WAŻNE Wprowadzamy nowy system pisania postów/tworzenia tematów w lokacjach. Prosimy o zapoznanie się instrukcją i stosowanie nowego wzoru. Więcej informacji znajdziecie tutaj!

Subfora zostały podzielone na 4 główne działy, oto orientacyjny zakres lokacji, które mogą się w nich znaleźć:
- strefa miejska - ulice, parkingi, tereny zielone, parki, place zabaw, zaułki, przystanki, cmentarze
- usługi - sklepy, centra handlowe, salony kosmetyczne, pralnie, warsztaty
- kultura i instytucje - galerie, muzea, teatry, opera, domy kultury, centra społeczne, urzędy, kościoły, szkoły, przedszkola, szpitale, przychodnie
- życie towarzyskie - restauracje, kawiarnie, kluby, kręgielnie, puby, kina

Dodatkowo w dzielnicach znajdziecie subfora większych firm albo ważnych dla forum i postaci lokacji, np. szczególne kluby, uniwersytet, czy restauracje.

INFO W procesie przenoszenia forum na nowy silnik utracone zostały hasła logowania. Napiszcie w tej sprawie na discordzie do audrey#3270 lub na konto Dreamy Seattle na Edenie. Ustawimy nowe tymczasowe hasła, które zmienicie we własnym zakresie.

DISCORD Jesteśmy też tutaj! Zapraszamy!

UPDATE Postacie chcące uzupełnić swoją KP o nowe treści w biografii mogą skorzystać teraz z kodu update w zamówieniach.

ODPOWIEDZ
Awatar użytkownika
0
0

dreamy seattle

dreamy seattle

-

Post

autor

Awatar użytkownika
0
0

-

Post

#3

Wolfie od małego lubił muzea, bo wydawały mu się takie… dumne i majestatyczne, z tymi wysokimi sufitami! I z tyloma rzeczami, które można sobie podotykać! Bo oczywiście że zawsze to lubił robić, bo jakżeby inaczej. Najbardziej lubił sprawdzać dinozaury i pewnie dlatego w końcu wybrał się na wykopaliska, żeby samemu je pomacać bez patrzącego się spod byka ochroniarza nad głową. A teraz jego wykopaliska zasilały zbiory, które były właśnie o tutaj, w tym samym muzeum, w którym pracował jako super ważny ważniak. Oczywiście było wiele ważniejszych ważniaków dookoła, ale to nie osłabiało jego zadowolenia z siebie. Po korytarzach chodził z dumnie uniesioną brodą i lubił doglądać wszystkiego, nawet tych wystaw niezwiązanych z jego pracą. I oczywiście miał też wiele innych ważnych zajęć w tym miejscu, jak na przykład czas jedzenia! Jedzenie to była bardzo ważna sprawa, trzeba celebrować chwile, kiedy uzupełnia się utracone w ciągu dnia kalorie (zwłaszcza, że pracują głową, a mózg tych kalorii bardzo dużo potrzebuje!), więc kiedy Wolfie szedł w stronę pracowniczej stołówki, żeby zjeść sobie swoje apetyczne kanapeczki, kupione u swojej ulubionej pani z piekarni. I oczywiście, że się z nią zaprzyjaźnił i wiedział wszystko o jej dzieciach, żeby mu z sympatii wrzucała do nich same najlepsze rzeczy! I dlatego tak bardzo, tak bardzo złamało mu się serce, kiedy potknął się na progu i jego cała kanapkowa kolekcja na dziś rozsypała się na podłodze. I czyja to była wina? Oczywiście, że nie jego! Skądże znowu, miałby być winien za coś tak okropnego, za zmarnowanie jego pysznego, wspaniale się zapowiadającego śniadania?
- Jak mogłaś? Dlaczego mi to zrobiłaś? Czy ty nie masz serca? - zapytał Rumi, która akurat była w zasięgu wzroku z jakimiś pudłami, a potem rzucił jej zrozpaczone spojrzenie i wskazał na rozsypaną kanapkę. - Tu nie działa zasada pięciu sekund! - dodał, z ogromnym smutkiem i wygiął usta w podkówkę, żeby jakoś wzbudzić w niej wyrzuty sumienia! Dlatego patrzył na nią tak intensywnie, wierzył w swoją moc.. w oczach.

autor

Awatar użytkownika
0
0

-

Post

#1

Dla Rumi ostatnie miesiące były naprawdę dość ciężkie. Musiała sobie radzić ze zmianą swojego trybu życia, z bardzo wygodnego, w którym nie musiała się o nic martwić i brała udział w wielu ekspedycjach na całym świecie, na taki no nie najciekawszy. Praca w muzeum nie była spełnieniem jej marzeń. Rumi wolała działać, chciała być tam, gdzie coś się dzieje, czuć ten dreszczyk emocji, gdy wchodziło się do grobowca, w którym ludzka stopa nie stanęła przez dobre kilka tysięcy lat. To było niesamowite uczucie, które ciężko opisać słowami. Bardzo było jej przykro, że jak na razie żaden tego typu wyjazd jej się nie zapowiada. Teraz, gdy rodzinna fortuna została zniszczona, musiała sobie jakoś radzić sama, a takie podróże niestety wymagały dużych nakładów finansowych. Starała się jednak nie tracić nadziei na to, że się jakoś los odmieni i jeszcze wszystko się ułoży. Naprawdę wolała chociaż trochę optymistycznie patrzeć w przyszłość.
No i chyba się mocno zapatrzyła, bo nawet nie zwróciła uwagi na to, że jacyś ludzie są dookoła niej! Dopiero widząc wypadek Wolfa wróciła myślami na ziemię i zmarszczyła czoło obserwując mężczyznę. Nie spodziewała się, że zacznie tutaj mieć do niej pretensje! Ona przecież tylko sobie szła niczego nieświadoma! - Ja? Co? - Nie miała pojęcia o co chodzi więc stanęła patrząc na faceta nieco zamurowana. - Ciesz się, że to tylko kanapka, a nie układanka tych Twoich psich kości - no bo wiadomo, że archeologa była lepsza niż paleontologia... to żadna nowość! - Podłogi są czyste więc możesz spróbować nawet studencki kwadrans - taką mu tu poradą zarzuciła mając nadzieję, że teraz facet nie będzie chciał zjeść jej śniadania. Miała tylko sałatkę, na którą sama czekała z cieknącą ślinką.

autor

Awatar użytkownika
0
0

-

Post

Wolfie coś tam wiedział o trudnym życiu, chociaż oczywiście, pewnie inaczej by je zdefiniował, niż ludzie dookoła. Bo jednak nie ma co się ukrywać, był trochę pizdą pod tym względem. Żaden z niego Bear Grylls, który nieważne jak jest źle, zje sobie robaczka w lesie i będzie dobrze, żaden Chuck Norris, bo postrzeliłby co najwyżej własną stopę i żaden MacGyver, bo nie zrobiłby łodzi podwodnej z zapałek. Prędzej by się dziabnął w oko. Panikował też, kiedy musiał mieć pobieraną krew albo jakiś zastrzyk, a przecież dużo podróżował i taka reakcja była TROCHĘ POTENCJALNIE PROBLEMATYCZNA. Ale, chyba ostatecznie należała mu się duża naklejka dzielnego pacjenta, skoro jak widać, wybierał podróże i wyprawy, zamiast bezpiecznego ramienia. I tyłka. Te zastrzyki były najgorsze…
No ale, dawał rade, prawda? Był o wiele więcej niż tylko ładnym chłopcem i… paleontologiem. Rumi zdecydowanie powinna się bardziej zainteresować jego osobą, bo i archeologia należała do jego dziedzin i tworzenie mebli od zera. No człowiek orkiestra, zresztą śpiewać też lubił i tańczyć, nawet jeśli ludzie dookoła nie byli do tego AŻ TAK optymistycznie nastawieni jak on. Ale czy się przejmował? Oczywiście, że nie. Nie to co przy straconym śniadanku, to mu złamało serce! Gdyby Rumi na chwile wstrzymała oddech, usłyszałaby takie ciche pyknięcie od tego złamania!
- Tak, ty, to pewnie przez te Twoje spodnie albo dziury w swetrze, zaburzasz równowagę w przestrzeni. Jedyne dziury powinny tu mieć żebra tyranozaura - odpowiedział inteligentnie, jak małe dziecko, które często przypominał. Poza tym był głodny, a kiedy był głodny, to zawsze był marudny i zrzędliwy.
- Ale ty jesteś okrutna. Najpierw się bierzesz za moją dietę, a potem za moje dzieci? Co dalej, rozjedziesz moje kosze na śmieci, sprzedasz na czarny sabat mojego psa, jak jakiegoś zaadoptuje? - A potem zmrużył groźnie oczy - o nie nie nie, teraz to ty mi musisz zorganizować jakieś dobre jedzenie, takie są zasady. Czy ty nie masz żadnych zasad kobiety? Wstydu nie masz? - zapytał, oburzony oczywiście, że sama nie zaproponowała takiej rzeczy!
Ostatnio zmieniony 2021-01-24, 22:57 przez Wolfie Skjeggestad, łącznie zmieniany 1 raz.

autor

Awatar użytkownika
0
0

-

Post

- Ej, ej... Ty moje spodnie i mój sweter zostaw w spokoju, one są zbyt delikatne na takie ostre słowa - jeszcze, by się im zrobiło przykro czy coś i skurczyłyby się w praniu, a tego Rumi nie chciała. Przede wszystkim dlatego, że nie miała za bardzo kasy na nowe ciuchy i mega ją to denerwowało. Była przyzwyczajona do życia, w którym nie musiała się martwić o pieniądze, kupowała to co chciała, ile chciała i kiedy chciała. No, a tu nagle klops, kasa się skończyła i musiała o wiele bardziej dbać o te dobrej jakości ciuchy, które udało jej się zabrać z rodzinnego domu zanim został on skonfiskowany przez państwo. Bardzo to było irytujące, ale cóż poradzić.
- Ja? Ale ja nic nie zrobiłam... masz dwie lewe ręce to nie moja wina - nie da na siebie zwalić! Nie ma takiej opcji. - Jakie dzieci? Jakiego psa... nie masz psa... chociaż w sumie miałby z tobą dobrze, tyle kości dookoła - chociaż raczej muzeum nie byłoby zadowolone gdyby jakiś ratlerek biegał z kością śródstopia jakiegoś wielkiego gada i sama nie wiedziała czemu, ale gdy sobie myślała o Wolfie i jakimkolwiek psie to właśnie miała przed oczami takiego małego ratlerka. - Dlaczego ja? - Zapytała wielce oburzona, bo przecież nic nie zrobiła! No, ale co, wywróciła tylko oczami i westchnęła pod nosem. - Dobra kupię Ci coś w kafeterii... a teraz zamknij oczy, bo trzeba to posprzątać, a nie chcę żebyś płakał - no niestety musiała wyrzucić tą kanapkę do kosza, bo jeszcze ktoś, by się na niej poślizgnął i co, by wtedy było? Trzeba jakieś odszkodowania wypłacać i inne takie rzeczy, a była przekonana, że muzeum nie ma na to aż tyle funduszy. - Chcesz wygłosić mowę pogrzebową? - zapytała, bo w końcu to nigdy nie wiadomo, jak widać Wolf był przywiązany emocjonalnie do swojej kanapki. Nie jej oceniać. W każdym razie podniosła z ziemi tą kanapkę i podeszła do kosza, ale poczekała z wyrzuceniem jej do momentu, aż Wolf nie zdecydował czy chce coś powiedzieć, czy nie.

autor

Awatar użytkownika
0
0

-

Post

- Sama jesteś ostre słowa - prychnął cicho, bardzo oburzony jej postawą. W ogóle nie reprezentowała postaw, które oczekiwałby absolutnie od każdego w danej sytuacji. Był zły, głodny i w żałobie. Bo trzeba rozpaczać nad smutnym, skrzywdzonym jedzeniem, które nigdy nikomu niczego złego nie zrobiło, a wylądowało na ziemi! Brudnej, pełnej zarazków i powoli obleganych przez żądnych mini kęsów bakterie. A może wcale nie? Może bakterie nie chcą jeść kanapki, może tylko na niej obozują, robiąc z niej swój własny… no obóz! Harcerski, albo i nie, no kim jest Wolf żeby mówić o bakteriach! No dobra, trochę jednak na ten temat wiedział, bo bakterie i archeologia to jednak powiązane tematy, ale teraz… no teraz był głodny i smutny.
- NIE WIESZ CO MAM, A CZEGO NIE MAM! - oburzył się, bo kurcze no, czy miała jakieś kamery w jego mieszkaniu, śledziła go, że wiedziała takie rzeczy? No podejrzane.
- To podstęp? Mówisz, że kupisz, a potem zjesz na moich oczach, śmiejąc się mi w twarz, że jednak nie? Albo rzucisz tym jedzeniem we mnie? Zrzucisz je też na ziemię? - zapytał podejrzliwie, a potem cofnął się o kilka kroków, mrużąc groźnie oczy. - Nie ufam ci. Pewnie powiesz, żeby zatruli czymś tą kanapkę, albo zapłacisz bufetowej, żeby zrzuciła ją na ziemię przed podaniem. Tak będzie - pokiwał głową, pewien że rozgryzł jej szatański plan. Może nawet tą kanapkę chce mu podać? - Pójdę po pizzę, w bezpieczne miejsce, tam gdzie nie masz układów i gdzie Twoje groźne, mściwe palce mnie nie dosięgnął - zdecydował, zamiast tej mowy pogrzebowej, bo właśnie to obudziło jego podejrzenia. Więc, wybrał ucieczkę, wybrał życie. Cofając się aż do drzwi, rzucając jej groźne spojrzenie mówiące “mam cię na oku” i “rozgryzłem Twój diabelski plan”. A potem faktycznie poszedł po jedzenie na wynos, ale nie na pizzę, a na kebaba, gdyby jednak miała układy w okolicznych stoiskach z pizzą. Lepiej nie ryzykować. A po kebabie i tak bolał go wieczorem brzuch, więc cóż, totalnie uważał ją za jakiegoś bossa fastfoodowej mafii w okolicy.

/zt

autor

ODPOWIEDZ

Wróć do „University District”