autor

[Lana Ortega]

<table> <div class="kp0">
<div class="kp2">
<div class="kp3">

<div class="kp4"> <input type="radio" id="kp4-1" name="kp4-gr" checked><label for="kp4-1"> me </label> <div class="kp5-a"><img src="https://i.imgur.com/NNqGOLk.png"></div> </div>

<div class="kp4"> <input type="radio" id="kp4-2" name="kp4-gr"><label for="kp4-2">about</label>
<div class="kp5"> <div class="kp5-t">about me</div> <div class="kp5-in">

<div class="kp5-info"> <h1>imie i nazwisko</h1> <h2>Lana Maria Ortega Torres</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>pseudonim</h1> <h2>Lana</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>data i miejsce urodzenia</h1> <h2>18 marca 1993 r.</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>dzielnica mieszkalna</h1> <h2>central seattle, chinatown</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>stan cywilny</h1> <h2>panna</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>orientacja</h1> <h2>heteroseksualna</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>zajęcie</h1> <h2>pielęgniarka</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>miejsce pracy</h1> <h2>Swedish Hospital </h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>wyznanie</h1> <h2>ateizm</h2></div>
<div class="kp5-info"> <h1>miejscowa</h1> <h2>w seattle od urodzenia</h2></div>
</div> </div></div>

<div class="kp4"> <input type="radio" id="kp4-3" name="kp4-gr"><label for="kp4-3">story</label> <div class="kp5"> <div class="kp5-t">my story</div>
<div class="kp5-in">Jak to jest kogoś stracić? Długo nie znałaś tego uczucia, nie wiedziałaś więc, jak czują się twoi rodzice, którzy dostali od losu dwie córki, a ze szpitala wyszli z jedną. Nie miałaś okazji poznać swojej bliźniaczki, mimo że dzieliłaś z nią tę niewielką przestrzeń w brzuchu matki przez dziewięć miesięcy. Jedna noc — właśnie tyle spędziłyście razem czasu na zewnątrz. A potem ktoś ją zabrał. Rodzice wyrywali sobie włosy z głowy i nie spali po nocach, szukając swojego drugiego dziecka, a ty żyłaś niczego nieświadoma. I, mimo że rodzice nie poddawali się przez wiele lat, wcale nie czułaś się pokrzywdzona. Dawali ci tyle uwagi, ile potrzebowałaś, a czasem nawet i zbyt dużo. Wyjścia ze znajomymi? Tylko pod warunkiem, że będziesz wysyłać smsy co pół godziny. Domówka koleżanki? O ile wrócisz o dwudziestej drugiej i ktoś cię odprowadzi. Buntowałaś się? Trochę. Czasem uciekałaś, czasem się ich nie słuchałaś, ale potem przepraszałaś, bo przecież nie chciałaś ich zranić. Chciałaś tylko trochę wolności.</br>
W końcu rodzice trochę ci odpuścili, a ty nie zawiodłaś ich zaufania. I tak głównie siedziałaś w książkach, taka była z ciebie mała kujonka. Już wtedy wiedziałaś, co chcesz w życiu robić i nawet poznanie przystojnego chłopaka tego nie zmieniło. Czas dzieliłaś między naukę a randki, nie zaniedbując ani jednego, ani drugiego, nawet jeśli czasem było ciężko. I w końcu ci się udało — dostałaś się na wymarzone pielęgniarstwo, a z czasem też zamieszkałaś ze swoim wybrankiem w małym, ale przytulnym mieszkaniu. Byłaś szczęśliwa, naprawdę szczęśliwa. I nawet nieplanowana ciąża w wieku dwudziestu dwóch lat tego nie przekreśliła. Ba! Cieszyłaś się z tego, On też się cieszył. Za dnia przygotowywaliście pokój dla nowego członka rodziny, a wieczorami wybieraliście imiona. Było idealnie. Do czasu.</br>
Niewiadomo dlaczego lekarze wcześniej tego nie wykryli; dlaczego nikt nie zauważył, że z sercem twojej córki jest coś nie tak. I było to na tyle poważne, że nic nie dało się z tym zrobić. Kiedy więc urodziłaś małą, kruchą dziewczynkę, mogłaś się nią nacieszyć tylko kilka miesięcy. Po tym czasie zmarła — a ty wreszcie dowiedziałaś się, co to znaczy kogoś stracić. Bolało. Tak cholernie mocno bolało. Szczególnie że oprócz córki, straciłaś też ukochanego. Cios podwójny.</br>
Trudno jest się pozbierać po czymś takim, prawda? Ale chyba wreszcie ci się udało. Zajęło ci to cztery lata, ale w końcu stajesz na nogi. Nie wracasz już do tamtych bolesnych chwil tak często, zaczęłaś nawet wychodzić do ludzi i już nie spędzasz tyle czasu w pracy. Mimo to nadal odwiedzasz porodówkę, aby przez moment popatrzeć na noworodki, w duchu licząc na to, że kiedyś będziesz miała swoje szczęśliwe zakończenie.
</div> </div></div>

<div class="kp4"> <input type="radio" id="kp4-4" name="kp4-gr"><label for="kp4-4">flaws</label> <div class="kp5"> <div class="kp5-t">my flaws</div>
<div class="kp5-in"> — Jej rodzice są Hiszpanami z krwi i kości i, mimo że urodziła się już w Seattle, jej pierwszym językiem był, rzecz jasna, hiszpański. Szybko jednak zaczęła się uczyć również angielskiego, dzięki czemu dzisiaj jest dwujęzyczna i oba językami włada biegle.</br>
— Od dziesiątego roku życia gra na pianinie. Początkowo rodzice nie chcieli ją zapisać na zajęcia, ale się uparła i w końcu postawiła na swoim. Gra do dzisiaj, choć zdecydowanie rzadziej, ale i tak specjalnie zakupiła pianino do swojego mieszkania, aby móc sobie brzdąkać wieczorami.</br>
— Często zajmuje się prywatnymi wizytami w domach starszych i schorowanych ludzi. Lubi sobie z nimi posiedzieć, porozmawiać i dotrzymać im towarzystwa, bo wie, że tacy ludzie zazwyczaj czują się samotni. </br>
— W chwilach złości przeklina po hiszpańsku, a jakże! W ogóle ma hiszpański temperament, choć na co dzień jest raczej spokojna i bardzo przyjazna, kobieta do rany przyłóż z ogromnym pokładem cierpliwości. </br>
— Mała Zosia Samosia, która najpierw sama musi spróbować coś zrobić, a dopiero jak nie wyjdzie (i przy okazji rozwali coś jeszcze bardziej) prosi kogoś o pomoc. Niestety, ojciec jest już stary, braci nie ma, więc dzwoni albo po przyjaciół płci męskiej, albo prosi sąsiadów o przysługę.</br>
— Uwielbia wszelkie słodkości, na tyle, że sama nauczyła się piec wszelkiego rodzaju babeczki, ciasta i robić inne desery. W każdy weekend coś przygotowuje, a potem rozdaje sąsiadom i znajomym w pracy. </br>
— Codziennie rano pije szklankę wody z cytryną, a potem już tylko herbatę, najlepiej zieloną. Kawy nie lubi i zazwyczaj nie pija, a jak potrzebuję czegoś na rozbudzenie, to sięga po energetyki.</br>
— Parę miesięcy temu zaadoptował psa, rocznego Golden retrievera, którego nazwała Legion. Kiedy jest w pracy, podrzuca go rodzicom, co chyba nie jest zbyt dobrym pomysłem, bo strasznie go rozpieszczają, ale nie ma za bardzo innego wyjścia.
</div> </div></div>

<div class="kp4"> <input type="radio" id="kp4-5" name="kp4-gr"><label for="kp4-5">more</label> <div class="kp5"> <div class="kp5-t">and more</div> <div class="kp5-in">
<div class="kp5-c-info"> <h1>imię/ nick z edenu</h1> <h2>nonsens</h2></div>
<div class="kp5-c-info"> <h1>kontakt</h1> <h2> nonsens#5543</h2></div>
<div class="kp5-c-info"> <h1>narracja</h1> <h2>teraźniejszy, 3</h2></div>
<div class="kp5-c-info"> <h1>zgoda na ingerencję MG</h1> <h2>tak</h2></div>
</div> </div></div>

</div></div>
<div class="kp1"> <h1>Lana Ortega</h1> <h2>Ana de Armas</h2></div> </div></table>

[Dreamy Seattle]

<table>
<div class="akcept0">
<div class="akcept1">akceptacja!</div>
<div class="akcept2">Serdecznie witamy na forum, twoja karta została zaakceptowana. Możesz teraz dodać tematy z relacjami, kalendarz oraz telefon i cieszyć się fabularną rozgrywką, którą musisz rozpocząć w ciągu 3 dni.</div></div>
</table>