaraz wracam – małe kroczki, choć na razie nie ruszyła się nawet o jeden. Kawa? Drzemka? Prysznic? Śniadanie? Cisza? Było jej wyjątkowo wygodnie w jego ciepłych ramionach. Kurwa. Musiała mu powiedzieć. Musi. Może kiedyś? Tak, kiedyś będzie lepiej.

autor

Awatar użytkownika
0
0

-

Post

To prawda, że trochę się rozwalił i wcale nie był z tego dumny. Uważał, że mężczyzna powinien być silny, a słabość, czy może bardziej emocjonalność, to kobieca cecha, którą zresztą bardzo w kobietach lubił. Podobała mu się w nich delikatność i taka typowa kobiecość, bo on chciał być przede wszystkim siłą, na której kobieta mogłaby się oprzeć. To on powinien nieść ją, nie ona jego. Nie chciał jej martwić, zawracać głowy, przeszkadzać w jej własnych sprawach. Mimo wszystko potrzeba bliskości była zbyt silna, a wydarzenia minionej nocy zbyt bolesne. Czasami tak się po prostu dzieje i zanim się człowiek obejrzy tkwi po uszy w tym, w czym tkwił on. Sam nie wiedział jak to nazwać i nawet nie miał siły bardziej się nad tym zastanawiać. Po prostu tu był i brał od Kaylee jej gościnność, jej zainteresowanie, jej troskę i czułość. Nawet jeśli to nie powinno było się wydarzyć, to stało się i z jakiegoś powodu czuł się w tej chwili tak, jakby był we właściwym miejscu. Tyle sprzecznych emocji, że w zasadzie sam się trochę gubił. W tym wszystkim nie zauważył opinających się na pośladkach kobiety jeansów, co akurat było wielką szkodą. Nie zauważył też niczego niespodziewanego, jak rzeczy należących do małego chłopca, który mieszkał tu z mamą - co nie było niczym niezwykłym, skoro faktycznie w salonie nic takiego nie było.
Dotyk Kaylee sprawiał, że Skyler czuł się trochę lepiej, jakby jej bliskość łagodziła ból albo odejmowała część cierpienia, które wniósł wraz ze sobą do jej domu. Obawiał się, że odrobinę tego bólu tu zostawi, dodając brunetce zmartwień. Czuł ulgę również w tej ciszy, która poniekąd również koiła nerwy. Kojarzyła się ze spokojem.
Usłyszał o kawie i tylko kiwnął głową. Kawa brzmiała dobrze, chociaż nie był pewien czy zmniejszy ten ostry ból w skroniach, który sprawiał, że Bernthal był odrobinę rozkojarzony. Czy ona odeszła? Czy dalej tu była? Czuł jej zapach i ciepło ciała. Może jednak wcale nie chciał kawy, a przynajmniej nie chciał, by ona po nią poszła. Niech zostanie. — Nie udało mi się jej uratować.
Słowa po prostu popłynęły, a im więcej mówił, tym lżejszy się czuł. — Nie udało, mimo że bardzo chciałem. Przyszła za późno, a może to ja byłem zbyt wolny. Miała zaledwie dwadzieścia osiem lat, a na imię Sara. Zmarła o czwartej czterdzieści siedem.
Dokładnie pamiętaj najmniejsze szczegóły, co było zaskakujące, bo kompletnie nie pamiętał drogi, którą przebył do Kaylee spod szpitala.

autor

Awatar użytkownika
0
0

-

Post

Może. Może gdyby teraz przykładali uwagę do mniej przyziemnych rzeczy. Może gdyby otworzyli nie te drzwi, które trzeba, ich oczom ukazałaby się góra ubrań, które rzuciła na łóżko syna, by je później poukładać w jego szafie. Może gdyby zaglądnęli do kuchennego zlewu, zobaczyliby kolorowy, plastikowy kubek, którego nie zdążyła umyć po śniadaniu. Może gdyby postawił stopę kilkanaście centymetrów dalej, nadepnąłby na tego jednego klocka lego, który zawieruszył się pod kanapą. Może gdyby niedomknięta szafka pod telewizorem była otwarta jeszcze szerzej, to dałoby się zobaczyć ulubione filmy dvd czterolatka? Szczegóły. Szczegóły, które w tym momencie były tak cholernie nieistotne i absolutnie niezauważalne. W tym momencie, bo przez ostatnie cztery lata, to one nakręcały jej życie. Te plastikowe naczynia, te klocki i dziecięce ubrania. Nie miała czasu by się zanosić emocjami, by się użalać nad swoim życiem. Czasami tylko pękała w nocy, kiedy krzyk dziecka po raz kolejny roznosił się po domu, a ona r y c z a ł a razem z nim, już kompletnie nie wiedząc co mu dolega. Sama. Nie mógł dać jej przespać choć trzech godzin? Była emocjonalna, płakała, krzyczała, panikowała i czasami traciła nadzieję. Ale była twarda. Dla Keykeya. Jak przyjemnie było być teraz podporą nie da śniącego koszmary syna, a dla tego faceta, którego przesunęła w prawo na beznadziejnym tinderze. Jak to możliwe, że kilkanaście tygodni temu odmówiła sobie jego ciepłych ramion i wyszła w nocy z jego łóżka? Czy teraz powinna mu powiedzieć, by sobie już poszedł, by dał sobie radę sam? Czy powinna powiedzieć, że nie jest osobą, której powinien ufać i u której powinien szukać pomocy? Nie potrafiła. Jeszcze nie teraz. Musnęła ustami jego ciepłe czoło, a zaś przywarła do jego skroni, nie odsuwając się przez dłuższy moment.
Nie zdążyła się nawet odezwać w przerwie między jego słowami, kiedy znowu zaczął mówić. Dobrze, niech mówi. Przymknęła oczy, składając całość do kupy i pokiwała przecząco głową. – Skyler… byłeś w szpitalu, miałeś dyżur, tak? – potrzebowała jedynie lekkiego skinięcia głową, potwierdzenia, że nie mówią o nikim znajomym. – Jesteś wykończony, powinieneś… odpocząć, zdrzemnąć się choć parę minut – to po pierwsze. To trochę ukoi nerwy. Nie była pewna, czy jej kanapa to odpowiednie do tego miejsce. Przesunęła dłoń na jego policzek, a drugą na brodę, zmuszając by spojrzał jej w oczy. – Nie udźwigniesz wszystkiego na swoich barkach, Sky. Czasami trzeba odpuścić – zupełnie nie wiedziała co mu powiedzieć. Miała totalną pustkę w głowie, więc kolejny moment ciszy musiał mu wystarczyć. Nie próbowała sobie wyobrazić jego determinacji, kiedy walczył o jej życie, ani zawodu na twarzy, kiedy docierało do niego, że po prostu się nie da. Nie próbowała, a mimo to miała wrażenie, że widzi to wszystko przed oczami. – Dobrze, że miała akurat ciebie przy sobie w ostatnich chwilach. Gdyby było coś, co mógłbyś zrobić, jestem pewna, że byś to zrobił. Nie możesz obarczać się taką winą, zwariowałeś? – no halo, czy on oszalał?

autor

Awatar użytkownika
0
0

-

Post

Sprowadzony na ziemię został dosyć brutalnie, chociaż czy aż tak bardzo niespodziewanie? W końcu wiedział, że takie rzeczy się dzieją, że nie są rzadkością i że jak najbardziej mogą przytrafić się jemu samemu. Nie miał super mocy, nie czynił cudów, był tylko człowiekiem, niestety nie nieomylnym. Skoro czuł się tak źle, mimo że podobno nie popełnił błędów, to w jakim byłby stanie, gdyby pacjent zmarł jednak z jego winy? Wolał o tym nie myśleć. Tak naprawdę czuł się mimo wszystko trochę winny. Tak, jakby uważał, że mógł się bardziej postarać, czy znaleźć jakiś magiczny, genialny sposób na uratowanie pacjentce życia. Czasami w serialach medyczny byli tacy geniusze, którzy w ostatniej sekundzie wpadali na pomysł, dzięki któremu ratowali życie, w przypadkach, z pozoru, beznadziejnych.
Nagłe zejście na ziemię spowodowało więc, że nie zwracał uwagi na szczegóły, na uchylone szafki, zamknięte drzwi, za którymi kryły się ważne informacje, na klocek, dziecięcą zabawkę, ukrywającą się pod kanapą tak blisko, a jednocześnie tak daleko. Nie myślał teraz też o wielu rzeczach związanych z samą Kaylee, jak to gdzie ją poznał, jak skończyła się ich pierwsza wspólna noc, ani że miał zgagę po plackach z proszku, który mu podarowała. Liczyło się tylko to, co było tu i teraz, co czuł i co przeżywał tak rozkojarzony, rozczarowany i jednocześnie wdzięczny kobiecie, która postanowiła go wesprzeć w tym trudnym momencie. Czuł jej ciepło, jej pocałunki i nie potrafił, ani nie chciał, tego przerwać.
Był minionej nocy w szpitalu na zmianie? Tak. Był wykończony? Jak najbardziej. Powinien odpocząć? Pewnie tak. Zdrzemnąć się? Byle nie miał koszmarów. Czy udźwignie wszystko na swoich barkach? Nie był w stanie, nawet jeśli bardzo chciał.
Kaylee miała racje i obydwoje o tym wiedzieli. Dlaczego w takim razie Skyler się nie odzywał? Tak długo milczał.
Zwariował? Czuł się niestabilny emocjonalnie, jakby miał lada moment wybuchnąć, ale czy czuł się niezrównoważony? Chyba… nie.
Ja — mruknął, chcąc prawdopodobnie powiedzieć coś ważnego. Coś na usprawiedliwienie? Podziękować? Znowu się obwinić? Przyznać jej rację? Nie zgodzić się z nią?
Zwilżył spierzchnięte usta językiem i głęboko odetchnął. — Napiłbym się czegoś. Czy ta herbata aktualna? — spytał, próbując się nawet uśmiechnąć, chociaż to kiepsko mu wyszło. Butler prawdopodobnie poszła do kuchni zrobić obiecaną herbatę, a gdy wróciła, jego już nie było. Przynajmniej w pewnym sensie. Odpłynął na kanapie niczym zmęczone zabawą dziecko tuż przed popołudniową drzemką. Nie chrapał, po prostu cicho i miarowo oddychał, z policzkiem przyciśniętym do oparcia kanapy. Ręce założone miał na klatce piersiowej, a nogi wyciągnięte przed siebie, opierał po prostu na podłodze.

autor

Awatar użytkownika
0
0

-

Post

Słysząc jego zająknięcie… naprawdę nie wiedziała jak mu pomóc i czuła się absolutnie bezużyteczna. Chciałaby powiedzieć, że przecież te niesamowite chwile też gdzieś tam są i to na nich powinien się skupić. Pomyśleć o rodzicu, który był mu wdzięczny za uratowanie gówniaka albo o kobiecie, która dzięki niemu nie straciła męża. Dało się tak w ogóle?– Herbata, jasne, zaraz wracam – kiwnęła głową lekko i zwlokła się w końcu z tej kanapy, by na parę sekund zniknąć w kuchni, a kiedy wróciła z kubkiem gorącego napoju, nie mogła się nie uśmiechnąć. Zerknęła na zegarek (czysto asekuracyjnie) i sięgnęła po koc leżący na fotelu, a kiedy najdelikatniej jak potrafiła próbowała go nakryć, poczuła jak lekko przebudzony łapie ją za ubranie, chcąc najpewniej złapać ją za rękę. Tak było? Nie było? Nie wiedziała, ale czemu miałaby się sprzeciwiać i nie skorzystać z tego niemego zaproszenia? Westchnęła cicho, kiedy wtuliła się w jego ciało i pomimo tej ciasnej kanapy, wcale nie było tak mało miejsca, bo dość szybko odpłynęła.
Nienawidziła tej ruletki drzemkowej, kiedy nie nastawiała budzika, toteż kiedy po jakimś czasie poczuła poruszenie Skajko, sama się przebudziła. Kilka chwil leżała w tej błogiej ciszy i nieświadomości, kiedy nagle zaczęły do niej docierać bodźcie z zewnątrz. Ile spała? Osiem minut? Cztery godziny? Czy przedszkole już zamknęli? BOŻE?! Zerwała się dość szybko, dość niezgrabnie, bo odwracając się w stronę telefonu uderzyła całkiem mocno w podbródek Bernthala. Cóż za pobudka z gracją. Ała. – Jezu, przepraszam – jęknęła, układając dłoń w owym miejscu na jego twarzy. Nie przeszkodziło jej to w tym, by zerknąć na godzinę w telefonie. Uf. Nie było tak źle, mieli jeszcze nawet sporo czasu. – Przepraszam – powtórzyła raz jeszcze, tym razem z uśmiechem i teraz już wracając wzrokiem do jego twarzy. Biła się szalenie z myślami - powinna korzystać i brać tę bliskość, którą był w stanie jej podarować, której tak długo nie miała i której tak mocno pragnęła, mimo że wiedziała, że najpewniej w niedługim czasie to wszystko się skończy, czy powinna być bardziej rozważna by później po prostu bolało mniej? Z lekkim westchnieniem się podniosła, by ostatecznie usiąść obok. Nie odsuwała się, wciąż pozostawała w zasięgu jego dłoni, jednakże maleńkimi resztkami rozumu starała się zachować jakikolwiek dystans. Czy miało to sens? Fuck no. – Herbata, tak? – ta na stole już dawno zimna, halo, marnuje jej napoje, musi robić nową. Zerknęła na niego, mając nadzieję, że ten czuje się już choć trochę lepiej. Czy było to w ogóle możliwe? Chyba zapyta później, bo… - Zrobię ci… coś do jedzenia, dobrze? Powinieneś coś zjeść - żeby tylko nie powiedzieć śniadanie. Nie wiedziała, czemu tak mocno zapadło jej to w głowie, ale tak - Z R O B I mu śniadanie, mimo że z jakiegoś bezsensownego powodu nie chciała tak tego nazywać. Oczywiście tylko i wyłącznie wtedy, kiedy Skyler nie rzuci teraz głupiej ironii albo żartu odnośnie tego, co właśnie zaproponowała, bo wiedziała już, że to potrafi. Wtedy najpewniej przypadkiem przypaliłaby każdą jedną grzankę.

autor

Awatar użytkownika
0
0

-

Post

Problem tkwił w tym, że nie bardzo potrafił skupić się na pozytywach, kiedy to jedno pechowe, negatywne zdarzenie tak bardzo go zdołowało. Często te ciężkie, świeże wspomnienia, przesłaniają inne. Czy to minie z czasem, czy może musi użyć siły, by pozbyć się tego poczucia beznadziejności.
Spał na pozór spokojnie, twardo i cicho. Nie poruszał się, nie chrapał, a jedyne oznaki życia to bijące w klatce piersiowej serce i ciepło jego ciała. Chyba nic mu się nie śniło, a przynajmniej nie pamiętał, żeby tak było, kiedy się już obudził. Nie pamiętał też, żeby złapał Kaylee za rękę, zapraszając ją w ten sposób do wspólnego snu. Mimo wszystko miło było obudzić się tuż przy niej, czuć jej zapach, jej ciepło i jej gładką skórę tuż przy jego. Sielanka nie trwała zbyt długo z dwóch powodów. Po pierwsze przypomniał sobie, czemu towarzyszył nieprzyjemny skurcz żołądka, z jakiego powodu w ogóle się tu znalazł. Po drugie, chwilę później został uderzony przez Kaylee w podbródek. Uderzenie było stosunkowo silne, więc odchylił głowę, chcąc czy nie chcąc i zmrużył oczy, z ulgą przyjmując fakt, że nie ugryzł się w język. Spojrzał na kobietę, jeszcze odrobinę zaspany, zastanawiając się, co mu do głowy strzeliło, żeby zawracać jej głowę swoimi problemami i w dodatku zasypiać na kanapie w najmniej oczekiwanym momencie. Gdyby jego wizyta nie była tak niespodziewana, to może by się nawet uśmiechnął. — To ja przepraszam, że zasnąłem — przyznał, chwytając ją lekko za nadgarstki i opuszczając jej dłonie, chociaż ich nie puszczając, przynajmniej nie tak szybko. — Pewnie masz co robić, a ja zabieram ci tylko cenny czas — dodał i cicho odchrząknął, w końcu decydując się na rozluźnienie uścisku. Dobrze mu z nią było, może tym bardziej uważał, że na to nie zasłużył. Przeczesał palcami swoje włosy i przetarł oczy.
W zasadzie chciał zaproponować, że już pójdzie, ale ona wtedy wypaliła o herbacie i jedzeniu. Zerknął na nią kątem oka, nie bardzo wiedzieć co z tym wszystkim zrobić. Z nią, z sobą samym, ze wszystkim, co wydarzyło się przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny. Czy mu przeszło? Chyba nie. Czy czuł się lepiej? Może trochę… W końcu się przespał. — Tak. Dobrze — odparł, mając wrażenie, że słyszy swój głos jakby z oddali, jakby do niego nie należał. Nie było żartu. Być może wyczuł, że kobieta mogłaby się zemścić, a może po prostu przestał umieć żartować? Oby nie.

autor

Awatar użytkownika
0
0

-

Post

Gdyby potrzebował leżałaby przy nim tak długo, aż zakomunikowałby jej, że czuje się nieco lepiej. Gdyby potrzebował pozwoliłaby mu na samotny sen tak długo, nim nie byłaby zmuszona powiedzieć, że musi już iść. Gdyby potrzebował nie odzywałaby się w ogóle, albo mówiła dużo. Ale nie wiedziała. Nie wiedziała czy potrzebuje bliskości, czy może samotności? Nie wiedziała jak mu pomóc, bo jej tego nie komunikował, co absolutnie rozumiała. Była instynktowna, napędzały ją własne bodźce, mając nadzieję, że choć trochę, choć maleńką odrobinę spowoduje, że Sky poczuje się lepiej. Czy było to w ogóle możliwe? Szczerze powiedziawszy nie sądziła, ale przyszedł tutaj, wybierając ją, a nie wspomnianą wyżej samotność, więc co mogła więcej, prócz tego, by po prostu być? Wybrał idealną porę dnia, bo pewnie popołudniem albo wieczorem musiałaby odmówić, więc…
- Daj spokój – zerknęła na jego dłonie na swoich nadgarstkach, nie będąc pewną, co chce jej tym przekazać. – Nie taką pobudkę chciałam ci zaserwować – żeby nie myślał, że to przez to, że zasnął, bo totalnie jej to nie przeszkadzało. Zabrała w końcu swoje dłonie, kiedy i on poluzował uścisk, by się w końcu podnieść. – Nie przeszkadzasz, Skyler. Mam spotkanie dopiero za jakiś czas, a resztę dokończę wieczorem. Cieszę się, że przyszedłeś – uśmiechnęła się lekko ostatecznie, bo mimo wszystko, dał też jej możliwość ponownego zobaczenia, więc… było dobrze, prawda? A ona doskonale wiedziała, jak pożytkować swój czas, a ten spędzony z nim, był naprawdę fantastycznie wykorzystany.
- Wstawaj, chodź – kiwnęła głową na kuchnię, wychodząc z założenia, że trzeba jakoś rozproszyć jego myśli, mimo że nie bardzo wiedziała, jak to zrobić. Z czterolatkiem poszłoby jej fantastycznie, gorzej już było z dorosłym facetem. Ok. wiedziała, co mogłoby zadziałać, ale to chyba nie pora na to… - Kawa czy herbata? – fu, nienawidziła herbaty, ale już nie była pewna o co sam prosił. Z jedzeniem może poczeka. Sama nie była w stanie niczego przełknąć, kiedy czuła nieprzyjemny ucisk żołądka – w swoich małych katastrofach zamykała się sama w sobie, nie szukając żadnego towarzystwa i z wszystkim radząc sobie w samotności. Tak długiej samotności, na ile pozwalał jej Keylen. – Obiecaj, że położysz się w domu normalnie do łóżka, dobrze? – odezwała się, kiedy poczuła, że zmaterializował się w kuchni. Taka drzemka w niczym nie pomoże. – Może powinieneś wziąć wolne, myślałeś o tym? – zaproponowała, wyciągając kubki z szafki.

autor

Awatar użytkownika
0
0

-

Post

Ona sam do końca nie wiedział, czego tak naprawdę teraz potrzebuje. Wszystko, co robił, robił po części instynktownie, jakby jego ciało samo wiedziało, co jest dla niego najlepsze. Jak widać, nie chciał być sam, ale nie chciał też być z większością znajomych sobie ludzi. Chciał być z nią, z Kaylee. Tak naprawdę wszystko jedno co by zrobiła, wystarczyło, że była sobą i była obok. Dawała mu wsparcie i był za to wdzięczny, a że nie potrafił się teraz odpowiednio zachować, skoro zasnął u niej na kanapie, ani należycie odwdzięczyć, skoro nie myślał do końca jasno, świadczyło tylko o jego kiepskim stanie psychicznym. Powinien wziąć się w garść, ale to nie było takie proste. Podobno potrzeba czasu, tylko ile?
Być może w tym całym zajściu odpowiednie miejsce i czas zagrały główną rolę. W końcu on sam nie wybrał pory dnia, w której postanowił ją odwiedzić. Tak wyszło i jak widać, wyszło dobrze. W tej całej beznadziejnej sytuacji, chociaż jedno się udało.
Patrzył na kobietę uważnie, coraz bardziej rozbudzony, gdy ta do niego mówiła. W zasadzie powiedziała to, co on chciał usłyszeć w odpowiedzi. Nie miał pojęcia czy to przypadek, czy może są po prostu dobrze dobraną parą. Parą znajomych oczywiście. Kochanków? Przyjaciół? Zmarszczył lekko brwi, starając się o tym teraz nie myśleć. Pomogła mu w tym komenda, wypowiedziana po chwili przez Kaylee. Te dwa krótkie polecenia podziałały na niego jak marchewka na osła. Wstał i po prostu poszedł tam, gdzie go zaprosiła - do kuchni. — To może kawa — mruknął z nutą niepewności w głosie. Chyba powinien się do końca obudzić, przynajmniej na tyle, żeby trafić do domu, wziąć prysznic, zjeść coś i dopiero porządnie wyspać.
Kiwnął głową w odpowiedzi na jej prośbę, rzucając jej odrobinę winne spojrzenie. Nie dziwił się, że tak powiedziała, w końcu zachował się jak ktoś, kto kompletnie sobie nie radzi i trzeba go instruować. Przynajmniej miał dowód, że nie jest jej obojętny. To chyba dobrze? Na pewno dobrze, skoro to zauważył i dobrze się z tym poczuł.
Na jej słowa o wzięciu wolnego, na krótko się zamyślił. W zasadzie chętnie by sobie zrobił krótki urlop, a wcześniej o tym nie pomyślał. — Chyba tak zrobię — przyznał, obserwując Kaylee podczas robienia kawy. — Przyda mi się wolne — dodał, drapiąc się po lekko zarośniętym policzku. Dopiero teraz, mimo że ukradkiem, rozejrzał się dookoła. — Pracujesz w domu? — zapytał, nie mając pojęcia, czemu akurat to pytanie przyszło mu do głowy. Przez chwilę nie mógł sobie przypomnieć, co Kaylee robiła zawodowo. Dziennikarka? Nie… Chyba coś z fotografią. Skyler miał to do siebie, że jego pamięć była co prawda dobra, ale niekiedy krótka.

autor

Awatar użytkownika
0
0

-

Post

Będąc tę krótką chwilę przed nim w kuchni, dudniąca myśl przebiegła przez jej głowę – czy to dobrze, że on tutaj był? Że zaprosiła go do tych czterech ścian, pozwalając tym samym by poznawał ją po trochu coraz bardziej? By i ona poznawała jego? Dobra, dość, to tylko facet, z którym spotkała się… dwa razy? A mimo to, zgarnęła z blatu kolorową łyżeczkę i włożyła do zlewu, a zaś zerknęła na niego z lekkim uśmiechem, kiedy usadawiał się w kuchni. Naprawdę nie miała pojęcia co potrzebował usłyszeć. Była natomiast pewna, że wiedział, że zdawał sobie sprawę i był przekonany, że w jego zawodzie takie rzeczy się zdarzają, prawda? Bo się zdarzają, częściej niż rzadziej, niestety. Wyglądał już nieco lepiej niżeli te kilka godzin wcześniej, gdy otworzyła przed nim drzwi mieszkania – może nieco zaspany, może mający włosy w szalonym nieładzie, może dodawało mu to cholernego uroku, ale wciąż lepiej. – Kawa. Zwykła, czarna? – nie wiedziała, skąd miała? Uśmiechnęła się, kiedy jej powiedział jaką lubi, a jeszcze szerzej, kiedy podawała mu gorący kubek, bo mimo że nie było to nic wielkiego, to jednak spełnili właśnie jakiś tam poranny rytuał uskuteczniany codziennie przez miliardy ludzi. Wziąwszy w dłonie swój kubek z napojem bogów, zwróciła się w jego stronę, opierając się tyłkiem o blat. – Powinieneś. Nawet jeden, dwa dni, to naprawdę resetuje głowę – nie wiedziała co mówiła, ale wydawało jej się, że właśnie tak było. Ostatni wyjazd (nie w celach zarobkowych) miała naprawdę dawno temu. – Chciałam powiedzieć, że natura potrafi działać zbawiennie, ale chyba to bez sensu, skoro mieszkasz na wodzie? – to lekki żart już był, tudzież zaczepka, ale nie potrafiła powstrzymać swojej osobowości, licząc na to, że nie jest to za wcześnie. Mimo że nie chciała, spojrzała przelotnie w ekran telefonu, który sekundę wcześniej dał o sobie znać. Zmarszczyła brwi, zatrzymując na nim wzrok chwilę dłużej. Serio? Gorączka? Najzdrowsze dziecko na świecie - to, które choruje raz na rok, to które może ganiać z bosymi nogami po, kurde, śniegu i nic mu nie będzie, musi mieć gorączkę akurat teraz? Jezu. Wypuściła powietrze z płuc i kiwnęła głową. – Głównie tak. Pół na pół. W terenie, później w domu, czasami gdzieś dalej… dużo na laptopie – chyba gubiła myśli, trochę niespójnie tłumacząc to, o co pytał, ale jak, kuwa, mógł nie pamiętać. Przecież się naśmiewał z niej - jej ciekawskiej strony. Czy nie miała poprawić jego wizerunku na tindera? W tym tygodniu dopinała ostatnie szczegóły wystawy, co zabierało jej, o dziwo, masę czasu, ale już nie mogła się skupić wystarczająco by mu o tym opowiedzieć. A chciałaby. Jak mocno chciałaby mu opowiedzieć tak wiele rzeczy. Kurwa. Bardzo nie lubiła tego co zaraz powie. – Przepraszam, Skyler, ale musisz już iść. Dasz sobie radę? – wykrzywiła niewinnie usta, czując się cholernie głupio. Czy tłumaczenia były mu potrzebne? Miała nadzieję, że nie, bo wolała nie mówić nic, niżeli mówić nieprawdę. W żadnym wypadku nie miała go za mięczaka, po prostu się martwiła.

autor

Awatar użytkownika
0
0

-

Post

Był nie tylko w nieładzie. Był w rozsypce. Przynajmniej tak się czuł na tę chwilę. Pewnie, że zdawał sobie sprawy, że takie rzeczy się zdarzają. W końcu to szpital. Do tej pory zdarzały się jednak jego kolegom, nie jemu. Zdarzały się w ich opowieściach, nie tuż przed jego oczami, kiedy totalnie się niczego nie spodziewał. Wstrząsnęło to nim, chociaż zawsze myślała, że gdy spotka to jego, będzie przygotowany i zniesie to z podniesioną głową, wyprostowanymi ramionami i siła, z jaką się zawsze utożsamiał. Niestety nie zawsze wszystko idzie po myśli i życie zaskakuje, nawet jeżeli nie życzymy sobie być zaskakiwanymi.
Gdyby spojrzał teraz w lustro, to fryzura też by go pewnie zaskoczyła. Włosy zawsze miał niesforne, a ciemne kosmyki lubiły chodzić własnymi drogami i sterczeć na wszystkie strony. Sięgnął po kubek z kawą i podziękował, zatrzymując na moment wzrok na jej dłoniach. Widział jej, i czuł, już wcześniej, ale nigdy nie zwrócił uwagę na to, jakie są delikatne i drobne.
— Może wyjechałby na kilka dni z miasta, żeby od tego odpocząć — mruknął niby do niej, chociaż po części do siebie. Spojrzał na nią, gdy mówiła o naturze, w pierwszej chwili nie do końca rozumiejąc. Dopiero po kilku sekundach przyszło olśnienie. — Ach tak. Faktycznie. Chociaż dowiedziałem się o tym dopiero po przeprowadzce. Wtedy też odkryłem, że kocham wodę i że pływanie bardzo odpręża — stwierdził, na moment jakby zapominając o kłopotach i skupiając się na tym konkretnym temacie. Jego ciało było jednak spięte, nawet jak przez chwilę umysł chował stresujące zdarzenia za zasłoną innych myśli. Wypił kilka łyków kawy, opowiadając jej trochę o tym, jak często pływa i o Kawie, która swoją drogą na pewno już za nim porządnie tęskniła.
Słysząc jej słowa, zerknął odruchowo na zegarek. Zmieszał się, co znowu go zaskoczyło. Chyba poczuł się zbyt pewnie, może przez ę drzemkę, może przez jej gościnność, może tak po prostu się zapomniał. W każdym razie poczuł się dziwnie. Sam nie potrafiłby tego na tamten moment określić. — Tak, oczywiście — odparł, odrobinę sztywno, chociaż siląc się na uprzejmy ton. Dopił pospiesznie kawę i wstał. — Wybacz, nie będę ci przeszkadzał.
Wycofał się powoli z kuchni, zastanawiając gorączkowo co jeszcze powiedzieć i czy w ogóle coś mówić. Odchrząknął krótko. — Dzięki za kawę i jakbyś chciała, to napisz czasami co u ciebie — mruknął w końcu, po czym czmychnął z jej mieszkania, z poczuciem winy. Nie miał pojęcia gdzie zniknęła jego pewność siebie, jego poczucie humoru i dystans do siebie i innych. Może nie powinien był w ogóle do niej przyjeżdżać. Co on sobie myślał. Przecież był obcym facetem, którego raczej niechętnie chciała wpuścić do swojego życia. Przecież dobrze to czuł i to już od ich pierwszego spotkania, kiedy wymknęła się nad ranem z jego łóżka i gdyby nie przypadek, więcej by się nie spotkali. Odjechał z mieszanymi uczuciami do siebie, aby zając się swoim psem i wykonać kilka telefonów odnośnie urlopu. / zt

autor

Zablokowany

Wróć do „Domy”