autor

[Dreamy Seattle]

<div class="lok0"><div class="lok1"><div class="lok2"><img src="https://images.adsttc.com/media/images/ ... /div></div>

[Otis Nightingale]

Kaloryczne cudo, którego nigdy nie był w stanie sobie odmówić. Rozkosz najprawdziwsza, którą mógł zafundować sobie za jedyna pięć dolców. Czemu, więc miałby zrezygnować z tej niewątpliwie korzystnej okazji poprawienia swego samopoczucia już po kilku przepełnionych serem mozzarella, gryzach? Nie znajdując w odmętach swej świadomości choćby jednego argumentu, skłaniającego go za tym, by dzisiejszy lunch zakończyć na sałatce, blondyn dziarskim krokiem, zajął jeden ze stolików w Pagliacci Pizza. Ślinka mu ciekła na samą myśl o pizzy cztery sery, której nie jadł już lata, a tak naprawdę to pewnie z dobry miesiąc co w jego przypadku stanowiło równowartość wyjątkowo dłużącego się dziesięciolecia. W oczekiwaniu na kelnerkę zaczął swoje internetowe wojaże, skupiające się między popołudniowymi serwisami informacyjnymi a kontrolą własnych social mediów. Teoretycznie zakończył na dziś pracę, ale zawodowe natręctwa nie opuszczały go nawet za murami Kiro Radio. Odkąd powierzono mu własną audycję, starał się za wszelką cenę wykazać, tak by nikt nie miał mu niczego do zarzucenia. Co wiązało się nieuchronnie, z wielogodzinnymi reaserczami i ślęczeniem nad stertą papierzysk czy woluminów do bialutkiego rana. W zasadzie był już o krok od puszczenia w myślach efektownej wiązanki skierowanej do każdego kierowcy, który to w poszukiwaniu listy hitów tygodnia przełącza w pośpiechu jego codzienną gadaninę, gdy kelnerka w końcu wyrwała go z zamysłu. Pizzo cztery sery w końcu nadszedł twój czas. Doprawdy tak niewiele trzeba by poniektórym jednostkom przywrócić wytęskniony spokój ducha.

[Perry Whitlow]

<table><div class="ds-tem0">
<div class="ds-tem1">
<div class="ds-tem2">
<div class="ds-tem3">006.
<div class="ds-tem4">Perry & Otis</div></div>
</div></div></div></table>

Z uwagi na to, że miała wolne popołudnie (co nie zdarzało się często), wolnym krokiem przemierzała ulice Seattle, rozkoszując się możliwością chwilowego odetchnięcia od obowiązków. Tak wiele spoczywało obecnie na jej barkach, że zaczynała zapominać czym jest odpoczynek. Bo choć zdarzało się, że miała trochę czasu dla siebie, zwykle nie miała pomysłu, na co go przeznaczyć. Na szczęście, mimo wszystkich trudów codzienności, nie straciła optymizmu, wciąż nosząc na nosie różowe okulary, które chroniły ją przed popadnięciem w ramiona obłędu. <br>
Nucąc pod nosem piosenkę, która aktualnie rozbrzmiewała w słuchawkach, kątem oka dostrzegła znajomą postać. Zatrzymała się raptownie i zbliżyła do okna restauracji, by upewnić się, że wzrok nie płata jej figla! Bez większego namysłu cofnęła się o kilka kroków i weszła do restauracji, od razu kierując się do stolika, przy którym siedział Otis. Bez pytania usiadła naprzeciwko przyjaciela i uśmiechnęła się do niego zadziwiająco promiennie – tak, pewnie była to reakcja na widok zniewalająco pachnącej pizzy! <br>
— Nie masz nic przeciwko, prawda? — spytała i nie czekając na odpowiedź, sięgnęła po kawałek wypełnionego po brzegi sercem przysmaku. Ugryzła kawałek i westchnęła z błogością. — Nie miałam pojęcia, że właśnie tego potrzebowałam — przyznała, nie bacząc na rozbawienie, które dostrzegła na twarzy mężczyzny. — No co? Ubrudziłam się gdzieś? — spytała. Odłożyła pizzę na talerzyk i przetarła usta wierzchem dłoni, choć mogłaby przysiąc, że niczego na twarzy nie czuła. <br>
— Nawet się nie przywitałam. Chyba na nikogo nie czekasz, co? Masz randkę? Powinnam się zmyć, zanim przyjdzie tutaj jakaś piękna blondynka? — spytała, ale na przekór własnym słowom, zdjęła płaszcz i rozsiadła się wygodniej.

[Otis Nightingale]

Wolne popołudnie upływało mu jak dotąd wyjątkowo leniwie. Rzadko mógł pozwolić sobie na aż tak wszechobecne rozleniwienie do tego stopnia, że wyczekując pizzowego szaleństwa zaczął odczuwać lekkie znudzenie. Zawsze miewał sto pomysłów na minutę, które to niczym żywe srebro realizował, najczęściej w najmniej stosownych momentach. W zasadzie był już o krok wpadnięcia na kolejny arcy genialny pomysł, gdy ni stąd, ni zowąd Perry postanowiła wybawić go z opresji. Naturalnie uśmiechnął się na jej widok, bowiem nie widzieli się już jakiś czas, gdyż ostatnio częściej wpadał na młodą Whitlow, którą to po konsultacji z Perry próbował przekabacić na radiowe klimaty tak by odrobinę spokorniała. Czy mu wyszło? Wątpię, ale byli bliżej międzypokoleniowego pojednania niż dalej.
-Ja miałbym mieć coś przeciwko?- roześmiał się w odpowiedzi, bo powiedzmy sobie szczerze. Czy Otis byłby w stanie jej odmówić? Gdyby planowała szaloną nocną eskapadę po wszystkich okolicznych barach, może wziąłby pod uwagę nieroztropność tych działań, choć ostatecznie pewnie nawet by do tego całego bałaganu dołączył. Także, nie. Nightingale i jego zerowa asertywność były jak najbardziej na tak. -Ależ skąd. Doceniam twój entuzjazm po prostu. Do twarzy ci z uśmiechem. Takim, wiesz szczerym Perry.- zauważył rozbawiony, bo hej trochę już się znali. Widział ją praktycznie w każdym stanie doskonale wiedział kiedy coś nie grało. A, że ostatnio coraz częściej w jej życiu było raczej niezbyt cukierkowo to i nie mógł ukryć rozbawienia, gdy udało mu się wywołać choć trochę radości na twarzy przyjaciółki, nawet jeśli chodziło tylko o głupią pizzę z serem. - Ciebie też miło widzieć i nie nie czekam na nikogo. Sam jak palec, czyli po staremu. Jeśli chcesz, możesz być moją piękną blondynką, tego popołudnia, nawet podzielę się pizzą. I doceń to moja droga, bowiem nie każdemu proponuję taki układ.- wzruszył ramionami, bo tego dnia zdecydowanie nie planował wyrywać piękności z tindera, które jakimś cudem nie dały mu jeszcze w lewo. Cóż, to był dopiero przekomiczny temat, który pewnie nie raz już poruszali. Kiedy oczywiście Otis był na tyle cierpliwym, by zdusić w sobie podejrzane ukłucia zazdrości, gdy Perry wspominała jakichś przystojniaków. Zresztą, gdyby miał w sobie, choć odrobinę tej pozornej odwagi, którą tak epatował ku uciesze wszystkich, to może któreś z ich spotkań faktycznie byłoby randką, nie tylko przypadkowym spotkaniem dwójki przyjaciół?

[Perry Whitlow]

Uwielbiała żywiołowość przyjaciela; sama należała do osób, które nie potrafią delektować się wolnym czasem i prawdopodobnie dlatego więź, którą udało im się zbudować, była tak trwała. Niestety, z uwagi na pełen zawirowań okres w życiu Whitlow, czas, który mogła (i chciała) poświęcić Otisowi, był znacznie ograniczony. Na szczęście wciąż miała pewność, że jeśli tylko odczułaby potrzebę chwilowej ucieczki przed codziennością, przed przytłaczającymi obowiązkami oraz pełnym nienawiści i niezrozumienia wzrokiem młodszej siostry, mogła liczyć na obecności Nightingalea. Nieczęsto korzystała z tego przywileju, gdyż cholernie nie lubiła okazywać słabości, ale sama świadomość, tego że miała go po swojej stronie, dodawała jej otuchy. Za próbę zainteresowania Daphne pracą w radiu również była mu wdzięczna – wprawdzie uważała, że nastolatka powinna skupić się na nauce, jednak zdecydowanie wolała, by swój wolny czas poświęcała na pomoc Otisowi niżeli trwoniła go na włóczenie się po ulicach Seattle w towarzystwie szemranych osobników. Nie! W tej chwili nie powinna zawracać sobie głowy kłopotami, jakich nastręczała jej młodsza siostra. Musiała dać odpocząć myślom choćby na jeden dzień, choćby na połowę dnia.
— To może chociaż zamówię drugą, co? — zasugerowała, zerkając na pizzę, która pachniała tak obłędnie, że Perry zaczęła podejrzewać, że byłaby w stanie zjeść całą całkiem sama. Pewnie skończyłoby się na przechwałkach i potwornym wzdęciu, ale czego się nie robi dla pizzy z serem?
— W takim razie na tym uśmiechu się skupmy. Jeśli choć wspomnisz o nowotworze, skręcę ci kark, a twoje zwłoki zakopię w ogródku i posadzę na nich, no nie wiem, choćby marchewkę — ostrzegła, nawet nie siląc się na poważny ton głosu. Naprawdę miała doby humor i nie chciała, by cokolwiek go zepsuło. Wprawdzie za kilka godzin i tak będzie musiała wrócić do mieszkania, by zająć się matka oraz dopilnować zamówień świeżych produktów do restauracji, jednak teraz nie zamierzała zaprzątać sobie tym głowy. Wiedziała, że Otis doskonale ją zrozumie.
Dostrzegłszy przechodzącą obok kelnerkę, Perry poprosiła o dodatkowe nakrycie. Poza tym zamówiła dużą porcję frytek oraz dwa owocowe koktajle, którymi chciała odkupić część pizzy, którą podkradła.
Nie zamierzała mówić tego głośno, ale ucieszyła się, że mężczyzna nie czekał na żadną dziewczynę, która przegnałaby ją z zajmowanego właśnie miejsca przy stole. Perry pogodziła się z tym, że przyjaciel pozostanie przyjacielem – rzeczywistość wciąż udowadniała im, że przekształcenie tej relacji nie będzie możliwe. Ponadto jedna z wróżek, które Perry odwiedzała, zdradziła jej, że przyjaciel nigdy nie odda jej serca. Pizzę owszem, serca nigdy. Może Whitlow nie powinna ufać przepowiedniom za dziesięć dolarów?
— Oczywiście, że zostanę twoją randką! — powiedziała. Wzniosła oczy ku górze, udając zawstydzenie, i powachlowała twarz dłonią, jakby na samą myśl zrobiło się jej gorąco. — Właściwie, co stało się z Tiną? Tą rudowłosą, która przymilała się do ciebie na urodzinach u Willa. Nie odezwałeś się do niej? — spytała, starając się ukryć szczerą ciekawość pod pozorem kontynuowania tematu. Dla niepoznaki pochwyciła kolejny kawałek pizzy, który zaczęła starannie pokrywać sosem pomidorowym.

[Otis Nightingale]

Na szczęście dla niej, Otis nie był osobą, która łaknęła atencji ze strony bliskich w zbyt dużym natężeniu. Owszem cieszył się z czasu spędzonego w gronie najbliższych, ale jego nieokiełznane wiercipiętctwo, na dłuższą metę i tak nie pozwalało mu zagrzać nigdzie miejsca na dłużej. Niczym żywe srebro lawirował więc od drzwi do drzwi, z punktu do punktu, od baru do baru. Mając setki pomysłów na minutę, doprawdy można było odnieść wrażenie, że doba jest niedorzecznie krótka.
-Jedzenia nigdy za wiele.- stwierdził, wgryzając się z miejsca w jeden z serowych trójkątów. W końcu kto odmówiłby czemuś tak bezkreśnie cudownemu jak kaloryczna bomba, o smaku równie kuszącym co cheeseburger pałaszowany podczas porannego kaca. No, kto?
-Marchewkę? No wiesz? Liczyłem na coś bardziej poetyckiego. No nie wiem... Krzew, który, ilekroć rozkwitałyby na nim kwiaty, przypominałby ci o wspaniałym młodzieńcu, którego dane ci było poznać. - prychnął, niby t oburzony jej wypowiedzą, jak gdyby selerowaty przysmak króliku był dla niego czymś, o co warto się dąsać. Zupełnie jakby reszta jej wypowiedzi nigdy nie została wypowiedziana. Ulżyło mu, gdy brunetka sama nakreśliła tabu, którego tego dnia nie należało przywoływać w dyskusji. Być może powinien czuć się nieco strapiony, tym jak ochoczo przystaje na unikanie tematu, który z całą pewnością rozdziera serce jego przyjaciółki. To nie tak, że nie chciał być przy jej boku w momencie, w który bez dwóch zdań należało jej się wsparcie. Mimo całej sympatii, którą przez lata darzył Perry, nie potrafił się przemóc. Znał swoje możliwości, wiedział, jakim jest człowiekiem. Czuły się totalnie bezsilny, widząc jak jedna z najpozytywniejszych osób, jakie przyszło mu poznać, jest rozbita i zupełnie nie do poznania. Bał się, że nie byłby stanie tego udźwignąć. Nieco to egoistyczne, ale grunt to mierzyć siły na zamiary.
-Nawet nie wiesz, jak cieszy mnie twoja odpowiedź.- nawet nie wiesz, ile znaczyłaby dla mnie, gdybyś powiedziała to na poważnie. Trudno powiedzieć, kiedy to błędne koło miało swój początek. Kiedy po raz pierwszy zrozumiał, że w ich relacji już zawsze będzie rozdartym między tym kim byli a między tymi, za których chciał ich mieć? Nie potrafił długo się tym zadręczać. Z czasem postanowił przejść ze swym skołatanym sercem do porządku dziennego, uznając przyjaźń z Perry za coś, czego nie ma prawa zaprzepaścić. Nawet gdy zazdrość stawała się nie do zniesienia, a żal ustępował tylko, gdy wikłał się w kolejne absurdalne relacje.
-Nazywała się Tina? Cholera. To by tłumaczyło, czemu przestała się odzywać. Nie mam głowy do imion, a ona szczęścia do mężczyzn.- skwitował rozbawiony, na wspomnienie pamiętnej imprezy. Cóż można rzecz. Było miło, ale najwyraźniej szybko się skończyło. Czy było to w porządku? Najpewniej nie, ale jak już zostało wspomniane, Otis do niezbyt wielu kwestii podchodził na serio.

[Perry Whitlow]

Od przeszło sześciu miesięcy Peraldine czuła się zniewolona; przytłaczająca liczba obowiązków była niczym więżące ją kajdany, które nie pozwalały jej opuścić granic miasta, a czasami wyściubić nosa choćby za próg mieszkania, które dzieliła z matką oraz młodszą siostrą. Z reguły zaciskała zęby. Ze sztucznym uśmiechem odmówiła znajomym wspólnego wyjazdu do Aspen, tłumacząc się, że nie może obecnie zostawić rodzicielki bez całodobowej opieki. Cóż, nawet gdyby mogła, prawdopodobnie nie zdołałaby wysupłać kilku tysięcy dolarów, by móc swobodnie bawić się w zimowym, górskim otoczeniu. Wszystkie oszczędności, które miała, wpakowała w kosztowne leczenie nieprzynoszące oczekiwanych rezultatów. Czy tak właśnie miała wyglądać dorosłość, o której tak marzyła, będąc nastolatką? Koszmar.
— W pierwszej kolejności musiałabym mieć ogródek — zauważyła odkrywczo, bo zakopanie truchła w niewielkiej doniczce mogłoby okazać się znacznie bardziej problematycznym przedsięwzięciem niż posadzenie marchewki. Znając towarzyszące kobiecie szczęście, któryś z nieprzychylnych sąsiadów (czytaj Brando mieszkający piętro niżej) z pewnością by na nią doniósł. A Perry była zdecydowanie zbyt atrakcyjna, by spędzić resztę życia za kratami! — A co powiesz na kremację? W restauracji mam sporych rozmiarów piec. Masz mniej więcej metr osiemdziesiąt centymetrów wzrostu, więc wystarczyłoby zrobić z ciebie trzy kawałki — ciągnęła dalej swój jakże niewybredny żart, jednocześnie zajadając się serowym przysmakiem. — Brzmi jak całkiem niezły plan — przyznała, zanosząc się dumą. Była wdzięczna Otisowi za to, że przynajmniej w jego towarzystwie mogła porzucić zmartwienia na rzecz odrobiny rozrywki. Jej zawzięty charakter nie pozwalał jej zrzucać własnych problemów na karb przyjaciół. Wolała oszczędzić im smutków, które należały wyłącznie do niej.
Gdy kelnerka postawiła przed nimi pozostałą część zamówienia, Perry przetarła dłonie w serwetkę i chwyciła pierwszą z brzegu frytkę, którą ochoczo zanurzyła w owocowym koktajlu i wsadziła sobie do ust. Anielska radość pokazała się na jej twarzy. — Boże, jakie to dobre — mruknęła, unosząc oczy ku górze w chwalebnej podzięce za taką mieszankę. Oblizała usta i powtórzyła cały rytuał.
— Wiesz — zaczęła, trzymając frytkę między placami. — Nawet się cieszę, że wam nie wyszło. Rude dzieci z twoją urodą? Słabe połączenie — zawyrokowała z szerokim uśmiechem, który miał załagodzić ten subtelny przytyk. W zasadzie naprawdę cieszyła się, że Otis nie skupił się na owej dziewczynie. Perry – całkowitym przypadkiem – prześledziła jej media społecznościowe i uznała, że kobieta była wręcz idealnie niedopasowana do Nightingale. Nawet Whitlow lepiej wyglądałaby przy jego boku.

[Otis Nightingale]

Z całą pewnością dorosłe życie nie oszczędzało Perry. Blondyn mimo tragedii, która była równocześnie początkiem jego rodzinnego życia w familii Nightingale, nie śmiałby porównać tego, co przeszedł z codziennymi bolączkami przyjaciółki. Do tej pory życie obchodziło się z nim nadzwyczaj łagodnie, zupełnie jakby los chciał zrekompensować mu wszystkie nieszczęścia dziecięcych lat. Żył, więc w bańce, którą to przebijał za każdym razem, gdy na twarzy tak bliskiej mu osoby, malował się bolesny smutek.
-Jeśli odczuwasz jakieś ogrodnicze ciągoty to mam trochę tataraku i trzciny do wycięcia w porcie. Cholerstwo utrudnia cumowanie.- roześmiał się na wspomnienie swej nieco zapuszczonej, portowej dzielni. Oboje z całą pewnością nie mieli ręki do kwiatów i szeroko pojętych roślin, w każdym razie tak przynajmniej tłumaczył to sobie Otis. W końcu fajniej być beztalenciem w duecie niż w pojedynkę. Co nie? Tak, więc on nie miał zadatków na ogrodnika, ale Perry również nie wyhodowałaby zbyt wielu marchewek. Slow life nie dla nich. -Brzmi nieźle. Tylko wtedy chcę fajną urnę. Muszę jeszcze wymyślić jakieś czadowe miejsce, w którym mogłabyś mnie rozsypać. Byle nie zbyt wilgotne. Jak ty bidulo ogarniesz włosy w klimacie równikowym.- zaniepokoił się, pijąc najpewniej do tej nastoletniej manii prostowania włosów, którą przed laty napędzały się wszystkie nabywczynie pierwszej życiu prostownicy. -Mam same dobre pomysły.- nie wcale nie miał. No, ale o tym Perry z pewnością przekonała się niejednokrotnie na przestrzeni tych długich lat, przez które szli jako przyjaciele. -Najlepsza pizza. Gdyby nie to, że nie mam tu zbyt po drodze, to przesiadywałbym tu codziennie. Następnym razem moja randko, zabieram cię do tej burgerowni, którą odwiedzaliśmy w liceum.- ożywił się, bo kto by się nie ożywił, mówiąc o jedzeniu. Nie chodziło nawet o smak tej bezsprzecznie przepysznej pizzy. Każdy lokal, który Nightingale odwiedzał wraz z przyjaciółmi miał dla niego szczególne znaczenie. Wspomnienia, które były na wagę złota, wracały wraz z każdym gryzem buły, którą konsumowali, zrywając się z piątkowej lekcji matematyki.
-Z moją urodą każde dziecko byłoby piękne. Niemniej fakt, słabe połączenie. Czasem trudno mi dorównać, co zrobić.- wzruszył ramionami, jak przystało na prawdziwego skromnisia. Całe szczęście dla świata, do zakładania rodziny to on się jeszcze nie garnął. Gdyby jednak coś się przydarzyło to Perry miałaby na głowie nie tylko Daphne i Otisa, ale i te nieszczęsne pociechy, które blondyn nieprzemyślnie sprowadził na świat.

[Perry Whitlow]

— Po moim trupie! Nie będę się męczyć z żadnym tartarakiem czy innymi chaszczami, żebyś mógł sobie swobodnie pływać tą swoją łajbą — oznajmiła twardo, nie mając najmniejszego zamiaru przykładać ręki do porządków w porcie. Sam pomysł mieszkania na łodzi uważała za świetny, ale wyłącznie w ramach krótkiego eksperymentu. Gdyby miała na stałe zamieszkać na wodzie, nie dałaby rady. Co oczywiście nie zmieniało faktu, że takie mieszkanie pasowało do charakteru Otisa – wolny duch, kapitan własnego życia i nieposkromiony pirat!
— Chyba nie sądzisz, że bym cię rozsypała?! Zwariowałeś!? Postawiłabym sobie urnę w sypialni i miała cię zawsze przy sobie — odparła, szczerząc zęby w głupkowatym uśmiechu. — Ale na urnę zostaw mi pieniądze. Będzie czadowa, obiecuję. Będzie miała podświetlenie ledowe i wgraną muzykę z Gwiezdnych Wojen, co myślisz? — zasugerowała, sądząc, że to byłaby naprawdę wyjątkowo tandetna, ale jednocześnie cholernie oryginalna urna. Zaś co się tyczyło jej włosów, to była KOREANKĄ, wprawdzie tylko połowicznie, jednak zyskała część dobrych genów matki, w tym właśnie proste włosy, na których żadne loki nie trzymały się dłużej niż dwie godziny. Równik czy nie równik, dałaby sobie radę! Aczkolwiek miał rację, prostownicę posiadała!
— Och tak! — zaklaskała na wspomnienie o knajpce z burgerami, do której chodzili, gdy zrywali się z najgorszych zajęć. Nic dziwnego, że Perry nigdy nie poszła na żadne studia, skoro tak przykładała się do nauki. Dziwne, że udało jej się zachować niezłą figurę. — Szkoda, że nie masz już tego grata, którym mnie wtedy wodziłeś. To by dopiero była randka — powiedziała, pozwalając sobie na chwilowe zachłyśnięcie się wspomnieniami. Wprawdzie w szkole średniej najtrudniej było jej zapanować nad nieszczęśliwą miłością do przyjaciela, ale matka powtarzała jej, że cierpienie uszlachetnia. Jeśli tak, Perry niedługo będzie niczym szlachetny kamień!
Rzuciła w niego frytką umoczoną w koktajlu, kiedy zaczął się chełpić. — Nie przesadzasz trochę? Jesteś przystojny, ale bez przesady — rzuciła, przewracając oczami. Tak, był przystojny. Bardzo przystojny. Aby nie powiedzieć nic więcej, Perry zapchała sobie usta pizzą i frytkami.

[Otis Nightingale]

-No wiesz! To nie byle łajba, jest dla mnie jak członek rodziny. Kiedy już nas wszystkich zaleje przez globalne ocieplenie, sama docenisz, jaka jest wyjątkowa.- prychnął nieco poirytowany, bo halo jego łódź to nie byle co. Decydując się na kupno tego cacka, które to z resztą wyremontował w najmniejszym detalu na własną rękę, wiele osób patrzyło na niego z powątpiewaniem. Większość rodziny jak i przyjaciół, zdecydowanie odradzała mu zakup łodzi, w której to na domiar złego planował zamieszkać. Zarzucano mu bezmyślność i idiotyczne trwonienie gotówki, ale jak w wielu innych przypadkach tak i teraz musiał zrobić po swojemu. Początki owszem były ciężkie, ale czy żałował? Zdecydowanie nie. Mimo iż łódź miał od niedawna to wspomnieniami, których mu dostarczyła, mógłby obdzielić tuzin innych osób.
-Nawet odrobinki? Przemyśl to, może wyszłoby to nam na dobre. Takie instant paranormal activity dla osób, które zalazły ci za skórę. Zawsze do usług.- rozmarzył się, choć w jego wydaniu byłyby to raczej popisy na poziomie duszka Kacperka, a nie jakiegoś niebezpiecznego bytu z zaświatów. Za każdym razem gdy chciał zgrywać charakter spod ciemniej gwiazdy, po pewnym czasie wychodziła jego prawdziwa bezkonfliktowa natura lekkoducha. No, ale od czego są marzenia! Tak czy inaczej, był przekonany, że nawet zza grobu stanowiliby świetny duet, który nie nudziły się w swoim towarzystwie. - O tak! Taką chcę koniecznie! Jak przestaną się spóźniać na popołudniową audycję, to może odpalą mi jakąś premię i zacznę odkładać. Te ledy mnie kupiły!- roześmiał się, bo, mimo iż były to tylko żarty to jego gadżeciarksa natura już poczuła ten klimat. Gdyby był bardziej spostrzegawczy to pewnie, skumałby także, że to właśnie geny były kluczem do nieskazitelnych włosy Perry, których to tak jej zazdrościł za każdym razem, gdy jego jasne pukle niczym puch stroszyły się na jego skroniach. Co tu dużo mówić, świadoma pielęgnacja nigdy nie była w bliskim kręgu jego zainteresowań.
-Musiałem go sprzedać. Przyczynę go sąsiadce, żeby mogła nim zawieść syna na zawody tenisa stołowego. Zapomniała dodać, że kaszojad cierpi na chorobę lokomocyjną. Kolejny powód, żeby nie mieć dzieci. Psują nam randki nawet kiedy nie są nasze.- skrzywił się przy tym nieznacznie, trudno powiedzieć czy to z niechęci do rodzicielstwa, czy do własnego usposobienia, które już od szkolnych lat wpędzało go w coraz do większy zawód miłosny. Było to dla niego co najmniej niedorzeczne, co tylko potęgowało, narastającą w nim frustrację. Nie miał najmniejszego problemu, by nawiązać jakąkolwiek znajomość, bez jakiegokolwiek wstydu czy zakłopotania ładując się w się w rzycie obcych ludzi. Nigdy też nie owijał w bawełnę, zawsze mówiąc to, co uważał za słuszne. Z wyjątkiem chwil, które dzielił z Perry. Gdy przyjaciółka była w pobliżu potrafił wyznać jej wszystko to, co leżało mu na sercu, ale tylko w kolejnym nierealnym scenariuszu rozgrywającym się gdzieś w jego głowie. Zupełnie jakby w mgnieniu oka każde kolejne słowo wydobywało się z jego krtani z niewyobrażalnym wręcz trudem.
-O, nie nie nie! Nie ma w tym przesady. Jako dwójka atrakcyjnych osobników powinniśmy mięć tego świadomość, nie bądź taka skromna kochanieńka!- robiąc nieudolny unik przed frytką, roześmiał się perliście. Wiedział jak wygląda, nie potrzebował ku temu zapewnień. Dodatkowo zdawał sobie sprawę z tego, że nie tylko on wlepia maślane spojrzenie w pannę Whitlow. Już nie raz nie dwa obmyślał w głowie przebiegłe plany pozbycia się konkurencji, która nawet nie zdawała sobie sprawy, że Otis jest częścią jakiejkolwiek rywalizacji o względy Perry. W pewnym sensie i on do pewnego czasu nie był tego świadomy, ale to już inna sprawa.

[Perry Whitlow]

— Więc mnie przygarniesz, jak już nadejdzie ta wielka powódź? — spytała, po czym uśmiechnęła się wdzięcznie, uznając, że w ramach ucieczki przed biblijnym potopem, była to naprawdę korzystna oferta. Gdyby bardziej pochylić się nad tym porównaniem, nie miałaby nic przeciwko, gdyby to właśnie w towarzystwie Otisa miała utknąć na łodzi – mimo niewielkiej przestrzeni i ograniczonych możliwości była przekonana, że we dwoje nie narzekaliby na nudę. Przygryzła wargę w zamyśleniu, zastanawiając się, czy byliby wówczas niczym Noe oraz jego małżonka. Zaraz jednak odepchnęła od siebie tę myśl. Przyjaźń Nightingale’a była dla niej zbyt ważna, by zaburzać ją wyobrażeniem sobie tego, jak wygląda nago. Ochłoń kobieto!
— Jak restauracja wreszcie zacznie przynosić zyski, to sama ci taką sprezentuję. Tak w ramach inicjatywy „na wszelki wypadek”. Nie żebym życzyła ci śmierci, Otis, ale wypadki chodzą po ludziach. Wiesz jak jest, ani się obejrzysz, a wyskoczy na ciebie jakiś wariat z kosą! Dosłownie! — ostrzegła. Seattle wcale nie odstawało od innych wielkich miast pod względem ilości przestępstw. Peraldine ze swoją wschodnią urodą odziedziczoną po matce niejednokrotnie doświadczyła przytyków na tle rasowym. Kogo obchodziło, że nigdy nie była w Korei i miała wyłącznie amerykańskie obywatelstwo? Liczyło się jedynie to, co można było dostrzec na pierwszy rzut oka. Ot, amerykańska powierzchowność.
— Czy zrobiłam się jakoś bardziej sentymentalna? — spytała nagle, odnosząc się do rozmowy o samochodzie, którym niegdyś woził ją przyjaciel. Może zbyt często uciekała we wspomnienia a za rzadko myślała o przyszłości, szczególnie tej własnej. Dużo myślała o tym, co będzie czekało jej siostrę, co stanie się z jej niewielką rodziną, kiedy będzie musiała spojrzeć prawdzie w oczy i zaakceptować to, że ich matka umrze. Za to niezwykle rzadko rozważała o tym, co stanie się z nią. Co zrobi, czym się zajmie i na czym się skupi? Czy będzie chciała rozbudowywać restaurację? Czy może zacznie myśleć o założeniu rodziny? W końcu miała już prawie trzydzieści lat. Młodsza z pewnością już nie będzie. — Nieważne — mruknęła i uśmiechnęła się szeroko, by zamieść temat pod dywan. Za to ponownie sięgnęła po frytkę, którą przed zjedzeniem zanurzyła w koktajlu. Głupi zwyczaj, który przylgnął do niej już w dzieciństwie.
Przełknęła jedzenie o mało się nie krztusząc.
— Tylko daruj mi opowieści o swoich podbojach, przystojniaku — poprosiła, udając, że to z powodu znudzenia tematem nie ma ochoty tego słuchać. Z podobnego powodu nie wspomniała również o tym, że niedawno dwa razy wpadła na byłego partnera. Zanotowała sobie, że Otis nie przepadał za Joquinem, więc po co miałaby go zadręczać opowieściami o spotkaniach, które prawdopodobnie nie miały żadnego znaczenia? Z trudem przychodziło jej przyznawanie tego, że ten związek dobiegł końca, ale przy Otisie rzadziej myślała o sercu, które sama sobie złamała. — Właściwie to muszę cię odwiedzić na tej twojej łajbie. Wyobraź sobie, że pierwszy raz w życiu coś wygrałam. Butelkę whisky, która ma czterdzieści lat, dajesz wiarę? Czytałam, że wyprodukowano tylko dwa tysiące butelek. To chyba jakiś skarb, nie?