Jak wyglądały u niego dni w ostatnim czasie? Można określić to jakże krótko i w punkt: nieustanne picie i imprezowanie. Gdyby nie fakt, że dalej nie wiedział, co ma myśleć o jego nowym obiekcie zainteresowań... być może aż tak bardzo by nie szalał. Ale skoro ten wciąż milczał, wystarczająco mocno go to już dobijało, by powoli zaczynał się staczać. Może w dalszym ciągu nie na samo dno, niemniej na tyle, by być blisko jakiegoś silniejszego uzależnienia od alkoholu. Dłużej tak być nie może... postanowił, że w końcu sam wykona pierwszy ruch, skoro Jeremy Snyder nie zamierzał tego uczynić. Julka się nie olewa! Musiał się dowiedzieć, o co mu właściwie chodzi, bo inaczej zwariuje. Dał mu czas do następnego dnia... i potem nie da mu żyć, póki nie wyciągnie z niego jaki do jasnej cholery ma problem. Zależało mu na tym, by coś się z tego rozwinęło... zauroczył go tak potężnie, że nie chciał z niego rezygnować. A trzeba podkreślić, iż nikt nigdy tak go nie omamił. Wyjątkowo go wzięło i sam miał niezłą zagwozdkę, czemu tak się stało, ale już nic z tym nie zrobi... O ile ten jakże apetyczny kąsek go nie odrzuci, a póki co wszystko na to wskazywało... dlatego tak zwlekał, by się samemu do niego odezwać.
Żeby się na tym znowu aż nadto nie skupiać, dzień rozpoczął od szklanki jakiegoś słabszego drinka, coby tak z grubej rury sobie nie dowalać. Nie mógł przecież już na wstępie udać się do klubu będąc nawalonym w trzy dupy. To tam planował dokończyć swą libację. Zresztą mógł troszkę więcej wypić i utrzymać jedynie ten ulubiony stan upojenia, gdyż nie należał do osób o słabej głowie. Nie wystrajał się jakoś nie wiadomo jak, gdyż wolałby to robić tylko dla Jema... Jednakże styl i urok osobisty nadal zachował. Ładnemu we wszystkim ładnie — to jest fakt! Założył jakąś elegancką koszulkę w ciapki, jeansy z czarnym paskiem, do tego otulając się jak zwykle dużą ilością biżuterii. Finalnie wylądował w jednym z bardziej luksusowych klubów, tym razem był to inny niż poprzedniego razu. Musiał sobie jakoś urozmaicać widoki, byle też dana lokacja mu się zbyt szybko nie znudziła. Nic nowego mogłoby się wydawać... ale wystarczyła jedna drobnostka, by zmienić tę noc w bardziej zwariowaną. Żeby też nie było, trzeba wyraźnie zaznaczyć, iż Julius nigdy nie tykał narkotyków. Nie miał niespożytej potrzeby aby się nimi szprycować, aż tak kiepsko z nim jeszcze nie było! Ot... nie zorientował się po prostu, iż ktoś mu czegoś dosypał do jednego z trunków, które sobie zamawiał jeden po drugim. Widocznie jakiś śmieszek chciał mu zrobić przysłowiowego pranka czy coś w tym rodzaju! Skąd taki wniosek? Ponieważ w pewnym momencie poważnie zakręciło mu się we łbie, ledwo trzymał się na nogach, wręcz chwiał jakby miał zaraz orła wywinąć na głupiej prostej drodze. W międzyczasie doznał również rozmaitych urojeń... w jego mniemaniu było to nadzwyczaj realne, mimo że wywołane rozchodzącym się po jego organizmie środkiem halucynogennym, o czym sam nie zdawał sobie kompletnie sprawy. W tłumie bowiem dostrzegł... Jeremy’ego! Dostał niemalże zawału i stawiając wszystko w końcu na jedną kartę odważył się go dogonić i wytknąć co mu leżało na sercu. Problem tkwił w tym, że... mu uciekał, jakby nie chciał mieć z nim nic wspólnego.
— Jer…?! Czekaj! Do kurwy nędzy, nie ignoruj mnie!! Nie bądź pieprzoną pizdą! — wykrzyczał iście pijackim tonem w pustą zasadniczo przestrzeń, ciągle widząc oddalającą się sylwetkę domniemanego chłopaka. Rzucił się za nim w pogoń zupełnie o nic nie dbając. Miał spore problemy z zachowaniem równowagi, acz jakoś dawał radę brnąć przed siebie, pomimo niezdarnie stawianych kroków i okrutnie wirującego mu przed oczami świata. Rzucał co chwila brzydką wiązankę przekleństw, bo już normalnie szlag go trafiał, że był taki wolny i jak tak dalej pójdzie to zgubi ciemnowłosego i chuj wszystko strzeli. To go zaprowadziło ostatecznie do nieznajomej mu dzielnicy i obcego bloku. To nieważne! Miał inne priorytety niż dostanie się do swego domu. Był święcie bowiem przekonany, że Jeremy wspiął się na drzewo i przeskoczył za wysokie ogrodzenie prosto do jakiegoś podwórka. Poszedł w jego ślady, choć jemu... zajęło to dużo dłużej. Prawdopodobnie gibkość jego ciała i niesamowita elastyczność mięśni, do tego rozluźnionych wszelkimi substancjami pomogła mu się przedostać tam niemalże bez szwanku... Za to wylądował boleśnie na kości ogonowej. Dobrze, że znalazł się na trawniku, lecz nie był w stanie się z niego podnieść. Było mu tak wygodnie i błogo... Nie od razu zarejestrował szczekającego psa. Jedyne co widział to rozmazujący się coraz bardziej obraz. Nie zarejestrował też krzyków dochodzących z wnętrza budynku. Dopiero poczuwszy coś śliskiego na swej twarzy delikatnie go to orzeźwiło. Uśmiechnął się jak idiota i zamiast szczeniaka... myślał, że to Jeremy przy nim stał i próbował go ocucić.
— Czyżby coś do ciebie dotarło, piękny...? Wynagrodź mi to ładnie proooooszę... — wyszeptał, na co w rzeczywistości zwierzak przekrzywił w zdziwieniu swój łepek, wciąż go obficie oblizując, a on go trzymał za puchaty pyszczek i po nim tarmosił. Wtem... z tych wszystkich emocji malec zesikał się mu na twarz, możliwe że z nadmiernej ilości szczęścia, mimo że Harris był na totalnym haju nieogarniającego, co się wokół niego w istocie dzieje. Pewnie futrzak nie wyczuł w nim żadnego zagrożenia i go jego obecność niesamowicie cieszyła. Zaś mina Juliusa wyrażała błogostan... bo w jego wyobrażeniu to był penis Jera, który właśnie na niego tryskał spermą, a on rozochocony rozwierał usta, aby ją połknąć, a także dosięgnąć członka, którego cholernie pragnął mu doszczętnie obciągnąć...
Boże, jak on dowie się co tak naprawdę się wydarzyło, chyba spali się ze wstydu! Póki co... napawał się tym, że odzyskał swego kochanka...
