autor

[Sean Anderson]

-Powiedzmy, że są rzeczy, których nie lubię zostawiać przypadkowi - powiedział uśmiechając się tajemniczo.
Generalnie, nawet jeśli nie wymagało tego stanowisko czy jakieś niespisane zasady, sam od siebie, jako dyrektora, wymagał, by w takich sytuacjach zawsze pojawiał się na parkiecie jako pierwszy dając innym, zaproszonym między innymi przez niego, gościom sygnał, że sami mogą rozpocząć zabawę. Doskonale wiedząc o tym, że będzie tańczył przy pierwszym utworze, a także znając swoje umiejętności i możliwości, zawsze umawiał się wcześniej z ekipą sceniczną, DJem, zespołem - w zależności od sytuacji - aby pierwszy kawałek był wolny.
-Być może, skoro już zjechałem do Seattle zacząć od nowa, powinienem zapisać się jakiś kurs. Jeśli będziesz o tym pamiętać, wyślij mi namiar na miejsce, gdzie Ty się uczyłaś.

Odprowadziwszy Maddie na świeże powietrze, Sean zatopił się w tłumie pozostałych gości wymieniając z nimi uprzejmości i prowadząc kurtuazyjne rozmowy. Trochę dłużej zatrzymał się przy stoliku okupowanym przez przedstawicieli jednej z większych agencji marketingowych w tej części Stanów, próbując zadzierzgnąć jakąś nić porozumienia mogącą być zalążkiem, fundamentem dalszej współpracy, ale wszystko wskazywało na to, że jednak nie znajdą wspólnego języka. Zamienił kilka słów z fotografem obsługującym wydarzenie, porozmawiał z kelnerami oraz szefem kateringu upewniając się, że impreza przebiega tak jak należy. Od czasu do czasu przeczesywał tłum wzrokiem, ale najwyraźniej Maddie zdążyła już zniknąć.

-Cóż, w takim razie cieszę się, że trafiło na ciebie - odpowiedział uśmiechając się ciepło. - To przynajmniej była dobra prze....
Przerwał mu dzwonek jego telefonu, więc sięgnął do kieszeni jednocześnie przepraszając Maddie. Spojrzał na wyświetlacz: Elena. To rzeczywiście był dzień powrotów do przeszłości.
Zastanawiał się czego może chcieć jego była żona. Opcji było wiele: może okazało się, że nie zamknęli jakiejś formalności porozwodowej albo trafiła do niej jakaś poczta adresowana do Seana. Lub po prostu chciała zapytać jak radzi sobie w Seattle. Odrzucił połączenie wysyłając jej wiadomość, że za chwilę oddzwoni.
-Na razie jednak przeszłość nie chce mi dać o sobie zapomnieć - powiedział do kobiety. Ta mogłaby przysiąc, że jego oczy były jakieś matowe, bez wyrazu. - Muszę już iść w moją stronę. Miło było cię zobaczyć, Maddie. Do zobaczenia, mam nadzieję!
Tymi słowy się pożegnał i oddzielił się od dwudziestokilkolatki i jej córki, a kiedy oddalił się na kilkadziesiąt metrów i wyciągnął telefon. Wybierając numer do Eleny obejrzał się za siebie, ale najwyraźniej Maddie zdążyła już zniknąć...

Koniec

/zt x2

[Autumn Blossom]

#12

Autumn uwielbiała fotografować dziką przyrodę, naturę, zwierzęta w ich środowisku naturalnym. Park japoński był pięknym miejscem, idealnym do uwieczniania go i jego roślin na rozmaitych fotografiach. Panna Blossom często tutaj przychodziła i cykała fotki, zauważyła też że przy pewnym oczku wodnym, czy tam jeziorku często pojawiają się kaczki. Następnym razem zatem wzięła ze sobą chleb czy coś czym się karmiło te ptaki i najpierw rozsypywała przynętę, a mianowicie jedzonko dla kaczek, a gdy te się zleciały to cykała im zdjęcia bez opamiętania. Tak też było i tym razem, blondynka zachowywała się jak zawodowy fotograf podczas sesji z modelkami, który mówi im co mają robić, skacze wokół nich niczym małpa i cyka fotki z każdej perspektywy. Tak robiła właśnie Autumn, aż jakiś przechodzień, zapewne ignorant, bo jak można nie zauważyć blondynki w transie robienia zdjęć, niechcący zapewne szturchnął ją ramieniem, aż aparat wypadł jej z rąk. I wiedziała wtedy dziewczyna dosłownie jedno, musi uratować swoją lustrzankę, bo sama nigdy na nią nie zarobi. I tak to straciła równowagę, złapała w ostatniej chwili aparat i z poślizgiem wręcz runęła w błoto, brudząc przy tym swoją śliczną białą kurtkę, siwą czapkę na głowie, a nawet twarz. Nie wiedziała przez kogo została tak załatwiona, bo gdyby zauważyła jegomościa od razu to uznałaby pewnie to za zemstę z jego strony, albo by uciekła. Przede wszystkim nie chciała pokazać mu się taka umorusana i brudna, jak sierota normalnie. A był nim nie kto inny jak Sirius i gdy pewnie podniosła głowę do góry, dumna z tego że aparatowi nic się nie stało, popatrzyła na niego wystraszonym wzrokiem, pamiętała w końcu jeszcze jak ostatnio ją szarpnął. I gdyby nie to że trochę utknęła w tym błocie, to by już dawno pewnie zerwałaby się z miejsca i uciekła gdzieś daleko stąd.

[Sirius Bosworth]

Powodem dla którego pojawił się w Kabe Terrace był Coco. Minimum raz tygodniu starał się zabierać psa na dłuższe, niestandardowe spacery, odwiedzając przy tym rozmaite miejsca w Seattle. Przeważnie był wtedy sam, bo popołudniami, kiedy miał czasową lukę pomiędzy studiami a pracą, po prostu mijał się z dziewczyną. Niestety miniona kłótnia, sytuacja pełna nieporozumienia oraz uprzedzenia związana z jego brakiem szczerości oraz jej posadą tancerki sprawiła, że ostatecznie się rozstali.
Idąc wzdłuż ścieżki rzucał Coco gumową piłkę. Futrzak z dzwonkiem przyczepionym do szelek biegł przed siebie i wielce uradowany wracał do Siriusa z zabawką pomiędzy zębami. Tę czynność powtórzyli kilkukrotnie, a potem oboje udali się w głąb parku. Sirius udawał, że próbował uciec psu, choć nie udało mu się oddalić nawet o metr.
W pewnym momencie, kiedy odwrócił się, aby upewnić się, że Coco rzeczywiście nadążał, omyłkowo na kogoś wpadł. Intuicyjnie rozstawił nogi. Machnął w powietrzu rękoma, jakby właśnie próbował odlecieć. Wyglądało to niebywale komicznie, ale ostatecznie udało mu się odzyskać równowagę. W przeciwieństwie od dziewczyny nie runął w błoto.
Z początku nie dostrzegł w sylwetce blondynki wizerunku Autumn. Miała sklejone włosy oraz umorusaną twarz. Wpierw odnalazł spojrzeniem Coco, który przyglądał się wszystkiemu zza niewielkiego pagórka, a następnie ponownie zwrócił się ku dziewczynie.
– Autumn? – jej imię miało wydźwięk retoryczny. – Nic ci nie jest? – zapytał, uprzednio zapominając o tym, że powinien przeprosić. Prędko nachylił się i szarpnął blondynkę za ramię, aby niemal na siłę wyciągnąć ją z błota. W pierwszej kolejności nie spostrzegł jej rozbieganego, przestraszonego spojrzenia oraz wygiętych w podkowę, zaciśniętych ust. Nie domyślił się, że przez wzgląd na ich ostatnie spotkanie mogła się go bać, dlatego zareagował nazbyt pochopnie.
– Wyglądasz jak kupa – rzucił, jednocześnie nie kryjąc rozbawienia. Prychnął niegrzecznym śmiechem i ściągnął z jej głowy czapkę, którą następnie próbował doczyścić własnym rękawem. – Co tu robisz? – zapytał wciąż z uporem rozcierając błoto na materiale. Chwilę potem spostrzegł, że dzierżyła w dłoniach aparat. – Aaa… Już rozumiem – oznajmił, jakby doznał właśnie olśnienia.
Sirius przez natłok nowych problemów zdążył wyzbyć się złości, którą żywił do Autumn po jej odwiedzinach. Wyjaśnił wszystko nie tylko z Melusine, ale również z Jackie. Druga Bossom po raz kolejny podkreśliła, że w Autumn było więcej szaleństwa, aniżeli rozsądku. Sirius winny był to zapamiętać.

[Autumn Blossom]

Czy coś jej się stało? Trochę się czuła obolała, bo upadając na pewno się poobijała, w końcu pod błotem na pewno była twarda, zmarznięta jeszcze ziemia. To jeszcze była zima, na co trzeba było zwrócić uwagę i o czym warto było pamiętać. Ale wyglądała teraz okropnie, prawie straciła aparat, a teraz Sirius widział ją w jej najgorszym wydaniu. Miała ochotę zapaść się pod ziemię.
- Tak... nie... nie wiem. - odpowiedziała szybko, co chwila zmieniając zdanie, bo sama nie wiedziała w końcu czy coś jej dolega, czy też nie. Czuła się skołowana. A gdy ten szarpnął ją za ramię, próbując na siłę wyciągnąć z błota, ta wyszarpnęła się mu i tym razem upadła na tyłek w błoto. Była przerażona przy tym, bo doskonale pamiętała, jak on ostatnio szarpnął jej ramieniem u niego w mieszkaniu.
- Proszę, nie rób mi krzywdy. - odparła bardzo cicho, jak małe dziecko obawiające się dotkliwej kary ze strony swojego rodzica. Potarła zatem brudną ręką ramię, które wcześniej on dotknął. Ten po chwili nazwał ją kupą, a ona się skrzywiła na te słowa.
- Gdybyś mnie nie wepchnął w to błoto to bym tak nie wyglądała. - odparła z wyrzutem, a potem spróbowała ponownie sama wstać, co po raz to kolejny zakończyło się jej upadkiem. A podobno brudne dzieci to szczęśliwe dzieci...
- Fotografuję przyrodę, a ty? - zapytała i poddała się wreszcie, wyciągając ku niemu rękę, by ten wyciągnął ją z tego błota. Musiała poprosić go o pomoc, bo sama utknęłaby w nim na dobre. I jeszcze wierzyła w to, że zrobił on to specjalnie, skoro teraz tak się cieszył i triumfował na ten widok.

[Sirius Bosworth]

Przez kilka sekund w milczeniu obserwował, jak Autumn borykała się z własną świadomością, próbując sprecyzować, czy coś jej dolegało, czy nie. Potem stanowczo postąpił zbyt gwałtownie, bo jego nagła reakcja wywołała u dziewczyny panikę. Wyszarpała się z uścisku, jakim próbował ją podnieść i ponownie wpadła w błoto. ręka Siriusa zawisła dokładnie w tym samym miejscu, w którym Autumn wyrwała mu swoje ramię. Dopiero po przegnaniu własnego zdumienia schował ją do kieszeni i przyklęknął.
- Głupia jesteś, czy co? - zapytał żartobliwie. Z początku nie rozumiał reakcji Blossom. Jej spięte ciało, rozbiegane spojrzenie i grymas na twarzy nie sprawił, że Siriusa zalała fala wspomnień. Minęło trochę czasu zanim zrozumiał do czego odwoływały się słowa dziewczyny. Ich ostatnie spotkanie zakończyło się wzburzeniem. Wówczas w niekontrolowany, brutalny sposób szarpnął jej drobnym ramieniem. Był wściekły, że usiłowała zrujnować porządek w jego związku, dlatego zareagował nazbyt impulsywnie. Łącząc te wszystkie fakty natychmiast pokręcił głową.
- Nie zamierzam cię skrzywdzić, Autumn - wyjaśnił, chcąc, aby poczuła się nieco bezpieczniej.
nie zamierzał roztrząsać tego, co się wydarzyło; nie chciał się mścić ani jej przytakiwać. Ostatecznie rozstał się z Melusine z innego powodu, więc nie widział sensu, aby obarczać bezsensowną winą Autumn.
- Nie zrobiłem tego specjalnie - powiedział, jednocześnie po raz kolejny ciągnąc ją ku górze. Tym razem bez oporu, z własnej woli poddała się temu gestowi. – Spaceruje z psem – odpowiedział zgodnie z prawdą, uprzednio wskazując dłonią na kundelka. Pies właśnie gonił ptaki pomiędzy drzewami.

[Autumn Blossom]

A ona nie mogła się skupić na swoich obrażeniach, czy raczej ich braku z tego względu że on się na nią cały czas gapił! A ona nie chciała mu się nigdy pokazać taka ubłocona, brudna, przerażona. Z drugiej strony wciąż pamiętała to, jaki Sirius potrafił być agresywny, ostatnie jego natarczywe zachowanie aż za bardzo utkwiło jej w głowie i patrząc na niego nie potrafiła wyrzucić z pamięci tamtego Boswortha. Zamierzała go zatem unikać, a tymczasem los sprawił że przez niego wpadła w błoto i uznała jeszcze że zrobił to celowo. Bo tak było co nie?
- No tak, jeszcze mnie obrażaj, to tak bardzo w twoim stylu. - oburzyła się, ale tym razem wcale nie na żarty, bo serio wzięła to do siebie, że zapytał czy jest głupia. Czy wyglądała, czy zachowywała się jakby była niespełna rozumu? Proszę nie odpowiadać na to pytanie, bo to było pytanie retoryczne. Najwidoczniej po chwili i on zajarzył o co chodziło blondynce, skąd wziął się jej strach wobec niego i ogólne uprzedzenie. To przez niego jej siostra wyjechała z miasta, tego była wręcz pewna.
- Wybacz Sirius, ale nie wiem czy mogę ci ponownie zaufać. Ostatnio byłeś taki... jakbyś nie był sobą. - odparła nieśmiało, nawet nie patrząc mu w twarz tylko gdzieś na jego psa, czy adidasy. No błądziła wzrokiem dookoła, celowo unikając jego spojrzenia. Prawie tak jakby miała coś na sumieniu.
- Chociaż raz mógłbyś brać odpowiedzialność za swoje czyny, czy tym razem zwalisz winę na psa? - zapytała całkiem poważnie, ale nie podniosła na niego głosu. Pewnie by to zrobiła gdyby nie fakt że obawiała się jego reakcji. A co jeśli w odwecie znów zacznie ją szarpać? Ale no pytała całkiem serio, bo tak, najlepiej to zwalić winę na zwierzę, które się nie obroni.

[Sirius Bosworth]

To, że Sirius nie potrafił radzić sobie z emocjami było czymś normalnym. Wielokrotnie popadał w konflikty, angażował się w bójki i wszczynał niepotrzebne awantury w każdym możliwym miejscu, w którym ktoś spiętrzył jego negatywne emocje - i w ostatnim czasie wydawało się, że tylko Melusine potrafiła nad nim zapanować; powstrzymać tę bestię, jaka kryła się we wnętrzu tego buńczucznego młodego mężczyzny i sprowadzić go ponownie na właściwy tok rozumowania. Ale ona zniknęła.
Mimowolnie wywrócił oczami, słysząc pretensje w głosie Autumn. Nie zamierzał jej obrażać, a pytanie miało być formą odruchowego żartu. Nie sądził, że mogłaby odebrać jego słowa inaczej, dlatego w żaden sposób nie odpowiedział na tę zaczepkę.
Kiedy stanęli na przeciwko, odsunął się na odległość, która nie zakrawała o dalszą intymność.
- No cóż, Autumn - westchnął, jednocześnie łapiąc się za boki. Spojrzał na nią przenikliwie, po raz kolejny goniąc wspomnienia do dnia, w którym pojawiła się w progach jego mieszkania i szerzyła wokół siebie niedorzeczność. Nie był już zły, jednak z uwagi na zachowanie dziewczyny postanowił to wytknąć.- Za to ty ostatnio byłaś w stu procentach sobą w pełnym tego słowa znaczeniu - zaśmiał się ironicznie, jednocześnie kręcąc głową.
To spotkanie było dziwne i niekomfortowe, bo wydawało się, że oboje nie wiedzieli, jak obecnie powinni zachowywać się we własnym towarzystwie. Sirius starał się brzmieć naturalnie, jednak jego ton zmieniał się w zależności od wypowiedzi Autumn, które momentami zakrawały o absurd. Ściągnął brwi, skrzyżował ramiona i zadarł podbródek, słysząc kolejne oskarżenia w jakich brakowało podstaw prawdy.
- Jesteś hipokrytką? - odpowiedział pytaniem na pytanie, nie mogąc ukryć zdumienia, które prędko spowiło jego twarz. - Powtarzam Autumn, że wpadłem na ciebie. Przypadkiem - wycedził. Próbował wytłumaczyć zdarzenie, jakie miało miejsce raptem przed paroma minutami. Nie zamierzał robić krzywdy dziewczynie, a ich spotkanie wynikło pod wpływem niefortunnych okoliczności.

[Autumn Blossom]

Zachowanie Autumn również można było przecież wytłumaczyć, właśnie niezdiagnozowaną chorobą dwubiegunową. Każdy sądził, że ona po prostu taka jest humorzasta, zmienna, raz cię kocha, a innym razem oskarża o całe zło tego świata. Ale nie lubiła być oskarżana o głupotę, hipokryzję, kto lubił? Jego żarty, chociaż kiedyś ją bawiły, obecnie irytowały przez to, że postrzegała go jako zupełnie innego człowieka. Jedna sytuacja, a jak wiele potrafiła zmienić.
- Dobra, skończmy te przytyki zanim zrobi się nieprzyjemnie. - stwierdziła, bo wiedziała że następnym razem nie będzie trzymała języka za zębami tylko powie, co o nim sądzi. Sama zaplotła ręce, czy raczej skrzyżowała je na wysokości klatki piersiowej. A potem słysząc jego kolejne słowa uniosła ręce do góry w geście obronnym.
- Dobrze, już dobrze, wierzę ci na słowo. W końcu powinno się wierzyć osobom które się... kocha. - odparła, przerywając na chwilę i ostatnie słowa mówiąc już szeptem, po czym minęła go i zaczęła iść w stronę wyjścia z parku pospiesznym krokiem. W końcu wyznała mu miłość, a tego się nie robi codziennie ot co.

[Sirius Bosworth]

Znajomość Autumn i Siriusa ciągnęła się od jej czasów w liceum, kiedy to przypadkowo poznał obie siostry Blossom. Wówczas zaczęli spędzać ze sobą wiele czasu, niejednokrotnie wyjeżdżając podczas wakacji na biwaki bądź całodzienne wypady nad jezioro. Zbliżyli się do siebie, choć ostatecznie chłopak związał się z Jackie, co automatycznie przyczyniło się do poluźnienia relacji z drugą bliźniaczką. Po rozstaniu ich kontakt niemal całkowicie się urwał, ale pomimo tego Sirius zdawał sobie sprawę z dwubiegunowych zapędów Autumn. Była zmienna: roześmiana, sarkastyczna, kłótliwa i wybuchowa. Była jak wiatr, który w najmniej oczekiwanym momencie zmieniał kierunek i atakował wschód zamiast zachodu, północ w ramach południa; była wyjątkowo humorzasta i potrzebowała osoby, jaka znała jej nieszablonowe usposobienie i tendencje do dramatyzowania.
Na przestrzeni ostatnich miesięcy oboje się zmienili. Sirius miał za sobą ciężkie doświadczenie, związane ze śmiercią siostry oraz obecnie przeżywał rozpad związku z Melusine. Nie miał ani ochoty, ani cierpliwości na walkę z Autumn, aby po raz kolejny jej tłumaczyć, że aktualne spotkanie wyniknęło z przypadku. Pomimo wydarzeń, mających miejsce w jego mieszkaniu, naprawdę nie zamierzał skrzywdzić dziewczyny.
– Zgadzam się, Autumn – przytaknął pokornie, po czym głośno westchnęła. Mimowolnie odwrócił spojrzenie od Blossom, po czym wrócił nim dopiero w momencie, w którym upewnił się, że Coco nadal znajdował się w pobliżu. Pies beztrosko tarzał się grzbietem w piasku nieopodal ścieżki. Wkrótce dołączył do niego czarny kundelek i wspólnie zaczęli biegać po polanie.
– Co? – bąknął, uprzednio mrużąc powieki i układając ramiona wzdłuż ciała. Gdy spostrzegł, że dziewczyna zaczęła się oddalać natychmiast zminimalizował dystans i chwycił ją za zgięcie w łokciu. Szarpnięciem sprawił, że znowu znalazła się naprzeciwko jego sylwety. – Kochasz mnie? – zapytał, próbując się upewnić, że dobrze usłyszał poprzednie słowa Autumn.
Ty było niedorzeczne, wręcz absurdalne. Przed laty mieli za sobą zupełnie niewinny flirt, który zakończył się na poczet związku z Jackie, jednak w tamtym okresie nie doszło między nimi do większych zbliżeń. Kilka ulotnych spojrzeń, figlarnych słów i pojedyncze, dotykowe gesty, nic ponadto.
– Ty mnie kochasz? – powtórzył pytanie, jednocześnie zabierając dłoń z jej ramienia.

[Autumn Blossom]

O tak, wychodziło na to że Sirius i Autumn znali się naprawdę długo, bo poznała go wraz z Jackie gdy chodziły do liceum. Czy od początku się jej spodobał? Na pewno zaczęła na niego patrzeć inaczej gdy dowiedziała się że jej siostra bliźniaczka zaczęła się nim interesować, bo i nagle w tym momencie Sirius stał się również jej obiektem zainteresowania, a pomiędzy siostrami wywiązała się pewna konkurencja, która to zdobędzie jako pierwsza jego względy. I mimo spojrzeń, mimo flirtu, mimo gestów które kierowała w jego stronę, on wybrał Jackie. To jednak nie oznaczało że blondynka złożyła swoją broń, próbowała dalej, potem oni zerwali i jednocześnie sama Autumn straciła zainteresowanie Bosworthem, aż do teraz. To prawda że była zmienna niczym wiatr, jednego dnia może cię kochać, drugiego nienawidzić, ale ona uważała swoje zachowanie za całkowicie normalne i nie rozumiała tego, jak ktokolwiek może się jej czepiać tak po prostu bez powodu. Potem zaś próbowała uciec, ale mężczyzna w lokach zatrzymał ją, zatem musiała spojrzeć mu w oczy.
- Tak, zakochałam się w tobie i to od naszego pierwszego spotkania. Potwornie mnie bolało to, że związałeś się z Jackie, że wybrałeś niewłaściwą bliźniaczkę. Chciałam... chciałam spróbować, bo skoro to już pewne że nie będziecie z nią razem, w sensie nie wrócicie do siebie to uznałam że może jak ci to powiem to wszystko się zmieni, ale w twoim mieszkaniu była ta inna dziewczyna, potem ty się na mnie zdenerwowałeś... - zaczęła i trajkotała tak jakby nie miała zamiaru skończyć, a może to było również celowe, bo dzięki temu nie dawała mu dojść do słowa i nie mogłaby usłyszeć słów, przez które zaraz go znienawidzi.
- Wiem że ty nie podzielasz moich uczuć, dlatego proszę cię zapomnij o tym że cokolwiek powiedziałam. - dodała i normalna osoba w tym momencie zapewne by odwróciła się na pięcie i poszła, ale Autumn jak już wcześniej ustaliliśmy, nie do końca była taka jak inni, więc ona nagle położyła swoje brudne dłonie na policzkach Siriusa i go pocałowała tak gwałtownie, wiedząc że gdyby nie zrobiła tego z zaskoczenia to ten w życiu by jej pewnie nie pocałował. A ona musiała wykorzystać swoją szansę.

[Sirius Bosworth]

Sirius, chociaz początkowo interesował się zarówno Jackie jak i Autumn, ostatecznie stracił już zainteresowanie obiema siostrami. Obecnie liczył bardziej na niezobowiązującą przyjaźń, relację pozbawioną korzyści, aniżeli wybujały romans. Dopiero co rozstał się z Melusine, więc było stanowczo za wcześnie, aby odczuwał zainteresowanie płcią przeciwną. Musiał wpierw dojść do ładu z piętrzącymi się w nim emocjami: żalem, złością i rozgoryczeniem.
Niestety nie miał pojęcia o tym, co działo się w głowie Autumn i że nieświadomie stał się częścią jej wizji, którą teraz z uporem manifestowała.
– Autumn, to bezsensu – natychmiast zaprezentował własne stanowisko, jednocześnie kręcąc przy tym głową. Nie zamierzał mydlić oczu dziewczynie i prawić o tym, że miała jakiekolwiek szanse. Niestety kochał inną, o czym mogła się niedawno przekonać. Mimo tego, zważywszy na ich długą relację, spróbował delikatnie ugryźć ten temat. Problem w tym, że Autumn wypowiadała się w tak zapalczywy sposób, że miał problem, aby wbić się w jej zdania chociażby słowem. W końcu nabrał głębokiego wdechu, spoglądając na dziewczynę z jawnym wyrazem niedowierzania i konsternacji. Wcześniej niczego nie zauważył. Wpierw był zaaprobowany Jackie, a potem na kilka miesięcy stracili kontakt.
– Autumn… – chciał się wtrącić, jednak nie zdarzył dodać nic więcej. Chłodne, ubrudzone błotem dłonie Autumn zacisnęły się na szorstkich policzkach Siriusa, a jej delikatne usta znienacka wbiły się w jego wargi. Początkowo ów gest zabrał mu oddech w piersi. Szeroko rozwarł oczy i zacisnął ręce na smukłej talii Blossom. Następnie, zupełnie odruchowo, przymknął powieki, jednocześnie usiłując czerpać przyjemność z pocałunku.
Wbrew oczekiwaniom nie od razu odrzucił Autumn, lecz kiedy zrozumiał, że nie był w stanie wykrzesać z siebie uczuć, w końcu odsunął dziewczynę na długość własnych ramion.
– Tak nie można – rzucił gardłowo, po czym zabrał dłonie z jej skóry. Nabrał głębokiego wdechu i rozglądnął się w poszukiwaniu Coco. Był niedaleko. – Nie zakocham się w tobie, Autumn, przepraszam – powiedział, wyrażając skruchę. Zazwyczaj tego nie robił, lecz przez minioną sytuację, związaną z Melusine rozumiał, że nie wypadało kpić z cudzych uczuć.
Potem przywołał psa i zapiąwszy go na smycz posłała dziewczynie ciepły uśmiech i oddalił się w stronę wyjścia z parku. To było niebywałe i zaskakujące spotkanie. Przechodząc przez bramę ścisnął pomiędzy palce dolną wargę, wciąż czując na niej smak błyszczyka Autumn.

zt.x2