autor

[Rosemarie Herondale]

– Tak, zdecydowanie powinnyśmy wziąć ze sobą ślub i być szczęśliwe i wychowywać nasze dziewczynki – uśmiechnęła się szeroko i spojrzała na nią z uroczym uśmiechem. Widziała, że z lekkim rozbawieniem mówiła o tym ich wspólnym ślubie. – Jeśli ty się piszesz, to ja też – westchnęła cicho, a kiedy rozbawienie minęło, Rose odetchnęła głęboko.
– No… – powiedziała cicho, powoli zsuwając marynarkę i ukazując rząd siniaków na swoich ramionach, które już w większości były pożółkłe, jednak no oddawało to dość mocno to, co się działo, nie? Westchnęła cicho i spojrzała na przyjaciółkę. Przytuliła się jednak do niej, gdy wyciągnęła dłonie w jej stronę…
– Wiem, ale chciałam sobie poradzić i w ogóle – odetchnęła głęboko i przytuliła się, czując, że oczy zaczynają jej kompletnie łzawić, a – Chciałam być dzielna, okej. I zapewnić dziewczynkom bezpieczeństwo. To nie tak, że się godziłam. A może się jednak godziłam… bo trochę uważałam, że zasłużyłam. Bo kocham Marcusa od lat, a w dodatku puściłam się z Maxem Brownem – jęknęła cicho, wtulając się w nią i zaczynając płakać jak dziecko.

[Lilianne Thompson]

- To byłby zaszczyt mieć ciebie jako pierwszą osobę, z którą wzięłabym ślub - puściła jej oczko, uśmiechając się delikatnie do niej. A no, byłby. Ale większym zaszczytem byłoby bycie ostatnią osobą, z którą ślub wzięłaby Rosie Pociągnęła za sobą stojak z kroplówką i nim ją przytuliła, rzuciła okiem na siniaki na jej ramionach i odetchnęła głęboko.
- Jesteś strasznie głupia, Townsend - powiedziała cicho. Jak mogła jej nie powiedzieć od razu? Mocno ją do siebie przytuliła, składając kilka czułych buziaków na jej skroni. - Ale przecież nie musisz być dzielna. Masz mnie. Jestem przy tobie i dla ciebie zawsze, okej? - wyszeptała jej do ucha. A przynajmniej miała nadzieję, że będzie przy niej zawsze, bo trochę się martwiła, że czasu jednak serio miała mniej niż więcej.
- Rosemarie, nie zasłużyłaś na to. Zabierz swoje rzeczy stamtąd jak najszybciej, niech Cams pomoże ci się spakowac. Albo niech Charlie ci pomoże, może Marcusa lepiej w to nie wciągać żeby jakiejś dramy nie było. Nie możesz z tym zjebem mieszkać ani dnia dłużej - pogładziła palcami jej policzki, patrząc na nią z niesamowitą troską. - Czekaj, ruchałaś Maxa Browna? - zapytała z lekką ekscytacją w głosie. - Serio? Nie no, w sumie jest całkiiem hot ale jest młodszy - zaśmiała się cicho.

[Rosemarie Herondale]

– Ty byłabyś siódmą, ale siódemki przecież są szczęśliwe, nie? No i byłabyś pierwszą kobietą – uśmiechnęła się czule i kiedy tak lustrowała siniaki na jej ramionach, przygryzła dolną wargę. No wiedziała, że była, ale taką ją kochała, nie? Odetchnęła głęboko i spojrzała na nią z czułością.
– Wiem, że jestem – powiedziała smutno i spojrzała na przyjaciółkę. – Mam ciebie, ja wiem, ale ja chciałam sobie sama z tym poradzić, tylko mi nie szło. Marcus znalazł siniaki, zjebał mnie i zmusił w zasadzie do tego wszystkiego – powiedziała z czułością w głosie, ale tuliła się do przyjaciółki dość mocno.
– Okej, zabiorę. Muszę pogadać jeszcze z Cami, ale damy rade. Może po prostu poproszę Maxa – zastanowiła się, bo sądziła, że ten dzieciak by naprawdę przyjechał i jej pomógł. – Ruchałam, tamtej nocy jak mnie zostawiłaś samą w klubie – przyznała cicho, patrząc na nią z rozbawieniem, bo tej ekscytacji nie rozumiała tak do końca. – No, serio. I jest naprawdę dobry w te klocki - puściła jej oczko i uśmiechnęła się delikatnie.

[Lilianne Thompson]

- Wiadomo - odrzuciła krótkie włosy na bok i uśmiechnęła się przeuroczo. Ale kiedy powiedziała, ze to Marcus znalazł jako pierwszy siniak i zmusił ją do wyprowadzki, pogładziła ją po włoskach. - I bardzo dobrze. Nie możesz dalej tkwić w takim pojebanym układzie, Rosie. Jesteś zbyt cudowna, żeby jakiś fagas podnosił na ciebie łapy - szepnęła jej do ucha, odsuwając się i cofnęła się w kierunku łóżka, żeby sobie usiąść. Nie czuła się najlepiej zbyt długo stojąc, więc wolała nie paść jej tutaj na podłogę, żeby paniki nie zasiała
- Czyli jednak moje wyjście do czegoś ci się przydało - pokazała jej język, sięgając po szklankę z wodą i upiła z niej kilka łyczków. Z powrotem wpakowała się na łóżko, siadając po turecku i ją obserwując, a pleckami oparła się o poduszki. - No dobrze, ale w takim razie… co z Marcusem? Pomógł ci, jest fajnie, tylko… co z wami? Skoro ty rozstaniesz się z Danem… on rozstanie się z Hannah? - przechyliła głowę na bok, bo ta część historii interesowała ją jednak bardziej niz ruchanie Maxa, nie? - Rozmawialiście coś o tym czy nie? - zaczęła się bawić rurką od kroplówki. Chciała, żeby Rosie była w końcu szczęśliwa, no.

[Rosemarie Herondale]

– Nie będę, chociaż chciałam przeczekać, żeby nie stresować zmianami, Lily – zauważyła spokojnie, chociaż oczywiste, że będą się cholernie przejmować, bo bez sensu było całe jej życie w tym momencie. Mimo to, uśmiechnęła się do przyjaciółki, gdy powiedziała, że jest zbyt cudowna. Nie czuła się cudowna już od dawna.
– To ty jesteś cudowna – mruknęła cicho, spoglądając na nią z czułością i delikatnie gładząc jej włosy. Zaśmiała się dźwięcznie, gdy wspomniała, że jej wyjście się do czegoś przydało. – Do moich wyrzutów sumienia na pewno się przydało – zaśmiała się pod nosem i odetchnęła głęboko.
– Nie wiem jeszcze, nie gadaliśmy o tym, ale powiedział, że jak ogarniemy z moim mężem, to prozo mawiamy o nas – uśmiechnęła się do niej delikatnie, ale widać było, że aż oczy jej błyszczały od szczęścia.

[Lilianne Thompson]

- Nah, nie jestem cudowna. Cudowna jest woda z Lichenia co najwyżej, jeśli mnie bierzemy w tym temacie pod uwagę - pokazała jej język i zaśmiała się cicho. Cudowna nie była, bo w umieraniu nie było niczego cudownego, ale nie mówiła już tego nawet na głos bo jak miała znowu słuchać ich pierdolenia o tym, że nie umierała to zaproponowałaby chyba im zamianę miejscami, tak chociaż na jeden dzień bo jak to nie było umieranie, to nie chciała wiedzieć jak wyglądało naprawdę - Pamiętaj, żaden penis nie powinien być powodem wyrzutów sumienia, o ile seks był dobry. Sama tak zawsze mi mówiłaś - puściła jej oczko, ale zaraz odetchnęła głęboko.
- Ale zamierzacie o was rozmawiać, to akurat dobry znak. Wiedziałam, że w końcu tak będzie i że się nawrócicie do bycia razem. Nie mogę się już doczekać waszego ślubu - powiedziała tonem jakby mówiła o jakimś ulubionym szipie aktorskim

[Rosemarie Herondale]

– Jesteś najlepsza na świecie – powiedziała, wywracając oczami, – Wodę z Lichenia też mogę ci załatwić – Rzuciła z rozbawieniem, bo nadal – nikt nie zamierzał jej pozwolić na żadne umieranie.
– Owszem, dlatego nie powinnam chyba mieć wyrzutów sumienia w takim razie – wzruszyła ramionami niewinnie. Pokiwała głową i uśmiechnęła się szeroko.
– Zamierzamy. Kocham go jak nikogo nigdy – przyznała cicho, patrząc na nią z uśmiechem i wyściskała ją spokojnie jeszcze, bo też się nie mogła doczekać, no .

ztx2

[Lilianne Thompson]

| jakiś dzień po ostatniej

Thompson mieliła informacje, które przekazała jej Herondale dość mocno i im bardziej o tym myślała, tym bardziej irytowała się na Ronalda, że w ogóle Rosie z tym sukinsynem poznał. Musiał wiedzieć, przecież przyjaźnili się całe życie więc jak mógłby nie wiedzieć, że jego przyjaciel jest agresywny? To na pewno nie był pierwszy raz, nie wierzyła w to absolutnie. Siedziała sobie teraz na parapecie, przy oknie w swojej zamkniętej sali i jak typowy rebel paliła papierocha, mimo że nie powinna. Ale co gorszego mogło się stać? Co, raka płuc dostanie? Come on Oczywiście, owinięta w kołderkę siedziała, bo o ile rak płuc ją bawił, to zapalenie płuc zabawne nie było, nie? I kiedy drzwi się otworzyły i zobaczyła w nich Rona, od razu zmierzyła go wzrokiem.
- Wiedziałeś, że ten twój spierdolony koleżka wyciąga łapy do kobiet? Bo wyobraź sobie, że wyciąga. I ma jebane szczęście, że nie mogę stąd wyjść, bo bym mu sama dopierdoliła - wycelowała ręką z papierosem w niego, a potem wsunęła fajka między usta i zaciągnęła się nim.
- Nawet nie próbuj mi tylko wmawiać, że nie wiedziałeś. Ja pierdole, to moja najlepsza przyjaciółka. Jak mogłeś pozwolić mu do niej dojść? Bardziej od niej kocham tylko Cams - dodała jeszcze, strzelając niedopałkiem za okno i bardzo powoli zeszła z parapetu, zamykając za sobą okno. Na start bojowo nastawiona była, ale nie jej wina - nikt nie będzie krzywdził jej przyjaciółki

[Ronald Fitzgerald]

A Ronnie naprawdę nie miał zielonego pojęcia, że Danny był wobec Rosie agresywny. Serio. Nie miał pojęcia, chociaż wiedział, że bywał do jakichś hoteli i w ogóle, kiedy go wkurwili. Odetchnął głęboko i przyszedł do szpitala – miał ze sobą bukiet jej ulubionych kwiatów i pewnie jakieś czekoladki przywiezione z zagranicy, gdzie był w celach służbowych, nie? Inna sprawa, że od wejścia widział jej wkurwione spojrzenie. Nieco go wmurowało, kiedy usłyszał słowa Lils.
– Czekaj, co? Danny? Do Rosie? Czy kto do kogo? – spytał autentycznie zaskoczony, bo jednak nie wiedział, o kim mówiła, ale mógł się nadziwić, że mogłoby chodzić o Dana, bo wydawał isę mimo wszystko bardzo zaskoczony. – Nie powinnaś palić - mruknął, patrząc jej w oczy. – Nie wiedziałem. Naprawdę nie wiedziałem. Przysięgam. – powiedział, patrząc jej w oczy i odetchnął głęboko. – Bardzo źle z nią jest? Wszystko w porządku? – spytał spokojnie, patrząc na nią i podszedł do niej, delikatnie rozstawiając ramiona, by mogła się po prostu przytulić. :c

[Lilianne Thompson]

- Nie, kurwa. Marcus do Rosie. Przestań mnie drażnić. Mam białaczkę, a nie wadę wymowy. Ty za to jesteś zdrowy, więc fakty powinieneś łatwiej kojarzyć - rzuciła z faktyczną złością w głosie. No a kogo mogło chodzić? Miał jakichś innych przyjaciół którzy gdyby wyciągali łapy do jakiejś kobiety, byliby w centrum zainteresowania Lily, która nie powinna się niczym denerwować tylko czillować pod ciepłą kołderką? No chyba nie. - Nie przesadzaj. Na coś trzeba umrzeć, aspiruję po prostu na raka płuc - powiedziała gorzko, wzdychając ciężko. Obserwowała go gdy szedł w jej kierunku i wcale nie miała ochoty na te jego kwiatki, czekoladki i wszystko inne bo po prostu ciągle przeżywała temat Rosie, no.
- No to teraz już wiesz. Nie chcę tego szmaciarza widzieć nigdy więcej na oczy - powiedziała dość poważnym tonem, bo naprawdę tak to widziała. Mógł się na nią obrazić, ale dla niej Danny po prostu przestał istnieć. - Jest cała posiniaczona, ale już jest przygotowane rozwiązanie problemu, więc powinno być lepiej. - wzruszyła ramionami, a kiedy rozłożył ramiona, zlustrowała jego ręce wzrokiem. - Jestem wkurwiona, Ron. Moja córka z nim mieszkała przez ostatnie trzy tygodnie. KURWA - podniosła głos, odsuwając jego ręce i przeszła powoli do łóżka, na którym usiadła. - Chujowa sytuacja - dodała jeszcze, masując sobie skronie, bo z tych nerwów zaczęła ją cholernie boleć głowa.

[Ronald Fitzgerald]

– Nie staram się ciebie drażnić, po prostu miele. Nie sądziłem, żeby Danny był zdolny coś takiego zrobić Ro, przecież wiesz, że ją kocha – westchnął cicho, bo on wiedział i generalnie nie rozumiał, jak jego przyjaciel mógłby zrobić coś takiego. Bardzo słabo to wyglądało. A kiedy powiedziała, że aspiruje na raka płuc, wywrócił oczami, bo takich odpowiedzi nie zamierzał życiowo akceptować. Niefajnie i niemiło. Tak czy siak, westchnął mimochodem, ale nie komentował, bo generalnie nie wiedział, jak bardziej nie rozjuszyć swojej kobiety.
– Okej, nie będziesz go widziała na oczy. Znajdę sobób, żeby go wykluczyć – powiedział cicho, tonem bardzo łagodnym, bo dla niej by zrobił wszystko, a skoro podnosił łapy na Rose, skoro był w stanie to zrobić, to naprawdę nie zamierzał tolerować tego rodzaju zachowania. – Albo z nim porozmawiam, co się działo i wyślę go na jakąś terapię – zadecydował spokojnie, bo bardzo był ciekaw, czym kierował się Dan, chociaż żadne usprawiedliwienie nie było dobre.
– Nigdy by nie podniósł łap na Camille, wiesz o tym. Tak samo na Allie – powiedział spokojnie, patrząc na nią z lekkim smutkiem. – Bardzo chujowa, ale z nim pogadam - obiecał spokojnie, oddychając głęboko i masując sobie skronie, bo to było dużo rewelacji do przyswojenia, nie?

[Lilianne Thompson]

- To miel szybciej, nie mam przecież całego życia. Wyrobisz się w kilka dni? - wywróciła oczami, ale jak wiemy, Camille musiała po kimś mieć te chamskie odzywki, a Lily, która praktycznie nie jadła, praktycznie nie spała i jeszcze miała pompowaną w siebie ciągle chemię i inne gówna naprawdę w tym momencie nie miała potrzeby być miła. Była zła, więc dała samej sobie święte prawo do bycia wredną rurą - No przepraszam cię, Ronnie, ale obok miłości to to nie stało - uniosła dłonie w poddańczym geście.
- Ale nie wiem jakiego sposobu ty zamierzasz szukać. Po prostu mówisz skurwielowi, że ma wypierdalać. Opcjonalnie mogę zrobić to ja, albo Mark. Jakby bez problemu - Charliego wolała w to nie mieszać, żeby nie było - Jak to pogadasz z nim o tym co się działo? Właśnie ci powiedziałam. Szarpał ją, bo był zazdrosny. Co więcej, rzucił nią niemal o jakąś szafkę. Jedyna terapia która moim zdaniem byłaby słuszna to cholernie elektrowstrząsy albo lobotomia, chociaż sądzę, że u niego nie byłaby przydatna, bo tam się poruszało konkretne płaty mózgu - wzruszyła ramionami. Jeśli nie chciał irytować jej bardziej, to dobrze byłoby jak przestał mówić, bo w tym nastroju mogła i jemu lobotomię zrobić, eh.
- Ronnie, na samym początek tej rozmowy powiedziałeś, że nie sądziłeś, że mógł to zrobić Rosie, więc skąd ta pewność? - pokręciła głową, biorąc kilka głębszych oddechów, żeby się trochę uspokoić. - Nie interesuje mnie co z nim zrobisz. Nie ma wstępu do naszego domu. Na ślub. Nie chcę go widzieć w swoim pobliżu po prostu - wyjaśniła, kładąc się na pleckach i wlepiła wzrok w sufit.

[Ronald Fitzgerald]

– Wiesz doskonale, że nie o to chodzi, Lily. Po prostu nie spodziewałem się tego po nim – powiedział zupełnie szczerze, bo nigdy nie widział, żeby Danny był agresywny wobec swoich kobiet. Widział jedynie wobec jakiegoś personelu, kiedy był najebany, nie? Odetchnął głęboko i spojrzał jej w błękitne oczy.
– Rozumiem, czemu tak myślisz – odetchnął głęboko i spojrzał jej w oczy. No nie chciał jej bardziej rozjuszać, ale kiedy powiedziała, że miał mu powiedzieć, żeby wypierdalał, pokręcił lekko głową.
– Nie wiem, po prostu nie wiem, jak mam mu pomóc. Zawsze bardzo kochał Roro i zawsze o niej mówił cholernie ciepło, ostatnio się martwił, że go zostawi, bo Mark się pojawił w jej życiu, dlatego otego nie rozumiem – przyznał ze smutkiem, wpatrując się w Lils. - No… Bo on też może mieć swoją wersję wydarzeń. To mój najlepszy przyjaciel, muszę przecież go wysłuchać, prawda? – no niby nie musiał, ale miał w głowie ogromny, olbrzymi mętlik. Odetchnął głęboko i spojrzał jej w oczy.
– Po prostu sądziłem, że nie zrobiłby tego osobie, którą kocha. A kocha Rose jak szalony. Może dlatego mu odbiło, nie wiem. – odetchnął – Ale… To mój przyjaciel. Wychowywaliśmy się razem, Lily… – jęknął cicho, bo przecież miał być jego świadkiem, eh. :c

[Charles Fairchild]

/ po ostatniej jakiś czas /

Charlie wiedział doskonale, że coś było nie tak - czuł to w kościach, bo prawda była taka, że kiedy Lily wzięła ślub, to przestała mu odpisywać na wiadomości, vibe generalnie był nieco inny niż wcześniej, a Charles tego nie rozumiał - bo chciał przy niej po prostu być, nie oczekując niczego w zamian, tak na dobrą sprawę. Dzisiaj wiedział, że miała pierwszy dzień chemii w nowym cyklu, więc wziął laptopa z jakimiś durnymi filmami, do tego przyniósł frezje i zapukał cicho do sali. Wszedł do środka i uśmiechnął się lekko.
- Hej, pomyślałem, że może nie pogardzisz dzisiaj towarzystwem, co? - poruszył brwiami i uśmiechnął się uroczo, od razu dając jej kwiaty i spoglądając jej w oczy. - Jak tam życie z innym nazwiskiem, zmienia się coś po ślubie? - poruszył brwiami i zerknął w jej piękne oczy. No wolał podchodzić do tego na luzie, aniżeli emocjonalnie umierać, nie?

[Lilianne Thompson]

Bo wszystko było nie tak. Spędziła super tydzień po ślubie; chodzili z Ronem na jakieś spacerki, na lunche, ogarniali temat nowego domu, bo upatrzył jakiś w okazyjnej cenie, z jakimś pięknym pokojem na poddaszu dla Camille - z wielkimi oknami, własną, ogromną łazienką… próbowała się cieszyć tą wizją, ale w ogóle jej nie szło. Poprosiła Rosie, Rona i Cams żeby nie przyjeżdżali w pierwszych kilku dniach. Potrzebowała pospać, nie myśleć, nie czuć. Nie powiedziała o tym za to Charliemu, więc gdy go zobaczyła w drzwiach, przygryzła delikatnie dolną wargę. Miała podłączoną kroplówkę z chemią, ale ubłagała lekarza żeby mogła przyjmować ją w swoim łóżku, a nie na wspólnej sali i aktualnie robiła projekt kuchni do nowego domu.
- Hej, Charlie - powiedziała cicho, odkładając laptopa na jakąś szafkę. - Och, nie musiałeś - dodała, widząc bukiet frezji. Kochany był. A ona przez ten cały tydzień naprawdę cholernie za nim tęskniła, ale… tak było lepiej jej zdaniem.
- Nie wiem, ciężko mi określić, bo znowu jestem tutaj, więc czuję jakby nie zmieniło się nic - uśmiechnęła się kącikami ust, dość smutno. - To miłe, że przyszedłeś, tylko wydaje mi się, że powinieneś przestać tutaj przychodzić. - stwierdziła, zaciskając usta.