autor

[Monica Castillo]

Dzisiejszy dzień Panny Castillo, w zasadzie nie różnił się niczym innym, od wszystkich poprzednich, które urodziwa brunetka, spędzała w rodzinnej restauracji, sprawując pieczę nad tym interesem. Choć z pełną szczerością trzeba przyznać, że od dobrych kilku godzin, kobieta nie bardzo wiedziała, w co wsadzić ręce? Na jej biurku wciąż piętrzyła się cała sterta przeróżnych dokumentów, które winna była przejrzeć już jakiś czas temu.
Na domiar złego, nie było chwili, aby ktoś nie przychodził do niej z mniejszymi, bądź większymi rozterkami, pytaniami, czy wątpliwościami, jakie dla świętego spokoju klientów, należało rozwiązać w trybie wręcz natychmiastowym. Jednak najgorsze w całym tym panującym obecnie w "Papa Castillo" zamieszkaniu był fakt, że utarg z dnia poprzedniego się nie zgadzał. Owa sytuacja w mniemaniu Mony, była delikatnie rzecz ujmując, dosyć dziwna. Dlaczego? Odpowiedź na to pytanie w rzeczywistości, okazała się być prostsza, niż można by pierwotnie zakładać. Otóż, przede wszystkim dlatego, że gdy Castillo po wczorajszym zamknięciu lokalu dokładnie przeliczyła zyski, nic nie wzbudziło jej podejrzeń. Jednak gdy dziś, zrobiła to ponownie, w kasetce brakowało znacznej sumy pieniędzy.
Był to problem z gatunku tych poważnych, ponieważ do tej pory nigdy wcześniej takie sytuacje nie miały miejsca. Ludzie, którzy pracowali na co dzień w restauracji, to pracownicy z wieloletnim stażem i godni zaufania. A może nie do końca tak było, skoro ktoś zdecydował się na kradzież?
Jedno było pewne - zanim kobieta podejmie jakiekolwiek kroki, najpierw musi skontaktować się ze swoim bratem. Z tą właśnie myślą, Monica sięgnęła po komórkę, która do tej pory, znajdowała się gdzieś na dnie torebki, swobodnie przewieszonej przez oparcie krzesła.
Jeden sygnał.
Drugi sygnał.
Dopiero za trzecim, usłyszała tak dobrze jej znany głos Javiera.
- Javi? Wybacz, że zawracam Ci głowę, ale mam problem...- Zaczęła dość niepewnie, wydając przy tym z siebie ciężkie westchnienie. Nie miała pojęcia jak zacząć, a owijać w bawełnę również nie chciała, więc zdecydowała, że od razu przejdzie do sedna sprawy.
- Kasa nam się nie zgadza. Kiedy wczoraj liczyłam utarg, wszystko było w porządku. Dziś dla pewności zrobiłam to ponownie i brakuje 400 dolarów...- To zdecydowanie nie były dobre wieści i co jak co, ale Mona doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Dziewczyna liczyła jednak na to, że starszy brat udzieli jej jakiejś pomocnej rady. Naprawdę bardzo tego potrzebowała, bo znała swoich pracowników i ciężko było jej uwierzyć w to, że któryś z nich, mógłby zawieść jej zaufanie...