autor

[Ackley Lanaghan]

Cholerna ulewa. Nie przypuszczał, że Seattle czeka większa klęska żywiołowa, niż ta zwana Ackley Lanaghan. Serio, Puszka Pandory, której otwarcie obwieścił mu zatkany odpływ jego wysłużonej umywalki, eskalował w zaskakujący sposób. Początkowo nie zrażał się sytuacją, żartując w towarzystwie Amiry, gdy okolica powoli skąpała się w ciemności spowodowanej przerwą w dostawie prądu. Nie należał do mruków, którzy to w każdej złośliwości rzeczy martwych doszukują się życiowej katastrofy. Jednak jego nastawienie zmieniło się diametralnie, gdy sącząc kawę z ulubionego, wyszczerbionego bubka dostał wiadomość z centrali. Wszystkie jednostki straży miały zostać postawione w stan gotowości, co wiązało się nieuchronnie z końcem upragnionego wolnego wieczoru. Na domiar złego, gdy już doszło do akcji, w której to jego zastęp w końcu mógł jakkolwiek przysłużyć się mieszkańcom miasta, dyspozytornia postanowiła skierować ich w niewłaściwe miejsce. Jak gdyby przekazanie poprawnych danych lokalizacyjnych było czymś, czemu trudno jest sprostać. Wściekłość, którą czuł tamtym momencie, przybierała na sile z każdą straconą minutą.
Gdy w końcu udało im się dostać na miejsce, zdenerwowanie mimo wszystko musiało ustąpić fachowości i skupieniu, bowiem sytuacja już na pierwszy rzut oka sprawiała wrażenie trudnej. Samochód, który bliski był runięcia w dół zalanego strugami deszczu osuwiska i wszechobecny chaos. Czy mogło być gorzej? Mogło, jednakże i tym razem udało im się wyjść z tego obronną ręką. Akcja zakończona sukcesem, niestety nie obeszło się bez rannych. Rozcięte ramię i łuk brwiowy to jeszcze nie koniec świata, zdecydowanie mogło być gorzej. Jednak z całą pewnością sytuacja mogła być nieco mniej problematyczna, gdyby wszyscy stanęli na wysokości zadania i ekipa zostałaby powiadomiona o zdarzeniu odpowiednio szybko.
Jako że kwadranse spędzone w poczekalni dłużyły mu się niemiłosiernie, Ackley postanowił poszukać rozrywki w zakamarkach swego telefonu. Wtem wpadł mu w oczy pewien numer, numer, którego jeszcze niedawno nie było na liście jego kontaktów. Nie czekając długo wystosował kilka niezbyt błyskotliwych wiadomości do swojej nowej joggingowej znajomej, przy ostatniej z nich dołączają nawet zbolałe zdjęcie, na którym to dumnie prezentował swoją dopiero co szytą skroń. Ku jego zaskoczeniu, doczekał się wiadomości zwrotnej, którą zinterpretował nazbyt entuzjastycznie nawet jak na niego. Przez myśl mu przeszło, że chyba nadinterpretuje przesłane przez nią frazy i zasadniczo jest cień szansy, iż wprasza się, a nie jest zapraszany. Jednakże w całym poszpitalnym zamuleniu nie miał zupełnie głowy do analizowania tego na spokojnie. Toteż zaraz po wyjściu ze szpitala ruszył pod wskazany adres, postanawiając, że sprawdzi, czy u Kaylee wszystko w porządku.

[Kaylee Butler]

• #21 nie wierzę, że nadal chyba liczę

Pierwszego esemesa odczytała, kiedy wsiadła do samochodu pod domem siostry, zaraz po odwiezieniu do niej syna. Deszcz uderzał w szyby samochodu tak mocno, że miała wrażenie, że zaraz pękną. Bez większego namysłu napisała jedynie swój adres, chcąc jak najszybciej znaleźć się w domu. Jezu. Ta zawierucha była okropna. Nienawidziła takiej pogody i wciąż przeraźliwie się bała. Od kiedy zamknięto przedszkole, miała wrażenie, że ciągle przeżywa ten sam dzień – wymyśla zabawy, próbuje czegoś nauczyć syna, chwilami się poddaje i puszcza mu głupie filmy, w które ten wgapia się jak zahipnotyzowany. Nie potrafiła się skupić, nie było szans by usiąść do tego ostatniego projektu, który na siebie wzięła, kiedy rzucała pracę, bo z każdym dniem nudziło się gówniakowi coraz bardziej. Zwariuje. Dziś z rana więc spakowała go jak na tygodniową wycieczkę i odwiozła na cały dzień do siostry, obiecując, że wiatr nie zmiecie ich samochodu z drogi. Boże, miała przynajmniej taką nadzieję. Dopiero kiedy znalazła się w domu, na spokojnie wysłała drugą wiadomość, pytając co się właściwie stało? Dokładnie kilka sekund później rozległo się pukanie do drzwi, a ona zamarła. Serio? Była jakaś beznadziejnie wczesna godzina, może nie ranek, ale totalnie nieodpowiednia. Rzuciła okiem na salon – wyglądał jak zawsze, bo naprawdę mocno dbała o to, by dzieciak trzymał swoje dyrdymałki w swoim pokoju. Zdjęcia syna w salonie gubiły się na tle tych innych – ludzie, którym udało jej się pstryknąć zdjęcie, a które sama uważała za fenomenalne. No trudno. Wzięła oddech i pociągnęła za klamkę. – Heeej – rzuciła, kiedy puściła wolno drzwi, by całkowicie się otworzyły, a ona stanęła naprzeciw niego. Przejechała wzrokiem przez rozcięcie na brwi, w końcu widząc je na żywo, a niesiona impulsem, zrobiła krok w przód, by stanąć na palcach i najzwyczajniej w świecie przytulić go do siebie. Chwilowo, póki nie poczuła, że czas i pora się odsunąć. . – Co się stało? – bo coś się stało. – Skończyłeś dopiero dyżur? Chcesz się położyć? Zdrzemnąć? – nie wiedziała. Wiedziała natomiast, że był wykończony. Tylko głupek by tego nie widział. Więc... może nie było z nią aż tak źle. Że strażakował... pewnie coś kiedyś powiedział, nie? NIE PAMIĘTAM. Po prostu wiedziała.

[Ackley Lanaghan]

Czy powinien był dwa razy przemyśleć słuszność swoich działań, zanim zdecydował się przyjechać nad ranem w okolice Fremont? Z całą pewnością, ale przecież nie byłby, choć w połowie Ackleyem Lanaghanem, gdyby to zrobił. Tak, więc nieco zaspany, pozostając częściowo niezrażonym panującą na dworze zawieruchą, pokonywał kolejne schody dzielące go z jej mieszkaniem.
-Cześć.- powitał ją nieco zawstydzony. Wpuściła go, czyli nie jest aż takim debilem. Dobry początek. Przez myśl mu przeszło, że na przyszłość mógłby nabrać nieco ogłady i nie wyskakiwać z takimi pomysłami jak Filip z konopi. Kiedy go przytuliła, a w zasadzie zrobiła ten gest sugerujący, że tym razem zasługiwał na uścisk, a nie cios w szczękę to postanowił go odwzajemnić. Uścisk, nie cios w szczękę oczywiście, bo trochę się zamotałam. Jakoś tak miło mu się zrobiło i pewnie się przy tym wszystkim uśmiechnął, bo kurcze kto by nie chciał, choć odrobiny serdeczności, bo wielogodzinnym zapierdzielu na przesiąkniętych deszczem, ulicach Seattle.
-W sumie nic takiego, bywało gorzej. Uszczerbki wpisane w ten zawód.- stwierdził po chwili namysłu, zastanawiając się, czy zdążył jej już powiedzieć, gdzie pracuje. Pamięć miał jak złota rybka, ale cóż najwyżej uzna go za dillera. Sprzedawał prochy, gdy za oknem hulał wiatr, a niesforna gałąź zdzieliła go w potylicę. Tylko, czy diler chodziłby w starych wytartych najkach?
-Kilka godzin temu, jakoś wieczorem. Nie pamiętam, dokładnie o której.- stwierdził nieco zamyślonym głosem, jak gdyby w tym momencie dokonywał niezwykle skomplikowanych równań matematycznych, które ułatwiłyby mu podanie przybliżonej i najtrafniejszej odpowiedzi na jej pytanie. Nie zawsze był tak skrupulatny, ale zawzięcie stronił od kłamstwa, więc zasadniczo sam wpakował się na minę. Cóż, typowo. -Zdrzemnąć się...nie. Ale masz może kawę? Masz prąd? Woda, kawa. Nie wiem, wody też mógłbym się napić.- wymamrotał nieco zaspanym tonem, przecierając dłońmi twarz w taki sposób, by nie urazić się w niedawno szytą skroń. Gdy adrenalina, która buzowała w nim podczas akcji, nieco ustąpiła, powoli docierało do niego, jak bardzo był zmęczony. Jako że nie zamierzał urządzać sobie leżakowania, w domu co by nie było obcej mu kobiety, to mógł tylko marzyć o kubku przepełnionego kofeiną napoju. Oczywiście mógł po drodze z gabinetu zaczerpnąć kawo podobnej lury z jednego z automatów, ale nawet w takiej sytuacji czuł do siebie odrobinę szacunku, która powstrzymała go przed piciem tego świństwa. W sensie nigdy nie był szczególnie wybredny, ale kawę to on szanował. Oj, szanował.

[Kaylee Butler]

Nie potrafiła wyjaśnić skąd się w niej wzięła ta czułość względem, jakby nie patrzeć… po prostu znajomego? Nie mogła nazwać go nieznajomym w żadnym wypadku, ale też sama nie potrafiła usytuować nigdzie tej znajomości – dwa spacery, jeden strzał w szczękę. Nic więcej. Widząc jednak jego przejętą, wymęczoną twarz, widząc zabłąkane spojrzenie, nie potrafiła inaczej. Bo umówmy się, goście o takiej godzinie nie byli mile widziani i nie była początkowo zadowolona (mimo że sama wysłała mu adres, WTF, co ona sobie myślała?). Kiedy jednak natura wzięła nad nią górę i wzięła go w ramiona niczym dziecko, wszystko to gdzieś uszło. Był zmęczony i z jakiegoś powodu postanowił przyjść tutaj, okej. Przecież już nie mogła być bardziej w tyle z pracą, niżeli już była, prawda?
- Bywało gorzej? Jezu, Ackley – nie mogła sobie wyobrazić, by nie wiedzieć w jakim stanie wróci się do domu. Nie była w stanie. Całkiem możliwe, że zmieniło się to wtedy, kiedy została matką i musiała za każdym razem, kiedy wychodziła z domu, wrócić do niego cała i zdrowa. I okej, zdawała sobie sprawę z tego, że strażakowanie (wyszłam z założenia, że jej powiedział, oh well) to nie to samo, co chociażby ogarnianie zdjęć w laptopie, ale chyba zwariowałaby, gdyby codziennie musiała się o kogoś w ten sposób martwić.
- W porządku. Dobrze się czujesz? Czemu zawsze obrywa twoja twarz? – rzuciła jeszcze badawczo wzrokiem na rozcięcie na jego skroni, no bo skąd mogła wiedzieć, czy nie dostał solidnie? Nie tak, jak walnęła mu ona, oczywiście, ale kto tam wiedział, hehe. Rozcięcie było dość poważne, skoro było szyte, tak? Drzemkę na kanapie uważała za coś absolutnie normalnego. Nie przeszkadzałoby jej to zupełnie, a przynajmniej miałaby kilkanaście minut, albo i nawet dłużej, by posiedzieć trochę przy laptopie. Skoro jednak uważał, że tego nie potrzebuje, choć mogłaby debatować, to nie była nikim, kto mógłby podważyć jego zdanie. Nie znali się na tyle, by nim dyrygować, tak? Zażyczył sobie kawy – okej. Jak już przyniósł swoje cztery litery akurat tutaj, to mogła choć spróbować odrobinę poprawić jego humor? – Mam kawę. Wodę też mam – posłała mu pokrzepiający uśmiech. – I mam prąd - dodała zaraz. – A przynajmniej JESZCZE mam. Myślisz, że nie będzie prądu w kolejnych częściach miasta? Jak fatalnie to wygląda? – może więcej na ten temat wiedział? Bo szczerze powiedziawszy, mocno ją to przerażało, gdyż nie wyobrażała sobie spędzać 24h na dobre z gówniakiem bez prądu, jezu. – Chodź – wskazała głową na kuchnie i poszła przodem, mając nadzieję, że podreptał zaraz za nią, bo ona już stała przy bracie, by ogarnąć tę kawę. Nie lurę, kawę.

[Ackley Lanaghan]

Okazywanie empatii obcym ludziom czasem może okazać się zgubne, biorąc pod uwagę, jacy cudacy chodzą codziennie po ulicach miast i miasteczek. Jednak na jej szczęście, Lanaghan wcale nie był tak świrnięty, jakby się mogło wydawać i w żadnym razie nie zamierzał uwięzić jej w składziku na kolejne pięć czy sześć miesięcy. Oczywiście w tym swoim nieco ekscentrycznym entuzjaźmie jeśli chodzi o rozwój ich w przedziwny sposób rozwijającej się relacji, brunet nie wziął pod uwagę innej ewentualności. Co jeśli to nie on był czubkiem w tym duecie? Co jeśli to ona naoglądała się za dużo odcinków jednego z dwóch emitowanych na Netflixie sezonów, serialu You? Cóż, z dwojga złego lepiej by padło na nią niż na niego. Ackley nie potrafił pod swoją opieką, utrzymać przy życiu nawet kwiatka. Ba! Kiedyś udało mu się unicestwić kaktusa. Tak, więc Kaylee z powodzeniem mogła roztaczać w myślach plan otumanienia go chloroformem i przykucia do kaloryfera.
-Tak, ale tylko trochę!- uspokoił ją po chwili, a przynajmniej taki miał zamiar, co by nie myślała, że połowę roku chodził połamany, jakby dorabiał, lejąc się w klatach, gdzieś w podziemiach miasta. Z jego perspektywy te obrażenia były jednak niczym porównaniu z tym czego potrafił nabawić się w wojsku, czy też obrażeniami, z którymi mierzyli się teraz jego nieco bardziej pechowi koledzy z jednostki. Niczego nie złamał, niczego nie skręcił. Bilans był całkiem niezły. Oczywiście mógł być lepszy, ale jak już wspomniałam. Dyspozytornia ewidentnie była zbyt zajęta pasjansem lub polowaniem na drop puli biletów na wielkanocny koncert Andrea Bocelliego, który najpewniej ostatecznie okaże się polskim aktorem ucharakteryzowanym na wielkiego muzyka, by zaoszczędzić trochę honorarium.
-Czuję się nieźle. Wiesz, jak to mówią, do wesela się zagoi.- zaśmiał się perliście co by rozładować trochę napięcie. No, ale ewidentnie był nieco onieśmielony tym, z jaką troską brunetka przyglądała się jego nieco obitej facjacie. Było to niezwykle urocze, zwłaszcza że już dłuższy czas nikt się tak o niego nie martwił. Zresztą byłoby to nieco dziwne, gdyby kumple z remizy rozczulali się tak nad każdym draśnięciem i otarciem Ackleya. Znaczy, byłoby to całkiem miłe, ale widać nie doceniali wystarczająco tego, z jakim cudownym człowiekiem przyszło im pracować. -A to jest bardzo dobre pytanie. Może zapoczątkowałaś jakiś nowy trend?- skrzywił się nieznacznie, ale tylko w formie żartu, bowiem do pamiętliwych to on nie należał. Chociaż może czasem zdarzało mu się trochę zrzędzić, ale starał się to kontrolować w miarę możliwości. Teraz na przykład zamierzał zaprezentować się jej jako rozsądny i wyważony mężczyzna, któremu to nie tylko głupoty siedzą w głowie. Chociaż jakby spojrzeć na to inaczej to plan posypał się już na starcie. No, bo kto o zdrowych zmysłach zwala się ludziom na kawę nad ranem, gdy na dworze panuje taki chaos? Cóż, powiedzmy, że wciąż mógł stwarzać pozory rozsądnego faceta, ale na miarę własnych możliwości. -Szczęściara. U mnie nie było prądu jeszcze zanim mnie ściągnęli.- podsumował, przypominając sobie jak to energicznie przepędzał Amirę z mieszkania we wschodniej części Phinney Ridge, gdy doszły go pierwsze słuchy o tym, że sąsiednie apartamenty skąpane są już w totalnej ciemności. Kolacje przy świecach nigdy nie były jego specjalnością, a filmu bez prądu oglądać też się raczej nie da. Życie. -Myślę, że mogą być przerwy w dostawie i tutaj. Także jeśli mas z jakieś powerbanki, cokolwiek do naładowania, to teraz jest na to dobry moment.- przyznał po chwili, sprawdzając w telefonie wszystkie raporty, nagromadzone w jego skrzynce odbiorczej podczas kilku ostatnich godzin. Może i tragedii jeszcze nie było, ale powodów do radości też raczej nie przewidywał. Nawet ze swoim nieco chorobliwym optymizmem sytuacja prezentowała się w jego oczach raczej kiepsko. -Życie mi ratujesz. - oj podreptał i to jaki zadowolony. Gdy jego nozdrzy dobiegł zapach świeżo zaparzonej kawy, uśmiechnął się mimowolnie. Marzył o tym cudownym trunku od dobrych kilku godzin, gdy potęgujące zmęczenie dawało mu się we znaki.

[Kaylee Butler]

Może i wyjdzie na tym zgubnie, a właściwie – może JUŻ nie raz wychodziła fatalnie na byciu zbyt otwartą do ludzi. Nie potrafiła jednak tego zmienić, nie potrafiła nie okazywać empatii tam, gdzie wydawało jej się, że jest ona potrzebna. I nie oszukujmy się – naprawdę potrafiła dość celnie uformować sobie w głowie obraz nowo poznanej persony. Rzadko się myliła, mówiono, że spotkała i przegadała z ludźmi ze świata taaaak dużo, że po prostu wiedziała. Nie była nieomylna, szczególnie jeśli chodziło o mężczyzn, bo z nimi to w ogóle nie wiedziała co jest nie w porządku i czemu są jacy są, ale nie zmieniało to jej podejścia do ludzi. Kiedy ktoś zasługiwał na uśmiechach, tudzież dobre słowo, to je dostawał, a Ackley zdecydowanie wydawał jej się tak pozytywnym wariatem, że myślenie teraz, kiedy przyszedł nad ranem na kawę po fatalnej zmianie, mógłby zrobić coś dewiacyjnego, nawet nie przeszło jej przez myśl. Najwyżej zginie we własnej kuchni. Przynajmniej Keykey nie będzie tego widział. Żarty pierwsza klasa, naprawdę.
- Mam wrażenie, że nie podchodzisz do tego poważnie, wiesz? – mógł zobaczyć lekkie wzruszenie ramion, no bo co mogła? Nie znali się na tyle, by machnąć mu palcem przed nosem na „nonono” ani nawet na tyle, by rzucić „nie rób”, czy „nie wolno”. – Sama nie wiem czy to dobrze, czy nie – może inaczej chodziłby ciągle przybity? Nie wiedziała już, co było lepsze. Znaleźli się jednak już w kuchni, a ona naprawdę czuła się, jakby przebywała z kimś, kogo zna kilkanaście lat. Kolejny błąd, kolejna zguba? – Może lepiej zostawmy twoją twarz już w spokoju? – ustawiwszy ekspres, posłała mu lekki uśmiech. – Zginiemy jak nie będzie prądu – przerażało ją to strasznie, ale dobrze, że mówiła za siebie i innych ludzi, nie zaś siebie i swojego syna. Bo wcale tak nie brzmiało. – Naprawdę schowałabym się w piwnicy i czekała aż wszystko przeminie – zabierając ze sobą syna i umierając tam z nudów. Tak by było, była tego pewna. Nienawidziła i mimo, że stara to wciąż mała się tak samo. Nie ciemności, ale burza w połączeniu z brakiem światła, to totalnie inna historia. – Powerbanki naładowane, telefony, słuchawki, laptopy, aparaty… chyba jestem przygotowana? Świeczki w szufladzie, latarki… gdziekolwiek – w pokoju Keykeya pewnie, bo się uparł, ale przygotowanie wszystkiego świadczyło tylko o tym, jak bardzo panikarą była.